Μουσικοί στην Ελλάδα!!??

[psycho969]

Χωρις καμια πλακα ειμαι σιγουρος οτι ολοι εσεις που δεν ζειτε στην  Ελλαδα σας λειπει η Ελλαδα ασχετο αν οι αναγκες σας σας οδηγησαν αλλου.Πειτε μου αληθεια δεν θελετε να ξαναγυρισετε ?

 

[marathon]

Εσύ θα ενθάρρυνες κάποιο νεαρό άτομο (από το συγγενικό ή κοινωνικό σου χώρο) να επενδύσει χρόνια σπουδών σε κάτι που δεν έχει κανένα επαγγελματικό μέλλον; Το αποκλείω ότι θα το έκανες.

Για να είμαι τελείως ειλικρινής μαζί σου θα σου πώ ότι δεν ξέρω τι θα έκανα. Μάλλον όμως θα τον ενθάρρυνα. Γιατί?

Γιατί ανήκω ΑΚΡΙΒΩΣ σε αυτή τη κατηγορία...από μικρός ήμουν ένας μέτριος (κακός) μαθητής με μια εμφανή κλίση στη ζωγραφική και στη μουσική. Στη μουσική, για κάποιους λόγους, που δεν είναι της παρούσης, σταμάτησα το ωδείο και έφτασα στα 17 μου να πάρω την απόφαση ότι θα ζήσω από την εφαρμοσμένη ζωγραφική. Φαντάσου ότι το 1977 που τελείωσα το σχολείο, το επαγγελματικό μέλλον ήταν χειρότερο και για τους μουσικούς και για τους ζωγράφους. Αλλά όμως (και εγώ), είχα την υποστήριξη της οικογένειάς μου, έστω και εάν δεν καταλαβαίνανε απόλυτα το τι έκανα. Πιστεύω δε ότι ο πατέρας μου "έφυγε" και ίσως ποτε δεν κατάλαβε ακριβώς τι δουλειά κάνω. Ποτέ όμως δεν μου είπε μην το κάνεις...

Προφανώς και το μεγάλο πρόβλημα και η "αγωνία", ημών των γονιών είναι να διακρίνουμε τη κλίση των παιδιών μας, για να μπορέσουμε να τα βοηθήσουμε.

Θέλω να κλείσω τη συμμετοχή μου σε αυτό το θέμα, επειδή νομίζω ότι το έχουμε καλύψει, ότι από τη στιγμή που υπάρχει έστω και ένα χειροπιαστό παράδειγμα, ο Nikolas, που ζεί από αυτό, και σε ένα τομέα (της μουσικής των videogames), που δεν θα περνούσε από το μυαλό του 90% που κάνει πλάκα (όπως πολύ σωστά λές) εδώ μέσα, και μάλιστα σε πείσμα πολλών, γύρισε στην Ελλάδα για να ζήσει...δεν βλέπω γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ένας δεύτερος

Επίσης, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για τα χρόνια που έρχονται, αλλά αυτό θα επηρεάσει και πλείστα άλλα επαγγέλματα.

 

[eyeprotocol]

Γιατί ανήκω ΑΚΡΙΒΩΣ σε αυτή τη κατηγορία...από μικρός ήμουν ένας μέτριος (κακός) μαθητής με μια εμφανή κλίση στη ζωγραφική και στη μουσική. Στη μουσική, για κάποιους λόγους, που δεν είναι της παρούσης, σταμάτησα το ωδείο και έφτασα στα 17 μου να πάρω την απόφαση ότι θα ζήσω από την εφαρμοσμένη ζωγραφική. Φαντάσου ότι το 1977 που τελείωσα το σχολείο, το επαγγελματικό μέλλον ήταν χειρότερο και για τους μουσικούς και για τους ζωγράφους. Αλλά όμως (και εγώ), είχα την υποστήριξη της οικογένειάς μου, έστω και εάν δεν καταλαβαίνανε απόλυτα το τι έκανα. Πιστεύω δε ότι ο πατέρας μου "έφυγε" και ίσως ποτε δεν κατάλαβε ακριβώς τι δουλειά κάνω. Ποτέ όμως δεν μου είπε μην το κάνεις...

Ευχαριστώ για τις ειλικρινείς δηλώσεις.

Επίτρεψέ μου μία (λίγο αδιάκριτη) εμβάθυνση: το μεγάλο όπλο του γυιού σου (π.χ.) στη προσπάθειά του να κυνηγήσει ένα επαγγελματικό του όνειρο, είσαι ΕΣΥ και όχι το όνειρο. Επειδή εσύ τα κατάφερες, έχεις δημιουργήσει ένα κεφάλαιο γνώσεων από το οποίο μπορεί το παιδί να αντλήσει και να οφεληθεί, χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρει. Αν το παιδί είχε κοντά του κάποιον αποτυχημένο του επαγγέλματός σου, τοτε βράστα και άστα.

Επί του προκειμένου: αν κάποιος δεν έχει την αμιγή συμπαράσταση ενός ήδη επιτυχημένου μουσικού, δε διαφέρει σε τίποτε από έναν που μικρός δηλώνει ότι "όταν μεγαλώσει" θα γίνει αστροναύτης. Είναι λοιπόν καθήκον μας να του εξηγήσουμε ότι ΔΕ θα γίνει αστροναύτης διότι δεν υπάρχουν αστροναύτες στην Ελλάδα.

Αυτό είναι όλο.

 

[marathon]

Επειδή[/i] εσύ τα κατάφερες...

Η επιτυχία με την αποτυχία είναι πάρα πολύ κοντά...νομίζω ότι απολογισμό το τι καταφέραμε, μπορούμε να κάνουμε έαν καταφέρουμε να αποχωρήσουμε αξιοπρεπώς από το επάγγελμα που κάνουμε, και χρειάζομαι κάποια χρόνια ακόμα.

το μεγάλο όπλο του γυιού σου (π.χ.) στη προσπάθειά του να κυνηγήσει ένα επαγγελματικό του όνειρο, είσαι ΕΣΥ και όχι το όνειρο.

Εγώ είμαι η στήριξή του, το όπλο είναι ο ίδιος...και σε ένα παιδί 18 ετών επιβάλλεται να το αφήσεις να δοκιμάσει τις δικές του δυνάμεις. Κάποια παιδιά τα καταφέρνουν, κάποια άλλα όχι...έτσι είναι η ζωή όμως, κανείς δεν υπογράφει συμβόλαια ούτε μπορεί να προεξοφλήσει..."μην το κάνεις, θα αποτύχεις..."

Αν το παιδί είχε κοντά του κάποιον αποτυχημένο του επαγγέλματός σου, τοτε βράστα και άστα

Και εδώ δεν συμφωνώ...δηλαδή τα παιδιά που είναι ορφανά, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα? (Χρησιμοποιώ υπερβολή για να γίνω κατανοητός)

Θα επαναλάβω, από τη στιγμή που υπάρχει έστω και ένας και σε ένα τομέα που δεν θα μου περνούσε από το μυαλό, που τα καταφέρνει, τίποτα δεν είναι αδύνατο. Δύσκολο ναι.

 

[Nikolas]

Δε νομίζω. Εσύ θα ενθάρρυνες κάποιο νεαρό άτομο (από το συγγενικό ή κοινωνικό σου χώρο) να επενδύσει χρόνια σπουδών σε κάτι που δεν έχει κανένα επαγγελματικό μέλλον; Το αποκλείω ότι θα το έκανες.

Απλά δε μπορώ να καταλάβω τη σιγουρία με την οποία δηλώνεις την απουσία οποιουδήποτε μέλλοντος για κάποιον μουσικό...
Συγνώμη βρε παιδιά αλλά δεν υπάρχουν μουσικοί στην Ελλάδα, ή Ελληνες μουσικοί; Το απόγευμα είχα πρόβα με μια τραγουδίστρια (σοπράνο, η γνωστή... που πετυχαίνει ότι φωτο υπάρχει στο νοιζ ;D) που ζει από τη μουσική και τραγουδάει στην λυρική. Μετά βγήκα για καφέ με ένα παλιό φίλο κιθαρίστα (βρεθήκαμε μέσω facebook! ο οποίος μένει στο Λονδίνο, που φυσικά ζεί από την κιθάρα του (δε την πουλάει συνέχεια, μαθήματα και συναλίες, και με ένα σχήμα, κλπ).

Μπορεί να είναι η ενασχόλησή μου με τη μουσική, μπορεί να είναι ο κύκλος μου, αλλά ΣΙΓΟΥΡΑ ξέρω αρκετό κόσμο που είναι μουσικοί σε διάφορους τομείς, και αν μη τι άλλο παρόν έχουν (για μέλλον θα έλεγα είναι αδύνατον να μιλήσει κανείς...)

Μπορούμε να αφήσουμε τα απόλυτα και να δούμε λίγα πιο πρακτικά το θέμα; Εσύ, WOW, αν ο υιός/κόρη (αν έχεις) σου έλεγε ότι μόνο μουσικός θέλει να γίνει και τίποτε άλλο, τι θα έκανες; Θα τον έβαζες τιμωρία μέχρι τα 40; Ή μήπως θα έψαχνες να βρείς τις καλύτερες δυνατές συνθήκες να σπουδάσει/να μάθει/να γνωρίσει/να βρει δουλειά/να ζήσει; Ο Μενέλαος μπορεί να μην έχει πάρει την απόφαση του ακόμη (αν), αλλά τουλάχιστον έχει σωρία απόψεων να διαλέξει, να πιστέψει και να ακούσει! Αλλά όταν την πάρει την απόφαση, ο πατέρας/μητέρα θα πρέπει να την στερήσουν ή να την στηρίξουν με τον όποιο τρόπο;

 

[eyeprotocol]

Μπορούμε να αφήσουμε τα απόλυτα και να δούμε λίγα πιο πρακτικά το θέμα; Εσύ, WOW, αν ο υιός/κόρη (αν έχεις) σου έλεγε ότι μόνο μουσικός θέλει να γίνει και τίποτε άλλο, τι θα έκανες; Θα τον έβαζες τιμωρία μέχρι τα 40; Ή μήπως θα έψαχνες να βρείς τις καλύτερες δυνατές συνθήκες να σπουδάσει/να μάθει/να γνωρίσει/να βρει δουλειά/να ζήσει;

Μία τέτοια ανακοίνωση εκ' μέρους του παιδιού μου (και μάλιστα διατυπωμένη με τέτοιο τρόπο) δε μπορεί παρά να είναι συνέπεια συναναστροφών έξω από το πλαίσιο που θα ενέκρινα. Συνεπώς, η γνώμη μου θα είχε πάψει προ πολλού να έχει σημασία και - ελπίζω - ότι θα είχα το θάρρος να το παραδεχτώ αυτό και να μην παλεύω για το ακατόρθωτο.

Αλλά - βλέπεις - αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα. Μόνο υπό την επήρρεια συναναστροφών κάποιος θα έπαιρνε την απόφαση να ασχοληθεί με τη μουσική: δε ζούμε δα και σε κάποια κοινωνία στην οποία οι μουσικοί απολαμβάνουν κάποιας ειδικής εκτίμησης, ώστε να πεις ότι αυτόματα δημιουργήθηκε αυτή η προτίμηση. Οπότε, πρέπει πάντα να αναρρωτιέται κανείς, αν οι συναναστροφές του έχουν πραγματικά να δείξουν κάποιο τεκμήριο αξίας για τις απόψεις τους.

Οι ροκάδες του 1980, είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι της δεκαετίας του 2000, αγαπητέ Νικόλα και οι ρεμπετάδες της δεκαετίας του 1980 είναι οι ασφαλιστές της δεκαετίας του 2000. Είναι κρίμα κάποιος να χαραμίσει τη ζωή του επιδιώκοντας τη συμβατότητα με τέτοιες παρέες, διότι ο χρόνος πίσω δε γυρνά.

 

[darshan]

wow!, ομολογώ πως με τρομάζει το παιδαγωγικό σκεπτικό σου, αλλά παιδιά δεν έχω ακόμα, οπότε εξώ απ'τον χορό... Παρ'όλ'αυτά, να σου θέσω μία ερώτηση:

Ποιοί θα πρέπει να γίνονται μουσικοί?

 

[eyeprotocol]

wow!, ομολογώ πως με τρομάζει το παιδαγωγικό σκεπτικό σου, αλλά παιδιά δεν έχω ακόμα, οπότε εξώ απ'τον χορό... Παρ'όλ'αυτά, να σου θέσω μία ερώτηση:

Ποιοί θα πρέπει να γίνονται μουσικοί?

Μα.. δε συζητάμε ποιοι πρέπει να γίνονται μουσικοί, αλλά το αν αξίζει να επενδύσει κάποιος χρόνια επίσημων σπουδών προς την κατεύθυνση του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το χώρο.

Μουσικοί ας γίνονται όσοι γουστάρουν, αλλά ας μην αυταπατώνται ότι θα ζουν από αυτό το πράγμα στην Ελλάδα...

---

Γιατί σε τρομάζει το παιδαγωγικό σκεπτικό μου; Τι έπρεπε να κάνω δηλαδή;

Επί τη ευκαιρία, ξέρεις τι σημαίνει το nick σου;

 

[O_Menelaos]

Μόνο υπό την επήρρεια συναναστροφών κάποιος θα έπαιρνε την απόφαση να ασχοληθεί με τη μουσική: δε ζούμε δα και σε κάποια κοινωνία στην οποία οι μουσικοί απολαμβάνουν κάποιας ειδικής εκτίμησης, ώστε να πεις ότι αυτόματα δημιουργήθηκε αυτή η προτίμηση.

Εδω διαφωνω μαζι σου wow!.Τι σημαινει οτι μονο υπο την επηρρεια συναναστροφων καποιος θα επερνε την αποφαση να ασχοληθει με τη μουσικη??Οτι η μουσικη, και στην Ελλαδα και σε καθε αλλη χωρα του κοσμου, δεν ειναι "άξια" ωστε να ασχοληθεις μαζι της επαγγελματικα??Δηλαδη αν σταματησουν να υπαρχουν μουσικοι στην Ελλαδα, δεν θα ξαναεμφανιστει κανεις που να θελει να γινει μουσικος γιατι δεν θα χει απο που να επιρρεαστει??Νομιζω οτι εδω κανεις λαθος, γιατι εγω προσωπικα εχω μονος μου εδω και 2 χρονια αποφασισει οτι θελω να παω για μουσικος, αλλο που δεν ηθελα ουτε να το ξεστομισω στο σπιτι!!Και τοτε δεν ειχα ιδεα απο μουσικους κ.λ.π, απλα λατρευα να παιζω κιθαρα και ηρθε απο μονο του..

Είναι κρίμα κάποιος να χαραμίσει τη ζωή του επιδιώκοντας τη συμβατότητα με τέτοιες παρέες, διότι ο χρόνος πίσω δε γυρνά.

Ο χρονος πισω δε γυρνα..με εβαλε σε σκεψεις..αν ειναι καποιος σαν και εμενα και στη θεση μου που θελει να ασχοληθει με τη μουσικη, και τελικα διαλεξει ενα αλλο μονοπατι, ισως αυτο που του υπεδειξαν, ισως απλα μια "εναλλακτικη" επιλογη, και τελειωσει με τη σχολη του, τελειωσει με τα παντα (στρατο, τυχον υποχρεωσεις κ.λ.π) και ερθει η ωρα να δουλεψει με αυτα που εμαθε τοσο καιρο..και μετα απο 1-2 χρονια δουλειας αποφασισει οτι πλειτει, οτι σιχαινεται αυτο που κανει (ειχαμε και καποια παραδειγματα εδω αν δεν κανω λαθος), οτι δεν θελει να υπηρετει αυτο το πραγμα για την υπολοιπη ζωη του..τοτε ο χρονος πισω γυρνα γι'αυτον??Για να σπουδασει τη μουσικη που απ την αρχη ηθελε..??

 

[eyeprotocol]

Αγαπητέ Μενέλαε, είσαι έξυπνος, αλλά όπως θα δεις εντός ολίγου, εγώ είμαι πιο έξυπνος.

Κατ' αρχήν, να ξέρεις ότι ξέρω πως ποστ σαν το δικό σου δε ρωτάνε πραγματικά κάτι. Έχεις ήδη αποφασίσει ότι θα κάνεις τα πάντα για να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική, και απλά αναζητάς περαιτέρω στηρίγματα για την απόφασή σου. Το μόνο κακό είναι ότι ποστ σα το δικό μου (και κάποιων άλλων) σου τη χαλάνε και (ακριβώς επειδή είσαι έξυπνος), προκαλείς για ακόμη περισσότερες πληροφορίες. Και καλά κάνεις.

Πρόσεξε τώρα το εξής: θα συμφωνούσες ότι είναι ατιμωτικό για έναν άνθρωπο να αισθάνεται εγκλωβισμένος σε ένα τρόπο σκέψης και να μη μπορεί να βγει από αύτόν; Δηλαδή, τι διάολο; Ρομπότ είμαστε; Μπορούμε να σκεφτούμε με ΕΝΑΝ μόνο τρόπο; Όχι βέβαια.

Άρα, είναι η δεν είναι αλήθεια ότι είναι ανάρμοστο να βλέπει ένας νέος άνθρωπος ΜΟΝΟ μία λύση στην ερώτηση για το επαγγελματικό του μέλλον; Τι σημασία έχει αν είναι η μουσική, η αν ήταν η γυμναστική, ή αν ήταν η μαγειρική; Η ουσία είναι ότι έχεις "κολλήσει" φίλε μου. Είσαι ικανός για πολλά πράγματα, αλλά εσύ νομίζεις ότι είσαι κατάλληλος μόνο για ένα. Είσαι εντάξει με αυτό το πράγμα; Δε νομίζω.

Οπότε, για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, σου προτείνω το εξής. Για να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι είσαι κάτι μεγαλύτερο από αυτό το "κόλλημα", βρες ένα ΑΚΟΜΗ πράγμα που να θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Αφού το βρεις, αν επιμένεις να γίνεις μουσικός, τότε με την ευχή μου.

Αν δε το βρεις όμως, γνώριζε ότι ούτε μουσικός επιτυχημένος επαγγελματικά θα γίνεις. Η ζωή δεν είναι να πηγαίνουμε σε ένα δρόμο σα τα μοσχάρια. Χρειάζεται ευελιξία και ετοιμότητα: όταν κάτι δε πηγαίνει όπως πρέπει, περνάμε σε κάτι άλλο. Αλλιώς, κολλάμε με τους ίδιους δίσκους, τις ίδιες γκόμενες, τις ίδιες ταβέρνες, τους ίδιους φίλους, τα ίδια προσχήματα και τις ίδιες επιθυμίες για πολύ-πολύ καιρό και αυτό δε νομίζω ότι ταιριάζει σε ένα σύγχρονο άνθρωπο.

Άλλωστε, δες και τι έγραψε ο marathon παραπάνω (με τον οποίο ψιλοδιαφωνήσαμε, άλλωστε). Έγραψε ότι όταν κάτι δεν πήγαινε (για οποιοδήποτε λόγο) προχώραγε στο επόμενο βήμα. Φρόντισε να είσαι έτοιμος να κάνεις το ίδιο, και αν τελικά είναι να γίνεις μουσικός, μη φανταστείς ότι θα σε εμποδίσω εγώ.

 

[darshan]

Με τρομάζει λίγο η διαδικασία έγκρισης συναναστροφών και αποφάσεων που περιγράφεις. Μπορεί να προσφέρεις στο παιδί σου κάθε βοήθεια, απλά η εσωτερική διαδικασία του "τι θέλω για το παιδί μου" με κάνει να απορώ κυρίως. Δεν ξέρω (έξω από τον χορό ξαναλέω) αν υπάρχει κάποια διαχωριστική γραμμή που ο γονιός, αν και δεν καταλαβαίνει τις αποφάσεις του παιδιού, τις πιστεύει σαν να ήταν δικές του.

Η ερώτηση ισχύει πάντως. Να συμπληρώσω το ερωτηματολόγιο: Σε τι επαφή θα έφερνες το παιδί σου με την μουσική? Θα φρόντιζες να του δώσεις μία βασική "επίσημη" μουσική εκπαίδευση, έστω και πρόσκαιρη? Αν το παιδί έδειχνε αξιοσημίωτο ζήλο και έφεση, θα φρόντιζες να το καλλιεργήσεις?

---

Να πούμε και για Ινδουισμό?   Αν και μου κόλλησε το nick από το κομμάτι του Sylvian με τον Eno.

ΥΓ: Συμφωνώ και για την ανάγκη του ατόμου να είναι πολύπλευρο. Δυστυχώς, αν ο κόσμος πεινάει, ούτε χορεύει, ούτε τραγουδάει.

 

[eyeprotocol]

O Ζακ-Υβ-Κουστώ πήρε μία βαθειά ανάσα. Ήταν εκπληκτικό να αισθάνεται τον παγωμένο αέρα στα πνευμόνια του, μετά από τόσα χρόνια στον άλλο κόσμο. Νέκρος.. "γαμώ τα χταπόδια του Αλάχ" σκέφτηκε, ανακουφισμένος για το γεγονός ότι η εμπειρία του στον άλλο κόσμο τον είχε οριστικά απαλλάξει από τις προκαταλήψεις του για τις μη-χριστιανικές θρησκείες. Χαμογέλασε με τη σκέψη και προχώρησε προς τη μπαλκονόπορτα.

 

[darshan]

Ναι, ο Ζακ θα μπορούσε...  Τι είναι αυτό?

 

[O_Menelaos]

Κοιτα, οτι το εχω αποφασει..το εχω αποφασισει

Για οσους λες οτι κατα καποιον τροπο μου τη "χαλανε", "προκαλω" για ακομα περισσοτερες πληροφοριες για να δω και να κατανοησω καλυτερα γιατι διαφωνουν, ποιες ειναι οι δυσκολιες που αναφερουν, και μεσω ποστ που γινονται παραλληλα και μεσα απο αντικρουσεις αλλα και συμφωνιες, να δω και αν μπορω να τις αντιμετωπισω!!Και ενταξει με το ποστ μου το αρχικο, αλλα και γενικα οπως εξελιχθηκε και συνεχιζει να εξελισεται η συζητηση, ειναι παρα πολλα αυτα που εχω ρωτησει οχι μονο ενα συγκεκριμενο πραγμα.Η συζητηση νομιζω πιο πολυ κυλλαει παρα την "οδηγω".

Τωρα σαφως και δεν σκεφτομαστε με ΕΝΑΝ μονο τροπο, θα ηταν υποτιμηση για το ανθρωπινο ειδος

Ακομη, αναγνωριζω οτι η εως τωρα "σταση" μου στο θεμα, ειναι καπως μονοπλευρη, και γερνει στην πλευρα της μουσικης, αλλα δεν ξερω κατα ποσο ειναι "κολλημα" οπως το λες αυτο.Δηλαδη, ναι αληθεια ειναι οτι δεν εχω δει αρκετα πραγματα γενικα στη ζωη μου για να ξερω οτι π.χ ΑΥΤΟ θελω, αλλα δεν πρεπει να αρχισει κανεις απο καπου??

Αυτο που λες εσυ, ειναι πολυ ωρεο σαν challenge που το σκεφτομαι, να δοκιμασω δηλαδη και κατι αλλο π.χ πληροφορικη-προγραμματισμος που μου ειναι συμπαθης, και αν οντως δεν μ'αρεσει να παω για τη μουσικη.Αλλα δεν θα χασω πολυτιμο χρονο τοτε??Σιγουρα θε εχεις παρακολουθησει και τα προηγουμενα ποστ, στις τελευταιες σελιδες "ακουγεται" πολυ η επιλογη του εξωτερικου.Εσενα η γνωμη σου ποια ειναι??Θα ηταν το ιδιο "αποτυχημενος" επαγγελματικα ενας μουσικος εδω και το ιδιο π.χ στην Αγγλια (μιας και αναφερεται συχνα)??

Τα μοσχαρια που αναφερεις, που αν καταλαβα καλα λες με απλα λογια να μη "προχωραω" στη ζωη μου με παροπιδες, ειναι πολυ σημαντικο, αν σκεφτεις οτι απο την ιστορια κυριως (εκει αποδεικνυονται ολα!!!), εχει αποδειχθει οτι αυτοι που στη ζωη τους ηταν πολυ "στενομυαλοι" να το πω, αυτοι ηταν και που δεν διαπρεψαν, και αυτοι ηταν που μειναν πισω (με τους ιδιους δισκους, τις ιδιες ταβερνες, τους ιδιους φιλους κ.τ.λ).Ομως να μη πηγαινουμε και στα ακρα, δηλαδη οχι αν συναντησεις καποιες δυσκολιες τα παρατας..ουτως η αλλως, ποιος δεν συναντησε δυσκολιες σε οτιδηποτε εκανε??Θελει υπομονη και επιμονη το πραγμα..αν το σπρωχνεις και το σπρωχνεις και δεν τραβαει..ε τοτε θελει αλλαγη!!

.  .  .

Ενταξει εισαι πιο εξυπνος ;D

Επισης σ'ευχαριστω και σενα wow, και ολους εδω που σπευσαν να με "προμηθευσουν" με τις πολυτιμες πληροφοριες τους και με τα τις εμπειριες τους, σας ευχαριστω πραγματικα μεσα απ την καρδια μου, και μακαρι να μπορεσω καποτε να κανω κατι για να σας βοηθησω και γω αναλογως, και ακομη περισσοτερο!!

 

[Nikolas]

Μία τέτοια ανακοίνωση εκ' μέρους του παιδιού μου (και μάλιστα διατυπωμένη με τέτοιο τρόπο) δε μπορεί παρά να είναι συνέπεια συναναστροφών έξω από το πλαίσιο που θα ενέκρινα. Συνεπώς, η γνώμη μου θα είχε πάψει προ πολλού να έχει σημασία και - ελπίζω - ότι θα είχα το θάρρος να το παραδεχτώ αυτό και να μην παλεύω για το ακατόρθωτο.

Δεν ξέρω αν έχεις παιδιά! Συγνωμη, πραγματικά για για τα πάρακάτω αφού είναι σε θεωρητικό επίπεδο ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ... (ΕΔΙΤ: Άλλαξα τη λέξη παραπάνω σε πάρακάτω)
Το παιδί σου δεν το παρατάς ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ (εκτός αν σε βιάζει, σε δέρνει, και δεν ξέρω τι, και πάλι είναι δύσκολο). ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Αν θεωρείς "θάρρος" το να παραδεχτείς ότι η γνώμη σου δεν έχει σημασία, πολύ απλά αυτός είναι ο λόγος που δεν έχει σημασία η γνώμη σου!

[/πατέρας 2 παιδιών]

Αλλά - βλέπεις - αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα. Μόνο υπό την επήρρεια συναναστροφών κάποιος θα έπαιρνε την απόφαση να ασχοληθεί με τη μουσική: δε ζούμε δα και σε κάποια κοινωνία στην οποία οι μουσικοί απολαμβάνουν κάποιας ειδικής εκτίμησης, ώστε να πεις ότι αυτόματα δημιουργήθηκε αυτή η προτίμηση. Οπότε, πρέπει πάντα να αναρρωτιέται κανείς, αν οι συναναστροφές του έχουν πραγματικά να δείξουν κάποιο τεκμήριο αξίας για τις απόψεις τους.

χμμμ...
Αφού δε μ'αρέσει να μιλάω 'φανταστικά' και μέσα από dreamworld, όπως κατηγορήθηκα πριν, θα μιλήσω πολύ σύντομα για τον εαυτό μου:

Οι γονείς μου δεν είχα επαγγελματική σχέση με τη μουσική, αλλά τους άρεσε, και ο πατέρας μου έπαιζε λίγο πιανο και κιθάρα. Η απόφαση να γίνω μουσικός, ήταν δική μου.

Ελπίζω πλέον, ότι με τα έργα μου, τα λόγια μου, τις πράξεις μου, τη βοήθεια που ελπίζω να προσφέρω, και τα διαπιστευτήριά μου να μπορώ να δώσω κάποια αξία στις απόψεις μου! (αν και έχω εκφράσει κάποιες αντιρρήσεις σχετικά με το όλο θέμα, του τι λέει ποιός και αν έχει σημασία ποιός το λέει κλπ)...

Τα παιδιά, ο κόσμος όλος ντε, δεν ζει σε ένα κλουβί από τσιμέντο. Ζει και λαμβάνει: Από το Ιντερνετ, από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, κλπ. Υπάρχει η περίπτωση η επηρροή που λές να προέρχεται από κομμάτια του Prokofiev στο Μέγαρο, πχ (γιατί με έμενα κάτι τέτοιο έπαιξε ως ένα βαθμό), ή τα έργα του JMJ!

Οι συναναστροφές του παιδιού μου/σου θα έχουν περάσει το φίλτρο το δικό μου/σου πολύ απλά. Τα παιδιά μαθαίνουν απο εσένα κι εμένα. Αν μαθαίνουν πιο πολύ από τους άλλους παρά από εσένα, αυτό σημαίνει ότι ως γονιός δεν κάνεις καλά τη δουλειά σου.

Οι ροκάδες του 1980, είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι της δεκαετίας του 2000, αγαπητέ Νικόλα και οι ρεμπετάδες της δεκαετίας του 1980 είναι οι ασφαλιστές της δεκαετίας του 2000. Είναι κρίμα κάποιος να χαραμίσει τη ζωή του επιδιώκοντας τη συμβατότητα με τέτοιες παρέες, διότι ο χρόνος πίσω δε γυρνά.

Δεν ασχολούμαι ούτε με το ένα είδος, ούτε με το άλλος, όπως πιθανώς γνωρίζεις, αλλά οι κλασσικοί καλιτέχνες του 80 εξακολουθούν να είναι μουσικοί.
Και ακόμη πιο απλά: Στα 32 μου, με τόσες σπουδές στη μουσική, και ειδικά στη σύνθεση, ή μουσικός θα είμαι, ή θα πηδήξω απο κανένα παράθυρο του ΑΒ που θα δουλεύω ως ταμίας. Γιατί ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ! Όχι μόνο ψυχολογικά, και ψυχικά αλλά και πρακτικά! Τι χρησιμότητα έχει ένα διδακτορικό στη σύνθεση για έναν... γραφίστα, έναν... γραμματέα, έναν... τεχνικό τηλεπικοινωνιών; ΚΑΝΕΝΑ!

 

[marathon]

Τι χρησιμότητα έχει ένα διδακτορικό στη σύνθεση για έναν... γραφίστα, έναν...

Ελπίζω να εννοείς, στη μουσική σύνθεση και όχι γενικά στη σύνθεση... ;D ;D

 

[Nikolas]

Ελπίζω να εννοείς, στη μουσική σύνθεση και όχι γενικά στη σύνθεση... ;D ;D

HAHAHA! Ναι... μουσική σύνθεση, που και πάλι έχει τη χρησιμότητά του, αλλά τέλος πάντων...

 

[eyeprotocol]

Καλημέρα

Λοιπόν, Νικόλα μου, κατ' αρχήν να ξέρεις ότι τα ταμεία στα ΑΒ είναι πάντα στο ισόγειο (οπότε δε κινδυνεύεις να πέσεις από το δεύτερο όροφο).

Κατά δεύτερον, για τ' όνομα του Θεού, μη γίνεις ποτέ ταμίας και ειδικότερα μη γίνεις ταμίας του ελληνικού κράτους διότι τον ήπιαμε.

Κατά τρίτον, όσον αφορά τα παιδιά, εγώ δεν είπα πουθενά ότι τα παρατάς ή τίποτε τέτοιο βαρύγδουπο. Είπα μόνο, ότι αν διακρίνω ότι πλέον δεν έχω (λόγω αποτυχίας μου) καμία επιρροή στη διαμόρφωση των απόψεων του παιδιού μου, δεν θα αυταπατώμαι ότι έχω.

Πάμε τώρα στα σοβαρά:

Είναι ενδιαφέρον ότι είσαι 32 χρονών διότι ακριβώς σε αυτή την ηλικία (αλλά χωρίς παιδιά) αποφάσισα να αλλάξω επαγγελματικό αντικείμενο, ενώ και εγώ έβριθα σπουδών, διπλωμάτων, συγγραμάτων, εκπαιδευτικού και συγγραφικού έργου, διαλέξεων κλπ. Όμως - επειδή δεν έβγαιναν χρήματα - πήρα τη μεγάλη απόφαση και τα παράτησα (έτσι ξηγιόμαστε εμείς οι ζόρικοι). Χρειάστηκαν τέσσερις μήνες πριν βγάλω τα πρώτα μου χρήματα από τη νέα εργασία μου και τέσσερα χρόνια μέχρι να ισορροπήσω στη νέα κατάσταση. Να σκεφτείς, ότι ακόμη και σήμερα συναντώ ανθρώπους που έχουν να με δουν πολύ καιρό και δεν ξέρουν τίποτε γι' αυτή την αλλαγή - εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είμαι ..... και να με ρωτάνε "πως πάει η δουλειά".

Γι' αυτό έγραψα παραπάνω ότι πρέπει κανείς να είναι πολυπράγμων (μέχρι κάποια ηλικία, τουλάχιστον), διότι είναι ανάρμοστο για ένα σύγχρονο άνθρωπο να εγκλωβίζεται σε μονόδρομους, οποιουδήποτε είδους.

Βέβαια, εννοείται ότι ειδικές συνθήκες (και τα παιδιά είναι σίγουρα τέτοια ειδική συνθήκη) θα μπορούσαν να εμποδίσουν έναν άνθρωπο από τέτοια άλματα. Απ' την άλλη, ίσως θα μπορούσαν να τον αναγκάσουν σε τέτοια άλματα, π.χ. αν πεινάνε τα παιδιά σου κάπου ξεχνάς και διπλώματα και διδακτορικά στη σύνθεση.

Εσύ π.χ., θα μπορούσες να γίνεις εξαιρετικός πωλητής (όχι πλασιέ) διότι είσαι μέγας μπλαμπλάρας και έχεις και φατσούλα άλα Ντεμπισύ / αρχοντοσυνδικαλιστή του Θασόκ. Σε "βλέπω" (κάτω από άλλες συνθήκες) σε μία εβένινη γραφειάρα να καπνίζεις το πούρο σου και να σερβίρεις φίνο κονιάκ σε κυρία των δημοσίων σχέσεων φίλιας εταιρείας ενώ κάνεις κάποιο περισπούδαστο σχόλιο για τον Μότσαρτ που ακούγεται στο background ενώ ετοιμάζεσαι να κλείσεις μία συμφωνία 35.000 ευρώ. ΜΗΝ είσαι σίγουρος ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο, εκτός από αυτό που κάνεις.

Αλλά ακόμη και αν έχεις δίκηο, τι σημασία έχει αυτό για κάποιον που ακόμη δεν έχει δαπανήσει χρόνο σε σπουδές αντίστοιχες των δικών σου; Αυτό συζητούμε εδώ.

 

[Evilnye]

Εσύ π.χ., θα μπορούσες να γίνεις εξαιρετικός πωλητής (όχι πλασιέ) διότι είσαι μέγας μπλαμπλάρας και έχεις και φατσούλα άλα Ντεμπισύ / αρχοντοσυνδικαλιστή του Θασόκ. Σε "βλέπω" (κάτω από άλλες συνθήκες) σε μία εβένινη γραφειάρα να καπνίζεις το πούρο σου και να σερβίρεις φίνο κονιάκ σε κυρία των δημοσίων σχέσεων φίλιας εταιρείας ενώ κάνεις κάποιο περισπούδαστο σχόλιο για τον Μότσαρτ που ακούγεται στο background ενώ ετοιμάζεσαι να κλείσεις μία συμφωνία 35.000 ευρώ. ΜΗΝ είσαι σίγουρος ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο, εκτός από αυτό που κάνεις.

Πως φαντάζεστε τους νοιζ ποστερς αφτο ινε;

Εσύ είσαι καλός γιατί δεν έπαιξες μαζί μας;

 

[theoctapus]

Το κατά πόσο ένα παιδί που μόλις βγήκε από την εφηβεία μπορεί να πάρει την σωστή απόφαση για το μέλλον του με την προκατειλημμένη βοήθεια των γονείων του, σηκώνει συζήτηση. Θα φέρω ένα παράδειγμα. Όταν ήρθε η στιγμή να επιλέξω σχολές στο μηχανογραφικό μου (1997) επηρεασμένος από τον αξιωματικό ξαδερφό μου, αποφάσισα να βάλω την Ευελπίδων ως πρώτη επιλογή. Το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον άλλο που δεν ήθελε, "Πολύ καλά θα κάνεις παιδί μου. Σταθερός μισθός, δεν θα ψάχνεις για δουλειά" κ.α. Μέχρι σήμερα θεωρώ ύψιστη τύχη το γεγονός ότι δεν πέρασα με την πρώτη πανελλήνιες. Την επόμενη χρονιά το σκέφτηκα λίγο καλύτερα και οι στρατιωτικές σχολές πήγαν περίπατο. Πέρασα στις πανελλήνιες και τώρα ασχολούμε με μια επιστήμη που με εκφράζει απίστευτα και δεν έχω κάποιο οικονομικό πρόβλημα (προς το παρόν).

Δυστυχώς ένα παιδί 17-18 είναι πολύ πιθανό να πάρει λάθος αποφάσεις για βιοποριστικά θέματα, κάτι που όλοι μας έχουμε δει να συμβαίνει γύρω μας. Πόσους ενήλικες γνωρίζουμε που είτε δουλεύουν αλλά κάνουν μια δουλειά που σιχαίνονται και αναγκαστικά έχουν κλείσει του διακόπτες στο μυαλό τους για να μην συνειδητοποιήσουν ότι είναι δυστυχείς, ή άλλοι που κυνήγησαν το "όνειρο" και τωρα ζούν από τον ΟΑΕΔ (αν βέβαια αυτό είναι εφικτό) ή π.χ. κάνουν delivery (να 'ναι καλά οι άνθρωποι). Αν δεν έχεις εμπειρίες στην ζωή σου, ωριμότητα σκέψης και ψυχραιμία (χαρακτηριστικά που δύσκολα βρίσκεις σε έφηβους) είναι δύσκολο να αποκτήσεις την απαραίτητη διορατικότητα για να "δεις" το μέλλον σου.

Από την άλλη, οι γονείς πάντα καλοπροαίρετα, επιθυμούν να δούν τα παιδιά τους να ζούν σε ένα "ασφαλές" περιβάλλον. Γι' αυτό πετάνε την σκούφια τους όταν ακούσουν τις λέξεις στρατιωτικές/αστυνομικές σχολές ή κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μιλήσουν στο ΧΥ βουλευτή μήπως και βολέψει το παιδί τους σε καμιά θεσούλα βρε αδερφέ (btw απεχθέστατη λογική χωρίς καμία απολύτως δικαιολογία).

Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι γονείς (και είναι πολλοί) που είτε θέλουν να προβάλλουν τα δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα ή τα μικρό-κοινωνικά τους κόμπλεξ ("τι, το παιδί μου μουσικός; Θα τον πετάξω έξω") στα τέκνα τους.

Κοινώς, μόνο αν υπάρχει ώριμη, ακομπλεξάριστη, χωρίς στερεοτυπικές προκαταλήψεις (ενστικτώδεις ή όχι) και σφαιρική σκέψη από ευφυείς ανθρώπους μέσα στα πλαίσια της οικογένειας, αυξάνονται οι πιθανότητες να παρθεί η σωστή απόφαση. Και πάλι δεν υπάρχουν εγγυήσεις (εκτός αν το επώνυμο είναι Rockfeller)

Τώρα, το ότι οι μουσικοί στην Ελλάδα εκ των πραγμάτων είναι πιο πιθανό να δυσκολευτούν βιοποριστικά σε σχέση με άλλες επαγγελματικές κατηγορίες, είναι δεδομένο και δεν νομίζω ότι διαφωνεί κανείς. Το αν πρέπει να συμβουλέψουμε τον φίλο Μενέλαο να κυνηγήσει το όνειρό του ή όχι, είναι κάτι που μόνο η προσωπική εμπειρία του καθενός εδώ μέσα μπορεί να τον οδηγήσει στο να πράξει ανάλογα. Δεν υπάρχει απόλυτο σωστό ή λάθος αφού κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον παρά μόνο να κάνει εκτιμήσεις.

Από την άλλη η θεωρία του Wow ότι οι συναναστροφές επηρεάζουν την απόφαση του παιδιού να γίνει μουσικός μου θυμίζει την χημεία του λυκείου που ότι μαθαίναμε ίσχυε μόνο αν το σύστημα που μελετάγαμε αποκόπτοταν από το υπόλοιπο σύμπαν (το λεγόμενο υπό ΚΣ). Στην σημερινή κοινωνία όπου τα ερεθίσματα είναι πιο πολλά από ποτέ, οι αποφάσεις όλων μας είναι αποτέλεσμα των εμπειριών μας αθροιστικά και όχι αποστειρωμένο αποτέλεσμα μεμονομένων γεγονότων (εκτός από life changing γεγονότα).

"Η διαφορά της ιδιοφυίας είναι η ανευ όρων προσήλωση στον στόχο, ανεξάρτητα απ' ότι λένε οι άλλοι."

Marvin Minsky