Από ότι μου λέει μια φίλη μου φαρμακοποιός τα αντικαταθλιπτικά πουλάνε αβερτα.
Τα συστήνουν κάτι επιστήμονες της πλάκας όπως είναι οι τρελογιατροί.
Έτσι βγάζουν την καραντίνα.
Σε αφήνω τώρα γιατι θα πάω σε ένα prive παρτάκι.
οκ πάντως άκουσέ με γιατί η πρωτογενής ψυχοκοινωνική υποστήριξη είναι μέρος της δουλειάς μου. Σοβαρά. Εμείς του χώρου αυτού βλέπουμε πράγματα αμέσως, έχω μακροχρόνια εμπειρία και εγώ με την πρώτη εκτίμηση από ότι σε διαβάζω και όπως σε είδα στο βίντεο..................
λοιπόν.
Διάβασε αυτό.
"Η άρνηση, ως ψυχολογική διαδικασία, είναι η απόρριψη-παράβλεψη μιας πραγματικής κατάστασης ή ενός γεγονότος, που είναι πολύ στρεσογόνο ή επώδυνο για να γίνει άμεσα αποδεχτό από εκείνον ή εκείνους που το βιώνουν ή/και που επηρεάζονται από αυτό.
Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν την άρνηση στην καθημερινή τους ζωή προσπαθώντας να αποφύγουν επίπονα ή άβολα συναισθήματα και σκέψεις, αναβάλλοντας έτσι και την απολεσματικότερη δράση.
Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να κάνει φανερά κατάχρηση αλκοόλ αλλά ο ίδιος απλά αρνείται ότι έχει πρόβλημα αλκοολισμού. Αντ’αυτού υποστηρίζει ότι δεν έχει κανένα σημαντικό πρόβλημα στη ζωή του κι ότι ότι όλα είναι ‘μια χαρά’.
Παράλληλα, το πρόβλημα μπορεί να είναι φανερό στους γύρω.
Η άρνηση στη γλώσσα της ψυχολογίας θεωρείται ένας από τους πιο αρχέγονους - δηλαδή από τους πιο παλιούς και πρώιμους - μηχανισμούς άμυνας, καθώς χαρακτηρίζει τα πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας του ανθρώπου.
Μερικές φορές η άρνηση μπορεί να βιωθεί ακόμα και σε θετικά στρεσογόνες καταστάσεις (π.χ. όταν κάποιος περάσει στις εξετάσεις που τόσο ήθελε αλλά δεν νιώθει την έντονη χαρά που προσδοκούσε ότι θα αισθανόταν.)
Μπορεί να βρίσκεσαι σε άρνηση για κάτι που συμβαίνει είτε σε ‘σένα είτε και σε κάποιον άλλον.
Χαρακτηριστικά της άρνησης
Μερικά βασικά γνωρίσματα της άρνησης, σύμφωνα με μελέτες είναι για παράδειγμα:
‘Κάνε σαν να μην υπάρχει’: Εδώ η άρνηση σε εμποδίζει να αναγνωρίσεις ένα στρεσογόνο πρόβλημα ή μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση. Για παράδειγμα, συμβαίνει ένα αρκετά σοβαρό ατύχημα και ο τραυματίας ισχυρίζεται ότι είναι ‘μια χαρά’, ‘δεν επηρεάστηκε καθόλου από αυτή την εμπειρία’ και ‘δεν έχει ανάγκη από βοήθεια’.
Συμπεριφέρεται σαν το ατύχημα να μη συνέβη ποτέ.
‘Δεν είναι τόσο σοβαρό..υπερβολές!’: Το να υποτιμάς ένα γεγονός ή μια κατάσταση και να αρνείσαι τη σοβαρότητά της και τις πιθανές συνέπειες. Για παράδειγμα, το να βυθίζεται κάποιος ολοένα και περισσότερα σε χρέη, ωστόσο να μην κάνει τίποτα γι’αυτό θεωρώντας ότι τα πράγματα ‘δεν είναι τόσο σοβαρά όσο φαίνονται’.
‘Έγινε αλλά εγώ δεν φταίω σε τίποτα’: Το να αναγνωρίζεις μια δύσκολη κατάσταση αλλά να αρνείσαι κάθε είδους ευθύνη ή στάσης υπευθυνότητας σε σχέση με αυτήν.
Ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι;
Συνήθως, οι άνθρωποι βρίσκονται σε άρνηση όταν αισθάνονται ιδιαίτερα ευάλωτοι ή όταν απειλείται η αίσθηση του ελέγχου που έχουν σε μια κατάσταση στη ζωή τους, όπως είναι για παράδειγμα:
- Οι χρόνιες ή ανίατες ασθένειες.
- Οι καταθλίψεις ή άλλα ζητήματα ψυχικής υγείας.
- Τα οικονομικά προβλήματα.
- Οι εξαρτήσεις.
- Τα εργασιακά προβλήματα.
- Οι συγκρουσιακές ή δυσλειτουργικές σχέσεις.
- Διάφορα τραυματικά περιστατικά, όπως π.χ. η απώλεια.
- Οι περίοδοι κρίσης (προσωπικής, κοινωνικής ή άλλης).
Σε τι ωφελεί η αναγνώριση της άρνησης;
Όπως ανέφερα και παραπάνω, η ψυχολογική διαδικασία της άρνησης άλλοτε μπορεί να είναι βοηθητική και άλλοτε ζημιογόνα. Η άρνηση μπορεί να είναι βοηθητική για ένα σύντομο χρονικό διαστημα, όταν έχεις βιώσει μια επώδυνη ή στρεσογόνο κατάσταση δίνοντάς σου την ευκαιρία να ‘χωνέψεις’ πιο σταδιακά την εμπειρία.
Από την άλλη, όταν η άρνηση γίνει ακόμα και ‘στάση ζωής’ τότε τα πράγματα μπορούν να δυσκολέψουν.
Μια τέτοια ‘στάση’ μπορεί να περιορίσει κατά πολύ τις επιλογές που θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος έγκαιρα και αποτελεσματικότερα απέναντι σε μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση.
Για παράδειγμα, αν αρνείται να εξετάσει ένα πρόβλημα υγείας τότε αυτό το πρόβλημα μπορεί να γίνεται ολοένα και χειρότερο με το χρόνο, δυσκολεύοντας έτσι την αποτελεσματικότερη αντιμετώπισή του.
Αν αρνείται να αναγνωρίσει τα δυσμενή οικονομικά του θέματα, αν δεν αποδέχεται τη σοβαρότητα των συνεπειών μιας επιβλαβούς συμπεριφοράς ή αν ανέχεται χωρίς προβληματισμό μια δυσλειτουργική σχέση, τότε η άρνηση μάλλον βλάπτει παρά βοηθά την ποιότητα της υγείας, των σχέσεων και ζωής του ατόμου και των γύρω, γενικότερα.
Το φαινόμενο της άρνησης δεν είναι ανάγκη να το συναντα κανείς ή/ και να το βιώνει μόνο σε ατομικό επίπεδο. Είναι μια ψυχική λειτουργία που κανείς μπορεί να τη συναντήσει και σε επίπεδο ομάδων, κοινωνιών ακόμα και χωρών. Έτσι, έχει γίνει γνωστή αυτή η συμπεριφορά άρνησης και ως ‘στρουθοκαμηλισμός’.
Το να αρνείται, δηλαδή, κάποιος να λαμβάνει υπ’όψιν του τα γεγονότα ή τον ρεαλιστικό κίνδυνο, αποφεύγοντας έτσι προσωρινά επώδυνα και άβολα συναισθήματα ή καταστάσεις."
Και πήγαινε μια μέρα σε έναν ψυχίατρο. Δεν είναι κακό. Και εγώ έχω πάει?.
