Το θέμα δεν είναι κομματικό, ούτε καν πολιτικό.
Είναι καθαρά κοινωνικό.
Όταν υπάρχουν τέτοιες νοοτροπίες και κουλτούρα, οι οποίες κρατάνε εκατοντάδες χρόνια τώρα, συνεχώς αναπτυσσόμενες και προσαρμοζόμενες στα νέα δεδομένα κάθε φορά, όταν υπάρχουν τέτοιες κοινωνικές δομές που αναπαράγονται σε κάθε γενιά, δεν μπορείς να περιμένεις κάτι διαφορετικό.
Δεν φταίει κάτι συγκεκριμένο.
Είναι βαθιά ριζωμένα όλα αυτά, και δεν αλλάζουν πια.
Μόνο μορφή μπορεί να αλλάξουν.
Όταν κοινωνικά σύνολα, κοινωνικές ομάδες, κοινωνικές δομές, έχουν χτιστεί πάνω σε όλα αυτά, δεν πιστεύω ότι μπορεί να δούμε κάτι πολύ διαφορετικό ποτέ.
Και δεν είναι θέμα ατόμου.
Όταν αυτό το άτομο ανήκει σε πολλά και διαφορετικά κοινωνικά σύνολα, τα οποία έχουν μερικά υποσύνολα που τέμνονται μεταξύ τους για να δημιουργήσουν τις αντίστοιχες κοινωνικές δομές, δεν γίνεται να λειτουργήσει έξω από την κουλτούρα και τις νοοτροπίες των κοινωνικών ομάδων που ανήκει.
Μπορεί να το κάνει φυσικά, αλλά αντί να κάνει κάτι, θα περιθωριοποιηθεί και ίσως αποβληθεί κιόλας.
Αυτό που εδώ είναι λογικό, σε άλλες κοινωνίες είναι παράλογο, και το αντίθετο.
Σε κάποιες κοινωνίες πχ, το λογικό είναι να διαπομπεύουν, να βασανίζουν και ίσως και να σκοτώνουν μια γυναίκα αν μοιχεύσει.
Τι θα συμβεί αν κάποιος αντιπαρατεθεί?
Κανένα αποτέλεσμα δεν θα έχουν οι πράξεις του για το κοινωνικό σύνολο.
Απλά ο ίδιος θα περιθωριοποιηθεί, σαν ο "περίεργος".
Η πρώτη μου σκέψη όταν έφαγα την καμπάνα ήταν "πόσο ηλίθιος είμαι που πήγα από Αμφιθέας που πάντα έχει αλκοτέστ και όχι όλο παραλιακή". Όχι δηλαδή "πόσο ηλίθιος είμαι που δεν άφησα το αμάξι παρκαρισμένο και να πάρω ένα ταξί". Και οι κουβέντες που είχα μετά με φίλους/γνωστούς ήταν σε αυτό το επίπεδο: πού είναι τα στάνταρ μπλόκα και πού περνάς άνετα. Υπόψιν ήμουν 42 ετών, όχι 19.
Όταν αυτός ο τρόπος σκέψης είναι εντυπωμένος στον εγκέφαλό μας σε σημείο να μας φαίνεται λογικός ...
Η πρώτη σου σκέψη ήταν απόλυτα λογική.
Αν ήταν "
πόσο ηλίθιος είμαι που δεν άφησα το αμάξι παρκαρισμένο και να πάρω ένα ταξί", τότε θα υπήρχε πρόβλημα.
Δεν θα μπορούσες εύκολα να προσαρμοστείς και να επιβιώσεις σε μια κοινωνία σαν την δική μας.
Ή θα ήσουν μόνιμα δυστυχισμένος, ή θα έπρεπε να βρεις τρόπο διαφυγής.
Σε μια κοινωνία που το παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας ότι είναι καλό να πατάς τον άλλο για να κάνεις την δουλειά σου, που θεωρείται μ@λ@κία να περιμένεις στην ουρά ενώ μπορείς φας την θέση κάποιου με πονηριά, που αν δεν κλέψεις το κράτος σε κλέβει αυτό, που ο απέναντι είναι οιωνεί ανταγωνιστής, που πρέπει να χρησιμοποιείς κάθε πλάγιο τρόπο και μέσο για να πετύχεις τον σκοπό σου, ακόμα και εις βάρος των άλλων, που δεν μπορείς να στηριχθείς στις δυνάμεις και τα "όπλα" σου, αλλά στις δημόσιες σχέσεις και γνωριμίες (και δεν μιλάω για δημόσιο, πρέπει να ξέρεις κάποιον σε κάποια ιδιωτική εταιρεία για να βρεις δουλειά και ίσως να σου φέρονται κάπως ανθρώπινα) για να πας μπροστά, που το θέμα δεν είναι να μην κάνεις κάτι "κακό" αλλά να μην σε πιάσουν, δεν έχεις μέλλον.
Η δεύτερη σκέψη σου είναι που με προβληματίζει.
Αυτή η διαφορετική.
Πιστεύω ότι θα έχεις κάνει τα κουμάντα σου και θα έχεις προσαρμοστεί.
Δεν είναι εύκολο, και το λέω από προσωπική εμπειρία αυτό.
Έχω κάνει κι εγώ τα δικά μου κουμάντα βέβαια.
Η ελπίδα βέβαια, πεθαίνει τελευταία.
Αφού έχουμε πεθάνει εμείς πρώτα.