longshadow είπε:
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο τί ακούγεται σε μια ηχογράφηση...
Είναι και τί αίσθηση έχουμε στα δάχτυλα μας όταν παίζουμε με κάτι...
Να σας πω με ποιον τρόπο εγώ το καταλαβαίνω αυτό:Στα φοιτητικά μου χρόνια (κι έχουν περάσει πολλά από τότε

) είχαμε φτιάξει ένα γκρουπάκι εκεί στα Γιάννενα και περνούσαμε ζάχαρη. 2-3 γκρουπ μαζί είχαμε νοικιάσει ρεφενέ ένα άθλιο δωμάτιο εκεί κάτω στη λίμνη δίπλα σε κάτι ψαράδικα, το είχαμε μονώσει με υψηλής ποιότητας και τεχνολογίας υλικά (αβγοθήκες, φελιζόλ, αφρολέξ, κουβέρτες...) και μ' ένα μαγικό τρόπο είχε επιπλωθεί μ' ένα σετ ΤΑΜΑ, κάτι Fender Twin, Randall, 4-5 Boss-ακια... και λοιπά καλούδια! Πήρα το πτυχίο όμως (κάποτε...) και μετά το στρατό ανακάλυψα πως ...εξελιχθήκαμε!!! Οι καινούριες μου παρέες στην πρωτεύουσα είχαν home studio! Και δεν βγάζω την αφεντιά μου απ' έξω. Για αρκετό καιρό χρησιμοποιούσα στις ηχογραφήσεις πεταλιέρες και software. Ξέρετε τώρα... για πιο καθαρό σήμα, εσωτερική ηχογράφηση χωρίς θορύβους, διευρυμένη ηχητική παλέτα (!), απεριόριστες δυνατότητες τελικής επεξεργασίας του ηχητικού δείγματος... και βέβαια μια πολύ σημαντική παράμετρος στον τομέα της σύγχρονης παραγωγής: οι γείτονες τώρα δεν ήταν οι καλαμιές της λίμνης ή το ψαράδικο του Γιώργου (που γούσταρε ν' ακούει και καμιά ροκιά από τα παιδιά! Κι όμως, τα δάχτυλα δεν "άκουγαν"! Και, ρε γμτ, θεωρητικά ήμουν καλύτερος παίχτης από τότε. Ξεραΐλα, καμία γλύκα ή ζέστη στα δάχτυλα, καμία ψυχή απ' το όργανο, αλληλεπίδραση και ανατροφοδότηση. Εντάξει, τα λέω λίγο υπερβολικά, αλλά αλλά μόλις αγόρασα τον λαμπάτο μου (που μυαλό να κρατήσω από τότε τον Twin) ξανάρθε η ψυχή στο (όποιο) παίξιμο μου, νιώθω πολύ καλύτερα γιατρέ μου!
Υ.Γ. Μπορεί να με χαρακτηρίσετε ρομαντικό, δεκτό. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι αρνητικός στην εξέλιξη και την τεχνολογία, τη χρησιμοποιώ, τη χρειάζομαι και μ' έχει εξελίξει. Τώρα αν καμιά φορά λέω μέσα μου "που να' σαι ρε κυρ-Νίκο με τους θλιβερούς καφέδες σου, τότε που στα τραπεζάκια του καφενείου σου - τα Ναυτάκια - αλλάζαμε χορδές πριν την πρόβα"....