sfaku

Δεν είχα τη χαρά να τον γνωρίσω από κοντά αλλά τον είδα στο Gagarin πριν καμιά δεκαριά χρόνια σε μια περφόρμανς που ήταν μόνος του, κάτι σαν θεατρικός μονόλογος-τουρλού από Μπρεχτ, stand up comedy, λούπες ήχων που έφτιαχνε εκείνη τη στιγμή και άλλα τέτοια. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα σόου που έχω δει στη ζωή μου. Βέβαια τον έχω δει και με τους ΕΒ. Ο τύπος είναι απλά τεράστιος. Μπορεί ο Ellis να έχει μια πολύ κεντρική θέση στα νέα σχήματα του Cave, αλλά και στους Grinderman ακούμε κατά βάση Cave (των πρώτων χρόνων των Bad Seeds). Οι Grinderman παίζουν post-punk αλλά 2007, το κάνουν όμως με μοναδική προσωπικότητα, και το εντυπωσιακό είναι ότι στα 50φεύγα τους το κάνουν με 10πλάσια ενέργεια (και πειστικότητα) από τα γκρουπ 20ρηδων που πρωταγωνιστούν στην αναβίωση του ποστ-πανκ ήχου του '80. Φυσικά το αιχμηρό χιούμορ του Cave (που στους Grinderman πραγματικά οργιάζει), οι μπλουζ επιρροές του τις οποίες ενσωματώνει με πολύ πειραγμένο τρόπο, μαζί με το ιδιοφυές παίξιμο του Ellis δίνουν πολλαπλές διαστάσεις σε ένα κατά τα άλλα μονοδιάστατο ιδίωμα. Βέβαια μην κοροϊδευόμαστε, Grinderman και Bad Seeds είναι απλές περσόνες που τους βοηθούν να αλλάζουν mood για να εξυπηρετούν έναν λίγο διαφορετικό καλλιτεχνικό στόχο κάθε φορά, όπως οι μεταμφιέσεις βοηθούν τους ηθοποιούς να παίξουν καλύτερα. Κατά τα άλλα υπάρχουν σαφώς αλληλεπικαλύψεις. Το Palaces of Montezuma ας πούμε θα μπορούσε να είναι κάλλιστα Bad Seeds. Σωστά αυτά που λες για το Σκλαβούνο, εμένα μου αρέσει βέβαια όχι επειδή είναι καλός ντράμερ αλλά επειδή, όπως λες, ταιριάζει με αυτό που θέλουν να κάνουν. Έχω την εντύπωση ότι κατ' επιλογή οι Grinderman πήγαν σε έναν ντράμερ που είναι μονοκόμματος, άτεχνος (και σε χτυπήματα και στο κράτημα του tempo) και άκαμπτος στο παίξιμό του. Οι μισοί ντράμερ του ποστ-πανκ ήταν έτσι και ίσως τελικά ο μόνος τρόπος να αναπαραγάγεις πειστικά την ποστ-πανκ νοοτροπία είναι να παίζεις με τον ενθουσιασμό αλλά και την τεχνική ένδεια που υπήρχε στους 20ρηδες τότε. Εξάλλου και ο Κέιβ έγινε ξαφνικά τελεκαστεράς τα τελευταία χρόνια, και έχει στο παίξιμό του κάτι αντίστοιχο με του Σκλαβούνου. Ενέργεια με ολίγη (πολύ ολίγη) από τεχνική.

Δεν μπορώ να διαλέξω για να είμαι ειλικρινής. Το να προτιμάς τους Grinderman προκύπτει αρκετά φυσικά (έχω κι εγώ την τάση αυτή, αλλά είναι απλώς... τάση) γιατί οι Grinderman ήταν μια τρομερή επανεφεύρεση του Κέιβ. Κάπως σαν να ανακαλύπτεις την... πενικιλλίνη και να την ξαναανακαλύπτεις 25 χρόνια μετά. ;D Η ωμή εφηβική ενέργεια και φρεσκάδα τους, η ανατρεπτικότητά τους, το ξανάνιωμα του Κέιβ... Όλοι όσοι τους λατρέψαμε, τους λατρέψαμε για τέτοια στοιχεία. Όλοι προτιμάμε εκ πρώτης όψεως το ηχηρό και το εξωστρεφές. Από την άλλη μεριά οι Bad Seeds είναι η πιο συγκινησιακή, χαμηλών τόνων αλλά μεγάλου βάθους εκοδχή του ίδιου στην ουσία lineup. Δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω, και είναι κάποια πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν οι Grinderman και μπορούν μόνο οι Bad Seeds.

Η ίδια, και ταυτόχρονα... άλλη μπάντα! :D

Μα καλά, το συζητάτε ακόμη; Είναι φοβερό το βραχυκύκλωμα που έχετε πάθει. Ο αγαπημένος καλλιτέχνης συντάσσεται με τους κακούς απεταξάμην! Πώς συνέβη τέτοιο κακό; Κάποια εξήγησις θα υπάρχει! Μπας και πουλάει καλλιτεχνιλίκι; Μπας και λέει καμία μαλακία παραπάνω επιεδή την έχει μεγάλη (τη βίλλα); Ή μπας και του έταξε ο Τσίπρας θέση εργοδηγού στον ΟΣΕ; Χαλαρώστε. Δεν συντάσσεται με κανέναν. Αυτός δεν ζει εδώ. Δεν έχει παραταξιοποιήσει τη σκέψη του, δεν τα βλέπει άσπρα μαύρα όπως εμείς που έχουμε πολωθεί και -κυρίως- δεν μιλάει για προϋπολογισμούς και ΔΥ αλλά για μια άλλη πλευρά που τον αγγίζει. Νομιμοποιείται; Φυσικά. Σιγά μη μας ρώταγε κιόλας. Ψυχραιμία λοιπόν. Μπορείτε να ακούτε Κέιβ χωρίς να σημαίνει ότι αλλαξοπιστήσατε. Είναι επαρκώς συνεπές. Και δεν χρειάζεται να ψάχνετε ερμηνείες γιατί κάποιος που έχει γράψει για τα πάντα (από τον Ιησού μέχρι τους κατά συρροήν δολοφόνους) αποφάσισε να εντάξει σε αυτό το "τα πάντα" ένα ακόμη θέμα. -------------- Στα του δίσκου: έχω την αίσθηση ότι όλες τις λούπες τις κάνει ο Ellis και μάλιστα on the fly. Αυτό που εκτιμώ ιδιαιτέρως στον Ellis (θα τον κάνω εικόνισμα μια μέρα αυτόν τον ημιπαράφρονα σαμάνο-ξωτικό) είναι ότι έχει δημιουργήσει μία μουσική γλώσσα. Δηλαδή ένα συγκεκριμένο ύφος παιξίματος με συγκεκριμένα εργαλεία και τεχνικές που μπορεί με αυτά να ντύνει όλη τη μουσική του Κέιβ είτε πρόκειται για τους Grinderman είτε για τους Seeds. Ο λόγος που το λέω μουσική γλώσσα είναι ότι είναι πολύ χαρακτηριστικός ο τρόπος του: αν καθίσεις με μια κιθάρα και ένα λούπερ μπορείς να τον μιμηθείς. Θα βγει κακέκτυπο προφανώς (γιατί μόνο αυτός μπορεί να το κάνει αυθεντικά), αλλά ο τρόπος του είναι τόσο ξεκάθαρα εκφρασμένος που μπορεί να αναπαραχθεί. Για αυτό το λέω γλώσσα και όχι απλώς στιλ ή ύφος ή τεχνοτροπία. Ναι, είμαι φαν.

Ναι αλλά η Σαπφώ, ο Καρυωτάκης, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Γκέτε, ο Σέλεϊ, η Δημουλά, ο Γέιτς και μύριοι άλλοι; Η θρηνητική ποίηση, ιδίως η ελεγειακή, έχει πανάρχαιες ρίζες, στα πρώτα νεκρικά μοιρολόγια που τραγούδησε άνθρωπος. Η τραγική ποίηση επεξέτεινε αυτή την ίδια παράδοση. Σήμερα, με αυτές ακριβώς τις παραδόσεις και φόρμες (ελεγειακή-τραγική) "παίζει" ελευθερίως ο Κέιβ στο επίμαχο πόνημα. Στο ότι δεν είναι ο κανόνας θα συμφωνήσω, και σίγουρα αν μου συνέβαινε συχνά να ταυτίζομαι με τον Αυτιά θα ανησυχούσα (βέβαια δεν έχω δει ποτέ εκπομπή του, πέραν της διάρκειας που απαιτείται για να πιάσω το τηλεκοντρόλ και να αλλάξω κανάλι), διατηρώ όμως μία επιφύλαξη για το πόσο σπάνιο είναι, τη στιγμή που ορολογίες και τα τσιτάτα αλλάζουν στρατόπεδα και όχθες με χαρακτηριστική ευκολία, γεγονός στο οποίο συμβάλλει η φιλοσοφική σύγχυση της εποχής μας αλλά και η συνειδητή χειραγώγηση του λόγου εκ μέρους πολλών. Ευχαριστώ κι εγώ.

Ο Κέιβ δεν επιδιώκει καμία λύση ή αντιμετώπιση σε τίποτε, ούτε καμώθηκε ότι το κάνει. Λόγο καταθέτει. Η ποίηση συνήθως είναι εκλεπτυσμένη γκρίνια. Άλλους αφορά. Άλλους όχι. Δεν έχει νόημα πάντως να την καταγγέλνεις για γκρίνια. Αυτή η γκρίνια, είναι η ποίηση. Την επόμενη φορά που θα χρειαστώ αριθμητική επιβεβαίωση για απόψεις μου στις οποίες πιστεύω ακράδαντα, θα σκεφτώ να τις αλλάξω μήπως ικανοποιηθεί κάποια απροσδιόριστη πλειοψηφία. Μέχρι τότε λέω να τις κρατήσω. Τώρα μας έστειλες. Αν είναι έτσι θα μπω με ένα χρυσαυγίτικο alter ego και σε μια βδομάδα θα σε κάνω να ψηφίζεις Παπαρήγα. ;D Αλίμονο αν άλλαζες (και αν αλλάζαμε) απόψεις κάθε φορά που ένας λαϊκιστής, φασίστας ή άλλος τις, προσπαθούσε να τις καπηλευτεί ή οικειοποιηθεί προς ίδιον οφελος. Συγχέεις τις απόψεις με τις ατάκες. Οι απόψεις (όχι ως ατάκες αλλά με το πλήρες φιλοσοφικό πλαίσιο που τις στηρίζει) δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο καπηλείας. "Ατάκες" πετάνε όλοι. Στην ανάπτυξη της άποψης φαίνεται αν το (και τι) εννοούν. Η Επταετία δήλωνε δημοκρατία. Δηλαδή με τη δική σου λογική εγώ έπρεπε να πάψω να ειμαι φιλοδημοκρατικός, επειδή αυτοί κάποτε ισχυρίζονταν ότι είναι; (προκαλώντας το γέλιο, αλλά όχι σε όλους πάντως, σε κάποιους, και δεν ξέρω ποιοι ήταν περισσότεροι). Το παράδειγμα με το νεοναζιστή και τον αριστερό δεν είναι τυχαίο, καθότι οι νεοναζί έχουν φτάσει να υποστηρίζουν την (ισλαμιστική κατά τα άλλα) Χαμάς, επειδή οι της Χαμάς είναι οι πιο φανατικοί αντι-Εβραίοι (οι ίδιοι νεοναζί στη δική τους χώρα, όταν δεν είναι φιλοπαλαιστίνιοι κυνηγούν με το μαχαίρι μουσουλμάνους, κάποιοι από τους οποίους μπορεί κάλλιστα να είναι Παλαιστίνιοι). Μπορεί κάλλιστα να ακούσεις φιλοπαλαιστινιακό λόγο από νεοναζιστές, αλλά αν σκάψεις κάτω από τις τρεις-πέντε φιλοπαλαιστινιακές φράσεις θα δεις τη συγκυρία, την καπήλευση αλλά και την πραγματική θέση. Πάντως από τότε που άκουσα νεοναζιστές να εκφέρουν τρεις πέντε φράσεις "συμπάθειας" προς την Παλαιστίνη δεν άλλαξα την άποψή μου για τα βάσανα αυτού του λαού. Σιγά μην κάνω τη χάρη σε κάθε ψυχοπαθή να αλλάζω την άποψή μου επειδή βγήκε και ταυτίστηκε με αυτές. Η διαδικασία αναθεώρησης απόψεων που περιγράφεις προσιδιάζει σε άτομα ετεροκαθοριζόμενα που δεν εμπιστεύονται την ίδια τους την πνευματική τους ικανότητα. Δεν με πείθεις λοιπόν, γιατί δεν μου έχεις δώσει τέτοια εντύπωση. Μα για όνομα του Θεού, ποιος είπε ότι η ποίηση είναι ένα τέτοιο εργαλείο, και ποιος σου είπε ότι ο Κέιβ σχολιάζει τον προϋπολογισμό; Θα ήταν άδικο να περιμένουμε λύσεις από την ποίηση. Αφενός άλλοι έχουν και την αρμοδιότητα, και την ευθύνη αλλά και τις κάθε λογής απολαβές για αυτό. Ας μη τους στερήσουμε τη χαρά να ασκούν την εξουσία (και να εκτίθενται όταν δεν προσφέρουν καμία λύση) για να τη δώσουμε στον Κέιβ που χέστηκε.

Άλλο τεκμηρίωση του περιεχομένου και άλλο γνώση του ιστορικού πλαισίου. Το θωρηκτό Ποτέμκιν δεν χρειάζεται τεκμηρίωση αλλά γνώση του πλαισίου. Αναφερόμενο σαφώς σε συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, δεν είναι καλό παράδειγμα, όταν αντιπαραβάλλεται με ένα πιο αφηρημένο εκφραστικό μέσο (ποιητικός λόγος) και μάλιστα χωρίς να γνωρίζουμε αν αυτός περιγράφει συγκεκριμένο γεγονός ή απλώς μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Δεν είπα απηχεί, είπα ότι περιστασιακά συμπίπτει και αυτό είναι εύλογο να συμβαίνει, χωρίς να προσφέρεται για συμπεράσματα περί ιδεολογικών καταβολών του Κέιβ. Καταρχήν γιατί αναφέρεσαι σε αντιπολιτεύσεις και τα τοιαύτα, ορίζοντας ένα συγκεκριμένο χώρο, τη στιγμή που αυτά αφορούν μεγαλύτερη μερίδα Ελλήνων; Αυτά όλα εκτός από άποψη του Αυτιά είναι άποψη πολλών ανθρώπων, και δική μου, και φρονώ και του Κέιβ, όπως μαρτυρεί το κείμενό του σχετικά εύγλωττα. Το ότι αυτές οι απόψεις μου συμπίπτουν με του Αυτιά δεν με αφορά καθόλου, γιατί αφενός ο Αυτιάς μπορεί να υποκρίνεται, αφετέρου μπορεί να φτάνει στο ίδιο συμπέρασμα με μένα μέσα από λανθασμένο ή και διεστραμμένο σκεπτικό, και εν πάσει περιπτώσει η όποια σύμπτωση σεν κάνει ούτε εμένα Αυτιά, ούτε εμένα Κέιβ, ούτε τον Αυτιά Κέιβ, το οποίο θα ήταν και το τραγικότερο. Για να το μεταδώσω πιο εύγλωττα, μπορεί ένας αριστερός και ένας νεοναζιστής να καταγγέλλουν αμφότεροι το κράτος του Ισραήλ και τα εγκλήματα κατά της Παλαιστίνης, κάτω όμως από αυτή την επιφανειακή ταύτιση κρύβεται ένα χάος, αφού ο αριστερός διαμαρτύρεται γιατί τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται, ενώ ο νεοναζιστής παρακινείται πρωτίστως από τον εγγενή αντισημιτισμό του και ψάχνει αφορμή για αντιεβραϊκή προπαγάνδα. Αν λοιπόν βρεις 3 άράδες και πέντε όρους που ταυτίζονται, στην ουσία δεν έχεις βρει τίποτε. Εξάλλου συμπίπτω και σύμπτωση είναι απολύτως σχετικά ετυμολογικώς. Και αυτό δεν είναι σύμπτωση ;) Χαίρομαι που σε άγγιξε. Κατανοώ κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με αυτές τις θεματολογίες. Επ' αυτού έχω καταλήξει ότι δουλειά της ποίησης δεν είναι να δίνει τις απαντήσεις αλλά να κάνει τις σωστές ερωτήσεις. Ή ακόμη καλύτερα να οδηγήσει εμάς στο να τις θέσουμε. Νομίζω ότι ο Κέιβ πέτυχε ως προς αυτό, ιδίως αν αναλογιστείς ότι τόση ώρα συζητάμε ακριβώς το τι λέει το επίμαχο τραγούδι. Τέλος, καμιά φορά η ποίηση δεν έχει καμία άλλη δουλειά από το να μας συγκινήσει, που κι αυτό το πέτυχε νομίζω.

Επικαλείσαι τη μη τήρηση δεοντολογίας, κάτι που δεν προσιδιάζει στον ποιητικό λόγο αλλά στη δημοσιογραφία. Ο ποιητικός λόγος όχι μόνο δεν χρειάζεται τέτοια τεκμηρίωση αλλά συνήθως βλάπτεται από αυτή. Από την άλλη μεριά η αναζήτηση τυχόν ανακριβειών σε ένα κείμενο που πουθενά δεν ισχυρίζεται ότι είναι ακριβές ντοκουμέντο, είναι επίσης ανώφελη. Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές δεν σε άγγιξε το κομμάτι διότι διαφωνείς με την τοποθέτηση του Cave, το οποίο είναι σεβαστό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν άγγιξε άλλους, Αλλά και κανέναν να μην άγγιζε, είναι προφανές ότι το θέμα αγγίζει τον ίδιο τον Cave. Εφόσον μας προσφέρει λοιπόν κάτι γνήσιο, δεν είναι άστοχος ούτε επιφανειακός. Και για ποιο λόγο άραγε να μην είναι γνήσιο; O Cave δεν είναι κομματικοποιημένος καλλιτέχνης εν Ελλάδι για να έχει κάποιο συμφέρον από τραγούδια επιφανειακώς πολιτικά (ίσως τώρα κατανοείς καλύτερα την προηγούμενη αναφορά μου σε συγκεκριμένους πολιτικούς τραγουδοποιούς). Και κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε τον εθελούσιο αυτοπεριορισμό του Cave σε ένα λιλιπούτειο κλάσμα του διεθνούς ακροατηρίου του. O Cave λέει προφανώς την ειλικρινή του θέση. Ποια είναι αυτή μπορεί να τεκμαρθεί εν μέρει, αφού το κείμενο έχει πολυσημία όπως κάθε ποιητικό κείμενο, δηλαδή μπορεί να ερμηνευτεί πολλαπλώς. Νομίζω είναι προφανές, ο Cave δεν απευθύνεται στο ελληνικό ακροατήριο αλλά στο Δυτικό (δεν έχει κάποιο λόγο να αλλάξει ακροατήριο για το συγκεκριμένο τραγούδι) και τους μιλάει σε αυτό το επίπεδο, δηλαδή στο επίπεδο της συμβολικής πρόσληψης για το τι είναι Ελλάδα και ελληνικό ζήτημα. Δεν τον ενδιαφέρουν οι ειδικές λεπτομέρειες από τη γνώση των οποίων κατατρυχόμαστε εμείς οι Έλληνες και κανένας άλλος. Για κάποιους δυτικούς, το ζήτημα της Ελλάδας έχει μία σαφή συμβολική και φιλοσοφική διάσταση, σε σχέση με τον ανθρωπισμό, τα όρια της δημοκρατίας στην εποχή της κρίσης αλλά και το κεντρικό ζήτημα people vs. numbers (όπως το διαβάζω, τον πυρήνα αυτής της σκέψης θίγει όταν λέει: and people, they are never coming back). Δηλαδή, για να γίνουν καλά οι αριθμοί, άνθρωποι χάνονται ανεπιστρεπτί. Θα κλαίνε για χρόνια (cry years of tears) και για αυτό δεν θα φταίνε τα δακρυγόνα. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι επώδυνο να έρχονται απέξω και να μας λένε τα χάλια μας ενώ εμείς προσπαθούμε να πιστέψουμε ότι οδεύουμε στη Γη της Επαγγελίας (ίσως βέβαια μερικοί από μας να οδεύουμε κατά μία άλλη έννοια). Και τα χάλια δεν έχουν να κάνουν με τα νούμερα του προϋπολογισμού αλλά με το ότι οι χαραμισμένες στιγμές και ζωές δεν γυρίζουν πίσω. Πάντως ο Cave φαίνεται να θεωρεί αυτό το πράγμα κατάντια του δυτικού πολιτισμού γενικότερα (we are mostly lost) και όχι ελληνικό φαινόμενο/ζήτημα. Περαιτέρω, η ταύτιση εντόπιων διαμαρτυριών με έξωθεν διαμαρτυρίες δεν σημαίνει και ταύτιση γενικότερη, πέραν δηλαδή του συγκεκεριμένου θέματος. Αν δηλαδή ένας Έλληνας αριστερός έχει παρόμοια άποψη με τον Cave για τη συγκεκριμένη πλευρά του ελληνικού ζητήματος (ή χρησιμοποιεί συμπτωματικά παρόμοιες διατυπώσεις), αυτό δεν σημαίνει αυτοδικαίως ότι ο Cave είναι αριστερός, και να ήταν όμως, σε καμία περίπτωση δεν είναι Έλληνας αριστερός. Ασφαλώς δεν μπορεί να αναμασά ελληνικά αριστερά τσιτάτα στα οποία ουδέποτε έχει εκτεθεί. Από την άλλη μεριά η όποια τέτοια σύμπτωση πιθανόν ενεργοποιεί αντανακλαστικά σε όσους δεν συμπαθούν την αισθητική του καταγγελτικού λόγου. Τέλος η αναφορά σε αρχαιολατρικά κλισέ όπως τα αστροπελέκια του Δία θα πρέπει να ιδωθεί σαν σαρκασμός, ιδίως με τον τρόπο που γίνεται. Στην ουσία μάλλον χρησιμοποιεί το κλισέ σαν εργαλείο, συνδυάζοντας τις ρομαντικές αναφορές (αρχαιολατρία) με τον γκροτέσκο ρεαλισμό, για να αναδείξει μέσα από αυτό το κοντράστ ύφους και περιεχομένου, το σαρκασμό (προσφιλές σπορ του Cave). Κατά τα άλλα, και σε σχέση με το δίσκο του Cave, από έναν Warren Ellis μόνο η βιρτουοζιτέ δεν λείπει, και τεχνικά και καλλιτεχνικά. Υ.Γ.: Πάντως δεν υπάρχει άλλος τραγουδιστής-περφόρμερ που να διαβάζει ρετσιτατίβο προκαλώντας τόση συγκίνηση.

Αυτή την ερώτηση όμως την εχεις αφήσει αναπάντητη κι εσύ. Θέλω να πω, είσαι πολύ κατηγορηματικός (χρησιμοποιείς τη διατύπωση "τόσο επιδερμικός και άστοχος όσο οποιοσδήποτε") χωρίς κάποια τεκμηρίωση ή αναφορά στο κείμενο. Πάντως δείχνεις επηρεασμένος από εξωγενείς παράγοντες όπως το Πρώτο Θέμα, το οποίο φυσικά ο Cave αγνοεί παντελώς, όπως και τον Μπακαλάκο και τον Σταμάτη Μεσημέρη ;), αν με εννοείς. Θα συμφωνήσω 100%! Κατά τη γνώμη μου (και πολλών άλλων με τους οποίους το έχω συζητήσει) από το 2007 και μετά ο Cave ζει δεύτερη νιότη. Πάντως το επίμαχο άσμα δεν είναι στο βασικό track listing (μόνο στη deluxe έκδοση).

Γιου αρ ρέντης ;)

Θα καταθέσω άποψη με στιχούργημα: Ό,τι λεν οι παραπάνω... επαυξάνω... επαυξάνω... :D :D Και μου άρεσε που ανέπνεε χρονικορυθμικώς.

Τραγικά πράγματα... Είναι προφανές ότι alcohol is free...

Ουσιαστικά κι εγώ αυτά είπα, απλώς με... τακτ ;D

Με εκνευρίζει στα demo του Hilden ότι όλες οι κιθάρες (από 300 μέχρι 30.000 ευρώ) ακούγονται το ίδιο καλά (προφανώς λόγω των χεριών του και της γνώσης του) και ότι παίζει κυρίως σόλο και πολύ λίγα ακόρντα (και αυτά αφορούν μόνο ένα συγκεκριμένο πολύ μέινστριμ μπλουζορόκ ιδίωμα). Κατά τα άλλα έχει αξιοζήλευτη συλλογή από κιθάρες.

Σου είπα, τι τη θες την html! ;D

Τι έκανες τώρα! Δεν ξέρεις ότι η χρήση html απαγορεύεται; 'Αντε, να λέμε/ακούμε και κανένα καλό νέο.

Συμφωνώ με πολλές από τις παραπάνω αντιρρήσεις, αλλά αν ανακατέψω τα υλικά θα βγάλω άλλη πίτα. Ναι μεν προτιμώ την παρουσίαση πιο φρέσκων ακουσμάτων, ναι μεν βαριέμαι την παπουδίλα, ναι μεν βαριέμαι να βλογάω συνέχεια τα γένια των μουσικών μου προτιμήσεων (και μάλιστα των αρχαϊκών), ναι μεν προτιμώ πιο δημιουργικά θέματα... αλλά... δεν πολυκαταλαβαίνω και την κουβέντα που θέλει τα θέματα να έχουν προδιαγραφές χρησιμότητας και ψυχωφέλειας. Στην πραγματική πραγματικότητα (vs. εικονική πραγματικότητα), ένα μπαρ ή καφέ θα ήταν απολύτως αναμενόμενο να διοργανώσει μια βραδιά AC/DC. Δεν θα πήγαινα σε αυτή την εκδήλωση αλλά δεν βρίσκω τίποτε το παράλογο ή απρόσμενο στο να υπάρχει μια τέτοια εκδήλωση και να προσελκύει κόσμο. Κατ' αναλογία, σε μια γωνιά της εικονικής γειτονιάς noiz γίνεται AC/DC χοροεσπερίδα, όχι υποχρεωτικής παρουσίας, η οποία έχει προσελκύσει μία χ ομήγυρη. Τίποτε το αξιοπαρατήρητο σε αυτό. Just my 2c (εισιτήριο για τη χοροεσπερίδα). ;)

Όπως το θέτεις, το πράγμα μου ακούγεται σχετικά απλό. Βάζεις σε ένα true bypass loop το wah ακολουθούμενο από το πετάλι με buffer. Στη συνέχεια της αλυσίδας σου βάζεις το fuzz. Όταν θέλεις σκέτο fuzz έχεις το loop κλειστό, το fuzz θα είναι μόνο του και θα συμπεριφέρεται ηχητικά όπως πρέπει. Όταν πάλι θες fuzz μαζί με wah, θα ενεργοποιείς το loop που θα περιλαμβάνει wah και buffer, οπότε το buffer θα εξισορροπεί τα υπερβολικά πρίμα που προκαλεί το wah, χωρίς να χαλάει τον ήχο του fuzz όταν είναι κλειστό το wah. Το buffer θα αλλοιώνει λίγο τον ήχο του fuzz αλλά αυτό δεν θα ακούγεται, διότι ούτως ή άλλως fuzz+wah=δραστικές αλλαγές χροιάς. Τώρα, αν δεν σου αρέσει ο ήχος του wah + buffer + fuzz, μάλλον έχεις πρόβλημα παντρέματος wah και fuzz, αφού με κανέναν συνδυασμό που ανέφερες δεν σου άρεσε ο ήχος. Ελπίζω να ήμανε κατανοητός!

Μου άρεσε για άλλη μια φορά. Όπως πάντα, το κομμάτι σου έχει το ιδιαίτερο προσωπικό σου ύφος. Το βασικό όταν ακούω τη μουσική σου είναι ότι με πείθει. Είναι στα αλήθεια προσωπική, ερμηνεύεις άμεσα αυτό που αισθάνεσαι και γράφεις καλό στίχο. Τα ηχοληπτικά είναι ζητήματα για τα οποία δεν έχω τη βαθιά γνώση που απαιτείται, επομένως δεν έχω να συνεισφέρω κάτι, αλλά (θα συμφωνήσω με τον Trolley) δεν έχουν μεγάλη σημασία, εφόσον το κομμάτι λειτουργεί. Πάντως αν ήθελες το αποτέλεσμα άμεσο και απογυμνωμένο από περιττές λεπτομέρειες, το πέτυχες. Το μόνο που λείπει από τη δουλειά σου είναι ολοκλήρωση. Τα ντέμο σου είναι πολύ αξιόλογα (το λέω κυριολεκτικά και όχι συγκαταβατικά), αλλά αν τα φανταστώ περασμένα μέσα από το (καλλιτεχνικό/αισθητικό και όχι τεχνικό) κόσκινο μιας τελικής παραγωγής, νομίζω ότι μπορούν να δώσουν ένα σπουδαίο αποτέλεσμα.

Δεν χρειάζεται ειδικό ποστ. Μπορούμε να τις προσθέσουμε στο gear list. ;D ;D ;D Είπαμε, είναι αμιγώς μουσικό το θέμα. Υ.Γ.: Κι εγώ Philips επαναφορτιζόμενη έχω για τον αεροδιάδρομο.

Εδώ έχω μία ένσταση κι εγώ. Το να γράφει κανείς για θλιβερά ή στενόχωρα θέματα δεν σημαίνει ότι πρέπει και ο ίδιος να βιώνει μονίμως τη θλίψη και τη στενοχώρια. Αν μιλάμε βέβαια τώρα για καταστάσεις δήθεν, προκειμένου να βγάλουμε κανά φράγκο, θα συμφωνήσω μαζί σου ότι κυκλοφορεί αρκετό δήθεν. Βέβαια εδώ υπάρχει ο αντίλογος ότι ο Βιβάλντι έγραψε τις 4 εποχές κατά παραγγελία και μέσα σε λίγες ώρες από όσο λένε, αλλά δεν παύουν αυτές να είναι αριστούργημα. Γιατί ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι αυτός που ξέρει να προκαλεί στον ακροατή γνήσια συναισθήματα, ασχέτως αν αυτά είναι στ' αλήθεια βιωμένα ή αυτοβιογραφικά. Προφανώς ο (κάθε) Βιβάλντι είχε το ταλέντο να εκτρέπει τον δημιουργικό του χείμμαρο προς όποια κατεύθυνση ήθελε, και όταν το έκανε -και για όσο το έκανε- βίωνε με τρόπο απόλυτα γνήσιο το δημιουργικό του στόχο, όπως ένας ηθοποιός γίνεται για λίγη ώρα στ' αλήθεια κάποιος άλλος. Επομένως ο Βιβάλντι ήταν ίσως ψεύτης, αλλά όχι ψεύτικος, δηλαδή δήθεν. Το δήθεν για μένα είναι όταν τα τραγούδια δεν έχουν αληθινό βάθος, ανεξαρτήτως του πού βούτηξε για να το βρει ο δημιουργός: στον εαυτό του ή στη φαντασία. Μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν πολλά ρηχά τραγούδια και αντίστοιχοι δημιουργοί, και μπαίνω στον πειρασμό να υποθέσω ότι τέτοιοι ήταν αυτοί που γνώρισες. Κατά τα άλλα μπορεί να υπάρχουν και δημιουργοί με αυθεντικότητα, που είναι απολύτως απορροφημένοι σε θλιβερές ιδέες κατά μόνας, αλλά κατά βάθος περνούν καλά με αυτό γιατί τους εμπνέει, ενώ κοινωνικά δεν φαίνεται να είναι διαλυμένοι από θλίψη (συνήθως βέβαια δεν είναι η ψυχή της παρέας). Τέλος υπάρχουν άνθρωποι που πάσχουν από διαταραχές κυκλοθυμίας, ελαφρύτερες ή σοβαρότερες. Για το τραγούδι θα σχολιάσω το συντομότερο, προέκυψε κάτι βιαστικό καθώς γράφω αυτές τις γραμμές.

Να βάλω και εγώ τη δική μου βελονιά στο πλέξιμο ;D του εγκωμίου σου. Άψογος σε όλα. Και υπηρετείς το είδος σου πιστά, και καταφέρνεις να βάζεις μέσα τη δική σου προσωπικότητα. Παρά τις φτωχές γνώσεις μου περί το ιδίωμα, απολαμβάνω τις δουλειές σου και την εκφραστική σου επάρκεια. Προσυπογράφω όλα τα... πουλόβερ που έπλεξαν οι προλαλήσαντες!

Συνήθως όσοι αγοράζουν έναν ακριβό combo δεν θέλουν απλώς έναν καλό ήχο αλλά έναν συγκεκριμένο καλό ήχο. Πάντως καλό ήχο γενικώς και αορίστως βγάζεις και με αρκετά λιγότερα από 800-1000 ευρώ που στοιχίζει το σετάπ που είδαμε. Γενικά ένα βρομοπέταλο των 177 ευρώ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί φτηνό.

+1

Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για φαινόμενο ψυχοακουστικό. Χονδροειδώς το φαντάζομαι κάπως έτσι: όταν έχουμε άγχος, κακή διάθεση, κούραση ή οτιδήποτε αντίστοιχο, ο εγκέφαλος δεν τραβάει, δεν στέλνει στα δάχτυλα σωστά σήματα, τα αυτιά με τη σειρά τους δεν ικανοποιούνται από αυτό που παίζουν τα δάχτυλα, και τροφοδοτούν με αυτό το συναίσθημα τον εγκέφαλο, και φτου και από την αρχή. Έτσι μπορεί οι ρυθμίσεις στα knobs να μην αλλάζουν, αλλάζει όμως ο τρόπος που ακούμε και ανταποκρινόμαστε στη μουσική, από διάφορους τυχαίους ή εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν την κατάσταση και τη βιοχημεία του εγκεφάλου. Αυτό εξηγεί γιατί και οι μουσικοί που παίζουν ακουστικά όργανα και δεν εξαρτώνται από knobs, έχουν παρόμοιες εμπειρίες.