trolley

Φίλε μου είσαι πολύ μπερδεμένος. Ας υποθέσουμε ότι μας παρέθετες ένα κείμενο κάποιου επώνυμου δικτατορα, υπεύθυνου για το θάνατο πολλών πολιτών κλπ. Στο υποθετικό αυτό κείμενο, προφανώς θα είχαν διατυπωθεί απόψεις υπέρ της καταπάτησης των ατομικών ελευθεριών, του βασανισμού αντιφρονούντων κλπ. Δηλαδή : μαλακίες. Το ότι εσύ θα πρότεινες να συζητησουμε πάνω σε αυτό το κείμενο, δεν υποτιμά εσένα, ούτε εμένα, ούτε κανέναν άλλο. Το κείμενο θα παρέμενε γεμάτο "μαλακίες", αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η συζήτηση δεν θα ήταν αξιόλογη. Κατά τη γνώμη μου, αυτά που γράφει και υποστηρίζει και υπαινίσεται ο κ. Ξυδάκης είναι "μαλακίες". Κατά τη γνώμη σου δεν είναι. Μπορούμε να συζητήσουμε θαυμάσια - το μόνο εμπόδιο υπάρχει αν είναι προ-απαιτούμενο από 'σενα ότι θα ασπαστώ τον κ. Ξυδάκη, αλλά τότε είσαι υπεύθυνος για τη πορεία της συζήτησης. Τέλος, εγώ δεν γαβγίζω και σίγουρα όχι βρισιές. Γνωρίζω (ή έχω μιλήσει τηλεφωνικά με) το 1/3 των συνεργατών του δικτυακού τόπου στον οποίο φιλοξενείται το άρθρο που μας παρέθεσες - καίτοι όχι τον κ. Ξυδάκη. Σου συνιστώ να διαβάζεις προσεκτικά το ΣΥΝΟΛΟ όσων γράφω, όπως άλλωστε κάνω και εγώ για τον καθένα.

Εννοεί τον Αναστασιάδει. Πάντως, πάλι το έχετε προσωποποιήσει το θέμα. Η Φλέσσα έχει μνημονευτεί πολλές φορές στο noiz (κάμετε ένα search), αλλά δεν μπορώ να παρακολουθήσω τις εκπομπές της διότι μου θυμίζει μία φιλενάδα που είχα (φοιτήτρια της Νομικής) και με εκνευρίζει. Περιμένω - κάθε φορά - με αγωνία κάποιον καλεσμένο να την αρπάξει από το μαλί και να της συντρίψει το άλικο στόμα με ένα παθιασμένο φιλί, ενώ οι κάμεραμέν θα το έχουν σκάσει από το στούντιο για να πάνε σπίτι τους και να αναθερμάνουν τη σχέση τους με τη σύζυγό τους.

Ναι, όλα αυτά ισχύουν εκτός αν φύγει ο Edge από τους U2. Τότε θα δεις τι θα πάθεις Αλικαρνασέ. :)

Στα δικά μου γραπτά πάντως, δεν διαβάζεις απαξίωση του δημοσιογράφου, αλλά απαξίωση της αναγκαιότητας για δημοσιογραφικές προσεγγίσεις σε ζητήματα ζωής όπως είναι η γλώσσα και η τέχνη. Απλά, τις διαβάζεις επ' αφορμήν του κειμένου αυτού του δημοσιογράφου. Δε νομίζω ότι (ειδικά από το εγχώριο δημοσιογραφικό προϊόν) κάποιος άλλος θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα. Όσον αφορά το "με τι διαφωνώ", δε διαφωνώ με τίποτε διότι δεν προτείνεται τίποτε. Το κείμενο έχει την ίδια αξία με το να γράψει κάποιος ότι "μία μέρα που έφαγα φασόλια, με πείραξαν".

Does not compute. (Ξυδάκη σχώρνα με)

Μάλιστα, η ερώτηση απαντήθηκε : δεν έχεις χιούμορ. Βλέπε παρακάτω το γιατί. Το να λέω κάποιον "αντιπαθή" την ίδια στιγμή που λέω ότι μάλλον θα συμφωνεί μαζί μου, σημαίνει ότι το λέω χαϊδευτικά και όχι για να τον προσβάλλω. Ευτυχώς που ξέρεις τι είναι μνησικακία. Από τι να μείνει καθαρή; Από ανθρώπους που διαφωνούν με τις μαλακίες του Ξυδάκη; Ιμπρεσάριός του είσαι;

Δε χρησιμοποίησα πουθενά τη λέξη εχθρός και πουθενά τη λέξη φίλος. Μη λες λοιπόν ότι δε μιλας εξ' ονόματος κάποιου, την ίδια στιγμή που βάζεις λόγια στο στόμα μου.

Πριν κανά μήνα, άκουγα τον ραδιοφωνικό σταθμό "Θέμα". Εκπομπή έκανε ο κ. Μάνεσης, ο οποίος εκείνο το μεσημέρι, αφού τελείωσε με τα πολιτικά και τα παραπολιτικά του, αποφάσισε να βάλει μουσική της δεκαετίας του '60 και του '70. Για κάθε κομάτι (το οποίο μετέδιδε για ένα λεπτό, το πολύ) έκανε ένα σχόλιο για τον καλλιτέχνη. Βάζει λοιπόν και ένα τραγούδι από το Aqualung των Jethro Tull και ξεκίνησε να μιλά για τον Ian Anderson, λέγοντας πάνω κάτω τα εξής: "Ο Anderson ήταν ένας παραδοσιακά εκπαιδευμένος σολίστ κλασσικής μουσικής, ο οποίος στο απώγειο της καριέρας του αποφάσισε ότι - με κάθε κόστος - θα βάλει το φλάουτο στη ροκ μουσική. Μετά από πολυετή προσπάθεια τα κατάφερε και έγινε τόσο γνωστός όσο είναι". Υπάρχει ένα πρόβλήμα με αυτά που είπε ο κ. Μάνεσης: δεν ισχύουν ούτε στο ελάχιστο. Ο Anderson ήταν αυτοδίδακτος κιθαρίστας, ο οποίος έμαθε φλάουτο (επίσης μόνος του), ουδέποτε έκανε καριέρα στο χώρο της κλασσικής μουσικής και αποφάσισε πολύ νωρίς στη ζωή του να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική, λίγο πριν φτιάξει τους Jethro Tull. Ακούγοντας αυτά, πήρα τηλέφωνο το φίλο μου τον Μ. και του τα είπα. Μου θύμησε ότι κανείς δεν υποπτεύεται πόσο άσχετος μπορεί να είναι ένας δημοσιογράφος, μέχρι να τον ακούσει να μιλά για κάτι που ο ίδιος γνωρίζει, είτε είναι ο Ian Anderson, είτε οτιδήποτε άλλο. Μάλιστα ο Μ. επέμενε ότι το ίδιο ισχύει ακόμη και για τα θέματα που θεωρούν ότι ξέρουν, αλλά ας μην αρχίσω με τέτοια παραδείγματα. Παραδέχομαι ότι οποτεδήποτε έχω ακούσει δημοσιογράφο να αναφέρεται σε θέματα που γνωρίζω (δύο-τρία) δηλαδή, δεν μπόρεσα να μην απορρήσω. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα δημοσιογράφο και ένα γνώστη: ο γνώστης μιλά μόνο για πράγματα που γνωρίζει. Ο δημοσιογράφος μιλά για οτιδήποτε, αλλά δε φτάνει αυτό μόνο: πρέπει να μιλά με τρόπο που να μη θίγει τις οικείες αντιλήψεις των ακροατών του. Εμ, πως να πεις στον έλληνα ότι μαλακίζεται στα ωδεία (κατά πάσα πιθανότητα). Καλύτερα να του πεις ότι ο Anderson είναι εκπαιδευμένος παραδοσιακά για να γίνει δεξιοτέχνης. Πως να του πεις (του έλληνα πάντα) ότι κανείς στον πλανήτη δεν ενδιαφέρεται για τα ελληνικά (εκτός από κάποιους σε πανεπιστημιακό / ερευνητικό επίπεδο); Καλύτερα να του πεις αυτά που λέει ο κ. Ξυδάκης στο άρθρο του thread που άνοιξε το μέλος kostri προ λίγων ωρών. Ενημερωθείτε από όπου κρίνετε.

Με όλο το σεβασμό, είναι της μόδας να ισχυρίζεται κάποιος ότι μιλά εξ' όνόματος πολλών; Έχεις καμία αμφιβολία ότι η τεράστια πλειοψηφία των συμπολιτών σου (δικτυακώς ή άλλως) θεωρεί ανοησίες αυτά που λέει ο Ξυδάκης; Έχεις κάποια ένδειξη περί του αντιθέτου; Διακρίνω κάποια ζήλεια ή είναι απλά έλλειψη χιούμορ; Αυτό που έγραψα (σεβόμενος τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζεις τέτοια ζητήματα), ήταν επίκληση στην αυτονόητη απαίτηση για ένα γνώστη παρά για ένα δημοσιογράφο. --- Ο Ξυδάκης, όπως προκύπτει από τα ποστ μου, είναι δημοσιογράφος, όχι γνώστης. Παρηγορούμαι με το ότι τέτοια μεμψίμοιρα θέματα μόνο δημοσιογράφους απασχολούν.

Ωπ... μισό λεπτό. Ακόμη και ο αντιπαθής gdevelek θα συμφωνήσει ότι για ζητήματα γλώσσας χρειαζόμαστε μάλλον ένα γνώστη παρά δημοσιογράφο. Σωστά;

Δηλ. να μη συνεχίσουμε τη συζήτηση;

Ο Ξυδάκης και η προσέγγισή του είναι το έρεισμα για τη συζήτηση που επιχειρείς. Θεώρησα σωστό να καταδειχθεί η αξία του, πριν συνεχίσει η συζήτηση. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να θεωρούμε αυτά που λέει άξια σχολιασμού, αυτοδικαίως. Δεν απαντώ εκ' μέρους του octapus βέβαια, αλλά σου θυμίζω ότι μία φωτογραφία δεν την μυρίζουμε, αλλά την κοιτάζουμε. Η σωστή αναλογία να μιλήσεις αντιστοίχως για μία φωτογραφία λουλουδιού, ή το να μυρίσουμε τα γεννητικά όργανα της κυρίας.

Το αυτονόητο: "εγώ δε ξέρω τι μου αρέσει, αλλά ξέρω από Τέχνη".

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όταν θέλω να ερευνήσω πόσο "της προκοπής" είναι ένας αρθρογράφος, ψάχνω να βρω ένα γραπτό του για ένα θέμα που να "κατέχω". Στην περίπτωση του κ. Ξυδάκη, βρήκα ένα άρθρο του για μία φωτογραφία, τμήματα του οποίου σας παραθέτω (ρίχτε μία ματία): "Η φωτογραφία του Παναγιώτη Λάμπρου φιναλίστ στον διαγωνισμό φωτογραφικού πορτρέτου Taylor Wessing στη Μ. Βρετανία, έχει κερδίσει ήδη τη δημοσιότητα και πυροδοτεί, μάλλον γόνιμα, τη συζήτηση για το γυμνό, το άσεμνο, το ερωτικό και το ιδιωτικό στην τέχνη" "Η φωτογραφία του Λάμπρου δεν γέρνει με κανένα τρόπο προς την πορνογραφία ή την ηδονοβλεψία. Είναι μάλλον μια κομψή, ανεπιτήδευτη ελεγεία για τη θηλύτητα, μια υπόμνηση για την αυτοπεποίθηση του γυμνού σώματος προ πτώσεως και προ αμαρτήματος, αλλά και υπόμνηση για τον θαυμασμό του άρρενος προς το θήλυ· τέλος, υπόμνηση για τον κλασικό πίνακα του Γκυστάβ Κουρμπέ, «Η καταγωγή του κόσμου» (1866), ο οποίος ευρίσκετο στην κατοχή του μεγάλου ψυχαναλυτή και στοχαστή Ζακ Λακάν (σήμερα, στη συλλογή του Mus? d’Orsay)." "Πόσο έχει διαβρωθεί η αντίληψη που έχουμε για το γυμνό, για το φυσικό, το αδιαμεσολάβητο; Πόσο έχει ελαττωθεί η ανοχή μας για τα επιτρεπτά όρια απεικόνισης της τέχνης, εξαιτίας του κύματος πολιτικής ορθοφροσύνης και νεοσυντηρητισμού που σαρώνει τα τελευταία χρόνια τα μίντια, τον ακαδημαϊκό χώρο, την κομφορμιστική «προοδευτική» διανόηση, την φορμαλιστική Αριστερά;" Αφού τα διαβάσατε όλα αυτά, δείτε και τη φωτογραφία: http://static.guim.co.uk/sys-images/Music/Pix/pictures/2010/9/17/1284741718195/Portrait-of-My-British-Wi-001.jpg Πάω για στίκυ;

Αυτά που έγραψε ο SF μου θύμησαν την επική λέξη : Κλαπατσιμπανάς (τα δε μουσικά όργανα, αναφέρονται ως "κλαπατσίμπανα"). :) :) :) Υ.Γ. Όχι, δεν είναι αυτή η λέξη...

Άστο, θα σας το πω τη Δευτέρα, διότι έπεται συναυλία μελών και ΔΕΝ θέλω να δώσω την εντύπωση ότι σκοπεύω να θίξω κανέναν. Άλλωστε, ο όρος δεν είναι προσβλητικός, απλά έχει ενδιαφέρον ότι υπάρχει.

Όχι δεν είναι. Κανένας άλλος πριν τις αποκαλύψεις;

Πάντως, να θυμήσω ότι στην ελληνική γλώσσα υπάρχει ειδικός όρος για τον χειριστή μουσικού οργάνου ο οποίος παίζει κομάτια άλλων (όχι δικά του), καίτοι μπορεί να είναι δεξιοτέχνης, καίτοι μπορεί να είναι άριστος στο να τα παίζει, καίτοι μπορεί να τα παίζει σε κλειστό χώρο (π.χ. ταβέρνες, καπηλιά (κάποτε), κλαμπς (σήμερα)) ή σε ανοικτό χώρο (πλατείες, δρόμοι κλπ). Ξέρετε ποιος είναι αυτός ο όρος; (Hint: δεν είναι "μουσικός") Υ.Γ. Με την απάντηση του παραπάνω θα καταλήξουμε και σε συμπεράσματα για το αν είναι μουσικός ο Dylan.

Φυσικά. Καθημερινά βλέπεις γύρω σου το νόμο της ζούγκλας. Το πρόβλημα είναι να τον βλέπεις μέσα σου, εκεί έχεις τελειώσει. Τέτοιο πρόβλημα δεν έχεις όμως αγαπητέ Ακρόπολη. :)

Το νομικό σύστημα και το δικαστικό σύστημα έχουν δομηθεί για να βοηθήσουν στο να υπάρχουν οργανωμένες κοινωνίες ανθρώπων. Δεν μπορούν να λειτουργήσουν ανάμεσα σε ζώα (εκτός αν έχεις δει λέοντα με τήβενο) :) :) :)

Δε νομίζω ότι υπάρχει κανένας πόλεμος - νομίζω ότι πρόκειται για δημοσιογραφικές υπερβολές. Όλοι οι δικτυακοί τόποι δέχονται καθημερινά επιθέσεις. Το αν οι επιθέσεις έχουν (ή δεν έχουν) κάποιο αποτέλεσμα έχει να κάνει με το πόσο καλά ξέρει τη δουλειά του ο υπεύθυνος για το website, και - σας διαβεβαιώνω - ότι οι καλύτεροι στο χώρο του ίντερνετ (άρα και οι πιθανοτεροι για να προκαλέσουν ζημιά σε ένα δικτυακό τόπο), έχουν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν από "ακτιβισμό".

Εγώ γνωρίζω, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω πολύ χρόνο. Θα σου απαντήσω αργότερα σήμερα. Μάλλον θα έχει ενδιαφέρον και για άλλους.

Καλά... αυτό είναι σα να λες ότι ο Αγγελόπουλος πήρε τη νύστα και την έκανε "ύφος". Επίσης επηρέασε πολλούς, όπως ξέρεις, και το αποτέλεσμα είναι ότι η χώρα πλέον δεν έχει κινηματογράφο.

Μία συζήτηση που ξεκινά από τους U2 και καταλήγει στους The The, δεν μπορεί παρά να είναι μία ΚΑΛΗ συζήτηση. Εν' τούτοις - κατά τη γνώμη μου - δεν υπήρχε λόγος να χυθεί τόσο μελάνι για την αξία των U2, τουλάχιστον όχι επ' αφορμήν του δικού μου κειμένου, διότι το πραγματικό θέμα στο δικό μου κείμενο είναι το ελληνικό κοινό και η δειλία του να αναζητήσει το καινούργιο, προτιμώντας τη συμμόρφωση σε τηλεοπτικά πρότυπα. Ειδικά για εσάς που επιδιώκετε κάποιο είδος επαγγελματικής καταξίωσης στο χώρο (καθότι εγώ είμαι ερασιτέχνης), φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνεστε ότι αυτό είναι το κύριο εμπόδιο ανάμεσα σε εσάς και τον κόσμο (κατ' αρχήν), αλλά επίσης ανάμεσα σε εσάς και την πίστη σας για το ότι η μουσική είναι κάτι ιερό, το οποίο αξίζει να υπηρετηθεί. Όπως ξέρετε (και προς μεγάλη δυστυχία του αγαπητού Θερμοπύλες), τα media είναι το αγαπημένο μου θέμα συζήτησης: τι είναι, ποιοι τα έχουν, πως τα χρησιμοποιούν, ποια αισθητική υπηρετούν, τι διδάσκουν, τι καταστρέφουν... κλπ. Η τηλεόραση δυστυχώς προσφέρει πολύ κακές υπηρεσίες στο κόσμο της Τέχνης, βοηθώντας στη καταξίωση ανθρώπων που εκτός συνόρων δεν φτουράνε με τίποτε (η ελληνική τηλεόραση, εννοείται), και είναι - πάντα κατά τη γνώμη μου - ο υπ' αριθμόν 1 εχθρός κάθε προσπάθειας για βελτίωση της κοινωνίας μας. Κάποτε, το να φτάσει να έχει κάποιος τόση φήμη και τόσα χρήματα όπως οι U2, σήμαινε διαρκώς μεγαλύτερη ελευθερία στις καλλιτεχνικές τους κινήσεις και περισσότερο έλεγχο (από τον καλλιτέχνη) για το προϊόν του ( ...πάλι οι Floyd μου έρχονται στο νου), αλλά οι U2 είναι το πρώτο ροκ σουπεργκρουπ του οποίου οι καλλιτεχνικές ελευθερίες έχουν ποδηγετηθεί πλήρως από την αναγκαιότητα να παραμένει συμβατό με το τηλεοπτικό κοινό. Σε αυτό διαφέρουν από τους Stones (που δεν ανέφερε κανείς) μέχρι τους AC/DC αλλά και δεκάδες άλλους. Τώρα για τον Edge... τι να πω χωρίς να τσακωθούμε...; Ας πω μόνο ότι είναι απόλυτα συνυπεύθυνος γι' αυτό το φαινόμενο, καθώς είναι αδύνατο να συμβαίνει εν'αγνοία του. Πολύ ωραίος rhythm κιθαρίστας, πολύ συνετός και ουσιαστικός lead κιθαρίστας, αλλά όλα αυτά πριν είκοσι χρόνια (όπως είπαμε σχεδόν όλοι). Εκ'τοτε - όπως είπα νωρίτερα, αλλά περιέργως ο SF μου μιλάει ακόμη - τα μέλη των U2 είναι σαν τα μέλη των Fleetwood Mac. Το μόνο που περιμένει κανείς από αυτούς είναι να συνεχίσουν να παίζουν τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια μέχρι να χαλάσει ο Θεός το κόσμο. Και το κάνουν. Υ.Γ. Είχα ήδη γράψει το παραπάνω κείμενο όταν είδα ότι ο Μυκήνες, είχε επιτέλους αναφέρει τους Stones.

Οπωσδήποτε υπάρχουν καλοανθραμένες κόρες σαν αυτές που περιγράφεις, και executives σαν αυτούς που περιγράφεις, αλλά... για να αντιστρέψουμε το ερώτημα... μήπως εσύ δεν είσαι αρκετά απαιτητικός με τους ανθρώπους; Κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής μου, γνώρισα τρεις-τέσσερις ανθρώπους που πέρασαν τον καιρό τους να διδάσκουν αυτό που λέμε art appreciation, δηλ. την ικανότητα να εκτιμά κάποιος τη τέχνη, είτε ήταν μουσική, είτε ήταν ζωγραφική, είτε οτιδήποτε. Θα σου φανεί παράξενο, αλλά όλοι τους έκαναν σημαντική καριέρα.. προς μεγάλη τους έκπληξη, υπήρξαν πάρα πολλοί άνθρωποι πρόθυμοι να τους ακούσουν και να μελετήσουν τις προτάσεις τους - άλλη μία απόδειξη ότι ο κόσμος είναι πάντοτε έτοιμος για το καλύτερο, αρκεί να του δοθεί μία ευκαιρία επιλογής. Άλλωστε, όλονών μας οι καλλιτεχνικές προσπάθειες (εδώ μέσα) σε αυτό τον ακρογωνιαίο λίθο στηρίζονται: πιστεύουμε ότι κάπου υπάρχει κοινό και για εμάς. Όχι, δε με ενοχλεί αυτό (ευτυχώς λόγω γήρατος δεν ξέρω με μεγάλη ακρίβεια τι κάνει η Κατίνα). Με ενοχλεί ότι οι U2 είναι οι Fleetwood Mac της δεκαετίας μας, αποφασισμένοι (προφανώς) να παίζουν τα ίδια-και-τα-ίδια για πάντα. Επίσης με ενοχλεί ότι - ενώ ξέρω ότι κάποιοι βλέπουν ότι ο βασιλιάς είναι γδυτός(!), κολώνουν να το πουν διότι νομίζουν ότι δεν-τους-παίρνει. Έγραψα το κείμενο, για να συμπαρασταθώ σε ομοϊδεάτες μου, όχι για να μειώσω τους U2 ή να κάνω τον έξυπνο. :)