Μετα από πολλα χρονια (>30) ενασχολησης με την κιθαρα την οποια ξεκινησα ως αυτοδιδακτος, εδω και καποια χρονια παρατηρω οτι μου εχει μειωθει εντονα το ενδιαφερον μου για ενασχοληση με αυτο που καποτε ηταν το υπ αρ 1 χομπυ μου. Το θεωρησα φυσιολογικο, ομως τον τελευταιο εναμιση χρονο δεν εχω ακουμπησει κιθαρα, και οποτε αναβω ενισχυτη μπριζωνω πεταλια κ.λ.π τα κλεινω μετα απο το πολυ δεκα λεπτα με αισθημα βαριεστημαρας. Βρισκω πλεον μεγαλυτερο ενδιαφερον να παιζω πιανο (απο εκει ξεκινησα στα 7 μου την ενασχοληση με την μουσικη). Καποτε με ενδιεφερε υπερβολικα το gear, πλεον θεωρω ανουσιες τις οποιες συζητησεις γυρω απο αυτο, ενω και στο αμιγως μουσικο σκελος με λιγοτερη διαθεση απο παλια, θα ακουσω καινουργια πραγματα, ενω βρισκω ιδιαιτερη ευχαριστηση στην επιστροφη πισω σε μια παλια μου αγαπη την κλασσικη μουσικη. Για να πω και ολη την αληθεια εδω και δυο χρονια, αναγκαστηκα να μειωσω δραστικα την εναχοληση μου με την κιθαρα λογω ενος διπλου τραυματισμου στο χερι απο την αλλη μου μεγαλη αγαπη, το τεννις, ο οποιος, ειδικα σε θεση μπαρε και στα σηκωματα καθιστα επιπονη την ενασχοληση με την κιθαρα για μακρυ χρονικο διαστημα (περαν του ημιωρου), οποτε θεωρω οτι δεν ειναι μονο θεμα οτι ισως εκλεισε τον κυκλο της αλλα συνετελεσαν και αλλοι λογοι.
Και εδω ερχομαι στο θεμα μου. Οποτε βλεπω τις 6 μου κιθαρες, τον deluxe reverb ii, και τα 15 πεταλια μου στη γνωστη διαταξη, σκεφτομαι οτι ηρθε η ωρα να τα δωσω ολα να μου αδειασει ο χωρος, και να τα παρει καποιος που θα τα αξιοποιει. Οι περισσοτερες κιθαρες ειναι φτιαγμενες με μετατροπες στα μετρα μου μετα απο χρονια δοκιμων (μη φανταστειτε κατι το εξωτικο, για να καταλαβετε οτι με εξαιρεση μια les paul δεν εχω καμμια made in usa κιθαρα), ενω το ιδιο ισχυει και για τα περισσοτερα πεταλια, που καποια τους εχουν γινει customizations. Εχει πεσει δουλιτσα δηλαδη κατα το προηγουμενο διαστημα. Και με το που κανω αυτη τη σκεψη αμεσως το μετανιωνω και ο διαβολακος της απληστιας μεσα στο κεφαλι μου λεει γιατι να τα δωσεις, δεν χρειαζεσαι τα χρηματα, κρατατες σαν ενθυμιο. και εκει πεταγεται και ο διπλωματης εαυτος, που λεει "αν καιγεσαι τοσο να τις διωξεις, ε δωσε 3-4, μερικα πεταλια, και κρατα τα υπολοιπα μπας και σου ξαναρθει. (χλωμο)".
Απευθυνομαι λοιπον στην ομυγυρη και ρωταω: να φερθω ως πουρος καπιταλιστης και να κρατησω τα παντα, ως σοσιαλδημοκρατης και να δωσω μερικα, η να ενστερνιστω τα της κομμουνας του Παρισιου και να τα διωξω ολα?
Και εδω ερχομαι στο θεμα μου. Οποτε βλεπω τις 6 μου κιθαρες, τον deluxe reverb ii, και τα 15 πεταλια μου στη γνωστη διαταξη, σκεφτομαι οτι ηρθε η ωρα να τα δωσω ολα να μου αδειασει ο χωρος, και να τα παρει καποιος που θα τα αξιοποιει. Οι περισσοτερες κιθαρες ειναι φτιαγμενες με μετατροπες στα μετρα μου μετα απο χρονια δοκιμων (μη φανταστειτε κατι το εξωτικο, για να καταλαβετε οτι με εξαιρεση μια les paul δεν εχω καμμια made in usa κιθαρα), ενω το ιδιο ισχυει και για τα περισσοτερα πεταλια, που καποια τους εχουν γινει customizations. Εχει πεσει δουλιτσα δηλαδη κατα το προηγουμενο διαστημα. Και με το που κανω αυτη τη σκεψη αμεσως το μετανιωνω και ο διαβολακος της απληστιας μεσα στο κεφαλι μου λεει γιατι να τα δωσεις, δεν χρειαζεσαι τα χρηματα, κρατατες σαν ενθυμιο. και εκει πεταγεται και ο διπλωματης εαυτος, που λεει "αν καιγεσαι τοσο να τις διωξεις, ε δωσε 3-4, μερικα πεταλια, και κρατα τα υπολοιπα μπας και σου ξαναρθει. (χλωμο)".
Απευθυνομαι λοιπον στην ομυγυρη και ρωταω: να φερθω ως πουρος καπιταλιστης και να κρατησω τα παντα, ως σοσιαλδημοκρατης και να δωσω μερικα, η να ενστερνιστω τα της κομμουνας του Παρισιου και να τα διωξω ολα?
