sfaku

Όπως δεν υπάρχει καμία συνταγή που να εξασφαλίζει την ιδιότητα του entrepreneur έτσι δεν υπάρχει καμία συνταγή που να εξασφαλίζει την ιδιότητα του πετυχημένου πολιτικού. Το να είσαι entrpepreneur είναι το απόλυτο αγαθό στη δυτική οικονομία. Είναι συνώνυμο του sexy and beautiful and successful. Όλοι θέλουν να είναι αλλά μόνο αυτοί που είναι όντως τέτοιοι το πετυχαίνουν. Συμβουλές για το πώς να είσαι πετυχημένος entrepreneur θυμίζουν βιλία του τύπου "το νακ και πώς να το αποκτήσετε". Σε περίπτωση που δεν κατανοείτε τι λέω, ίσως χρειάζετε να τσεκάρετε τον όρο entrepreneur που χρησιμοποιεί με έμφαση ο Σμιντ. Το γιατί μερικές χώρες έχουν περισσότερους και καλύτερους entrepreneurs από άλλους νομίζω μόνο τυχαίο δεν είναι. Οι ΗΠΑ μάλλον είναι το βασίλειο του entrepreneurship, μια χώρα που δημιουργήθηκε από τολμηρούς έποικους, δηλαδή entrepreneurs (περιπετειώδεις πιονέρους) και η οποία είναι εδώ και 200 χρόνια τουλάχιστον η Μέκκα του καινούργιου. Οι Αμερικάνοι έχουν το entrepreneurship στο πολιτισμικό τους DNA και προσφέρουν ταυτόχρονα το ιδανικό περιβάλλον για να ανθίσει αυτό. Το πόσο χρήσιμα είναι αυτά που λέει ο Σμιντ σηκώνουν πολλή ανάλυση. Φερ' ειπείν, μπορούν όλες οι χώρες του κόσμου να θέσουν σαν στρατηγικό στόχο την "παραγωγή" entrepreneurship και innovation; Προφανώς για να είσαι ένας περιπετειώδης καινοτόμος και πρωτοπόρος, κάποιους πρέπει να αφήσεις πίσω, άρα δεν μπορεί να είμαστε όλοι πρωτοπόροι. Ποια στρατηγική λοιπόν πρέπει να ακολουθήσουν οι χώρες του τρίτου κόσμου π.χ. που δεν έχουν καμία ελπίδα να πρωταγωνιστήσουν στο συγκεκριμένο πεδίο; Ακόμη, ημιπαραδοσιακές ημιαγροτικές χώρες όπως η Ελλάδα, τι ελπίδες έχουν να υποσκελίσουν πρωτοπόρες χώρες στο πεδίο του innovation; Για να μην πούμε ότι σε μια χώρα τόσο διαλυμένη σαν οικονομικό περιβάλλον οι περισσότεροι entrepreneurs δεν θα έμεναν, θα προτιμούσαν τη μετανάστευση. Άρα ποιες και πόσες χώρες αφορά αυτή η στρατηγική, όπως τη διατυπώνει ο Σμιντ; Τι αξία θα είχαν τα λεγόμενά του πέραν του αυτονόητου το οποίο εκφράζουν; θα επανέλθω λοιπόν στην αρχική μου φράση, για να προσθέσω ότι the proof of the pudding is in the eating. Το να είσαι πολιτικός ηγέτης είναι και αυτό σαν το νακ: ή το έχεις ή όχι. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ένας ανεπάγγελτος δεν μπορεί να είναι ικανός ηγέτης ούτε καμία απόδειξη ότι ένας πετυχημένος επαγγελματίας μπορεί να πετύχει ισοδύναμα αποτελέσματα στην πολιτική. Επιχειρείν και πολιτική είναι διακριτές τέχνες, παρά κάποιες αναλογίες στην άσκηση ηγεσίας. Καλός στρατηγός δεν σημαίνει απαραίτητα καλός ναύαρχος ή καλός βασιλιάς. Μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος που είναι πετυχημένος ηγέτης στο Α έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι πετυχημένος ηγέτης και στο Β, αλλά εγγυήσεις δεν υπάρχουν. Η μόνη αληθινή απόδειξη της πολιτικής ικανότητας είναι η άσκηση της εξουσίας στην πράξη. Και στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι ικανοί ηγέτες έχουν πολλές και ποικίλες επαγγελματικές καταβολές, κάποιοι υπήρξαν και ανεπάγγελτοι.

Έχω δουλέψει στη διαφήμιση και έχω εικόνα της διαδικασίας της τηλεοπτικής παραγωγής και της σχετικής κειμενογραφίας. Όταν πρέπει να μιλήσεις πολύ σύντομα και περιεκτικά, όπως ας πούμε στα στενά χρονικά πλαίσια ενός μίνι αφιερώματος- αυτό απαιτεί μεγάλη πυκνότητα διατύπωσης, πρόκειται για εξειδικευμένη εργασία που αναλαμβάνει κειμενογράφος. Επιπλέον, χωρίς να έχω απτή απόδειξη, θεωρώ απίθανο ο ηγέτης ενός κολοσσού απλώς να λέει τη γνώμη του σε μια συνέντευξη, χωρίς την έγκριση κάποιου publicity team (έστω κάποιου chief consultant). Όσο θεωρείς πιθανό να δώσει συνέντευξη κάπου ο Σαμαράς χωρίς την έγκριση του επικοινωνιολόγου του, άλλο τόσο πιθανό είναι να το κάνει και ο Σμιντ, ο οποίος αντιπροσωπεύει σχεδόν ένα ελληνικό ΑΕΠ σαν οικονομικό μέγεθος, συν πολύ μεγαλύτερο κύρος από έναν απλό ηγέτη μικρής χώρας.

Το κείμενο σίγουρα του το έγραψαν, όχι επειδή δεν έχει άποψη αλλά γιατί έτσι γίνεται με τόσο σημαντικά άτομα όταν καλούνται να εκφραστούν σε τόσο σύντομο διάστημα σε ένα διεθνές ΜΜΕ.

Δεν θα συμφωνήσω στα περί μηδενισμού. Όταν ένας μεγάλος επιχειρηματίας εξηγεί πώς έστησε τη δουλειά του και αναλύει τις παραμέτρους -απτές, συγκεκριμένες και/ή πρακτικές- έχουμε κάθε λόγο να ακούσουμε με τεντωμένα αυτιά. Έχω ακούσει πολλές εποικοδομητικές ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ αυτού του είδους. Όταν όμως ένας μεγάλος επιχειρηματίας με όχημα μία 3λεπτη συνέντευξη υποννοεί ότι κατέχει το μυστικό της παγκόσμιας ανάπτυξης και καινοτομίας και φιλοδοξεί να δώσει συμβουλές σε κρατικές οντότητες για το πώς θα πετύχουν αυτούς τους στόχους, ελπίζω να είναι αντιληπτό ότι βρισκόμαστε στην επικράτεια του μιντιακού τρίλεπτου, της corporate μεγαλοστομίας και όχι της σοβαρής ανάλυσης.

Ξέρεις η παπαρολογική διάσταση μιας παπαρολογίας είναι παντελώς ανεξάρτητη από το κύρος αυτού που την εκφέρει. Μια παπαρολογία είναι απλώς παπαρολογία. Το να λες ότι είναι καλό να ενθαρρύνεται το entrepreneurship είναι το απόλυτο αυτονόητο και κάτι για το οποίο δεν υπάρχει καμία απολύτως συνταγή.

Ξέρεις, όταν κάποιος ελληνάρας αναγνώστης μας διαβάζει "προβλέψιμη", νομίζει ότι "α, μάλλον είπε κάτι που και εγώ έχω σκεφτεί". Να υπογραμμίσω ότι : καμιά σχέση! Ξέρεις όταν κάποιος ελληνάρας αναγνώστης μας διαβάζει προβλέψιμη εννοεί αυτά που ακούει σε πολυεθνικές και εταιρείες συμβούλων εδώ και μια δεκαετία. Ειδικά το entrepreneurship είναι η απόλυτη καραμέλα στις πασπαρτού συνταγές περί innovation and growth την οποία έχω βαρεθεί να ακούω. Λυπάμαι που δεν έχουμε τις ίδιες παραστάσεις.

Οι CEO τόσο μεγάλων οργανισμών είναι εν δυνάμει πολιτικά πρόσωπα. Αν η Google ήταν κράτος θα ήταν στις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη. Αντίστοιχα ο ηγέτης της είναι σημαντικότερος από πολλούς προέδρους δημοκρατίας. Είναι πρόσωπα ιδιαίτερα μεγάλης δύναμης και εξουσίας και επομένως αποκλείεται να γράφουν τους λόγους τους μόνοι τους. Οι λόγοι τους είναι επικοινωνιακά γεγονότα και η διαχείριση του περιεχομένου τους είναι ανάλογη. Όπως μου είναι πολύ δύσκολο να συγκινηθώ με τον λόγο του ηγέτη κάποιας χώρας του G20 αυτή τη στιγμή, αντίστοιχα δύσκολο είναι να συγκινηθώ με τον λόγο ενός εταιρικού ηγέτη. Επιπρόσθετα, η εταιρική κουλτούρα έχει τα δικά της ρητορικά κλισέ τα οποία λένε, απλώς με άλλα λόγια, ό,τι λέει ένα ικανό αφεντικό όταν θέλει να εμπνεύσει. Αυτό γίνεται συχνά -με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία- σχεδόν σε κάθε επιχείρηση του κόσμου από μεσαίο μέγεθος και πάνω (δεν λέω μικρή γιατί σε εταιρείες 10 ατόμων δεν εκφωνούνται τέτοιοι μεγαλόσχημοι λόγοι ή όταν γίνεται είναι απλώς κωμικοί). Επομένως αν τα έχεις ακούσει 2-3 φορές, είναι σαν να τα έχεις ακούσει για πάντα.

Το πολλά υποσχόμενο -και ολίγον παραπλανητικό- όνομα X2 με έκανε να χαρώ, σκεπτόμενος ότι θα έχει δυνατότητα για δύο χωριστές λούπες, δυστυχώς όμως διαπίστωσα ότι είναι απλώς ένα Ditto με βελτιωμένη χρηστικότητα.

Καλά τα λέτε προλαλήσαντες. Ομολογώ ότι ακούγονται κάποιες ανεπαίσθητες διαφορές που οφείλονται σε διαφορά τεχνικής μεταξύ των παικτών (αυτός ο Raffinski θεωρώ ότι πενάρει πιο κοφτά από όλους και προτιμώ τον ήχο του). Σίγουρα η διάρκεια του τεστ είναι μικρή, το είδος είναι περιοριστικό, η κιθάρα είναι... καρακομπρεσέρ, το backing track μπερδεύει κλπ. Συμφωνώ ότι ένα τέτοιο πείραμα χρειάζεται οπωσδήποτε και άλλες διαβαθμίσεις gain. Νομίζω χρειάζονται τουλάχιστον τέσσερα τεστ (clean, low gain, medium gain, high gain) αν και υπάρχει χώρος για περισσότερα, αν σκεφτούμε τα μουσικά είδη και ύφη που μπορούν να τεσταριστούν. Π.χ. clean θα μπορούσε να είναι και jazz και blues και ballad. Οι παίκτες επίσης θα πρέπει να είναι προσεκτικά επιλεγμένοι (να μην είναι καρμπόν και τελείως άχρωμοι) όπως και τα μουσικά θέματα. Έτσι το φαντάζομαι για να αρχίσει να αποκτά υποψία "επιστημονικότητας".

Η δική μου απορία είναι: το κόστος βενζίνης και ενοικίασης βαν για κάποιες χιλιάδες χλμ, συν καράβια κλπ, δεν αρχίζει να προσεγγίζει επικίνδυνα το ποσό μιας καλής μεταφορικής;

Δυστυχώς η apple εφαρμόζει πάγια αυτή την τακτική. Δεν υποστηρίζει εγκατάσταση παλιότερης έκδοσης του λειτουργικού από αυτή που είχε εγκατεστημένη το μηχάνημα στο εργοστασιακό σετάπ. Το είχα ανακαλύψει όταν πήρα καινούργιο Mac με Lion και αντιμετώπιζα σωρεία προβλημάτων (λόγω απαιτήσεων μνήμης) σε σχέση με το 10.6.8 το οποίο γνώριζα καλά. Τελικά όμως το downgrade έπρεπε να γίνει υπ' ευθύνη μου με ενδεχόμενα προβλήματα ή έπρεπε να κάνω τη RAM 16 GB (με τόσα το Lion δουλεύει άριστα). Έκανα το δεύτερο.

Αν η θύρα του DVD είναι SATA2 (και όχι απλό SATA) θα πρότεινα να μπει στη θέση του DVD το SSD. Θα προσφέρει μάλλον πιο απροβλημάτιστη λειτουργία και λιγότερη εσωτερική θερμότητα. Αν βέβαια η θύρα του DVD είναι απλό SATA τότε η τοποθέτηση που έχεις επιλέξει είναι μονόδρομος.

Το βρήκα πολύ καλοδουλεμένο για το είδος του (στο οποίο δεν είμαι και ειδικός). Επίσης έχει νομίζω και ένα μικρό twist σαν άποψη, κατ' εμέ θετικό στοιχείο σε οποιαδήποτε δουλειά. Περί μονοτονίας: η μονοτονία δεν είναι πάντοτε κάτι κακό. Κάποιοι ακόμη και στο r'n'r την επιδιώκουν: spacemen 3 κλπ. Στα ηλεκτρονικά είδη μπορεί να είναι ακόμη πιο θεμιτή επιδίωξη. Πάντως σαν χαλί που το άφησα να παίζει καθώς σέρφαρα, δεν με κούρασε, παρότι παρατήρησα την επαναληπτικότητα του θέματος. Επίσης με εντυπωσίασε θετικά το γεγονός ότι το αρχικό υλικό είναι από κασέτα το 1994 (μου θύμισε και τα νιάτα μου ;D ) και η επεξεργασία που του έγινε ακούγεται πολύ καλή.

Πάντως ο Lollar (όπως και άλλοι καλοί μπουτικάδες) παλιούς καλούς Fender ήχους συνήθως αναπαράγουν. Υπό μία έννοια fender είναι και αυτοί. ;D Χαζή ερώτηση. Ποιος φόρεσε τους μαγνήτες; Σίγουρα γίναν όλα σωστά; Φάσεις, κολλήσεις κλπ;

Είναι όντως καλό αλλά α) για αρκετά προχωρημένους β) μόνο για αγγλικό στίχο. Για τον ελληνικό στίχο και τις πολλές ιδιαιτερότητές του δεν υπάρχει αντίστοιχο υλικό, δυστυχώς, γενικά στο διαδίκτυο.

Σας ευχαριστώ παίδες! :) Έχετε δίκιο για τα φωνητικά, τα φοβήθηκα στη μίξη, μάλλον το παράκανα. Τη φωνή μου δεν την... πολυκυκλοφορώ ;D Έχω και πολύ καιρό να τραγουδήσω αγγλικά... ( και όμως, φίλτατε Μίλτο ;D ) Ιδού και τα στίχοι: What child is this, who, laid to rest, On Mary’s lap is sleeping, Whom angels greet with anthems sweet While shepherds watch are keeping? This, this is Christ the King, Whom shepherds guard and angels sing; Haste, haste to bring Him laud, The babe, the son of Mary! (είναι η πρώτη στροφή, έχει κι άλλες αλλά δεν τις λέω γιατί θα έφτανε η διάρκεια 9:30 λεπτά ;D ). Το εμμονοληπτικό "drumbeat" είναι κιθάρα. Μία κούφια στις μπάσες και δύο στα καντίνια με μπόλικο βάθος, και περασμένο από το λούπερ. Για αυτό και δεν αλλάζει, λουπάρει συνέχεια απού κάτ' (το πέρασα κι ένα χέρι φίλτρο στο daw). Μου επισημάνθηκε και από το στενό οικογενειακό περιβάλλον που άκουγε την ώρα που έγραφα, ότι έχει περιθώριο να γίνει και λίγο πιο γιορτινό ;D ;D ;D Δεν είμαι βέβαιος τι με ελκύει σε αυτό το τραγούδι. Είναι η παιδική ανάμνηση, είναι η αρχαΐζουσα αγγλική γλώσσα την οποία αγαπώ πολύ, είναι που μου αρέσουν τα λυπητερά. Είναι όμως και άλλα απροσδιόριστα που προσπάθησα να εκφράσω μουσικώς.

Στο 90' και κάτι το έσωσα... ;D Πρέπει να ήμουν πέμπτη δημοτικού όταν σε μια σχολική γιορτή μας έμαθαν να λέμε αυτό το χριστουγεννιάτικο τραγούδι που στα ελληνικά αποδίδεται "Ποιο να 'ναι αυτό το μικρό παιδί". Στα αγγλικά What child is this. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα στη ζωή μου μελωδική μινόρε (ή περίπου τέτοια γιατί απ' ό,τι ακούω κατεβαίνει χωρίς αναιρέσεις όπως θα όφειλε πηγαίνοντας by the book). Η μελωδία του, μελαγχολική και υπέροχη, με στοίχειωσε και τη θυμόμουν είκοσι χρόνια μετά χωρίς να την έχω ξανακούσει ποτέ. Πολύ αργότερα έμαθα ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για το πασίγνωστο παραδοσιακό τραγούδι Greensleeves στο οποίο προσέθεσε θρησκευτικούς στίχους ένας Άγγλος τον 19ο αιώνα μετατρέποντάς το σε ένα από τα πιο γνωστά χριστουγεννιάτικα. Η ηχογράφηση περιλαμβάνει αποκλειστικά και μόνο κιθάρες. Είναι λίγο αναποφάσιστη για το αν είναι αυτοσχεδιασμός ή τραγούδι. Ουσιαστικά είναι αυτοσχεδιασμός, ιδίως το πρώτο μισό, εκτός από μια σταθερή βάση (κύριο θεμα). Αλλά και στο τραγουδιστό μέρος πάλι οι πλάτες αυτοσχέδιες είναι. Χρησιμοποίησα ebow και ehx freeze, reverb και delay. Γράφτηκε εντελώς στο φτερό (ζητώ συγγνώμη για τις πολές ατέλειες) και οι πιο πολλές λήψεις είναι 2η άντε 3η φορά και ό,τι γράψαμε γράψαμε. Η φωνή μου, που γράφτηκε εξίσου βιαστικά, δεν είναι το φόρτε μου (ούτε των άλλων νομίζω). Ο ήχος εν γένει έχει ελάχιστη επεξεργασία (λίγο compression-limiter στη μίξη και izotope trash σε κρουστά και φωνή). Ίσως σας φανεί πολύ βαρύ, έως και πένθιμο, για το θέμα "Χριστούγεννα" αλλά για μένα ταιριάζει πολύ με αυτή τη γιορτή ή εν πάσει περιπτώσει είναι πολύ συνδεδεμένο με αυτή τη γιορτή. Παρεμπιπτόντως ο άγγλος στιχουργός που σύνδεσε το Greensleeves με τη θεματολογία των Χριστουγέννων το έκανε σε στιγμές μεγάλης μελαγχολίας αλλά και λύτρωσης. Περισσότερα εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/What_Child_Is_This%3F Έυχομαι καλά χριστούγεννα και καλές γιορτές σε όλους!

Όχι ακριβώς, η λούπα (feedback loop πιο σωστά) βρομίζει μόνο το wet σήμα (τις επαναλήψεις, όχι την αρχική νότα). Η διαφορά μπορεί να είναι αρκετά σημαντική ανάλογα με τον τύπο του εφέ.

Μια επιστημονική τοποθέτηση για τα ορθογραφικά του νήματος. Χρειάστηκε να τσεκάρω τη βιβλιογραφία λίγο, διότι τα περισσότερα λεξικά προτείνουν μείξη, μείκτης κλπ, αλλά οι γραφές μίξη, μίγμα κλπ είναι και αυτές πολύ διαδεδομένες, με αποτέλεσμα να επικρατεί μια ορθογραφική θολούρα για τους σχετικούς τύπους. Επίσης δύο λέξεις που περιπλέκουν πολύ την κατάσταση, είναι το μίξερ και το μιξάζ, που ως ξένες λέξεις γράφονται απλοποιημένα, με ι δηλαδή. Ο Μπαμπινιώτης και το εγκυρότερο όλων των λεξικών μας κατά τη γνώμη μου, αυτό του ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, προτείνει τις γραφές μεικτός, μείξη, μείγμα κ.λπ. http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BE%CE%B7&dq= Η γραφή με -ει- δικαιολογείται ως προερχόμενη από το μείγνυμι, που έχει θέμα μειγ-. Όμως... Σπανιότατα (ίσως είναι η πρώτη φορά) διαφωνώ με τις γραφές που προτείνει το Λ. Τριανταφυλλίδη, που είναι το καλύτερο ελληνικό λεξικό -και διαθέσιμο online BTW. Αλλά εδώ όντως διαφωνώ. Από την αρχαιότητα υπήρχε διπλή γραφή μίγνυμι και μείγνυμι. Ήδη στην αρχαιότητα υπάρχει διπλή γραφή μείξις και μίξις κλπ. Μάλιστα η γραφή με ι απαντά πολύ συχνότερα στα κείμενα. Παράλληλα μια σειρά από λέξεις που προέρχονται από την ίδια ρίζα γράφονται σήμερα με -ι: μιγάς, μιγαδικός, αιμομιξία, αιμομικτικός, αιμομίκτης κλπ κλπ. Η συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν είναι μία γλωσσολογική/ορθογραφική σπαζοκεφαλιά, αλλά κατά τη γνώμη μου η γραφή με ει δεν εξυπηρετεί τίποτε, διότι: α) απέχει από τους αρχαίους τύπους που απαντούν συχνότερα β) απέχει από πολλά ομόρριζα που γράφονται με ι δυσκολεύοντας την εκμάθηση της σωστής γραφής γ) απέχει από πολλές ξένες αλλά συγγενικές λέξεις όπως μίξερ και μιξάζ. δ) Εισάγει μια άνευ λόγου περιπλοκότητα στην ορθογραφία και αυτό δεν είναι επιθυμητό. Η ορθογραφία πρέπει να είναι ιστορική, αλλά νοικοκυρεμένη, και εδώ η τελική επιλογή του ΛΤ αλλά και του Μπαμπινιώτη (ει) δεν είναι καν ιστορικότερη, πόσο μάλλον νοικοκυρεμένη. Προκαλεί έκπληξη σε πολλούς αμύητους, αλλά η ορθογραφία δεν είναι στατική ούτε όλοι οι λεξικογράφοι προτείνουν την ίδια γραφή, αντιθέτως πολλές φορές μια γραφή γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης απόψεων. Ακόμη, πολλοί εξαιρετικοί επιμελητές κειμένων, γνώστες σε βάθος της γλώσσας και της ορθογραφίας, συχνά αμφιταλαντεύονται για την ορθή γραφή και κάνουν δικές τους επιλογές, όχι αυθαίρετες βέβαια, αλλά μέσα από μια γκάμα επιλογών που δίνει η επιστήμη. Προσωπικά για το μίξη και μικτός, θα επέλεγα τη γραφή με -ι ως επιστημονικά ορθότερη και πιο λογική. Για όποιον θέλει να το ψάξει, ένα νήμα από το forum μεταφραστών: http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=13694.0

Thx, το παράγγειλα. :)

Στο ontopic τώρα, ομολογώ ότι ένας θυμωμένος trolley λόγω της οξύτητας της γραφής του πολλές φορές δεν βοηθάει τα πράγματα, και νομίζω ότι ενίσταται λίγο μονόπλευρα, εντοπίζοντας αντιμνημονιακές φωτοβολίδες -αφού πετάγονται περισσότερες από τις άλλες- αλλά... Στην ουσία συμφωνώ με το βαθύτερο πνεύμα της παρατήρησης, ως προς το ότι πρέπει να αποφεύγεται ο πολιτικός λόγος εκτός του συγκεκριμένου section που λέγεται εσπρέσο, στο οποίο διευκρινίζω ότι δεν συμμετέχω γιατί δεν συμφωνώ με την έννοια των πολιτικών συζητήσεων εν κρυπτώ (αν η κοινότητα δεν μπορεί να συζητά πολιτισμένα περί πολιτικής και δημιουργεί πονοκέφαλο στη διαχείριση και τους mods καλύτερα να μη συζητά καθόλου). Τι προτείνω λοιπόν; Δεν λέω να βγουν οι μοδεράτορες και να δέρνουν, αλλά αντίθετα, εμείς τα μέλη, όσο παλιοί ή νέοι και αν είμαστε, να αυτοσυγκρατηθούμε. Διότι συμβαίνει το εξής. Αν πεταχτεί μια πολιτική φωτοβολίδα, ακριβώς επειδή υπάρχει απαγόρευση συζητήσεων, υπάρχει περιορισμένη δυνατότητα απάντησης/αναίρεσης από αντιφρονούντες με αποτέλεσμα να πετιέται άλλη μια φωτοβολίδα για να μη μείνει αναπάντητη η πρώτη, και έτσι δημιουργείται ένας πόλεμος (αποσπασματικών) εντυπώσεων. Χωρίς να υπάρχει δυνατότητα ουσιαστικής συζήτησης. Έχει τύχει 1-2 φορές να εμπλακώ σε τέτοιες ανταλλαγές, σε κουβέντες που δεν ξεκίνησα, πιο πολύ με την έννοια της παρέμβασης, επειδή διάβασα κάτι που θεωρώ πολύ χοντροκομμένο για να μείνει έτσι και να το διαβάζουν τα πιτσιρίκια αναπάντητο χωρίς την παράθεση αντιλόγου. Θα προτιμούσα όμως να μην υπάρχουν καθόλου τέτοιες κουβέντες ούτε η ανάγκη για παρεμβάσεις μελών της κοινότητας προς αποκατάσταση της πολυφωνίας, γιατί αυτό γίνεται στην ουσία καταχρηστικά. Οπότε συμφωνώ με το βαθύτερο πνεύμα του Παναγιώτη και προτείνω αυτοσυγκράτηση, οριζοντίως. Θα το σχολιάσω επειδή το θεωρώ πολύ σχετικό με τα παραπάνω. Δεν θα επεκταθώ άλλο εκτός από το παρόν σχόλιο και σε παρακαλώ να μη το κάνεις ούτε εσύ. Μπορεί κάποιος να πολιτικολογεί χωρίς να πολιτικολογεί. Όταν βάζεις την Οθωμανική "αυτοκρατορία" σε εισαγωγικά διακρίνεται από πίσω μια συγκεκριμένη εθνικιστική σχολή σκέψης. Ιστορικά, η Οθωμανική ήταν κανονική αυτοκρατορία, όχι λιγότερο ή περισσότερο από άλλες, και όχι λιγότερο ή περισσότερο πολιτισμένη από άλλες. Δεν είχε κάποια ιδιαίτερη σχολή στα βασανιστήρια, όλες έκαναν βασανιστήρια. Σε κάποια σημεία ήταν και καλύτερη, παρά τα κλισέ και την παραπληροφόρηση ήταν στην εποχή της μακράν η πιο ανεκτική θρησκευτικά και η μόνη αυτοκρατορία που δεν κατεδίωξε τους Εβραίους (όλες οι άλλες τους έκαιγαν). Αντίθετα τους δέχτηκε στη Θεσσαλονίκη από όπου τους εξολόθρευσαν με τη γνωστή διαδικασία οι ναζί, προφανώς όχι εμπνευσμένοι από τους Οθωμανούς. Αλλά και αν είχαν η Οθωμανοί σχολή στα βασανιστήρια, πώς είναι δυνατόν να μας σφάζουν οι ναζί ως τουρκαλβανούς και ταυτόχρονα, αυτοί οι ελιτιστές, να εμπνέονται από Τούρκους για τα βασανιστήριά τους; Κάπως αντιφατικό. Θα προτείνω διάβασμα ιστορίας, ελπίζοντας να μην πάει στράφι γιατί παίζει ρόλο και τι άποψη ιστορίας διαβάζει ο καθένας και πώς τη φιλτράρει. Κυρίως όμως Θα προτείνω όπως είπα παραπάνω, αυτοσυγκράτηση. Αλλιώς πετάμε τσιτάτα και σπίθες.

θα αρκεστώ να πω, για ιστορικούς και όχι πολιτικούς λόγους, ότι τα κάνεις όλα αχταρμά. Οι ναζί δεν κάναν βασανιστήρια επειδή δεν μας θεωρούσαν αρχαίους Έλληνες ούτε επειδή μιμήθηκαν τους Οθωμανούς. Οι ναζί κάναν βασανιστήρια γιατί ήταν ναζί. Είχαν δική τους σχολή, την καλύτερη όλων των εποχών. Δεν θα επεκταθώ αλλά μην πετάμε χειροβομβίδες που βασίζονται σε προσωπικές εντυπώσεις.

Εννοείς τον Φαλμεράιερ φαντάζομαι.

Έχω παρόμοια εμπειρία. Πέρσι την άνοιξη μου ήρθε ο εκκαθαριστικός λογαριασμός του χειμώνα και ήταν επιβαρυμένος γύρω στα 100-130 ευρώ. Κατά το σχετικό τετράμηνο ανοίγαμε το ηλεκτρικό σώμα 2-3 ώρες τη μέρα. Στα κρύα ανοίγαμε και τα δύο inverter. Σε συνδυασμό με την κεντρική της πολυκατοικίας (αέριο) που άναβε για 3-4 ώρες το απόγευμα, με μέση επιβάρυνση 80-90/μήνα, το συνολικό κόστος θέρμανσης παρέμεινε σε πολύ χαμηλά επίπεδα και δεν κρυώσαμε καθόλου. Φίλοι, πάλι, που έχουν μονοκατοικία στα Κιούρκα, πέρσι άλλαξαν κουφώματα (σημαντικότατο) και έβαλαν κλιματιστικά. Από τα 5.000-6.000 ευρώ :o που έδωσαν πρόπερσι για πετρέλαιο, πέρσι έπεσαν κάτω από τα 1000 ευρώ σε ρεύμα.

Δεν είναι απλώς φτηνότερα, με inverter είναι το 1/4 της τιμής.