- Μηνύματα
- 5,554
- Πόντοι
- 798
Δε νομιζω οτι εχει καποια αξια η γνωμη μου, αλλα θα την παραθεσω :
Ειναι επισης κριμα να αντιμετωπιζεται το "ονειρο" με ορους επιβιωσης. Αν ο στοχος ειναι το δημοσιουπαλληλικι τοτε κανεις δεν θα επρεπε να ξεκιναει να σπουδασει κατι που αγαπαει, αλλα θα επρεπε να στοχευουμε ολοι στο να γινουμε golden boys. Συνηθως, ενα παιδι που επιλεγει τον κλαδο που θα ακολουθησει δεν εχει την ωριμοτητα να ζυγισει τα πραματα με πραγματικους ορους, καθως δεν εχει τη δυνατοτητα να διαβλεψει το τι προκειται να επακολουθησει.
Αν η συζητηση περιστρεφεται γυρω απο την οποιαδηποτε επαγγελματικη αποκατασταση, τοτε εχετε δικιο περι ΑΣΕΠ, ωδειων κλπ. Αλλα εχετε υποψη σας οτι ελαχιστοι φοιτητες μαθηματικων, φυσικης, χημειας κλπ μπηκαν σε αυτες τις σχολες με τετοιους στοχους. Ομοια, η επαγγελματικη απορροφηση ενος μουσικου στη συνθεση διαφημιστικων jingles ισως να μην αντιπροσωπευει τους πραγματικους στοχους που θετει ενας υποψηφιος φοιτητης μουσικης. Kαι αν κρινω σωστα, ειναι λογικο ενας εφηβος να οραματιζεται οτι θα γινει ροκ σταρ.
Η γνωμη μου λοιπον ειναι οτι οντως ενας υποψηφιος μουσικος θα επρεπε να βρει τον τροπο ισορροπίας μεταξυ βιοπορισμου και ενασχολησης με αυτο που αγαπαει. Ισως ακουγεται συντηρητικη γονικη αποψη, αλλα δεν υποστηριζω να μπει το παιδι στο Πολυτεχνειο και παραλληλα να παει στο ωδειο της γειτονιας, αλλα να ασχοληθει με κατι που ανεχεται και ισως του αρεσει (πχ να σπουδασει σεφ) και παραλληλα να ασχοληθει εκτενως με τις μουσικες σπουδες. Δηλαδη, πρακτικα, προτεινω την παραλληλη φοιτηση σε 2 σχολες.
Παρεπιμπτοντως θυμηθηκα οτι μερικα χρονια πριν, που ειχα επαφες με πολλους μουσικους απο το Ιόνιο, παραλληλα με την Ακαδημία, παρακολουθουσαν και το ωδειο του Νακα. Δεν θυμαμαι τον ακριβη λογο, αλλα θα με ενδιεφερε να μαθω αν εχει αλλαξει αυτη η νοοτροπια και με ποιον τροπο.
Ειναι επισης κριμα να αντιμετωπιζεται το "ονειρο" με ορους επιβιωσης. Αν ο στοχος ειναι το δημοσιουπαλληλικι τοτε κανεις δεν θα επρεπε να ξεκιναει να σπουδασει κατι που αγαπαει, αλλα θα επρεπε να στοχευουμε ολοι στο να γινουμε golden boys. Συνηθως, ενα παιδι που επιλεγει τον κλαδο που θα ακολουθησει δεν εχει την ωριμοτητα να ζυγισει τα πραματα με πραγματικους ορους, καθως δεν εχει τη δυνατοτητα να διαβλεψει το τι προκειται να επακολουθησει.
Αν η συζητηση περιστρεφεται γυρω απο την οποιαδηποτε επαγγελματικη αποκατασταση, τοτε εχετε δικιο περι ΑΣΕΠ, ωδειων κλπ. Αλλα εχετε υποψη σας οτι ελαχιστοι φοιτητες μαθηματικων, φυσικης, χημειας κλπ μπηκαν σε αυτες τις σχολες με τετοιους στοχους. Ομοια, η επαγγελματικη απορροφηση ενος μουσικου στη συνθεση διαφημιστικων jingles ισως να μην αντιπροσωπευει τους πραγματικους στοχους που θετει ενας υποψηφιος φοιτητης μουσικης. Kαι αν κρινω σωστα, ειναι λογικο ενας εφηβος να οραματιζεται οτι θα γινει ροκ σταρ.
Η γνωμη μου λοιπον ειναι οτι οντως ενας υποψηφιος μουσικος θα επρεπε να βρει τον τροπο ισορροπίας μεταξυ βιοπορισμου και ενασχολησης με αυτο που αγαπαει. Ισως ακουγεται συντηρητικη γονικη αποψη, αλλα δεν υποστηριζω να μπει το παιδι στο Πολυτεχνειο και παραλληλα να παει στο ωδειο της γειτονιας, αλλα να ασχοληθει με κατι που ανεχεται και ισως του αρεσει (πχ να σπουδασει σεφ) και παραλληλα να ασχοληθει εκτενως με τις μουσικες σπουδες. Δηλαδη, πρακτικα, προτεινω την παραλληλη φοιτηση σε 2 σχολες.
Παρεπιμπτοντως θυμηθηκα οτι μερικα χρονια πριν, που ειχα επαφες με πολλους μουσικους απο το Ιόνιο, παραλληλα με την Ακαδημία, παρακολουθουσαν και το ωδειο του Νακα. Δεν θυμαμαι τον ακριβη λογο, αλλα θα με ενδιεφερε να μαθω αν εχει αλλαξει αυτη η νοοτροπια και με ποιον τροπο.