sfaku

Οι βιρτουόζοι στο δεξί χέρι (πένα ή δάχτυλα) με εντυπωσιάζουν πολύ περισσότερο από ένα γρήγορο αριστερό (κάτι που συναντάς πλέον πολύ συχνά). Και οι τζαζ βιρτουόζοι πολύ περισσότερο από τους ρόκερ. Αυτός είναι στα αλήθεια εντυπωσιακός. Είναι και από καλό σόι ο άνθρωπος. Ειδικά αυτή η Αννούλα, μαύρα χάλια... Άσχημη, ατάλαντη, αμόρφωτη, φαίνεται το 'ριξε στην ενασχόληση με τον Άγιο Βικέντιο για να ξεχνιέται απ' τα προβλήματά της.

Η φωνή σου είναι καλή. Μου θύμισε μάλλον Αλκίνοο και όχι τόσο Λέκκα, Λιούγκο κττ. Όλα ακούγονται σωστά αλλά θα το ήθελα πιο συγκινησιακό στην ερμηνεία. Πάντως πρόκειται για πολύ δύσκολο υλικό, και η ερμηνεία και η απόδοση της ατμόσφαιρας στον Χατζιδάκι είναι από τα πιο δύσκολα σημεία της μουσικής του.

Από αυτό συμπεραίνω ότι είσαι νέος. Δεν ξέρω κανέναν άνω των 35-40 που να θέλει να κουβαλάει κεφάλι και κόμπο από 50 κιλά έκαστο. Και οι αγγελίες είναι γεμάτες από κτηνώδη μηχανήματα που δεν κουβαλιούνται. Κάποτε τα παίρναμε για την κ@βλα, αλλά σήμερα ελάχιστοι από τους αναγνώστες θα κληθούν να παίξουν με 100ρη ενισχυτή σε αρένα.

Όπως λέει η ελληνική ταινία: -Είναι μεγάλος; -Ε, δεν είναι και σαν την Πελοπόννησο. Ποτέ δεν είναι αβγά. Φυσικά το "επάγγελμα" δεν μπορείς να το προδιαγράψεις, γιατί σημαίνει ότι προεξοφλείς την εμπορική επιτυχία της δουλειάς σου. Αλλά το να γίνει μια επαγγελματικών προδιαγραφών προσπάθεια, αυτό είναι εφικτό, ακόμα και για μας τα ΚΑΠΗ.

Πραγματικά έτσι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον. Επιφυλάσσομαι να συμπληρώσω παρότι έχω καταστρατηγήσει Χ 4 το όριο των τριών επιλογών.

Εκτός αν έχεις ένα μαϊτζέβελο combo σε βάρος και διαστάσεις, οπότε τα έχεις όλα. Ξέρω κάποιες περιπτώσεις combo (π.χ. Koch Studiotone) που μεταφέρονται ακόμη και με μηχανάκι, αλλά είναι ακριβότερες από το budget του op.

Στίχος και ερμηνεία που έχουν κάτι να πουν. Μουσική με δικό της χαρακτήρα. Με δυο λόγια, δυσεύρετα πράματα.

Τι εννοείς γωνιακό; Στο μεταξύ μου ήρθε μια φλασιά. Χρησιμοποιείς expression με αυτό το πετάλι; Και αν ναι, μήπως κατά λάθος το έβαλες καμιά φορά στο input αντί για τη δική του υποδοχή; Γενικά μήπως αυτό συνέβη με κάποιο στερεοφωνικό βύσμα (trs) που μπήκε καταλάθος στο input του dmm; (συνεχίζεται σε ώρες ηλιοφάνειας ;D )

Είναι και πάλι εκνευριστικά αρτιότατο, σε κάνει να θες να πριονίσεις τα χέρια σου και να ράψεις το στόμα σου, αλλά αυτά αφορούν τη σύγκριση Σπύρος-θνητοί. Όσον αφορά τη σύγκριση Σπύρος vs Σπύρος, μάλλον έχεις δίκιο ότι διαφέρει αρκετά από τα υπόλοιπα. Τουλάχιστον στην παρούσα ημιτελή φάση που βρίσκεται το κομμάτι, δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τα άλλα, νομίζω. Βασικά ίσως φταίει ότι δεν το πιστεύεις τόσο όσο τα άλλα. Αν δεν το πιστεύεις εσύ, δεν μπορεί να προοδεύσει! Πάντως ο δημιουργός πρέπει να ακούει την εσωτερική του φωνή (αρκεί να μην ακούει πολλές και συνέχεια ;D ).

No worries, ως συνήθως λεπτολογούσα υπερβολικά, άσε που εγώ κοιμάμαι όρθιος συνέχεια! ;D

Δεν θα διαφωνήσω ότι έχει ενδιαφέρον να βλέπεις ντοκιμαντέρ με making of, να μαθαίνεις τεχνικές κλπ, το έχω κάνει κι εγώ. Αλλά εδώ ρωτήθηκε κάτι συγκεκριμένο. Ποια (λίγα) άλμπουμ θεωρούμε τόσο σημαντικά που θα θέλαμε να δούμε την παραγωγή τους από κοντά. Στο θέμα της παραγωγής υπάρχουν δύο σχολές. Κάποιοι τη θεωρούν αυτοτελή διαδικασία και ενδιαφέρονται να μαθαίνουν τεχνικές και μεθοδολογίες. Εγώ πάλι ανήκω στη (μειοψηφούσα) σχολή που λέει ότι η παραγωγή διαπλέκεται με την καλλιτεχνική αξία του αποτελέσματος και είναι δύσκολο να αφαιρεθεί χειρουργικά, σαν κάτι μεμονωμένο. Υπάρχει το ένα άκρο: υπέροχα περιτυλίγματα (βλέπε τις παραγωγές του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ πχ, από τις καλύτερες που έχω ακούσει) για υπέροχο αέρα κοπανιστό. Και το άλλο άκρο: ανυπαρξία παραγωγής για πολύ καλό υλικό (ειδικά στην εποχή του lo-fi). Υπάρχουν και ενδιάμεσες θέσεις, δεν είναι άσπρο μαύρο, απλώς εγώ θέτω σαν προϋπόθεση να με εκφράζει το περιεχόμενο. Για αυτό και στην ερώτηση του op δεν μπορώ παρά να βάλω άλμπουμ που με εκφράζουν, που άλλαξαν τη ζωή μου και που η μεθοδολογία της παραγωγής τους έχει για μένα τεράστια καλλιτεχνική αξία. ;)

Σε σχέση με τη διάκριση ανέμεσα σε α) αγαπημένα άλμπουμ και β) άλμπουμ που αξίζει κανείς να δει πώς έγινε η παραγωγή τους, θα έλεγα ότι για μένα τα β δεν μπορούν παρά να είναι υποσύνολο των α. Θα έγραφα και τη μαθηματική έκφραση του παραπάνω, αλλά είναι πολύ αργά για να μάθω μαθηματικά στις τρεις παρά το πρωί. Ξέχασα εχθές: Stooges: The Stooges Bowie: Ziggy Stardust Velvet: Μπανάνα Και δεκάδες άλλα.

Επειδή είπαμε μόνο 3: 1) Radiohead - OK Computer 2) Steve Wynn - Melting in the Dark 3) PJ Harvey - Let England Shake 3) Thin White Rope - Sack Full of Silver 3) Neil Young - Ragged Glory 3) Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Βραχνός Προφήτης 3) Τρύπες - Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια 3) Σαββόπουλος - Το Περιβόλι του Τρελού

Νίκο μεγειές και καλόπαιχτος! Νομίζω ότι επέλεξες άριστα! Κρίνοντας και από τον Ghia μου πρόκειται για ενισχυτές που δικαιολογούν απόλυτα το θρύλο τους. O Ghia μοιάζει αρκετά σε συμπεριφορά με τον δικό σου, π.χ. μεγάλο headroom και καμπανάτες καθαρές νότες σε ψηλές εντάσεις, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο Μ12 είναι ακόμη καλύτερος. Καλόπαιχτος και πάλι!

Εντυπωσιακά καλό. Απίστευτη έκπληξη ο Ozzy. Το κουρέλι τραγουδάει ακόμα. Πιο heavy και από την πιο heavy σύγχρονη μπάντα. Για την ακρίβεια τους βάζουν όλους για νανάκια. Παραμένοντας και επαρκώς easy listening. Μεγαλοφυές.

Κι εγώ γαμώ τη ζωή του Πέτρου. Σόρι, αλλά τη δικιά μου τη γ**** άλλος. ;D Να το πω και κουλτουριάρικα τώρα. Έχουν αυτή τη γλυκιά χαρμολύπη που μόνο το πιάνο μπορεί να αποδώσει (στα χέρια ενός τέτοιου μάστορα βεβαίως βεβαίως ;D ), σινεματίκ ατμόσφαιρα και συναισθηματική "μεταδοτικότητα". Θα έλεγα ότι είναι πιο προς Τίρσεν παρά προς Νάιμαν, παρότι όλες οι μουσικές τύπου σάουντρακ βασισμένες στο πιάνο είναι μοιραίο να έχουν ομοιότητες. Έχω την εντύπωση ότι τα κομμάτια του Νάιμαν, τα πιο γνωστά και χαρακτηριστικά τουλάχιστον, έχουν ένα κλικ πιο "δυναμικό" ρυθμικό υπόβαθρο (δεξί χέρι να το έλεγα; ) ενώ του Τίρσεν είναι -ρυθμικώς- πιο αέρινα και ανάλαφρα (απλώς η εντύπωσή μου, μπορεί να κάνω λάθος). Παρεμπιπτόντως, στα Μαθήματα Πιάνου υπάρχει μια σκηνή, δεν ξέρω αν τη θυμάστε, όπου οι μικροαστές κυρίες, με όλη την αποστείρωση της βικτωριανής εποχής, κατακρίνουν την Χόλι Χάντερ, γιατί όταν παίζει πιάνο, μεταδίδει τη συναισθηματική της διάθεση εκείνης της στιγμής σε όσους ακούνε. Δηλαδή την κατέκριναν επειδή ήταν αληθινή. Αυτό μου θύμισαν αυτά τα κομμάτια.

Έχω το συγκεκριμένο volume pedal το οποίο θεωρώ πολύ transparent, ακόμη και σε bedroom συνθήκες. Σε συνθήκες μπάντας δεν το συζητάμε, δεν είναι καν ακουστά όλα αυτά που συζητάμε. Transparent θεωρείται φυσικά και σε όλα τα μεγάλα φόρα. Το πρόβλημά μου είναι κυρίως το sweep του που θα το ήθελα μεγαλύτερο (είναι για lapsteel οπότε έχει χαμηλό προφίλ και μικρότερο sweep). Όσο για το αν είναι ακριβή η τιμή του, πιθανόν, αλλά αυτοί είναι οι όροι της αγοράς gear. Θα έλεγα ότι είναι λίγο άκυρο να πειράξεις ένα πανάκριβο volume pedal. Δεν ξέρω καν αν το αποτέλεσμα θα είναι το επιθυμητό, καθότι συνήθως το trem(b)le bleed ανεβάζει τα πρίμα σε θέση cranked. Πάλι αλλάζει τον ήχο δηλαδή. Η λύση του μπάφερ είναι μια χαρά, επαρκώς πιουρίστικη και διατηρεί το πετάλι σε κατάσταση μαμάς. Όσο για τον μπάφερ του Musicom αν κάνει για τον Thorne και όλους τους τρελούς στο gp, εμένα μου περισσεύει.

Εγώ θα συμφωνήσω (με τον latter).

100% σύμφωνοι, αλλά σε μουλωχτό mode πάντοτε προσποιούνται ότι είναι λιγότερο ακραίοι και αυτό συμβαίνει κατά κόρον στα social μύδια.

Συμφωνούμε εξαρχής. Αυτά που είπα (και τα οποία κατάλαβα ότι ενστερνιζόμαστε από κοινού) τα είπα μάλλον με... συμπληρωματική διάθεση. Απλώς όσοι επιχειρηματολογούν όπως ο συνάδελφός σου, βρίσκουν πάτημα στην παρερμηνεία του πολυπολιτισμικού λόγου, ισχυριζόμενοι ότι πολυπολιτισμός σημαίνει την πλήρη απάρνηση της ταυτότητας (και εκεί βρίσκουν ευήκοα ώτα και εκτός στρατοπέδου τους). Όλοι κάτι είμαστε, όλοι κάποια ταυτότητα έχουμε, απλώς δεν έχει καμία σημασία για την αξία μας. Και ανοχή στην κουλτούρα του άλλου δεν σημαίνει ψυχαναναγκαστική διάθεση να μπούμε όλοι στον αναδευτήρα ομογενοποίησης, πόσο μάλλον πρόθεση ή μυστικό σχέδιο για κάτι τέτοιο όπως υποστηρίζουν οι συνωμοσιολόγοι του χώρου (και έτσι μετά από έναν κύκλο της κουβέντας κάναμε και μια ωραία επανασύνδεση με το αρχικό θέμα :D ).

Θα συμφωνήσω με το γενικότερο πνεύμα, προσθέτοντας το κατιτίς μου. Είναι αλήθεια ότι μέρος της πολιτισμικής "βιοποικιλότητας" χάνεται στην πορεία των χρόνων, κάτι που συνέβαινε πάντοτε στην ιστορία. Σήμερα δεν μιλάει κανείς βαβυλωνιακά και αρχαία αιγυπτιακά. Κυρίως όμως αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία για τη "χλωρίδα και πανίδα" των πολιτισμών είναι οι τοπικές κουλτούρες (μικροκλίμακα). Τοπικά γλωσσικά ιδιώματα, παραδόσεις κλπ. Υπάρχουν τέτοια "είδη" υπό εξαφάνιση, κάποια θα χαθούν, κάποια θα διασωθούν. Αν ποτέ γινόταν μια παγκόσμια διακυβέρνηση πάντως, δεν θα σήμαινε απαραίτητα την εξάλειψη των τοπικών κουλτουρών, αφού η διάθεση του ανθρώπου για ποικιλία είναι σημαντική. Θα ήταν βαρετό να είμαστε όλοι ίδιοι, και ακόμη και αν ομογενοποιούμασταν πλήρως (το οποίο δεν ξέρω αν είναι καν εφικτό), φαντάζομαι ότι πάλι θα ξεπηδούσαν κάποια στιγμή νέοι θύλακες διαφορετικότητας, ακριβώς για να ικανοποιήσουν αυτή την ανάγκη. Μια παγκόσμια κυβέρνηση θα άλλαζε όμως δραστικά το πλαίσιο στο οποίο οι κουλτούρες της μικροκλίμακας λειτουργούν και υπάρχουν, κάτι που ήδη συμβαίνει βέβαια με την παγκοσμιοποίηση.

Εδώ νομίζω ελλοχεύει μια παρανόηση. Αφενός κάθε τόπος έχει την κουλτούρα του και αυτή θέλοντας και μη την κουβαλάμε. Προσδιορισμός δεν είναι μόνο ο εθνικός, αλλά και ο τοπικός. Οι Κρητικοί έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους. Οι Πόντιοι έχουν αντίστοιχα μια κληρονομιά συγκεκριμένη που ευνοεί συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κοκ. Ακόμη και οι Αθηναίοι / Κωνσταντινοπολίτες / Νεοϋορκέζοι και αυτοί μοιράζονται συχνά κάποια γενικά χαρακτηριστικά. Άρα δεν μπορούμε να μην είμαστε τίποτε και να είμαστε απλώς άνθρωποι. Εξάλλου, από όσο ξέρω, το "Θεσσαλός" ή το "Κρητικός" ή το "Θεσσαλονικιός" ή το "Έλληνας" δεν αντιφάσκει στο "άνθρωπος" (και μην ακούσω κανένα αστειάκι γιατί κατάγομαι από τα μισά ανωτέρω μέρη ;D ). Το Έλληνας (Άγγλος, Γάλλος, Πορτογάλος) δεν έχει καμία αξιολογική σημασία (δηλαδή δεν σημαίνει κάτι για την αξία μας). Δεν σε κάνει καλύτερο ούτε χειρότερο, υποδηλώνει μια καταγωγή και μια κληρονομιά (κουλτούρα) στην οποία προφανώς εκτέθηκες και σε διαμόρφωσε λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με τα βιώματά σου αλλά και τις επιλογές σου (γιατί πολλές φορές εσύ διαλέγεις τι παίρνεις από τον περίγυρό σου). Το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλο προσδιορισμό καταγωγής/ταυτότητας: Άγγλος, Ουαλός, Σασεξιανός, Νεοκαληδόνιος, Μάορι, Μισός Τσέροκι-μισός μαύρος κοκ. Μπορείς να νιώθεις καλά με την κουλτούρα σου, ακόμη και να είσαι περήφανος για αυτήν, χωρίς να γίνεσαι μαλ@κας. Η κουλτούρα μας έχει και καλά και κακά στοιχεία, όπως όλες οι κουλτούρες του κόσμου. Αν έχεις κρατήσει και καλλιεργήσει θετικά στοιχεία, δικαιούσαι να νιώθεις καλά για την ταυτότητά σου, χωρίς να είσαι εθνικιστής, ελληνάρας ή κάτι ανάλογο. Η καταγωγή μας δεν αφαιρείται χειρουργικά από αυτό που είμαστε. Ακόμη και αν εμείς νομίζουμε ότι έχουμε ξεπεράσει/ξεφορτωθεί την καταγωγή μας, δεν παύει αυτή να αποτελεί οργανικό κομμάτι του συνόλου της προσωπικότητας που καλείται να εκτιμήσει όποιος μας γνωρίζει. (Εδώ που τα λέμε αν αυτός που θα σε εκτιμήσει θα το κάνει με βάση την καταγωγή, καλύτερα να αλλάξεις... εκτιμητή. ;D ) Προφανώς αυτό που θέλετε να πετάξετε από πάνω σας είναι η νοοτροπία που συνδέει την όποια ταυτότητα/καταγωγή με την ανωτερότητα, κάτι που δεν χρειάζεται να κάνετε, διότι αφού σκέφτεστε έτσι, έχει πεταχτεί ήδη. Σημειωτέον, για τους φίλους των γενικεύσεων που μπορεί να νομίζουν ότι στηρίζω τα λεγόμενά τους. Δεν υπάρχει νομοτέλεια στα εθνικά/τοπικά χαρακτηριστικά. Για αυτό και οι γενικεύσεις είναι γελοίες. Κάθε άνθρωπος διαμορφώνεται με βάση εμπειρίες και επιλογές, για αυτό μπορείς να είσαι βόρειος και εκδηλωτικός, και νότιος κρυόκwλος. Ασφαλώς όμως προκύπτουν κάποια συχνά εμφανιζόμενα κοινά χαρακτηριστικά, τα οποία επαναλαμβάνω δεν είναι αξιολογικά, δηλαδή δεν σημαίνουν κάτι για την αξία μας αλλά είναι ουδέτερα. Δεν είναι κακό να είσαι κρυόκwλος ούτε καλό να είσαι εκδηλωτικός. Το πώς το κάνει ο κάθε άνθρωπος είναι το στοιχείο που διαφοροποιεί. Υπάρχουν κρυόκwλοι που μυστηριωδώς είναι συμπαθείς και εκδηλωτικοί που μυστηριωδώς είναι τρομακτικοί τρόμπες. Αυτά τα αδρά παραδείγματα είναι για να φωτίσω καλύτερα αυτό που εννοώ. Εν κατακλείδι: ο κάθε άνθρωπος έχει τη μοναδική του προσωπικότητα (χιλιοειπωμένο αλλά αξίωμα) και αυτή η προσωπικότητα είναι που δίνει την τελική χροιά σε ό,τι άλλο τον διαμορφώνει, όπως η κουλτούρα, η καταγωγή κλπ. Όποιος σέβεται στοιχειωδώς την ανθρώπινη προσωπικότητα δεν μπορεί να κρίνει/εται παρά μόνο με βάση αυτήν.

Ψέμματα λέει, εκείνη την ώρα αποκλείεται να ήταν στο δέντρο γιατί τον είδα στο μανάβη. ;D

Συνωμοσίες υπήρχαν πάντοτε. Στην ουσία η ανθρώπινη ιστορία αποτελείται από δαύτες. Σήμερα αυτό δεν έχει αλλάξει. Μπορεί να μην υπάρχουν παλάτια, σκοτεινοί διάδρομοι και δαχτυλίδια με δηλητήριο αλλά υπάρχουν lobbies και συμφέροντα που συχνά δρουν εντελώς υπογείως και με τα πιο βρόμικα μέσα. Όλοι θυμόμαστε πώς "κάποιοι" δηλητηρίασαν τον πρόεδρο της Ουκρανίας πριν από μερικά χρόνια. Από το "υπάρχουν συνωμοσίες" μέχρι το "υπάρχουν όλες οι συνωμοσίες", υπάρχει μια χαώδης απόσταση, μια θαυμάσια διαδρομή γεμάτη με διάσπαρτα αξιοθέατα, όπως οι προφητείες του Παΐσιου και κουφάρια από Ελ και Βριλ. Φυσικά υπάρχουν και θεωρίες που είναι γοητευτικές, όπως αυτές του Ντένικεν, που όταν ήμουν παιδί μου εξήπταν πολύ τη φαντασία και είναι διατυπωμένες με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα. Μπορεί κανείς να τις θεωρήσει μέρος μιας σοβαρής ποπ κουλτούρας, αλλά βέβαια δεν πληρούν τις προϋποθέσεις της επιστήμης. Επίσης υπάρχουν και ελάχιστες θεωρίες συνωμοσίας που έχουν συμπαθητικές πιθανότητες να ισχύουν. Μια και το έφερε η κουβέντα, προχθές μου φάνηκε ότι είδα στο μανάβη τον Έλβις.

Η ναζιστική γαρνιτούρα στο βιντεάκι επεικώς απαράδεκτη και εκτός ορίων σάτιρας.