sfaku

Είναι ωραίο κομμάτι, οι συνθέσεις σου έχουν πάντοτε κάποια ιδέα και ξεπερνούν τα στεγανά της φόρμας, με αποτέλεσμα να ακούγονται ευχάριστα και σε μη blues fans. Δηλαδή έχεις songwriting φλέβα (εκτός από outer space παίχτουρας που είσαι ;D ). Αν πρέπει να πω 1-2 πράγματα θα ήταν τα εξής: 1) Στη φωνή τεχνικά δεν λείπει κάτι κατ' εμέ. Αλλά δεν έχεις πιάσει τη μέγιστη εκφραστικότητα που μπορείς να πετύχεις (σε αυτό το τραγούδι τουλάχιστον). Νομίζω ότι αυτό είναι και λίγο θέμα orientation. Αφιέρωσε μια (λίγο μεγαλύτερη) γωνιά του χρόνου και του μυαλού σου στο θέμα φωνή-ερμηνεία και κάποια στιγμή θα σε ανταμείψει, γιατί φωνή έχεις, και το songwriting σου δείχνει ότι έχεις και ευαισθησία. (Και μη φοβάσαι να ακουστείς εύθραυστος ή "σκοτεινός") 2) Στο πρώτο ακουστικό μέρος θα τραγουδούσα πιο κοντά στο μικρόφωνο με λίγο proximity effect. Έχεις καλά χαμηλά και θα σε αβαντάρει. Ας πούμε, φωνητικά τύπου Brothers in Arms ή και Leonard Cohen (δεν ξέρω πόσο σε εκφράζουν τέτοιες επιλογές, απλώς μια γνώμη λέω).

Σημαντικό και αυτό. Αλλά νομίζω η μέγιστη παραδοχή του είναι ότι η κιθάρα δεν είναι άθλημα αλλά όργανο που συμμετέχει σε ένα σύνολο, το οποίο στην ιδανική περίπτωση παίζει τραγούδια και όχι απλώς instrumental. Για μένα αυτό έχει διδακτική σημασία για όλα τα πιτσιρίκια που θαυμάζουν την ταχύτητα, καθότι αυτή η ενασχόληση με το shredding έχει πολύ αθλητικό (και ανταγωνιστικό χαρακτήρα) και μπορεί να φανεί ενδιαφέρουσα εκτόνωση σε έναν έφηβο. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όμως οι πιτσιρικάδες -και ιδίως αυτοί που αποδεικνύονται ικανοί στα ζογκλερικά- είναι ότι το shredding μόνο του δεν είναι η μουσική καθαυτή αλλά ένας υπο-κλάδος της (κατά τη γνώμη μου ένας από τους λιγότερο σημαντικούς). Το άλλο πολύ σημαντικό είναι τα γούστα του Γκίλμπερτ, όπου μιλά για μπάντες που οι shredders θεωρούν ξενέρωτες και "απλοϊκές", όπως οι Beatles, οι Stones, οι Zeppelin κλπ. Γιατί στο shredding (όπως και σε όλες τις μουσικές σχολές που απαιτούν ταχύτητα-ακρίβεια) συναντάς πολύ συχνά τη νοοτροπία "αυτό το τραγούδι είναι για πέταμα γιατί περιέχει μόνο τρία ακόρντα" ή "δεν μου αρέσει, γιατί δεν έχει κάτι τεχνικά απαιτητικό, τα σόλο είναι αργά" κ.λπ. Δηλαδή μια ποσοτική αντίληψη της μουσικής. Σε όλα αυτά απαντάει με τον τρόπο του, και φυσικά και στο θέμα "μυαλό πριν τα δάχτυλα" που έθεσες.

Δεν το περίμενα. Ωραίος! Όλα όσα με ενοχλούσαν στον Gilbert και τους λοιπούς shredder που εμφανίστηκαν τέλη '80s, τα επισημαίνει ο ίδιος ως μειονεκτήματα του shredding σε αυτή τη συνέντευξη. Μόνο και μόνο αυτό με κέρδισε, άσε που είναι και συμπαθέστατος.

Τότε δεν γίνεται αυτό που θες δυστυχώς, αλλά για να είμαι ειλικρινής αν δεν είσαι ηλεκτρονικός ή έμπειρος modder δεν θα στο πρότεινα ούτως ή άλλως, αφού πάλι μια προσέγγιση θα είχες και όχι ένα Cry Baby.

Θενξ για την κατατοπιστικότατη απάντηση! :) (Δεν είμαι άσχετος με εισαγωγές, έχω χειριστεί στο παρελθόν κάποια κοντέινερ από Κίνα, Ταϊβάν κλπ. Βέβαια άλλο δέμα και άλλο κοντέινερ, όπου έχεις εκτελωνιστή δικό σου και καθαρίζεις. Θυμάμαι πάντως να πληρώνουμε στη UPS 200 ευρώ εκτελωνισμό για μια κούτα 10Χ20 με δείγματα ::) ). Συγνώμη κύριε, τα θέματα ήταν παλιά και ήθελα να σιγουρευτώ για το τι ισχύει τώρα. Επίσης είχα πολύ πονοκέφαλο, η γιαγιά μου μπήκε στο νοσοκομείο και η γάτα μας έπαθε ποδάγρα και δεν πρόλαβα. Παρακαλώ μη το πείτε στους γονείς μου ;D

Thx παίδες! Ευτυχώς δεν το έκανα τελικά! Με USPS Priority Mail Int'nal δεν υπάρχει πρόβλημα φαντάζομαι, για κάτι άλλο που περιμένω;

Χρειάζομαι τα φώτα του έμπειρου τμήματος εισαγωγών ;D του noiz! Σκεφτόμουν να αγοράσω κάποιο... αξεσουαράκι από ΗΠΑ αλλά το σάιτ της κατασκευάστριας στέλνει μόνο με Fedex. Έχω ακούσει ότι ο εκτελωνισμός μέσω κούριερ τσούζει και υπερβαίνει το γνωστό τύπο "τιμή σε δολάρια Χ 29% = τιμή ευρώ". Ισχύει η φήμη και τι επιβάρυνση να αναμένω;

Από ό,τι κατάλαβα θέλεις να βγάλεις αρκετά κλασικούς ήχους. Είχα να προτείνω κάποια fuzz-wah που έχουν πιο φιλτροειδείς, πειραγμένους ήχους. Αλλά σαφώς δεν είναι Cry Baby. Edit διορθώνω γιατί τώρα το διάβασα καλύτερα: Αφού έχεις το πετάλι, δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να προσεγγίσεις τον ήχο του Cry Baby, μπορεί να είναι απλώς θέμα αλλαγής inductor π.χ. Πάντως και αυτό σαν εργασία δεν θα είναι τσάμπα.

Για πες λίγο τι ήχο θες να βγάλεις. Μπορεί να έχω κάποιες ιδέες να ρίξω ;)

Συνεταξάμην σε γενικές γραμμές με Αουντιοκόστα. Είναι όντως αργό και στατικό. Αλλά έχει ένα κάποιο στόρι. Δεν κάνω πλάκα! :) Βλέπουμε ένα ηλιοβασίλεμα εν εξελίξει, στη σημείο που ο ήλιος χάνεται στον ορίζοντα. Αν το τσακώσεις αυτό, αρχίσεις και φαντάζεσαι διάφορα. Μήπως είναι συμβολισμός για το τέλος μιας σχέσης (αυτό υπαινίσσονται αν κατήλαβα καλά οι στίχοι); Μήπως είναι η κάμερα το βλέμμα της μόνης και ερωτοκαμένης βοκαλίστ (υποκειμενικό πλάνο που λέμε στη σκηνοθεσία, το γνωστό first person point of view που όλοι μας γνωρίσαμε από κινηματογραφικά αριστουργήματα όπως το Quake 3). Ή μήπως είναι το τελευταίο ηλιοβασίλεμα που είδαν μαζί, προτού επέλθει χυλόπις; (Ρητορικές οι ερωτήσεις, λέω απλώς τι μου πέρασε από το μυαλό). Υπάρχει λοιπόν, πέραν του ατάκτως εριμμένου χαβαλέ εκ μέρους μου, ένα δημιουργικό σκεπτικό. Καλά μέχρις εδώ. Από την άλλη υπάρχει αναντιστοιχία ανάμεσα στο τραγούδι, που είναι μεν μίνιμαλ αλλά ακουστότατο από το μέσο ακροατή, και την εικόνα που έχει έντονη διάθεση πειραματισμού. Για να ταιριάξουν τα δυο τους είτε θα έπρεπε η μουσική να είναι αβαν-γκαρντ ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο ανορθόδοξο και ανατρεπτικό, είτε η εικόνα να προσαρμοστεί κάπως στο ήμερο στοιχείο της μουσικής. Μια ιδέα που μάλλον θέλει λεφτά και πολλή δουλειά στο computer θα ήταν στο υπάρχον βίντεο ως έχει, και παράλληλα με αυτό, να γίνουν ενθέσεις διαφόρων σκηνών (τις φαντάζομαι κάπως blury, transparent, μικρής διάρκειας και πολύ απροσδιόριστες). Δεν θα έβγαινε στόρι από αυτές αλλά mood περισσότερο, κάτι σαν σκόρπιες αναμνήσεις από precogs (βλεπε Minority Report). Και όχι συνέχεια, έτσι που και που, για να χαϊδεύεται το ματάκι του θεατή.

Τον πνίγεις, δεν τον πνίγεις; (κατά προτίμηση με τις χορδές). ;D Ράσο π.χ. Ή μήπως καλύτερα μπούργκα; ;D

Έλα μωρέ, απλώς έχει σιχαθεί να παίζει το basketcase 250 φορές το χρόνο, επί 20 χρόνια (σύνολο γύρω στις 5.000 φορές, και η Τζέσικα Άλμπα να ήταν θα τη βαριόσουν), κι έψαχνε μια αφορμή να τη λουφάρει. Κατά τα άλλα μάλλον πρόκειται για γκρίζα διαφήμιση της Gibson :P ή αρχίσαν να τις φτιάχνουν από κέβλαρ. Υ.Γ.: Ο Άρμστρονγκ σπάει κιθάρα πρώτη φορά και υπάρχουν και άλλοι που το έκαναν μια φορά μόνο (π.χ. ο Σίμονον των Class, ο Τζεφ Μπεκ, ο Μπάτλερ των Arcade Fire). Η κούραση, τα ντραγκζ, τα νεύρα, το τζετ λαγκ στις περιοδείες, ε δεν θέλει και πολύ. Και εγώ -μία και μοναδική φορά- έχω σπάσει αντικείμενα στο γραφείο μου, τα έχουν αυτά οι δουλειές ;) Συστηματικοί και εκ προθέσεως σπάστες ήταν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Τζίμι και Πιτ, ο Μπλάκμορ, ο Ρέζνορ των μακρονύχηδων, ο Κομπέιν και οι συμπαίκται του κ.ά. Οι Bluesbreakers παρά το όνομά τους δεν είχαν σπάσει ποτέ κάτι. Φημολογείται ότι από τους πρώτους διδάξαντες ήταν, άκουσον άκουσον, ο Μίνγκους, που έσπασε λέει ένα μπάσο του λόγω νεύρων μετά από μια κακή παράσταση. Στην παράσταση ήταν -λέει ο μύθος- και οι Animals, που ενθουσιάστηκαν και έβαλαν το συγκεκριμένο νούμερο στα δικά τους σόου.

Αν μου επιτρέπετε να αναφέρω ένα αντικειμενικό κριτήριο ανωτερότητας, οι αγκινάρες έχουν ιδιαιτέρως λεπτό άρωμα, κάτι το οποίο θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς για τα σκατά. Καλημέρες!

Η αλήθεια είναι ότι το 1spot είναι αξιόπιστο και κάνει καλά τη δουλειά του στο 95% των περιπτώσεων. Πάντως εμένα μου έβγαλε αρκετό θόρυβο με το EHX Freeze και ανεπαίσθητο με καναδύο άλλα πετάλια όπως το DM Boy, όπου ακουγόταν αχνά μια ταλάντωση στο χρόνο του tap tempo, παρότι το πετάλι ήταν bypass (παραδόξως -για μένα που δεν πολυξέρω από ηλεκτρονικά- το πρόβλημα λυνόταν αν έχωνες μια έξοδο του daisychain σε ένα κλειστό πετάλι όπως το TU-3 της Boss). Κατόπιν ωρίμου σκέψεως πήρα ένα PP2+ (για να μπορώ να τροφοδοτώ και κάποια πετάλια στα 18v) και έχω και το 1spot για μπακάπ.

Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο δεν είναι καθόλου σαφές. Από την Γ' Δημοτικού θυμάμαι τους 12 θεούς να είναι 6 άνδρες και 6 γυναίκες. Άνδρες: Δίας, Ποσειδώνας, Ήφαιστος, Ερμής, Απόλλων, Άρης Γυναίκες: Ήρα, Αθηνά, Δήμητρα, Αφροδίτη, Εστία, Άρτεμις Αυτοί είναι οι δώδεκα. Η Εστία ασφαλώς και είναι μέσα. Θα δυσκολευτείτε να το πιστέψετε, αυτό λέει και το βιβλίο, απλώς με την ελάχιστη δυνατή... σαφήνεια. Γιατί αναφέρει τους 6 θεούς αλλά στο τέλος, και χωρίς κανέναν σαφή διαχωρισμό, εξηγεί ότι υπήρχαν και ελάσσονες θεοί όπως ο Διόνυσος κ.λπ., προκαλώντας σύγχυση για το αν ανήκαν τελικά και οι ελάσσονες θεοί στο 12θεο. Η απάντηση είναι ότι δεν ανήκαν, αλλά θα την βρείτε να ψυλλο-πηδάει στα άχυρα... Στις θεές αναφέρει επίσης 6 θεότητες. Ενώ όμως όλες οι θεές έχουν όνομα τονισμένο με bold, η Ήρα δεν έχει (το θεωρεί αυτονόητο γιατί αναφέρθηκε σε προηγούμενο κεφάλαιο). Και πάλι σύγχυση στο μάτι. Και μου κάνει κάκιστη εντύπωση που το βιβλίο έχει 50 πίνακες (θετικό στοιχείο σε ένα βαθμό) για την πιο τυχαία λεπτομέρεια του κwλου αλλά δεν αξιώθηκαν να συμπεριλάβουν έναν πίνακα για το βασικό: ποιοι ήταν οι 12 θεοί και ποια η δικαιοδοσία τους (π.χ. Αθηνά=θεά της σοφίας) και τα σύμβολά τους.

Ws enas από τους pro-λαλούντες να σου 'ξηγήσω επαυτιού. Το πάλι curry τα έχι ποστάρι ένα ένα τα τραγούδια του. Εκί του τάπαμε σεμείον πρως σεμείον. Καλήτεχνικώς θωρώ πιιιιιο σεμαντικό να τονε πούμε για το σύνολο τώρα. Συνέλαβε ένα τρομερά αμπίσιεντ kai τερας-tea-ο πρόjEKT αrt-οποίησης κιε το ήφερε η σπέρας. Ως ακροατής μπορώ nacho εν στάσις αλλά εδό θα τον πενέψο για το amazing εφίσενσι (έχο κιε προφίσενσι). Όταν θα το 'χω ακούσι φοράς 20, θα τονε γράψο προσωπικός γεια τυχόν κομέντα μου. Από τιν άλλι επιδί me to πιδί στο ίδιο καζάν-ντιπί βρά-ζουμε Oli, αυτί τη στιγμί nio8ο periτο οτι δει ποτε άλλο από το να too βγάλο το kapelo για το πόσο πλιότερα κάνει αυτώς, στο πλέσho του ίδγιου καζανιού pad ΟΤΕ. Στα σοβαρά ta l;eo t;ora ντάξι;

Τρομερά VST, από τα πιο πειστικά που τα έχω ακούσει. Πού να φανταστώ ότι είναι και ελληνικά! Συγχαρητήρια για την άψογη δουλειά! Καλές δουλειές εύχομαι!

Απέχω 20 χρόνια από το είδος, αλλά είναι πολύ καλό. Συμφωνώ για φωνές. Θέλουν λίγο πιο κάτω, και ίσως ένα κλικ πιο wet (λέω τώρα εγώ σκεπτόμενος δυνατά);

Ξέραμε περίπου τι θα ακούσουμε, αλλά χαίρεσαι να το ακούς ολοκληρωμένο, με όλα του τα κερασάκια. The whole is more than the sum of its parts. Απίστευτη δουλειά. Δεν ξέρεις τι να πρωτοπαινέψεις. Χωρίς να θέλω να αδικήσω τις υπόλοιπες πτυχές της, θα σταθώ σε κάτι: προσωπικά με άφησαν άφωνο (όχι ότι δεν ήμουν πριν δηλαδή ;D ) η παραγωγή και οι ενορχηστρώσεις που μοιάζουν να στοίχισαν εκατομμύρια. Μεγάλος πλούτος ιδεών. Σχεδόν όλα τα μουσικά θέματα θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε θαυμάσια τραγούδια 5 λεπτών χωρίς να τα βαρεθείς, και όμως μπορεί να υπάρχουν 4-5 ιδέες αυτού του επιπέδου (και αυτής της συμπύκνωσης) σε κάθε κομμάτι. Εντυπωσιακά και υποβλητικά τα "σινεφίλ" ορχηστρικά θέματα. Μεγάλη ομοιογένεια ύφους σε όλα τα κομμάτια που φαίνεται ότι ανήκουν στο ίδιο σύνολο και διαδέχονται το ένα το άλλο σαν νεράκι (η δύσκολη επιλογή του concept άλμπουμ δικαιώθηκε 1000%). Να διευκρινίσω ότι το progressive δεν είναι από τα αγαπημένα μου είδη αλλά δεν μπαίνω καθόλου σε υποκειμενικές παρατηρήσεις (και δεν ενδιαφέρουν κανέναν). Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η αυτοτέλεια της δουλειάς αυτής σε σχέση με το δημιουργό της, δηλαδή αν ο Σπύρος πέτυχε αυτό που ήθελε ο ίδιος. Και από όσο μπορώ να κρίνω, το πέτυχε 1000%. Νομίζω ότι σκέφτηκε και την κάθε νότα και την κάθε παύση, και έκανε την καλύτερη δυνατή επιλογή ακόμη και για την παραμικρή λεπτομέρεια. Το σημαντικό σε μια δουλειά είναι, ανεξαρτήτως των όποιων γούστων σου, να μην μπορείς να της αλλάξεις νότα. Στην περίπτωση του Wound, αυτό επετεύχθη. Και αυτό το... αυτό, θέλει πολύ μεγάλο ταλέντο. Συνολικά νομίζω ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα progressive concept άλμπουμ που έχουν βγει ποτέ. Hats off, Σπύρο!

Instrumental σύνθεση με ιδέα, πολύ ωραίο και διαπεραστικό mood, άψογο παίξιμο και ήχο. Brilliant, που λεν και στο χωριό μου!

Μια και άνοιξε η σχετική κουβέντα για τον Frusciante και τις τεχνικές του αρετές: Frusciante's guitar playing employs emphasis on phrasing rather than virtuosity. Although virtuoso influences can be heard throughout his career, he has said that he often minimizes this. He feels that in general, guitar mastery has not evolved much since the 1960s and considers the greatest players of that decade unsurpassed. When he was growing up in the 1980s, many mainstream guitarists focused on speed. Because of this, he thinks that the skills of many defiant New Wave and punk guitarists were largely overlooked. Therefore he accentuates the melodically-driven technique of players such as Matthew Ashman of Bow Wow Wow and Bernard Sumner of Joy Division as much as possible because he thinks that their style has been overlooked and consequently underexplored. Despite this, he considers himself a fan of technique-driven guitarists like Randy Rhoads and Steve Vai, but represses an urge to emulate their style: "People believe that by playing faster and creating new playing techniques you can progress forward, but then they realize that emotionally they don't progress at all. They transmit nothing to the people listening and they stay at where Hendrix was three decades ago. Something like that happened to Vai in the 80s." Believing that focusing only on "clean tones" is negative, Frusciante developed an interest in playing with what he calls a "grimy" sound. As a result, he considers it beneficial to "mistreat" his guitar and employ various forms of distortion when soloing. He also tries to break as many "stylistic boundaries" as he can to expand his musical horizons. He thinks that much of the output from today's guitarists is unoriginal, and that many of his contemporaries "follow the rules with no risk". Από το σχετικό λήμμα της wikipedia. Πολύ ενδιαφέρουσα φιλοσοφία που πολλοί ενστερνίζονται (όχι μόνο ο blue αλλά κι εγώα :P ) και κυρίως αποτυπώνεται στη μουσική του και τον τρόπο που παίζει. Οι σόλο δουλειές του έχουν φοβερή πρωτοτυπία. Μια άλλη λεπτομέρεια που χρήζει σχολιασμού είναι το φοβερό power των Peppers (όπως αποτυπώνεται και στο παραπάνω βίντεο του fleamail). Πραγματικά αδυνατώ να φανταστώ οποιονδήποτε shredder στη θέση του F., χωρίς να μοιάζει wimpy, μέσα σε ένα τόσο δυνατό και αλήτικο σχήμα.

+1000 Από την άλλη για να πω την αμαρτία μου, θα ήθελα να έχω τελειώσει ηλεκτρολόγων μηχανικών. Ωραίο αντικείμενο. Και πετάλια φτιάνζ, και της Παναγιάς τα μάτια άμα θες.

;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D και μετά.... ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Η γλωσσολογία δεν αποδέχεται την έννοια του λάθους όταν μιλάμε για ιδιώματα. Κάθε διάλεκτος έχει τους δικούς της κανόνες, και για κάποιες έχουν συνταχτεί και βιβλία γραμματικής. Απλώς κανείς δεν θα μελετήσει γραμματικές διαλέκτων, παρά μόνο αν είναι γλωσσολόγος, λαογράφος, φιλόλογος κττ. Στην προκειμένη περίπτωση, στα ιδιώματα Μυτιλήνης, Μακεδονίας και άλλων περιοχών, το άρεζε είναι σωστότατο. Οπότε εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι... Καλύτερα βέβαια να μη της δείξεις αυτό το ποστ! ;D

Απολαυστική η ιστορία σου Blue. Σου έχω ξαναπεί νομίζω ότι θα γίνόσουν καλός κειμενογράφος. ;) Α γεια σου! Άκης Πάνου με Φοίβο; Την βρίσκω άστοχη τη σύγκριση. Όχι επειδή ο παλιός είναι αυτοδικαίως και αλλιώς, αλλά επειδή ο Φοίβος δεν υπήρξε ποτέ λαϊκός συνθέτης. Ήταν πάντοτε συνθέτης εύπεπτων ποπ επιτυχιών δυτικού τύπου, που έγραψε και λαϊκότροπα (καναδυό αρκετά πειστικά) όσο η τοπική ποπ της εποχής του ταυτιζόταν με το λαϊκό. Και μουσικολογικά (μορφολογία-αρμονία) ο Φ. δεν έχει γράψει ανατολικότροπα κομμάτια. Ο Άκης Πάνου σε προσωπικό επίπεδο, όπως μαρτυρούν όλοι όσοι τον γνώριζαν (αντίθετα με τον Φ. που δείχνει μετρημένος και συμπαθής), ήταν πολύ δύσκολος άνθρωπος, και δεν επεκτείνομαι γιατί είναι θανών. Μουσικά όμως ήταν ιδιοφυία όχι στις επιτυχίες ταχείας καύσεως και ευρέως φάσματος αλλά αποκλειστικά και μόνο στο πραγματικό λαϊκό τραγούδι. Τι παναπεί τώρα λαϊκό τραγούδι θα μου πεις. Συνοπτικά: Ο Άκης Πάνου ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να γράψει αλλιώς. Ήταν γνήσια λαϊκός σε όλα του, από την καταγωγή μέχρι την εκφορά του λόγου και τον τρόπο σκέψης του, και δεν του ήταν ξένες ούτε και οι σκοτεινές πλευρές της λαϊκότητας. Αυτό τον διαφοροποιεί από έναν συνθέτη-ελβετικό σουγιά όπως ο Φ., όπως και διαφοροποιεί το τερέν στο οποίο παίζουν, αφού άλλο ταλέντο είχε ο ένας και άλλο ο άλλος. Άσε που η βασική διαφοροποίηση ήταν το πλαίσιο και η εποχή (αλλά αυτό είναι τεράστια κουβέντα). Το ίδιο και ο σπουδαίος Ζαμπέτας, που επίσης -αν και πολύ upbeat μουσικά για μπουζουξής- ήταν γνήσιος λαϊκός τύπος (από τους πιο ωραίους μάλιστα). Και έγραψε αλέγκρα και ανάλαφρα, αλλά γνήσια, λαϊκά τραγούδια. Όχι λαϊκίζοντα. Θεμελιώδης διαφορά. Από εκεί και πέρα συμφωνώ μαζί σου στο ότι ο ταλαντούχος Σιδεράς δεν έχει κανένα λόγο να τα βάλει με τον ταλαντούχο υδραυλικό ή τσελίστα ή οποιοδήποτε άλλον ταλαντούχο του αυτού ή ετέρου κλάδου.