Προσπάθησα να εξηγήσω το πλαίσιο εννοιών στο οποίο διατύπωσα αυτό τον αφορισμό. Αλλά, βέβαια, δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι τις έννοιες με τον ίδιο τρόπο, ούτε έχουμε προ-συμφωνήσει για τις λέξεις που χρησιμοποιούμε.Από αυτή την άποψη, είναι εύκολο να δει κανείς ότι ο πρωτότυπος δημιουργός στο χώρο της παραδοσιακής μουσικής δεν έχει καλλιτεχνική πρόθεση και συνεπώς είναι μοιραίο ότι δεν παράγει καλλιτέχνημα. Συνεπώς, στην πορεία του χρόνου και δεδομένου του εκφυλισμού των κοινωνιών στις οποίες αναπτύχθηκαν αυτά τα ιδιώματα, υπάρχει υποταγή σε απαιτήσεις του κοινού που στερούν το αρχικό έργο από την αξία που του αποδιδόταν αρχικά.
Συνεχίζεις να χτίζεις σε ένα αυθαίρετο δικό σου συμπέρασμα ότι οι απανταχού παραδοσιακοί καλλιτέχνες δεν είχαν ποτέ καμία πρόθεση να δημιουργήσουν κάτι που τους εξέφραζε, είτε αυτούς, είτε το κοινωνικό/συλλογικό τους γίγνεσθαι (που για αρκετούς φιλοσόφους της Τέχνης είναι και το ζητούμενο)
Οι δε "κανόνες της δημιουργίας της τέχνης κατά τον 20ο αιώνα", είναι άλλη μία δική σου αυθαίρετη οριοθέτηση. Καθότι κάτι εκατοντάδες φιλόσοφοι (αν θες έχω έτοιμα ονόματα για αράδιασμα που προσπαθούν και αλληλοσυγκρούονται σχετικά με την οριοθέτηση του όρου) δεν έχουν καταλήξει τι είναι Τέχνη και εσύ έχεις θέση ήδη και κανόνες άσκησής της. Αν και η άποψή σου έχει εκφραστεί μερικώς και από άλλους (βλ. Alfred Adler) δεν παύει να είναι μία μόνο άποψη.
Εγώ, αυτό τον τύπο καλλιτέχνη τον βάπτισα (για τις ανάγκες του κειμένου μου) "λαϊκό καλλιτέχνη", και είναι αυτονόητο ότι όχι μόνο τον σέβομαι, αλλά ότι έχει επηρρεάσει σε μέγιστο βαθμό τη ζωή μου. Όμως, υπάρχει και ο άλλος τύπος καλλιτέχνη, που έχει διαφορετική αφετηρία και διαφορετικό στόχο, και το έργο του οποίου είναι λιγότερο επιρρεπές στο να ακολουθήσει τη φθίνουσα της όποιας κοινωνίας.
Το ένα είδος καλλιτέχνη δεν αποκλείει τον άλλο.
Ο τρόπος σύλληψης και έκφρασης ποικίλλει και αλλοίμονο αν ήταν αλλιώς.
Σου θυμίζω όμως ότι εσύ απέρριψες συλλήβδην ως μη έχουσα καμμία καλλιτεχνική αξία την απανταχού παραδοσιακή μουσική και τους δημιουργούς της, "καθαιρώντας" από την εξέλιξη της μουσικής ένα αδιαμφισβήτητο κομμάτι της (καθότι αν προυπήρξε και επιρρέασε την δομή της υπάρχουσας, εκ των πραγμάτων έχει και καλλιτεχνική αξία).
Αυτό απέχει από την τελευταία τοποθέτησή σου.
Εκτός κι αν επανατοποθετείσαι.
Θυμηθείτε π.χ. την ώρα που ακούσατε το London Calling στο Die Another Day του James Bond... μη μου πείτε ότι δεν φρίξατε... στο στυλ ότι νόμισα (ειλικρινά) πως ο μηχανικός προβολής άνοιξε κατά λάθος το CD του... ή (για να μείνουμε στους Εγγλέζους) τον τρόπο με τον οποίο ανακυκλώθηκε η ποπ και ροκ κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων... αυτός ο εκφυλισμός σε πανηγύρι δείχνει ένα από τα εξής δύο πράγματα .. ή την αποτυχία καλλιτεχνικής προσπάθειας, ή την επιβεβαίωση του κειμένου μου.
Η χρήση του έργου από τρίτους, δεν καθορίζει την σημασία του έργου.
Ειδικά όταν δεν είναι στην ευχέρεια του δημιουργού (είτε ελεύθερο copyright είτε χρήση λόγω συμβολαίων από εταιρεία).
Σιγά μην θεωρήσω τις Βαλκυρίες ή το Lili Marleen ή το Born in the USA επαίσχυντα και άνευ αξίας.....
Ένας από τους αγαπημένους μου ορισμούς της Τέχνης είναι:
"Τέχνη είναι η φωτιά που το μηδέν το κάνει ένα" .
Κοντά στη θεωρία του Jean-Marie Guyau ;
Αγγελίες
) είναι ότι χωρίς τις διαχωριστικές γραμμές, ο καθείς δηλώνει πως είναι ό,τι τραβάει η ψυχή του.
