sfaku

Επειδή ξεκίνησα την κουβέντα με τα κλαπατσίμπανα, και επειδή επανάληψη μήτηρ πάσης διευκρινίσεως, να πω και πάλι ότι δεν είναι ο σκοπός μου να απαξιώσω το noiz, εξάλλου είναι βλακώδες να απαξιώνεις έναν ιστοχώρο στον οποίον ξημεροβραδιάζεσαι. Αναφέρομαι στον εαυτό μου, αφού με το που ανοίγει ο browser το noiz βγαίνει πρώτο πρώτο, και μπορεί να μη γράφω κάθε μέρα αλλά έχω περάσει διάστημα που έγραφα κάθε μέρα όλη μέρα, και εν πάσει περιπτώσει ακόμη και σε περιόδους αγρανάπαυσης, καθημερινά διαβάζω ποστ εδώ. Η όλη προσπάθεια και συζήτηση αφορά μία ενεργή κοινότητα η οποία προσπαθεί να αποκρυσταλλώσει την ταυτότητά της σε μια νέα ταραγμένη εποχή και να νοηματοδοτήσει με πιο πλούσιο τρόπο την αγαπημένη μας τέχνη και ασχολία, δηλαδή τη μουσική. Δεν απαξιώνω (και από όσο θυμάμαι ούτε ο Παναγιώτης) τα τεχνικά ζητήματα και εξάλλου αμφότεροι συμμετέχουμε και σε τεχνικής φύσης κουβέντες. Υποστηρίζουμε (νομίζω ότι θα συμφωνήσει κι εκείνος) ότι είναι φτωχότερη η ενασχοληση με τη μουσική, όταν αφορά στενά την τεχνική και την τεχνολογία. Βέβαια αν κάποιος θέλει να ορίσει ένα τέτοιο στεγανό για τη δική του ενασχόληση, έχει κάθε δικαίωμα και δεν μπορώ ούτε θέλω να του επιβάλλω τη θεώρησή μου. Αλλά δεν νομίζω ότι συζητάμε να γίνουν οι πολιτικές συζητήσεις υποχρεωτικές. Απλά επιτρεπόμενες. Προσθήκη: μόλις είδα το ποστ του Παναγιώτη και συμφωνώ με τις αναφορές του στο ζήτημα.

Δεν διαφωνώ επί της ουσίας και για αυτό έχω καταθέσει πολλές φορές την άποψή μου σε πολιτικά θέματα, μερικές φορές με σελίδες επί σελίδων που μου πήραν ώρες να τις γράψω, αλλά με ειλικρινή διάθεση να συνδιαλεχθώ με ανθρώπους που δεν είναι απαραιτήτως ομοϊδεάτες μου, καθότι βαριέμαι να συμφωνώ. Από την άλλη βαριέμαι να διαφωνώ για τα ίδια και τα ίδια, και δεν έχω την χρονική πολυτέλεια να το κάνω. Οι διαφωνίες έχουν επαναληφθεί αρκετές φορές, τόσες που ξέρω πλέον τι θα απαντούσε ο καθένας από τους συχνούς θαμώνες σε διάφορα ζητήματα. Επομένως είναι καλύτερο μερικές φορές να κάνεις επιλεκτικές παρεμβάσεις σε συγκεκριμένα θέματα, παρά να επαναλαμβάνεσαι αενάως. Εξάλλου το ξαναλέω, ίσως δεν ήταν σαφές: δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να ξαναμπώ σε εκτεταμένες συζητήσεις. Και συμμετέχω στην κουβέντα αυτή, ακριβώς επειδή με ενδιαφέρει το ζήτημα. Κι όμως, σε έναν ιδεατό κόσμο πάντοτε, και σε ένα σάιτ μουσικών/καλλιτεχνών, θα έπρεπε να μπορούμε να καταθέτουμε σκέψεις (θετικές ή αρνητικές) που προκύπτουν από ένα πολιτικό τραγούδι και που μοιραία θα αγγίξουν πτυχές της πολιτικής / επικαιρότητας. Για το αν γίνεται μια τέτοια συζήτηση στο noiz, όπως τη φαντάζομαι, έχω τις επιφυλάξεις μου, γιατί προϋποθέτει συζητητές που μπορούν, χωρίς να χάνουν την ψυχραιμία τους, να συζητούν ακόμη και επί τη βάσει ιδεών με τις οποίες ενδεχομένως διαφωνούν. Επομένως, όποιος πετάξει έναν αφορισμό στέλνει τη συζήτηση στου χαντάκ'. Και είναι δύσκολο να αποφευχθεί αυτό. Καταρχήν αγαπητέ yameth μη το εκλάβεις σαν πίεση για κουβέντα, σέβομαι απολύτως το ότι δεν θέλεις να συμμετάσχεις περαιτέρω. Δράττομαι απλώς της ευκαιρίας για ένα σχόλιο one-off επί του ενδιαφέροντος ζητήματος που θίγεις. Καταλαβαίνω την ανάγκη για μετριοπάθεια τόσο πρακτικά -από την πλευρά της διαχείρισης- όσο και ουσιαστικά. Ακόμη συμμερίζομαι το ότι οι Έλληνες πρέπει να αναζητούμε σημεία επαφής, ιδίως στις μέρες μας. Αλλά όσο και αν οι έννοιες έχουν ξεμακρύνει από τις πηγές τους, κάποιες διαχωριστικές γραμμές υπάρχουν. Δεν μιλάω ούτε για κόμματα ούτε για παρατάξεις. Μιλάω για κοσμοθεωρίες, που οριοθετούν ένα πλαίσιο. Ακόμη και άνθρωποι που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ποια ακριβώς είναι η τοποθέτησή τους, έχουν μια τέτοια και μπορεί να συναχθεί από τα λεγόμενά τους. Ακόμη υπάρχουν οι ιστορικές μας καταβολές, που μας επηρεάζουν άθελά μας. Στην Ελλάδα έχουμε περάσει εμφύλιο (και εθνικό διχασμό πολλών δεκατιών) και όσο και αν μας φανεί παράξενο, αυτό αποτυπώνεται και σήμερα. Μπορεί τα τελευταία 20 χρόνια να νομίσαμε ότι οι πληγές αυτές έχουν επουλωθεί πλήρως, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Δεν ζήσαμε εμφύλιο ή χούντα, αλλά τα γεγονότα αυτά δημιούργησαν το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε και το ιδεολογικό του φορτίο. Έτσι στα δύσκολα ξαναβγαίνει στην επιφάνεια το παλιό σχήμα του διχασμού (με νέες φορτίσεις γιατί είμαστε σε άλλη εποχή). Συμφωνώ ότι οι κατηγοριοποιήσεις δεν είναι παραδοσιακές. Δεν ζούμε ούτε στα χρόνια της Γαλλικής επανάστασης, ούτε της Οκτωβριανής, ούτε του Εμφυλίου. Από την άλλη οι κατηγοριοποιήσεις δεν είναι αξιολογικές (δηλαδή δεν εγγυώνται την αξία του ατόμου που τις φέρει). Π.χ. για μένα που αυτοπροσδιορίζομαι στα αριστερά, πολλοί αριστεροί δεν είναι όσο συμπαθείς και σκεπτόμενοι θα περίμενα να είναι. Πολλοί δεξιοί πάλι, είναι. Επομένως σε έναν αριστερό, δεξιό, κεντρώο κλπ, βλέπω έναν άνθρωπο ο οποίος πρέπει να κριθεί ανεξαρτήτως ταμπέλας και ανά περίπτωση ξεχωριστά. Για μένα οι κατηγοριοποιήσεις μπορούν να συνυπάρξουν όχι αν τις στρογγυλεύουμε ή τις αγνοούμε για να μην έρθουμε στα χέρια, αλλά αν μάθουμε να μην ερχόμαστε στα χέρια. ;) Ας αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν κάποιες διαφορές αλλά ας μη τις αφήνουμε να είναι τόσο καθοριστικές. Τέλος ας σκεφτόμαστε πού και πού και από την οπτική του άλλου, όσο και αν την απορρίπτουμε, κάτι που δεν είναι κακό για αλλαγή ή έστω σαν... πνευματική άσκηση. Κυρίως οι όποιες κατηγοριοποιήσεις δεν πρέπει να αποτελούν τα όρια της σκέψης μας. Απλώς τις αφετηρίες μας. Και όσο και αν είναι ξεκούραστο και βολικό να πιστεύουμε σε απόλυτες αλήθειες, η πραγματικότητα είναι μια σύνθεση και πιθανότατα οι λύσεις πρέπει να είναι και αυτές συνθέσεις.

Ψήφισα ναι χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σκοπεύω να συμμετάσχω σε διεξοδικές κουβέντες. Θα κρίνω κατά περίπτωση κατά πόσο με ενδιαφέρει το εκάστοτε θέμα και θα συμμετάσχω αναλόγως, όπως έκανα στο τελευταίο θέμα όπου λειτούργησα επιλεκτικά. Διότι κατά τα άλλα πολλές παρατηρήσεις του kpeyos είναι εύστοχες. Και τα ανωτέρω elaboration του blue ακόμη περισσότερο. Στην τελευταία συζήτηση ξέμειναν κυρίως οι παλιοί θαμώνες που έχουν σημαντικό βαθμό ταύτισης απόψεων. Η άποψη αυτή πολιτικά θα έλεγα ότι είναι μέινστριμ. Για να μιλήσουμε με κάπως μουσικούς όρους, ό,τι είναι λίγο πιο πανκ (ή ό,τι μπορεί να έχει τις κιθάρες λίγο πιο ψηλά στη μίξη) αντιμετωπίζεται σαν τέρας με φούξια μαλλιά, όπως έχουμε δει. Αυτό δημιουργεί ένα κλίμα κάπως αποστειρωμένο, που δεν ενθαρρύνει τη συμμετοχή. Κάπως έτσι κατέληξε (και) η τελευταία συζήτηση να αφορά αυτούς που τρόπον τινά συμφωνούν μεταξύ τους, και κανά δυό πεισματάρηδες από αλλουνού παπά ευαγγέλιο, που αντιμετωπίζονται ως ιδεολογικές μειονότητες, και όπου το "είμαστε περισσότεροι" μεταφράζεται ελεύθερα σαν ανωτερότητα επιχειρημάτων. Έχω συζητήσει εδώ παλιότερα με τις ώρες και πιθανόν να το ξανακάνω, ωστόσο με κουράζει να συζητώ τα ίδια και τα ίδια ή να καλούμαι να αποδείξω κάθε τρεις και λίγο πράγματα απολύτως στοιχεώδη και αυτονόητα στο δικό μου σύμπαν (στο οποίο δεν είμαι και μόνος μου). Ωστόσο ο σεβασμός στο ιδεολογικό σύμπαν εκάστου οφείλει να υπάρχει και δεν είναι πάντοτε αμφίδρομος. Κάτι άλλο που λείπει από μια στενή μέινστριμ θέαση της πολιτικής είναι ότι η πολιτική είναι τέχνη κατεξοχήν θεωρητική, όσο και πρακτική. Επίσης εδώ κάποιοι είμαστε -ή νιώθουμε έστω- καλλιτέχνες, επομένως η πολιτική δεν μπορεί να μην περιέχει την πνευματική και ανθρώπινη διάσταση. Οι απόψεις που συχνά ανακυκλώνονται εδώ χαρακτηρίζονται από μια έντονη ανάδειξη κάθε λογής πρακτικοτήτων, που δεν είναι αμελητέες, αλλά άλλα πράγματα όπως π.χ. ο τρόπος που νιώθουμε απέναντι στην κρίση, πόσο μας πληγώνει (εμάς και τους άλλους), πόσους από εμάς θα αρρωστήσει ή θα στείλει στα νεκροταφεία, δεν καταγράφεται πουθενά. Όλα αναλώνονται γύρω από κοκκορομαχίες θέσεων και γύρω από τη λογική "θα πεινάσουμε λίγο, αλλά όλα καλά". Δεν είναι τα πάντα μακροκλίμακα και στατιστική, ούτε μπορεί η μακροσκοπική εξέταση να δείξει πώς νιώθει ο καθένας από εμάς ξεχωριστά. Δεν ήρθαμε όμως στον κόσμο αυτό για να μιλήσουμε με τη φωνή της στατιστικής αλλά με τη δική μας. Βέβαια αν θεωρεί κάποιος ότι αυτά δεν είναι αντικείμενο της πολιτικής, ιδού λοιπόν άλλη μια προγραμματική διαφωνία που προσωπικά με απωθεί από το να συμμετάσχω περισσότερο. Ως εκ τούτου, όσο οι συζητήσεις γίνονται υπό αυτό το πρίσμα, δεν εγγυώμαι ότι θα θελχθώ ιδιαίτερα. Χωρίς να παίρνω όρκο. Γιατί παρά τις διαφωνίες θεωρώ την συντριπτική πλειοψηφία των συνομιλητών ανθρώπους καλοπροαίρετους και ευφυείς, με επιχειρήματα ενίοτε πολύ σοβαρά, ακόμη και όταν υπάρχει κάποια οξύτητα ή αιχμή. Δεν πιστεύω ποτέ εξάλλου ότι μια πλευρά μόνο έχει όλο το δίκιο, και αν δεν ακουστούν πολλές φωνές δεν παίρνουμε ούτε μυρωδιά από το πόσο σύνθετη είναι η πραγματικότητα. Αυτό είναι μια έντονη κριτική που ασκώ εξάλλου στην αριστερή μεριά του φάσματος, όπου κινούμαι ελεύθερα. Όπως και να έχει, οι συζητήσεις καθαυτές πρέπει να επιτρέπονται και είναι στο χέρι των συμμετεχόντων τι ποιότητα θα έχουν αυτές. Αν δεν έχουν, τότε υπάρχει πάντοτε η διαχείριση και το moderation. Αρκεί να προσπαθεί να τηρεί τη μέγιστη δυνατή αντικειμενικότητα. Τέλος, οι πολιτικές συζητήσεις, ακόμη και αν δεν γίνονται με τον βέλτιστο κατ' εμέ τρόπο, είναι μια πιο πνευματική δραστηριότητα από τα θέματα GAS και τεχνικής, τα οποία θεωρώ ενδιαφέροντα και ενίοτε συμμετέχω, αλλά νιώθω ότι αν επικρατούν, καθιστούν τη μουσική μια τέχνη σχετική μόνο με κλαπατσίμπανα.

Φίλτατε αλδερ, τι φωτορομάντζο είναι αυτό! Λόγω δημόσιου χώρου, δεν μπορώ να εκφράσω τι ακριβώς μας έκανες πρωινιάτικα. ;D . (Με ένα shimming ξεχνιέμαι ;D )

Σαν δεν βαριόσαστε να συμφωνείτε λέω εγώ. Επί 142 σελίδες κιόλας.

Είναι παντελώς αυθαίρετος ο συσχετισμός σου. Οι Έλληνες δεν έχουν ακίνητα επειδή φοροδιαφεύγουν. Οι Έλληνες έχουν ακίνητα γιατί (με τη σειρά): α) Δεν είχαμε φεουδαλικό σύστημα. Στην Οθωμανική αυτοκρατορία οι αγρότες είχαν ιδιοκτησία κλήρου β) Μετά την επανάσταση ο κλήρος έμεινε στα χέρια τους γ) Το ίδιο έγινε στα Βαλκάνια αλλά εκεί τους τα έκανε κρατική περιουσία ο κομμουνισμός δ) Η αστυφιλία άργησε 3-5 αιώνες με αποτέλεσμα όποιος ερχόταν στην πόλη να έχει ακόμη το σπίτι στο χωριό και 5-6 αγροτεμάχια ε) Τα αγροτεμάχια και η περιουσία στην επαρχία έγιναν αργότερα ακίνητα στην πόλη Αυτή η ιστορική ερμηνεία είναι γνωστή και αποδεκτή από όλους. Η ιδιοκτησία ακινήτων ήταν διαχρονικά ένας τρόπος για να έχουν χρήματα οι Έλληνες μέσω της ρευστοποίησης ή της ιδιοκατοίκησης. Τώρα που θα τα πουλήσουμε όλα θα εξισωθούμε με τους Ευρωπαίους στην απουσία ιδιοκτησίας, χωρίς να έχουμε όλα τα άλλα ωφέλη που απολαμβάνουν εκείνοι.

Σοφά εμίλησες!

Αν το κείμενό σου στη θέση του "επί της ουσίας" είχε το "συνήθως", θα συμφωνούσα. Κατά τα άλλα είναι αφορισμός. Εδώ και 25 αιώνες στη ρητορική η παράθεση είναι αξιόλογο εργαλείο. Θα έπρεπε να παραθέσει όλο το βιβλίο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν επιχειρήματα. Από την άλλη βέβαια, πρέπει να θες να τα δεις ως τέτοια. Αν ξεκινάς από την απόσταση που σε χωρίζει γενικά με έναν διανοητή και όχι από το περιεχόμενο της σκέψης του, κάνεις μια κακή αρχή στην κριτική του αντιμετώπιση. Μερικές φορές στοχαστές άλλης κοσμοθεωρίας λένε σημαντικά πράγματα. Μα αυτό θα ήταν ο ορισμός του δημοσιογραφικού. Δηλαδή δεν έχεις καμία ένσταση για το ρόλο της τηλεόρασης; Έχω διαβάσει ποστ σου εδώ που λένε το αντίθετο. ---------------------------------------------- Για να διαβαστεί σωστά το παράθεμα, είναι απαραίτητο να γίνει σαφές ότι δεν λέει πουθενά ότι δεν παράγεται καλή τέχνη σήμερα. Λέει κάτι άλλο: ότι η κακή τέχνη είναι πολλή και ότι έχει δυσανάλογη με την αξία της προβολή. Κυρίως το παράθεμα μιλάει για την αλλοίωση της ικανότητας των ανθρώπων να κρίνουν, εξαιτίας της υπερβολικής προώθησης κενών πραγμάτων. Αν ας πούμε (λέω εγώ τώρα) οι "50 αποχρώσεις του γκρίζου" ή το "Αγάπη μου κολυμπάς με καρχαρίες" διαφημίζονται σαν "αριστουργήματα", και αυτό το βλέπεις σε 1000 διαφημίσεις βιβλίων το μήνα, τότε πόσο εύκολο είναι να ξέρεις τι είναι αριστούργημα και τι όχι; Και πόσο εύκολο είναι να εντοπίσεις μέσα σε αυτό το θόρυβο πληροφορίας το Υπόγειο, τα 100 χρόνια μοναξιάς ή τα Σταφύλια της Οργής; Και λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν έχουν όλοι οι πολίτες το ίδιο μορφωτικό επίπεδο, αλλά πολλοί αντίθετα "επιμορφώνονται" από τα μέσα, ακόμη και άθελά τους. Μου έκανε εντύπωση πάντως που δεν ανέφερες κάτι για το δικό μου σχόλιο, πάνω από το παράθεμα.

Nostalgia isn't what it used to be, λέει ένα εύστοχο αγγλόφωνο ρητό. Καλή τέχνη πάντοτε θα γεννιέται και η εξιδανίκευση του παρελθόντος είναι μια τάση που εμφανίζεται στους περισσότερους πολιτισμούς. Αυτός ωστόσο ο αφορισμός δεν επαρκεί για να ερμηνεύσουμε τα πράγματα και τις γκρίζες περιοχές. Στην εποχή μας υπάρχει μια ιδιαιτερότητα την οποία μόνο το εξαιρετικό κείμενο του Καστοριάδη (που παρέθεσε ο Atreu και ξαναπαραθέτω εδώ) μπορεί να φωτίσει. Διότι στην εποχή μας υπάρχει πολλή (και πολύ κακή) τέχνη, η οποία διαφημίζεται ως σπουδαία τέχνη. Μάλιστα το μέινστριμ κυριαρχείται από τέτοιες φούσκες, από προϊόντα που είναι μόνο κέλυφος και περιτύλιγμα χωρίς ουσία. Μέσα σε αυτόν το θόρυβο πληροφορίας, η καλή τέχνη -που εξακολουθεί να παράγεται- χάνεται. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον θόρυβο ως παράγοντα. Ίσως κάποια αροστουργήματα του παρελθόντος να αναγνωρίστηκαν ως τέτοια γιατί δημιουργήθηκαν και κοινοποιήθηκαν εν μέσω της απαιτούμενης ησυχίας. Από την άλλη, σήμερα το κριτήριο των ανθρώπων αμβλύνεται, αφού δεν ξέρουν πια τι είναι καλό και τι όχι, ακόμη και για τα δεδομένα του μέινστριμ. Τα παράγωγα μέινστριμ τέχνης σήμερα (με λίγες εξαιρέσεις) μοιάζουν με τις ντομάτες του σούπερ μάρκετ. Πολύ όμορφες και ομοιόμορφες, κατακκόκινες, λαμπερές, χωρίς λεκέδες ή "ενοχλητικές" πρασινάδες. Ωστόσο όταν τις μυρίζεις και όταν τις γεύεσαι είναι άοσμες και άγευστες. Είναι πιο πολύ η ιδέα μιας ντομάτας, παρά η ντομάτα η ίδια. Και για να μην ξεχνιόμαστε, όλα είναι υποκειμενικά. Αλλά και όλοι οι άνω των 35 έχουμε φάει αντικειμενικά νόστιμη ντομάτα, ακόμη και στις μεγαλουπόλεις. Πολλοί από εμάς όμως εκτεθειμένοι στις άνοστες μαζικές ντομάτες εδώ και 25 χρόνια, έχουμε ξεχάσει τις γεύσεις των παιδικών χρόνων και πρέπει να έρθουν οι διακοπές για να φάμε χωριάτικη από μποστάνι σε κάποιο μέρος στα οπίσθια του Εωσφόρου, προκειμένουν να ξυπνήσει τελικά η μνήμη, η αντίληψη και η ικανότητα κριτικής. Για να ξανακοιμηθεί στο φέρι μπόουτ της επιστροφής. [/παρομοίωση] Κάποια είδη τέχνης πάλι, όπως η λογοτεχνία, επηρεάζονται από τις ριζικές μεταλλάξεις που υφίσταται η συνήθεια και τέχνη της ανάγνωσης, εξαιτίας του μιντιακού βομβαρδισμού και της έλευσης της ιντερνετικής εποχής. Η πράξη της ανάγνωσης δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Πολύ εύστοχα και αρκετά πριν από την εποχή του διαδικτύου ο Καστοριάδης έθεσε το θέμα του διαρκώς μειούμενου attention span. Σήμερα εκπαιδευόμαστε στο να κάνουμε τα πάντα σε όλο και μικρότερους χρόνους. Αυτό έχει μάλλον ριζικές επιπτώσεις και στο πώς προσλαμβάνουμε την τέχνη. Γενικά η εποχή μας είναι μια εποχή πολλών και πραγματικά επαναστατικών αλλαγών μέσα σε ελάχιστα χρόνια. Σύμφωνα με τη συσσωρευμένη εμπειρία του ανθρωπίνου είδους, η νοσταλγία του παρελθόντος υπήρχε πάντοτε και οφείλεται σε ψυχολογικής φύσης αίτια. Για τη γενιά μας όμως μπορεί όντως η νοσταλγία του παρελθόντος να έχει βάση, για πρώτη φορά δικαίως. Γιατί μέσα στα τελευταία χρόνια η παραγωγή τέχνης έγινε απότομα πολύ διαφορετική, προτού προλάβει να αλλάξει η γενιά. Τα κριτήριά μας όμως παρέμειναν σταθερά ή άλλαξαν πιο αργά από τις συνθήκες. Επομένως είναι εύλογο να μας φαίνεται χειρότερη η τέχνη στο μέσο όρο της. Είναι σαν οι συνθήκες εκκόλαψης της τέχνης να πήγαν από τα '20s στα '80s ενώ πέρασαν μόνο 15 ανθρώπινα χρόνια. Ίσως την επόμενη γενιά, που δεν θα έχει εκτεθεί στο δικό μας παρελθόν, να μη τη νοιάζουν και τόσο όλα αυτά, μέχρι βέβαια να πάει διακοπές και να φάει σαλάτα από μποστάνι... ΞΑΝΑΠΑΡΑΘΕΤΩ ΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΣΤΟΝ ATREU73 ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ

Αναφέρθηκα σε αυτόν τον ήχο γιατί θεωρώ ότι κάτι τέτοιο θα ταίριαζε περισσότερο από πλευράς χροιάς και ύφους. Προσωπικά δεν το βρήκα πολύ πετυχημένο το πείραμα στη μισή ώρα που είδα. Στο συνοδευτικό ο Παπαδόπουλος ήταν επαρκής αλλά τίποτε το ξεχωριστό. Στο αυτοσχεδιαστικό, όπου διαθέτει προσωπικότητα, δεν έβγαινε αρκετά μπροστά λόγω του αδιάσπαστου συνόλου των άλλων τριών. Κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν θέμα αποτυχημένου crossover. Αν έπαιζε μόνο με έναν από τους τρεις θα ήταν πολύ πιο ισορροπημένο. Και οι τρεις μαζί οριοθετούν ένα ύφος από το οποίο ο Παπαδόπουλος απέχει σαν άποψη, και αυτή η απόσταση φαίνεται. Πάντως όταν παίζει εντός έδρας ο κυρ-Μπάμπης έχει πολύ καλό τουσέ.

Ο Παπαδόπουλος έχει εξαιρετικό ήχο στα λάιβ και γενικά ψάχνει πολύ τον ήχο του. Ίσως εδώ δεν είναι τόσο στα νερά του αλλά δεν είναι από την άλλη ο κιθαρίστας που θα ενδιαφερθεί για έναν πληθωρικό, καλογυαλισμένο ήχο τζαζ βιρτουόζου.

Συμφωνώ! Αυτό είναι κάτι που με έχει προβληματίσει έντονα, και ως πολίτη αλλά και καλλιτεχνικά θα έλεγα. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ήθελα πάντως να πω ότι αυτό που παρέθεσα δεν είναι η εμπεριστατωμένη άποψη ενός ιστορικού. Έχω φίλους ιστορικούς (μάλιστα ο ένας έχει ειδίκευση στον ιστορισμό, ελληνικό και γερμανικό) οπότε έχω ακούσει αρκετά και διαβάσει κάποια πράγματα (εποτίσθην μαζί με τον βασιλικό ;D ). Όποτε εκφραστεί εκείνος για τα συγκεκριμένα θέματα είναι εμφανές πόσο ραφιναρισμένη είναι η γνώση και η πληροφόρηση. Εγώ τα έχω απλώς σχηματοποιημένα και δεν αποκλείεται από αυστηρά επιστημονική άποψη να βρει κανείς και λάθη. Αυτό που παρέθεσα λοιπόν δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτού του επιπέδου, αλλά είναι μια σχηματοποίηση που είναι χρήσιμη για εμάς τους πολίτες. Ο πολίτης δεν είναι υποχρεωμένος να είναι ιστορικός, αλλά σίγουρα γίνεται (όπως εύστοχα το θέτεις) καλύτερος πολίτης αν ενδιαφέρεται για την ιστορία. Και για την ελληνική ιστορία χρειάζεται πάντοτε η υποσημείωση ότι δεν αρκεί η εθνική μυθολογία που ανακυκλώνουμε στο σχολείο αλλά μια μια ανοιχτή μελέτη που αμέσως τοποθετεί τον πολίτη σε καθαρά νερά. Δεν θα γίνουμε λιγότερο Έλληνες αν διαβάσουμε την ιστορία μας πιο αντικειμενικά, κακώς φοβόμαστε κάτι τέτοιο. Λιγότερο φανατικοί θα γίνουμε.

Πολύ καλό

Αντιθέτως, νομίζω ότι φλέρταρε εντόνως ή στην καλύτερη ήθελε πολύ πειστικά να δείξει ότι φλερτάρει, διαφορά που δεν έχει σημασία εν προκειμένω. Μην ξεχνιόμαστε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για κάποιους όλα πάνε κατά διαόλου. Εξάλλου και εγώ που σου γράφω είμαι 6 μήνες άνεργος και ο μόνος λόγος που δεν τα έχω παίξει (τελείως) είναι ότι έχει (ακόμη) δουλειά η γυναίκα μου (και δεν έχουμε δανειακές υποχρεώσεις). Και ακόμη ότι έχω περισσότερο χρόνο μετά από 15 ολόκληρα χρόνια να παίζω μουσική. ;) Η κατάσταση που ζούμε όλοι μας δεν είναι Παράδεισος. Μάλιστα πόρρω απέχει. Απλώς δεν υπάρχει εναλλακτική (αριστερή ή άλλη) διέξοδος αυτή τη στιγμή -ορατή σε μένα τουλάχιστον. Αντιθέτως οι κακουχίες τρέφουν το γνωστό νεοναζιστικό μόρφωμα. Σαν αριστερός και παρότι ψηφίζω παραδοσιακά συνασπισμό, έχω σοβαρές ενστάσεις ως προς τις επιλογές και μερικές φορές νιώθω απλώς μια συγγένεια πνευματικού επιπέδου και όχι πολιτικής άποψης. Για αυτό καταννοώ την επικριτική σου διάθεση, χωρίς να συμμερίζομαι όλα τα σημεία της. Έτσι, αυτή τη στιγμή, αν είχα τη δυνατότητα σαν πολίτης να επηρεάσω τις στρατηγικές επιλογές του τόπου, δεν θα ήθελα -παρά τις όποιες ιδέες μου- να καταρρεύσει ο κεντρώος χώρος, γιατί δεν έχω καμία όρεξη να δω πρωθυπουργό με ημιμούστακο. Αυτό το θεωρώ την απόλυτη ιστορική μας χρεοκοπία. Επομένως πορεύομαι με ό,τι έχω αυτή τη στιγμή. Αυτοί πάλι που έμειναν χωρίς τίποτε, σίγουρα θα γαβγίσουν. Μη σου κάνει εντύπωση. Σε άλλα φόρα, κατεξοχήν πολιτικά, δεν υπάρχει συνήθως προσωπική σχέση μεταξύ των γραφόντων, η οποία συγκρατεί κάπως τα πράγματα. Πέφτει και τρολάρισμα, με αποτέλεσμα την έκρηξη. Εξάλλου είπαμε η κατάσταση δεν είναι παράδεισος. Εδώ είμαστε κλειστή κοινότητα και οι διαφωνίες έχουν κάνει τον κύκλο τους. Ξέρουμε πάνω κάτω έκαστος τα χούγια εκάστου. Αποφεύγουμε να μιλήσουμε για αυτά και μιλάμε περισσότερο εκεί που τέμνονται τα ιδεολογικά μας σύνολα. Τουλάχιστον αυτό βλέπω ως τώρα.

Μια γενικότερη εκτίμηση για την κουβέντα. Ο λόγος που σε αυτό το θέμα έχουν πέσει οι τόνοι και μπορούμε να εκτιμούμε καλύτερα ο ένας την άποψη του άλλου, είναι η σημαντική διαφοροποίηση στο πολιτικό κλίμα. Οι παλιότερες συζητήσεις περί επικαιρότητας σχεδόν δυο χρόνια πριν, διεξάγονταν υπό το κράτος του φόβου μιας άτακτης χρεοκοπίας-τιμωρίας. Ευτυχώς ο ευρωπαϊκός Βορράς μοιάζει να έχει ξεφύγει τελείως από αυτή την παράλογη και καταστροφική ιδέα. Αυτή η πιο θετική προοπτική -όσο δεν διαψεύδεται- χρωματίζει σαφώς τις διαφωνίες. Τώρα που δεν φοβόμαστε ότι ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μας, όλοι οι συζητητές, μια και είμαστε κάποιου μορφωτικού επιπέδου και πάνω, μπορούμε να δούμε και να εντοπίσουμε κακώς κείμενα στην κοινωνία, την εκπαίδευση και το πνευματικό επίπεδό μας, (σχεδόν) ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Όλοι μπορούμε να εντοπίσουμε (με διαφοροποιήσεις φυσικά) τα δικά μας υπαρκτά φταιξίματα, ιδίως τώρα που αυτά τα φταιξίματα δεν αποτελούν τμήμα ενός κατηγορητηρίου που θα μας έστελνε στην αγχόνη. Έτσι φαίνεται ότι έχουμε περισσότερα κοινά από όσο νομίζαμε καταρχήν. Νομίζω αυτή είναι πιο σωστή εντύπωση ή τουλάχιστον προτιμητέα, και οι διαφωνίες σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι πιο γόνιμες. Και γενικά η συζήτηση είναι πολύ ευχάριστη. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που μπήκα στην κουβέντα.

ΣΟΡΙ, ΤΟ ΞΑΝΑΠΟΣΤΑΡΩ ΓΙΑΤΙ ΠΑΤΗΘΗΚΕ ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΤΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΩ. ΑΓΝΟΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΠΟΣΤ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. Πολύ ωραίο σχόλιο (και διαβασμένο, αλήθεια έχεις σχετικές σπουδές; ). Κάποιες προσθήκες: Στο 19ο αιώνα αρχίζουν να παρακμάζουν/διαλύονται οι μεγάλες αυτοκρατορίες (Οθωμανική, Αυστροουγγρική) και επίσης αρχίζει σταδιακά η παρακμή του αποικιοκρατικού μοντέλου, όπως εκφράστηκε με ανεξαρτητοποιήσεις αποικιών. Πρώτες άνοιξαν το χορό οι ΗΠΑ εναντίον των Άγγλων και νωρίς στον 19ο αιώνα σημειώθηκαν επαναστάσεις στη λατινική Αμερική εναντίον των Ισπανών, αρχές 20ου αιώνα οι Μπόερς κοκ. Μέχρι την παρακμή των αυτοκρατοριών οι άνθρωποι δεν ήταν πολίτες αλλά υπήκοοι τεράστιων σχηματισμών. Μετά όμως φάνηκε ότι αυτοί οι σχηματισμοί (αυτοκρατορίες) δεν είχαν ψωμιά. Τότε προέκυψε σαν κοινωνική-ιστορική-οικονομική αναγκαιότητα το έθνος κράτος, ως μια οντότητα αυτοτελής, ισχυρή, αυτάρκης, ικανή να αμύνεται ή και να επιτίθεται, αλλά όντας πιο ευέλικτη και συμπαγής σε σχέση με τα πολυεθνικά μεγαθήρια όπως η Αυστροουγγρική αυτοκρατορία. Στα έθνη κράτη η έννοια της εθνικής ομοιογένειας δεν ήταν πάντοτε προαπαιτούμενο. Ας πούμε, στις ΗΠΑ οι ιδρυτικές διακηρύξεις δεν απαιτούσαν να είναι όλοι οι πολίτες του νέου κράτους αποκλειστικά αγγλόφωνοι (ή ολλανδόφωνοι ή γαλλόφωνοι κοκ). Πνεύμα που συντηρείται μέχρι σήμερα. Αντιστοίχως η γαλλική επανάσταση άφηνε μεγάλα περιθώρια για κράτη πολυσυλλεκτικά από πλευράς εθνοτήτων, αρκεί να αποδέχονται όλοι οι πολίτες τους ίδιους στόχους (κοινή πρόοδος της ομάδας, δηλ. του έθνους). Στον αντίποδα η γερμανική εκδοχή του εθνικισμού ζητούσε εθνική ομοιογένεια και επειδή αυτή δεν υπήρχε (τουλάχιστον στον επιθυμητό βαθμό), χρειάστηκε να την κατασκευάσει λίγο-πολύ, κυρίως μέσα από την παιδεία και ιδίως την ιστοριογραφία. Είναι η περίφημη σχολή που ανέφερες, του φον Ράνκε και των επιγόνων του, που λέγεται γερμανικός ιστορισμός. Ο ιστορισμός σαν τάση εισήχθη και στην Ελλάδα από τον Σπ. Ζαμπέλιο και προπάντων τον Κ. Παπαρρηγόπουλο (αποκλειστικοί αντιπρόσωποι ;D ) όπου μπολιάστηκε με το ένδοξο αρχαίο παρελθόν, δημιουργώντας το τρισχιλιετές μοντέλο της ιστορικής συνέχειας. Και εκεί δημιουργήθηκε το νεοελληνικό παράδοξο. Από τη μια μεριά οι Έλληνες στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν υπήκοοι μιας αχανούς (και προσφάτως παρακμάζουσας) αυτοκρατορίας, και μάλιστα σε ένα γεωγραφικό χώρο που περιλάμβανε πολύ φτωχές και άγονες περιοχές (τι είν'η πατρίδα μας; Μην είναι τα βουνά; Μέσα έπεσες μεγάλε, πολύ βουνό μιλάμε...) Αυτές οι φτωχές ορεινές και ημιορεινές περιοχές είχαν ελάχιστο ενδιαφέρον για την Πύλη και ήταν άκρως παραμελημένες. Οι κάτοικοί τους ήταν φτωχοί αγρότες που κοίταζαν κυρίως το χαραφάκι τους (αφού στην οθωμανική αυτοκρατορία υπήρχε ιδιοκτησία κλήρου για τον απλό υπήκοο, σε αντίθεση με το φεουδαλικό δυτικό σύστημα με τους κολλίγες). Υπήρχε δηλαδή ένας ατομικισμός βαλκανικού τύπου. Αυτός δεν έχει σχέση με τον όρο individualism που είναι μια αξία του καπιταλισμού. Η διαφορά είναι στη Δ. Ευρώπη υπήρχαν αφενός μακραίωνες διεργασίες αστικοποίησης που απελευθέρωσαν το άτομο, και ταυτόχρονα το φεουδαλικό παρελθόν που εμπέδωσε μια έννοια συμμόρφωσης προς την κεντρική εξουσία. Έτσι ο πολίτης προόδευε μεν ατομικά, αλλά παρακολουθώντας τους κανόνες και το πλαίσιο μιας εξουσίας, η οποία κατέληξε σταδιακά να είναι το κράτος. Αντίθετα στα καθ' ημάς οι αγρότες υπήκοοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας ελάχιστα ένιωθαν την παρουσία της κεντρικής εξουσίας, η οποία ενδιαφερόταν να μαζεύει κυρίως το μπαγιόκο, βλ. φόρους. Υπήρχε βέβαια στον ελλαδικό χώρο μια συλλογικότητα με ισχυρό πλαίσιο, η κοινότητα, το χωριό δηλαδή, που είχε πολύ συγκεκριμένους κανόνες συμπεριφοράς και πλαίσιο. Όσο οι Έλληνες ζούσαν σε κοινότητες τα πράγματα ήταν απλούστερα, γιατί στα χωριά τους όλοι ξέρουν να φέρονται με βάση τους κανόνες. Υπήρχε δηλαδή κουλτούρα. Αλλά στη σύγχρονη εποχή δεν ευνοούνται αυτού του τύπου οι παραδοσιακές κοινότητες και έτσι, όταν άρχισε ο εκσυγχρονισμός και η αστυφιλία, οι άνθρωποι του χωριού βρέθηκαν στην πόλη, όπου όμως δεν προϋπήρχε καμία κουλτούρα πόλης για να την υιοθετήσουν (ενώ στην Ευρώπη υπήρχαν μεγαλουπόλεις από τον Μεσαίωνα). Από την άλλη μεριά ούτε η κουλτούρα του χωριού ήταν λειτουργική σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Έτσι κάπως καταλήξαμε ακούλτουροι. Και στο πέρασμα των δεκαετιών, η ελληνική ελίτ ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να εμφυσήσει προς τα κάτω κάποιες πιο βαθιές αξίες που θα μετέτρεπαν τον πρώην υπήκοο σε νυν πολίτη. Και εδώ είναι το παράδοξο.Από τα γεννοφάσκια μας μαθαίνουμε ότι γεννήσαμε τις δυτικές αξίες, και ταυτόχρονα στην πράξη δεν μπορούμε ούτε να τις κατανοήσουμε ούτε να τις υπηρετήσουμε. Και όσο πιο περήφανους μας κάνει η εθνική ιστοριογραφία και μυθολογία, άλλο τόσο αδυνατούμε να καταλάβουμε γιατί δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτό που μας λένε ότι είμαστε. Μένουμε με ένα κενό ταυτότητας, μια υπαρξιακή σαστιμάρα . Σε όλη την Ευρώπη το κοινό παρελθόν κατασκευάστηκε λίγο ή πολύ από την εκπαίδευση. Δεν είμαστε οι μόνοι όπου το παρελθόν ερμηνεύτηκε κατά το δοκούν. Στην Ελλάδα όμως οι κατασκευές αυτές δημιούργησαν έναν μέσο πολίτη με ακραίες αντιφάσεις, και αυτό είναι η ιδιαιτερότητά μας. Σαν κερασάκι στην τούρτα, η μιντιακή και λάιφσταιλ αποχαύνωση των τελευταίων 25 ετών έσβησε πολλά καλά στοιχεία που υπήρχαν και απενοχοποίησε-αποχαλίνωσε τον ελληναρισμό, αλλοτριώνοντας μαζικά πολίτες. Υπάρχουν καλοί Έλληνες πολίτες -και υπάρχουν επίσης καλά στοιχεία μέσα στους κακούς πολίτες- αλλά θα χρειαστεί πολύς καιρός για να κυριαρχήσουν αυτά έναντι των άλλων. Σαν τελικό σχόλιο, έχω την εντύπωση ότι το σύνολο ήταν πιο σημαντικό από το άτομο στις απαρχές των εθνικών κρατών της Ευρώπης, παρότι δεν νοείται δυτικό κράτος χωρίς ατομική ελευθερία. Εξάλλου η μεγαλύτερη παράδοση ιντιβιντουαλισμού υπάρχει στις ΗΠΑ, όπου ποτέ δεν υπήρξε αχαλίνωτος εθνικισμός ευρωπαϊκού τύπου. Αλλά και στην Ευρώπη η έννοια του υπερανθρώπου δεν βρήκε την έκφρασή της τον 19ο αιώνα, αλλά στον Μεσοπόλεμο και το ναζισμό. Αλλά ο εθνικοσοσιαλισμός δεν πρέπει να παρεξηγείται σαν εθνικισμός (παρότι οι Έλληνες εκφραστές του ναζισμού δηλώνουν εθνικιστές, ιστορικά ποτέ δεν συνυπήρξαν οι δύο τάσεις). Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι αυτό που λέμε μετα-νεωτερικό φαινόμενο, μια συνέχιση-καρικατούρα του εθνικισμού ιδωμένη μέσα από παραμορφωτικό φακό.

ΑΚΥΡΟ ΔΕΙΤΕ ΔΥΟ ΣΧΟΛΙΑ ΠΙΟ ΚΑΤΩ Νομίζω ότι στο 19ο αιώνα αρχίζουν να διαλύονται οι μεγάλες αυτοκρατορίες (Οθωμανική, Αυστροουγγρική) και επίσης αρχίζει σταδιακά η παρακμή του αποικιοκρατικού μοντέλου, όπως εκφράστηκε με ανεξαρτητοποιήσεις αποικιών. Πρώτες άνοιξαν το χορό οι ΗΠΑ εναντίον των Άγγλων και νωρίς στον 19ο αιώνα σημειώθηκαν επαναστάσεις στη λατινική Αμερική εναντίον των Ισπανών. Μέχρι τότε οι άνθρωποι δεν ήταν πολίτες αλλά υπήκοοι τεράστιων σχηματισμών.

Άψογο. Thx! [move]ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!![/move]

Καλά τα λέει ο trolley. Θα προσέθετα: Αν σου αρκούν 2 in - 2 out, κοίτα στα μεταχειρισμένα για Apogee Duet ή βάλε αγγελία ζήτησης. Θα είσαι πολύ κοντά στο budget σου και από ποιότητα ήχου σκίζει.

Ωραίοι! f*in' R'n'R! Πες κανένα στοιχείο να μην είμαστε αστοιχείωτοι. :D

Το επίπεδο της δουλειάς σας είναι εξαιρετικό, τόσο καλλιτεχνικά όσο και από πλευράς μουσικότητας. Είστε όλοι άψογοι μουσικοί. Δεν μιλάω για τεχνοκράτες (Αργύρη θυμίζω τα προχθεσινά που συζητάγαμε ;) ) αλλά για μεγάλη λεπτότητα έκφρασης και έλεγχο των εκφραστικών μέσων. Και με ιδέες φυσικά. Συνθετικές, ενορχηστρωτικές και άλλες. Το κομμάτι έχει πολύ ωραίο κουπλέ και γενικά αυτή την αίσθηση που χαρακτηρίζει τη μουσική σας, ότι ακούς κάτι που ρέει, που σε κρατάει συνεχώς και δεν εκβιάζει την προσοχή σου, απλώς την κερδίζει. Με έναν mellow τρόπο σε ποτίζει σιγά σιγά. Πολύ ωραίες δυναμικές και τονισμοί στα ρυθμικά μέρη. Το επισημαίνω γιατί δίνουν την αίσθηση όχι απλώς μιας δεμένης μπάντας αλλά μιας πολύ ποιοτικής ορχήστρας. Το μόνο σημείο που θα στεκόμουν είναι το ρεφρέν όπου θα συμφωνήσω με την παρατήρηση του Κωστή. Επεκτείνοντας το "έχει κάτι που με ξενίζει" θα έλεγα ότι το ρεφρέν από άποψη ενορχήστρωσης-φωνητικών-παραγωγής έχει μια δόση "λούστρο", δηλαδή πιο καλογυαλισμένο ήχο (τραγουδιστικά και άποψη παραγωγής), σε σχέση με το υπόλοιπο κομμάτι. Σαν να γίνεται λίγο πιο εντυπωσιακό, με τίμημα όμως κάτι τις από την εσωτερικότητα της ερμηνείας του κουπλέ. Από μια άλλα οπτική βέβαια, ίσως αυτό που υπάρχει πολύ έντονα στο κουπλέ και απουσιάζει από το ρεφρέν είναι... ο τραγουδιστής σας! Ίσως θα περίμενα να λέει κάτι εκείνος στο ρεφρέν (ή και εκείνος). Συνολικά θα έλεγα ότι μου λείπει αιχμή από το ρεφρέν. Ναι μεν κάτι που να ανεβάζει την εκφραστική ένταση. Ναι μεν κάτι που να αλλάζει την ατμόσφαιρα για να εκπλήξει τον ακροατή αλλά χωρίς να αλλάζει μαζί και το ύφος. Όπως και να έχει πάντως, πρόκειται για (άλλη μια) πολύ υψηλού επιπέδου δουλειά. Αξιοζήλευτη. Οι σκέψεις που ρίχνω εδώ ατάκτως, είναι με όλη την καλή μου διάθεση και ελπίζω να μη γίνομαι κουραστικός. :)

Παιδιά δεν ήθελα να ξενερώσω κανέναν, ίσα ίσα το θέμα είναι πολύ ωραίο. Το πόσταρα γιατί όντως μου αρέσουν τα χριστουγεννιάτικα του Rod Stewart. Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον κοντράστ που αυτή η τόσο broken (από τη rock'n'roll ζωή) φωνή τραγουδά με τέτοια ζέση τα συγκεκριμένα τραγούδια. Ήθελα να πω εν ολίγοις ότι ο Rod ζήλεψε τα κομμάτια που ποστάρατε για αυτό έβγαλε αυτό το δίσκο, αλλά ξέχασα να βελτιώσω τη διατύπωση και έτσι φάνηκε λίγο εκτός το ποστ μου είναι η αλήθεια! Μου άρεσαν πολύ όλα τα κομμάτια. Ωραία πράγματα! Θέλω να ανεβάσω κι εγώ κάτι αλλά έχω το γιο μου με μια ίωση, ελπίζω να προλάβω γιατί το θέμα μου άρεσε και μου έχει γεννήσει ιδέες που έχω όρεξη να δουλέψω.

Μου έστειλε ένας φίλος 1-2 τραγουδάκια επί του θέματος Για όσους δεν το ξέρετε ο Rod μόλις έβγαλε δίσκο με Χριστουγεννιάτικα. ;) Υ.Γ.: Ωραίο θέμα! Αν προλάβω θα ποστάρω κι εγώ κάτι.

Αν και γενικά τα χρώμια μου αρέσουν, τολμώ να πω ότι έτσι μου αρέσει περισσότερο η Jaguar! Alder τα κλιπ ακούγονται ωραιότατα. :) Δουλεύεις καθόλου το... τρέμουλο; Από (ξε)κούρδισμα πώς πάει;

Εδώ με το άλλο ιερό τέρας. Τεράστια φυσιογνωμία. Καλά ρε γμτ, μόνο μια απάντηση σε αυτό το θέμα; :o