sfaku

Όντως, πολύ ωραία παρουσίαση και τρομερό σλουρπ η Deimel.

Για όλους μας το θέμα πεταλάκια vs πεταλιέρα είναι πραγματικά πρωτόγνωρο. Είναι παρθενική φορά που θα συμμετάσχω στο χιλιοστό θρεντ επί του θέματος. Μωρέ μπας και είσαι κομματάκι απόλυτος; Θα διαφωνήσω. Λίγοι ενισχυτές έχουν usable βρόμικα κανάλια, και αυτή η άποψη αφορά πολλούς κιθαρίστες. Συνήθως οι ενισχυτές αυτοί είναι πολύ ακριβοί, και είναι πολυτέλεια να παίρνεις το gain σου από αυτούς. Για 3-4-5 διαφορετικούς ήχους θες ισάριθμους ενισχυτές κοκ. Ακόμη βρόμικο κανάλι ενισχυτή συνήθως σημαίνει fx loop, για κάποιους όχι τόσο βολικό. Αναγνωρίζω την ευκολία που προσφέρουν οι πεταλιέρες, αλλά βρόμες, κομπρέσορες, φίλτρα προτιμώ σαφώς αναλογικά. Ίσως και τρέμολα. Reverb, delay, μοδιουλέισον κττ είναι μια χαρά τα digital[/size]. Και πάλι στα ψηφιακά σαν form factor προτιμώ τα πετάλια γιατί δεν έχω βρει πεταλιέρα που να μου αρέσουν όλα της τα εφέ. Δεν είναι κακό και το υβριδικό σετάπ βέβαια, μια μικρή πεταλιέρα (π.χ. M9) μαζί με πετάλια. Πάω για ύπνο, βαθιά υπερήφανος που εξερεύνησα μαζί σας αυτή την αχαρτογράφητη περιοχή του νόιζ που λέγεται πετάλια vs πεταλιέρα.

Θα έβαζα με μια επιφύλαξη στην κουβέντα τα Ultrasone Pro 900. Είναι πολύ ακριβά, έχουν μάλλον κολακευμένα μπάσα και γενικά είναι ευαίσθητα στην τοποθέτηση (αν τα στραβοφορέσεις λίγο αλλάζει η συχνοτική απόκριση λόγω της διάταξης των τρυπών, κάτι που μπερδεύει πολλούς ότι έχουν πολύ έντονα μπάσα). Αλλά επειδή έθεσες το θέμα ταλαιπωρίας αυτιών, είναι φοβερά ξεκούραστα (ακούς και 4 και 5 ώρες χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα) και οι μίξεις μου με αυτά δεν βγαίνουν καθόλου μα καθόλου άσχημες όταν τις ακούω μετά στα μόνιτορ (τσεκαρισμένο με δύο διαφορετικά μοντέλα μόνιτορ). Μεταχειρισμένα τα έχω δει κατά καιρούς σε αρκετά χαμηλότερη τιμή.

Οι 57/62 εποχής 2000-2003 δεν έχουν υπερβολικό σκάσιμο. Έχω μια AVRI 57 αυτής της εποχής, που είναι εξαιρετική κιθάρα, αλλά όχι τρομερά σκαστή.

yo sé, yo sé ;D

Ήθελα να επισημάνω ότι το προηγούμενο μήνυμα ποσταρίστηκε ώρα 3:35 :D

Ελπίζω πώς δεν βάζεις αυτό που ανέφερα για την Αιθιοπία στον κουβά με ετικέτα "έξω είναι τέλεια ενώ εμείς είμαστε πίθηκοι". Δεν είμαι αυτής της άποψης και (φαντάζομαι) το ξέρεις.

Αντίθετα ένα πέρασμα 8 ημερών από Ιταλία με έπεισε ότι οι ούνα φάτσα είναι πρώτοι στη λαμογιά, και φαντάσου ότι δεν πήγα Νότο. Αλλά μου άρεσε πολύ στην Ιταλία. Η παραδοσιακή ελληνική μουσική δεν είναι μία αλλά πολλές. Δεν μπορούν να μπουν στον ίδιο κουβά τα κρητικά με τα θρακιώτικα, πόσο μάλλον τα Επτανησιακά με τα εξ Ανατολίας. Η "ελληνική μέινστριμ" δεν μαρτυρεί κάποια ταυτότητα αφού κατασκευάζεται βάσει εμπορικών κριτηρίων. Μεχρι πριν από6-7 χρόνια ήταν 100% οριεντάλ μουσική (πλήρης λογοκλοπή Αραβοπόπ) και σήμερα έχει γίνει μια στροφή προς πιο δυτικίζοντα ακούσματα, αφήνοντας το χώρο του ανατολίτικου σε συγκεκριμένους που θεωρούνται και λίγο "πασέ". Συγγνώμη αλλά στην Ελβετία οι γυναίκες ψήφισαν πρώτη φορά το '71 (το 1971 :o εννοώ ;D ). Δεν είναι ανατολίτικο μόνο το συνήθειο. Και για αυτό έχω την πεποίθηση ότι δεν είναι μόνο ελληνικό συνήθειο, αλλά όλων των μη εκσυγχρονισμένων κοινωνιών. Κατά τη γνώμη μου, πέρα από την ανακρίβεια που είναι αναπόφευκτη στις γενικεύσεις, δεν μπορούμε εύκολα να απαντήσουμε, γιατί δεν είμαστε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε τη σταθερότητα και τον ορθολογισμό του Δυτικού έχουμε, ούτε την ευλυγισία και το ρομαντισμό του Ανατολίτη. Είμαστε μάλλον μετέωροι μεταξύ των δύο (αν και πιο κοντά στον δεύτερο). Νομίζω πιο καθοριστική από την όποια "ανατολίτικη ταυτότητα" είναι η απουσία του λεγόμενου αστικού εκσυγχρονισμού, αλλά και η ορθόδοξη παράδοση, όπου ο ορθολογισμός δεν κατέχει κεντρική θέση.

Χωρίς να θέλω να διαφωνήσω ακριβώς ούτε να επεκταθώ πολύ, έχω τη γνώμη ότι η Ελλάδα μέχρι και τα τέλη του '80, κοινωνικά και σαν κουλτούρα, είχε καλές βάσεις. Μετά το ΄90 διάφοροι παράγοντες (π.χ. άθλια ΜΜΕ) υπερτόνισαν και κολάκεψαν ότι αδυναμίες είχαμε, και σκότωσαν όποιες δυνατότητες είχαμε. Όμως αυτό γινόταν σταδιακά. Εμένα η Ελλάδα προ ευρώ μου άρεσε, χωρίς να υπονοώ ότι μπορούμε να γυρίσουμε εκεί.

Διάβασα όλο το νήμα και ομολογώ ότι περίμενα να γίνει πιο πολύ χαλαμανταριό, αντ' αυτού είδα ότι έγινε κανονική συζήτηση, με κάποιες αναμενόμενες εντάσεις, αλλά χωρίς παρεκτροπές. Θα ήθελα να σας μεταφέρω, δίκην απάντησης, την εμπειρία μιας φίλης που ζει εδώ και 6 μήνες στην Αιθιοπία για το διδακτορικό της. Καταρχήν θα σας εκπλήξει να μάθετε ότι η η Αιθιοπία είναι αναπτυσσόμενη με ραγδαίους ρυθμούς (το χορό σέρνουν κλάδοι όπως κατασκευές). Βλέπεις υπερσύγχρονους πανάκριβους ουρανοξύστες, και κολλητά παράγκες από λαμαρίνες και χαρτόνι. Σε ένα καλό μπαρ στην Αντίς Αμπέμπα πληρώνεις για 2 ποτά και 3 μπίρες, κρατηθείτε... 23 ευρώ!!! :o :o :o. (νομίζω ότι η μισή ευρωζώνη είναι φτηνότερη). Οι τιμές δεκαπλασιάστηκαν από το 2007. Μια φορά είπε σε μια ντόπια κυρία ότι είναι Ελληνίδα και της απάντησε don't worry, you can stay here, we have jobs. Και όντως υπάρχει ζήτηση στην απασχόληση, και για ντόπιους αλλά και για Ευρωπαίους. Φυσικά αυτά όλα απέχουν παρασάγγας από οποιαδήποτε εξιδανικευμένη εικόνα. Η Αιθιοπία παραμένει μια χώρα της Αφρικής με πολλά προβλήματα και χώδεις ανισότητες, ταυτόχρονα όμως πληθαίνουν οι θύλακες ανάπτυξης και αξιοπρεπούς βιοτικού επιπέδου. Της φίλης μου της αρέσει αρκετά εκεί. Δεν το προτείνει για όλους φυσικά. Η ίδια είναι άνω του ΜΟ, και μορφωτικά και από πλευράς εμπειριών. Έχει και επιστημονικά ενδιαφέροντα που την κρατούν εκεί. Αλλά έχει ζήσει σε αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες (Αγγλία, Πορτογαλία κ.ά) και έχει ταξιδέψει σε πολύ περισσότερες, στον πρώτο και τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Πού θέλω να καταλήξω. Η φίλη μου όταν ήρθε στην Ελλάδα μετά από αρκετούς μήνες στην Αφρική, ήθελε άρον άρον να γυρίσει πίσω. Γιατί; Από την κατήφεια που είδε στα πρόσωπα όλων, των δικών της, των φίλων της, των ανθρώπων στο δρόμο. Μου είπε: θέλω να γυρίω εκεί που αισθάνομαι υγιής, θέλω να φύγω από αυτή την αρρώστια. Όσο είμαστε εδώ, δεν το καταλαβαίνουμε. Κάθε μέρα βουλιάζουμε περισσότερο στη μιζέρια. Και δεν το συνειδητοποιούμε. Αυτός που έλειπε και ξανάρχεται όμως, το βλέπει αμέσως, γιατί η διαφορά ανάμεσα στην τελευταία εικόνα που είχε και σε αυτή που βλέπει τώρα, είναι εμφανέστατη. Για όλα τα παραπάνω, πιστεύω ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε τη χώρα μας αυτή τη στιγμή. Όπως ολισθαίνουν τα πράγματα, όσοι έχουν ελλαδοκεντρικές απόψεις και τάσεις μοιάζουν να υπερασπίζονται πουκάμισα αδειανά. Όσοι πάλι επιλέγουν -ή θα επέλεγαν- τη φυγή (δεν αναφέρομαι σε όσους σπουδάζουν fuga :D ) μοιάζουν να έχουν όλα τα δίκια του κόσμου. Γιατί ένας τόπος δεν είναι άμοιρος των ανθρώπων του, ούτε των ιστορικών συνθηκών που βιώνει σε δεδομένη στιγμή. Δεν πα' να βαράει ο ήλιος όλη μέρα, όταν η ατμόσφαιρα που φτιάχνουν οι άνθρωποι είναι αρρωστημένη, όταν οι συνθήκες είναι νοσογόνες, δεν θα δεις την υγειά σου. Αν όμως αύριο μεθαύριο (δεν ξέρω με ποιον τρόπο και δεν μπορώ να προτείνω) υπήρχε μια έστω και μικρή αναστροφή του κλίματος, είναι βέβαιο ότι πάλι θα βλέπαμε τη χώρα μας με καλύτερο μάτι. Για την ώρα όμως, ποιος προτιμάει έναν φτωχό και άρρωστο, αντί για έναν πλούσιο και υγιή; Εδώ βέβαια θα ήθελα να κάνω ένα τελικό σχόλιο. Προσωπικά δεν θέλω να φύγω, προς στιγμή τουλάχιστον. Δεν θα το απέκλεια βέβαια, αν τα πράγματα χειροτέρευαν τόσο που να αρνούμαι να μεγαλώσω τον γιο μου εδώ. Από την άλλη μεριά -ξέρετε οι περισσότεροι ότι είμαι κάθε άλλο παρά υπερπατριώτης- αν όποιος αξίζει σε αυτή τη χώρα μαζέψει τα μπογαλάκια του, τότε ποιοι θα μείνουν εδώ; Δεν έχω απαντήσει, αλλά με προβληματίζει αυτή η ερώτηση.

Όσον αφορά το εν λόγω άρθρο: http://www.ygeianews.gr/section/good-life/content/ta-arxaia-ellinika-therapeuoun-ti-duslexia επειδή δεν έχω το χρόνο και την πολυτέλεια να γράφω κάθε φορά κατεβατά, οι πηγές του είναι 3. Εδώ όμως προλαβάινω να σχολιάσω εν τάχει μόνο την κύρια πηγή από όπου αντλεί το 90% της επιχειρηματολογίας του. Είναι το γνωστό και μη εξαιρετέο βιβλίο του Τσέγκου "Η εκδίκηση των τόνων", που προσπαθεί να κατοχυρώσει δήθεν τα οφέλη από τη διδασκαλία του πολυτονικού. Το βιβλίο αυτό θεωρείται ότι στερείται κάθε σοβαρότητας από τη γλωσσολογική κοινότητα. Έχουν γραφτεί κριτικές και για τις θέσεις καθαυτές, και επίσης πολλά για την πλήρως αντιεπιστημονική μεθοδολογία της έρευνας, η οποία ξεκινάει με το bias να επιβεβαιωθεί η αρχική θέση. Να πω μόνο πώς έγινε η επιλογή του δείγματος της έρευνας. Αντί για τυχαίο δείγμα, όπως απαιτείται, επιλέχτηκαν παιδιά ηλικίας 6-9 ετών από συγκεκριμένο φροντιστήριο με το όνομα Ελληνική Αγωγή. Το συγκεκριμένο φροντιστήριο είναι κάτι σαν όμιλος αρχαιομάθειας και εκεί διδάσκονται αρχαία σε παιδιά ηλικίας δημοτικού. Όπως ξέρετε τα αρχαία δεν είναι στο αναλυτικό πρόγραμμα του δημοτικού, άρα ένας γονιός που επέλεξε να πάει το παιδί του εκεί προφανώς προκρίνει ο ίδιος τη διδασκαλία των αρχαίων από τόσο νεαρή ηλικία. Παρότι επέλεξε από ένα τόσο μη τυχαίο και biased δείγμα, και έκανε πολλά άλλα φάουλ μεθοδολογίας, ο Τσέγκος διαβάζει και τα συμπεράσματα όπως θέλει, αφού δεν κατοχυρώνεται κάποια βελτίωση. Διαβάστε αυτό από το επιστημονικό περιοδικό Γλωσσολογία, που αφορά τη μεθοδολογία και είναι καταπέλτης. http://glossologia.phil.uoa.gr/sites/default/files/6.Taxitari.pdf (Είναι πολύ επιστημονικό, αλλά αν έχετε στοιχειώδη εξοικείωση με τη μεθοδολογία έρευνας θα αναγνωρίσετε τα φάουλ). Ενδεικτικό είναι και το ύφος του σάιτ του φροντιστηρίου Ελληνική Αγωγή, που βρίθει καθαρευουσιανισμών. Αλλά όπως χάζευα το σάιτ προ ολίγου, έπεσα πάνω στο πραγματικό διαμάντι που τα εξηγεί όλα: είναι η λίστα διδασκόντων: http://www.ellinikiagogi.gr/kathigites.html Εκτός από τον Άδωνι Γεωργιάδη, ιδρυτή του φροντιστηρίου, υπάρχουν καθηγητές με γνωστές θέσεις, οι περισσότεροι γράφουν και βιβλία τα οποία προωθεί από την επιχείρησή του. Όταν λέμε λοιπόν ότι συγκεκριμένοι ιδεολογικοί κύκλοι προωθούν αυτές τις θεωρίες κυριολεκτούμε. Όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις έναν τέτοιον από κάτω. Όσοι παρακολουθούμε το θέμα καιρό, ξέρουμε. Θα κάνουμε επιστήμη ή πολιτική, και μάλιστα στα μουλωχτά; Ακόμη η ιδεολογικοποίηση αυτή είναι και μία τρελή μπίζνα, πολύ πιασάρικη, με πολλά λεφτά και ανέλιξη. Είναι οι μπίζνες επιστήμη; Εκεί πήγε να κάνει έρευνα ο κ. Τσέγκος και εκεί διάλεξε παιδιά για το δείγμα του. Και τα άρθρα το αναπαράγουν, είτε από πρόθυμη ηλιθιότητα είτε συνειδητά. Ό,τι διαβάζουμε στο ίντερνετ δεν είναι τεκμήριο και απόδειξη, παρά μόνο πληροφορία που χρειάζεται ανάλυση και αξιολόγηση. Θα επαναλάβω την πάγια θέση μου. Δεν είναι επιστήμη το πάθος για την αρχαία γλώσσα. Μπορεί κανείς να πει μου αρέσει να γράφω στο πολυτονικό. Σεβαστό και μπράβο του. Έχω φίλο που γράφει πολυτονικό με μεσαιωνική παλαιογραφική γραφή. Τα κείμενά του πανέμορφα, σαν χειρόγραφο από μοναστήρι. Δεν είναι κακό να είσαι μερακλής. Αν πεις όμως ότι το πολυτονικό δεν μου αρέσει απλώς, αλλά κάνει καλό, αυτό είναι ένα επιστημονικό claim και θα πρέπει να το αποδείξεις. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Ακόμη, δεν είναι επιστήμη όταν διαβάζουμε κάθε είδηση σαν ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε το πάθος μας για την αρχαία γλώσσα. Η αρχαιολατρία δεν είναι κακή. Κλασική φιλολογία έχω σπουδάσει και λατρεύω τη γλωσσομάθεια κάθε μορφής. Τα δε αρχαία, τα επέλεξα σαν κύριο αντικείμενο σπουδών. Με στενοχωρεί και με κουράζει όμως η διαπλοκή της γλώσσας με την πολιτική και με την ανάγκη μας για αυτοεπιβεβαίωση της αξίας μας μόνο μέσα από το παρελθόν, ιδίως όπως γίνεται στην Ελλάδα όπου η γλώσσα είναι πεδίο μάχης από τους πρώτους μ.Χ. αιώνες. Σε καμία περίπτωση αυτή η διαπλοκή δεν αποτελεί επιστήμη. Θα επανέλθω για τα υπόλοιπα επιχειρήματα του άρθρου.

Είσαι σε λάθος section του φόρουμ, εδώ είναι το "περί ανέμων και υδάτων" (αφορά συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων). Είναι προφανές ότι δεν το γνωρίζεις. Αλλά κάνεις και κάτι άλλο. Εικάζεις φωναχτά, που σημαίνει ότι δεν εικάζεις. Υπονοείς. Σου επιστρέφω το υπονοούμενο: εσύ, με τι πρόθεση μπήκες στο διάλογο; Γιατί τέτοια ζέση με το άτομό μου; Τόσο ωραίος είμαι; Ακόμη, δεν απαντάς στα επιχειρήματά μου, τουλάχιστον σε όλα. Αντίθετα εγώ, γράφω κατεβατά σε βάρος του προσωπικού μου χρόνου, γιατί αγαπώ τη διεξοδικότητα. Μου αρέσει να γράφω ρε φίλως. Πολύ. Δες και την υπογραφή μου να καταλάβεις. Α, και είναι αυτοσαρκαστική. Και αν θες να ξέρεις γιατί γράφω με πάθος, θα σου πω. Γιατί βαρέθηκα τους ελληνάρες. Βαρέθηκα τους θρησκόληπτους, που αρνούνται την καταγωγή του ανθρώπου από τον πίθηκο, αλλά κάνουν σαν λυσσασμένοι μπαμπουΐνοι όταν μιλούν με διδάκτορες βιολόγους. Βαρέθηκα τους άλλους θρησκόληπτους, που αρνούνται το μποζόνιο του Χιγκς και ρίχνουν καντήλια σε φυσικούς στα social media, ενώ μητροπολίτες κρατούν τον ίσο με ψαλμωδίες κατά της βασκανίας και της κβαντοφυσικής. Βαρέθηκα τους ελληνάρες που μπορεί να σου ανοίξουν το κεφάλι επειδή είπες ότι τα φωνήνετα είναι όντως πέντε, αλλά δεν ξέρουν να μετρούν μέχρι το πέντε και αγνοούν ότι τα εγχειρίδια γραμματικής αναφέρουν 5 φωνηεντικούς φθόγγους ήδη από το 1940. Που μιλάνε για τη γλώσσα και δεν ξέρουν τη διαφορά μεταξύ φθόγγων και γραμμάτων. Βαρέθηκα αυτούς που αβασάνιστα αναμεταδίδουν ότι η ελληνική γλώσσα είναι λέει η μόνη γλώσσα με "μαθηματική δομή", και όταν τους ρωτήσεις τι είναι αυτό και που το άκουσαν, αντί να πουν "δεν ξέρω", λένε "δεν μαμιέσαι". Αυτό το πνεύμα δεν αντέχω άλλο και αυτό πρέπει να βελτιώσουμε σαν λαός. Και εσύ τώρα μου λες ότι δεν είσαι σε αυτή την κατηγορία, αλλά σε πρώτη ευκαιρία προσπαθείς να με θίξεις ως ανορθόγραφο, επικαλούμενος λάθος διορθώσεις, επειδή διαφωνήσαμε. Πού να σε κατατάξω; Εσύ δηλαδή είσαι μετριόφρων όταν λες σε κάποιον ότι κάνει ορθογραφικά λάθη (και από πάνω δεν γνωρίζεις την επίμαχη ορθογραφία) ; Αυτό τι ήταν, χειρονομία καλής θέλησης; Ή επίδειξη γνώσης; Όσο για τις ατάκες που αρχίζουν με "φίλως", έχουν χιουμοριστική διάθεση εδώ. Θα στενοχωρηθώ αν μπήκες σε κόπο και όλα τα λάθη που εντόπισες είναι σαν το προηγούμενο. Εμπλουτίζεις τη συλλογή σου "apriori"; Δυστυχώς η προσπάθειά σου για χτύπημα κάτω από τη μέση, βασίζεται σε επιλεκτική κατανόηση. Πουθενά δεν είπα ότι οι μαθητές που είχα δεν πήγαν καλά στην εν γένει πορεία τους. Ίσα ίσα, πέταγαν. Αλλά να με συγχωρείς, αυτό δεν οφείλεται στα παραπάνω αρχαία αλλά στην παραπάνω προσπάθεια τη δική μου. Αν θυμάσαι, το θέμα μας τότε δεν ήταν αν είμαι καλός δάσκαλος (απορώ γιατί έγινε τώρα) αλλά κατά πόσο οι παραπάνω ώρες αρχαίων έκαναν τους μαθητές α) καλύτερους στα αρχαία από ό,τι η δική μου γενιά και β) λιγότερο δυσλεξικούς. Well guess, neither. Δεν είδα βελτίωση στην ικανότητα των μαθητών μου επειδή διδάχτηκαν πιο πολλά αρχαία. Ό,τι επίπεδο είχε η γενιά μου, το ίδιο ή και κατώτερο είχαν εκείνοι. Όση προσπάθεια χρειαζόμασταν εμείς για να γράψουμε ένα γερό βαθμό στις πανελλήνιες, στα αρχαία ή στην έκθεση, τόση και ίσως παραπάνω χρειάζονταν οι νεότεροι. Αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά τώρα; Πήρα επιτόπου μια φίλη λογοθεραπεύτρια και μου είπε ότι είναι άλλη εγκεφαλική διαδικασία η αποκωδικοποίηση φθόγγων από αλφαβητικές γραφές και άλλη η αποκωδικοποίηση από ιδεογραμματικές γραφές όπου ο χαρακτήρας μεταφράζεται σε λέξη (και όχι σε έναν απλό φθόγγο). Δεν είμαι λογοθεραπευτής και πιθανόν η ακρίβεια της επίμαχης διατύπωσης να πάσχει. ΑΛΛΑ... Αναφέρω στο επίμαχο ποστ μου ότι θα το ψάξω το θέμα και θα επανέλθω (δεν πρόλαβα, ξαναχτύπησες). Και επίσης εντοπίζω αυτό, που το θεωρώ σημαντικότερο επιχείρημα όλων, στο οποίο δεν έλαβα απάντηση: Τι δουλειά έχουμε να συγκρίνουμε τάξεις λογοθεραπείας με τάξεις σχολείου; Καμία. Είναι άλλο πράγμα η εκπαίδευση και άλλο η θεραπεία (ειδική αγωγή). Για αυτό και η ειδική αγωγή δεν γίνεται σε τάξη σχολείου. Και για να το κλείσω: το γράφω συχνά πυκνά στα ποστ μου ότι εδώ είναι φόρουμ, όχι πανεπιστήμιο. Ερεθίσματα παίρνουμε. Κατά τα άλλα μόνη λύση είναι το διάβασμα, το πολύ και συστηματικό. Δυστυχώς αυτές οι συνθήκες διαλόγου δεν είναι ιδανικές.

Αυτό το είδα εκ των υστέρων και θα ήθελα να αποκαταστήσω λίγο την τάξη: http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=απριόρι&dq= Ρε φίλως, μη μου κάνεις παρατήρηση για λατινικές λέξεις γιατί θα σε βάλω να τις κλίνεις ;D Και για να μαθαίνεις, στις λέξεις που έχουν ενταχθεί στο ελληνικό λεξιλόγιο, η χρήση λατινικών/ξενικών χαρακτήρων πρέπει να αποφεύγεται. Πρέπει να γράφουμε ντε φάκτο, ντε γιούρε, κόρνερ, πέναλτι, γκέιμ και όχι de facto, de jure, corner, penalty, game. Δεν είναι υποχρεωση των Ελλήνων μαθητών να μαθαίνουν την ορθογραφία της γλώσσας καταγωγής μιας αφομοιωμένης πλέον φράσης ή λέξης. Ειδικά το απριόρι είναι σωστό να γράφεται σαν μια λέξη, όπως τα ελληνικά επιρρήματα καταρχήν, αφενός κλπ.

Καταρχήν φίλτατε δεν είχα καμία πρόθεση να σε προσβάλω. Νομίζω ότι παρεξηγείς το πνεύμα μου οπότε να το αναπτύξω. Ίσως πρέπει να σου πω ότι έρχομαι καθημερινά αντιμέτωπος με ανθρώπους γύρω μου, πολύ ευφυείς, που έχουν ακούσει ή αναμεταδίδουν γλωσσικούς μύθους. Για δύο λόγους: α) ότι αυτοί οι μύθοι είναι πράγματι ιδιαίτερα ελκυστικοί και β) χρειάζεται μια αρκετά βαθιά γνώση του αντικειμένου για να ξεχωρίσεις αν τέτοιοι επιστημονικοφανείς ισχυρισμοί είναι αλήθεια ή όχι. Προτού έρθω σε επαφή με το πανεπιστήμιο αλλά και αργότερα είχα και εγώ πολλές φορές πέσει θύμα γλωσσικών μύθων, τους οποίους έβρισκα γοητευτικούς. Μόνο σπουδάζοντας άρχισα σιγά σιγά να καταλαβαίνω τι παίζει, αλλά μπορώ να θυμηθώ αρκετούς συμφοιτητές μου που δεν κατάλαβαν και μάλλον δεν θα καταλάβουν. Με αυτά όλα εννοώ ότι: σε καμία περίπτωση δεν λέω κουτό όποιον πιστεύει σε τέτοιους μύθους (εδώ τα πιστεύουν ακαδημαϊκοί). Ούτε λέω ότι όποιος τα πιστεύει αυτομάτως ευθύνεται για την υπόγεια πρόθεση του δημιουργού τους να διασπείρει άλλες ιδέες. Οι ίδιοι οι κατασκευαστές αυτών των μύθων όμως, συνήθως αυτή τη σκοπιμότητα έχουν και το κάνουν με πολύ υπόγειο και εύστοχο τρόπο, αν κρίνει κανείς από τη διάδοση ανυπόστατων μύθων για τη γλώσσα. Αυτό που επισημαίνω λοιπόν είναι να κρατάμε μικρό καλάθι όταν ακούμε τέτοια πράγματα. Ξεκίνησα να κάνω μαθήματα το 1992, και τα συνέχισα μέχρι πριν από λίγα χρόνια παράλληλα με άλλες δουλειές που έκανα. Το 1992 ήταν ακριβώς η χρονιά που αυξήθηκαν τα αρχαία από το πρωτότυπο. Δεν διαπίστωσα καμία βελτίωση στις επιδόσεις των μαθητών μου στη γλώσσα. Αντίθετα, ήρθα αντιμέτωπος με μια γενιά που κολλούσε όλο και περισσότερο στην τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια. Επίσης έβλεπα ανάγλυφη τη βαρεμάρα και την απώθηση πολλών παιδιών προς τα αρχαία. Δεν είδα καμία βελτίωση στους μαθητές αυτών των ετών. Έχω και έναν κύκλο φίλων καθηγητών που ποτέ δεν εντόπισαν κάποια βελτίωση σε φιλολογικά θέματα εξαιτίας του πολυτονικού. Τολμώ μάλιστα να πω ότι η γενιά 1992 και μετά ήταν χειρότερη σε επιδόσεις. Μπορεί λοιπόν να μην έχω έρευνα στα χέρια μου, αλλά έχω κάποια δεδομένα. Επίσης έχω έρθει σε επαφή με βασικές αρχές της λογοθεραπευτικής και θα μου φαινόταν παράξενο το συγκεκριμένο σκεπτικό για τα αρχαία, το οποίο πάντως θα το ερευνήσω. Υπάρχει όμως μια ερμηνεία γιατί τα ιδεογράμματα σε κάποιες περιπτώσεις βελτιώνουν την απόδοση παιδιών με δυσλεξία. Τα ιδεογράμματα, επειδή είναι εικόνες, υφίστανται επεξεργασία σε άλλο κέντρο του εγκεφάλου, από αυτό που έχει τη δυσλειτουργία της δυσλεξίας (και το οποίο σχετίζεται κυρίως με την αναγνώριση της αλφαβητικής γραφής. Επομένως δεν φταίει η πειθαρχία της ιδεογραμματικής γραφής για την όποια βελτίωση. Ίσα ίσα στους δυσλεξικούς είναι πιο εύκολες οι εικόνες, επομένως είναι ένα πιο εύκολο (και όχι πιο πειθαρχημένο) way in στη γραφή και την ανάγνωση, το οποίο μετά έχει οφέλη και στη μητρική γλώσσα. Όσον αφορά τη δυσλεξία πρέπει να κάνω μια λεπτή παρατήρηση, διότι ο εωσφόρος κρύβεται στις πτυχές των λεπτομερειών: αν τα ιδεογράμματα κάνουν καλό στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου θεραπευτικού μοντέλου που εφαρμόζεται σε ειδικά μαθήματα, από ειδικούς θεραπευτές, σε ιδανικές συνθήκες, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα ήταν ευεργετικά σε μία τάξη σχολείου, με έναν καθηγητή που δεν είναι λογοθεραπευτής, με μεγάλο αριθμό παιδιών και με άλλες συνθήκες και ταχύτητες εκμάθησης. Δουλειά του σχολείου δεν είναι η θεραπεία και τα μανδαρίνικα πιστεύω δεν θα είχαν όφελος μέσα σε περιβάλλον σχολείου. Ακόμη λοιπόν και αν τεκμηριωμένα υπήρχαν θεραπυτικά οφέλη από δύσκολες γλώσσες, αυτά αφορούν θεραπεία και όχι αίθουσες διδασκαλίας. Ελπίζω να είναι αντιληπτή η διαφορά στο στόχο, στο περιβάλλον αλλά και στο κόστος. Μπορεί να σου φανεί ότι έχω μεγάλη προθυμία να απορρίπτω κάποια πράγματα. Θα με ρωτήσεις γιατί τα αποκλείω (ή έστω τα αμφισβητώ) τόσο πρόθυμα. Να σου εξηγήσω: είναι επειδή είμαι... ;D προπονημένος στο αντικείμενο! Αλλά και στους μύθους περί του αντικειμένου! Φαντάσου έναν φυσικό που κάθε μέρα έρχεται σε επαφή με ένα διαφορετικό μύθευμα θρησκευτικής προέλευσης που προσπαθεί να πείσει ότι δεν υπάρχει μποζόνιο του Χιγκς ή έναν βιολόγο που του λένε ότι δεν υπάρχει εξέλιξη. Από ένα σημείο και πέρα θα ξέρει απέξω και ανακατωτά όλη τη γκάμα των θεωριών αυτού του τύπου, το σκεπτικό τους και τη νοοτροπία τους. Έτσι από τις 3 πρώτες αράδες θα έχει πιθανότητα 99% να πέσει μέσα στην εκτίμησή του. Ακριβώς το ίδιο ισχύει με την επιστήμη της γλώσσας και τους ψευδοεπιστημονικούς μύθους. Παρά ταύτα θα ψάξω στο ίντερνετ και θα επανέλθω αν βρω κάτι ενδιαφέρον. Αν βρω χρόνο επίσης, θα ανοίξω κάποια στιγμή θέμα με διαδεδομένους μύθους της γλώσσας. Φιλικά!

Πολύ φοβάμαι ότι αυτά ανήκουν στην επικράτεια του γλωσσικού μύθου. Δεν υπάρχει καμία απολύτως επιστημονική απόδειξη ότι το πολυτονικό κάνει τους ανθρώπους πιο έξυπνους ή ότι βοηθάει στην αντιμετώπιση της δυσλεξίας. Θα ήθελα λινκ για αυτές τις έρευνες αν υπάρχει, προσθέτοντας ότι στο θέμα της γλώσσας κυκλοφορούν εκατοντάδες αρχαιολατρικά (εθνικιστικά στο βάθος) κείμενα που προσπαθούν με επιστημονικοφανή επιχειρήματα να θεμελιώσουν την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας. Η ελληνική γλώσσα έχει μακραίωνη ιστορία, αλλά οι γλώσσες δεν είναι ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα για να βγάζουμε νικητές. Δυστυχώς αυτή η ψευδοεπιστήμη, λόγω του ότι είναι ευχάριστη, διαδίδεται ακόμη και από βουλευτές ή ακαδημαϊκούς. Επειδή όλες οι γλώσσες μιλιούνται από κάποιο λαό, πίσω από την ιδέα της ανώτερης γλώσσας υποβόσκει νομοτελειακά (ακόμη και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε) η έννοια της εθνικής-φυλετικής ανωτερότητας. Για να γυρίσω στο θέμα του πολυτονικού, στα παλιά χρόνια, τα οποία έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε, κυκλοφορούσαν κάτι απίστευτα στουρνάρια που δεν ήξεραν ούτε την υπογραφή τους με σουγιά να χαράξουν. Το πολυτονικό δεν τους βοήθησε καθόλου. Γενικά η εισαγωγή του μονοτονικού θεωρείται πετυχημένη. Είναι πιο εύκολο να γράψεις σωστά μια ήδη αρκετά περίπλοκη ορθογραφία. Θα αναζητούσα τις δυσκολίες σε σχέση με τη γλώσσα όχι στα πνεύματα και τις βαρείες, αλλά στην έκρηξη της τεχνολογίας που βασίζεται στην εικόνα και υποτάσσει το λόγο στην εικόνα. Όσο για τη Ρεπούση, με την οποία έχω διαφωνίες σε διάφορα ζητήματα που ανήκουν στην επικράτεια της Εσπρέσο, δεν ισοπεδώνει κάπου τη γλώσσα. Ο Μπαμπινιώτης, που βγήκε να διαμαρτυρηθεί εντόνως, έχει πει πολλές φορές την επίμαχη φράση "λεγόμενες νεκρές γλώσσες" στο αμφιθέατρο. Επίσης την έχει καταγράψει και σε άρθρα του. Πρόκειται για διαδεδομένο γλωσσολογικό όρο. Απλώς όταν ακούμε αυτό τον όρο, με τη βοήθεια του κάθε γλωσσαμύντορα (που από κάτω από την προβιά είναι εθναμύντορας) έχουμε την τάση να τον εκλάβουμε σαν προσβολή, σαν χαρακτηρισμό ότι όλη η γλώσσα είναι νεκρή επειδή ένα αρχαίο στάδιό της είναι νεκρό. Φυσικά μια γλώσσα χωρίς φυσικούς ομιλητές θεωρείται νεκρή. Η αττική του 5ου αιώνα είναι νεκρή από τον 3ο π.Χ. αιώνα. Εμείς μετά από 2300 χρόνια φοβόμαστε ακόμη μην πεθάνει; Κατά δεύτερον δεν παρατήρησα να ακυρώθηκε στο σύνολό του ο ελληνικός πολιτισμός επειδή η αττική διάλεκτος δεν έχει πια φυσικούς ομιλητές. Επίσης τα σεξπιρικά αγγλικά δεν έχουν πια φυσικούς ομιλητές. Η Αγγλία από όσο θυμάμαι δεν έχει καταποντιστεί ακόμη. Για τον περιορισμό των αρχαίων: διδάχτηκα αρχαία μόνο στο Λύκειο. Στη γενιά 1977-1992 αυτό γινόταν. Ξέρω μετά βεβαιότητας ότι η γενιά αυτή έβγαλε πολύ δυνατούς φιλόλογους και προσωπικά η αγάπη μου για τη γλώσσα σε όλα της τα στάδια δεν εμποδίστηκε σε κάτι από τις λιγότερες διδακτικές ώρες σε σχέση με τα σημερινά παιδιά, που διδάσκονται διπλά έτη τα αρχαία σε σχέση με μένα (αλλά η διδασκαλία αυτή δεν έχει εμποδίσει ούτε τη δυσλεξία τους ούτε βελτίωσε τη γλώσσική ικανότητα των παιδιών από το 1992 και μετά). Αυτό για να θυμίσω τι λέγαμε παραπάνω. Αν ίσχυε το επιχείρημα για το πολυτονικό, η γενιά 1992 και μετά θα έπρεπε να έχει λιγότερη δυσλεξία και καλύτερες επιδόσεις στη γλώσσα αφού διδάσκεται αρχαία και πολυτονικό 5 ή 6 τάξεις (ενώ εμείς 2, και στις 3 τάξεις οι τριτοδεσμίτες μόνο). Δεν καταγράφεται κάτι τέτοιο. Αν λοιπόν φέρναμε τα αρχαία στο επίπεδο 1977-1992 (δεν λέω να καταργηθούν) και δημιουργούσαμε κλασικά λύκεια που να βγάζουν σοβαρούς φιλολόγους (όπως κάθε χώρα που σέβεται τη γλωσσική της κουλτούρα) νομίζω θα είχαμε μια καλή ισορροπία. Εδώ το κλείνω με αυτές τις -πιστεύω- σαφείς απόψεις, γιατί φοβάμαι ότι αν συνεχίσουμε θα πολιτικολογήσουμε, άσε που πρέπει να μαγειρέψω τις μπάμιες ;D.

Σχετικά με την αποτίμηση του Βυζαντίου που αναφέρθηκε παραπάνω από Samy Amiris, Blue Monk κλπ. Θα πω κάποια πράγματα προσπαθώντας να μη θίξω τις πολιτικές προεκτάσεις που αναμφίβολα υπάρχουν παρά εξ αποστάσεως, για να μην μπούμε σε απαγορευμένη ζώνη συζητήσεων. Καταρχήν όσον αφορά τη σύνδεση του Βυζαντίου με την υπόλοιπη ελληνική ιστορία, αυτή έγινε από τον φημισμένο ιστοριογράφο Κων. Παπαρρηγόπουλο (που μνημόνευσε εύστοχα και ο Earendil σε προηγούμενη ανάρτηση) μετά τα μέσα του 19ου αιώνα. Επίσης σημαντικός ιστοριογράφος που εδραίωσε την ίδια άποψη της λεγόμενης "τρισχιλιετούς συνέχειας" μέσω Βυζαντίου ήταν ο Σπ. Ζαμπέλιος. Λέω ιστοριογράφοι και όχι ιστορικοί, γιατί είχαν την εξειδίκευση την συγγραφής ιστορικών βιβλίων γενικής ιστορίας, κάτι που δεν ενδιαφέρει τους περισσότερους ιστορικούς, οι οποίοι έχουν συγκεκριμένη ειδικότητα (ο ιστοριογράφος παίζει σε πολλά ταμπλό και χάνει σε βάθος). Και οι δύο ιστοριογράφοι λοιπόν, είχαν επηρεαστεί από τη σχολή του ιστορισμού, μια γερμανική ιστοριογραφική σχολή, η οποία λειτούργησε ενοποιητικά για το γερμανικό έθνος στις πρώτες φάσεις της δημιουργίας του (οι Γερμανοί έγιναν ενιαίο εθνικό κράτος μόλις τo 1871). Ο ιστορισμός, που αναδείχθηκε κυρίαρχη ιστοριογραφική σχολή διεθνώς για δεκαετίες, γεννήθηκε σε μια εποχή (19ος αιώνας) που υπήρξε η εποχή του εθνικισμού, δηλαδή της διάλυσης των αυτοκρατοριών και της τάσης για δημιουργία εθνικών κρατών με τη μορφή που τα ξέρουμε σήμερα. Σε αυτή τη φάση ιστορικών διεργασιών, ο πρώιμος εθνικισμός δεν είχε ακριβώς την ιδεολογική φόρτιση που έχει σήμερα, ήταν σε μεγάλο βαθμό και μια ιστορική αναγκαιότητα, αφού οι λαοί έμεναν ξεκρέμαστοι από την αποσύνθεση των αυτοκρατοριών και χρειάζονταν μια νέα στέγη και μιαν άλλη μορφή οργάνωσης. Οι λαοί έστρεφαν τη ματιά τους προς την έννοια του έθνους, το οποίο δεν τους πολυαπασχολούσε όσο ήταν υπήκοοι αυτοκρατοριών. Χωρίς κράτος, έθνος δεν μπορούσε να υφίσταται. Αυτό δεν σημαίνει, όπως συχνά παρεξηγείται, ότι δεν υπήρχαν εθνικές ομάδες με τα δικά τους διακριτά χαρακτηριστικά, πριν από τη δημιουργία κρατών. Αλλά το εθνικό κράτος είναι πάνω από όλα μια συμφωνία, μια σύμβαση μεταξύ των εθνικών πληθυσμών που το απαρτίζουν για την υιοθέτηση μιας κοινής ταυτότητας. Π.χ. τα διάφορα γερμανικά κρατίδια, βασίλεια και δουκάτα (Σαξωνία, Βαυαρία, Πρωσία, Σαξ-Κόμπουργκ κλπ), μετά από μακραίωνες διαμάχες και αντιπαλότητες (γύρω κυρίως από το θέμα Καθολικοί εναντίων Προτεσταντών) αποφάσισαν την προσχώρησή τους σε ένα κοινό κράτος, το 1871. Ονομάστηκε Γερμανική Αυτοκρατορία και ήταν ουσιαστικά η πρώτη μορφή της σημερινής Γερμανίας. Προτού αποφασιστεί η ένωση αυτή, υπήρχαν σημαντικές διαφορές ταυτότητας (θρήσκευμα, έντονος τοπικισμός, διαφοροποιήσεις στο γλωσσικό ιδίωμα κλπ). Αν δεν είχε μεσολαβήσει η δημιουργία εθνικού γερμανικού κράτους το 1871, που δημιούργησε κοινή παιδεία για όλους, κοινή επίσημη γλώσσα έναντι των τοπικών ιδιωμάτων και κοινή διακυβέρνηση κάτω από κοινή σημαία, θα είχαμε ακόμη τοπικά κρατίδια. Σήμερα 140 χρόνια μετά, η Γερμανία παραμένει ομόσπονδη (όχι απλώς ένα ενιαίο κράτος-ίσωμα) και τα κρατίδια έχουν πολύ ισχυρή τοπική ταυτότητα και φυσιογνωμία, παρότι έχουν περάσει δεκαετίες μέσα στο χωνευτήρι που λέγεται κράτος, με τις ισχυρές ομογενοποιητικές δυνάμεις που ασκεί αυτό. Και παρότι οι Γερμανοί απέδειξαν ιστορικά ότι διέθεταν τον πιο αιμοβόρρο εθνικισμό του 20ου αιώνα, οι τοπικές δυνάμεις "αντιστέκονται" πολιτισμικά. Με αυτή την έννοια το έθνος-κράτος είναι μια συμφωνία και όχι αυθόρμητη πράξη μεταξύ απολύτως ομογενοποιημένων πολιτών με απολύτως κοινά χαρακτηριστικά . Αυτού του είδους η καθαρότητα, απλώς δεν υφίσταται σε κανένα έθνος-κράτος του κόσμου. Δεν πρόκειται περί κριτικής του ελληνικού κράτους αυτό, αλλά για τη φυσιογνωμία του ίδιου του κράτους ως οντότητα. Όποια χώρα και να πάρεις έχουν συμβεί ανάλογες ή και μεγαλύτερες συγχωνεύσεις/ομογενοποιήσεις. Την εποχή της γαλλικής επανάστασης στη Γαλλία μιλιόντουσαν περί τις 200 διαφορετικές γλώσσες, :o κάποιες της ευρύτερης γαλλικής οικογένειας και κάποιες όχι. Χρειάστηκε η θέσπιση εθνικής παιδείας για τη δημιουργία κοινής γαλλικής γλώσσας. Το να λες ότι η σημερινή γαλλική ταυτότητα υπήρχε από τότε είναι αναχρονισμός, θεάση του χθες με τα μάτια του σήμερα. Αυτά για να καταλάβουμε ότι μια στιβαρή εθνική ταυτότητα διαμορφώνεται από το κράτος που τη στεγάζει και το οποίο παρέχει τους σχετικούς θεσμούς όπως η παιδεία. Είναι αδύνατο να προϋπάρχει χωρίς αυτό ή χωρίς προεργασία δημιουργίας κράτους, όπως π.χ. τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που παρέχουν υπηρεσίες κράτους χωρίς κράτος (ενοποιητική εκπαίδευση, ΜΜΕ κλπ). Ο ιστορισμός πρόσφερε λοιπόν μια ερμηνεία της ιστορίας γενικά συντηρητική και βασισμένη στις μεγάλες προσωπικότητες, που αποτέλεσε σημαντικό εργαλείο του έθνους κράτους στην προσπάθεια για δημιουργία στιβαρής κοινής ταυτότητας στους πολίτες. Στο πλαίσιο αυτό ο Παπαρρηγόπουλος και άλλοι εισήγαγαν την έννοια ότι η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν κομμάτι της ελληνικής ιστορίας. Το Βυζάντιο όμως είναι δύο layers. Το πρώτο είναι η βυζαντινή αυτοκρατορία, η εξουσία δηλαδή. Όπως κάθε αυτοκρατορία το Βυζάντιο ήταν πολυεθνικό, είχε υπό τη σκέπη του τους μισούς τότε γνωστούς λαούς. Υιοθέτησε τα ελληνικά σαν επίσημη γλώσσα αλλά μέχρι και τον 7ο αιώνα είχε επίσημη γλώσσα τα λατινικά, αφού ήταν στην ουσία το ανατολικό κομμάτι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας: ένα κράμα της ρωμαϊκής φυσιογνωμίας με τον ορθόδοξο χριστιανισμό και τη λόγια ελληνική γλώσσα. Το δεύτερο layer ήταν ο ελλαδικός χώρος επί Βυζαντίου, όπου χωρίς αμφιβολία υπήρχαν ελληνόφωνοι πληθυσμοί (όχι μόνο αυτοί όμως) οι οποίοι είχαν σαφώς την κουλτούρα και την παράδοσή τους. Δεν διέθεταν ελληνική συνείδηση με την σημερινή έννοια. Αυτοπροσδιορίζονταν σαν Ρωμιοί, δηλαδή υπήκοοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με ορθόδοξο χριστιανικό θρήσκευμα και ελληνική γλώσσα. Ρωμιός και Έλληνας διαφέρουν στο ότι ο δεύτερος διαθέτει κράτος, και αυτό είναι μια μεγάλη διαφορά όπως είδαμε παραπάνω. Στη νεότερη Ελλάδα, οι λόγιοι δεν είχαν και την καλύτερη εικόνα για τη Βυζαντινή εξουσία. Υπάρχουν χαρακτηριστικές αναφορές. Μην ξεχνάμε ότι οι βυζαντινοί θεωρούνταν καταστροφείς της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς. Και φυσικά ιστορικά αυτό ευσταθεί πλήρως. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η σύνδεση που επιχείρησε ο Παπαρρηγόπουλος της ελληνικής ιστορίας με το 1ο layer (αυτοκρατορική εξουσία) είναι μια πολιτική και όχι ιστοριογραφική ερμηνεία: μια κατασκευή . Η βυζαντινη εξουσία δεν ήταν σε καμία περίπτωση ελληνική, ελάχιστοι αυτοκράτορες ήταν Έλληνες και η ελληνική γλωσσική παράδοση του Βυζαντίου ήταν λόγια, δεν είχε δηλαδή τη ζωντάνια μιας ομιλούμενης γλώσσας. Η ενότητα με αυτό το layer είναι μια ευχάριστη αλλά αυθαίρετη μυθοπλασία που αποσκοπούσε στη σφυρηλάτηση συνεκτικής συνείδησης. Θα πρέπει βέβαια κανείς να δεχτεί ότι το δεύτερο layer, δηλαδή το υπόστρωμα των ελληνόφωνων ομάδων στον ελλαδικό χώρο, σαφώς υπήρχε και διέθετε χαρακτηριστικά που αργότερα θα ευνοούσαν την ενοποίηση και συγχώνευση σε μια ενιαία ελληνική ταυτότητα. Είναι όμως και εδώ κατασκευή και αναχρονισμός να πούμε ότι πριν από τη δημιουργία κράτους, οι ελληνόφωνοι αυτοί (που άλλος ήταν Κρητικός, άλλος Καρδιτσιώτης και άλλος Μακεδόνας κοκ) διέθεταν την ταυτότητα που διαθέτουμε σήμερα, διαμορφωμένη μέσα από θεσμούς ενός κράτους. Αυτό είναι απλώς αδύνατο, γιατί -παγκοσμίως- αυτά τα αισθήματα καλλιεργήθηκαν όταν προέκυψε η ιστορική αναγκαιότητα δημιουργίας κρατών, όχι πριν. Πριν από αυτό είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία η τοπική κοινότητα και κουλτούρα για τη δημιουργία ταυτότητας και για τον αυτοπροσδιορισμό των ανθρώπων. Αντίστοιχα άτοπο και αυθαίρετο, είναι να πούμε ότι αυτοί οι ελληνόφωνοι στερούνταν πλήρως ταυτότητας. Ότι ήταν τίποτε: κάτι αμόρφωτα τουρκάκια που έβοσκαν γίδια στα βουνά. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς αυτοπροσδιορισμό. Αυτό είναι μια παρεξήγηση του μεταμοντερνισμού και μια νευρωτική απάντηση στις κατασκευασμένες υπερβολές του εθνικισμού, οι οποίες στη διεθνή ιστορία (δεν μπορούμε να το παραγνωρίσουμε) έχουν όντως πληρωθεί με αίμα και δικαίως έχουν δημιουργήσει ισχυρή απώθηση και αντίδραση. Εδώ παρουσιάζω πάνω κάτω τις βασικές θεωρίες. Επιχειρώ και μια δική μου τοποθέτηση στις 2 παραπάνω παραγράφους, νηφάλια και που πιθανόν θα βρει αρκετούς σύμφωνους. Θα πρέπει να πω ότι είναι δική μου, γιατί παρότι την έχω σκεφτεί καλά και τη βασίζω σε επιχειρήματα, δεν θέλω να καπελώσω κανέναν. Πρόκειται για ένα πολυπλοκότατο, πολιτικά και ιστορικά φορτισμένο ζήτημα. Αυτά είναι μόνο μια εισαγωγή στα πεταχτά. Θα έλεγε ίσως κανείς ότι όλα αυτά ωφελούν μόνο τους ιστορικούς και ότι δεν είναι και πολύ χρήσιμα στον απλό πολίτη. Ίσως είναι ψιλά γράμματα και οι έννοιες είναι νεφελώδεις αν δεν μελετήσεις σοβαρά το θέμα και δεν του αφιερώσεις σκέψη. Έχουν όμως ένα κέρδος: σε μία χώρα που μας ταλανίζει η σχέση μας με το παρελθόν και που δυστυχώς επαναπαυόμαστε μόνο στα κατορθώματα του εκατοστού προπάππου μας που ζούσε στο Χρυσό Αιώνα (λες και μια κληρονομιά που την ξοδεύουμε αριστερά-δεξιά μπορεί να μας ταΐζει για πάντα), το ξεκαθάρισμα αυτών των εννοιών μπορεί να δημιουργήσει μια πιο ψύχραιμη αντίληψη για το τι είμαστε. Χωρίς παραμορφώσεις περί μεγαλείου (ή ακόμη χειρότερα περί ανωτερότητας :o ) βασισμένες στο μακρινό χτες, που τσαλακώνονται καθημερινά από την πραγματικότητα. Είμαστε ένας λαός όπως όλοι. Ούτε ανώτερος, ούτε κατώτερος. Τόσο καλός και τόσο κακός. Σε όποιον θέλει να ασχοληθεί περαιτέρω, μπορώ να ευχηθώ μόνο καλό διάβασμα! Υ.Γ.: Η ανωτέρω κριτική στον Παπαρρηγόπουλο δεν σημαίνει τη γενικότερη απόρριψή του. Απλώς δείχνει ότι ο Παπαρρηγόπουλος όπως κάθε ανθρωπιστικός επιστήμονας δεν μπορεί να στοχαστεί ανεπηρέαστος από τις φιλοσοφικές και ιδεολογικές του αναφορές και προτιμήσεις. Παραμένει όμως ένας δυνατός συγγραφέας και η ιστορία του, αν διαβαστεί με τη γνώση του πνεύματος που γράφτηκε (και παρά το εμπόδιο της καθαρεύουσας), είναι μια καλή ιστορία. Εξάλλου ποτέ η ιστοριογραφία δεν έχει μεγάλο βάθος λεπτομέρειας. Είναι μια πιο γενική εικόνα, μια αεροφωτογραφία, όπου αναπόφευκτα οι λεπτομέρειες χάνονται και αναδεικνύονται τα πιο γενικά και τα πιο σχηματικά. Σε αυτή την αεροφωτογραφία ο Παπαρρηγόπουλος έκανε μπολικούτσικο ρετούς με photoshop. Αν ξέρεις πού έγινε αυτό, είναι καλό ανάγνωσμα.

Με το 2524 το σήμα μου ακούγεται αρκετά μεσαίο, έχω και ένα lava που είναι πιο πρίμο. Σε καμία περίπτωση όμως το mogami δεν θα το έλεγα shrill (υπερβολικά πρίμα, πολύ χαμηλά μπάσα). Αντίθετα ένα patch spectraflex που έχω, δίνει πιο πρίμο σήμα με χαμηλά μπάσα. Από κολλήσεις ξέρεις; Είναι γυαλιστερές ή θαμπές; Αν είναι θαμπές σημαίνει ότι παραδούλεψες το καλάι κατά την κόλληση και αυτό μπορεί να έχει συνέπειες στον ήχο (αν και συνήθως κόβει πρίμα, μου έχει συμβεί όμως να έχω και χαμηλά μπάσα). Επίσης έχεις πολύμετρο; Μέτρησες να σιγουρευτείς ότι όλα ΟΚ; Για τα eurocable δεν ξέρω δυστυχώς.

Η προφορική γλώσσα αλλάζει από τα κάτω προς τα πάνω, δηλαδή από τους χρήστες. Μετά οι επιστήμονες (οι πάνω) καταγράφουν τις νέες συνήθειες του προφορικού λόγου και προσαρμόζουν τη γραμματική σε αυτές. Αυτό δεν μπορεί να γίνει στη γραφή. Γιατί ακόμη και αν αύριο όλοι ήξεραν πια μόνο greeklish, αδυνατώντας να διαβάσουν σε άλλο αλφάβητο, αν ο νομοθέτης όριζε ότι πρέπει να ξέρουν το ελληνικό αλφάβητο για να πάνε στο σχολείο, για να δώσουν εξετάσεις, για να περάσουν την τάξη κλπ, θα υποχρεώνονταν να το μάθουν. Στην προφορική γλώσσα, οι χρήσεις εμπεδώνονται και συνηθίζονται από τους ομιλητές. Κατάργησή τους δεν γίνεται ούτε με ηλεκτροσόκ. Τα προφορικά λάθη είναι αδύνατον να ελεγχθούν, ακόμη και στη εποχή του... Prism και του Σνόουντεν ;D . Άσε που από αυτά τα "λάθη" εξελίσσεται η γλώσσα, σε επίπεδο προφοράς, γραμματικής κ.ο.κ. Σιγά σιγά το λάθος γίνεται κανόνας. Βέβαια κάποια λάθη είναι απλώς λάθη, δεν εξελίσσεται κάθε απόκλιση από τη νόρμα σε καινούργια νόρμα. Για αυτό και δεν πρόκειται για θεωρητική δικαίωση του οποιουδήποτε λάθους. Αντίθετα στη γραφή αν είχε ένας παράφρων την αρμοδιότητα, θα μπορούσε να αλλάζει κάθε χρόνο επίσημο αλφάβητο και θα υποχρεωνόσουν να ανταποκριθείς. Φέτος κυριλικό, του χρόνου λατινικό, του παραχρόνου ινδιάνικα ιδεογράμματα κοκ. Και επειδή τα γραπτά μένουν, τα λάθη μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να ελεγχθούν άρα έχουν πιθανόν κόστος (ιδίως στην εκπαίδευση). Αν δεν υπάρξει πολιτικη απόφαση λοιπόν, το αλφάβητο από τα κάτω δεν αλλάζει. Αυτό που δεν αποκλείω να συμβεί είναι να καθιερωθούν μικροαλλαγές που αφορούν τη γραφή. Ας πούμε το ελληνικό ερωτηματικό ";" χρησιμοποιείται όλο και πιο σπάνια, στη θέση του μπαίνει το "?". Δεν αποκλείεται λοιπόν κάποια στιγμή μία τέτοια μικρή αλλαγή να υιοθετηθεί και επίσημα. Κατά τα άλλα ο νομοθέτης έχει και το καρπούζι και το πεπόνι. Η υιοθέτηση λατινικού αλφαβήτου ή φωνητικής ορθογραφίας έχει ξαναπροταθεί και από φιλολόγους, γλωσσολόγους κλπ. Μάλιστα ήδη από τα χρόνια του Αλή πασά και αργότερα, το 1879, καταγράφονται σχετικές απόψεις. Πολλοί επιχειρηματολογούν, αρκετά σοβαρά, υπέρ τέτοιων αλλαγών. Άλλοι πάλι λένε ότι δεν χρειαζόμαστε, με αρκετά στέρεα επιχειρήματα, τους τόνους. Δεν πρόκειται για τίποτε γλωσσικούς εξτρεμιστές αλλά για επιστήμονες που προτείνουν προσωπικές απόψεις ή ιδέες προς επεξεργασία. Πρέπει να είσαι κάφρος για να μη δεις ότι κάποια από τα επιχειρήματά τους ευσταθούν. Όμως η επιλογή ορθογραφικού συστήματος σταθμίζεται με βάση όχι μόνο τη λογική αξία κάποιων επιχειρημάτων αλλά όλων των επιχειρημάτων. Και στα σημεία εκτιμώ ότι αυτές οι απόψεις χάνουν. Επιπλέον τέτοιες αποφάσεις λαμβάνονται αξιολογώντας συνολικά όλες τις παραμέτρους. Λογικές, πρακτικές, οικονομικές, συναισθηματικές κλπ. Σε αντίθεση με τους υπολογισμούς σου, που είναι με το μάτι (το κόβω για 30 μέτρα μέχρι το παγόβουνο, χωράμε να στρίψουμε καπετάνιε ;D ) το κόστος μιας δραστικής αλλαγής της ορθογραφίας (φωνητική ή greeklsih) θα είναι πολύ μεγάλο και πολύ ασύμφορο. Η πρακτική αναστάτωση εξίσου. Το θέμα όμως δεν θα φτάσει εκεί καν. Θα κολλώσει στη συναισθηματική/ιδεολογική αναστάτωση. Όσο και να διαδίδονταν τα greeklsih, το σενάριο να μη μείνει κανείς που ξέρει τη σημερινή ορθογραφία είναι μάλλον απίθανο. Όπως έχουμε δει επανειλημμένα, σε θέματα εθνικής ταυτότητας αρκεί να έχεις 10 φανατικούς πολέμιους μιας αλλαγής, για να μη γίνει αυτή. Και όσα ψηφιακά βιβλία και αν βγούν, τα τυπωμένα βιβλία είναι ένα asset που το έχουμε πληρώσει και που θα αργήσει πολύ να εγκαταλείψει τα σπίτια μας, δεν το βρίσκω πιθανό πριν από τα 30 χρόνια από τώρα, και δεν ξέρω αν θα εκλείψει ποτέ τελείως. Μην ξεχναμε ότι υπάρχει cd εδώ και 30 χρόνια σχεδόν, αλλά η αίγλη του βινυλίου καλά κρατεί και όλο και αυξάνεται σε έναν σχετικά περιορισμένο αλλά υπαρκτότατο κύκλο μερακλήδων. Αυτό που θα μπορούσε να αλλάξει αύριο χωρίς ιδιαίτερο κόπο είναι οι τόνοι. Δεν απαιτεί να ξαναγραφτούν όλα από την αρχή. Είναι μία αλλαγή βέβαια που τη θεωρώ πολύ επουσιώδη. Τα αγγλικά είναι αρκετά σαφή όταν τα διαβάζεις γιατί έχουν τη δομή που έχουν και μικρές, εύληπτες λέξεις, άρα αμέσως τσιμπάς το νόημα από τα συμφραζόμενα. Τα ελληνικά με απλοποιημένη ορθογραφία δεν είναι το ίδιο σαφή όσο με την ιστορική ορθογραφία. Τα ελληνικά με greeklish θα μπορούσαν να είναι σαφή αν κρατούσαν μεταγραμμένη στα λατινικά στοιχεία την ιστορική ορθογραφία, δηλαδή trexeis, wraioi κλπ. Ασαφή είναι γιατί δεν τα έχουμε συνηθίσει και γιατί δεν γράφονται με τυποποίηση. Όμως η συνήθεια δεν είναι αμελητέος παράγοντας. Και για γέρους ανθρώπους π.χ., είναι ένας παράγοντας αξεπέραστος. Ναι έχω δει. Αλλά τα greeklish όσο και να επιμένεις περί του αντιθέτου, είναι ένα κομμάτι της high-tech κουλτούρας και όχι γραφή. Έχω διαβάσει τοποθετήσεις στο διαδίκτυο γραμμένες έτσι, και είναι αρκετά κουραστικές. Και λόγω αντικειμένου, διαβάζω πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα. Υπάρχουν άνθρωποι που στην δεύτερη αράδα ουρλιάζουν ;D. Είναι αδύνατο να γραφτεί θεωρητικό κείμενο στα greeklish αν δεν γίνουν επίσημο αλφάβητο που θα το διδαχτούν οι μαθητές από την αρχή ώστε να το συνηθίσουν. Όλοι οι παλιοί όμως (και δεν ξέρω αν το έχει πάρει χαμπάρι, σε αυτή τη χώρα όλοι πάλιουρες είναι ;D ) θα είναι πολύ δύσκολο να τα συνηθίσουμε. Και εδώ υπάρχει μια παρανόηση: Όλοι γράφουν greeklish αλλά όλοι ξέρουν να γράψουν και με το κανονικό αλφάβητο. Δεν είναι ότι το ένα εκτοπίζει το άλλο σε κανονικές χρήσεις. Στις εφημερίδες τα άρθρα είναι σε ελληνικό αλφάβητο. Στην τηλεόραση οι τίτλοι επίσης. Στα σχολικά βιβλία το ίδιο κοκ. Τα greeklish είναι διαδεδομένα στην κουλτούρα της υψηλής τεχνολογίας για ευκολία και συγκεκριμένες χρήσεις. Είναι γεγονός ότι αυτοί που έχουν συνηθίσει από νέοι τα greeklsih, μπορούν να διαβάσουν μεγάλα κείμενα greeklish. Και εδώ που τα λέμε, εφόσον τα έχεις μαθημένα από παιδί, έχουν ισοδύναμη ικανότητα απόδοσης της γλώσσας με το υπάρχον αλφάβητο. Πρόσεξε όμως μια λεπτομέρεια: τα greeklish αρέσουν στους πιτσιρικάδες γιατί δεν έχουν κανόνες. Άλλος γράφει wreos, άλλος wraios και άλλος oraios. Αν θεσπιστούν κανόνες, δεν θα τους αρέσουν το ίδιο ;) . Η εποχή μας έχει το χαρακτηριστικό των ραγδαίων εξελίξεων, αλλά για τους λόγους που είπα παραπάνω δεν το θεωρώ πιθανό να συμβεί. Όπως και να έχει, όσα λέω ισχύουν για το τι γινόταν μέχρι σήμερα στην εξέλιξη της γλώσσας. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου και παρά τις μεγάλες ταχύττητες της εποχής μας, δεν μπορώ να φανταστώ πώς το υπάρχον αλφάβητο θα ξεχαστεί τελείως, ώστε να είναι μονόδρομος η "άλλη λύση". ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ ΜΑΛΛΟΝ ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Ενημερωτικά το "αλλά όμως" δεν είναι σε καμία περίπτωση λάθος. Και για το ωστόσο όμως δεν θα ήμουν 100% σίγουρος ότι μπορεί κανείς να το πει λάθος. Όσο για το ζμπρώχνω, γραπτό δεν είναι και το απαύγασμα της κομψότητας και τυπικά είναι λάθος, αλλά στον προφορικό λόγο έχει καταγραφεί (ως βαριά λαϊκή χρήση). Δεν είναι το ίδιο σαν να λες αποθανατίζω, που είναι λόγια λέξη και έχει μόνο έναν σωστό τύπο (απαθανατίζω).

Κοίταξε, δεν απαντώ μόνο για σένα. Απαντώ και για όλους όσοι διαβάζουν και δεν πρέπει να μείνουν με τις απορίες που θέτεις, οι οποίες νομίζω ότι είναι απλώς πεισματικές από ένα σημείο και πέρα. Πλήρης τρικυμία εν κρανίω. Καταρχήν για τον ιωτακισμό το έχω καλύψει το θέμα, το ότι εσύ δεν καλύπτεσαι έχει να κάνει με τα κολλήματά σου. Όσο για την Πελοπόννησο, επειδή έχει τύχει να ασχοληθώ με παλιούς χάρτες, το 70% των τοπωνυμίων της το 19ο αιώνα, ήταν ελληνικά. Δεν αρνείται κανενας σοβαρός άνθρωπος ότι υπήρχαν πολλοί Αρβανίτες και Σλάβοι στην Πελοπόννησο, αλλά το ότι είχαν εκτοπίσει πλήρως τους ελληνόφωνους δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Έλληνες υπήρχαν στην Πελοπόννησο, και από το ιδίωμά τους προέρχεται η γλώσσα που μιλάς σήμερα, αφού σε αυτή τη διάλεκτο της "Παλιάς Ελλάδας" βασίστηκε η πρώτη επίσημη γλώσσα. Για να αντιδράσουμε στο ένα άκρο των εθνικιστών (που ετυμολογούν τα αρβανίτικα και σλάβικα τοπωνύμια με απίθανους τρόπους για να τα συνδέσουν με την αρχαία γλώσσα), πάμε στο άλλο άκρο που βασίζεται σε αφοριστικά τσιτάτα βγαλμένα από μπροσούρες που τύπωσε ο φίλος μου ο Μάκης που προχτές διάβασε Νετσάγεφ. Ούτε εκεί είναι η αλήθεια, μόνο αντίδραση στον ελληνοκεντρισμό είναι, και ως τέτοια δεν βλέπει μπροστά της. Και ακόμη, εσύ με αυτό το ιδεολογικό στίγμα που έχεις, τι κόφτεσαι για τη συνέχεια της φυλής; Οι φασίστες κόπτονται για αυτά. Εμένα με νοιάζει ότι η γλώσσα που μιλάω είναι όντως ελληνικά και είναι γλώσσα μια χαρά και λειτουργική, πλούσια και όμορφη. Τώρα αν η εξελικτική της γραμμή ήταν ευθεία ή τεθλασμένη και αν στο αίμα είμαι και λίγο Βενετσιάνος, Βεδουΐνος ή κανίς-γκριφόν, ειλικιρινά εχέσθην. Αυτή την τάση των αντιπάλων του εθνοφυλετισμού να αποδείξουν τη μη καθαρότητα της φυλής, με κριτήρια εθνοφυλετισμού, ποτέ δεν την κατάλαβα. Ασφαλώς πολλά τοπωνύμια εξελληνίστηκαν. Υπήρχαν βέβαια και πολλά ήδη ελληνικά. Όσο για τον Φαλμεράιερ, είχε τη δική του πολιτική ατζέντα (τα συμφέροντα της αυστροουγγαρίας) και κυρίως δεν γνώριζε ελληνικά. Ξέρεις τι σημαίνει όμως ελληνικά για τον Φαλμεράιερ; Μα φυσικά, αρχαία ελληνικά. Περίμενε να ακούσει αρχαία, και φυσικά αυτό είναι αστείο. Δεν είχε ούτε την κατάρτιση (δεν γνώριζε νέα ελληνικά πόσο μάλλον τοπικά ιδιώματα βουνίσιων ανθρώπων) ούτε τη διάθεση να εντοπίσει ελληνόφωνους, αφού η ατζέντα του ήταν να ανακόψει το φιλελληνικό κίνημα των Ευρωπαίων. Και οι ελληνόφωνοι ίσως δεν ήταν η πλειοψηφία στην Πελοπόννησο, αλλά τελικά επικράτησαν, και όσοι Αρβανίτες έμειναν μετά την ανεξαρτησία (στην Πελοπόννησο και παντού) αποδέχτηκαν τη συμμετοχή στο νέο κράτος και έγιναν Έλληνες. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι Έλληνες; Με τι κριτήρια; Του Κασιδιάρη; Για μένα όποιος θέλει να ζήσει εδώ και ενσωματώνεται εδώ, ανεξάρτητα από πού προέρχεται και τι ήταν πριν από πέντε γεννιές οι παπούδες του, είναι Έλληνας. Και αν δεν είναι, γίνεται, όπως οι συγγενείς μας στην Αμερική γίναν πλέον Αμερικάνοι. Μήπως πιστεύεις ότι Έλληνας μόνο γεννιέσαι και είσαι υπέρ της εκδίωξης του Σχορτσιανίτη από την εθνική; Ας σοβαρευτούμε λίγο. Διάβασε και τίποτε άλλο εκτός από τη μπροσούρα του Μάκη, και ξεκόλλα. Δεν είναι ελευθεριακή σκέψη αυτό αλλά τρικυμία εν κρανίω 12χρονου που μόλις ήρθε σε επαφή με έννοιες και βρίσκεται σε σύγχυση. Χρωστάω απάντηση στον ThanosJ αλλά έχει ανοίξει άλλα σημαντικά θέματα που θέλουν χρόνο να απαντηθούν.

Μάλλον θα έλεγα ότι δεν είναι τόσο η άποψη όσο η υποψία σου. Λογικό να είσαι καχύποπτος. Υπάρχει ένας κατακλυσμός από σκουπιδοθεωρίες επιπέδου Λιακόπουλου για την ελληνική γλώσσα, ιδίως στο ίντερνετ, αλλά υπήρχε από πολύ παλιότερα. Οι εθνικιστικές αυτές θεωρίες μιλάνε για ανωτερότητα της γλώσσας για να περάσουν την ιδέα της ανωτερότητας της ελληνικής φυλής. Δυστυχώς ο κόσμος κολακεύεται από αυτές και αγνοώντας το φιλοσοφικό υπόβαθρο αλλά και την πολιτική ατζέντα τους, τις διαδίδει. Να είμαστε καχύποπτοι, αλλά μέχρι ενός σημείου. Οι λιακόπουλοι της γλώσσας ξεχωρίζουν όπως όλοι οι λιακόπουλοι από το ύφος, τη γενικότερη κουλτούρα και τοποθέτηση. Και να μη γνωρίζεις το θέμα, τους τσακώνεις από κει. Και αν διαβάσεις τέτοιες πηγές θα δεις πόσο απέχουν από τις δικές μου σαν άποψη αλλά και σαν ύφος. Οι εθνικιστές δεν συμφωνούν ούτε με το 5% της φιλολογικής επιστήμης την οποία διδάχτηκα και σπούδασα. Ένα απλό παράδειγμα, δεν δέχονται την ινδοευρωπαϊκή προέλευση της ελληνικής (η οποία είναι αδιαμφισβήτητη) αλλά λένε αντιθέτως ότι είναι γλώσσα αυτοχθόνων που γράφεται εδώ και 40.000 χρόνια (!!!!) ή και 1 εκατ. χρόνια και βάλε, φαντασία να 'χει αυτός που γράφει και the sky is the limit. Οι εθνικιστές γενικότερα όμως δεν στηρίζονται σε επιστημονικά ευρήματα όπως ο ιωτακισμός. Ίσα ίσα αμφισβητούν την όλη ιδέα ότι τα αρχαία προφέρονταν αλλιώς, γιατί τους χαλάει την ιδέα της συνέχειας. Οι εθνικιστές δεν είναι υπερήφανοι για τη γλώσσα του 2ου π.Χ. που είχε αρχίσει να απλοποιείται σημαντικά, αλλά για πιο αρχαίες φάσεις, την κλασική αττική του 5ου αιώνα, την ομηρική κλπ, λέγοντας ότι η γλώσσα αυτή, στην οποία γράφτηκαν τα μεγάλα κείμενα της αρχαιότητας, είναι αναλλοίωτη από τότε (αυτό είναι αδύνατο για οποιαδήποτε γλώσσα). Όταν λοιπόν κάποιος μπορεί να πει ότι τη γλώσσα την έφεραν οι ελ από τον Σείριο γιατί να στηριχτεί στον ιωτακισμό; Άσε που οι περισσότεορι είναι τόσο αγράμματοι που είτε δεν τον γνωρίζουν είτε τον αμφισβητούν. Μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο ιωτακισμός είναι επιστημονικά αποδεδειγμένος από λογικά όντα, σε διεθνές επίπεδο, και τον αποδέχονται ανεξαρτήτως ιδεολογίας όλοι οι σοβαροί φιλόλογοι, δεξιοί, αριστεροί ή μοϊκάνοι δεν έχει σημασία. Για αυτό μιλάω για επιστήμη. Όταν κάτι προκύπτει μέσα από σοβαρά στοιχεία και σοβαρή σκέψη, τότε είναι επιστήμη και δεν χωράει ιδεολογικού τύπου αμφισβήτηση, ασχέτως βέβαια ότι οι λιακόπουλοι έχουν πάντοτε μια απάντηση έτοιμη, ακόμη και αν τους λες ότι ο ουρανός είναι γαλανός. Στα λινκ που σου έδωσα έχει αναφορές και σε αυτό. Είναι βέβαια λίγο ειδικά και για να μην ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα, να σου πω εν τάχει τι παίζει. Σε κείμενα και επιγραφές που σώζονται από τον 3ο αιώνα, βρίσκει κανείς μια σημαντική αύξηση στα λάθη που αφορούν τη γραφή του ει, υι, η κλπ, που μαρτυρούν ότι δεν πρόφεραν και δεν άκουγαν πλέον διφθόγγους αλλά ι. Ακόμη, υπάρχουν και οι μαρτυρίες των αρχαίων φιλολόγων, και άλλες πηγές. Όταν λέμε ότι δεν ξέρουμε την προφορά, δεν εννοούμε ότι δεν ξέρουμε τίποτε απολύτως. Ξέρουμε πολλά και έχει γίνει πολλή και σοβαρή δουλειά στον τομέα. Ελλείψει όμως ηχητικών πηγών, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι αν ο αρχαίος όταν έλεγε u είχε το στόμα του κλειστό κατά 70% ώστε να παράγει ένα u ημίκλειστο ή αν το είχε 85% κλειστό ώστε να παράγει ένα u ημίκλειστο προς κλειστό (το παράδειγμα δεν είναι ακριβές, είναι για να κατανοήσει κανείς αμύητος τις διαφορές άρθρωσης). Όταν κάνεις ανασύσταση του παρελθόντος, μοιραία δουλεύεις με πολύ σοβαρές και στέρεες υποθέσεις εργασίας. Μπορεί μια καλή υπόθεση εργασίας να πέσει έξω 10% αλλά στο 90% θα είναι μέσα. Είναι σαν να έχεις βρει έναν σκελετό δεινοσαύρου και να προσπαθείς να κάνεις αποκατάσταση για το πώς θα ήταν η εξωτερική του εμφάνιση. Ποτέ δεν είδαμε φωτογραφία από δεινόσαυρο, υπάρχουν όμως μια σειρά από επιστημονικά αξιοποιήσιμα στοιχεία που επιτρέπουν μια πολύ καλή και στέρεα υπόθεση εργασίας, η οποία θα απείχε πολύ λίγο από την πραγματικότητα. Στα αρχαία λοιπόν έχουμε βρει μπόλικους "σκελετούς δεινοσαύρων" που επιτρέπουν στέρεες υποθέσεις για την προφορά. Μια και αναφέρεις τη λάθος άποψη που έχουν οι Έλληνες φιλόλογοι για την προφορά, είναι επιβεβαίωση ακριβώς αυτού που σου έλεγα παραπάνω. Οι περισσότεροι, επηρεασμένοι από το εθνικιστικό σκεπτικό, αρνούνται καν την ύπαρξη παλαιότερης προφοράς. Αντίθετα οι Ευρωπαίοι, όλοι προφέρουν τα κλασικά κείμενα βασισμένοι σε διάφορες θεωρίες για την προφορά. Βέβαια οι δικοί μας (αν εξαιρέσεις τους λάθος λόγους που υποβόσκουν) καλά κάνουν και προφέρουν τα αρχαία με νεοελληνικό τρόπο. Θα ήταν πολύ δύσκολο να πρέπει να αλλάξουμε την προφορά μας για να μελετήσουμε αρχαία. Ενώ οι Ευρωπαίοι δεν έχουν καμία συνήθεια να αλλάξουν, τα αρχαία τους είναι απολύτως ξένη γλώσσα. Αντιθέτως σε μας δεν είναι ξένα, είναι ένας πρόγονος, ένας γέρος συγγενής που δεν ζει πια, αλλά από τον οποίον έχουμε κληρονομήσει πολλά και διάφορα. Υ.Γ.: Δεν έχω βρει χρόνο να απαντήσω στον ThanosJ, χρειάζεται ένα μεγάλο κατεβατό, ελπίζω να προλάβω σήμερα.

Υποψιάζομαι ότι βλέπεις παντού εθνίκια και πετάς τσιτάτα της συμφοράς. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για τη στάση σου. Αν είναι έτσι, λυπάμαι αλλά έπεσες έξω. Η φιλολογική γνώση, επειδή καταπιάνεται με τη λέξη ελληνικός, δεν μαρτυρεί εθνικιστικές θέσεις. Η στάση σου βέβαια μαρτυρεί παρωπίδες. Κρίμα που έχει γίνει τσίχλα η μεταμοντέρνα θεώρηση, σε βαθμό που δεν βλέπουμε μπροστά μας. Ο ιωτακισμός είναι όρος υστερολατινικός. Ετυμολογία του εδώ: http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/search.html?lq=ιωτακισμος&sin=all Τρελο τσιτάτο και αυτό για τα αντιδάνεια. Το αντιδάνειο δεν είναι εθνικιστικό επιχείρημα έτσι από μόνο του. Λέει ότι οι λέξεις ταξιδεύουν ελεύθερα και χωρίς διαβατήριο, από κουλτούρα σε κουλτούρα. Μοιραία κάποιες λέξεις επιστρέφουν. Αντιδάνεια δεν έχει μόνο η ελληνική γλώσσα. Φυσικά τα αντιδάνεια είναι επιστημονική πραγματικότητα. Και αναρχικό γλωσσολόγο να βρεις, τα δέχεται. Όσο για το πώς συμπεραίνουμε την προφορά της αρχαιότητας, υπάρχουν διάφορες μαρτυρίες και πηγές, καθώς επίσης μια σειρά από φωνητικές ενδείξεις, που έχουν να κάνουν με την άρθρωση. Όταν ο κωμωδιογράφος Κρατίνος λέει ότι τα πρόβατα κάνουν βη, βη, συμπεραίνουμε ότι το β προφερόταν πιο κοντά προς το μπ, και ότι το η προφερόταν μακρό ε. Δηλαδή βη=μπεε. Και δεν νομίζω ότι τα πρόβατα άλλαξαν προφορά τα τελευταία 2.500 χρόνια. Υπάρχουν και πρόσθετες ενδείξεις. Στο πρώτο αττικό αλφάβητο, το ε και το η γράφονταν και τα δύο με το Ε. Δηλαδή για παράδειγμα η λέξη έλος γραφόταν ΕΛΟΣ και η λέξη ήλος (καρφί) γραφόταν ΕΛΟΣ επίσης. Άρα σε συνδυασμό και με άλλες πηγές, μπορούμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι το η ήταν μακρό Ε. Και ενώ δεν έχουμε ηχητική εικόνα για να επιβεβαιώσουμε ακριβώς τη θέση της γλώσσας και της σιαγώνας κατά την άρθρωσή του (πόσο κλειστό ή ανοιχτό ε ήταν με απόλυτη ακρίβεια), ξέρουμε με σιγουριά την χρονική διάρκειά του, ότι δηλαδή ήταν ένας φθόγγος τύπου ε, μακρόχρονος. Ανάλογες μαρτυρίες υπάρχουν σε όλη την αρχαιότητα για όλους τους φθόγγους, καθώς και μελέτες αρχαίων φιλολόγων που παρέχουν αναλυτικές πληροφορίες και για την προφορά και για άλλες ιδιότητες των φθόγγων. Συγκρίνοντας τα στοιχεία από όλες αυτές τις μελέτες, συμπληρώνοντας τη μία με την άλλη, έχουμε μια πολύ καλή ανασύσταση της τότε γλώσσας. Μπορεί να μην είμαστε 100% βέβαιοι για την ακριβή άρθρωση του ει ας πούμε, αλλά ξέρουμε από μαρτυρίες με σιγουριά ότι έμοιζε με κλειστό ε (μεταξύ ε και ι) και έπαψε να προφέρεται έτσι ήδη τον 3ο π.Χ. αιώνα, όταν και ιωτακίστηκε (υστερολατινικός όρος). Πάρε και μερικές πηγούλες για τη γλώσσα να δροσιστείς. Πρόσεξε μόνο μην πιαστεί στον κουβά η παρωπίδα. :P http://sarantakos.wordpress.com http://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/thema_08/index.html#toc001 Για την προφορά δες ειδικότερα: http://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/thema_08/index.html#toc001 Και για τα δάνεια δες αυτό: http://www.komvos.edu.gr/glwssa/odigos/thema_a1/thema_pdf.pdf Το ξαναλέω, η γλώσσα είναι επιστήμη. Και αντιθέτως της κρατούσας άποψης, είναι επιστήμη θετική. Αν η γλώσσα δεν διαπλεκόταν τόσο με την ιστορία και την πολιτική, ώστε να τη βλέπουμε μέσα από εξωγενή παραμορφωτικά πρίσματα, θα υπήρχαν ελάχιστες διαφωνίες, εξαιτίας αυτής ακριβώς της θετικότητάς της. Υ.Γ.: Χαίρομαι που το βρήκατε χρήσιμο παίδες και σας ευχαριστώ. Ελέγχω όσο μπορώ τις πηγές μου, θυμάμαι αρκετά από αυτά που έμαθα στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν διεκδικώ το αλάθητο του Πάπα για την κάθε μικρολεπτομέρεια. Για αυτό παραθέτω τις πηγές που είναι σαφώς πιο έγκυρες, βέβαια είναι πιο εξειδικευμένες και ίσως δυσκολεύουν τον μη ειδικό.

ΜΕΡΟΣ Β' (χτύπησα limit χαρακτήρων ;D ;D ;D ) Εδώ υπάρχουν αρκετές παρανοήσεις και μαζί κάποιες σωστές θέσεις, αλλά και αυτές σε μορφή τουρλού. Καταρχήν η γλώσσα των βυζαντινών, που ήταν η λόγια και επίσημη γλώσσα της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, δεν ήταν η μόνη μορφή ελληνικής γλώσσας. Ελληνικά μιλούσαν στον ελλαδικό χώρο οι απλοί άνθρωποι, αλλά τα τοπικά ιδιώματά τους συνήθως δεν αποτυπώνονταν στη γραφή, γιατί δεν ήξεραν παρά ελάχιστοι να γράφουν. Βέβαια έχουμε κάποιες περιπτώσεις αποτύπωσης όπως στα έργα της κρητικής λογοτεχνίας που είναι σε κρητικό ιδίωμα αλλά και σε μια σειρά από χειρόγραφα που καταγράφουν δημοτικά τραγούδια του ύστερου μεσαίωνα. Όπως και να έχει, ελληνική γλώσσα σε ποικίλες μορφές υπήρχε. Άλλο γλώσσα, άλλο γραφή. Οι ανορθογραφίες εξηγούνται πολύ απλά. Για να έχεις ορθογραφία πρέπει να έχεις α) κράτος-έθνος και β) εθνική παιδεία. Χωρίς ένα εθνικό κράτος που θα υιοθετήσει μια επίσημη γλώσσα και θα καταρτίσει ένα οργανωμένο εκπαιδευτικό σύστημα εκμάθησής της, με ενιαίους κανόνες, ορθογραφία δεν υφίσταται. Τότε δεν υπήρχε κράτος αλλά μια πολυεθνική αυτοκρατορία με Έλληνες αλλά και άλλους λαούς. Παιδεία δεν υπήρχε, οι άνθρωποι μάθαιναν ανάγνωση και γραφή κυρίως στα μοναστήρια που αποτελούσαν μια πρωτόγονη μορφή πανεπιστημίου στο μεσαίωνα (και ωραίο technology στα civilizaton ;D ). Όμως η απουσία μιας ατζέντας εθνικής παιδείας και συστηματοποίησης/τυποποίησης της γραφής, οδηγούσε τον καθένα να γράφει περίπου όπως ήθελε (και όσο ήξερε). Η επίσημη γλώσσα δυσκόλευε ακόμη και τους Έλληνες, γιατί απείχε από το τοπικό τους ιδίωμα. Θυμίζω ότι οι αλλαγές στην προφορά είχαν ξεκινήσει περίπου 1000 χρόνια πριν από το Μεσαίωνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν μιλούσαν ελληνικά. Καταρχήν ο άνθρωπος ξέρει να μιλάει από τη μάνα του και τον πατέρα του. Η γραφή είναι μια πρόσθετη δυνατότητα, ένα πρόσθετο όπλο που μπορεί να το αποκτήσεις, μπορεί και όχι. Αμέτρητοι πολιτισμοί δεν έχουν επινοήσει ακόμη τη γραφή, παρότι μπορεί να διασώζουν προφορικά ποιήματα με χιλιάδες στίχους (κάπως έτσι διαδόθηκε η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, αφού στην εποχή του Ομήρου γραφή δεν υπήρχε ή ήταν στα σπάργανα). Οπότε δεν ευσταθεί η σκέψη ότι από τις ανορθογραφίες συμπεραίνουμε ότι οι καλόγεροι γραφιάδες του μεσαίωνα δεν ήξεραν ελληνικά. Κάποιοι σίγουρα τα ήξεραν, και μάλιστα από τη μάνα και τον... κύρη τους. Απλώς έγραφαν είτε στην καθαρεύουσα της εποχής ή ακόμη και στην αρχαία. Δηλαδή σε παλιότερες μορφές της ελληνικής γλώσσας από τις οποίες απείχαν πολλά στάδια. Και χωρίς ουσιαστική εκπαίδευση. Νομίζω καλά τα κατάφερναν με βάση αυτά τα δεδομένα.

Σε προηγούμενο θέμα, ο φίλος blue monk έθεσε μια σειρά από θέματα για την απλοποίηση της ιστορικής ορθογραφίας. Δεν πρόλαβα να απαντήσω, διότι μεσολάβησε κλειδαμπάρωμα, και έτσι ανοίγω χωριστό θέμα, όπως άλλωστε απαιτεί ένα τόσο μεγάλο ζήτημα. ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ Θα ήθελα να επαναλάβω την πάγιά μου θέση ότι η γλώσσα είναι επιστήμη. Επειδή ταυτόχρονα είναι μέρος της εθνικής μας ταυτότητας, έχει γίνει και θέμα καθημερινής κουβέντας. Και ναι μεν δεν πειράζει κουβέντα να γίνεται (μέχρι του σημείου που πλακώνουν οι Λιακόπουλοι και οι ψεκασμοί), από την άλλη μην ξεχνάμε ότι οι έννοιες της γλώσσας είναι δύσκολες και η ανάλυσή τους θέλει εξοικείωση με το θέμα, αρκετό διάβασμα ή και σπουδές. Όντως πρόφεραν αυτούς τους φθόγγους αλλιώς, αλλά ήδη από την αρχαιότητα (3ο αιώνα π.Χ., τόσο παλιά δηλαδή! ) η προφορά αυτή είχε αρχίσει να ατονεί σημαντικά. Άρχισε ο λεγόμενος ιωτακισμός (η προφορά όλων αυτών των φθόγγων σαν απλό ι ) και έμειναν μόνο το υ και το οι που προφέρονταν περίπου σαν u γαλλικό, σε κάποια ιδιώματα ως τον 10 περίπου μ.Χ. αιώνα. Παρά ταύτα η ορθογραφία δεν άλλαξε σε όλα αυτά τα χρόνια. Στα αγγλικά έχεις σε τεράστια έκταση το φαινόμενο της ιστορικής ορθογραφίας. Όταν διαβάζεις ought δεν συνειδητοποιείς ότι κάποτε προφερόταν όντως όουγκχτ (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων). Το oo προφανώς πάντοτε διαβαζόταν σαν δύο o προτού εξελιχτεί σε μακρό u, το ea διαβαζόταν έα (θα έλεγες το please πλέαζ και όχι πλιιζ). Το ίδιο ισχύει και για τα γαλλικά (τεράστια απόσταση μεταξύ γραφής και ανάγνωσης) και πολλές άλλες γλώσσες. Πρόκειται για ένα φαινόμενο τελείως αναμενόμενο. Η ομιλούμενη γλώσσα αλλάζει σχετικά γρήγορα, σε αντίθεση με τη γραφή που αλλάζει πολύ πιο αργά. Γιατί η ομιλούμενη γλώσσα αλλάζει φυσικά, ενσωματώνει λάθη, δάνεια από άλλες γλώσσες, νέες λέξεις που δημιουργήθηκαν για να περιγράψουν νέες τεχνολογίες ή ανακαλύψεις κλπ, απορροφά τις γλωσσικές χρήσεις του απλού ανθρώπου και όλα αυτά με φυσικό τρόπο τα οικειοποιείται και τα μετατρέπει σε νέους κανόνες σύνταξης, γραμματικής και λεξιλογίου, που αργότερα θα αναιρεθούν με βάση νέες εξελίξεις της γλώσσας (και ο κύκλος συνεχίζεται αενάως όσο μια γλώσσα είναι ζωντανή και λειτουργική). Η γραφή όμως δεν είναι φυσική. Χρειάζεται την παρέμβαση του ανθρώπου για να αλλάξει. Και συγκεκριμένα του λόγιου μελετητή της γλώσσας, ο οποίος αναλύει τις αλλαγές που έχουν γίνει ήδη και ταυτόχρονα προσπαθεί να τις αποτυπώσει σε νέους κανόνες γραφής. Έτσι η γραφή προσαρμόζεται πάντοτε με μεγάλη καθυστέρηση (αργεί μερικούς αιώνες ;D ). Αλλά η γραφή δεν μπορεί ποτέ να σβήσει όλους τους παλιούς κανόνες. Γιατί η γραφή είναι και μέρος μιας τεράστιας γραπτής παράδοσης, τον όγκο της οποίας δεν συνειδητοποιούμε. Υπάρχουν δισεκατομμύρια βιβλία και κείμενα γραμμένα με τη σημερινή ορθογραφία της νέας ελληνικής, που δεν θα μπορούν καν να διαβαστούν από τα παιδιά μας, αν αυτά εκπαιδευτούν με ένα νέο σύστημα απλοποιημένης ορθογραφίας. Όλη αυτή η γνώση θα πεταχτεί δηλαδή; Φαντάζεσαι το τεράστιο κόστος της μεταγραφής σε ένα νέο ορθογραφικό σύστημα; Το οποίο δεν θα είναι μόνο χρήματα αλλά και απίστευτος κόπος, πολύ μεγαλύτερος του να πρέπει να μάθεις την ιστορική ορθογραφία. Φαντάσου ότι αυτοί που διδάχτηκαν πολυτονικό ακόμη αδυνατούν να κόψουν τη συνήθεια να βάζουν ψιλές και δασείες στις λέξεις. Αν σήμερα υιοθετούνταν ένα νέο σύστημα ορθογραφίας, αύριο δεν θα μπορούσες να γράψεις σημείωμα στα παιδιά σου για τα ψώνια. Στο 90% των ανθρώπων (και ιδίως των πιο μεγάλων) θα ήταν αδύνατο να προσαρμοστούν στην απλοποίηση. Μετά, τίθεται ένα ζήτημα τεράστιας δυσκολίας στην κατανόηση. Όταν θα γράφεις καλί, τι θα εννοείς; Καλεί; Καλή; Καλοί; Αν δεν βάζεις και τόνους, μπορεί να είναι και κάλοι. Και αν κάποιος είναι ανορθόγραφος και θέλει να γράψει τη λέξη κάλλη (πληθυντικός του κάλλος) με ένα λάμδα, τότε μπορεί να δεις "Τα παχι μου τα καλι μου". Είναι πολύ πιο χαοτικό από όσο φανταζόμαστε κα δεν εξυπηρετεί ιδιαίτερα το σκοπό του εκμοντερνισμού της γραφής. Πρέπει να εννοήσουμε ότι σκοπός της γραφής δεν είναι να αποτυπώνει τις εξελίξεις στη γλώσσα. Σκοπός της, πρωταρχικός τουλάχιστον, είναι να δίνει τη δυνατότητα της γραπτής επικοινωνίας μεταξύ των μελών της ίδιας γλωσσικής κοινότητας. Το τι συνιστά ένα καλό και αποτελεσματικό σύστημα γραφής, είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο θέμα, και η ευκολία εκμάθησης πρέπει να είναι από τα τελευταία κριτήρια, γιατί μπορεί κάλλιστα να σημαίνει δυσκολία επικοινωνίας. Αν μια απλοποίηση διασαλεύσει την επικοινωνία ενός 80χρονου και ενός 45χρονου με έναν 15χρονο, τότε υπάρχει πρόβλημα. Γιατί η γραφή πρέπει να είναι καθολικά κατανοητή από κάθε μέλος μιας κοινότητας. Κάτι διαφορετικό θα αλλοίωνε το δημοκρατικό χαρακτήρα της και κατά τη γνώμη μου θα δημιουργούσε στρατιές ημιαγράμματων πιτσιρικάδων, αποκλεισμένους από ένα τεράστιο corpus γνώσης, και μια ελίτ από γραμματιζούμενους που θα μπορούσε να ασκεί γλωσσική εξουσία στους πρώτους. Αυτή η ερώτηση είναι απριόρι λάθος: δεν φτιάχνεις τη γραφή σήμερα. Πρόκειται για μια εργαστηριακού τύπου υπόθεση που αγνοεί την πραγματικότητα. Σήμερα 11 εκατομμύρια πολίτες ξέρουν (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) να γράφουν και να διαβάζουν με ένα άλλο σύστημα. Θα τους πετάξουμε στα σκουπίδια; Θα ξαναπώ το παράδειγμα της Τουρκίας γιατί είναι χαρακτηριστικό. Στην Τουρκία ο Ατατούρκ εισήγαγε το λατινικό αλφάβητο στις αρχές του 20 αιώνα. Πρόκειται για μια επιβεβλημένη κίνηση. Ήταν όμως και μια κίνηση εφικτή. Γιατί α) οι Τούρκοι ήταν σε συντριπτικό ποσοστό αναλφάβητοι, δεν γνώριζαν να γράφουν, οπότε η νέα γνώση δεν συγκρουόταν με την παλιά και β) δεν υπήρχε προηγούμενη τουρκική γραφή για να αλλάξει κάτι με μια τέτοια μεταρρύθμιση. Το μόνο που υπήρχε ήταν η λεγόμενη οθωμανική γραφή, δηλαδή τουρκικές λέξεις σε αραβική γραφή (εξαιρετικά δύσχρηστη, πόσο μάλλον για μια γλώσσα που δεν είναι αραβική όπως τα τούρκικα). Αυτή τη γραφή τη γνώριζαν μόνο οι γραμματείς και οι ιερείς, δηλαδή μια κλειστή ελίτ που διαφέντευε το αγράμματο πόπολο. Στην Τουρκία λοιπόν όντως φτιάχτηκε η γραφή από την αρχή, γιατί οι συνθήκες το ευνοούσαν. Εδώ υπάρχουν πολύ διαφορετικές συνθήκες. Και μη νομίζεις, σε 100-200 χρόνια και στα τούρκικα θα αναπτυχθούν αποστασιοποιήσεις ανάμεσα σε γραφή και προφορά, απλώς τώρα είναι πολύ νωρίς και δεν έχουν προλάβει να συμβούν. Γιατί η μοίρα της γραφής είναι να τρέχει πίσω από τη γλώσσα. Πάντως στην Αγγλία, τη Γαλλία και άλλες χώρες με πολύ δύσκολη ορθογραφία, δεν γνωρίζω καμιά σοβαρή συζήτηση αλλαγής της ιστορικής ορθογραφίας. Και αυτό για ποιο λόγο εξάλλου; Για να μαθαίνουν τα παιδιά πιο εύκολα; Μια τέτοια αλλαγή θα είναι τελικά πολύ πιο επίπονη από την εκμάθηση της ορθογραφίας.Νομίζω ότι η ευκολία γυρνάει μπούμερανγκ, για μια σειρά από λόγους. Όπος λέι ο σοφός λαός, όπιος δεν θέλι να ζιμόσι δέκα μέρες κοσκινίζι. ;D

Ας το πιάσουμε από αλλού. Πώς ακριβώς ορίζεις το επιχείρημα; Μπορείς με κάποιο επιχείρημα να μου αποδείξεις ότι στα σεντόνια που σου απευθύνω, δεν περιέχονται επιχειρήματα; Μπας και μιλάω για μπάλα και δεν το κατάλαβα;

Αν δύο μεγάλα ποστ (το ένα σεντονάρα) σημαίνουν ότι δεν θέλω να κάνω κουβέντα, φαντάσου τότε να με έπιανε και φλυαρία. Θα σου έγραφα το Πόλεμος και Ειρήνη σε 15τομη έκδοση. Πολλά με έχουν πει εδώ πέρα. Λιγομίλητο πρώτη φορά.