sfaku

Αγαπητέ elavd το ενδιαφέρον θέμα σου είναι επίσης ένας θαυμάσιος τρόπος για να κάνεις summon τον Superfunk ;D ;D ;D

Αυτό το πράγμα έχει 17 μέτρα πλάτος. Δεν χωράει στην Παλιά Εθνική Οδό. ;D ;D Απίστευτο btw

Όχι ρε συ, στο ManosX :)

Ενδιαφέρον πόσο παρανοούμε τα λεγόμενα του άλλου για να μην υποχωρήσουμε από τις θέσεις μας. Δεν είπα ότι μου παίρνει 50 8ωρα να το στήσω. Είπα ότι απαιτεί τόσο χρόνο για maintenance. Ας διηγηθούμε τώρα μια αληθινή ιστορία ζωής. Το προ-τελευταίο μου PC του 2009, που το είχα πάρει για να μην πάρω Mac, μου κόστισε αρχικά 1000 ευρώ το 2009, με C2D 9550. Η συναρμολόγηση μου πήρε 2 ώρες με το πάσο μου. Θυμίζω, σκοπός η ηχογράφηση μουσικής. Σε αυτό το PC υποχρεώθηκα μέχρι σήμερα να αλλάξω: -Ψύκτρα CPU που ήταν ήδη aftermarket (γιατί συντόνιζε με το πανάκριβο θρυλούμενο ως "πολύ αθόρυβο" κουτί μου) -Τροφοδοτικό, γιατί κάηκε στα δύο χρόνια (Nexus 850) -Ψύκτρα (Scythe) στην κάρτα γραφικών (Gigabyte 9800 GT), γιατί έκανε τρομερό θόρυβο, παρότι αναφερόταν στα φόρα ως αθόρυβη. -Μνήμες (ποιοτική σειρά της Corsair) γιατί αποδείχτηκαν ελαττωματικές ή για κάποιο λόγο ασύμβατες με MB της GigaByte (που χρησιμοποιώ πάντοτε). Δηλαδή παίζουν σε όλα τα MB πλην αυτών της συγκεκριμένης μάρκας. Αυτό πού να το ξέρεις; -Προσέθεσα fan controllers σε όλα τα ανεμιστηράκια γιατί τα "θρυλικά" SilenX (14 ευρώ το ένα) ήταν πολύ πιο θορυβώδη από το θρύλο τους, αν δεν τα έβαζες στις μίνιμουμ στροφές. -Κάρτα γραφικών, γιατί σε όλα αυτά τα ανοίγματα για ρύθμιση των fans, μια φορά έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και βραχυκύκλωσαν δύο pin πάνω στη βέρα μου (βραβείο ατυχίας αλλά άνοιξε μία, άνοιξε δύο, θα την πατήσεις). Η επόμενη κάρτα (MSI 250GTS) ευτυχώς είχε σχετικά αθόρυβο cooler (σειρά Twin Frozer) και δεν αναγκάστηκα να φάω χρόνο για να ξαναβάλω το aftermarket και σε αυτήν. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ: Ανάλογα με την αρχιτεκτονική του case μια αλλαγή ψύκτρας ή τροφοδοτικου σημαίνει ότι πρέπει να βγουν (σχεδόν) όλα και να ξαναμπούν. Αν δεν κάψεις κάτι από στατικό ή αν δεν έχεις την ατυχία να είσαι παντρεμένος που φοράει τη βέρα του. Βάλε και το finetuning, το διάβασμα στα fora για να βρεις γιατί το πανάκριβο και υποτιθέμενα αθόρυβο case σου συντονίζει, γιατί δεν παίζουν οι μνήμες, γιατί δεν το ένα και γιατί δεν το άλλο... Μετά από όλα αυτά, είχα ακόμη ένα PC που συντόνιζε και έκανε κάποιο μικρό θόρυβο. Από επιδόσεις και σταθερότητα ήταν καλό, αλλά μου είχε στοιχίσει πάνω από 1600 € και πολλές ώρες δουλειάς σε βάθος 3ετίας. Εξού και τα περίφημα 50 8ωρα. Είναι ένα μηχάνημα με πολύ καλής ποιότητας components. Ωστόσο, παρά τη χαρά της δημιουργίας και όλη μου τη διάθεση και το μεράκι, κατασκευαστικά δεν ήταν συγκρίσιμο ούτε με Mac Mini. Παρόμοιες ιστορίες έχουν συμβεί με όλα τα PC μου. Πολύ υψηλότερο τελικό κόστος σε σχέση με το αρχικό. Με το στόχο πάντοτε να έχεις ένα αθόρυβο και άψογο μουσικό PC. Νόμιζα ότι ήμασταν σε μουσικό φόρουμ και ξεκινήσαμε αυτό το νήμα με βάση αυτό. Με άλλα λόγια οι περισσότεροι χρήστες PC που ζητούν πολύ υψηλή ποιότητα στο μηχάνημά τους, νομίζουν ότι γλιτώνουν χρήματα με τα components αλλά τελικά τρώνε πολλά λεφτά για βελτιώσεις στο σχεδιασμό τους, και πολύ χρόνο για διάβασμα και αναβαθμίσεις. Ή ξεμένουν με ένα μηχάνημα κατασκευαστικά υποδεέστερο των προσδοκιών τους. Και κανείς δεν θυμάται να κάνει την αναγωγή όλου αυτού του χαμένου χρόνου και χρήματος στο κόστος του. Και μετά μιλάμε για marketing της Apple, αλλά και το marketing των PC components μας έχει χαζέψει εξίσου από ό,τι φαίνεται. Υπάρχει βέβαια και η λύση να πάρεις κάτι που το βάζεις στην πρίζα και κάνει ακριβώς αυτό που θες. Και αν είναι να το κάνεις αυτό, θες πολλά λεφτά. Και αν είναι να δώσεις πολλά λεφτά, by far τα Mac είναι πρώτη επιλογή. Και κάτι άλλο: αν θυμάμαι καλά από άλλη κουβέντα, πληροφορικάριος δεν είσαι; Τελικό Disclaimer: Είμαι χρήστης υπολογιστών 30 χρόνια (είχα ZX Spectrum την εποχή που βγήκε), χρήστης PC 20 χρόνια και χρήστης Mac τα τελευταία 10 χρόνια. Μέχρι πέρσι που η εργασία μου με αποζημίωσε, ελλείψει χρημάτων, με έναν iMac βασικός υπολογιστής μου ήταν το PC και ακόμη το χρησιμοποιώ. Είναι χαζό να προσπαθείτε να με πείτε fan boy.

ManosX και Waterfall. Είμαι χρήστης PC από εποχή 286. Mac έχω εδώ και 3,5 χρόνια και έχω και 2 PC. Τα στήνω-ρυθμίζω-αναβαθμίζω μόνος μου εδώ και 10 χρόνια. Είμαι πολύ γνώστης και της πιάτσας και των specs και του finetuning που απαιτείται για να πάρεις ένα component pc που θα είναι αθόρυβο, σταθερό, με υλικά που θα αντέξουν 5-6 χρόνια. Το κόστος είναι υψηλό και σε συνδυασμό με τις ανθρωποώρες γίνεται συγκρίσιμο με ενός Mac. Αν θες βέβαια ένα PC που να μπαίνει στο ίντερνετ, ΟΚ, με 350 ευρώ φτιάχνεις και για τον επομενο χρόνο (μάλλον) θα μπαίνει στο ίντερνετ. Αν θες πλήρως αθόρυβο μουσικό PC, με τσεκαρισμένα συμβατές μνήμες (όπως γίνεται σε κάθε workstation), με FW, με το σωστό chipset, με, με, με... (δηλαδή με ποιοτικά χαρακτηριστικά για αντέχει συνεχή απροβλημάτιστη πολυετή δουλειά) τότε θες πολλά λεφτά και πολλές ώρες. Να το αντιστρέψω. Βρείτε μου κάποιον που με 900 ή 1000 ευρώ έστησε μόνος του component PC για ήχο, χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς να χρειαστεί να το ανοίξει ή να το κάνει fine tuning ποτέ σε μια 5ετία. Αν βρείτε κανέναν, το συζητάμε. Υπάρχουν χρήστες Mac που δεν έχουν ασχοληθεί ούτε 2 ώρες ανά πενταετία με το μηχάνημά τους, το οποίο δουλεύει άψογα, με την αρχική του εγκατάσταση λειτουργικού. Τα λεφτά ενός Mac είναι πολλά. Απλώς προσπαθείτε να πείτε ότι δεν τα αξίζει, λαμβάνοντας υπόψη σας κυρίως εκείνα τα δεδομένα που επιβεβαιώνουν την υπόθεσή σας.

Με εντυπωσιάζει το υψηλό σας φρόνημα... Συνεχίζετε ακόμη ρε θηρία; Και τα φέρνει σφαίρα. Τρίτη παράγγειλα, Πέμπτη ήρθαν σπίτι μου από Αγγλία. ----- Σε σχέση με το κόστος PC vs MAC. Ένα PC με πολύ καλά components επιλογής του αγοραστή δεν πέφτει κάτω από 1500 ευρώ χωρίς την οθόνη. Εννούμε να έχει επώνυμες κάρτες, καλό τροφοδοτικό, αγοραστό λειτουργικό, δυνατή κάρτα γραφικών, premium μνήμες κλπ. Επιπλέον προσωπικά στην Ελλάδα δεν έχω βρει retailer που να ξέρει να στήσει σωστά το pc σου ακόμη κι αν ζήτήσεις premium components. Έχω πάρει PC των 1700 € ΧΩΡΙΣ οθόνη, από αλυσίδα που ηγείται στην αγορά, και είχε σεταριστεί με δίσκο C το card reader. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κάνει εγκαταστάσεις σε πολλούς οδηγούς (κάρτα γραφικών π.χ.) που έψαχναν το C και έπεφταν πάνω σε οικογενειακές φωτογραφίες της SD κάρτας... Επίσης, όποτε έχω πάρει PC για να το κάνω πλήρως αθόρυβο, έχω σκάσει άλλα 100 ευρώ για ψύκτρες και άλλα τέτοια, και έχω χάσει άπειρες ώρες να απλώνω πάστες (θερμοαγώγιμες, όχι από το Φλόκα) πάνω σε επεξεργαστές. Όλα αυτά τα κάνω μόνος μου. Αν τα πλήρωνα θα μου πήγαινε ο κούκος αηδόνι. Ακόμη η εμπειρία μου από premium workstations (π.χ. της HP) είναι ότι πρόκειται για πολύ ωραία μηχανήματα σε τιμές MAC όμως και με αντοχή όχι πάνω από 5 χρόνια. Μετά τα 5 χρόνια ένα μηχάνημα σχεδόν 3.000 ευρώ σέρνεται για να ανοίξει τον browser (περιμένεις ως και 20 δεύτερα). Υπολογίστε επίσης ότι στα Mac δεν πληρώνεις αντιβιοτικά κάθε χρόνο, και άλλα τέτοια. Η έννοια κόστος είναι σχετική. Αν, για να φτιάξεις ένα φυσέκι PC, χάσεις 300 ώρες σε googling και 100 ώρες σε συναρμολόγηση και fine tuning, έχεις ήδη δαπανήσει 50 οκτάωρα, δηλαδή δύο εργάσιμους μήνες. Εγώ το έκανα για να μάθω και επειδή με ευχαριστούσε. Άλλος προτιμάει να κάνει τα εντόσθιά του μαγειρίτσα αν είναι να του συμβεί τέτοιο πράγμα.

Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις του trolley, δεν είναι όλα τα σενάρια χρήσης του Lion τόσο προβληματικά και εν πάσει περιπτώσει τα Mac -αν δεν πέσεις στην περίπτωση να σου βγάλουν ελάττωμα- είναι εξαιρετικά μηχανήματα για τα πάντα εκτός από extreme gaming. Δουλεύω σχεδόν αποκλειστικά Mac εδώ και 3,5 χρόνια και έχω επαφή με τα Mac από την εποχή του MacOs Classic οπότε είμαι απολύτως εξοικειωμένος με το περιβάλλον και με τον Finder. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είναι φτιαγμένος για consumer καταστάσεις και ότι θα έπρεπε να τροποποιηθεί πιο αποτελεσματικά προς αυτή την κατεύθυνση, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην πλήττονται οι ανάγκες εργονομίας του επαγγελματία.

Στο θέμα OSX vs Win7/8, εκτός από το θέμα της σταθερότητας (όπου η Microsoft σκίζει πλέον) πρέπει να δούμε και το θέμα της διαχείρισης πόρων. Η διαχείριση πόρων του Lion είναι η χειρότερη που έχω δει στη ζωή μου. Το ίδιο μηχάνημα που πετάει με Snow Leopard, είναι για πέταμα μόλις αναβαθμιστεί σε Lion. Τα ίδια διαβάζω στα φόρα και για το Mountain το οποίο δεν τόλμησα να δοκιμάσω. Χρειάστηκε ένα SSD και μνήμη 16 GB ώστε ο i7 iMac μου να μη σέρνεται, λόγω Lion. Βέβαια τώρα σπέρνει, αλλά θα έπρεπε να σπέρνει από τη μάνα του. Για όλα αυτά φταίει η βαρύτατη... αρχιτεκτονική του Lion, που επιπλέον έχει και πολλά bugs (bags of bugs) για ένα λειτουργικό που ισχυρίζεται ότι είναι το καλύτερο στον κόσμο. Επίσης το OSX έχει αρχίσει να γίνεται ένα πιο consumer λειτουργικό και αυτό συντελεί στην κάκιστη οργάνωση των επαγγελματικών εργασιών.Με πολλά προγράμματα ανοιχτά η διαχείριση παραθύρων του Finder είναι ώρες-ώρες εφιαλτική. Κατά τα άλλα το Mac Pro είναι ακριβό αλλά είναι workstation και μην ξεχνάμε ότι τα workstation πάνε πάνω από 2.000 € όποια εταιρεία και αν διαλέξεις. Οι διαφορές Apple, HP και Dell σε επίπεδο workstation είναι πολύ πιο μικρές από ό,τι στο consumer segment και η ποιότητα κατασκευής του Mac Pro είναι απαράμιλλη. Όπως και του MacBook Pro. Δεν είναι τυχαίο το pro, είναι μηχανήματα δουλειάς. Στον original poster δεν θα συνιστούσα το macmini εκτός αν έβαζε τη μέγιστη RAM και ένα SSD, αφαιρώντας όλα τα άλλα drive, για να βελτιώσει δραματικά επιδόσεις και προσδόκιμο ζωής. Αυτό αυξάνει το κόστος αφού θα στοίχιζε κανένα 400ρι ευρώ για 256GB SSD. Πάντως το SSD είναι must πλέον για οποιοδήποτε μηχάνημα θέλει να είναι future-proof. EDIT: Επίσης δεν θα συνιστούσα Mac παρά μόνο αν κάποιος θέλει Mac only εφαρμογές ή hardware.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι μομφή προς εσένα Steve, κάθε άλλο :) . Οι συγκεκριμένες γενικές πληθυντικού θηλυκών σε -α (όπως πεταλιέρα) ταλαιπωρούν πολύ κόσμο. Το να βρεις το σωστό τύπο μερικές φορές προϋποθέτει φιλολογική παιδεία. Για αυτό η πρόταση πολλών φιλόλογων είναι όπου γίνεται να αποφεύγονται οι άγαρμποι τύποι, με τρίπλες όπως "Reviews για πεταλιέρες". Ένα κλασικό φιλολογικό αστείο είναι η γενική πληθυντικού της λέξης πισίνα, που είναι πισινών. Και πού να δουλεύει κανείς καθαριστής σε πισίνες! Φαντάζεστε επαγγελματική κάρτα που να λέει Γιάννης Ιωάννου, καθαριστής πισινών ή καθαρισμοί πισινών; Δεν ακούγεται και πολύ ευυπόληπτο. ;D Ήθελα να το θέσω περισσότερο σαν θέμα γλωσσικό με το οποίο πολλοί δυσκολεύονται, και κυρίως να διορθωθεί ο τύπος για να μην αναπαράγονται οι βεβιασμένες αυτές γενικές, και όχι να υπονοήσω κάποια άγνοια.

Σόρι παιδιά για το on-off-on-topic, αλλά το σωστό είναι "Reviews πεταλιερών" και επειδή ομολογουμένως ακούγεται πολύ άγαρμπη αυτή η γενική, καλύτερο θα ήταν να γίνει "Reviews για πεταλιέρες" (problem solved με τη μέθοδο "στο χαντάκι"). Πολύ ενδιαφέρον θέμα πάντως.

Το αν η μπάντα του OP έχει το βέλτιστο επαγγελματικό attitude ή μπορεί να πουλήσει πιο σωστά τη δουλειά της είναι εκτός θέματος, από τη στιγμή που η επιχείρηση με γυριστή αθέτησε το αρχικό deal. Πρόκειται για συναυλία μικρού σχήματος σε μικρό μπαρ. Δεν μιλάμε για το Σταυρό του Νότου. Αφετέρου η είσοδος είναι συχνότατα διαπραγματεύσιμη στις μικρές μπάντες που δεν θέλουν να φεσώσουν το κοινό τους (γιατί το κοινό τους είναι η παρέα τους στην ουσία) με τσάμπα 10ρικα. Αυτή η διαπραγμάτευση γίνεται χρόνια τώρα και πολύ προ της κρίσης. Όσοι φίλοι και γνωστοί έπαιζαν σε μπαρ τα τελευταία 20 χρόνια, πάντοτε ρωτούσαν πόσο θα είναι η είσοδος (και το εν γένει κόστος) για να ενημερώσουν το κοινό (5 κολλητούς και τρεις ξαδέρφες). Όταν το κόστος ήταν πολύ υψηλό, το συζητούσαν με την επιχείρηση και αν ήταν αδιαπραγμάτευτο προειδοποιούσαν τον κόσμο τους. Ανέκαθεν υπήρχε "βιομηχανία" λαϊβάδικων που φέρνουν άσημα σχήματα γνωρίζοντας ότι θα έρθουν οι κολλητοί τους και θα το γεμίσουν το μαγαζί. Γιατί 20 άσημα σχήματα το χρόνο αποδίδουν καλύτερα από 20 εμφανίσεις σχήματος που έχει το επιλέξει το κατάστημα. Καλό είναι λοιπόν που κάποια άσημα σχήματα δεν έχουν καβαλήσει το καλάμι, έχουν συναίσθηση του ποιο είναι το κοινό τους και ενδιαφέρονται για την οικονομική του κατάσταση.

Απάντησα κι εγώ. Όταν τελειώσει η έρευνα, και εφόσον επιτρέπεται, θα είχε ενδιαφέρον να μοιραστείς μαζί μας τα αποτελέσματα (για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ τα τελικά στατιστικά προφανώς, όχι μεμονωμένες απαντήσεις ;) ).

Παιδιά μπράβο, μπράβο και πάλι μπράβο. Πολύ δυνατή η δουλειά σας. Προσυπογράφω όλα τα παραπάνω σχόλια. Πριν κανένα μήνα ψαχούλευα το bandcamp της InnerEar. Ανακάλυψα το Barock το οποίο με εντυπωσίασε. Την Κυριακή άκουσα και τον καινούργιο που μου άρεσε εξίσου. Παρεμπιπτόντως έχω εντυπωσιαστεί από την ελληνική σκηνή και ιδίως από τις frontwomen όπως η Nalyssa (αλλά και η Etten, η Φαφούτη και φυσικά η Μόνικα) που έχουν χαρακτήρα και προσωπικότητα. Η εποχή των κακεκτύπων έχει περάσει ανεπιστρεπτί (ευτυχώς). Απροπό μου αρέσει πολύ αυτό το τύπου Μπίλι Χόλιντει "γουργούρισμα" στη φωνή της Ναλύσσας (ιδίως στα τελειώματα των φράσεων). Χαίρομαι που μπαίνετε εδώ και μπορώ να σας τα πω και προσωπικά.

Ωραία φωνή, όμορφη κοπέλα, θεατρική στην ερμηνεία, αλλά... κανονικά η διασκευή θα έπρεπε να μετονομαστεί με κάποιο δημιουργικό εύρημα σε "Σουίνγκ του Ησαΐα" ή κάτι τέτοιο, γιατί ο ρυθμός της διασκευής δεν είναι πια μπόσα.

Μη το αποκλείεις να την πάτησε κάποιο κλαρκ στις αποθήκες. Η μόνη φορά που έχω δει σπασμένη θήκη και όργανο μαζί, ήταν από μπάσο που ο ιδιοκτήτης του το είχε δέσει με χταπόδια στη μηχανή αλλά έπεσε στο δρόμο και το πάτησε φορτηγό.

Δεν είμαι τόσο βέβαιος ότι δεν απαγορεύεται. Νομίζω έχω ακούσει ότι η φορολόγηση του καπνού περιπλέκει το ζήτημα, αλλά δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Κανείς πιο νομομαθής;

Να 'σαι καλά, καλόπαιχτη! Το καλό όπως ήρθαν τα πράγματα είναι ότι το βιδωτό arm δεν έχει τον τζόγο του κλασικού arm. Ο οποίος είναι για κάποιους ενοχλητικός.

Αφενός, ποιος ο λόγος να βγάζει πολλών ειδών βιδωτούς λεβιέδες για jazzmaster; Επιχειρηματικά δεν μοιάζει σωστό. Οπότε λογικά θα κάνει. Αφετέρου ένα email στο support του Τόμαν μαζί με τα part numbers του τρέμολό σου και του arm που θες να πάρεις είναι η μόνη εξασφάλιση.

Ένας προβληματισμός μου για το treble bleed mod: έχω παρατηρήσει ότι το τίμημα του να έχεις πρίμα με το volume χαμηλά, είναι ένα κλικ αυξημένα πρίμα όταν το volume είναι cranked. Γενικά οι Jazzmaster είναι πρίμες κιθάρες όμως. Και δεν θα ήθελα να μου χαλάσει η θέση "cranked". Δεν ξέρω αν υπερβάλλω. Αυτός είναι ο λόγος που δεν το έχω κάνει στη δική μου.

Δες τη θετική πλευρά, έφαγες το γάιδαρο. Σωστόοοους!

Βιδωτό tremarm έχει η Classic Player γέφυρα που μπαίνει στα μεξικάνικα μοντέλα JM/Jaguar. Αν πήρες αυτή τη γέφυρα τότε θα χρειαστείς το αντίστοιχο tremarm που είναι βιδωτό (αλλά μετά σώθηκες ;) ). Έχεις κρατήσει χαρτιά ή συσκευασία από τη γέφυρα για να δεις το part nr; Με αυτό μπορείς να επιβεβαιώσεις αν έχεις την Classic Player γέφυρα.

Ένα εκατοστό είναι ελάχιστο. Ξεκούμπωτο θα έπρεπε να είναι στους 3,5 πόντους περίπου και στα 4,5 εκ. αν έχει κάνει "κλικ" και μπει μέσα στο collet. Κάτι δεν πάει καλά. Το τρέμολο είναι Fender ή άλλη μάρκα;

Είσαι 1000% σίγουρος ότι δεν κουμπώνει; Στη Γιαπωνέζα μου ανακάλυψα έκπληκτος μετά από 1 χρόνο και που την έχω, ότι το tremolo arm κουμπώνει κανονικότατα και στέκεται στη θέση που θες. Το αστείο είναι ότι την προτιμώ... ακομβίωτη γιατί με βολεύει πιο πολύ η γωνία με το arm λίγο πιο έξω. Αλλά στις fender jm/jaguar γέφυρες κουμπώνει (δεν είμαι βεβαιος για τις AVRI). Εκεί που νομίζεις ότι τερματίζει, πιέζεις λίγο ακόμη και κάνει κλικ. Υπάρχει μια υποδοχή (στα αγγλικά collet) που σε κάποιες κιθάρες μπορεί να είναι ξεχειλωμένη από τη χρήση και να μην κουμπώνει, αλλά σε ολοκαίνουργιο τρέμολο δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό.

Αυτό είναι επίτηδες. Πολλά ριφ του άλμπουμ παραπέμπουν σε κάποιο παλιότερο. Π.χ. το Psychedelic Pill θυμίζει το Cinnamon Girl σε πιο hot edition. Το Walk like a Giant θυμίζει το Hey hey my my (ηλεκτρική version). O δίσκος εξάλλου ξεκινά με ένα 26λεπτο τραγούδι που λέγεται Drifting Back (πάω προς τα πίσω), με πρώτο στίχο Hey now now, hey now now. Είναι προφανές ότι υπάρχει κάποιο concept πίσω από αυτό. Ο Young δεν είναι ο τύπος που θα βγάλει ένα άλμπουμ ξεπέτα με ξαναζεσταμένες παραλλαγές παλιών του θεμάτων. Κάτι θέλει να πει εδώ. Η δική μου γνώμη είναι ότι Ο Γιανγκ ξέρει ότι κοντεύει 70 χρονών, έχει κάνει έναν τεράστιο κύκλο (35 στούντιο άλμπουμ), πέρασε και μια περιπέτεια υγείας από όπου βγήκε χάρη σε μια γερή δόση τύχης, οπότε τώρα αφενός πειραματίζεται απολύτως ελεύθερα (26 λεπτά τραγούδι; Ούτε ο Κιθ Τζάρετ να ήταν) αφετέρου κάνει αναδρομή στη ζωή του, για να δει και ο ίδιος τι ακόμη είναι valid από όλα όσα έκανε στην πολυετή πορεία του. Δεν συμμερίζομαι όσα λένε περί "επανάληψης". Εξάλλου ο δίσκος έχει έναν άλλο αέρα και feeling. Θυμίζει παλιές του δουλειές αλλά συνεχώς έχεις την αίσθηση ότι είναι το παλιό "κάπως αλλιώς". Και συμφωνώ ότι:

Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος του Neil Young, με τίτλο Psychedelic Pill. Είναι ο δεύτερος δίσκος του με τους Crazy Horse φέτος - προηγήθηκε το άλμπουμ φολκ διασκευών Americana. Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ο Γιανγκ κι αν εγέρασε, το μόνο που ξέχασε είναι ότι είναι 66 ετών. Young όνομα και πράγμα. Βρίσκομαι στις πρώτες ακροάσεις και έχω κάποιες πρώτες εντυπώσεις. Κλασικός ήχος Neil Young/Crazy Horse αλλά οι κιθάρες είναι συχνά wet (delay, βάθος) και αυτό δίνει μια πιο πιο smooth, laid-back, mellow (εις απταίστην ελληνικήν) αίσθηση. Ο Young είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να κάνει τις φαζαρισμένες κιθάρες να σου χαϊδεύουν τα αυτιά, ακόμη και να σε νανουρίζουν. Το άλμπουμ αποτελεί σε μεγάλο βαθμό προϊόν ομαδικού αυτοσχεδιασμού, με αποτέλεσμα κάποιες μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, τρεις μάλιστα κυριολεκτικά τεράστιες: δύο των 16 λεπτών και μία των 27 :o λεπτών (ναι, εικοσιεφτά ολογράφως, για να μη νομίσετε ότι είναι τυπογραφικό). Προσωπικά δεν βαρέθηκα πάντως. Αν σας αρέσει ο Γιανγκ σαν κιθαρίστας, αυτός ο δίσκος είναι πολύ χορταστικός, παίζει συνέχεια lead! Υποδοχή από τους κριτικούς: σε γενικές γραμμές οι βαθμολογίες του είναι από καλές μέχρι πολύ καλές. Παίζει κάπου μεταξύ 3 και 4 αστέρων (με άριστα το 5). Υπάρχει και η άποψη ότι 2-3 στιγμές στο δίσκο είναι από τις καλύτερες ever των Crazy Horse. Όσον με αφορά, μέχρι τώρα ο δίσκος μου αρέσει πολύ. Δεν έχει περάσει βέβαια από το τεστ της αντοχής στο χρόνο. Ο δίσκος περιέχει αρκετές αυτοαναφορές (στιχουργικά, σε επίπεδο ριφ κλπ), απηχεί παλιότερες δουλειές του Γιανγκ και μερικές φορές θυμίζει ηχητική ρετροσπεκτίβα. Αλλά και η γενικότερη θεματολογία του μοιάζει με απολογισμό ζωής. Υπάρχει ένα νοσταλγικό feeling και μια αίσθηση ότι τηλεμεταφέρεσαι στα ψυχεδελικά '60s. Θυμίζω ότι ο Γιανγκ είχε γλιτώσει από σοβαρό ανεύρυσμα και μια βαριά επέμβαση πριν από 6-7 χρόνια. Ίσως αυτή η εμπειρία έπαιξε το ρόλο της. Μερικά μεζεδάκια (παρότι σαν υλικό δεν προσφέρεται για ακρόαση από youtube): Μου άρεσε πολύ αυτό: She's always dancing Neil Young - She's always dancing Ramada Inn (προσοχή είναι 16 λεπτά! ) Walk like a giant, για πολλούς κορυφαία στιγμή του δίσκου (και αυτό 16 λεπτά, αλλά εδώ είναι μια 4λεπτη εκδοχή)