trolley

Ελαβιντούλη σου πήρε μόνο πέντε χρόνια.... Διάβαζε νέε μου πιο προσεκτικά: Τίτλος: Ροκ και στίχος Αποστολή από: Anonimos στις 11:35 - 30/09/05 O Boss, είναι ο ο άνθρωπος που έγραψε, έπαιξε και ηχογράφησε (;) το Nebraska, έναν από τους πολύ λίγους δίσκους που σπανίως βρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη των 20 εκατοστών από το πικ-απ μου. :)

Είπαμε... το "στάνταρ". Έχει εξαιρέσεις, αλλά όχι τόσες πολλές όσες ίσως νομίζεις. Ας πούμε απλά ότι ανάμεσα σε δύο που κατέχουν γη, αυτός που κατέχει περισσότερη είναι πλουσιότερος. Σε διαβεβαιώνω ότι η Apple κατέχει πολύ γη.

Πάντως (και επειδή εκφράστηκε ρητορικώς η απορία), το στάνταρ τεκμήριο πλούτου είναι η έκταση της γης που κατέχει κάποιος. Αυτός είναι ο λόγος που θεωρούνται "πλούσιοι" αυτοί που έχουν πισίνα. Η ιδέα είναι ότι αν έχεις να "χαραμίσεις" κάποια τετραγωνικά γης για να κάνεις το ιδιωτικό σου μπανάκι, τότε μάλλον είσαι ευκατάστατος.

Η διαφορά δεν έγκειται στο αν "το βλέπουμε" ή όχι. Έγκειται στο ότι όντως δεν ξέρουμε ποιος είναι και τι κάνει. Το ίδιο είναι να πεις "το μέλος superman λέει βλακείες" και το ίδιο να πεις "ο κ. Τάδε, επαγγελματίας φωτογράφος λέει βλακείες"; Η ομαλότητα στην έκβαση ενός - οποιουδήποτε - thread απειλείται μόνο από την επιμονή μελών που γνωρίζουν ότι δεν έχουν γνώσεις για ένα ζήτημα, να επιμένουν στην δημόσια έκθεση των σκέψεών τους, ακόμη και όταν στο ίδιο thread συμμετέχουν άνθρωποι που έχουν γνώση για ένα ζήτημα. Με έχεις δει ποτέ εμένα να συμμετέχω στα thread για τις κιθάρες; Όχι, διότι δεν ξέρω τίποτε ουσιαστικό για το θέμα. Περιέργως όμως, όταν το αντικείμενο της συζήτησης είναι κάποιο μαγαζί ή κάποιος αντιπρόσωπος, όλοι μεταορφώνονται σε γνώστες - όχι μόνο της αγοράς, αλλά και του βαθύτερου ψυχισμού του αντιπροσώπου. Ε, δεν είναι έτσι... πως να το κάνουμε..

Το mac-avatar ήταν απλά το πρώτο που βρήκα μπροστά μου χθες. Δε σημαίνει τίποτε. Τα κίνητρα όλων μας είναι μικτά. Κάπου θέλουμε να πούμε τη γνώμη μας, κάπου θέλουμε να μας θαυμάζουν γι' αυτή, κάπου θέλουμε να βοηθήσουμε, κάπου να φιλονικήσουμε… Ελπίζω ότι - τον περισσότερο καιρό - τηρώ καλές ισορροπίες. Τα μέλη - και εγώ - απολαμβάνουμε την πολυτέλεια της ανωνυμίας. Κάθε επίθεση και κάθε έπαινος απευθύνονται σε ένα nickname και ένα avatar. Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται και γράφονται είναι υπερβολές και ψευτο-δημοκρατικές ευαισθησίες. Το Bon Studio, μία επιχείρηση με σημαντική ιστορία, μέμφεται σε κοινή θέα στο τίτλο αυτού του θέματος (δικαίως ή αδίκως). Αυτοί (οι ιδιοκτήτες του και οι εργαζόμενοι σε αυτό) είναι οι μόνοι που ενδέχεται να θιγούν από αυτά που γράφονται. Αυτό ισχύει. Αλλά και οι πάμπολλοι μεσάζοντες έχουν το δικό τους υπολογισμό να κάνουν και τα δικά τους κέρδη. Ακριβώς. Οπότε, ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι θα έχουμε ως νόμισμα το Ευρώ, προκειμένου να μπορούμε να αγοράζουμε από καταστήματα του εξωτερικού, να συγκρίνουμε τις τιμές τους με τις τοπικές, να θέτουμε ερωτήματα όταν διαπιστώνουμε αποκλίσεις και - κυρίως - να είμαστε πολύ πιο αυστηροί με τον εκάστοτε υπουργό οικονομικών, που διαμορφώνει τις συνθήκες λειτουργίας της αγοράς στην οποία κινούμαστε.

Δύο πράγματα που ίσως θα ήθελες να ξέρεις γι' αυτό το θέμα: α) Ο Cohen στα live περιστοιχιζόταν από μία σπουδαία μπάντα, οι οποίοι είχαν το - πολύ δύσκολο - έργο να προσπαθησουν να ενορχηστρώσουν κομάτια που αρχικά ήταν γραμμένα για ακουστική κιθάρα και μόνο. Δεν ξέρω ποιος θα τα κατάφερνε καλύτερα. β) Η αισθητική των ενορχηστρώσεων (από το Various Positions και μετά) σχετίζεται με το ότι γράφει κυρίως σε ένα φορητό αρμονιάκι και πιστεύει σε αυτή τη ψεύτικη αισθητική τους (ξέρεις... παλιά Portasound και τέτοια). Ελπίζω να επανεκτιμήσεις. :)

Child Of Story, ευτυχώς για όλους μας, η πλειοψηφία των συζητήσεων στο ίντερνετ (ή το noiz.gr επί τούτου) δεν έχουν το χαμηλότατο επίπεδο που εξασφαλίστηκε με τη συμμετοχή των μελών που ανέφερες στην παρούσα συζήτηση. Δεν υπάρχει λόγος να απέχεις από το ίντερνετ, επειδή είχες/είχαμε την ατυχία να διαβάζουμε για τόσες σελίδες τις ανιστόρητες τοποθετήσεις ανθρώπων που φανερά δεν έχουν καμία σχέση με την αγορά. Θα έρθουν και καλύτερες μέρες. Όσον αφορά τη δική μου τοποθέτηση, ξεκαθάρισα ότι είναι συναισθηματικά φορτισμένη... ομολογώ ότι έπρεπε να την έχω αποφύγει καθότι (όπως μου είπε και ένας πραγματικός εκπρόσωπος της αγοράς, με τον οποίο συζητήσαμε), αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σημασία. Ας περιοριστούμε στην ανάγνωση εκείνων που τοποθετήθηκαν νηφάλια και άσε τους υπόλοιπους με τις θεωρίες συνομωσίας στις οποίες αρέσκονται. Φιλικά.

Εϊναι fact. Άλλωστε εγώ δεν είπα ότι η σημερινη μορφή είναι καλή. Μπορεί να είναι άθλια.

Είδα αυτό το ποστ, και νόμιζα ότι ο gdevelek απέκρουε (από μετριοφροσύνη) κάτι καλό που γράφτηκε για τον ίδιο (όπως ξέρετε, το noiz μας δείχνει πάντα το τελευταίο ποστ), και σκέφτηκα "ναι, έτσι είναι, καλά γράφει παρ' ότι μου τη σπάει εμένα" και αμέσως μετά "και μάλιστα είναι προς τιμήν του ότι δεν αποδέχεται τον έπαινο με έπαρση" και αμέσως μετά "ας δω ποιος τον επαίνεσε" οπότε έκανα το μαγικό κλικ στην προηγούμενη σελίδα... .. για να δω ότι απέκρουε έπαινο προς εμένα... Τώρα τι να κάνω... να γελάσω.. να κλάψω... να ευχαριστήσω... Που ήσουν όμως gdevelek να με κατατροπώσεις στο κείμενο για τους U2... ΄ Τελικά, ίσως δεν έχουμε κάτι άλλο από απλή ζήλεια.. και που να ήξερε ο άνθρωπος από ποια ηλικία το κάνω και για πόσους διαφορετικούς ανθρώπους... Σε τελευταία ανάλυση, το φόρουμ στο οποίο περνάς την ώρα σου, έχει τη σημερινή του μορφή εξ΄αιτίας του Superfunk και εξ'αιτίας εμού. Λίγος σεβασμός δεν θα έβλαπτε, φαντάζομαι... G.K, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Φαντάζομαι ότι ξέρεις ότι δεν είσαι ο μόνος.

Ας μοιραστούμε τις σκέψεις μας γι' αυτή τη τραγική απώλεια. Πόσο σας σημάδεψε ΕΣΑΣ αυτό το ατυχές περιστατικό; Τι μέτρα πιστεύετε ότι πρέπει να ληφθούν και σε ποια συνοικία κρίνετε ότι πρέπει να στηθεί αδριάντας του;

Ωραία όλα αυτά που λέτε, και πολύ δημοκρατικά και newage αλλά, όπως έγραψα και νωρίτερα.. Τώρα, τα περί στόχων κλπ, τα σέβομαι απολύτως: π.χ. σε μία κρουζιέρα όπου θέλω να φάω και να λαμήσω δεν έχω άποψη για το ποιος είναι πρώτος μηχανικός (αχ... η λαμαρίνα), οπότε δε θέλω να έχω άποψη και ποιος παίζει τραγούδια δίπλα στη πισίνα ή πίσω από τη κυρία με το εξώπλατο. Πως με κόβεις; Άλλωστε, τι παραπάνω να πω εγώ όταν ο σεβαστός hwept παραδέχεται (a contrario) ότι δεν είναι δημιουργικός; Εδώ προκύπτει ένα θέμα, και ένα ερώτημα: πως τον λέμε το μουσικό που δεν ενδιαφέρεται να είναι δημιουργικός; "Μουσικάντη" τον λέμ(ν)ε. Παίζετε και σε παιδικά πάρτυ; :) :) :) :)

Και εσάς ποιος σας είπε ότι ακούμε (ή ότι πληρώνουμε για να ακούσουμε) αυτό το 96% ;;

Χωρις να θέλω να αμφισβητήσω την καλή πρόθεση όσων απαντούν, υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα με τις διατυπώσεις σας και θα προκαλέσετε ακόμη περισσότερη σύγχυση. Συνοπτικά: τα workstations είναι synthesizers, δεν πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα. Από εκεί και μετά: δεν ισχύει ότι "Τα synth είναι υποδιέστερα στον εξοπλισμό από τα workstation", ούτε ότι οι δυνατότητες σύνδεσης με υπολογιστή απαντώνται μόνο στα workstations, ούτε ότι τα synth απευθύνονται στους καμένους χρήστες.

Last Chance Texaco :)

Μα ρε παιδί μου... έχουμε φτάσει στο εξής παρανοϊκό σημείο: εκείνοι που παίζουν διασκευές να κατηγορούν τους άλλους (που προσπαθούν να κάνουν τη δική τους μουσική) διότι δεν καταφέρνουν (οι δεύτεροι) να κάνουν τόσο σημαντική μουσική όσο εκείνη που θα θέλανε να είναι για να... γουστάρουν να τη διασκευάσουν. Έλεος. Ας σας πει κάποιος (που αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος) ότι αυτά είναι αστειότητες, τόσο από καλλιτεχνικής όσο και από επαγγελματικής απόψεως. Αν μπαίνατε σε γραφείο υπεύθυνου δισκογραφικής εταιρείας λέγοντας ότι παίζετε διασκευές, το πολύ-πολύ θα σας πέταγε έξω για να μη χάνει το χρόνο του. Το πολύ που μπορείτε να κάνετε είναι να παίζετε σε καμιά τριανταριά μισο-μεθυσμένους που καμακώνουν καμιά τριανταριά μεθυσμένες. ΤΕΛΟΣ. Όσο για καλλιτεχνική καταξίωση... άστα καλύτερα... ούτε σαν ανέκδοτο δε παίζει. Κάντε ότι θέλετε, αλλά όχι και να τη λέτε σε εκείνους που προσπαθούν για κάτι καλύτερο - ΕΙΔΙΚΑ μετά από τέσσερις δεκαετίες μιζέριας και αθλιότητας από ομοϊδεάτες σας, εκτός αν νομίζετε ότι είστε οι πρώτοι που σκέφτηκαν τη συνταγή της επιτυχίας. Α, και η λέξη που έχω υποσχεθεί ΕΡΧΕΤΑΙ, για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους. Υ.Γ. To post γράφτηκε πριν το ποστ του il_dottore46 και δεν αναφέρεται ειδικώς σε αυτόν και τη μπάντα του.

Hwept, πρέπει να καταλάβεις ότι το να αποτυγχάνει κανείς είναι ανθρώπινο, αναμενόμενο (μόνο όποιος δεν προσπαθεί, τα καταφέρνει πάντα), όμορφο (διότι μέσα από τις αποτυχίες μαθαίνουμε), αποδεκτότατο (δεν περιμένουμε από όλους να γράφουν αριστουργήματα και ούτε "τη βρίσκουμε" μόνο με αριστουργήματα). Το να μην προσπαθεί κανείς είναι : μη-δημιουργικό, ελληνοπρεπέστατο, αναχρονιστικό και πολύ δημοσιουπαλληλικό (με την κακή έννοια). Αυτά, δεν είναι η γνώμη μου - σε όλο το κόσμο έτσι σκέπτονται οι άνθρωποι, γι' αυτό υπάρχουν αυτοί οι μουσικοί των οποίων τα κομάτια θέλεις να παίζεις. Αν όλοι σκεπτόντουσαν σαν εσένα, τι θα έπαιζες; Μην είσαι λοιπόν τόόόόόσο αυστηρός με το δημιουργικό εαυτό σου, όταν είσαι τόόόόσο επιεικής με τον μιμητικό εαυτό σου. Δε στέκει.

Για πρώτη φορά στα επτά χρόνια που συμμετέχω στο νοιζ, θα αναφερθώ σε κάτι με σκοπό να το διαφημίσω. Αύριο Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου, η εφημερίδα "Το Βήμα" θα περιέχει σε DVD τη ταινία "All That Jazz" (ελληνικός τίτλος : "Η παράσταση αρχίζει") του διακεκριμένου αμερικανού σκηνοθέτη, χορογράφου και χορευτή Bob Fosse (Μπομπ Φόσι). O Φόσι είναι γνωστότερος στο ελληνικό κοινό από την πολυβραβευμένη ταινία "Καμπαρέ". Το "All That Jazz" θεωρείται να είναι το αριστούργημά του, το σημείο όπου η αγάπη του για το χορό και το musical συναντήθηκαν με μία απίστευτη ομάδα ηθοποιών, μία (μάλλον αξεπέραστη) αντίληψη για το πως ο χορός μπορεί να κινηματογραφηθεί και μία (σίγουρα σπάνια) αντίληψη για το πως όλα αυτά μπορούν να συμβαίνουν σε μία ταινία με πυκνό σενάριο, έξυπνους διαλόγους, αυτοβιογραφικά στοιχεία και πολλά άλλα. Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό: ως νεαρότατος έφηβος είχα μπει στον πάλαι-ποτέ κινηματογράφο "Roxy" της πλατείας Κυψέλης μαζί με την μικρότερη αδελφή μου νομίζοντας ότι "πάμε σινεμά", ενώ στην ουσία πηγαίναμε για να σταμπαριστούμε από μία ασύλληπτου βάθους κινηματογραφική εμπειρία που μετά βίας είμασταν σε θέση να παρακολουθήσουμε, καθώς τα περισσότερα περιστατικά και δρώμενα έχουν εντελώς "ενήλικο" χαρακτήρα. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, είδα την ταινία πολλές φορές ακόμη, κατάπληκτος από το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη μικρές λεπτομέρειες που δεν είχα μέχρι πρότινος προσέξει. Θα την είχα δει ακόμη περισσότερες, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: εδώ και χρόνια η ταινία είναι ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΑ, ειδικά η έκδοσή της που περιέχει ελληνικούς υπότιτλους. Έτσι η αυριανή ευκαιρία είναι - κατά τη γνώμη μου - αδιανόητο να αγνοηθεί. Μην παρασύρεστε από την ιδέα ότι "δεν σας αρέσει" η μουσική τύπου "μιούζικαλ του broadway" ή σκέψεις τύπου "δεν με ενδιαφέρει το θέατρο" - τις συμμερίζομαι απόλυτα. Τα πραγματικά θέματα του All That Jazz, είναι η ζωή, η δημιουργικότητα, η οικογένεια, ο έρωτας και ο θάνατος - αυτά δηλαδή που αφορούν όλους μας. Επίσης - για τ'όνομα του Θεού - μη πάτε να αναζητήσετε βιντεάκια στο YouTube, καθώς οι σκηνές λειτουργούν μόνο σε αλληλουχία και με τη σωστή προοπτική προς τη διάρκεια και την εξέλιξη της ταινίας. Απαιτούν δε, καλό ήχο (όπως κάθε μουσική ταινία). Η ταινία κέρδισε 4 όσκαρ (όχι εκείνα που θα έπρεπε, αλλά τι να κάνουμε...), ενώ μπορείτε να δείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.imdb.com/title/tt0078754/ :)

Με προβληματίζεις... Έχω τη προδιάθεση να συμφωνήσω μαζί σου (σε λογικό επίπεδο), αμέσως μετά θυμάμαι ότι (τηρουμένων των αναλογιών) έχω γίνει εκατοντάδες φορές αυτόπτης μάρτυρας συμπεριφορών που δικαιώνουν τα συμπεράσματα του Μίλκραμ. Π.χ., κάθε φορά που ένας δημόσιος λειτουργός εκτελεί ένα καθήκον που ξεκάθαρα αντιβαίνει στη κοινή λογική (επειδή είναι νόμος του κράτους ή επειδή έχει δεχθεί διαταγή) στην ουσία είναι ένας από το 63%. Το ίδιο συμβαίνει (πάντα τηρουμένων των αναλογιών) κάθε φορά που ο πιστός ενός θρησκευτικού δόγματος συναινεί, είτε να αυτοβασανιστεί πιστεύοντας ότι αυτό ικανοποιεί τη θεότητα, είτε να κατακρίνει κάποιον άλλο επειδή δεν έχει τις ίδιες πεποιθήσεις. Το ίδιο συμβαίνει (πάντα τηρουμένων των αναλογιών) κάθε φορά που αποδεχόμαστε ένα τηλεοπτικό πρότυπο ομορφιάς, ή κάθε φορά που εκστατικοί συμμετέχουμε σε μία πολιτική συγκέντρωση. Το ίδιο συμβαίνει - όπως έγραψα σε πρόσφατο ποστ μου - κάθε φορά που αισθανόμαστε "αναγκασμένοι" να ανταποκριθούμε σε κάποιες απαιτήσεις άλλων για το ποια ταινία πρέπει να δούμε, ή ποια συναυλία να παρακολουθήσουμε. Τι λες και εσύ;

Είχα πρωτοδιαβάσει για το πείραμα του Μίλγκραμ στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ο Μίλγκραμ ήθελε να καταδείξει το πόσο ανίσχυρη ήταν η θέληση του μέσου πολίτη, κάτω από τον ψυχαναγκασμό της αίσθησης ότι οι οδηγίες έρχονται από επιστημονικό προσωπικό - θυμηθείτε ότι στη δεκαετία του '60 υπήρχε έντονη αμφισβήτηση της σκοπιμότητας για περαιτέρω επιστημονική έρευνα, αν αυτή ήταν να συμβάλλει στην ανάπτυξη προϊόντων όπως η ατομική βόμβα (π.χ.). Μάλιστα, ο Μίλγκραμ είχε κάνει το εξής (θα παγώσετε): είχε καθορίσει μία συμβολική αμοιβή για όσους συμμετείχαν στο πείραμα (όχι τίποτε φοβερό, είναι συνηθισμένο σε τέτοιες περιπτώσεις να δίνεις λίγα χρήματα στους εθελοντές). Παρατηρήθηκε λοιπόν το εξής: κάποιοι από αυτούς που έφταναν στο σημείο να δώσουν το θανατηφόρο ηλεκτροσόκ, αλλά δίσταζαν μπροστά στη συναίσθηση ότι προκαλούν πόνο σε έναν άλλο άνθρωπο, ξεπερνούσαν το δισταγμό τους όταν τους εξηγούσαν ότι τυχόν αποχώρησή τους από το πείραμα θα σήμαινε ότι δε θα πάρουν την αμοιβή. Στο πρώτο εκείνο πείραμα, το ποσοστό όσων ΔΕΝ έφτασαν στο σημείο να δώσουν θανατηφόρες δόσεις ήταν μόνο 37%... :( Αυτό είναι το θέμα του τραγουδιού του Peter Gabriel "We Do What We're Told" από το "So" του 1986. peter gabriel - We Do What We're Told (Milgra - So

Συμφωνώ. Το σκορ δεν αφορούσε το παιγχνίδι των μεταφράσεων αλλά το κρυφό παιγχνίδι ανάμεσα σε εμένα και τον μάραθον.

Βρετανικές ναι, Παρθένοι όχι. Είναι τα Νησιά της Παρθένου (ήτοι, της Παναγίας), αφιερωμένα από αυτόν που τα ανακάλυψε. Ένα-μηδέν υπέρ μου (προς το παρόν).

Ναι, αλλά τώρα θέτεις εσύ ένα σοβαρό θέμα: το να λέμε τη γνώμη μας σε ένα περιβάλλον όπου είναι δεδομένο ότι - εν' πολλοίς - δε θα εκτιμηθεί, δεν είναι τάχα χάσιμο χρόνου ΚΑΙ αυτό;

Προτείνω το εξής: Αυτοί που πιστεύουν στο μέλλον της ελληνικής γλώσσας, ας μεταφράσουν σήμερα τις παρακάτω λέξεις, έτσι για να δείτε και να δούν το αδιέξοδο. internet jazz (μουσική) singularity virgin islands desktop viral marketing και βέβαια... project concept budget Άντε να παίξουμε λίγο. Ωραία είναι να λέει ο Λαδάκης ότι "τι κρίμα που μιλάνε αγγλικά", αλλά για να δούμε, μπορούμε να μιλάμε ελληνικά ή είναι ανέφικτο;

"Κακό" και "καλό" ορίζονται όταν υπάρχει ένας στόχος. Πες μου ποιος είναι ο στόχος και θα απαντήσω.

Θα προσθέσω και ένα ερώτημα: γιατί όλη αυτή η υποκρισία; Το μέλος kostri ενοχλείται από το όρτι διαφώνησα (δηκτικά) για την αξία του άρθρου που παρέθεσε (στη σελίδα 4, όντως), αλλά δεν κάνει ούτε μία νύξη για τον τεράστιο αριθμό χιουμοριστικών και "εκτός θέματος" ποστ που μεσολάβησαν μέχρι τη σελίδα 8. Τελικά, θαρρώ ότι το μόνο είδος συζήτησης που επιδιώκεται (ή επιδιώκετε), είναι εκείνο στο οποίο υπάρχει συμφωνία με τις απόψεις σας, ορισμένοι. Είτε αυτό, είτε να γίνετε πλακίτσα, αλλά - προς Θεού - να μη διαφωνήσει κανείς διότι τότε είναι γραφικός, αψύς, προκλητικός κλπ. Ακριβολογώ;