Φυσικά το άπιαστο είναι το καλύτερο.
Και εδώ φίλοι μου καλοί καλοί μου φίλοι είναι ΟΛΟ το ζουμί. ΟΛΟ το ζουμί. Χίλιες φορές το έχουμε δει το έργο, χίλιες φορές μούφα έργο ήταν. Διότι τα pro tools είναι μονόδρομος, χωρίς pro tools δε ζει ο άνθρωπος, και βγαίνει προσιτή έκδοση pro tools χωρίς υποχρεωτικό πανάκριβο hardware και ξαφνικά εντάξει, δεν είναι και τόσο εκπληκτικοτρομερά τα protools τελικά. Τα καλύτερα plug ins τα UAD, που πας ρε καραμήτρο με τα native, δεν ντρέπεσαι λίγο, και τελικά τα δουλεύεις και δεν κατεβαίνουν αγγελάκια από τον ουρανό και μονόκεροι που κλάνουν ουράνια τόξα, και λοιπά κλπ κλπ κλπ.
Πιτσιρικάς θυμάμαι όλα τα μηχανήματα να μοστράρουν φάτσα φόρα τη λέξη digital στα ίσα ? γιατί τότε βγαίναν μηχανήματα για την πλέμπα ? με αυτήν την τεχνολογία, αλλά οι τιμές τους πιο ακριβές ήταν, και πως θα στα πάρουν τα λεφτά; Μα ρε φίλε είναι ΨΗΦΙΑΚΟ το μηχάνημα, που πας ρε κακομοίρη μίζερε με το αναλογικό κουβαδάκι σου, ΠΣΗΦΙΑ ρε, ειδικά στους σχετικά προσιτούς εγγραφείς ? όταν πρωτοέσκασαν ήταν ΤΙΜΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΙ ΤΟΥΣ ? και μιλάμε με κάτι σκληρούς μέσα ένα giga με το ζόρι, δε σου έφτανε για όλο το project έπρεπε να κάνεις back up, αλλά τι να λέει η δυσχρηστία μπροστά στον ήχο ? σας θυμίζει κάτι αυτό; Βέβαια όντως καλύτερα ήταν από τα ΠΡΟΣΙΤΑ αναλογικά, αλλά μην μπούμε στα ίδια ?
Ότι σπανίζει και είναι ακριβό, έχει και το ανάλογο hype. Τώρα, να πληρώνω hype ή να παιδεύομαι για το hype δεν το κάνω, αν όμως φέρνει πελάτες το καταλαβαίνω και το επικροτώ, ότι θέλει ο πελάτης και τέλος.
Θέλω να πω πως εδω μιλάμε μουσικοί και ηχολήπτες.
Αυτοί δηλαδή που καταγράφουν και έχουν ακούσει το πως ακούγεται στην φυσική του μορφή ένα ακουστικό όργανο.
Εδώ να πω ότι έχω μια μικρή διαφωνία, από την εξής άποψη: Και ο ακροατής μπορεί να έχει μΠείρα από το φυσικό ήχο. Όταν λοιπόν ακούσεις συμφωνικά έργα από κοντά, ή όταν δεις σούπερ γκρουπ σε στάδια, καταλαβαίνεις ότι η ακρόαση στο σπίτι κυνηγάει ανεμόμυλους. Δεν υπάρχει κανένα σύστημα καταγραφής και αναπαραγωγής που να σου δώσει την αίσθηση των χάλκινων που ΓΕΜΙΖΟΥΝ την αίθουσα, ούτε την αίσθηση του μπάσου που ΤΡΑΝΤΑΖΕΙ το στάδιο. Δεν υπάρχει. Τέλος.
Για αυτό η παραγωγή ενός άλμπουμ είναι στην ουσία μια ξεχωριστή τέχνη. Το πιο απλό: double tracking του τραγουδιστή με τον εαυτό του, αδύνατο στην πραγματική ζωή. Γεμάτες οι βιβλιοθήκες από τα εργαλεία των παραγωγών, που μας έδωσαν τις κορυφαίες σπιτικές απολαύσεις, τα ρολόγια του Dark Side και τα οπερατικά του bohemian rapsody. Για αυτό είναι για εμένα παράλογο να επιστρέψεις στα παλιά: Πλέον αυτές οι "ψευδαισθήσεις" που δίνουν την larger than life οπτική σε ένα άλμπουμ, έχουν εξελιχθεί, έχουν γίνει προσιτές και εύχρηστες, όμως περνούν απαραίτητα μέσα από την ψηφιακή επεξεργασία. Είναι τόσο σημαντικός λοιπόν ο χαρακτήρας της ταινίας, που θα στερήσεις από τον εαυτό σου τα 500 άλλα χρησιμότατα και απαραίτητα εργαλεία που σου παρέχει το DAW;
Η μόνη λογική που βρίσκω είναι να κάνεις pure ηχογράφηση στο στυλ των 60ies , π.χ. daptone, που εκεί τους βγάζω το καπέλο, αλλά θέλουν 60ies τελείως, οπότε λογικό. Διαφορετικά η μόνη λογική είναι η hybrid προσέγγιση, τα είπε ο SF παραπάνω.
