Θα συνυπογράψω αυτό που γράφεις, για τα υπόλοιπα όμως περι "εύφορου αντιλόγου" δυστυχώς -πιστεύω- ανήκουν στην σφαίρα της ουτοπίας. Μπορει να αφορούν και να είναι σημαντικά για σένα και μερικούς ακόμη ομοίους σου, ακόμη και ευάριθμους "αντιπάλους", το ποσοστό όμως είναι τόσο μικρό που απελπίζει κάθε καλοπροαίρετο.
Ηλία μου, δεν ξέρω "τι" με θεωρείς και ποιους θεωρείς "ομοίους'' μου... ελπίζω μόνο (επειδή με αφορά η κρίση σου) να μη με τοποθετείς από την πλευρά των οποιοδήποτε "αντιπάλων" (σεβαστών ή μη)... όχι τίποτ' άλλο αλλά κάτι τέτοιο θα σημαίνει ότι δεν προβάλλω σωστά τις (προ)θέσεις μου γραπτώς...
ίσως κάποια "διαφορά" να προσομοιάζει (πια) στην σχέση μας με το blues... το αγαπάμε παιδιόθεν και οι δύο, αλλά μεγαλώνοντας εσύ ως παίκτης-πατέρας έχεις αποκτήσει απριόρι "συγχωρητικούς" δεσμούς αίματος μαζί του, σε αντίθεση με μένα που σαν απλός ακροατής-πατριός διατηρώ μια πιο "αυστηρή"
συγγένεια εξ’ αγχιστείας και δεν του συγχωρώ τα πάντα...
γιατί, συνεχίζοντας στο μονοπάτι των παραβολών, δεν νομίζω ότι απεχθάνεσαι το "σύστημα" (και τους εκάστοτε μηχανισμούς εξουσίας που χρησιμοποιεί) περισσότερο από εμένα... ίσως θυμικά να "πονάς" λιγότερο <<ελπίζοντας πως κάποτε θα καταφέρουν να ενωθούν ως ένας αυτοτελής ενιαίος οργανισμός
>> αυτοί που
<<Μέχρι τότε, θα μιλάς και θα γελάς... ανθρώποι που σε ζεσταίνουν, άτομα, κύτταρα
>>... ενώ εγώ?...
το ξύλο που μου έριξε-χνει το σύστημα μπορεί να με πόνεσε-άει, αλλά δεν μου άφησε
πραγματικές πληγές... όσο θυμάμαι τον εαυτό μου στεκόμουν απέναντί του
ΞΕΡΟΝΤΑΣ με τι έχω να κάνω και τι να περιμένω από αυτό... γιατί δεν μου "κρύφτηκε" ποτέ... δυστυχώς τα δικά μου "σημάδια" είναι φίλια και έχουν το σχήμα της
αριβίστικης υποκρισίας των κατά καιρούς "ιδεολογικών συντρόφων"... και κάθε φορά που η "
ιδέα" αποκωδικοποιούσε τον "ξύλινο" λόγο της περιγραφής της σε ρεαλιστικές
συμπεριφορές που όριζε η ανθρώπινη φύση, έμενα όλο
και πιο μόνος και πιο μακρυά από την ελπίδα
<<πως κάποτε θα καταφέρουν να ενωθούν ως ένας αυτοτελής ενιαίος οργανισμός
>> ενεργώντας για το
συλλογικό καλό που κοινά ευαγγελιζόμασταν και όχι μόνο για την πάρτι τους...
έτσι παρότι (μην τα μηδενίσω κι όλα) έχω δίπλα μου κάποιες σημαντικές παρουσίες ξεκινώντας από τον άνθρωπό μου, αυτοί δεν παύουν να αποτελούν την φωτεινή εξαίρεση που δεν μου αρκεί πια ως άλλοθι για να αμφισβητώ αλαζονικά με τον ελιτίστικα ακτιβιστικό ενθουσιασμό μου, ρήσεις όπως το “Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν” του Ισοκράτη... δεν μου αρέσει πια που
κάθε παρέα διαλέγει αιτία στο αιτιατό της διαστρεβλώνοντας αλά καρτ την πραγματικότητα βιάζοντας αυτονόητα... με κουράζει που πάντα οι "
άλλοι" μου φταίνε τόσο πιο πολύ, τόσο όσο βολεύει τον γ@μημ$νο
ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟ ώστε να βγάζει στο ηθικό κλαρί ως πόντια πουτ@ν@ την
ελαστική μου συνείδηση... παντού στα πάντα...
μου είναι πλέον τόσο καθαρό το ότι δεν υπάρχει (βολικά)
απόλυτο κακό ή καλό αλλά μια κρίσιμη συνισταμένη μάζα ανάμεσά τους, που κάνει την μπάλα του πινγκ πονγκ στο κοινωνικό παιχνίδι, καθορίζοντας το γέρμα της ισορροπίας
διαχρονικά πάντα προς το πρώτο μια και αυτό εξυπηρετεί καλύτερα το
ατομικό συμφέρον εις βάρος του συλλογικού στο πλείστον των περιπτώσεων... έτσι το δικό μου πιστεύω με την (βιωματική) σειρά του, ταυτίζει την "σωστή φορά" αυτής της μπάλας με την
"σφαίρα της ουτοπίας" που εσύ αντιστοίχισες στον
"εύφορο αντίλογο" που εγώ θα επιθυμούσα...
η "
οστρακοποίηση" των ενίοτε θιγόμενων από το "σύστημα" ως ανακλαστική αντίδραση φυσικά και με βρίσκει εν πολλοίς σύμφωνο ως διαπίστωση... ως λύση σε δεύτερο χρόνο όμως?... πόσο πιο ευάλωτος απέναντι από αυτό μπορεί κάποιος να σταθεί μη βλέποντας κλεισμένος στο καβούκι του... μη ακούγοντας... μη προετοιμασμένος στην τελική για την σφυριά που μπορεί να φάει οποιαδήποτε στιγμή και θα τον κομματιάσει ανυπεράσπιστο...
τώρα θα μου πεις -όπα ρε μεγάλε πολύ μπλα μπλα κι από τηγανίτα?... εσύ τι κάνεις τελικά... ε τι να σου πω.. κοινότυπα πράγματα... Καζαντζάκεια... γυρνώντας στην ουσία της εφηβείας μου χωρίς ανάγκη όμως ινστρούχτορα και των διάφορων αρτηριοσκληρωτικών τσιτάτων που στοίχειωναν χρόνια την κρίση μου... απλά βοηθώ
ΑΜΕΣΑ όπου μπορώ, όπως μπορώ, όποιον μπορώ, βοηθώντας βέβαια κυρίως τον εαυτό μου να αλλάξει
δανεικές συμπεριφορές μια και το θυμικό επιτόκιο τους αποδείχθηκε ηθικά ληστρικό και ο
πραγματικός χαρακτήρας δεν συγχωρεί... σου ξεπουλάει την "κόκκινη" συνείδηση πιο άπονα κι από συστημική τράπεζα...
ΥΓ. σόρυ Ηλία για την προσωπική αναφορά... είναι σχηματικός ο διάλογος... όπως και με τον Δημήτρη παραπάνω μια αφορμή από τα γραφόμενά σας πήρα για να εκφράσω κάποιες απόψεις και σας ευχαριστώ...
ΥΓ2. παρεμπιπτόντως και ειδικά για το θέμα που έθεσε αρχικά ο Μανώλης, διάβασα πριν λίγο αυτό... αν όντως ισχύει ε έχει καταντήσει αηδία η ευκολία που μπορείς να "χειροτονείς ερήμην ελέφαντες" στο διαδίκτυο...
https://www.ellinikahoaxes.gr/2020/06/17/fake-news-art-lessons-banned-from-secondary-education/