Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθώ σε ένα σχετικά καινούργιο φαινόμενο που εγώ ονομάζω Υou tube drummers . Αυτός ο καινούργιος τρόπος να στήσουμε ? ένα όνομα στην μουσική βιομηχανία, θεωρώ ότι έχει αρχίσει και επηρεάζει πάρα πολύ την νέα γενιά τυμπανιστών {που τα θέλει όλα και τα θέλει γρήγορα}, και θα αναλύσω γιατί βρίσκω επικίνδυνα αυτά τα παιξίματα για την {ομαλή} εξέλιξη κάθε νέου drummer .
Αυτή η νέα κατηγορία τυμπανιστών, όσο και αν εμπνέει τα νέα παιδιά να ξεκινήσουν το όργανο – θεωρώ οτι εδραιώνει μια νέα τάξη προσέγγισης των τυμπάνων που πιστεύω οτι είναι ανεδαφική σε πραγματικές συνθήκες . {για οποιαδήποτε χώρα και μουσική πραγματικότητα}
Πως ξεκίνησε.
Το Υou tube συνέχεια λέω ότι για εμάς του μουσικούς είναι η εφεύρεση του αιώνα. Είναι ένα τρομερό εργαλείο. Αλλά κάθε μεγάλη εφεύρεση πάντα ενέχει και του κινδύνους της.
Aπο τους πρώτους You tube drummers που εγώ είδα, ήταν ένας Νοτιοαφρικανός πιτσιρικάς drummer ονόματι Cobus Potgieter που ανέβαζε βιντεάκια {υπερ}παίζοντας πάνω στα αγαπημένα του ποπ κομμάτια.
Μετά ακολούθησαν κι άλλοι όπως η Meytal Cohen που προσπαθούσε να παίξει Tool με δωδεκάποντες γόβες αλλά και ο Casey Cooper.
Αν πληκτρολογήσετε τις λέξεις drum cover στο Youtube θα δείτε πλέον πέρι τίνος πρόκειται και πόσο μόδα έχει γίνει.
Καταρχήν να πώ οτι δεν είναι όλα άσχημα στο οτι τα παιδιά κάνουν αυτό που κάνουν- γιατί όπως έγραψα , εμπνέουν κόσμο στο να ξεκινήσει το όργανο αλλά και να μελετήσει σοβαρά. Μέχρι εδώ καλά.
Πολλά απο αυτά τα παιδιά κάνουν πραγματικά εξαιρετικές αλλά και πολύ ακριβές παραγωγές με ωραίο ήχο. Στήνουν μικρόφωνα και κάμερες γύρω γύρω για να καλύψουν τα γούστα και του πιο απαιτητικού τους τηλεθεατή και προσλαμβάνουν ηχολήπτες και σκηνοθέτες για το Post production editing.
Πολλοί έχουν τραβήξει με τα views τους το μάτι των εταιρειών που δίνοντας τους endorsements, απαιτούν ακόμα πιο πολύ θέαμα – ακόμα πιο ζογκλερικά παιξίματα με μοναδικό γνώμονα την ..κονόμα..
Πολλά απο αυτά τα παιδιά φτάνουν τις 70 - 100 χιλιάδες views με χιλιάδες subscribers.
Στην αρχή όταν πρωτο-βλέπεις τα videos τους κυριολεκτικά..ψαρώνεις. Κάνουν πραγματικά πολύ δύσκολα αλλά και εντυπωσιακά παιξίματα..και ο τρόπος που στήνουν τις κάμερες σε κάνει να βλέπεις κάθε νότα τους απο πολύ κοντά .
Tα τελευταία χρόνια μου έχουν ξεκινήσει αρκετοί μαθητές που η 1η τους κουβέντα ήταν ..τι γνώμη έχεις για τον Casey Cooper?..{ή αλλιώς Cooperdrummer} ή για τον Cobus. Στην αρχή δεν τους ήξερα και ρωτούσα με την αφέλεια του κωλόγερου ...
- δεν τον ξέρω ..με ποιούς παίζει...? απαντούσα.
Γνωρίζοντας κάθε μαθητή καλύτερα, ανακάλυπτα οτι δεν είχαν ιδέα ποιοι ήταν, τρανταχτά ονόματα της ντραμιστικής ιστορίας. Ήξεραν μόνο αυτούς και αυτούς είχαν σαν ήρωες. Ομολογώ οτι αυτό με προβλημάτισε
Προβληματισμένος και εγώ, άρχισα να τα ψάχνω λίγο περισσότερο αυτά τα παιδιά και με έκπληξη ανακάλυψα οτι οι περισσότεροι, δεν ..έπαιζαν με ανθρώπους.
Μηδέν δισκογραφία – μηδέν μπάντες. Το κόλπο τους ήταν μονάχα αυτό.
Να παίζουν ποπ /ροκ covers για το You tube.
Και αυτό επίσης μου έκανε εντύπωση...Πως γίνεται..τόσο καλοί μουσικοί να μην παίζουν με ανθρώπους.?
Να σας πώ επίσης οτι, για χρόνια είμαι κάθετα αντίθετος σε όλο αυτό το στήνω κάμερες, μικρόφωνα και φώτα και παίζω για το Υou-tube. Δεν ξέρω να δουλεύω προγράμματα ηχογράφησης και δεν σκοπεύω να μάθω ποτέ. Δεν ξέρω να δουλεύω επίσης προγράμματα video editing.
Θεωρώ οτι ο κάθε ένας μας είναι ειδικός στην δουλειά του. Τα τύμπανα με κρατάνε αρκετά busy ακόμα. Εγω είμαι εξειδικευμένος μουσικός ο άλλος είναι εξειδικευμένος ηχολήπτης ή σκηνοθέτης. Δεν μου αρέσει να τα μπερδεύω αυτά και να προσπαθώ να το παίξω ηχολήπτης ξοδεύοντας 100 ώρες για κάτι που για κάποιον ειδικό χρειάζεται ένα μισάωρο.
Ωστόσο - έχω video παρουσία στο you-tube. Ότι video ανεβάζω είτε είναι audio , είτε είναι One take video απο ένα κινητό χωρίς καθόλου post παρεμβολές. Δεν πάω επίσης κομμωτήριο πριν απο κάθε λήψη και δεν φοράω τα «καλά» μου..πριν τραβήξω οτιδήποτε. Και αυτό γιατί θεωρώ οτι όποιος ακούει σοβαρά μουσική θα καταλάβει αν παίζω και τι παίζω- ασχέτως τι φοράω και πάνω σε τι παίζω.
Ο τρόπος που δουλεύω είναι, οτι κομμάτι θέλω να ηχογραφήσω – το μελετάω σπίτι με τα ηλεκτρονικά και μετά το ηχογραφώ σε studio με φυσικά τύμπανα και ηχολήπτη
Παράλληλα όμως είδα οτι είχα εκατοντάδες takes απο εξωτερικές ηχογραφήσεις που είχα βιντεοσκοπήσει για να ακούσω τι ακούγεται. Κάποια απο αυτά τα takes ήταν καλά και τα ανέβασα .
Mια μέρα έκανα δουλειές στο σπίτι ακούγοντας μουσική απο μια Playlist μου απο το You tube όταν ξεκίνησε να παίζει ένα απο τα κομμάτια μου στον υπολογιστή.
Όση ώρα το άκουγα – σκεφτόμουν… ποιός παίζει αυτό το κομμάτι.. τόσο too much.?
Άρχισα να βλέπω όλα αυτά τα video απο την αρχή – αλλά αυτή την φορά έκλεινα την οθόνη. Ανακάλυψα οτι πολλά απο τα video μου , είχαν υπερ –παιξίματα μέσα. Και ενώ είχα δεί το κάθε video 10 φορές πριν το ανεβάσω..δεν τα είχα παρατηρήσει.
Αυτό που ανακάλυψα κλείνοντας την οθόνη μου , είναι ότι {για μένα} η μουσική είναι τελικά μια μονοδιάστατη διεργασία/εμπειρία. Είναι μόνο για το αυτί.
Όταν η μουσική εμπεριέχει και την διάσταση της όρασης, εκεί το πράγμα θεωρώ οτι με μπερδεύει. Ίσως γιατί το μάτι εντυπωσιάζεται πιο γρήγορα απο το αυτί.? Δεν ξέρω.
Αλλά έκτοτε, τα video takes μου τα «ακούω» αρκετές φορές με κλειστή οθόνη πριν τα δώ, και το ίδιο κάνω σε ότι κομμάτι μουσικής μ αρέσει απο το youtube .
Άρχισα να κάνω το ίδιο και με όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες. Να τους ακούω με κλειστή οθόνη..και αυτό που ανακάλυψα είναι ο κύριος λόγος που όλοι αυτοί δεν παίζουν με μπάντα. Τα παιξίματα τους δεν μπορούν να «περάσουν» με μπάντα.
Υπερπαίζουν σχεδόν όλοι..και είτε δεν το καταλαβαίνουν είτε ποντάρουν οτι κανείς δεν θα κλείσει την οθόνη.
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να έχει δημιουργηθεί ένα κατεστημένο. Μια μόδα τύπου - αφού όλοι το κάνουν εγώ ποιος είμαι να πάω κόντρα...??
Δεν λέω οτι τα Play along δεν έχουν εκπαιδευτική αξία. Ίσα ίσα που τα προωθώ και τα χρησιμοποιώ στην δουλειά μου σαν ένα εξαίρετο εκπαιδευτικό εργαλείο. Για μένα ένα play along σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος μουσικός , όχι για να παίξεις πάνω του οτι έχεις και δεν έχεις μπας και σε κάνει star εξασφαλίζοντας σου παράλληλα και το πρώτο σου endorsement.
Με την αντιμετώπιση τους απο τους συγκεκριμένους έχω μάλλον πρόβλημα.
Τα overplays αλλά και το συνολικότερο attitude που αυτά τα παιδιά καθιερώνουν σαν νόρμα απέναντι στην μουσική .
Νιώθω οτι οι περισσότεροι δεν παίζουν πλέον για το αυτί..αλλά για το μάτι.
Με τον τρόπο προσέγγισης τους {άθελα τους φυσικά}, εκπαιδεύουν μια νέα γενιά που τους θαυμάζει και μακροπρόθεσμα, θα προσπαθήσει να μιμηθεί έναν εντελώς άκυρο τρόπο να παίζει το όργανο.
Γιατί ..αν είσαι 16 χρονών και δεις 100 χιλιάδες views σε ένα τέτοιο video, 20.000 Like και αμέτρητα θετικά comments..δεν είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι – ότι κι αν σου λέει ο δάσκαλος σου περί Less is more κλπ...είναι γεροντίστικες παρωχημένες βλακείες.
...Και μετά αυτό το παιδί θα βγεί εκεί έξω..προσπαθώντας να παίξει με ανθρώπους..
Ένας άλλος λόγος που θεωρώ οτι όλοι αυτοί δεν παίζουν με ανθρώπους είναι το γεγονός οτι δεν έχει καμιά σχέση να παίζεις ένα play along{στο τι θα παίξεις} – με το να στήσεις /οδηγήσεις αλλά και να διατηρήσεις το groove σε μια μπάντα.
Όχι οτι το πρώτο είναι εύκολο, αλλά το να groove-αρεις μια μπάντα είναι απείρως πιο δύσκολο. Και είναι πραγματικά εύκολο να την μπερδέψεις με ζογκλερικού τύπου παιξίματα.
Οπότε όσοι εκεί έξω διαβάζετε αυτό το κείμενο και παράλληλα βλέπετε αυτά το videos..να σας πώ οτι δεν είναι αυτό -το πραγματικό drumming παιδιά.
Πραγματικό drumming είναι να καταφέρεις να εδραιώσεις ένα {συνολικό} time, groove and feel..αλλά και να μπορέσεις να γίνεις μια όμορφη βάση για να νιώσουν άνετα οι συμπαίκτες σας- παίζοντας σωστά πάνω απο όλα. {απλά εκεί που χρειάζεται και πολύπλοκα εκεί που χρειάζεται}
Η δική μου γενιά έμαθε τι εστί drumming ακούγοντας τους Masters του οργάνου που είχαν χιλιάδες δίσκους δισκογραφία αλλά και ώρες πτήσης σε Live. Οι ίδιο έμαθαν τι περνάει και τι όχι - εμπειρικά παίζοντας με ανθρώπους οχι πάνω σε κομμάτια με κομμένα τα τύμπανα. Και αυτό στην συνέχεια μάς δίδαξαν.
Οχι ότι δεν είχε και τους δικούς της ζογκλέρς η δική μου γενιά..αλλά θεωρώ οτι ήξεραν να διαθέσουν τα chops τους εκεί όπου έπρεπε. Μουσικοί όπως ο Billy Cobham, Buddy Rich, Dave Weckl , Dennis Chambers κ.α , όλοι είχαν 2 τρόπους που ήξεραν να παίξουν. α} σαν sidemen δίπλα σε άλλους και β} στις προσωπικές τους μπάντες, με τους ίδιους σαν Bandleaders.
Πολλές φορές έχω δεί πραγματικά εξαιρετικούς μουσικούς να μην χτυπάει το τηλέφωνο τους . Το να είσαι καλός μουσικός δεν σημαίνει μόνο να κατέχεις την τεχνική αλλά και να ξέρεις που αλλά και πόσο να την εφαρμόζεις.
Τι προτείνω...
Καταρχήν αν σας αρέσουν αυτού του είδους οι drummers, κάντε το πείραμα να τους ακούσετε με κλειστή την οθόνη...και σκεφτείτε αν αυτό το άκουσμα θα σας άρεσε σε δίσκο. Συγκρίνετε επίσης το παίξιμο τους με το original track.
Αν εξακολουθεί να σας αρέσει –μάλλον, μόλις σπατάλησα 5 λεπτά απο το χρόνο σας.
Αν όχι - ξαναγυρίστε στους Masters και στους δίσκους και τα cd τους παιδιά. Ίσως έτσι ανακαλύψετε την πραγματική μαγεία της μουσικής και της αίσθησης που προκαλεί το ταξίδι του ήχου απο το αυτί.. στον εγκέφαλο.
Δεν είναι τυχαίο μάλλον ότι όλοι μας όταν θέλουμε να συγκεντρωθούμε στην μουσική- συνήθως...κλείνουμε τα.. μάτια.
Βαγγέλης Μουλακάκης.
Αυτή η νέα κατηγορία τυμπανιστών, όσο και αν εμπνέει τα νέα παιδιά να ξεκινήσουν το όργανο – θεωρώ οτι εδραιώνει μια νέα τάξη προσέγγισης των τυμπάνων που πιστεύω οτι είναι ανεδαφική σε πραγματικές συνθήκες . {για οποιαδήποτε χώρα και μουσική πραγματικότητα}
Πως ξεκίνησε.
Το Υou tube συνέχεια λέω ότι για εμάς του μουσικούς είναι η εφεύρεση του αιώνα. Είναι ένα τρομερό εργαλείο. Αλλά κάθε μεγάλη εφεύρεση πάντα ενέχει και του κινδύνους της.
Aπο τους πρώτους You tube drummers που εγώ είδα, ήταν ένας Νοτιοαφρικανός πιτσιρικάς drummer ονόματι Cobus Potgieter που ανέβαζε βιντεάκια {υπερ}παίζοντας πάνω στα αγαπημένα του ποπ κομμάτια.
Μετά ακολούθησαν κι άλλοι όπως η Meytal Cohen που προσπαθούσε να παίξει Tool με δωδεκάποντες γόβες αλλά και ο Casey Cooper.
Αν πληκτρολογήσετε τις λέξεις drum cover στο Youtube θα δείτε πλέον πέρι τίνος πρόκειται και πόσο μόδα έχει γίνει.
Καταρχήν να πώ οτι δεν είναι όλα άσχημα στο οτι τα παιδιά κάνουν αυτό που κάνουν- γιατί όπως έγραψα , εμπνέουν κόσμο στο να ξεκινήσει το όργανο αλλά και να μελετήσει σοβαρά. Μέχρι εδώ καλά.
Πολλά απο αυτά τα παιδιά κάνουν πραγματικά εξαιρετικές αλλά και πολύ ακριβές παραγωγές με ωραίο ήχο. Στήνουν μικρόφωνα και κάμερες γύρω γύρω για να καλύψουν τα γούστα και του πιο απαιτητικού τους τηλεθεατή και προσλαμβάνουν ηχολήπτες και σκηνοθέτες για το Post production editing.
Πολλοί έχουν τραβήξει με τα views τους το μάτι των εταιρειών που δίνοντας τους endorsements, απαιτούν ακόμα πιο πολύ θέαμα – ακόμα πιο ζογκλερικά παιξίματα με μοναδικό γνώμονα την ..κονόμα..
Πολλά απο αυτά τα παιδιά φτάνουν τις 70 - 100 χιλιάδες views με χιλιάδες subscribers.
Στην αρχή όταν πρωτο-βλέπεις τα videos τους κυριολεκτικά..ψαρώνεις. Κάνουν πραγματικά πολύ δύσκολα αλλά και εντυπωσιακά παιξίματα..και ο τρόπος που στήνουν τις κάμερες σε κάνει να βλέπεις κάθε νότα τους απο πολύ κοντά .
Tα τελευταία χρόνια μου έχουν ξεκινήσει αρκετοί μαθητές που η 1η τους κουβέντα ήταν ..τι γνώμη έχεις για τον Casey Cooper?..{ή αλλιώς Cooperdrummer} ή για τον Cobus. Στην αρχή δεν τους ήξερα και ρωτούσα με την αφέλεια του κωλόγερου ...
- δεν τον ξέρω ..με ποιούς παίζει...? απαντούσα.
Γνωρίζοντας κάθε μαθητή καλύτερα, ανακάλυπτα οτι δεν είχαν ιδέα ποιοι ήταν, τρανταχτά ονόματα της ντραμιστικής ιστορίας. Ήξεραν μόνο αυτούς και αυτούς είχαν σαν ήρωες. Ομολογώ οτι αυτό με προβλημάτισε
Προβληματισμένος και εγώ, άρχισα να τα ψάχνω λίγο περισσότερο αυτά τα παιδιά και με έκπληξη ανακάλυψα οτι οι περισσότεροι, δεν ..έπαιζαν με ανθρώπους.
Μηδέν δισκογραφία – μηδέν μπάντες. Το κόλπο τους ήταν μονάχα αυτό.
Να παίζουν ποπ /ροκ covers για το You tube.
Και αυτό επίσης μου έκανε εντύπωση...Πως γίνεται..τόσο καλοί μουσικοί να μην παίζουν με ανθρώπους.?
Να σας πώ επίσης οτι, για χρόνια είμαι κάθετα αντίθετος σε όλο αυτό το στήνω κάμερες, μικρόφωνα και φώτα και παίζω για το Υou-tube. Δεν ξέρω να δουλεύω προγράμματα ηχογράφησης και δεν σκοπεύω να μάθω ποτέ. Δεν ξέρω να δουλεύω επίσης προγράμματα video editing.
Θεωρώ οτι ο κάθε ένας μας είναι ειδικός στην δουλειά του. Τα τύμπανα με κρατάνε αρκετά busy ακόμα. Εγω είμαι εξειδικευμένος μουσικός ο άλλος είναι εξειδικευμένος ηχολήπτης ή σκηνοθέτης. Δεν μου αρέσει να τα μπερδεύω αυτά και να προσπαθώ να το παίξω ηχολήπτης ξοδεύοντας 100 ώρες για κάτι που για κάποιον ειδικό χρειάζεται ένα μισάωρο.
Ωστόσο - έχω video παρουσία στο you-tube. Ότι video ανεβάζω είτε είναι audio , είτε είναι One take video απο ένα κινητό χωρίς καθόλου post παρεμβολές. Δεν πάω επίσης κομμωτήριο πριν απο κάθε λήψη και δεν φοράω τα «καλά» μου..πριν τραβήξω οτιδήποτε. Και αυτό γιατί θεωρώ οτι όποιος ακούει σοβαρά μουσική θα καταλάβει αν παίζω και τι παίζω- ασχέτως τι φοράω και πάνω σε τι παίζω.
Ο τρόπος που δουλεύω είναι, οτι κομμάτι θέλω να ηχογραφήσω – το μελετάω σπίτι με τα ηλεκτρονικά και μετά το ηχογραφώ σε studio με φυσικά τύμπανα και ηχολήπτη
Παράλληλα όμως είδα οτι είχα εκατοντάδες takes απο εξωτερικές ηχογραφήσεις που είχα βιντεοσκοπήσει για να ακούσω τι ακούγεται. Κάποια απο αυτά τα takes ήταν καλά και τα ανέβασα .
Mια μέρα έκανα δουλειές στο σπίτι ακούγοντας μουσική απο μια Playlist μου απο το You tube όταν ξεκίνησε να παίζει ένα απο τα κομμάτια μου στον υπολογιστή.
Όση ώρα το άκουγα – σκεφτόμουν… ποιός παίζει αυτό το κομμάτι.. τόσο too much.?
Άρχισα να βλέπω όλα αυτά τα video απο την αρχή – αλλά αυτή την φορά έκλεινα την οθόνη. Ανακάλυψα οτι πολλά απο τα video μου , είχαν υπερ –παιξίματα μέσα. Και ενώ είχα δεί το κάθε video 10 φορές πριν το ανεβάσω..δεν τα είχα παρατηρήσει.
Αυτό που ανακάλυψα κλείνοντας την οθόνη μου , είναι ότι {για μένα} η μουσική είναι τελικά μια μονοδιάστατη διεργασία/εμπειρία. Είναι μόνο για το αυτί.
Όταν η μουσική εμπεριέχει και την διάσταση της όρασης, εκεί το πράγμα θεωρώ οτι με μπερδεύει. Ίσως γιατί το μάτι εντυπωσιάζεται πιο γρήγορα απο το αυτί.? Δεν ξέρω.
Αλλά έκτοτε, τα video takes μου τα «ακούω» αρκετές φορές με κλειστή οθόνη πριν τα δώ, και το ίδιο κάνω σε ότι κομμάτι μουσικής μ αρέσει απο το youtube .
Άρχισα να κάνω το ίδιο και με όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες. Να τους ακούω με κλειστή οθόνη..και αυτό που ανακάλυψα είναι ο κύριος λόγος που όλοι αυτοί δεν παίζουν με μπάντα. Τα παιξίματα τους δεν μπορούν να «περάσουν» με μπάντα.
Υπερπαίζουν σχεδόν όλοι..και είτε δεν το καταλαβαίνουν είτε ποντάρουν οτι κανείς δεν θα κλείσει την οθόνη.
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να έχει δημιουργηθεί ένα κατεστημένο. Μια μόδα τύπου - αφού όλοι το κάνουν εγώ ποιος είμαι να πάω κόντρα...??
Δεν λέω οτι τα Play along δεν έχουν εκπαιδευτική αξία. Ίσα ίσα που τα προωθώ και τα χρησιμοποιώ στην δουλειά μου σαν ένα εξαίρετο εκπαιδευτικό εργαλείο. Για μένα ένα play along σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος μουσικός , όχι για να παίξεις πάνω του οτι έχεις και δεν έχεις μπας και σε κάνει star εξασφαλίζοντας σου παράλληλα και το πρώτο σου endorsement.
Με την αντιμετώπιση τους απο τους συγκεκριμένους έχω μάλλον πρόβλημα.
Τα overplays αλλά και το συνολικότερο attitude που αυτά τα παιδιά καθιερώνουν σαν νόρμα απέναντι στην μουσική .
Νιώθω οτι οι περισσότεροι δεν παίζουν πλέον για το αυτί..αλλά για το μάτι.
Με τον τρόπο προσέγγισης τους {άθελα τους φυσικά}, εκπαιδεύουν μια νέα γενιά που τους θαυμάζει και μακροπρόθεσμα, θα προσπαθήσει να μιμηθεί έναν εντελώς άκυρο τρόπο να παίζει το όργανο.
Γιατί ..αν είσαι 16 χρονών και δεις 100 χιλιάδες views σε ένα τέτοιο video, 20.000 Like και αμέτρητα θετικά comments..δεν είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι – ότι κι αν σου λέει ο δάσκαλος σου περί Less is more κλπ...είναι γεροντίστικες παρωχημένες βλακείες.
...Και μετά αυτό το παιδί θα βγεί εκεί έξω..προσπαθώντας να παίξει με ανθρώπους..
Ένας άλλος λόγος που θεωρώ οτι όλοι αυτοί δεν παίζουν με ανθρώπους είναι το γεγονός οτι δεν έχει καμιά σχέση να παίζεις ένα play along{στο τι θα παίξεις} – με το να στήσεις /οδηγήσεις αλλά και να διατηρήσεις το groove σε μια μπάντα.
Όχι οτι το πρώτο είναι εύκολο, αλλά το να groove-αρεις μια μπάντα είναι απείρως πιο δύσκολο. Και είναι πραγματικά εύκολο να την μπερδέψεις με ζογκλερικού τύπου παιξίματα.
Οπότε όσοι εκεί έξω διαβάζετε αυτό το κείμενο και παράλληλα βλέπετε αυτά το videos..να σας πώ οτι δεν είναι αυτό -το πραγματικό drumming παιδιά.
Πραγματικό drumming είναι να καταφέρεις να εδραιώσεις ένα {συνολικό} time, groove and feel..αλλά και να μπορέσεις να γίνεις μια όμορφη βάση για να νιώσουν άνετα οι συμπαίκτες σας- παίζοντας σωστά πάνω απο όλα. {απλά εκεί που χρειάζεται και πολύπλοκα εκεί που χρειάζεται}
Η δική μου γενιά έμαθε τι εστί drumming ακούγοντας τους Masters του οργάνου που είχαν χιλιάδες δίσκους δισκογραφία αλλά και ώρες πτήσης σε Live. Οι ίδιο έμαθαν τι περνάει και τι όχι - εμπειρικά παίζοντας με ανθρώπους οχι πάνω σε κομμάτια με κομμένα τα τύμπανα. Και αυτό στην συνέχεια μάς δίδαξαν.
Οχι ότι δεν είχε και τους δικούς της ζογκλέρς η δική μου γενιά..αλλά θεωρώ οτι ήξεραν να διαθέσουν τα chops τους εκεί όπου έπρεπε. Μουσικοί όπως ο Billy Cobham, Buddy Rich, Dave Weckl , Dennis Chambers κ.α , όλοι είχαν 2 τρόπους που ήξεραν να παίξουν. α} σαν sidemen δίπλα σε άλλους και β} στις προσωπικές τους μπάντες, με τους ίδιους σαν Bandleaders.
Πολλές φορές έχω δεί πραγματικά εξαιρετικούς μουσικούς να μην χτυπάει το τηλέφωνο τους . Το να είσαι καλός μουσικός δεν σημαίνει μόνο να κατέχεις την τεχνική αλλά και να ξέρεις που αλλά και πόσο να την εφαρμόζεις.
Τι προτείνω...
Καταρχήν αν σας αρέσουν αυτού του είδους οι drummers, κάντε το πείραμα να τους ακούσετε με κλειστή την οθόνη...και σκεφτείτε αν αυτό το άκουσμα θα σας άρεσε σε δίσκο. Συγκρίνετε επίσης το παίξιμο τους με το original track.
Αν εξακολουθεί να σας αρέσει –μάλλον, μόλις σπατάλησα 5 λεπτά απο το χρόνο σας.
Αν όχι - ξαναγυρίστε στους Masters και στους δίσκους και τα cd τους παιδιά. Ίσως έτσι ανακαλύψετε την πραγματική μαγεία της μουσικής και της αίσθησης που προκαλεί το ταξίδι του ήχου απο το αυτί.. στον εγκέφαλο.
Δεν είναι τυχαίο μάλλον ότι όλοι μας όταν θέλουμε να συγκεντρωθούμε στην μουσική- συνήθως...κλείνουμε τα.. μάτια.
Βαγγέλης Μουλακάκης.
