sfaku

Ναι κατά κανόνα η δημιουργία είναι κάτι υποκειμενικό, αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι περιέχει κάποιες εκφάνσεις πιο αντικειμενικές (εννοώ κυρίως θέματα τεχνικά). Επίσης υπάρχουν παρατηρήσεις πάνω στη δουλειά κάποιου που μπορεί να αναγνωρίζονται σαν εύστοχες τόσο από τον κρινόμενο όσο και από τους υπόλοιπους αναγνώστες του θέματος. Οι τελευταίες, αν και υποκειμενικές, είναι -ας πούμε- θέσει αντικειμενικές.

Το μόνο που πρέπει να αλλάξει στην ενότητα κριτική είναι η συμμετοχή. Θα έλεγα ότι συνήθως είναι φτωχή. Συμμετέχω όταν μπορώ. Κρίνω όσο πιο ευγενικά μπορώ και καλοπροαίρετα. Δεν ασχολούμαι με δουλειές όπου η άποψή μου δεν συνεισφέρει κάτι. Ιδίως πρέπει να έχει κανείς ιδιαίτερο τακτ όταν σχολιάζει αισθητικά, υποκειμενικά ζητήματα. Δεν θεωρώ όμως ότι ένας δημιουργός μπορεί να πάθει κακό ακόμη και από κακοπροαίρετη κριτική. Η τελευταία μάλιστα μπορεί να είναι από τις πιο ωφέλιμες, αφού εστιάζει σε αληθινά ελαττώματα, εντοπισμένα με μεγάλη οξυδέρκεια, προκειμένου να εκπληρώσει την κακή της πρόθεση. Η ικανότητα του δημιουργού να φιλτράρει την κριτική που του γίνεται, είναι κομμάτι της δημιουργίας. Ένας καλός δημιουργός πρέπει να είναι σε θέση να αντιληφθεί ποια κρίση θα τον πάει μπροστά ή να προσπεράσει (αργά ή γρήγορα) μια κακόπιστη κριτική, όσο και αν τον πλήγωσε προς στιγμήν.

Γενικά αυτό δεν απαντιέται εύκολα. Το playablitity είναι σχετικός όρος. Είναι θέμα συνήθειας, προτίμησης και εξάσκησης, ακόμη και σωματικής κατασκευής, το τι μας βολεύει. Πολλοί θέλουν αντίσταση από το όργανο για να αποδώσουν, άλλοι είναι αλαφροπάτηδες και άλλοι όπου γης και ταστιέρα :) (οι ευπροσάρμοστοι δηλαδή). Προτιμώ κιθάρες που με δυσκολεύουν λίγο (11άρες) αν και τελευταία έχω αρχίσει να τα πηγαίνω καλά και με πιο μαλακά όργανα με 10άρες. Γενικά βλέπω ότι πολλοί μεγάλοι παίχτες έχουν τον ήχο τους είτε παίζουν με 7άρες είτε με 14άρες, οπότε προσπαθώ να μιμηθώ την προσαρμοστικότητά τους, αν και εγώ δεν είμαι και τόσο παίχτης (είμαι όμως μεγάλος. ;D ) Μετά από αυτή την εισαγωγή θα έλεγα ότι προτιμώ τα όργανα να είναι σεταρισμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν "φωνή" και ας με δυσκολεύουν σε έναν λογικό βαθμό. Δηλαδή στο σετάρισμα σταματάω εκεί που νιώθω ότι ο ήχος αρχίζει να χάνει. Διότι πολλές παράμετροι του σετάπ έχουν σημαντική επίδραση στον ήχο. Ειδικά αυτό που επιζητούν πολλοί παίχτες, το πολύ χαμηλό action, αλλάζει πολύ τον ήχο και συχνά τον καταστρέφει. Αν παίζεις μέταλ μπορεί να μη σε νοιάζει αλλά σε μια τέλε μπορεί να είναι καταστροφή. Υπάρχει μια χρυσή τομή (ή έστω επίχρυση :) ) όπου έχεις την καλύτερη δυνατή ισορροπία. Πάντως και η χρυσή τομή είναι υποκειμενική, έχω παρατηρήσει σημαντικές αλλαγές στον ήχο και στην αίσθηση της ίδιας κιθάρας (η οποία αίσθηση ψυχοακουστικά επηρεάζει και τον ήχο δευτερογενώς) ανάλογα με τη ρύθμιση. Δεν υπάρχουν δύο αποχρώσεις (εύκολο με κακό ήχο/δύσκολο με καλό ήχο) αλλά αρκετές ενδιάμεσες και είναι σημαντικό τι θέλουμε να παίξουμε, τι αίσθηση θέλουμε να παίρνουμε από το όργανο, τί ήχους προτιμάμε κλπ. Αυτά όλα τα συνειδητοποίησα καλύτερα όταν ασχολήθηκα λίγο με το σετάρισμα.

Αγαπητέ τα μεταφορικά παίζουν ρόλο στην τιμή. Καταρχήν εμείς οι χομπίσται δεν είμαστε επιχειρήσεις για να μπουν λογιστικοί κανόνες. Αν έχουμε δώσει 50 ευρώ μεταφορικά για να φέρουμε την τάδε μπουτικιά από το Βόρειο Πόλο (για να μην πω από το Βόρειο Σέλας) είναι στη διακριτική μας ευχέρεια η μετακύλιση και είναι ουσιαστικά σωστό αφού αφορά ένα ρίσκο που το πήρα ηγουώ από απόσταση και το απολαμβάνει κάποιος ντόπιος αγοράζοντας safely δίπλα από την πόρτα του το τάδε εξωτικό μηχάνηζμα. Δεύτερον, ακόμη και από το Thomann ισχύει το ίδιο. Θα το πω απλά. Έστω ότι ο Thomann έχει ένα πεταλάκι Boss ή EHX 30 ευρώ κάτω από την εδώ πιάτσα. Εφόσον θες και 20 ευρώ μεταφορικά, η τιμή του Thomann είναι 10 ευρώ κάτω από την τοπική και όχι 30. Δεν σκάνε όλοι κάθε φορά από 300 για να γλιτώσουν τα μεταφορικά, και αν τα έσκασαν μαγκιά τους που αξιοποίησαν την προσφορά. Και πάλι η ουσιαστική τιμή κτήσης για το προϊόν παραμένει η τιμή Thomann + 20 ευρώ μεταφορικά. Αλλιώς δεν το παίρνεις, σωστά; Τώρα εμένα και τσάμπα να μου το έδωσε endorser (αν δεν το γνώριζες είμαι πολύ διάσημος στο σπίτι μου ;D ), πρέπει να το δώσω στις αγγελίες τσάμπα; Αν μου το χάρισαν; ;D Όπως αντιλαμβάνεσαι οι συνθήκες απόκτησης είναι άσχετες, η τιμή κτήσης στην αγορά είναι το μέτρο της τιμής πώλησης. Και αυτή συχνά παίζει προς τα πάνω ή και προς τα κάτω σε σχέση με την εποχή που αγοράσαμε κάτι. Κατά τα άλλα σε σχέση με την κουβέντα, πιστεύω ότι πολλοί βάζουν ψηλά την τιμή όχι με πονηρή πρόθεση αλλά γιατί: α) ζορίζονται οικονομικά και βάζουν όσα τους λείπουν θεωρώντας ότι είναι εντός πλαισίου (ανεδαφικό αλλά όχι αντιπαθές) β) Είναι πολύ τσιγκούνηδες και αρνούνται να πέσουν 3 ευρώ κάτω από την τιμή κτήσης προ τριετίας (αντιπαθές αλλά όχι δόλιο) γ) Δεν έχουν σοβαρή ενημέρωση, ρώτησαν κάποιον και έβαλαν στην τύχη κλπ κλπ. Έχω παρατηρήσει ότι αυτοί που πουλούν (και μεταπωλούν) συστηματικά εδώ με σκοπό όχι τον εξοπλισμό αλλά το κέρδος, συνήθως δεν δίνουν στόχο. Βάζουν ψηλές αλλά λογικές τιμές και περιμένουν να βγάλουν όσο περισσότερα μπορούν.

Προσωπικά αν και γεννημένος το '73, με μέταλ μεγάλωσα από 9 ετών. Τα άλλα τα άκουσα μετά τα 15 - και μετά τα 20 κυρίως. Αυτό που άλλαξε την τεχνοκρατική αντίληψη που είχα περί μουσικής ήταν κάποια λάιβ (ειδικά δύο λάιβ Τρύπες) όπου ένιωσα ότι είχα φάει γροθιά στο στομάχι. Αυτό το συναίσθημα δεν το είχα πάρει ούτε από τις πιο δυνατές thrash μπάντες. Εκεί εγώ προσωπικά κατάλαβα ότι η μουσική έχει να κάνει πρωτίστως με το συναίσθημα που μας γεννάει και την αισθητική της πρόταση. Όσο για την τεχνική, κάθε είδος έχει τη δικιά του. Άλλος μπορεί να έχει ευκίνητα δάχτυλα. Άλλος μπορεί να να κάνει feedback σε όλες τις νότες, σκουντώντας σε διαφορετικό σημείο την κιθάρα. Και αυτό τεχνική είναι. Και άλλος μπορεί να παίζει ρυθμική κιθάρα και να ανατριχιάζεις σύγκορμος ή να θες οπωσδήποτε να χορέψεις/χοροπηδήξεις. Και αυτό τεχνική είναι. Εξάλλου και με αυστηρά τεχνικά κριτήρια, η έκφραση και η μουσικότητα είναι μέρος της ερμηνείας. Δεν θα βρεις ούτε έναν shredder με το timing του Clapton και του Hendrix, ο συνδυασμός ρυθμικότητας, εκφραστικότητας και μουσικότητας στο παίξιμό τους είναι ανεπανάληπτος. Και να φανταστείς ότι δεν ακούω Hendrix και Clapton. Φιλικά όλα αυτά. ;) Υ.Γ.: Τον Slash αν και δεν τον ακούω τον θεωρώ μεγάλο hard rock κιθαρίστα με εξαιρετική φρασεολογία και αναφορές στον Χέντριξ, ενω δεν του λείπει η ικανότητα να παίξει αρκετά γρήγορα ώστε να νιώσεις και το swirl της ταχύτητας, όταν θέλει αυτός και όχι ψυχαναγκαστικά (να παίξω γρήγορα για να μη με πουν αργό/κουλό). Έχει μεγάλη γκάμα χρωματισμών σε αυτό που κάνει σε αντίθεση με τους περισσότερους shredders που είναι μονόχρωμοι και μονόχνοτοι. Εξάλλου πιστεύεις στα αλήθεια ότι ο Slash, o Frusciante και ο κάθε τέτοιος κιθαρίστας που δεν έφτασε την τεχνική στο 100% αλλά στο 85%, δεν το έκανε επειδή δεν μπορούσε; Μήπως αδιαφορούσε για το παραπάνω γιατί δεν ήταν στις μουσικές του επιλογές; Εξάλλου θεωρώ απίθανο ένας τόσο ταλαντούχος μουσικός όσο ο Slash να μη μπορεί να παίξει τις κλίμακες όπως το κάνουν πάνω από 2000 πιτσιρικάδες στην Αθήνα αυτή τη στιγμή. Απλώς δεν επέλεξε αυτό το ύφος.

Μην ξερογλείφεσαι φίλως το έχω ήδη κατοχυρώσει στην ΑΕΠΙ, στον ΔΕΔΙΕ, στην ΑΔΑΕ και την Colgate-Palmolive. ;D

Από πάνω εδώ ;D (τώρα πλέον από κάτω ;D ) Δεν αρνούμαι σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να επιλέγουμε τους αγαπημένους μας ροκ σταρ όποιοι και να είναι αυτοί. Η επισήμανσή μου έχει να κάνει με το συγκεκριμένο αφορισμό περί αρτιότητας, που ξεπερνά την απλή υποκειμενική άποψη. Δεν είμαι τελείως ξένος με την άποψη του Μπιλ. Από τα 14 ως τα 20 άκουγα και μέταλ και σρεντ έχοντας μια αρκετά απόλυτη άποψη. Είχα κι εγώ ένα σκαλωματάκι με την αρτιότητα το οποίο αναθεώρησα σταδιακά και ιδίως μετά την επαφή μου με ανεπανάληπτα λάιβ όπου η αρτιότητα δεν έπαιζε κανένα ρόλο αλλά εγώ για κάποιο μαγικό λόγο είχα μείνει μ@λάκας (το οποίον ελάχιστα άλλαξε από τότε ;D ).

Πολύ σωστές οι παραπάνω επισημάνσεις. Αυτό πραγματικά έλειπε από τη λίστα. Να επαυξήσω: πολλές φορές κάποιες προσωπικές εμμονές ενός κατά τα άλλα εμπορικά πετυχημένου καλλιτέχνη μπορεί να είναι πολύ αντιεμπορικές. Ή μπορεί το απωθημένο του να είναι πολύ κόντρα στο κυρίως αντικείμενο, κάτι λογικό, αφού οι μεγάλες επιτυχίες γίνονται καταπιεστικές κάποια στιγμή για τους δημιουργούς τους (Έι, Ρόμπερτ, θα μας παίξεις για 23η σερί φορά το Στέργουεϊ του Χέβεν στο γιουκαλίλι; ). Μετά από τέτοιες εμπειρίες σου 'ρχεται να παίξεις χιπ χοπ με εσκιμώικο στίχο. :D

Αγνοείς την ιστορία του rock'n'roll, όχι μόνο τη live αλλά και την ηχογραφημένη. Στο rock'n'roll ποτέ δεν ενδιέφερε η ακρίβεια αλλά το feel, ο ρυθμός και η δύναμη. Αυτό εντοπίζεται ακόμα και στα multitracks των Beatles των Stones κλπ που είναι γεμάτα λάθη, τα οποία οι παραγωγοί τους άκουσαν και δεν άλλαξαν γιατί το feel ήταν παραπάνω από τέλειο. Αν νομίζεις ότι ανακάλυψες την αρτιότητα και είσαι ο πρώτος, πήγαινε στο Berkley και πες στον καθηγητή σου ότι οι Beatles και οι Clash δεν ήταν μουσικοί και "δεν είχαν τσίπα" επειδή έχαναν νότες στα λάιβ, και δεν νομίζω να περάσεις τη χρονιά, όσο άρτιος και να είσαι στα δάχτυλα. Αυτοί οι αφορισμοί είναι εφηβικοί. Υπάρχουν άπειροι μουσικοί με καμιά δεκαριά τζαζ πτυχία και άριστη τεχνική που ακούνε φανατικά διάφορους "μη άρτιους" που χάνουν νότες (και δεν έχουν τσίπα), όπως οι Velvet Underground, οι Sonic Youth κλπ. Οι shredders στην πλειοψηφία τους δεν έχουν σταλιά γκρουβ, είναι απελπιστικά βαρετοί γι' οποιονδήποτε άλλο εκτός από από shredders ή επίδοξους τέτοιους και η αρτιότητα στο rock'n'roll είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται ο θεατής. Rock'n'roll is supposed to be fun. Δοκίμασε να βάλεις shred σε γκόμενα και έχεις 99% πιθανότητες να πέσει για ύπνο. Αν θέλεις αρτιότητα, πηγαίνεις σε ένα κονσέρτο ή σε μια τζαζ συναυλία και την απολαμβάνεις σε συνθήκες προορισμένες να την αναδεικνύουν, όχι σε 150 μεγαβάτ ανάμεσα σε 15.000 δεκαεξάχρονα ζαλισμένα επειδή ήπιαν για πρώτη φορά μπίρα. Αυτή είναι και η μέγιστη κιτσιά των μέταλ shredders τύπου Malmsteen, ότι προσάρμοσαν την κλασική μουσική σε ένα είδος που δεν είναι προορισμένο σε καμία περίπτωση, λόγω έντασης και γενικότερης συνθήκης, για αρτιότητες και τα ρέστα. Αισθητικά το shredding ήταν αντικειμενικά, από την αρχή και παραμένει, κιτς. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (που κατά σύμπτωση έχουν ενδιαφέρον γιατί χάνουν και καμιά νότα) οι shredders δεν μπορούν να θεωρηθούν rock'n'roll μουσικοί. Στην καλύτερη περίπτωση συνδέονται με την progressive τάση, η οποία δεν είναι rock'n'roll κατά την επικρατέστερη άποψη με την οποία συντάσσομαι. Εντάξει, στην αρχή έκανε εντύπωση και είχε πλάκα ο ζογκλερισμός, μετά έγινε βαρετός (γιατί με εξαίρεση το 1% όλοι ακούγονται ίδιοι) και τώρα έχει καταντήσει εκνευριστικός, αφού το 80% των κιθαριστών που θέλουν να γίνουν shredders, τελικά γίνονται.

Το γιατί μια μπάντα μπορεί να είναι ή να φαίνεται ανώτερη των μεμονωμένων μελών της, μπορεί να οφείλεται σε μια σειρά από παράγοντες όπως: α) the parts are great but the whole is greater. β) η μπάντα θέτει πολύ ψηλά τον πήχυ και μετά ο ξεμοναχιασμένος καλλιτέχνης αυτοεγκλωβίζεται στο να επιβεβαιώσει την ίδια του την εικόνα (παράγοντας εχθρικός προς τη δημιουργικότητα αυτός). γ) το παραπάνω αφορά και τον ακροατή: είναι δύσκολο να ακούσει τη σόλο δουλειά χωρίς άθελά του να συγκρίνει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, με τη δουλειά της μπάντας. Έτσι αδικεί τη σόλο δουλειά που μπορεί να έχει τις δικές της αρετές. δ) στις μπάντες -κατά κανόνα προηγούνται της σόλο καριέρας- τα μέλη περνούν τη χρυσή τους περίοδο: είναι ακόμη νέοι, φρέσκοι, εύστροφοι, δημιουργικοί, λιγότερο καμμένοι από ουσίες και πολύ ορεξάτοι για διακρίσεις. Στη σόλο καριέρα αντιθέτως υπάρχουν πλέον δάφνες που μπορεί να αποδειχτούν και πολύ (επ)αναπαυτικές. ε) όταν μιλάμε για τόσο μεγάλες μπάντες ( Stones, Beatles κττ) μιλάμε για μια ανεπανάληπτη εμπειρία όχι μόνο για τον ακροατή αλλά και για τα μέλη: πιθανόν ποτέ δεν θα βιώσουν ξανά τον ίδιο ενθουσιασμό ούτε θα βρουν ανάλογο κύμα για να καβαλήσουν, όταν θα είναι σόλο. Αυτό αποτυπώνεται στις δουλειές τους. Κατά τα άλλα θα συμφωνήσω τα μάλα με το παρακάτω:

Αυτό όμως... με άφησε με ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ?

Είδα τη σχετική κουβέντα με κάποια καθυστέρηση.Το timeline είναι περίπλοκο και χρειάζεται καλό αυτοέλεγχο για να μη χαθείς στην πολυπλοκότητά του. Και επειδή είναι μερικές φορές too much sophisticated, δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να ψάχνεται κανείς με on top περιπλοκότητα όπως ο παραπάνω συνδυασμός. Ομολογώ ότι δεν πέτυχα σπουδαία πράγματα μέσω του feedback loop ακόμη και με πιο βατές ιδέες. Το timeline είναι ένα υπερμηχάνημα που κάποια στιγμή μπορεί να σε κουράσει εξαιτίας της αυξημένης "σπασικλότητας" που απαιτεί (εγώ βαστάω γερά πάντως ;D ). Ως προς τις κλακέτες, θα έλεγα βεβαίως βεβαίως ότι τα πράγματα απλουστεύονται δραματικά αν έχεις midi controller, το οποίο, σαν μπόνους, μεταξύ άλλων "ανοίγει" και τις έξτρα δυνατότητες του (εξαιρετικού) looper.

Για μας που πικραθήκαμε με την απώλεια, ένα κομματάκι μπανάνα νομίζω είναι ό,τι πρέπει.

Ακριβώς αυτό. Είσαι 100% ασφαλής αν χρησιμοποιείς ssd για λειτουργικό και προγράμματα. Κατά τη γνώμη μου η πιθανότητα να χαλάσει τελείως ένας καλής ποιότητας ssd δεν είναι μεγαλύτερη από ό,τι ένας hdd. Το αντίθετο. Αν λοιπόν τα κρίσιμα δεδομένα αποθηκεύνται σε δεύτερο δίσκο και γίνονται backup (κάτι που συστήνεται ανεξαρτήτως τύπου δίσκων), τότε χωρίς καθόλου μεγαλύτερο ρίσκο απολαμβάνεις ασύγκριτες επιδόσεις, όχι στα χαρτιά αλλά σε πραγματικό workflow. Απλώς στην επιλογή ssd προτείνω καλές επώνυμες μάρκες και ψάξιμο στα φόρα για τυχόν προβλήματα μοντέλων/παρτίδων κττ, εννοείται πριν από την αγορά ;D. Ένα ssd και ένα hdd σε σύστημα όπου γίνεται δουλειά είναι το ελάχιστο. θα προσέθετα και έναν μεγάλο εξωτερικό για 1) backup δουλειάς και 2) mirroring του sdd ώστε αν πάθει κάτι το λειτουργικό να μπορείς να το επαναφέρεις σε 30 λεπτάκια. Έτσι προκύπτει ένα πολύ καλά μελετημένο setup, που στέκεται σε κάθε σοβαρή χρήση, ακόμη και pro. Τα οφέλη του ssd είναι απίστευτα και πλέον τα 120GB κάνουν 90 ευρώ. Επαρκούν για ένα bare λειτουργικό, daw, plugins και κάποιες βαριές βιβλιοθήκες που χρησιμοποιούνται συχνά. Εγώ π.χ. έχω στο ssd 80GB BFD2 γιατί δεν πολυχρησμοποιώ άλλες βιβλιοθήκες. Just my 2 cents.

Ο φορητός σου παίρνει δεύτερο σκληρό; Γιατί αν παίρνει, το ssd δεν χρειάζεται να είναι μεγάλο αλλά είναι highly recommended. Να σου περιγράψω τι κάνω μήπως σου ταιριάζει. Συγκεκριμένα σε ένα 160άρι ssd (πλέον φτηνό) έχω λειτουργικό, DAW, plugins και 50-60GB βιλιοθήκες που χρησιμοποιώ πιο συχνά. Έτσι έχω και περίπου 20GB κενά. Στον άλλο δίσκο (750GB @5400) έχω τα υπόλοιπα. Με αυτό το σετάπ, όταν γράφεις το folder του project σου το έχεις στο ssd για να πηγαίνει σφαίρα. Αφού τελειώσει το μεταφέρεις στον άλλο δίσκο. Το φορητό μου δεν είχε θέση για 2ο δίσκο αλλά πήρα ειδική θήκη (caddy) από ΗΠΑ που καταργεί το DVD και βάζει στη θέση του μια πανομοιότυποη θήκη με υποδοχές για 2ο σκληρό. Ακόμη και μετά από τόση φασαρία το αποτέλεσμα άξιζε. Οι δίσκοι 7200 κάνουν αρκετή φασαρία και θερμαίνονται αρκετά πιο γρήγορα. Ακόμη εκ των πραγμάτων αν έχεις τεράστια libraries θα χρειαστείς 2ο δίσκο για αυτές (όχι για το daw).

Αυτό που επιτρέπει ακόμη και σε αμόρφωτους ανθρώπους να αναγνωρίζουν ένα απροσδιόριστο "κάτι" σε ένα εικαστικό έργο, είναι η ευαισθησία. Χωρίς την ευαισθησία δεν μπορείς ούτε να απολαύσεις ούτε να γεννήσεις καλλιτεχνικό έργο, ας είναι αυτό τραγούδι ή πίνακας ή κουκλοθέατρο. Κατά τα άλλα η γνώση της ιστορίας μιας τέχνης πολλαπλασιάζει τα αποτελέσματα της ευαισθησίας μας. Μπορεί σήμερα να έχουμε δει πολλούς να πασαλείβουν χρώματα σε λαδόκολλες, αλλά όταν το έκανε ο Πόλοκ ήταν πραγματική επανάσταση. Αν δεν γνωρίζεις αυτή την πληροφορία και αν δεν είσαι σε θέση να εντάξεις το οποιοδήποτε έργο στο πλαίσιο της εποχής του, δεν είσαι σε καμία απολύτως θέση να το αποτιμήσεις, ακόμη και αν δεν σου αρέσει. Απόψεις του τύπου "αυτό είναι ένα λερωμένο χαρτί που θα μπορούσε να το χρωματίσει και ένας πεντάχρονος" καταρχήν δεν συνιστούν επιχειρήματα. Κατά δεύτερον δεν μου θυμίζουν τόσο τη δυσκολία της μουσικής του Ξενάκη ή του Σένμπεργκ όσο κάτι βοσκούς από κατσάβραχα, που στο άκουσμα της τζαζ αποφαίνονταν "τι είνι αυτή η βαζούρα;".

Με βάση το αρχικό σου επιχείρημα ότι παίζει ρόλο αν ξέρουν οι άλλοι την ιδιότητά σου, θα πρέπει να δεχτούμε αυτόχρημα ότι παίζει ρόλο αν οι άλλοι δεν ξέρουν τον αυτοπροσδιορισμό σου. Δηλαδή κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται αλλά δεν το λέει παραέξω, προφανώς μεν δεν είναι ψώνιο (αν ήταν θα το διαλαλούσε) αλλά ταυτόχρονα δεν εμπίπτει στην κατηγορία των αυτοαποκαλούμενων. Για τα υπόλοιπα μέλη του συνόλου Α είναι άγνωστο αν ο Χ αυτοαποκαλείται Κ ( ∈ Β). (disclaimer: δεν έχω αλλάξει στάτους ως προς τη γνώση ολοκληρωμάτων ;D ) Βρήκα πολύ εύστοχες τις επισημάνσεις του 12ΑΧ7, ταιριάζουν με τις δικές μου στο ότι αμφότεροι ορίζουμε τον όρο καλλιτέχνης ως πνευματικό στάτους, ενώ όπως το θέτεις, περιγράφεις περισσότερο μια επαγγελματική ιδιότητα. Δηλαδή το ζήτημα είναι στο πώς ορίζει έκαστος τα μέλη του συνόλου Β :D .

Ωραία παρατήρηση.

Θεωρία συνόλων έχω να κάνω 30 χρόνια σχεδόν (Α΄ή Β' γυμνασίου πρέπει να ήταν) αλλά διαπίστωσα ότι κάτι θυμάμαι (βοήθησε και ο γούγλης). Ολοκληρώματα δεν έχω κάνει ποτέ. Τελευταία ευκαιρία να πάει ο γιος μου πρώτη δέσμη τεχνολογική κατεύθυνση, μπας και τα μάθω παρέα του. Βέβαια, είναι τεσσάρων. ;D Παναπεί, αν αργήσω, φάτε ;D

Πράγματι είναι από τα ωραιότερα χωριά που έχω δει στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν θυμάστε τα πλακόστρωτα που είχαν ένθετα πλακίδια με ανάγλυφα σχέδια. Επίσης το νεκροταφείο που είναι γεμάτο γλυπτά. Είναι από μόνο του ένα τρομερό μουσείο. Είναι πολύ συγκινητική ιστορία. Την έμαθα πολύ μεγαλύτερος. Πάντως στον Πύργο με τόση λαξεμένη πέτρα, εύκολα την τρως την πετριά! ;)

We both made our points οπότε ας το διασκεδάσουμε λίγο: Βρε πονηρούλη! Αυτό δεν αποδεικνύει κάτι. Είναι απλώς η λογική-μαθηματική αποτύπωση της σκέψης σου. ;D Ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως όσοι ∈ Α γνωρίζουν ότι ο Χ χαρακτηρίζεται ως Κ. Αντίθετα ισχυρίστηκα ότι δεν έχει σημασία αν γνωρίζουν. Επίσης έθεσα ως θέμα την ύπαρξη ενός τρίτου συνόλου Γ, όπου Β ⊆Γ. :D Τέλος έστω σύνολο Δ {ορισμός theocthapus για καλλιτέχνη} και σύνολο Ε {ορισμός sfaku για καλλιτέχνη}. Τότε Δ ⋂ Ε = ∅ ;D Υ.Γ.: Για να συνεχίσουμε το διάλογο πρέπει να κάνω κάτι επαναλήψεις... ;D

Μα ούτε εμένα. Την ικανότητα του κοινού να προσδιορίζει οτιδήποτε σχολιάζω. Κατά την γνώμη σου επειδή το κοινό ορίζει/αποδέχεται μία pop performer σαν καλλιτέχνη, αυτό σημαίνει ότι είναι κιόλας; Όπως σου είπα πριν καλλιτέχνης είναι ένας όρος-ομπρέλλα, αλλά μια ποπ περφόρμερ που βασίζεται στο μάρκετινγκ και στα γκουντ θάιζ λουκς, απέχει πολύ από το να διαθέτει καλλιτεχνικότητα με τον τρόπο που την εντοπίζουμε στον Bob Dylan, τον Πικάσο ή ακόμη και τη Μαντόνα η οποία είναι τουλάστιχον χορευταρού. Για αυτό και συμφώνησα με τον Παναγιώτη ότι είναι πολύ στενή η ποπ/βιοποριστική οπτική από την οποία ξεκινάς σαν αφετηρία, για να σχολιάσεις έναν πολύ γενικό όρο-ομπρέλα (καλλιτέχνης), ο οποίος σε κάθε περίπτωση είναι υπερσύνολο (και μάλιστα ευρύτατο) του όρου αυτοσυντηρούμενος popular arts περφόρμερ, με τον οποίον ταυτίζεις τον όρο καλλιτέχνης εδώ, κατά τη γνώμη μου ελαφρώς καταχρηστικά (αφού αντικειμενικά είναι ευρύτερος ο όρος). Εδώ όμως η υπόθεση με το δέντρο είναι σόφισμα. Αν δεν τον ξέρω, δεν πάει να πεί ότι δεν υπάρχει. Μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ως έμψυχο (ως μη δέντρο βασικά :D ) ξέρει τον εαυτό του, άρα υπάρχει. Λες λοιπόν "δεν τον ξέρω" και το επεκτείνεις "δεν τον ξέρω, άρα δεν υπάρχει", βασιζόμενος σε σοβαρές πιθανότητες, τις οποίες διατυπώνεις σε κανόνα υπό τη μορφή βεβαιότητας (και στη διατύπωση αυτή είναι η ένστασή μου). Συμφωνώ, επαναλαμβάνω, ότι οι περισσότεροι από τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως καλλιτέχνες, είναι ψώνια που μεταχειρίζονται αυτό τον όρο με μια στενή έννοια. Αυτό δεν συνιστά καμιάς μορφής βεβαιότητα ότι οι υπόλοιποι δεν διαθέτουν γνήσια καλλιτεχνική φλέβα. Επίσης ένα άλλο σημείο που θεωρώ απλουστευτικό είναι το αντιθετικό ζεύγος "αυτοπροσδιοριζόμενοι-ετεροπροσδιοριζόμενοι". Δεν νομίζω ότι ούτε ο Πεσόα ούτε ο Βαν Χοχ ούτε η Ντίκινσον αυτοπροσδιορίζονταν έτσι ούτε κυκλοφορούσαν με καρτούλες "Καλλιτεχναράς/Γενικός Γαμεύς". Ίσα ίσα απλώς έκαναν αυτό που ένιωθαν ότι ήθελαν να κάνουν, δημιουργούσαν δηλαδή με βάση μια εσωτερική ανάγκη να εκφραστούν, τόσο σημαντική που δεν τους απασχολούσε (εκείνη την ώρα τουλάχιστον) η όποια αποδοχή και ο οποιοσδήποτε προσδιορισμός. Αυτό είναι καλλιτεχνικότητα. Αυτή είναι η πραγματική φύση του καλλιτέχνη. Και αυτή η γνήσια ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση, χωρίς την οποία το άτομο είναι ανάπηρο*, υπάρχει ανεξαρτήτως του αν τη γνωρίζουμε ή όχι. (επίσης μπορεί και να μην υπάρχει αλλά τότε θα ήταν αδύνατο να τη γνωρίζουμε ;D ). Επομένως, το κρίσιμο ερώτημα είναι: μπορεί κάποιος να διαθέτει υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικότητα, χωρίς αποδοχή, αναγνωρισιμότητα και ικανότητα αυτοσυντήρησης; Ε, ναι. *Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, ο σπουδαίος Τήνιος γλύπτης που έφτιαξε και την ομώνυμη "Κοιμωμένη", τρελάθηκε στα νιάτα του. Οι γιατροί στα ιδρύματα, αλλά και η μάνα του αργότερα, του απαγόρευαν να ασκεί την τέχνη του γιατί πίστευαν ότι αυτή ήταν η αιτία της πάθησής του. Τελικά έγινε καλά και ξαναβρήκε τα λογικά του μετά από πολλά χρόνια που θεωρούνταν τρελός, όταν άρχισε στα κρυφά να φτιάχνει κάποια έργα.

Εδώ είναι το πρόβλημα: για να αποφύγεις αυτές τις πολυάριθμες (όντως) περιπτώσεις εισάγεις σαν κριτήριο τον ετεροπροσδιορισμό. Γιατί ο ετεροπροσδιορισμός όμως είναι καλύτερος από τον αυτοπροσδιορισμό; Ο ετεροπροσδιορισμός δεν κάνει λάθη; Δηλαδή η Φουρέιρα είναι καλύτερη από το Χατζιδάκι επειδή την ξέρουν πιο πολλοί έφηβοι τώρα; Επομένως, λογικά σκεπτόμενοι, καταλήγουμε ότι ούτε ο αυτοπροσδιορισμός ούτε ο ετεροπροσδιορισμός καθιστούν από μόνα τους κάποιον καλλιτέχνη. Μόνο η ίδια του η συγκρότηση τον καθιστά. Αυτή ή την έχει ή δεν την έχει. Το να διαπιστωθεί όμως αν υπάρχει ή όχι αυτή η συγκρότηση είναι another priest's gospel. Αν αύριο ο εν δυνάμει μεγαλύτερος καλλιτέχνης της γενιάς του, ακριβώς λίγο προτού κυκλοφορήσει τη δουλειά του, ναυαγούσε σε ένα ερημονήσι σαν τον Τομς Χανξ, θα έπαυε να είναι καλλιτέχνης και να διαθέτει καλλιτεχνικότητα; Αν συνέχιζε να παράγει αριστουργήματα στο ερημονήσι του για να περνάει την ώρα του, θα ήταν καλλιτέχνης ή όχι; Υπάρχει ένας συνδυασμός κριτηρίων λοιπόν για να διαπιστωθεί αν διαθέτει κάποιος επαρκή καλλιτεχνικότητα, στο οποίο θα ενέτασσα και την αποδοχή, όχι όμως ως κρίσιμο ούτε αναγκαίο, όπως έχει αποδειχτεί αρκετά συχνά ώστε να το λαμβάνουμε υπόψη μας. Εξάλλου καλλιτέχνης είναι και ο γλύπτης και ο ποιητής και ο συγγραφέας και ο street artist, και ο ράπερ στο γκέτο που δεν έχει καν μάνα για να τον ξέρει. Στην πραγματικότητα νιώθω ότι το θέμα σου είναι κυρίως πρακτικό (έχουμε γεμίσει ψώνια). Άλλο όμως καλλιτέχνης και άλλο δήθεν καλλιτέχνης. Άλλο καλλιτέχνης και άλλο καταξιωμένος καλλιτέχνης. Αυτοί οι προσδιορισμοί αν έμπαιναν στις κατάλληλες θέσεις θα με έκαναν να συμφωνήσω μαζί σου. Αλλά όταν λες γενικά "καλλιτέχνης" το βρίσκω γενικευτικό/αφοριστικό. Εξού και συνετάχθην τω Παναγιώτη. Υ.Γ. Μέχρι να απαντήσω είδα ότι και ο ManosX κινείται στο ίδιο πνεύμα.

Σε αυτή την κουβέντα περί καλλιτεχνών νομίζω ότι θα πάρω το +1 για Κόκκινο Μύλο (trolley). ;D Υπάρχουν πολλές καταγεγραμμένες περιπτώσεις στην ιστορία των τεχνών όπου άσημοι και μη αναγνωρισμένοι υπήρξαν όχι μόνο καλλιτέχνες αλλά και από τους μεγαλύτερους της εποχής τους. Θα αναφέρω εδώ τον σπουδαίο πεζογράφο Φερνάντο Πεσόα (by the way ήταν λογιστής στο επάγγελμα άρα χομπίστας συγγραφέας/ποιητής). Ήταν γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους αλλά παντελώς άγνωστος στο κοινό. Ο κύριος όγκος της δουλειάς του όμως έγινε γνωστός μετά θάνατον. Συγκεκριμένα 27.000 χειρόγραφά του βρέθηκαν κλειδωμένα σε ένα μπαούλο στο σπίτι του. Σήμερα θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους λογοτέχνες του 20ου αιώνα. Παρόμοια περίπτωση η Έμιλυ Ντίκινσον, μια κυρία στη Νέα Αγγλία του 19ου αιώνα, που σχεδόν κανείς δεν γνώριζε ότι έγραφε ποιήματα. Περίπου 1000 από αυτά βρέθηκαν σε ένα μπαούλο μετά το θάνατό της. Σήμερα θεωρείται μία από τις σημαντικότερες μορφές της δυτικής λογοτεχνίας. Έφερε το μοντερνισμό στην αμερικάνικη ποίηση καμιά 50αριά χρόνια πριν από την επίσημη εφεύρεση του κινήματος. Αμφότεροι δεν έβγαλαν δεκάρα από τη δουλειά τους. Θα έλεγα ότι καλλιτέχνης είναι ένα ψυχοδιανοητικό στάτους, μια μορφή συγκρότησης της προσωπικότητας. Ως τέτοια δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες για να λειτουργήσει. Η καλλιτεχνική σύλληψη του κόσμου, η καλλιτεχνική ματιά, είναι ανεξάρτητη από το έργο και την ανταμοιβή του. Είναι αναγκαία συνθήκη του έργου. Αλλά όχι και πάντοτε ικανή συνθήκη της αναγνώρισης και της ανταμοιβής. Θα έλεγα ότι μοιάζει σαν να υπάρχει μια παρεξήγηση του όρου καλλιτέχνης. Ο theo μοιάζει πιο πολύ να τον εννοεί ως δημόσια φιγούρα. Εκεί βέβαια πρόκειται περί αυτονόητου, δεν μπορείς να είσαι έστω και μετρίος γνωστός, χωρίς να είσαι γνωστός. Κατά τα άλλα έχει αποδειχτεί ότι η καλλιτεχνική συγκρότηση και παραγωγή είναι πράγματα ανεξάρτητα της αναγνώρισης. Και δεν φέρνω εδώ το παράδειγμα του κυρ-Μήτσου του μανάβη που βαυκαλίζεται ότι είναι καλλιτεχνάρα κάθε Πέμπτη 7-9 που έχει πρόβα. Επίσης πρέπει να ομολογήσω ότι όντως άτομα με στέρεα καλλιτεχνική συγκρότηση κατά κανόνα αποκτούν μια κάποια αναγνώριση, έστω περιορισμένη. Και γενικά έχουν την ανάγκη της επικοινωνίας με το κοινό και της κοινοποίησης του έργου τους, πάλι κατά κανόνα. Εδώ όμως αν παραληφθεί το "κατά κανόνα" δημιουργείται μια θεμελιώδης παρανόηση. Τέλος πρέπει να αναγνωρίσω στον theo ότι στις performing arts πρέπει κανείς να... perform για να είναι καλλιτέχνης, οπότε αντιλαμβάνομαι μια πλευρά του επιχειρήματός του. Υπάρχουν βέβαια και μουσικοσυνθέτες, στιχουργοί κλπ που δεν είναι performers. Πολλές πλευρές της μουσικής δημιουργίας είναι μονήρεις. Ή ακόμη και performers που πέθαναν τελείως άγνωστοι: τρομεροί μπλουζίστες που άφησαν τα κόκαλά τους στις φυτείες κλπ κλπ. Οπωσδήποτε όμως θα διαφωνήσω με κάθε σύνδεση της καλλιτεχνικότητας με οικονομικά/βιοποριστικά κριτήρια. Η καλλιτεχνικότητα διαμορφώνεται θα έλεγα στα πρώτα 5-10 χρόνια της ζωής του ανθρώπου, δηλαδή σε ηλικίες που κανονικά (εκτός Μπαγκλαντές, Βιετνάμ κττ) ουδείς σκέφτεται το βιοπορισμό, έχει αρχίσει όμως να αποκτά την καλλιτεχνική ματιά, ισοβίως πλέον.

Όλοι οι απανταχού καλλιτέχνες αστικής καταγωγής που μεγαλούργησαν και μεγαλουργούν πώς ακριβώς υπάγονται στον ανωτέρω κανόνα; Αυτό που λες είναι ένα συχνό μοτίβο ροκενρόλ μουσικών (ισχύει για πολλούς λαϊκούς μουσικούς παγκοσμίως) όχι οικουμενικός νόμος περί τέχνης. Και θα εκπλαγείς ίσως αλλά πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι μεγαλούργησαν μεταπολεμικά, όπως και πολλοί άλλοθεν χορτάτοι.