sfaku

:o Τρεις σελίδες επιχειρήματα σου έγραψα. Και είναι το αντικείμενο των σπουδών μου. Όχι κάτι που νομίζω πως άκουσα στην τηλεόραση. Αυτές οι έννοιες δεν είναι εύκολες, ούτε είναι βλάκας όποιος δεν τις καταλαβαίνει. Αν θίχτηκες, κακώς θίχτηκες. Αν σου φάνηκαν δυσνόητα, ρώτα. Δεν είναι ντροπή. Ούτε εγώ είμαι κανένας που του τα βγάζεις με το τσιγκέλι. Αν βέβαια επιμένεις ότι εσύ τα ξέρεις καλύτερα, πάω πάσο. Όντως η κουβέντα δεν έχει νόημα.

Η γλώσσα είναι επιστημονικό αντικείμενο. Αν ακούσεις σε μια εκπομπή έναν άλλον επιστήμονα, π.χ. έναν πυρηνικό φυσικό, μπορεί να νομίζεις ότι κατάλαβες τα λεγόμενά του, αλλά στην πραγματικότητα κατάλαβες μια απλοποιημένη εντύπωση της γνώσης του. Δεν έγινες πυρηνικός φυσικός, επειδή τον άκουσες. Το ίδιο ισχύει και με τον γλωσσολόγο. Δεν κατάλαβες τι είπε. Και δεν γνωρίζεις το αντικείμενο παρά μόνο πολύ πολύ επιφανειακά. Ιδίως μπερδεύεσαι στη διάκριση ανάμεσα σε προφορικό λόγο και γραπτό λόγο. Πιστεύεις π.χ. ότι το ο και το ω διαφέρουν στην προφορά. Λάθος. Αυτό γινόταν πριν από 20 αιώνες. Τώρα πια διαφέρουν μόνο στη γραφή. Αλλαγή της ορθογραφίας δεν σημαίνει αλλαγή της γλώσσας. Και με ο να τα έγραφες όλα, η προφορά και η γλώσσα θα παρέμεναν ίδιες. Λες επίσης ότι μπορεί να αλλάξει ο τρόπος που μιλάνε οι άνθρωποι στο ίντερνετ. Λάθος. Οι άνθρωποι στο ίντερνετ δεν μιλούν, γράφουν (εκεί μπαίνουν και τα greeklish στο θέμα). Στο ίντερνετ μιλάς κατά πρόσωπο στον άλλονμόνο σε υπηρεσίες τύπου skype, τότε όμως χρησιμοποιείς τον προφορικό λόγο. Ο προφορικός λόγος όμως είναι τελείως ανεξάρτητος του αλφαβήτου που χρησιμοποιείται στη γραφή. Φαντάσου έναν αναλφάβητο. Μιλάει; Ναι. Γράφει; Όχι. Άρα γλώσσα και ορθογραφία είναι ανεξάρτητα πράγματα. Σκέψεις αλλαγής του αλφαβήτου δεν υπάρχουν, αλλά και να τεθεί θέμα, δεν θα γίνει αποδεκτό από τους πολίτες. Ούτε θέμα απλοποίησης της ορθογραφίας επίσης. Οι αλλαγές από τα κάτω ισχύουν για τον προφορικό λόγο. Ο γραπτός λόγος είναι ένας κανόνας κοινωνικής φύσης και είναι καλό να τηρείται. Δεν είσαι εγκληματίας αν είσαι ανορθόγραφος, αλλά μην πας να το κάνεις και άποψη με επιχειρήματα τα οποία δεν κατανοείς καν. Ξαναδιάβασε αυτό που σου έγραψα πριν. Οι απαντήσεις είναι εκεί. Η γλώσσα είναι επιστήμη. Δεν πιστεύω ότι θα έλεγες ποτέ τη δική σου άποψη σε έναν πυρηνικό επιστήμονα για το πώς κινούνται τα φωτόνια. Το ίδιο ισχύει και όταν μιλάς με φιλόλογο. Δεν φταις εσύ όμως. Υπάρχει διαδεδομένη η άποψη ότι όλοι μπορούμε να έχουμε άποψη για τη γλώσσα, την ιστορία και πολλά άλλα θέματα επιστημονικής φύσης. Μάλιστα θεωρούμε ότι ξέρουμε περισσότερα από τους ειδικούς. Πρέπει όμως σαν λαός κάποια στιγμή να μάθουμε να ακούμε στα σοβαρά και χωρίς ωτασπίδες αυτούς που έχουν σπουδάσει ένα αντικείμενο.

Λόγω φιλολογικής ιδιότητας επιτρέψτε μου μερικά πιο εμπεριστατωμένα σχόλια. Αυτό είναι ένα από τα μύρια λάθη που ακούει/διαβάζει κανείς. Γενικά οι μιντιάνθρωποι εδώ και 15-20 χρόνια ρίχνουν όλο και πιο πολύ το κόστος, αδιαφορώντας παράλληλα πλήρως για οποιαδήποτε γλωσσικά στάνταρ. Και όσο πάει και χειροτερεύει. Θυμάμαι σε τίτλο εφημερίδας το '95 τη φράση "τα στελέχοι". Το '70 και το '80 ο συγκεκριμένος επιμελητής θα έχανε δια παντός τη δουλειά του. Και όχι μόνο αυτός αλλά και ο δημοσιογράφος που το παρέδωσε έτσι. Μετά βέβαια, άρχισαν οι εκπτώσεις, όλο και θεαματικότερες. Σήμερα πια, δεν ακούω δελτίο ειδήσεων και δεν διαβάζω εφημερίδα χωρίς να πέσω πάνω σε κραχτά λάθη. Οι επιμελητές έχουν πάρει πόδι, έχουν αντικατασταθεί από άπειρους/άσχετους ή καλούνται μέσα σε μια βάρδια να διορθώσουν 456 φύλλα. Και αυτό είναι πολύ κακό, αφού η γλώσσα των ΜΜΕ είναι η σημαντικότερη μορφή έμμεσης γλωσσικής διαπαιδαγώγησης. Τα κείμενα διαβάζονται χωρίς τόνους. Ωστόσο δεν διαβάζονται με την ίδια άνεση. Χωρίς τόνους υπάρχει πάντοτε κίνδυνος παρανόησης κατά περίπτωση. Επιπλέον δεν θα ξέρεις να διαβάσεις λέξεις που δεν έχεις ξανακούσει. Αυτό στα απλά κείμενα δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα, αλλά αν γράψω σκολοπενδρα πού θα τονίσεις; (επίσης αν δεν έβαζα τόνο στο ερωτηματικό "πού" προηγουμένως, θα μπορούσες να το μπερδέψεις με το αναφορικό). Επιπλέον, υπάρχουν κανόνες και πρέπει να τους ακολουθούμε. Δεν μπορούμε να γράφουμε όπως θέλουμε. Τα ορθογραφικά συγχωρούνται. Η επιλογή να γράφεις χωρίς τόνους όμως δεν είναι άγνοια, απλώς βαρεμάρα. Όχι, δεν πάμε προς αυτή την κατεύθυνση. Ηθικά κακό δεν είναι να απλοποιείς την ορθογραφία. Πρακτικά μπορεί να είναι πάρα πολύ κακό όμως. Και πρέπει να γίνεται μόνο όπου είναι εφικτό και απαραίτητο(και φυσικά πρέπει να γίνεται από τον νομοθέτη, όχι από τον καθένα μας ανάλογα με το πώς πήγε το πρωινό ξύπνημα). Δεν είναι εφικτή όμως τέτοια αλλαγή, γιατί σημαίνει ότι αύριο μεθαύριο τα παιδιά δεν θα μπορούν να διαβάσουν τα σημερινά κείμενα, αφού δεν θα γνωρίζουν αυτά τα "περίεργα φωνηεντικά συμπλέγματα". Δεν είναι όπως όταν καταργήθηκαν τα πνεύματα, που απλώς έφυγαν μερικά "καπελάκια" από τα φωνήεντα. Εδώ θα διακοπεί η συνέχεια στη λογοτεχνική και κειμενική παραγωγή της γλώσσας. Το ίδιο και ακόμη περισσότερο θα ίσχυε για τα greeklish φυσικά. Τέλος, δεν υπάρχει καμία πρόθεση αλλαγής προς αυτή την κατεύθυνση. Άσε που αν δις κίμενο γραμένο με τέτιες απλοπιίσις θα τραβίξις τιν τριχοφιία γίρο από ό,τι πολιτιμότερο έχις ;D Κακά τα ψέμματα, τα greeklish είναι απλώς απαράδεκτα. Τα μικρά παιδιά αλλάζουν κείμενα lol και megale gmsa mia gmna. Δεν μπορείς να διαβάσεις κοινωνιολογία στα greeklish. Για να γίνονταν λειτουργικά τα greeklish θα έπρεπε να προσαρμοστούν στη γλώσσα με συγκεκριμένη γλωσσολογική μεθοδολογία και να τα διδαχτούν όλοι από την αρχή. Αλλά τέτοια ανάγκη δεν υπάρχει. Σήμερα έχουμε ένα λειτουργικότατο αλφάβητο (και αντίκα άμα λάχει) που το ξέρουμε όλοι (ο αναλφαβητισμός είναι πολύ περιορισμένος). Όλα μας τα βιβλία είναι γραμμένα σε αυτό. Δεν είμαστε Τουρκία το 1908, που έγραφαν με αραβική γραφή και γνώριζαν γραφή μόνο οι ιερείς και κάποιοι γραφείς. Εκεί ήταν εύκολο να μάθουν όλοι από την αρχή με το ίδιο αλφάβητο, διότι ούτε υπήρχε κάποια ογκώδης λογοτεχνική παραγωγή με την παλιά γραφή, ούτε έγραφαν πολλοί ώστε να ξεβολευτούν οι πολίτες από τις παλιές τους συνήθειες. Τουναντίον ήταν επιβεβλημένη μια τέτοια κίνηση για τη διάδοση της γραφής, αφού το αραβικό αλφάβητο είναι φοβερά δύσκολο και δεν μπορεί να αποδώσει καλά την τουρκική γλώσσα, που σαν δομή δεν έχει καμία σχέση με την αραβική. Εδώ αν υιοθετούνταν τα greeklish θα έπρεπε να πετάξουμε όλα μας τα βιβλία. Πρόκειται για μια άχρηστη "διευκόλυνση"-"απλοποίηση" με μηδενικό όφελος (δεν συρρέουν ακριβώς οι λαοί να μάθουν ελληνικά). Αυτά που λες ισχύουν για τη γλώσσα. Άλλο γλώσσα, άλλο γραφή. Υπάρχουν χιλιάδες γλώσσες στον πλανήτη που δεν διαθέτουν γραφή. Η ελληνική απέκτησε γραφή τον 13ο π.Χ. περίπου αλλά μιλιέται σίγουρα από το 3.000 π.Χ. τουλάχιστον. Το ίδιο ισχύει για όλες τις γλώσσες, η γλώσσα είναι φυσική και εγγενής δυνατότητα, αντίθετα η γραφή είναι μια τεχνολογική εξέλιξη στην αποτύπωση της γλώσσας, και δεν έχει προκύψει σε όλους τους πολιτισμούς. Επομένως, η εξέλιξη σε προφορική επίπεδο γίνεται όντως από τα κάτω. Η γραφή όμως εξελίσσεται με ρυθμίσεις άνωθεν, δηλαδή από την εκάστοτε αρχή. Η αλλαγή του μονοτονικού δεν προέκυψε από μόνη της επειδή όλο και περισσότεροι ξέχναγαν τους τόνους. Ήταν μια απόφαση με συγκεκριμένο γλωσσολογικό και πολιτικό σκεπτικό και πάρθηκε από ειδικούς και αρμόδιους. Τέτοιες ρυθμίσεις καταγράφονται από την αρχαιότητα. Ήδη το 403 π.Χ. έγινε μια μεγάλη αλλαγή με την υιοθέτηση του ευκλείδειου αλφαβήτου, που εισήγαγε το Η, το Ω και πολλά άλλα στοιχεία που δεν υπήρχαν ως τότε. Η μεταρρύθμιση έγινε από τον Αρχίνο, όχι από τους πολίτες. Κατά τον ίδιο τρόπο έχουν γίνει όλες οι μεταρρυθμίσεις στην ιστορία της γραφής. Αυτά τα παραδείγματα είναι για να ξεκαθαρίσει λίγο η παρανόηση μεταξύ γλώσσας και γραφής, η οποία -για να μη νομίζεις ότι σε παρεξηγώ- είναι κοινότατη.

Για το behind the beat που λέει ο Χάρης, εμένα μου συνέβαινε το εξής. Σκοτωνόμουν να είμαι σωστός χρονικά και όταν άκουγα το γραμμένο, ήταν εκτός. Μια μέρα τυχαία ανακάλυψα ότι κουνώντας λίγο μπροστά τα drum parts στο sequencer, ξαφνικά όλα ακούγονταν σωστά! Νομίζω ότι σε μένα συμβαίνει το εξής: το bfd που χρησιμοποιώ, εισάγει latency με αποτέλεσμα να κρεμάνε όλα τα όργανα. Όταν ηχογραφείς δεν ακούγεται αλλά όταν έχει ηχογραφηθεί πλέον, τότε υπάρχει πρόβλημα, τα τύμπανα είναι ένα κλικ πίσω. Αν είναι έτσι και στην περίπτωσή σου, τσέκαρε τις ρυθμίσεις latency του daw σου και του addictive μήπως και βελτιωθεί το πράγμα. Αλλιώς μια μεσοβέζικη λύση είναι να ηχογραφήσεις τα midi τύμπανα σαν audio, για να μην εχεις το latency του virtual instrument, και να γράψεις με βάση αυτό.

Αδύνατο να μη σχολιάσω, αφού είμαι πολύ φανατικός του Wynn και των Dream Syndicate. Έχω επιχειρήσει και εγώ ανάλογα πειράματα. Θα συμφωνήσω καταρχήν και με τα τεχνικά σχόλια αλλά και ότι η ιδέα είναι ωραιότατη. Οι στίχοι όμως έχουν δύο προβλήματα. Καταρχήν λόγω των ελληνικών, μοιάζουν λίγο "φορετοί" από πάνω. Παρότι η προσέγγισή αμερικανικής μουσικής και ελληνικού στίχου που επιχειρείς δεν είναι σε καμία περίπτωση κακή (κυκλοφορούν πολύ πιο άτεχνες προσπάθειες, ακόμη και στη δισκογραφία), παραμένει και πάλι μια μικρή αίσθηση ότι η μουσική προϋπήρχε σαν ύφος και ότι οι στίχοι προσπαθούν να αποδώσουν στα ελληνικά αυτό που θα έλεγε ένας αγγλικός στίχος. Δεύτερον, οι στίχοι είναι πολύ σημαντικοί για το συγκεκριμένο είδος. O Wynn ανήκει σε μια φάρα τραγουδοποιών (π.χ. Dylan, Neil Young ) με στίχο που αγγίζει την ποίηση - όχι με λογοτεχνικά αλλά με popular art κριτήρια. Θυμίζω τραγούδια του όπως το Side I'll never show, Untill the Curtain Falls κλπ. Οι στίχοι λοιπόν εδώ είναι σε σωστή κατεύθυνση, έχουν προσωπικό τόνο, αλλά τους λείπει βάθος και εκλέπτυνση. Επίσης τους λείπει αυτό το κάτι παραπάνω, που μετατρέπει το προσωπικό μας βίωμα σε ένα ζήτημα άμεσου ενδιαφέροντος για τον ακροατή. Θα μου πεις ο Wynn έχει γράψει και πολύ απλούς στίχους της Velvet σχολής, όπως το when you smile (γενικά ο πρώτος δίσκος είναι σε αυτό το πνεύμα). Ναι, είσαι πιο κοντά σε αυτό, αλλά αυτό το ύφος: α) αποδίδεται πολύ δύσκολα στα ελληνικά λόγω της ελλειπτικότητάς του, και β) θέλει μια γερή δόση αφέλειας και αθωότητας. Οπότε οι στίχοι δεν ικανοποιούν ούτε αυτό το κριτήριο. Είναι κάπου στη μέση. Ένα άλλο θέμα είναι ότι αυτό το ύφος δεν βγαίνει με computer και addictive. Θέλει μπάντα. Οι DS είναι ένα γκρουπ φοβερά απλό, και ο λόγος που δεν ακούγονται απλοϊκοί είναι ότι διαθέτουν μια σειρά από στοιχεία που τους προσδίδουν ενδιαφέρον. Εκτός από την καλή τραγουδοποιία και την προσωπικότητα, θα πρόσθετα οπωσδήποτε τη λάιβ αίσθηση, που δίνει ζωντάνια στη μουσική τους. Ο Wynn ποτέ δεν είχε ασχοληθεί πάνω από 10-15 μέρες με παραγωγή πριν από το Northern Agression, γιατί έμπαιναν και έγραφαν όλοι μαζί, αφήνοντας για τα overdubs μόνο κάποια πασπαλίσματα. Στα λέω όλα αυτά ως παθών, και στο θέμα των στίχων και στο θέμα της παραγωγής, αφού έχω περάσει τη φάση Wynn + ελληνικός στίχος. Προσωπικά θα έβλεπα τις εξής μεθόδους διαφυγής (όχι τόσο για το τραγούδι αλλά γενικά για αυτό το υφολογικό τουρλού που επιχειρείς): 1) Πειράζεις τη μουσική ώστε να έρθει πιο κοντά στον ελληνικό στίχο. Σε αυτή την περίπτωση η άμεση παραπομπή στους DS χάνεται και γίνονται μια απλή επιρροή. 2) Πειράζεις τους στίχους ώστε μείνει η μουσική κατά το δυνατόν ως έχει. Πολύ δύσκολο γιατί απαιτεί να εφεύρεις μια νέα στιχουργική "γλώσσα" στο ελληνόφωνο ροκ και αυτό δεν το έχουν καταφέρει πολλοί ως τώρα. Από την άλλη η μουσική κατά τη γνώμη μου είναι σχεδόν αδύνατο να μην πειραχτεί καθόλου για να ανταποκριθεί στην ακουστική εντύπωση των ελληνικών (που είναι άλλη από των αγγλικών). Για να το κλείσω: Φτιάξε μπάντα όπως σου λέει και ο Σάμης, είναι πανκ και ξέρει από καλό λάιβ ;D Σε κάθε περίπτωση μπράβο πάντως και για το πείραμα και βεβαίως βεβαίως... για το εκλεκτό σου γούστο ;D

Σωστή η παρατήρηση, αυτά δεν είναι ακριβώς ατομικά κατορθώματα, αλλά μέρος μιας εξελικτικής αλυσίδας. Νομίζω όμως ότι αυτό αφορά στην ουσία ολόκληρη την ιστορία του r'n'r και των περισσότερων ειδών τέχνης, λαϊκής και μη. Προσωπικά, επειδή δεν την ήξερα, με εντυπωσίασε. Και οπωσδήποτε οι μεγάλες προσωπικότητες, όσο και αν αποτελούν κρίκους μιας αλυσίδας, έχουν τη γοητεία τους. Όσο για τον όρο "ανακάλυψε", αναφέρομαι κυρίως στον τρόπο που παίζει με το δεξί, και ο οποίος χαρακτηρίζεται νεωτερικός στο ντοκιμαντέρ.

Στο γνωστό κιθαριστικό blog του Joe Gore βρήκα ένα φοβερά ενδιαφέρον άρθρο για την gospel κιθαρίστρια Sister Rosetta Tharpe. Κάποιοι πιθανόν τη γνωρίζετε, εγώ δεν την ήξερα και εντυπωσιάστηκα από το καταπληκτικό κιθαριστικό της στιλ το οποίο επηρέασε τον Τσακ Μπέρι, τον Έλβις και πολλούς άλλους πρωτεργάτες του r'n'r. Πρόκειται για μια αφανή ηρωίδα της κιθάρας, που αποκαλείται the godmother of r'n'r. Εδώ το άρθρο: http://tonefiend.com/music/sister-rosetta-tharpe/ Και ένα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ του BBC για την Tharpe. Αξίζει να το δείτε όλο, αν και στα 2 πρώτα λεπτά θα έχετε πάρει ήδη μια γεύση από την εκπληκτικη r'n'r κιθαριστική τεχνική, που πιθανότατα αυτή ανακάλυψε για πρώτη φορά:

Εντυπωσιακό, δεν το γνώριζα. +1 και θα επιμείνω στην αίσθηση. Ο τρόπος που είναι στημένη μια κιθάρα και η αίσθηση που μας δίνει μεταβάλλει (ψυχοακουστικά) και τον τρόπο που παίζουμε πάνω της άρα και τον ήχο της. Για αυτό πιο σημαντικό είναι να σε βολεύει και να σε φτιάχνει η κιθάρα, όπως είναι σεταρισμένη, να παίξεις. Άλλους τους φτιάχνει μια εύκολη κιθάρα και άλλη θέλουν ζόρι και παχύτερες χορδές. Προσωπικά μου αρέσει η αίσθηση που παίρνω από 11άρες, ίσως επειδή πρωτοέμαθα σε ακουστική και κλασική που έχουν μεγαλύτερο τένσιον. Έχω ακούσει πολλούς παίκτες που παίζουν με 9άρες ή 10ρες και βγάζουν -σαν ηχητικό αποτέλεσμα- τις ίδιες ποιότητες που αναζητώ εγώ στις 11άρες. Άρα το θέμα δεν είναι μόνο οι 11άρες/10άρες γουατέβα, αλλά ο συνδυασμός του εκάστοτε παίχτη με το gauge. Είναι δύο σημαντικοί παράγοντες, από τους πολλούς που διαμορφώνουν τον ήχο. Συμπερασματικά, είναι μάλλον αφαίρεση να πεις "οι 9άρες παίζουν έτσι και οι 10ρες γιουβέτσι", αφού ο παίχτης παίζει σημαντικότατο ρόλο. Ο Γκίμπονας παραπάνω κάνει τις 7άρες να ακούγονται σαν 13άρες και ένας κακός παίχτης που παίζει με 12 μπορεί να ακούγεται tinny.

Οι λεπτές διαφορές μεταξύ προενισχυτών σαφώς και υπάρχουν αλλά αφορούν κυρίως εκλεπτυσμένες και ακριβές παραγωγές. Και βέβαια πρέπει να είσαι σε θέση να τις ακούσεις, δηλαδή να έχεις εύκολη πρόσβαση σε τέτοια μηχανήματα, εμπειρία στη χρήση τους, και τα ανάλογα αυτιά, με λίγα λόγια να είσαι μηχανικός ήχου, παραγωγός κττ. Για τα demo ενός μουσικού με βασικό επίπεδο ηχοληπτικών γνώσεων, ένας καλός (όχι απαραίτητα πανάκριβος) προενισχυτής κάνει άριστη δουλειά και λύνει τα χέρια. Αυτό το λέω από προσωπική εμπειρία. Πάντως οι προενισχυτές καρτών ήχου στην κατηγορία κάτω από 600 ευρώ έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ. Και τέλος, από ένα πιανάκι μόνο δεν καταλαβαίνεις. Νομίζω ότι υπάρχουν σαφώς πιο "επικίνδυνες αποστολές" και παίζει ρόλο και τι γίνεται στο context.

Jag και JM είναι αρκετά ιδιαίτερες και λίγοι έχουν εμπειρία, έστω και μικρή, από τα συγκεκριμένα μοντέλα. Αν αυτή ήταν η πρώτη jag που έπιασες στα χέρια σου, πιθανότατα δεν μπορείς να εκτιμήσεις τη διαφορετική αίσθηση (είναι πολύ ιδιαίτερη λόγω του scale), ούτε αν το σετάρισμα της κιθάρας είναι σωστό. Το ίδιο ισχύει πάνω κάτω για την JM. Οπότε είναι μάλλον ακατάλληλες για "τυφλή" αγορά.

Υψηλότατα τεχνικά στάνταρ (καμία έκπληξη ;) ), χροιά που ακούγεται πολύ καλά και στα ελληνικά (για Αμερικάνος έχεις άψογη προφορά ;D ) (συνέχισέ το), με μία μόνο παρατήρηση, την απόσταση ανάμεσα στο ύφος της μουσικής (ροκ μπαλάντα) και το ύφος των στίχων (διαβάζοντάς τους, θα φανταζόμουν άλλο "ντύσιμο", π.χ. ένα μίνιμαλ-σινεματίκ πιάνο ή κάτι που να ενισχύει τη δημιουργία εικόνων, οι οποίες είναι έντονες στους συγκεκριμένους στίχους).

Η φωνή, παραβλέποντας την ομοιότητα με Cohen, έχει πολύ ενδιαφέρουσα χροιά. Οι στίχοι έχουν επίσης ενδιαφέρον, αν και κάπως στιλιζαρισμένοι. Αυτό που ακούω είναι υποσχόμενο, αλλά κατά τη γνώμη μου, στα ηχητικά χωράφια που τριγυρνάς και συγκρινόμενος με ονόματα αυτού του επιπέδου, πρέπει να βρεις ένα δικό σου, πιο αιχμηρό τρόπο γραφής και ερμηνείας. Βοηθάει να έχεις κάτι πραγματικά σημαντικό να πεις, κάτι που απαιτεί μεγάλη προσπάθεια γα να το εντοπίσεις. Αυτός είναι ο πραγματικός πήχυς για ένα πετύχεις ένα γνήσιο ύφος παραπλήσιο με Cohen, Dylan, Waits και άλλες μορφές της σύγχρονης τραγουδοποιίας που δεν βασίζονται στην υψηλή τεχνική αλλά στο έντονα προσωπικό ύφος και μήνυμα.

Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες. Έχουμε μπει σε μια εποχή όπου η πραγματική ζωή βιώνεται μέσω οθόνης. Ιδίως για τους πιτσιρικάδες του σήμερα, που διαμορφώνουν συνήθειες και χαρακτήρα μέσα σε αυτό το κλίμα, έχει βγει ο όρος screenagers. Νομίζω ότι αυτό είναι μια παρενέργεια, αρκετά δυσάρεστη, της hi-tech έκρηξης.

Στα ριφ το wah παράγει έναν αρκετά παραμορφωμένο ως προς τις συχνότητες ήχο, και είναι λογικό να μη σου αρέσει, ιδίως αν παίζεις π.χ. metal και περιμένεις να ακούς τίγκα μπάσα στη ρυθμική. Το wah σε αυτά τα είδη προσφέρεται κυρίως για layering (να προσθέτεις δηλαδή στρώσεις πάνω σε έναν πιο "ορθόδοξο" ρυθμικό ήχο) ή ίσως σε κάποιες περιπτώσεις για fixed wah settings, δηλαδή να βρεις μια θέση με πολύ τονισμένα μεσαία κάπου στη μέση της διαδρομής του πεταλιού (λίγο πιο πάνω-λίγο πιο κάτω ανάλογα με τα γούστα και τον εξοπλισμό σου). Εκεί αφήνεις το πετάλι σταθερό (δεν το κουνάς πάνω-κάτω) και αξιοποιείς τα τονισμένα μεσαιοπρίμα. Συνήθως αυτή τη χρήση στο hard rock και στα συναφή ιδιώματα την αξιοποιούν στα σόλο, βλ. Michael Schenker, Jimmy Page κλπ που φημίζονται για τον fixed wah ήχο τους στα lead. Επίσης παίζει ρόλο η θέση του wah στην αλυσίδα. Αν θες το wah να παίζει πολύ έντονα, το βάζεις μετά τα γκαζοπέταλά σου. Τότε θα μοιάζει πιο πολύ με φίλτρο synth και θα παράγει και κάποια έντονα peaks. Ιδίως στην πιο πρίμα θέση ανεβάζει πολύ την ένταση. Αυτή είναι μια μάλλον πειραματική επιλογή. Αν όμως θες λιγότερο αιχμηρό ήχο, πιο κομπρεσαρισμένο και με πιο ανεπαίσθητο wah εφέ, το βάζεις πριν από τα γκάζια σου. Αυτή είναι η κλασική θέση για τους περισσότερους παίχτες, αλλά επειδή γούστα είναι αυτά, πειραματίζεσαι και βλέπεις ακούς.

Το δυνάμει κοινό του εννοούσα και όχι τους οπαδούς του.

;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D Πάντως δικαίωμά του να παίξει σε γάμο εφοπλιστών. Δικαίωμα και του κοινού του να κρίνει αν αυτό συνάδει με την εικόνα του.

Σπέρνει. Το Lies my body told me μου θύμισε Gun Club, Dream Syndicate κττ.

Όντως και θα προσέθετα ότι αυτό δεν είναι απεργία. Απεργία είναι όταν λες δεν θα έρθω στη δουλειά (συναυλία εν προκειμένω) σήμερα. Αυτό θα το έλεγα μάλλον κάτι σαν ακτιβισμό ή πιθανόν και πράξη τσαντίλας. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ σε πιο πολιτικά χωράφια αλλά αυτά για το ψευδεπίγραφο τσεγκεβαριλίκι είναι σωστά. Επίσης για τους δήμους, θα ήθελα να προσθέσω ότι οι εκδηλώσεις για ερασιτεχνικά συγκροτήματα που έκαναν παλιά κάποιοι δήμοι (δεν ξέρω αν συνεχίζονται) ήταν θετικές ενέργειες. Οι περισσότεροι Έλληνες καλλιτέχνες που σέβομαι απέχουν από συνεργασίες με δήμους, αν και προφανώς υπάρχουν και συνεργασίες που είναι καθαρές. Η μανιέρα κάποιων πάντως που έχουν θησαυρίσει από συνεχείς συνεργασίες με δήμους, κόμματα κττ ασφαλώς είναι αηδιαστική.

Δεν ξέρω ποιος διέκοψε τη συναυλία. Προσυπογράφω το σχόλιο του Audiokostas πάντως. Επειδή αναφέρθηκε, ο Μαχαιρίτσας ανήκει στους πολύ ευνοημένους καλλιτέχνες. Προσωπικά δεν τον έχω δει ποτέ, ούτε και θα πλήρωνα ποτέ να τον δω, αλλά τον έχω ακούσει αρκετές φορές στα 90's με το ζόρι, στη σχολή μου όπου τον καλούσαν να κάνει συναυλίες, στα πλαίσια εκδηλώσεων συγκεκριμένης νεολαίας, και σε ώρες που είχαμε μάθημα. Δεν μπορώ να φανταστώ γιατί πληρώνει κανείς να ακούσει κάτι τόσο παιγμένο σε ρφ, τηλεροράσεις και δημόσιους χώρους, αλλά γούστα είναι αυτά όπως έλεγε και ο Λέοπολντ φον Μάζοχ.

Θα έλεγα ότι οι Drive ήταν πάντοτε μια δυνατή R'n'R μπάντα με καλύτερη επίδοση στα λάιβ παρά στο στούντιο. Στο στούντιο ακούγονταν πιο σωστοί, αλλά δεν άκουγες την ενέργεια και το δέσιμο του ζωντανού. Ειδικά στα '80s κατεδάφιζαν κτίριο, για όποιον είχε την τύχη να τους δει. SF, επειδή ανέφερες τους Nomads, τους έχω δει και τους δύο support στον Wynn, και επειδή όλα είναι θέμα γούστου, βρήκα τους Nomads πολύ στεγνούς και μάλλον κουραστικούς. Αντίθετα οι Drive σαπόρτ στους Syndicate πριν από λίγο καιρό, ήταν πολύ ζουμεροί. Τέλος, για τον ντράμερ τους τα ανέκδοτα έδιναν και έπαιρναν στα '80s, είναι αλήθεια ότι ακόμη κι εγώ άκουγα τα λάθη του προτού καν αρχίσω να παίζω μουσική, αλλά τελικά το ζουμί -για κάποιους- δεν είναι εκεί.

Για το είδος τους δηλαδή, έπαιζαν καλά. Και τώρα παίζουν ακόμα καλύτερα. Το Heavy Liquid είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, που δεν το ακούω επειδή είναι Έλληνες και το ξέρω, αλλά επειδή είναι καλό. Επίσης να θυμίσω ότι οι LD είχαν πέραση στα κολεγιόπαιδα των ΗΠΑ στα '80s.

Προσυπογράφω στο σύνολό του, χαρτοσημαίνω και θυροκολλώ.

Την κιθάρα την πήρα προ περίπου δυο ετών σεταρισμένη για 11άρες, και μάλιστα το σετάπ ήταν εξαιρετικό. Από τότε δεν την πείραξα. Σταδιακά μεταλλάχτηκε το action χωρίς να το καταλάβω, προφανώς γιατί τη συνήθιζα και γιατί έχω κολλήσει με τη jm μου που καταλαμβάνει το 80% του χρόνου μου ;D , από ηλεκτρικές τουλάχιστον.

Παίδες ευχαριστώ! Στη βέργα έγιναν διάφορες προσεκτικές απόπειρες ρύθμισης αλλά το action παρέμενε πολύ ψηλά. Έτσι κατέφυγα στο shimming, με μια λωρίδα από πλαστική καρτούλα λεπτότερη από πιστωτική, στις βίδες γέφυρα μεριά. Όσον αφορά το microtilt δεν το αναγνώρισα λόγω απειρίας! Έψαχνα για κάτι ρυθμιζόμενο στο λαιμό, ενώ, από όσο κατάλαβα μετά, η υποδοχή του άλεν είναι στο pocket (όπου δεν κοίταξα)! Το θέμα είναι: αφού η κιθάρα "ήρθε" πλέον, και εγώ από την άλλη δεν είμαι ο Dan Erlewine, αξίζει να ψάχνω να πετύχω την ίδια ρύθμιση με το micro tilt; Έχει διαφορά, ηχητικά και μηχανολογικά;

Πρόσφατα ξεκίνησα να μελετάω σετάπ και έπεσα στα βαθιά. Συγκεκριμένα δοκίμασα shimming στο λαιμό της τέλε μου. Τα αποτελέσματα ήταν πολύ καλά (τύχη του πρωτάρη). Στην κιθάρα αυτή, ένα εξαιρετικό όργανο, δυσκολευόμουν να κατεβάσω το action (ήταν αντικειμενικά πολύ ψηλά). Επίσης ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Υποψιαζόμουν ότι θέλει shimming και όντως, αφού το έκανα, το action κατέβηκε και η κιθάρα παίζει βούτυρο με 11άρες. Ο ήχος μπασάρισε ένα κλικ (ή ψυχοακουστικά το αντιλαμβάνομαι έτσι) και απέκτησε definition (για αυτό είμαι 100% σίγουρος). Ακούω όλες τις χορδές ακόμη και με 10 κιλά διστόρτιο. Το παράδοξο είναι ότι έτσι εύκολη και άψογα στημένη ήταν η κιθάρα όταν την αγόρασα πριν από δύο χρόνια. Στην κιθάρα δεν έγινε ποτέ σετάπ έκτοτε. Τώρα, για να έχω πάλι ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα (όχι ψηλό action, μαλακές χορδές κλπ) χρειάστηκε να κάνω shimming. Οι απορίες μου είναι: -Τι μπορεί να αλλάξει στο ίδιο ακριβώς όργανο, με ακριβώς το ίδιο σετάπ, ώστε μέσα σε δύο χρόνια να χρειάζεται μια τόσο σημαντική παρέμβαση όπως το shimming για να παίζει καλά; -Η κιθάρα έχει micro tilt. Υπάρχει περίπτωση αυτό να ξεβιδώθηκε με τον καιρό χωρίς να γίνει αντιληπτό και χωρίς να φανούν χαλαρές οι βίδες; -Βιδώνοντας το λαιμό μετά το shimming, εφάρμοσα μια ιντερνετική συμβουλή: μόλις μια βίδα μου φαινόταν ότι πάει να τερματίσει, έδινα 3-4 μικρά σφιξίματα. Κάποια ένσταση; Ευχαριστώ προκαταβολικά όποιον δεν βαρεθεί να απαντήσει.