THEOD είπε:
Δεν εχει καμία σχέση το στυλ μουσικής απλα η ποιότητα του ηχου 8)
Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις
Κατ΄αρχήν προϋποθέτουμε ότι το αποθηκευτικό μέσο (βινύλιο δηλαδή, τι να λέμε τώρα ;D) και η ποιότητά του (Chesky, Mobile Fidelity, Blue Note – πρωτίστως για τα εξώφυλλα φετίχ-, Three Blind Mice, Telarc etc), το σύστημα αναπαραγωγής (όλη η αλυσίδα) αλλά και η προσωπική εμπειρία / παιδεία μας, βρίσκονται στα επίπεδα που θα μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε τις μικρές αλλά και μεγάλες λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν την ήρα από το στάρι.
Η χρονολογία ηχογράφησης παίζει κάποιο ρόλο αλλά δεν είναι απαραίτητος παράγοντας.
Δηλαδή μια καλή κόπια από (και αναφέρω τα album και όχι τους καλλιτέχνες γιατί όποιος δεν τα ξέρει δεν θα ανοίξω και κουβέντα) το Abbey Road, What’s Going on, Rumours, Dark Side of the Moon, The Allman Brothers Band at Fillmore East, Time Out, Breakfast in America / Crime of the Century, Thriller, Raising Sand, John Barleycorn Must Die, Kind of Blue, Harvest, Brothers in Arms (βαριέμαι το Love Over Gold), Workingman’s Dead, Sticky Fingers, Blonde on Blonde (ειδικά στο 3πλο 45rpm της MF), Gaucho/Aja, Jazz at the Pawnshop (reference για το τι μπορεί να κάνει κάποιος με ελάχιστα μέσα), Graceland, Buena Vista Social Club, Blue (J. Mithell), Love Supreme και μερικές δεκάδες άλλα, δεν πρέπει να λείπουν από ανθρώπους που θέλουν να ανοίξουν το μυαλό και το αυτί τους στο θέμα ηχογράφηση/παραγωγή/αναπαραγωγή.
(Υπάρχουν και τα Mezannine, Ok Computer, Eric Clapton Unplugged, Metallica, OVO, Achtung Baby, Dido, Alison Krauss με τον Ledzeppelη αλλά και το τελευταίο του Nile Rodgers
και πάρα πολλά άλλα, αλλά ξεκινάω από την αλφαβήτα πρώτα)
Υπάρχουν βέβαια και ηχογραφήσεις όπως «τα ντραμς» της Sheffield Labs (αλλά και της Sara K.) που όσο και καλά να είναι ηχογραφημένα, με κουράζουν αφάνταστα.
Όπως υπάρχουν και συγκεκριμένοι ηχολήπτες / παραγωγοί (πχ T-Bone Burnett, Jim White, Lanois) που μπορούν να κάνουν τα πάντα (και διαγράφω ποταπά παραδείγματα εύκολου γέλιου που είχα) να ακουστούν συγκλονιστικά. Από την άλλη πελώριος και ο Alan Parsons αλλά δεν με «ακουμπάει» βρε παιδί μου. Άρα θέλω όλο το σύνολο να με βρίσκει πρόσφορο…
Τέλος πάντων, αν και θα μπορούσα να βάλω μια μεγάλη λίστα και από τωρινά και από παλιά (που ακούω και ξανακούω) αλλά πρόσφατα (που μόνο πρόσφατα δεν είναι) άκουσα και άμεσα μου έρχονται στο μυαλό (και Utube δεν βάζω) και μου άρεσαν για κάποιο λόγο (και) από πλευράς ήχου είναι τα
The Black Keys – Thickfreakness,
Mofro – Lochloosa,
John Hiatt - Bring the Family,
Dan Patlansky - Dear Silence Thieves,
Fleet Foxes – Fleet Foxes (όμορφο εξώφυλλο),
Sufjan Stevens (δεν θυμάμαι τίτλο) αλλά και βινύλιο (που βρήκα σχεδόν τζάμπα και καινούριο),
J.S. Bach - Brandenburg Concertos 1–6 με το Baroque ensemble του Nikolaus Harnoncourt με τα αυθεντικά όργανα (για να μην πω κουρδίσματα και ξεκινήσουμε άλλα debate) εποχής που είναι απλά καθηλωτικό τουλάχιστον στα δικά μου απαίδευτα αυτιά (αν και οι ηχογραφήσεις της κλασσικής είναι από μόνες τους ειδικό κεφάλαιο).
Δεν βοήθησα πολύ, έτσι;
)
