10 χρόνια πρίν, 10 ξαναλέω, δέχομαι μια κοπελλίτσα 19 ετών σε συνέντευξη για θέση υποδοχής, Reception, σε επιχείρηση που ήμουνα διευθυντής στην Θεσσαλονίκη. Η νεαρά λοιπόν, πρίν καν ακούσει την περιγραφή της δουλειάς που χρειαζόμουνα να κάνει, υποβάλλει 2 ερωτησούλες και μάλιστα με υφάκι.
α) Πόσες ώρες θα δουλεύω ?
β) Πόσα λεφτά θα παίρνω ?
Στην ερώτηση μου, άν ξέρει να κάνει κάτι ή αν μπορεί να κάνει αυτό που χρειάζομαι ωστε να πάρει την θέση, απάντησε, οτι δέν έχει κατάρτιση, μόλις τελείωσε το λύκειο, δέν έχει προηγούμενη εργασιακή εμπειρία, και φυσικά ούτε την παραμικρή ιδέα των απαιτήσεων της επιχείρησης για τα προσόντα του ανθρώπου που θα κάλυπτε τη συγκεκριμένη θέση. Μου απάντησε απλά οτι ήθελε " μια δουλειά".
Και το κερασάκι στην τούρτα.
" Ο μπαμπάς μου μου είπε οτι άν είναι να σου δίνουν κάτω απο 200.000 ( ακόμα δέν είχε έρθει το € ) τον μήνα, φύγε. Θα σου δίνω εγώ 200.000 να κάνεις τα μπάνια σου στην Χαλκιδική όλο το καλοκαίρι"
Τώρα ποιός φταίει ρε παιδιά για το χάλι, μας ?
Το κοριτσάκι, ο μπαμπάς του, το σχολείο του η π******να η κοινωνία, ποιός?
Η μήπως όλοι ?
Γιατί εγώ εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα οτι άν ήμουνα στην θέση της μικρής, θα πλατσούριζα ήδη στα ρηχά αντί να ψάχνω για δουλειά καλοκαιριάτικα. Εσείς τι θα σκεφτόσασταν δηλαδή ;D