Όντως, ξαναρωτάς, παρότι σου έχω ήδη απαντήσει ότι ούτε είμαι ούτε – διά μείζονα λόγο- δηλώνω «μάστορας». Ούτε καν παραγιός.marathon είπε:έτσι είπε ο μάστορας...ξαναρωτώ...δηλώνεις μάστορας?
Ξέρεις δεν είναι ντροπή...αλήθεια εκτός από τα ξύλα, ακούς και τα λούστρα?
Τώρα, περί λούστρων, θα σου απαντήσω επίσης. Πρόσεξε πως έχει το πράμα : -Όταν η κιθάρα είναι άβαφη, ακούω μέχρι και το θρόϊσμα των φύλλων του δάσους από το οποίο κόπηκε ο καημένος ο δένδρος. Ξέρεις, όπως άλλοι βάζουν το κοχύλι στ’ αυτί κι ακούνε το κύμα στην ακτή. Μερικές φορές, όταν είμαι σε ιδιαίτερη φόρμα (όπερ συμβαίνει συχνά), ακούω μέχρι και τον δρυοκολάπτη να κοπανάει τον κορμό με το ράμφος του.
Τα πράγματα αλλάζουν δραματικά, μόλις πέσει το πρώτο σηλεράκι. Εκεί αρχίζω να χάνω επαφή με τη μητέρα-φύση. Ανακτώ κάπως την ακοή μου μόλις περάσω το πρώτο ντουκόχαρτο, οπότε παίρνει μια ανάσα το έπιπλο, αλλά και πάλι η κατάσταση επιδεινώνεται, μόλις ξεκινούν τα βερνίκια. Στο φινάλε, μετά και το τελικό γυάλισμα, δεν ακούγεται πλέον τίποτε. Νέκρα. Σιγή. Μπετόν αρμέ. Φαντάσου, πώς ηχεί το fiber ; -Ε, για τέτοιο πράγμα σου μιλάω. Η κάσα του πεθαμένου -και δεν πα' να 'ναι από μαόνι- αντηχεί καλύτερα, ακόμη και θαμμένη.
Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλη τη ζημιά την κάνουν τα ρημάδια τα βερνίκια. Οπότε συνιστώ ανεπιφύλακτα στο τυχόν επόμενό σου project σώματος από τσιμέντο, μην –επαναλαμβάνω : ΜΗΝ- το σοβατίσεις. Άστο έτσι, δεν παθαίνει τίποτε και μην ακούς τί λένε.
