trolley

Δεν υπάρχει λόγος, κατά τη γνώμη μου. Αυτά τα θέματα έχουν λυθεί εδώ και πολύ-πολύ καιρό. Ξέρεις (αν μου επιτρέπεις τον ενικό), ακόμη και η δική σου εικονοκλαστική τάση, μέρος της ίδιας κουλτούρας που επικρίνεις είναι. Ειδικότερα, η αμφισβήτηση "ιερών τεράτων" χωρίς αντιπρόταση, είναι μάλλον κάτι το σύνηθες, ή μήπως όχι; Τόσον εσύ, όσο και ο manosx, έχετε επιμείνει να καταδείξετε ότι ο Cage είναι σαν τον Μαέβιους Παχατουρίδη, ξεχνώντας ότι ο Παχατουρίδης είναι προϊόν της φαντασίας μίας ομάδας ηθοποιϊσκων εκ' Βορείου Ελλάδος, οι οποίοι - προ πολλού - έχουν χάσει κάθε ένα από τα αρχικά τους ερείσματα. Θα έπρεπε κανονικά να ενοχλείσαι για την ταύτιση των απόψεών σου με τις απόψεις διασκεδαστών της νεοελληνικής αναισθησίας, αλλά αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, τουλάχιστον επέτρεψε λίγο χώρο σε όσους θέλουν να συζητήσουν σοβαρά.

(Από το "athinorama.gr"): "Εκλιπόντος του Σιντ Μπάρετ δημιουργικώς (φευ, και βιολογικώς πλέον...), ο διάδοχός του στους Pink Floyd (κι αληθινός του φίλος) εστέφθη (ποσώς καταχρηστικά) ως ο ακροτριπάτος κιθαρίστας των ’70s. Τι πιο αξιοκρατικό λοιπόν απ’ το να ιδιοχειρίσει το κύρος του στους γονιμότερους ίσως διαχειριστές της ψυχοτρανσάτης επιστήμης του στα ’90s – κι ας ψιλοχαλάει τους παλιούς η μετακύλιση απ’ τη βαθυμελωδία στο ρομπομπίτ..."

Αυτή η "τεκμηρίωση" είναι συναισθηματικού τύπου και δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική (ή την απουσία της). Με ακριβώς την ίδια αφετηρία θα μπορούσες να έχεις φτιάξει ένα πίνακα ζωγραφικής ή να γράψεις ένα ποιήμα. Η "τεκμηρίωση" που παρέχει ο Cage είναι εντελώς διαφορετικού ύφους και σχετίζεται όχι με τη ζωή του αλλά με ένα ολόκληρο φιλοσοφικό σύστημα (το οποίο είχε ασπαστεί).

Κανένας καλλιτέχνης δε κρίνεται από ένα και μόνο έργο. Δεν έχει να κάνει με το αν τον λένε John ή Εύη, αλλά με το αν έχει να επιδείξει μία συνέπεια προς μία συγκεκριμένη καλλιτεχνική κατεύθυνση. Αυτό που παρουσίασες εσύ, θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα, για τρεις λόγους: α) Δεν τεκμηριώνεται η ύπαρξή του από όποια πληροφορία έχουμε μέχρι σήμερα για τις μουσικές σου ανησυχίες. β) Δεν είναι πρωτότυπη ιδέα (είναι του Cage). γ) (και σημαντικότερον) θα το ξεχάσεις εσύ η ίδια. Τόσο το (α), όσο το (β) όσο και το (γ) δεν ισχύουν για τον Cage.

Αντεύχομαι. Σου επισημαίνω όμως ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι εννοείς με το ποστ σου.

+ 1 Ακριβώς αυτό έχω γράψει κατ' επανάληψη, κάθε φορά που λοιδωρείται μία τέτοια διαδικασία. Είναι ένα θεατρικό δρώμενο, μινιμαλιστικού χαρακτήρα με ιδιαίτερη έμφαση στην ηχητική επιμέλεια (δηλ, στην επιβολή σιωπητηρίου). Στο βίντεο με την ορχήστρα (κάποιος μου είπε ότι κάποιος το έβαλε), είναι απόλυτα σαφές το τι συμβαίνει.

Πάντως Μάνο, τα καλά νέα είναι ότι ο Παπακαλιάτης θα ανεβάσει το Αμαντέους. Αν σπρώξουν και τον Καπουτζίδη να παίξει το Μπαχ, θα έχεις νικήσει στη συζήτηση. ;D ;D ;D

Καλή Χρονιά (κατ' αρχήν). Αποφεύγοντας την αντιπαράθεση με ορισμένες από τις ιδέες που εκτέθηκαν, αναφέρω ότι (με αφορμή αυτό το thread) επισκέφθηκα το Amazon, προκειμένου να δω τι υπάρχει διαθέσιμο από τη δισκογραφία με έργα του Cage. Αν το κάνετε, ειδικά οι επιφυλακτικοί, θα δείτε ότι το 4:33 είναι ελάχιστο δείγμα του έργου του, και ότι δύσκολα του προσάπτει κανείς μομφές και επικρίσεις σαν του κ. Ρώμα (ξεχάστηκε ο Μαέβιους Παχατουρίδης, περιέργως). Πέραν αυτού, συμφωνώ απόλυτα με τον Nikolas ότι εμένα με ενδιαφέρει οτιδήποτε θα βοηθήσει στο να σκεφτώ κάτι διαφορετικό - αν είναι λίγα λεπτά ενυπόγραφης "σιωπής", τότε καλοδεχούμενα.

Δεν υπάρχει πρόγραμμα που να τρέχει σε PC και MAC παράλληλα. Το καλύτερο για τα PC είναι το Nero, και το καλύτερο για τα MAC είναι το Toast. Πέραν αυτού όμως, γιατί το αποκαλείς "πρόγραμμα αντιγραφής"; Τι ακριβώς θέλεις να κάνεις και τι σημαίνει wav/cd, στην περιγραφή που έκανες;

Actually, ήταν το Wicked Game. To London Calling, είναι για μυσταγωγικές καταστάσεις. Πάντως, τρομερό ποστ, ίσως το καλύτερο που έχει γίνει ποτέ στο noiz.

Μάντεψε ποιο πήγα να δω πρώτο...

Κουβέντα 1 : Πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσων όλο το 32μπιτο λογισμικό που χρησιμοποιείς, θα τρέξει δίχως προβλήματα στην 64μπιτη πλατφόρμα. Κουβέντα 2 : Αν θέλεις να είσαι βέβαιος ότι δεν εμπίπτεις σε αυτές τις ελαχιστότατες περιπτώσεις, ρώτα απ' ευθείας το δημιουργό του λογισμικού, αν και είναι σίγουρο ότι ήδη το ίντερνετ θα βρίθει σχετικών αναφορών.

Ο ελιτισμός είναι κάτι που μπορεί να εμφανισθεί σαν ποιότητα οποιουδήποτε ιδιώματος. Υπάρχει τζαζ που έγινε αποδεκτή στα σαλόνια, και τζαζ που δεν έγινε αποδεκτή στα σαλόνια... ... απ' ότι μου λένε δηλαδή, διότι εγώ μεγάλωσα σε μία γειτονιά όπου ούτε σαλόνια υπήρχαν, ούτε τζαζ μέσα στα σπίτια. Όταν δε μεγάλωσα αρκετά για να ταξιδέψω στο εξωτερικό, επίσης τα σαλόνια δεν είδα να φιλοξενούν τζαζ. Νομίζω ότι έχεις κάνει μία γενίκευση απέναντι στην οποία καθένας θα είχε πρόβλημα να τοποθετηθεί.

Θα αποφύγω να απαντήσω (καθώς αυτό θα ξεκινούσε άλλες συζητήσεις), εν' τούτοις το παρόν thread είναι μία έμμεση απόδειξη των επιπτώσεων που είχε αυτή η προσπάθεια. Οι μουσικοί (τριαντάρηδες τότε) που γνώρισα εγώ τη δεκαετία του '80 ποτέ δε διατύπωναν τέτοια ερωτήματα σαν αυτά του LK. Τους απασχολούσε πρωτίστως (αν όχι αποκλειστικά) η γνώμη των δασκάλων τους, πραγματικών ή και φαντασιωμένων (οι μισοί θεωρούσαν δάσκαλο τον Χ''δάκι). Το ότι κάποιος στις μέρες μας συζητά έστω ότι η γνώμη των απλών ανθρώπων μπορεί να είναι ισοβαρής με τη γνώμη των ειδικών είναι από μόνο του μία τεράστια αλλαγή. Αν εννοείς ίσως κατά πόσο θεωρώ εγώ προσωπικά επιτυχή αυτή την απόπειρα, σου απαντώ (εκπλήσσοντάς σε ίσως) ότι εμένα με ενδιαφέρουν μόνο οι ειδικοί σε οποιοδήποτε θέμα - με τη διευκρίνηση ότι θεωρώ ειδικούς μόνο εκείνους που έχουν να επιδείξουν τεκμήρια της "ειδικότητάς" τους και όχι εκείνους που έχουν πτυχία ή ύφος.

Πες μας τι πικαπ έχεις τότε και ποια κεφαλή και θα προσπαθήσουμε να σε βοηθήσουμε να διαλέξεις τον κατάλληλο εξοπλισμό και software. Αν περάσουν μερικές μέρες πριν απαντήσεις, το θέμα θα έχει περάσει στις "πίσω" σελίδες του noiz.gr, οπότε θα πρέπει να το ξεθάψεις. Είσαι όντως ειδική περίπτωση με τα λαϊκά καίτοι - πρέπει να πω - ότι δεν αποκλείω να υπάρχουν ήδη ψηφιοποιημένα (που στην ευχή βρίσκουν το υλικό τους οι διάφορες εφημερίδες και περιοδικά που κάθε τόσο κάνουν επετειακές εκδόσεις;). Οπότε, καλό θα ήταν να μας πεις ενδεικτικά και μερικά τραγούδια ή δίσκους για να το ψάξουμε ΚΑΙ από εκεί.

Ναι, καλύτερη ιδέα. Έτσι να (μη) το κάνει.

Θα καταφέρει να αντισταθεί στην ιδέα να διορθώσει ατέλειες στον ήχο και να ισοσταθμίσει εκ' νέου;

Το Soundless δε φαίνεται να σχετίζεται (υφολογικά / ηχητικά) με τη γερμανική σχολή. Περισσότερο τείνει να μοιάζει με τυπικό new age κομάτι, κάτι που θα έχωνε ο Oldfield ανάμεσα σε δύο κανονικά tracks. Δυστυχώς λείπει η μελωδική του φλέβα και (όπως επισημάνθηκε) η ακρίβεια στην παραγωγή και την εκτέλεση. Σίγουρα, ένα βήμα μπροστά προς την κατεύθυνση του να ξεφύγει το φόρουμ από τις ροκ διασκευές κοματιών του '70 και του '80, οπότε καλοδεχούμενο.

Κατόπιν ωρίμου σκέψεως, καταλήγω σε αυτή την απάντηση: αυτό που ρωτάς φίλε LK δεν πρέπει να εμφανίζεται στο νου σου ως ερώτηση, αλλά ως στάση. Εγώ ανδρώθηκα ως ακροατής τη δεκαετία του '80, όπου και έγινε μία από τις πιο θεαματικές προσπάθειες για να πάψει η "κατανόηση της μουσικής" να είναι θέμα "ειδικών" και να γίνει θέμα για όλο το κόσμο. Αλλά ο λόγος που η προσπάθεια ήταν θεαματική, ήταν ότι μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών (όχι μόνο μουσικών) έθεσε σαν προϋπόθεση το να είναι η δουλειά του κατανοητή από τον απλό κόσμο. Προϋπόθεση ! Εσύ (ή εγώ) πρέπει να το αποφασίσουμε για λογαριασμό μας, επίσης. Αν θέλουμε η δουλειά μας να απευθύνεται σε ειδικούς, τότε σε τέτοιους θα απευθύνεται (π.χ. εγώ αυτό κάνω). Αν θέλουμε να απευθύνεται σε όλους, τότε θα είναι τέτοια που να απευθύνεται σε όλους. Ο ελιτισμός, είναι απόφαση του καλλιτέχνη και αν είσαι ελιτιστής, τότε δεν μπορείς ποτέ να είσαι λαϊκός. Το αντίστροφο ισχύει επίσης. Ελπίζω να βοήθησα.

Με κάθε σεβασμό στις καλές σου προθέσεις, σου προτείνω να ΜΗ το κάνεις, παρ' εκτός αν δεν υπάρχουν οι μουσικές τους σε κανένα σύγχρονο φορμά (οπότε αν συμβαίνει αυτό, τότε να γίνουμε φίλοι, διότι εγώ είμαι ο μόνος που έχει αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, χάρη στα πραγματικά περίεργα γούστα μου). Στο iTunes, με κόστος 10 ευρώ το κάθε δισκάκι μπορείς να βρεις τα πάντα, σε ποιότητα καλύτερη από εκείνη που θα μπορούσες να πετύχεις εσύ, ΑΦΟΥ θα είχες ξοδέψει τουλάχιστον 300 ευρώ σε hardware και software και ΑΦΟΥ είχες επενδύσει τεράστιο κομάτι του χρόνου σου. Ακόμη και αν το έκανες, θα σε πρόδιδε η ποιότητα του εξοπλισμού σου, καθώς για να γίνει σωστά η δουλειά θα ήθελες κάρτα με πολύ καλούς αναλογικο-ψηφιακούς μετατροπείς και επίσης θα ήθελες πολύ καλό πικάπ (με τουλάχιστον καλή κεφαλή), καθώς και πολύ καλά ηχεία. Πίστεψέ με, ξέρω πολύ καλά τι σου λέω. :)

"Κατανόηση της Μουσικής" μπορεί να σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα. Για μερικά από αυτά είναι καλύτερα να είσαι μουσικός, για κάποια άλλα δε χρειάζεται και για κάποια άλλα απαγορεύεται να είσαι. Εσύ LK, τι ακριβώς σκέπτεσαι; Αν παράγεις μουσικό υλικό που να μπορεί να γίνει κατανοητό από μη-ειδικούς; Ποιο είναι το προσωπικό σου κίνητρο γι' αυτές τις απορίες; Αν ήσουν δημοσιογράφος, μπορεί να ρώταγες για ένα άρθρο, αλλα΄είσαι μουσικός όπως έγραψες, συνεπώς κάτι πιο συγκεκριμένο σε βασανίζει. Προτείνω να μας το πεις.

Νίκο, η προσέγγισή σου είναι (ήταν) λανθασμένη διότι έγραψες αυτό: "Επαναλαμβάνω οτι δεν με αφορά αν το σήμα μου θα είναι αναλογικό ή ψηφιακό. Με ενδιαφέρει τα Monitor μου να έχουν την ίδια απόκριση και συμπεριφορά για αυτό άλλωστε επιλέγω ίδιο κατασκευαστή, μοντέλο και ίντσες." Δηλαδή, είχες αποσυνδέσει την επιιθυμία σου για ομοιόορφη ποιότητα από αν πρέπει και οι δύο οθόνες να δέχονται ψηφιακό σήμα και μάλιστα από την ΙΔΙΑ κάρτα.

Γιατί τις λές "μικροδιαφορές"; Είμαι ο μόνος που έχει πάει στο Πλαίσιο και είδε το μωσαϊκό με τις οθόνες; Σου μοιάζει καμία ίδια με τη διπλανή της;

Κατ' αρχήν, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι εξίσου ευαίσθητοι ή απαιτητικοί από τη ποιότητα της εικόνας που έχουν στις οθόνες τους. Έχω δει σε διάφορες εταιρείες, κοπέλες να εργάζονται μπροστά σε τελειωμένες οθόνες δεκαετίας και όταν τις ρωτά κάποιος ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όμως, για κάποιον σαν τον korg_nikos πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί. Οι διαφορές στην ποιότητα εικόνας δύο οθονών TFT είναι πολύ σημαντικές, και δεν μπορούν να διορθωθούν ή να ταιριάξουν χωρίς τη βοήθεια ειδικού εξοπλισμού (φωτο/χρωμόμετρου) και ειδικών προγραμμάτων και ειδικών γνώσεων. Το μάτι δεν μπορεί να προσαρμοσθεί στην ανομοιομορφία και ενοχλείται. Η κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη όταν : α) Οι οθόνες είναι διαφορετικές β) Όταν η μία σύνδεση είναι αναλογική και η άλλη ψηφιακή (διαφορετική τονικότητα και colour space και χρόνος απόκρισης κλπ) γ) Όταν ο χρήστης δεν ξέρει τα παραπάνω και δεν τα λαμβάνει υπ΄όψιν του δ) Όταν έχουμε δύο διαφορετικές κάρτες γραφικών (άστα καλύτερα). Για την αποφυγή όλων αυτών, είναι προτιμότερο να χρησιμοποιηθεί το setup που είπα. Ακόμη και με δύο απόλυτα ίδιες οθόνες, συχνά υπάρχουν αποκλίσεις (λόγω ατελειών στη διαδικασία παραγωγής και ποιοτικού ελέγχου), αλλά είναι μικρές και διορθώνονται. Μη κάνουμε τη ζωή μας δύσκολότερη απ'όσο απαιτείται.

Τάβλι. *Δηλ. μην ασχολείσαι.