- Μηνύματα
- 2,626
- Πόντοι
- 398
@Πνοή και νύξη
κατ' αρχήν μας συγχέεις, απαντώντας σε δυο διαφορετικούς χρήστες.
Προσωπικά, δεν σου υπέδειξα τίποτα που να μην το έγραψα ως γενική τοποθέτηση νωριτερα, οπότε να λείπει ο πληθυντικός παρακαλώ.
Λοιπόν... νωρίτερα έγραψα
"Ο μπασίστας που παίζει εκπληκτικά σε ένα jazz κομμάτι του Duke Ellington, δεν είναι συνδημιουργός.
Εχετε μπλέξει τα εκτελεστικά με τα συνθετικά".
και πρόσθεσα:
"Αν ένας μπασίστας συμμετέχει καθοριστικά στη σύνθεση ενός κομματιού, εννοείται ότι θα πρέπει να του αναγνωριστεί".
Α όμως απλά "παίζει και γαμώ", δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα πρέπει να μπει στα συνθετικά. Ενας άλλος μπασίστας μπορεί να το έπαιζε ακόμη καλύτερα, ή να έβγαζε άλλα θέματα , τι να κάνουμε τώρα.
Όποιος το παίξει στο μελλον δηλαδή, θα είναι συνθέτης του κομματιού;"
Γι' αυτό είπα ότι συγχέετε τα εκτελεστικά με τα συνθετικά. Αν δεν το καταλαβαίνεις, ύστερα από τόσες σελίδες, δεν μπορώ να βοηθήσω περαιτέρω.
Μπορείς τουλάχιστον να κατανοήσεις ότι δεν υπάρχουν μόνο τα δυο άκρα (ή είσαι συνθετης ή δεν είσαι, ενός κομματιού) όπως τα παρουσιάζεις;
Υπάρχουν διαβαθμίσεις.
Άλλοτε ένας μουσικός συμμετέχει περισσότερο "συνθέτοντας" πάνω σε ένα κομμάτι άλλου, άλλοτε όχι. Μου συμβαίνει συνέχεια με τα συγκροτήματα που παίζω εδώ, τραγούδια άλλων: Μερικές φορές, είναι καθοριστικό ένα ριφ που θα προσθέσω επαναληπτικά σε όλο το κομμάτι ή μια ατμόσφαιρα που θα το καθορίσει τόσο ώστε κατόπιν να μην μπορεί κανένας να το φανταστεί χωρίς αυτήν.
Και αυτό ισχύει και για όλους τους μουσικούς που συμμετέχουν δημιουργικά - πληκτράδες, ντράμερ κλπ. Όλοι μπορει να το κάνουν σε ένα κομμάτι ή σε ένα άλλο. Συνθέτες του κομματιού όμως δεν είμαστε, τι να κάνουμε τώρα...
Και επιπλέον, κάποια από αυτά τα ζητήματα λύνονται (όχι πως υπάρχει και τίποτα να λυθεί, για μένα τα πράγματα είναι απλά, αλλά λέμε τώρα). Λύνονται φιλικά, ενδοοικογενειακά, με συνεννόηση και αλληλοεκτίμηση. Κι αν όχι, λύνονται με τους δικηγόρους και τα δικαστήρια (σε άλλες κλίμακες αξιών, βλέπε Gilmour - Waters).
Ισχύει πάντως γενικά, σε όλο τον κόσμο, από τη μουσική μέχρι τη διαφήμιση, στην τέχνη, στα πάντα, ότι οι πρωτότυπες ιδέες είναι που έχουν αξία, που πληρώνονται ακριβά.
κατ' αρχήν μας συγχέεις, απαντώντας σε δυο διαφορετικούς χρήστες.
Προσωπικά, δεν σου υπέδειξα τίποτα που να μην το έγραψα ως γενική τοποθέτηση νωριτερα, οπότε να λείπει ο πληθυντικός παρακαλώ.
Λοιπόν... νωρίτερα έγραψα
"Ο μπασίστας που παίζει εκπληκτικά σε ένα jazz κομμάτι του Duke Ellington, δεν είναι συνδημιουργός.
Εχετε μπλέξει τα εκτελεστικά με τα συνθετικά".
και πρόσθεσα:
"Αν ένας μπασίστας συμμετέχει καθοριστικά στη σύνθεση ενός κομματιού, εννοείται ότι θα πρέπει να του αναγνωριστεί".
Α όμως απλά "παίζει και γαμώ", δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα πρέπει να μπει στα συνθετικά. Ενας άλλος μπασίστας μπορεί να το έπαιζε ακόμη καλύτερα, ή να έβγαζε άλλα θέματα , τι να κάνουμε τώρα.
Όποιος το παίξει στο μελλον δηλαδή, θα είναι συνθέτης του κομματιού;"
Γι' αυτό είπα ότι συγχέετε τα εκτελεστικά με τα συνθετικά. Αν δεν το καταλαβαίνεις, ύστερα από τόσες σελίδες, δεν μπορώ να βοηθήσω περαιτέρω.
Μπορείς τουλάχιστον να κατανοήσεις ότι δεν υπάρχουν μόνο τα δυο άκρα (ή είσαι συνθετης ή δεν είσαι, ενός κομματιού) όπως τα παρουσιάζεις;
Υπάρχουν διαβαθμίσεις.
Άλλοτε ένας μουσικός συμμετέχει περισσότερο "συνθέτοντας" πάνω σε ένα κομμάτι άλλου, άλλοτε όχι. Μου συμβαίνει συνέχεια με τα συγκροτήματα που παίζω εδώ, τραγούδια άλλων: Μερικές φορές, είναι καθοριστικό ένα ριφ που θα προσθέσω επαναληπτικά σε όλο το κομμάτι ή μια ατμόσφαιρα που θα το καθορίσει τόσο ώστε κατόπιν να μην μπορεί κανένας να το φανταστεί χωρίς αυτήν.
Και αυτό ισχύει και για όλους τους μουσικούς που συμμετέχουν δημιουργικά - πληκτράδες, ντράμερ κλπ. Όλοι μπορει να το κάνουν σε ένα κομμάτι ή σε ένα άλλο. Συνθέτες του κομματιού όμως δεν είμαστε, τι να κάνουμε τώρα...
Και επιπλέον, κάποια από αυτά τα ζητήματα λύνονται (όχι πως υπάρχει και τίποτα να λυθεί, για μένα τα πράγματα είναι απλά, αλλά λέμε τώρα). Λύνονται φιλικά, ενδοοικογενειακά, με συνεννόηση και αλληλοεκτίμηση. Κι αν όχι, λύνονται με τους δικηγόρους και τα δικαστήρια (σε άλλες κλίμακες αξιών, βλέπε Gilmour - Waters).
Ισχύει πάντως γενικά, σε όλο τον κόσμο, από τη μουσική μέχρι τη διαφήμιση, στην τέχνη, στα πάντα, ότι οι πρωτότυπες ιδέες είναι που έχουν αξία, που πληρώνονται ακριβά.
εμπειρίες με σένα από τις συνεργασίες μας με άλλους μουσικούς.
