Σκέψεις πάνω στην μουσική

[manosx]

Τελικά "τι" είναι η μουσική; Εγώ την αντιλαμβάνομαι ως μια σύμπραξη των ανθρώπων που τραγουδάνε και χορεύουν τις ζωές τους, όπως κάνουν τα ζώα η και η φύση. Μαζευόμαστε όλοι, και κάνουμε μια "σπονδή" στο αιώνιο, σ αυτό που μας ενώνει όλους και όλα, και στην ομορφιά της θνητής μας ύπαρξης. Όπου έχω ταξιδέψει η και παίξει, αυτό ήταν τελικά το πιο βαθύ συναίσθημα. Το έχω δει σε μαύρες εκκλησίες στην Αμερική, σε ανθρώπους που χόρευαν και τραγουδούσαν σε παραλίες στη Βραζιλία, σε μαγαζιά Fado στην Πορτογαλία όπου πάλι όλοι τραγουδούσαν, χόρευαν και ακούγανε, σε γιορτές φλαμένκο σε χωριά στην Ισπανία.. ακόμη και σε μικρές όπερες στη Γερμανία.. Η αν κοιτάξει κανείς τη θάλασσα, η τα πουλιά που πετάνε και φωνάζουν κάθε που έρχεται η φεύγει μια μέρα.. κτλ κτλ

 Πολυ ωραιο αυτο.

 Και δεν ειναι κατι το ρομαντικο. Ειναι βασικο στοιχειο επιβιωσης για τον ανθρωπο. Ο ανθρωπος ειναι ζωο αγελης, οτιδηποτε λοιπον ενισχυε τους δεσμους μιας κοινωνικης ομαδας γινοταν οπλο για την παλη της πραγματικοτητας.

 

[LK]

Σε ότι αφορά το Δ, ακόμα και να μην είναι του γούστου μου αυτό που παίζω, μου αρκει που το κοινό το διασκεδάζει και το χαίρεται και αυτό μου δίνει χαρά σε σχέση με το να παίξω εγώ κάτι που μου αρέσει πολύ και το κοινό να χασμουριέται. Είμαι μουσικός και η δουλειά μου, για την οποία πρέπει να πληρώνομαι, γιατί είναι κανονική δουλειά, είναι να διασκεδάσει ο κόσμος. Βέβαια υπάρχουν και όρια που εχει ο καθένας.

Αυτή είναι η ορθή επαγγελματική στάση.

Αυτό ακριβώς είναι ο μουσικός.

Διασκεδαστής.

Και ισχύει για όλα τα επαγγέλματα.

Φαντάσου έναν αρχιτέκτονα που θέλει να σχεδιάζει μόνο κάστρα.

Αν δεν σου κάνει, κάθεσαι σπίτι και μπορείς να παριστάνεις την παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα, που δεν την καταλαβαίνει κανείς , στον καθρέφτη σου... όλη μέρα.

 

[loucas]

Αυτή είναι η ορθή επαγγελματική στάση.

Αυτό ακριβώς είναι ο μουσικός.

Διασκεδαστής.

Και ισχύει για όλα τα επαγγέλματα.

Φαντάσου έναν αρχιτέκτονα που θέλει να σχεδιάζει μόνο κάστρα.

Αν δεν σου κάνει, κάθεσαι σπίτι και μπορείς να παριστάνεις την παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα, που δεν την καταλαβαίνει κανείς , στον καθρέφτη σου... όλη μέρα.

Ο καθένας το αντιλαμβάνεται όπως νιώθει καλύτερα.Σωστό.Βέβαια γενιέται το ερώτημα : Τι είναι αυτό που με σηκώνει μες την νύχτα να κάτσω στο πιάνο και να βγάλω αυτό που μου "σφυρίζει" στο κεφάλι? Εδω βέβαια δεν είναι "οι άλλο"ι αλλά κατι .αλλο.

Η εσωτερική ανάγκη

.Υπάρχουν πολλές οπτικές και μου αρέσει να τις βλέπω εδω.

Επίσης ας πούμε ταλέντο είναι πάντα σκλήρή δουλειά ή μήπως υπάρχει έμφυτη ροπή ως πρός την μουσική αντίληψη κάποιων πραγμάτων πιο γρήγορα απο το μέσο όρο? Ο Μότσαρτ ας πούμε, ο Bach ήταν κοινοί ως πρός την μουσική τους εφυία ? Γιατί εγω με τις ίδις ώρες μελέτης π.χ δεν είμαι ίδιος ? κτλ.....

 

[Waterfall-K]

Επίσης ας πούμε ταλέντο είναι πάντα σξλήρή δουλειά ή μήπως υπάρχει έμφυτη ροπή ως πρός την μξουσική αντίληψη κάποιων πραγμάτων πιο γρήγορα απο το μέσο όρο? 

Το δεύτερο. Και συμβαίνει στα πάντα, όχι μόνο στη μουσική. 

 

[loucas]

Το δεύτερο. Και συμβαίνει στα πάντα, όχι μόνο στη μουσική. 

Αυτο λεώ και γω για να απαντήσω στα πρώτο Threat....Ομοιώς στα μαθηματικά και άλλα....

 

[gkourmoul1]

Στην Ελλάδα το καλύτερο μου ήταν σε ένα πολύ μικρό ορεινό χωριό της Κρήτης, που μετά το COVID κάνανε τη πρώτη σύναξη στην πλατεία του χωριού, και χορεύανε πίνανε και τραγουδούσανε μέχρι το πρωί (με βάλανε να παίξω κιόλας επειδή είχα κιθάρα και ντρεπόμουνα.. ). 

Ποιο χωριό ρε θηρίο?

 

[LK]

Τι είναι αυτό που με σηκώνει μες την νύχτα να κάτσω στο πιάνο και να βγάλω αυτό που μου "σφυρίζει" στο κεφάλι?

.

'Ο,τι ξυπνάει εμένα μέσα στη νύχτα να αλλάξω κάτι στις προτάσεις μου για το δικαστήριο που έχω το πρωί (και έχει συμβεί ν φορές) .

Η σωστή επαγγελματική προσέγγιση της δουλειάς σου.

Τέλος ΠΟΤΕ στη ζωή μου δεν ανταγωνίστηκα  κανέναν, παρά μόνον  τον εαυτό μου.

Πάντα προσπαθώ να είμαι καλλίτερος από πριν.

 

[manosx]

 Παντως, για να φανει το αν εισαι ιδιος με το Μοτσαρτ ? και ολους αυτους, θα πρεπει να εχεις ριξει και την ιδια δουλεια με αυτους, ετσι δεν ειναι;

 Αυτο τη σημερινη εποχη ειναι σχεδον αδυνατο, τοσο γιατι εχει αλλαξει η παιδαγωγικη, οσο και επειδη υπαρχουν ΑΠΕΙΡΩΣ περισσοτερα ερεθισματα και "υποχρεωσεις" για ενα παιδι.

 Επιπλεον, θα πρεπει να ειναι ΤΡΕΛΟΣ καιποιος γονιος για να δωσει τοσο εμφαση στη μουσικη παιδεια ενος μικρου παιδιου  Την εποχη του Μοτσαρτ, πραγματι υπηρχε ζητηση για αρχιτεκτονες καστρων ? που λεει ο LK. Οχι οτι ηταν ευκολο να φτασεις σε αυτο το σημειο, καθε αλλο, απλα η μουσικη ηταν σε περιοπτη θεση οσο αφορα την πολιτιστικη παραγωγη ενος βασιλειου, μιας κοινωνιας γενικα, ηταν στην αιχμη του πολιτισμου.

 Στην εποχη μας παλι, εχει ξεπεσει σε παρεργο, κατι πρεζακια βαρανε τα μπιτια και μεχρι εκει, ειναι διασκεδαστες οπως λεει ο LK. Υπαρχουν ακομη καποια ψηγματα σε πιο "σοβαρες" φασεις, αλλα να βαλεις ενα παιδι σε τετοιο τριπακι, να το βαρας με μαστιγιο απο τα δυο του χρονια πανω στο πιανο σαν τον Μπετοβεν ? ειναι κριμα, κανα ωδειο αμα γουσταρει και μεχρι εκει.

 

[BillTrantos]

 Αυτο τη σημερινη εποχη ειναι σχεδον αδυνατο, τοσο γιατι εχει αλλαξει η παιδαγωγικη, οσο και επειδη υπαρχουν ΑΠΕΙΡΩΣ περισσοτερα ερεθισματα και "υποχρεωσεις" για ενα παιδι.

Συμφωνώ με όλο το ποστ, αλλά θα σταθώ ιδιαιτέρως εδώ.

Η μέρα την εποχή των περουκάδων ήταν απείρως μεγαλύτερη. Οι άνθρωποι ζούσαν σε μικρές πόλεις, ή και χωριά, οι υποχρεώσεις που είχαν ήταν λιγότερες, τα ερεθίσματα ήταν ελάχιστα συγκριτικά με τώρα, η πολυπλοκότητα της ζωής σαφώς μικρότερη και κυρίως, οι άνθρωποι ήταν μαθημένοι να είναι οκ και σε συνθήκες που σήμερα θα χαρακτηρίζαμε ως κακουχία.

Ένα μέσο παιδάκι σήμερα έχει 8 ώρες σχολείο, Αγγλικά, μελέτη και μετακινήσεις. Αν ο γονιός δεν έχει αποφασίσει συνειδητά να το κάνει το παιδάκι περουκά, τότε πολύ απλά δε μένει χρόνος, γιατί μετά από τέτοια μέρα, το μέσο παιδάκι θέλει να παίξει και να δει μίκι μάου.

Τεράστιο respect σε όσους βιοπορίζονται από τη μουσική, όχι μόνο για τα @@ που απαιτεί ένα τέτοιο ρίσκο, αλλά και για το στρώσιμο κώλου και τις θυσίες που απαιτούνται σε καθημερινή βάση. Εγώ αν και λατρεύω τη μουσική, ούτε το ταλέντο είχα, ούτε τα κάκαλα να πάω προς τα εκεί. Η ανάγκη για έκφραση υπάρχει και είμαι πλέον οκ με αυτό.

 

[fusiongtr]

'Ο,τι ξυπνάει εμένα μέσα στη νύχτα να αλλάξω κάτι στις προτάσεις μου για το δικαστήριο που έχω το πρωί (και έχει συμβεί ν φορές) .

Η σωστή επαγγελματική προσέγγιση της δουλειάς σου.

Εσύ είσαι επαγγελματίας, ο Λουκάς όχι.

Αν δεν είχες δικαστήριο το πρωί, αλλά ήσουν πχ μάστορας σε συνεργείο αυτοκινήτων, και σηκωνόσουν από τον ύπνο σου στις 3 το πρωί για να μελετήσεις δικόγραφα υποθέσεων, τότε μάλιστα, ισχύει η σύγκριση.

 

[LK]

Εσύ είσαι επαγγελματίας, ο Λουκάς όχι.

Α δεν το ξερα αυτό.

Τι τα ψάχνει τότε και σκάει .... ας κάνει το κέφι του.

 

[fusiongtr]

Α δεν το ξερα αυτό.

Τι τα ψάχνει τότε και σκάει .... ας κάνει το κέφι του.

Αυτό κάνει, αλλά έχει κάποιες γενικότερες ανησυχίες.

 

[LK]

Αυτό κάνει, αλλά έχει κάποιες γενικότερες ανησυχίες.

Αν δεν έχει ΕΦΚΑ κάθε μήνα , να μην ανησυχεί για τίποτα. ?

 

[fusiongtr]

Κατ' αρχήν παιδιά, για να έχουμε κοινό τόπο, θα πρέπει να ορίσουμε για τι μουσικό μιλάμε από άποψη τρόπου ενασχόλησης με την μουσική, αλλά και από άποψη αντιμετώπισης της μουσικής από αυτόν.

Είναι επαγγελματίας ή ερασιτέχνης?

Είναι οργανοπαίκτης/εκτελεστής, ή συνθέτης/δημιουργός, ή και τα δύο?

Μιλάμε για την μουσική ως τρόπο βιοπορισμού, ή ως μέσο έκφρασης (κάποιες φορές αυτά συμπίπτουν βέβαια)?

Η οπτική αλλάζει πάρα πολύ ανάλογα με το "πάνω σε ποια βάση μιλάμε".

Ο Λουκάς νομίζω ότι αναφέρεται καθαρά στην μουσική ως μέσο έκφρασης, που μπορεί να γίνεται και επαγγελματικά, αλλά όχι ως διεκπεραιωτικό μέσο βιοπορισμού (πχ δουλειά στα μπουζούκια για έναν που μελετάει jazz και το κάνει αυτό μόνο για να ζήσει χωρίς να τον ενδιαφέρει καθόλου μουσικά).

Θεωρώ ότι θα έπρεπε να βασίσουμε πάνω σ' αυτό τις απαντήσεις μας.

 

[manosx]

 Λουκα, για να σου φυγει το αγχος:







 22. 22 χρονων. 22 χρονων. Το εγραψε 22 χρονων.

 Και του ειχε ζαλισει και τα ουμπαλα ο πατερας του να γινει δικηγορος και ετρεχε στα πανεπιστημια. ?

 22 χρονων.

 Ρε δε γ@μιwμαστε λεω γω ?

 

[fusiongtr]

 22. 22 χρονων. 22 χρονων. Το εγραψε 22 χρονων.

Ε, αφού από τα 23 του έκανε παιδιά, δεν θα του έμενε χρόνος για τέτοια.

20 παιδιά λέμε ρεεεε ....

Που να τα βγάλει πέρα ...

 

[manosx]

 Οχι, αυτος ειναι ο αλλος, ο χωρις παιδια, ο Χεντελος οπως τον ελεγε ο Καζατζακης.

 Κατσε να σου βαλω του Μπαχ απο ηλικια 22







 Εδω το τρομακτικο δεν ειναι η ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ της γραφης του Χεντελ.
 

 Εδω το τρομακτικο ειναι ΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΒΑΘΟΣ. "Ελπιζω στο θεο", για ενα εργο παρηγοριας που γραφτηκε ως τετοιο, μετα απο μια καταστροφικη για την πολη πυρκαγια.

 Το που βρεθηκε τετοιο πνευματικο βαθος στην ηλικια που εμεις πιναμε τσιπουρα, ΑΥΤΟ ειναι το θαυμα.

 

[fusiongtr]

 Οχι, αυτος ειναι ο αλλος, ο χωρις παιδια, ο Χεντελος οπως τον ελεγε ο Καζατζακης.

Πω πωωωω, τώρα το είδα, σόρρυ, έχεις δίκιο.

 Το που βρεθηκε τετοιο πνευματικο βαθος στην ηλικια που εμεις πιναμε τσιπουρα, ΑΥΤΟ ειναι το θαυμα.

Τι εννοάς ρε φίλε?

Ότι εμείς που πίνουμε ακόμα τσίπουρα δεν έχουμε πνευματικό βάθος?

Και πνευματικό έχουμε, και βάθος αμέτρητο έχουμε ασούμε.

 

[Πάνος Χελιδόνης]

Το εγραψε 22 χρονων

Ναι, αλλά τότε οι άθρωπες πεθαίνανε στα 50.

 

[Trolley]

Αυτό το ζήτημα με την ηλικία... μην το περνάτε στο ντούκου. Να ξέρετε ότι είναι απόλυτα δεικτικό του τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον, αν στα 25 δεν έχετε ακόμη πετύχει κάτι (μιλώ για καλλιτεχνικά ζητήματα). Π.χ. πόσων ετών νομίζετε ότι ήταν οι Supertramp όταν έγραψαν το Crime Of The Century;  Oi Floyd όταν έγραψαν το Dark Side Of The Moon; Οι Yes to Close To The Edge;

Για να μη σας μπλέξω με του πάνκηδες και τους new-waveάδες που ξέρω ότι οι πιο πολλοί δεν τους αποδέχεστε...

Όταν υπάρχει ταλέντο, έχει φανεί, εκδηλωθεί, αναγνωριστεί σαφώς πριν τα τριάντα. Ίσχυε στην εποχή της περούκας και θα ισχύει και στην εποχή της καράφλας.