Ρε παιδιά δεν είναι θέμα σχολικού προγράμματος και μαθημάτων.
Είναι θέμα δομής και συστήματος.
Πχ, η γλώσσα υπάρχει και τώρα.
Έμαθε κανείς Αγγλικά (βάλτε ότι γλώσσα θέλετε) στο σχολείο?
ΠΟΤΕ.
Και δεν πρόκειται να μάθει, και 100 ώρες την εβδομάδα να κάνει αγγλικά στο σχολείο.
Ζούμε στην μοναδική χώρα του κόσμου, που έχει δημόσια παιδεία αλλά τα παιδιά δεν μαθαίνουν τίποτα εκεί, αλλά μόνο στα φροντιστήρια (που αλλού υπάρχει άραγε σαν θεσμός αυτό?) που είναι ιδιωτικά.
ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΩ ΣΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ vs ΔΗΜΟΣΙΟ.
Το θέμα μου είναι στο ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι, φαίνεται να έχουν συμβιβαστεί με αυτή την πρακτική, πράγμα ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟ.
Ωραία. θα μου πείτε, τότε τι στο διάολα εξυπηρετεί το σχολείο?
Δομή κοινωνικοποίησης είναι, ένταξης, ομοιογενοποίησης, καταπάτησης των ατομικών διαφορών, κοινωνικός θεσμός που ο ρόλος του είναι να βγάλει άτομα προσαρμοστικά στο σύστημα, στις κοινωνικές δομές.
Άτομα που να μάθουν να σέβονται την ιεραρχία, έτοιμα να ακολουθήσουν τους κοινωνικούς τους ρόλους, και υπάκουα στους κοινωνικούς κανόνες.
Άτομα που καλούνται να αποστηθίζουν για να επιβραβευτούν, από το να διαμορφώνουν απόψεις και να αξιολογούν.
Και έγκειται στον κάθε εκπαιδευτικό να προσπαθήσει να σπάσει αυτά τα στεγανά, που λίγο πολύ του επιβάλλονται έξωθεν (και το μεγαλύτερο ποσοστό έχει συμβιβαστεί με αυτά, μια δουλειά σαν όλες τις άλλες είναι, και πρέπει να γίνει όσο πιο αναίμακτα είναι δυνατόν), και να προσπαθήσει να κάνει κάτι περισσότερο, να είναι δηλαδή πραγματικός παιδαγωγός.
Τι άλλο είναι το σχολείο?
Ένα ατέρμονο κυνήγι βαθμών, για να μπορέσει το παιδί να συνεχίσει να ελπίζει για κάτι καλύτερο, άσχετα αν είναι μόνη της η ελπίδα (χωρίς αντίκρυσμα τις περισσότερες φορές).
Μια συνεχής προσπάθεια ενστερνισμού κανόνων, που υποτίθεται ότι θα ανοίξουν μελλοντικές ευκαιρίες.
Τα θρησκευτικά είναι να μάθεις την ζωή του Χριστού καμιά δεκαριά φορές.
Αντί να γίνεται θρησκειολογία.
Η ιστορία είναι να μάθεις πότε έγινε η τάδε μάχη, που, και ποιος νίκησε.
Αντί να είναι η κοινωνικοοικονομική κατάσταση που οδήγησε εκεί, και οι επιπτώσεις στην κοινωνική ζωή, οικονομική πραγματικότητα της εποχής, κλπ.
Αποστήθιση πληροφορίας vs κριτική σκέψη.
Σε ένα λοιπόν υγιές εκπαιδευτικό σύστημα, είναι απαραίτητες τόσο η κοινωνιολογία, όσο και η ψυχολογία, τόσο τα οικονομικά, όσο και το σύγχρονο μάρκετιν, τόσο οι υπολογιστές, η γλώσσα, η λογοτεχνία, το θέατρο, η μουσική, η ζωγραφική, τα καλλιτεχνικά ρεύματα, η φυσική, η χημεία, τα μαθηματικά, κλπ.
Σε ένα υγιές εκπαιδευτικό σύστημα, όλα είναι απαραίτητα.
Αλλά .... πως?
Κι έγραψα μόνο το πανωσέντονο.
Θα μπορούσα να είχα γράψει 500 σελίδες διατριβή λέμε ...