Waterfall-K είπε:
Γιατι ξενυχτατε ρε? Καλα, ο Terry ξερω, εχει λογο, ακουει πχιοτικη μουσικη. Αλλα εσυ ρε Samy? Τι περιμενεις τετοια ωρα? Αφου στο ειπα 10 φορες, το ΑΤΜ του χωριου σου θα το γεμισουν αυριο στις 8 το πρωι, με 200€. ;D Μην περιμενεις απ'εξω λοιπον, αντε τραβα για υπνο και θα σε ξυπνησω εγω κατα τις 7:30 να πας να πιασεις θεση στην ουρα. Ποια ουρα δηλαδη, 15 κατοικοι ειστε ολοι κι ολοι.... ;D ;D
;D
Όλα τα ακούμε φίλος...
Και συγνώμη τώρα που θα το παίξω λίγο... καθηγητής, αλλά μου έδωσες μια πάσα...
Απλά θα ήθελα να θυμίσω στον φίλο Σάμυ (και όχι μόνο), τις εκλογές του 1919- που θα έδιναν τέλος στην "Βουλή των Λαζάρων".
Τον βασιλιά μας θα τον φέρουμε πίσω, γιατί έτσι μας αρέσει... Αυτό ήταν το τσιτάτο των φιλοβασιλικών κομμάτων τότε- Κωνσταντίνος ο Α' ο βασιλιάς, εμπλεκόμενος στην διαβόητη «παγίδα των Αθηνών» του 1917.
Και τον φέραμε... Σε πείσμα και κόντρα των συμμάχων μας- με εθνική υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια, τσαμπουκά, γιατί δεν μασάμε κλπ...
Μόνο που οι ίδιοι «υπερήφανοι»,στο καπάκι, με ανοιχτή την παλάμη εκλιπαρούσαν για δάνεια στην Ευρώπη- ο ΥΠΟΙΚ Νικόλαος Στράτος, έτρεχε και έλεγε δώστε και σώστε, εκτελέστηκε στου Γουδή, το 1922 (δίκη των έξι).
Καταλήξαμε με τα βρακιά κατεβασμένα και τη Μικρασιατική καταστροφή...
Σήμερα αρκετοί παπαρολόγοι- «υπερήφανοι» κατά τα άλλα- μας καλούν να πηδήξουμε στο κενό, για την «αξιοπρέπεια» μας.
Η πόρνη ιστορία, δείχνει ότι θέλει να επαναληφθεί. Όχι σαν φάρσα, αλλά σαν επανάληψη ενός μαθήματος που «κοπήκαμε», που δεν το εμπεδώσαμε, ενός deja vu...
Ατυχώς, ως λαός έχουμε (μεταξύ άλλων) ένα πρόβλημα Δεν μαθαίνουμε το μάθημα μας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ευφυείς, αλλά με πέντε χρεοκοπίες στην ιστορία του ελληνικού κράτους, προσωπικά, δεν μας συγκαταλέγω στους ευφυείς λαούς.
Η παραπάνω αφήγηση, έχει τρομακτικές ομοιότητες με το σήμερα. Οι «ζητωπόλεμοι» της εθνικής καταστροφής του 1897 (άλλο ένα δράμα του ελληνισμού), οι βασιλικοί του 1919, εμείς σήμερα- μας ενώνει μια κοινή αυτοκτονική τάση. Επαρμένη, αλλά αυτοκτονική: Πίσω και σας φάγαμε... Και τρώμε το κεφάλι μας
Και δεν υπάρχει καταφύγιο, διαπίστωση που μας οδηγεί στο επόμενο κομμάτι, προς τέρψη του αγαπητού μου Παράγκα...