trolley

Ο.Ε.Δ.

ΕΖ, είδες τι έκανες με το ΟΧΙ σου. Πες ένα ΝΑΙ να ησυχάσουμε.... (hadgi, σόρυ που - δεύτερη φορά σήμερα - χρησιμοποιώ γραφόμενά σου ως εφαλτήριο, ελπίζω ότι δε σε πειράζει... επί τη ευκαιρία, το πρώτο μπλουζ που άκουσα στη ζωή μου ήταν ένα πολύ κεφάτο τραγούδι του Αλμπερτ Κόλινς για έναν άντρα που η γυναίκα του μιλά ασταμάτητα).

Εντάξει, όχι πρόθυμος να την ακολουθήσω, αλλά σίγουρα πρόθυμος να την παρακολουθήσω περιμένοντας να δούμε ποιος είναι ο αντίλογος (της αγοράς). Δεν είμαστε όλοι μας υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε την αγορά;

Δεν συμφωνώ ότι η εικόνα που έχω είναι διαστρεβλωμένη (υπαινιγμός: μήπως είναι η δική σου;). Στο παρελθόν ίσχυαν αυτά που αναφέρεις και σε παλαιότερες συζητήσεις τα είχα αναγνωρίσει και τιμήσει... ΟΜΩΣ στις μέρες μας δεν με ενδιαφέρει να αναγνωρίσω κανέναν άλλο ρόλο στις δισκογραφικές εταιρείες.

Ναι, θα θέλαμε... (λεπτή ειρωνική διάθεση με φιλικές παραφυάδες) Είναι επακριβώς θέμα τεχνολογικών γνώσεων και κατάλληλης / έγκαιρης αξιοποίησής τους. Το bandcamp δεν θα μπορούσε να έχει υπάρξει πριν τις τεχνολογίες streaming, ούτε υπάρχει κανένας άλλος στο κόσμο με τόσο κατασταλαγμένη εφαρμογή για streaming video από το youtube. Μάλιστα, η πιθανότητα να είναι βιώσιμη ή όχι, εξαρτάται επίσης αυτό.

Η μεγάλη πλάκα είναι, ότι δεδομένου του γεγονότος ότι το μέλλον είναι on-line (ή τουλάχιστον, έτσι πιστεύουμε), αυτός με τις μεγαλύτερες πιθανότητες να κάνει μία δισκογραφική εταιρεία στο μέλλον από τους συνφορουμίτες, είμαι εγώ !! :) :) :) :) Θεωρώ π.χ. το bandcamp (γεια σου Fleamail) την de-facto υλοποίηση σύγχρονης αντίληψης για το τι μπορεί να είναι μία δισκογραφική εταιρεία, και θα ήμουν πολύ υπερήφανος αν το είχα κάνει. Δε πειράζει όμως, κρατάμε τα μάτια μας ανοιχτά, μόλις ωριμάσουν λίγο ακόμη κάποιες τεχνολογίες που έχω υπ'όψιν μου, τα ξαναλέμε. :)

Εγώ λέω ότι αν το ξανασκεφτείτε, θα το κάνετε και εσείς "ΝΑΙ". Εξηγούμαι: Απαντώντας "ΟΧΙ" καραδοκεί η μεγάλη αλυσίδα ερωτημάτων σχετικά με το "τι άλλο χρειάζεται δηλαδή;", και όπως ξέρετε αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν ΜΙΑ απάντηση. Επίσης, αφήνουν άφθονο χώρο για θρησκοληπτικές δοξασίες (όπως αυτές που αφορούν την αναγκαιότητα να είσαι δυστυχής για να παίξεις μπλουζ, χαχααχαχαχαχα). Ποιος θέλει να μπλέξει σε αυτό το χάος, και μάλιστα χωρίς να γνωρίζει τίποτε για τις ιδιαιτερότητες αυτού που ρωτάει;

Με αφορμή - και τίποτε περισσότερο - τις παραπάνω φράσεις, θα υποδείξω στην συντροφιά ότι βασανίζεται άνευ λόγου και αιτίας. Κατ' αρχήν, ας κατανοηθεί επιτέλους ότι η κοινωνικότητα, η συμμετοχή και η αυθεντική/ειλικρινής επικοινωνία ΔΕΝ είναι τα ζητούμενα του μουσικού δημιουργήματος. Υπάρχουν σε μία μπάντα, αλλά δεν επεκτείνονται στο ακροατήριο, και δεν αφορούν το ακροατήριο. Το έργο τέχνης επικοινωνεί με κάθε αποδέκτη του προσωπικά και είναι απολύτως απίθανο ότι θα υπάρξουν έστω και δύο ακροατές με ταυτόσημες αντιδράσεις (εσωτερικές και εξωτερικευμένες) απέναντι σε ένα μουσικό κομάτι - παρ'εκτός αν το κομάτι έχει φτιαχτεί επί τούτου για να προκαλέσει τέτοιες ομογενοποιημένες αντιδράσεις. Ο ρόλος της δισκογραφικής, είναι να τιμήσει ακριβώς αυτή τη διάσταση πραγμάτων: να συντηρήσει το δικαίωμα του ακροατή να σχετιστεί προσωπικά με τη μουσική που περιέχεται στο δισκογράφημα, όχι να κάνει μπούγιο ή να διοργανώνει μικρά φεστιβάλ με την ελπίδα ότι θα συμπαρασύρει σε γενικό ενθουσιασμό. Δυστυχώς για τη μουσική βιομηχανία, αυτή η διάσταση της προσωπικής σχέσης συντηρείται θαυμάσια ΚΑΙ μέσα από τα torrent διότι αυτή ακριβώς είναι η φύση αυτής της τέχνης, και - για να ειμαι ειλικρινής - δεν έχω αφιερώσει ούτε ένα λεπτό στη ζωή μου αναλογιζόμενος "πόσοι άλλοι άραγε" απολαμβάνουν ένα μουσικό κομάτι που με ενδιαφέρει, πόσο μάλλον να αισθανθώ και "κοινωνικός" από αυτές τις σκέψεις. Η μουσική δεν είναι προϊόν μαζικής κατανάλωσης, ούτε άμβωνας για τη χειραγώγηση πολιτικοποιημένων (και αυτό μία μορφή κοινωνικοποίησης είναι) ακροατηρίων. Μόνο η Sony σκέπτεται έτσι, όχι οι δισκογραφικές εταιρείες που μας αφορούν (ελπίζω).

Όπως προκύπτει λοιπόν από τις εκπληκτικά έντιμες τοποθετήσεις που προηγήθηκαν, η απάντηση στην ερώτηση "Γνώση σε κλίμακες και θεωρία αρκούν για να παίξω blues?" είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ. Οι ανθρώπινες ποιότητες που προσδίδουν ή αφαιρούν αξία από κάθε δραστηριότητά μας, είναι διαφορετικό ζήτημα. Μάλιστα, εκτιμώ ότι αυτό το "ΝΑΙ" είναι το φάρμακο που κάποτε θα μας απαλλάξει από τις ημι-θεολογικές εμμονές σε οποιοδήποτε είδος μουσικής.

Το Analog Factory είναι ένα synthesizer. Δεν έχει και δεν είναι αναμενόμενο να έχει αυτή τη δυνατότητα. Αν δε, την είχε, θα την είχε με πολύ υποτυπώδη τρόπο, όπως την έχουν τα επιτραπέζια synthesizer-workstations στη πλειοψηφία τους. Το θέμα σου, είναι μη-θέμα, διότι ο υπολογιστής σου θα είναι αναμένος ούτως ή άλλως. Ξεκίνα βρε από κάπου. Θα αλλάξεις πολλές φορές γούστα στη πορεία.

+900 +901

Ευγενικά, να υπενθυμίσω ότι ο ορισμός μου είχε άλλο ένα σκέλος: ότι πρέπει να είναι κανείς διατεθειμένος να υποστηρίξει οικονομικά μία μουσική δραστηριότητα. Για να είμαι ακόμη πιο συγκεκριμένος, δεδομένου ότι το δημοφιλέστερο μέσο για τη διάδοση μουσικού υλικού είναι ο δίσκος (ψηφιακός ή άλλος), μουσικόφιλος είναι αυτός που αγοράζει δίσκους. Περισσότερες διευκρινήσεις, αν ζητηθούν. Ένας νεαρός δανείζεται το αυτοκίνητο ενός θείου του. Διαπιστώνει ότι μέσα στο αυτοκίνητο υπάρχουν μόνο δημοτικά τραγούδια. Αναζητά λοιπόν και βρίσκει τραγούδια σύγχρονα (σε δισκάδικο ή αλλού) όχι διότι έχει πραγματικό πρόβλημα με τα δημοτικά, αλλά επειδή υποπτεύεται βάσιμα ότι η Καίτη δε θα προχωρήσει σε σεξουαλικές εξυπηρετήσεις υπό τους ήχους του "Άϊντε Ρούσσα Παπαδιά".

Αυτά που γράφει ο Nikolas ισχύουν, αλλά δεν κατάφερα να βρω στον κατάλογο της Native Instruments κάτι που να χαρακτηρίζεται ως "ακαδημαϊκή" ή "εκπαιδευτική" έκδοση. Νομίζω δύο πράγματα: α) ότι αναλαμβάνεις μεγάλο και αδικαιολόγητο ρίσκο να προμηθευτείς το πρόγραμμα από κάποια τόσο άσχετη πηγή και β) ότι αν είναι να δώσεις χρήματα για το kontakt, είναι σαφώς προτιμότερο να δώσεις ελάχιστα περισσότερα χρήματα για να πάρεις το Komplete. Όσον αφορά τη διαθεσιμότητα τυχόν ακαδημαϊκής έκδοσης καθώς και για τους όρους απόκτησής της, δέον όπως απευθυνθείς στη τοπική αντιπροσωπεία.

Restart.

Και βέβαια είναι έτσι. Αλλά - απ' ότι φαίνεται - σήμερα έχει κερδίσει κατά κράτος η αντίληψη ότι "καθένας μπορεί να ακούει ότι θέλει και οι επιλογές του Μάκη είναι ισοδύναμης αξίας με τις επιλογές του Λάκη", αφετηρία που κατοχυρώνει το δικαίωμα στη πολυφωνία μεν, αλλά το κάνει καταργώντας οποιαδήποτε κοινή λογική για το τι είναι σκόπιμο να αναπαράγεται και τι όχι. Θα σου πω ένα παράδειγμα: πρόσφατα, κυριακάτικη εφημερίδα μοίρασε cd ελληνίδας τραγουδίστριας ντίβας, το οποίο περιείχε τρία-τέσσερα τραγούδια γνωστού μουσουργού/συνθέτη που στο παρελθόν είχε γράψει πολλές επιτυχίες για την ίδια ντίβα. Ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας, μέσα από τη ραδιοφωνική του εκπομπή, διαφήμιζε καθημερινά την επερχόμενη ημερομηνία διανομής του CD, παίζοντας τραγούδια και προσπαθώντας να εγείρει τον ενθουσιασμό του κοινού. Μάλιστα, μην έχοντας ο ίδιος κανένα προσωπικό γούστο γι' αυτό το είδος μουσικής (παλιά λαϊκά ακούει ο άνθρωπος) προφανώς δέχθηκε εισηγήσεις για το ποιο από τα τρία τραγούδια έπρεπε να τύχει περισσότερης προβολής. Το πρόβλημα: το τραγούδι ήταν απαράδεκτο. Οι στίχοι του ήταν εμετικοί (κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά, μιλούσε για κομένα νύχια ποδιών). Ο παρουσιάστής τα είχε παίξει. Κάθε μέρα, πάσχιζε να σπρώξει τη πραμάτεια, αλλά κάθε μέρα ερχόταν αντιμέτωπος με τη φρικτή πραγματικότητα, ότι αυτή τη φορά - και παρά τις άριστες εμπορικές προϋποθέσεις - το τραγούδι δεν ακουγόταν: όχι επιτυχία δε θα γινόταν, αλλά κάλιο να μην είχε γραφτεί ποτέ. Τόλμησε ο άνθρωπος να ψελίσσει μερικά ήπια σχόλια "Καλό το ρεφραίν, αλλά... εκεί ... με τους στίχους... ίσως έπρεπε να το δούνε λίγο πιο προσεκτικά... ", αλλά το καθήκον επίτασσε να το παίζει κάθε μέρα 4-5 φορές. Η εφημερίδα έκανε ρεκόρ πωλήσεων εκείνη την Κυριακή. Είδα το CD στα σπίτια δύο διαφορετικών οικογενειακών φίλων. Αυτό είναι το "οτι κάτσει" circa 2011.

Αυτό που θες να κάνεις, δεν το κάνει το κλαβιέ, αλλά το (εκάστοτε) πρόγραμμα. Το MAGIX Music Maker σαφώς "κάνει", αλλά (ειδικά αν ξέρεις να παίζεις πολύ καλά) σύντομα θα εξαντλήσεις τις δυνατότητές του και θα θέλεις κάτι καλύτερο.

Κατά τη γνώμη μου συμβαίνει κάτι πολύ απλό: η μουσική (ως κάτι που αξίζει να παρακολουθεί κανείς και να το υποστηρίζει οικονομικά) είναι όπως οι υπόλοιπες τέχνες, δηλαδή ενδιαφέρει ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού. Το ξέρω ότι αυτό έρχεται σε ρητή αντίθεση με τις γενικότερες πεποιθήσεις του φόρουμ, αλλά επτά χρόνια τώρα δεν έχω ακούσει κανένα σοβαρό αντεπιχείρημα, άσε που συζητήσεις για "δισκογραφικές εταιρείες" έχουν ξαναγίνει πολλές φορές. Όταν το καταλάβει κανείς αυτό, χάνει τις ψευδαισθήσεις του για το πόσο μεγάλο είναι το κοινό στο οποίο απευθύνεται, καθώς επίσης χάνει τις ψευδαισθήσεις του για το ποιο είδος επενδύσεων και συμβιβασμών αξίζει να κάνει προς αυτή τη κατεύθυνση. Ειδικά στην Ελλάδα, καίτοι είμαι πλέον 45 ετών, δεν μπορώ να θυμηθώ καμία περίοδο όπου η μουσική (όπως την όρισα παραπάνω) να αφορά περισσότερους. Εκείνοι που θυμάμαι να αγοράζαν δίσκους πριν είκοσι χρόνια, αγοράζουν ακόμη. Οι υπόλοιποι ακούν ότι κάτσει: στο ραδιόφωνο, στη τηλεόραση, σε κάποιο live κλπ. Γνώθι.

Not me, love... Εμ, πως; Συμφωνήσαν όλοι ότι η ελληνική σκηνή δε σώζεται ούτε με 2 εκ/ρια ευρώ... (Me too, love...)

Σωστά ! Για την ανάγκη τη έμφασης και μόνο, σε καλώ να ξανασκεφτείς τη πιθανότητα για μία μεγάλη οθόνη. Ξόδεψα πολλά χρήματα και χρόνο γι' αυτό το "συμπέρασμα". :)

Η κατασκευή δύο απολύτως "ίδιων" οθονών είναι δύσκολος τεχνολογικώς στόχος για οποιαδήποτε εταιρεία. Έχοντας προσωπική εμπειρία με τέτοια ζητήματα, θα σου έλεγα ότι με λιγότερα από 2.000 ευρώ (για μία οθόνη 20 ιντσών) όλα είναι μανταλάκια και κουβαρίστρες (σου το γράφω για να καταλάβεις πόσο απέχει και γιατί απέχει το ποθούμενο). Για να δεις τι σημαίνει καλή οθόνη και πόσο κάνει, δες εδώ: https://shop.colourconfidence.com (πήγαινε εκεί που λέει monitor showroom και monitor calibration) Στις οθόνες που μπορούμε να αγοράσουμε εσύ και εγώ, δεν υπάρχει ομοιομορφία ανάμεσα σε δύο "ίδιες" οθόνες, γι' αυτό - εδώ και δύο χρόνια περίπου - έχω καταλήξει στο ότι είναι προτιμότερη μία μεγάλη παρά δύο μικρές, καθότι είχα μία ειδική υπερ-ευαισθησία στο να βλέπω διαφορετικά γκρίζα από τη μία στην άλλη. Το μεγαλύτερο πρόβλημά τους έγκειται στην ανομοιομορφία που εμφανίζουν ακόμη και στην ίδια τους την επιφάνεια. Μόνο εταιρείες πολλών μποφώρ (όπως η Eizo) έχουν καταλήξει σε καλές λύσεις γι' αυτά τα προβλήματα. Αν επιμένεις όμως - για τους δικούς σου λόγους - τουλάχιστον πήγαινε με το ρεύμα: α) οι αναλογικές συνδέσεις οθονών είναι εκτός συζήτησης, β) μέσω των ψηφιακών συνδέσεων η οθόνη βρίσκεται σε "συνομιλία" με τη κάρτα γραφικών και της παρέχει πληροφορίες για τη λειτουργία της, το προφίλ της κλπ, γ) τα windows 7 πρέπει να είναι σωστά ρυθμισμένα και να έχουν ως κοινό χρωματικό πρότυπο το sRGB (όχι το προφίλ των οθονών). Από εκεί ξεκινάς. Κατόπιν ψάχνεις να βρεις κάποιο φωτόμετρο για να επιχειρήσεις τη ρύθμιση των οθονών με εργαλείο (όχι με τα μάτια διότι κάνουν "πουλάκια", καθώς λέμε). Η αναλογική σύνδεση, μοιραία θα δίνει άλλη φωτεινότητα, άλλη αντίθεση και - ίσως - άλλο χρωματικό κορεσμό, οπότε μία ήδη δύσκολη υπόθεση την κάνεις άθελά σου ακόμη δυσκολότερη. Οπότε, σου προτείνω να έχεις μία μεγάλη οθόνη μέτρια, παρά δύο μικρές μέτριες αλλά εσύ αποφασίζεις.

Είναι over-produced μάραθον μαν. Οι φωνές που απαγγέλουν αριθμούς είναι ενοχλητικές, συνέχεια έκρυβαν κάτι άλλο που προσπαθούσα να ακούσω (δηλ. τη κιθάρα σου). Πες τους να πάνε να μετρήσουν σε άλλη παραλία. Επίσης, αύξησε το τέμπο κατά ένα 20% και άλλαξε τα σύνθια με hammonds. Αν δεν μπορείς να πάιξεις τόσο γρήγορα, θυμήσου ότι ούτε εγώ μπορώ. (αυτό ήταν αστείο, τα προηγούμενα σοβαρά).

Σου έχω πει τι ακριβώς να κάνεις, στη πρώτη σελίδα του thread πριν αρκετές εβδομάδες. Κάντο να ησυχάσεις.

Πάρα πολύ καλό. Μπράβο Εύη.

Δε νομίζω ότι θα το βρεις. Η Steinberg, κατά καιρούς, συνεργάζεται με "τρίτες" εταιρείες παραγωγής λογισμικού, και χρησιμοποιώντας τη δική ΤΟΥΣ τεχνογνωσία, διαθέτει στην αγορά διάφορα VST όργανα. Κάποτε όμως αυτή η συνεργασία λήγει: είτε τσακώνονται, είτε τα κέρδη δεν είναι τα προσδοκώμενα (άλλο ένα κακό της πειρατείας), είτε λήγει η χρονική περίοδος που είχε οριστεί για τη συνεργασία... κάτι απ' όλα αυτά, και το προϊόν εξαφανίζεται / αποσύρεται. Μάλιστα, συνήθως δεν ακολουθεί νέα version (μακάρι να συνέβαινε) διότι - όπως σου έγραψα - η σχετική τεχνογνωσία εξακολουθεί να ανήκει στην άλλη εταιρεία και όχι στη Steinberg. Παράδειγμα: το synthesizer X-Phrase (έχει εξαφανιστεί προ πολλού παρ'ότι υπήρχε σταθερή ζήτηση) ή το synthesizer D'cota (το οποίο είχα πάρει και εγώ, μη-γνωρίζοντας ότι στη πραγματικότητα πρόκειται για το Tera της εταιρείας Virsyn). Τρίτο παράδειγμα, το Virtual Guitarist. :(

Ακριβώς αυτό είναι το σκεπτικό πίσω από αυτά που πρότεινα. Είναι (ελαφρώς) off-topic και ίσως σηκώσει μποφώρ, αλλά πρέπει να ειπωθεί ότι αυτή είναι η μόνη ελληνική μουσική που αφορά το παγκόσμιο κοινό (πάντα, κατά τη γνώμη μου, αλλά σίγουρα αυτή την εποχή). Προσωπικά φλιπάρω κάθε φορά που ακούω ότι ένα έργο έλληνα συνθέτη ηχογραφήθηκε με ξένη ορχήστρα, έλληνα σολιστ και κυκλοφόρησε από τη ... Naxos (δηλ. μία εταιρεία με ελληνικό όνομα) και πουλάει σημαντικό αριθμό αντιτύπων. Πάντα σκέπτομαι "γιατί ρε παιδί μου δεν τα κάνει κάποιος εδώ;".