trolley

Το βιβλίο "Beneath The Underdog" είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα με το τίτλο "Χειρότερα και από Σκυλιά". Έχω πολλά χρόνια να το δω οπουδήποτε και ένα αντίτυπο που είχα εγώ, το έχω δυστυχώς χάσει... Αν όμως διαβάζετε αγγλικά, σας το προτείνω.

Πολύ σωστά, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να ξεκινήσεις από τα μεγάλα συμφωνικά έργα. Το πας λάου-λάου, κανά κουαρτέτο εγχόρδων, κανά συνολάκι από σονάτες και... βλέπουμε.

Σε όλο το κόσμο (δηλ. όχι μόνο στην Ελλάδα) μόνο οι πολύ ειδικευμένες δισκογραφικές, που διεκπεραιώνουν το σύνολο των εργασιών τους εσωτερικά, έχουν οποιαδήποτε ελπίδα να επιβιώσουν. Θα προσπαθούσα να εντοπίσω συνθέτες και μουσικούς από το χώρο της ορχηστρικής/κλασσικής μουσικής, προκειμένου να κυκλοφορήσω μία καλή σειρά με έργα του Σκαλκώτα (π.χ.), ή του Ξενάκη ή του Χρήστου. Σε δεύτερο επίπεδο, θα κυκλοφορούσα έργα σύγχρονων συνθετών (ορχηστρικών έργων) ή ηλεκτρονικής μουσικής (και δεν εννοώ χορευτικής). Σε τρίτο επίπεδο, θα αναζητούσα συνθέτες από άλλες χώρες της Ευρώπης, ειδικότερα δε τις βαλκανικές και την Τουρκία. Είμαι βέβαιος για δύο πράγματα : α) ότι ΔΕ θα γινόμουν πλούσιος από αυτή τη δραστηριότητα, β) ότι ΔΕ θα έμπαινα μέσα, διότι υπάρχει σημαντικότατο έλλειμα παρόμοιας δισκογραφίας και (αν τηρούντο κάποιες προϋποθέσεις) θα τύγχανε διεθνούς ενδιαφέροντος. Αυτό που γράφτηκε (ότι δηλ. πουλάει μόνο η Μπεμπέ Λιλή, και η Τζούλια - και οι Μαζού) δεν είναι καθόλου ακριβές. Όσοι ακούν ορχηστρική μουσική και τζαζ, αγοράζουν κυρίως δίσκους και μάλιστα κάμποσους.

Το thread είναι τελείως σουρεαλιστικό. Μια γνωστή του Ραίη του στέλνει ένα μήνυμα στο FB. Εκείνος αισθάνεται μία παρόρμηση να μάθει γιατί είναι τόσο γνωστή η μάνικα. Αντί να ρωτήσει τη τύπισσα στο FB, ρωτάει εδώ μέσα, όπου κανείς δε φαίνεται να ξέρει. Παρ' όλα αυτά, έχουμε ήδη 9 σελίδες...

+ 1.000.000 Γνωστός φυχολογικός μηχανισμός, τον είχα και εγώ (τώρα θα αυτοκτονήσει ο άνθρωπος).

Ε, όχι και απολογητής κύριε. Αν εξαρτόταν από εσάς, το θέμα θα ήταν στη Παιδική Χαρά. Δεν ξέρω αν χρειάζεστε "ακαδημαϊκούς", "αυθεντίες" ή "ποιητές" από τον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά τις 19 σελιδούλες σας, τις χρειαστήκατε. Εκτός αν τα είχατε καταλάβει όλα νωρίτερα, αλλά ένας κόμπος σας εμπόδιζε να τα ξεστομίσετε. (ΣΣ. αλλουνού είναι το στιχούργημα που παραθέσατε. Ο Φαμφάρας, έγραφε για τα κόκκινα κοράκια, όπως και για σκοταδόψυχους).

... και το οποίο δεν είχα υπ'όψιν μου. Θα παραγγελθεί άμεσα. Ευχαριστώ.

Ως βινύλιον. Όχι ως ψηφιακός δίσκος. Μου θύμησες τη μυρωδιά του χαρτιού και την ετικέττα της CBS.

Swing Of Delight (?) Borboletta (?) 4:34 (?)

OFFTOPIC: Όχι, δεν έχω τέτοια αίσθηση. Εννοούσα το εξής πολύ απλό φαινόμενο, που χαρακτηρίζει πολλές συζητήσεις στη χώρα μας και το οποίο θα προσπαθήσω να περιγράψω: έχεις μία παρέα από 10 άτομα, 5 κορίτσια και 5 αγόρια. Τα αγόρια δεν έχουν την παραμικρή λαμημένη ιδέα για μόδα. Κάποια στιγμή, μία κοπέλα φέρνει τον πρώτο της ξάδερφο ο οποίος εργάζεται σε ένα περιοδικό μόδας και έχει συναντήσει μακιγιέρ, φωτογράφους, στυλίστες κλπ. Τα κορίτσια, ψοφάνε να μάθουν λεπτομέρειες όπως καταλαβαίνεις. Αίφνης, τα υπόλοιπα 5 αγόρια, αισθάνονται ότι δεν μπορούν να μειονεκτούν, οπότε επιχειρούν να συμμετέχουν στις συζητήσεις για τη μόδα, όμως - φευ - εξακολουθούν να μη ξέρουν τίποτε για το ζήτημα. Οπότε, από τη μία πρέπει να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους τη μέχρι σήμερα στάση τους που τους είχε οδηγήσει στο να μη ξέρουν τίποτε. Απ' την άλλη, θέλουν να εξακολουθήσουν να κρατάνε "ύφος" απέναντι στους άλλους τέσσερις, μη φανούν και ανακόλουθοι. Όμως, επίσης θέλουν την προσοχή των κοριτσιών. Οπότε, χρησιμοποιούν κάθε λέξη που λέει ο νεοφερμένος σαν αφορμή για (αρνητικά κυρίως) σχόλια. Θα πει π.χ. ο νεοφερμένος ότι "γνώρισα τη ΒΚ" και θα πουν οι άλλοι: "α, αυτή, την ήξερε ένας φίλος, και χωρίς μακιγιάζ δε βλέπεται" ή "τι νομίζεις, αν δεν δινόταν σε όλους δεν θα την ήξερε ούτε η μάνα της" ή "που να δείτε τη γκόμενά μου τη Κίτσα, της ρίχνει στα αυτιά και φτιάχνει και ωραίο μουσακά" ή "εντάξει μωρέ, και τι κάνει, ας με είχε φτιάξει ο Θεός γυναίκα και θα σου 'λεγα" και πολλά παρόμοια. Εσύ τι θα έκανες στη θέση του νεοφερμένου; Τελικά δικαιώνεται ο Nikolas για την επιλογή του να συμμετέχει ελάχιστα, καίτοι είναι γνωστή (στους παλαιότερους θαμώνες του φόρουμ) η οργανική σχέση που έχει με τη μουσική παράδοση των συνθετών του 20ου αιώνα (έχει παράγει δικά του έργα, ο άνθρωπος).

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες ότι η διαρκής προσπάθεια για υποβιβασμό του λεξιλογίου και του ύφους του thread, καθώς και οι ημι-προσωπικές επιθέσεις, προήλθαν από τους υπέρμαχους της αντίληψης ότι ο Cage είναι τσαρλατάνος (με δύο εξαιρέσεις). Οι υπόλοιποι, δεν προσπαθήσαμε να πείσουμε κανέναν για τίποτε, ούτε υβρίσαμε κανέναν (η δική μου φράση "ροκ ανοησίες" δεν αναφέρεται στο μουσικό περιεχόμενο του ροκ ιδιώματος - το οποίο απολαμβάνω σε όλη μου τη ζωή σχεδόν - και ούτως ή άλλως δεν ξέρω τι μουσική παίζει ο philosophos ή ο manosx). Με τη σοβαρότητά μας και τη μετριοπάθεια στους τρόπους (ένας Θεός ξέρει πόσο κοντά έφτασα στο να ανταποδώσω τις ύβρεις), "αναστήσαμε" αυτό το thread από τη "Παιδική Χαρά" κάτι το οποίο - αν θυμάμαι καλά - συμβαίνει για πρώτη φορά. Αυτό είναι από μόνο του μία σοβαρή επιτυχία και μία νίκη για το φόρουμ, συνεπώς δε θα συμμετέχω άλλο διότι δε θέλω να δημιουργώ με τις τοποθετήσεις μου το υπέδαφος για να συνεχίσουν ορισμένοι να λοιδωρούν αυτό το σοβαρό θέμα. Με λίγη τύχη, στο μέλλον θα μας δοθεί η ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις και για άλλους συνθέτες του 20ου αιώνα, σημαντικότερους από τον Cage, και πιστεύω ότι τότε - ακόμη περισσότερο - θα καταστεί σαφές ποιος ξέρει για τι πράγμα γράφει και ποιος όχι.

Αγαπητέ peripatitis, με αυτά που γράφεις κινδυνεύεις να κατηγορηθείς ότι περιπατείς επειδή είδες τους πραγματικούς δρομείς, κόμπλαρες και το έριξες στη σοφιστεία. :) :) :) Καλώς ήρθες.

R.I.P. >:(

Υπερβολικά ασαφείς δηλώσεις; - Τι ακριβώς είναι η "συζήτηση με νόημα" και που ακριβώς διεξάγεται ώστε να τη συγκρίνουμε με αυτή; - Τι είναι ο "κατά φαντασίαν ελιτισμός" και πόσο διαφέρει από το "κατά φαντασίαν λαϊκό έρεισμα"; - Από ποιον ακριβώς θώκο, εκτοξεύονται αφορισμοί χωρίς να προσωποποιούνται; Το ποσοστό των συμμετεχόντων στη συζήτηση που σεβάστηκαν απολύτως κανόνες διαλόγου, δικαιούται να γνωρίζει για ποιο λόγο τυγχάνει τέτοιας απαξίωσης, όπως και γιατί δεν προστατεύτηκε από εκείνους που ξεκάθαρα επιχείρησαν (κατ' επανάληψη) τον εμπαιγμό των υπολοίπων.

Μα, τα "έργα" αυτά δεν τα εξέθεσε κανείς εδώ μέσα. Τα γνωρίσαμε μέσα από τις δικές σου αναφορές. Έχεις ευθύνη για την επιλογή σου να τα αναφέρεις, αλλά και να τα παρουσιάσεις (δικό σου δεν ήταν το βίντεο στο youtube και τα "εικαστικά";). Μη το κάνουμε όπως στο δελτίο γνωστού σκανδαλοθηρικού τηλεοπτικού καναλιού, το οποίο ανακοινώνει καθημερινά (σοκαρισμένο βέβαια) τα νέα πορνογραφήματα ελληνίδων celebrities και την επόμενη ημέρα (επίσης σοκαρισμένο) δηλώνει την έκπληξη για την εμπορική επιτυχία των πορνογραφημάτων. Επίσης, "κλαμπατσίμπανα" έλεγε ένας θείος μου τις ηλεκτρικές κιθάρες. Οι καιροί αλλάζουν. Αλλά τέλος πάντων, είναι φανερό ότι είσαι σε εξόχως επιφυλακτικό mood και δεν μπορεί να καμφθεί από την αγαθή προαίρεσή μου (ή των άλλων). Ας μη το συνεχίσουμε.

Δεν είχα αντιληφθεί ότι η φορμαλιστική ανάλυση είναι ίδιον αυτού που ονομάζεις "πρώτο επίπεδο". Νόμισα ότι αναφέρεσαι σε αυτό το "κούκου" που κάποια έργα μας κάνουν και κάποια όχι. Από αυτή την αφετηρία σου απάντησα. Το 14χρονο παιδάκι που ήμουν, δεν είχε ιδέα για φόρμα ή άλλες παρόμοιες έννοιες, απλώς αναγνώρισε ένα ποιοτικό στοιχείο με το οποίο ευαρεστήθηκε (και το οποίο δεν είχε συναντήσει μέχρι τότε). Αντίστοιχα, μετά από χρόνια τριβής σε ροκ ανοησίες, ο ενήλικας στον οποίο προτάθηκε το 4:33 αναγνώρισε επίσης ένα ποιοτικό στοιχείο (θυμίζω ότι δεν πρόκειται για μουσικό έργο) με το οποίο ευαρεστήθηκε. Αλλά επειδή σου αρέσει και ο Μότσι (χιχιχιχι) θα σε βοηθήσω να δεις και τη δική μου άποψη. Πες μου λοιπόν: έχεις δει ποτέ τη φωτογραφία μίας ωραίας γυναίκας για την οποία δεν ήξερες και δεν έμαθες απολύτως τίποτε ποτέ; (απάντηση: ναι). Σου άρεσε; (απάντηση: ναι). Έκανες έρωτα μαζί της; (απάντηση: όχι). Θα σε ενδιέφερε να επαναλάβεις στο μέλλον αυτή την - κατά τα άλλα - άσκοπη και κενή περιεχομένου εμπειρία; (απάντηση: ναι, αμέ!). Κάτι παρόμοιο είναι και το 4:33. Μία φωτογραφία ενός άδειου δωματίου για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτε. Απλώς, όταν το συγκρίνεις με τη φωτογραφία ενός πολεμιστή την ώρα που τον κτυπάει μία σφαίρα στο δόξα-πατρί, λες "μα καλά, τι μας δείχνει ο άνθρωπος", διότι η αισθητική μας έχει συνηθίσει στα έργα τέχνης που είναι υπερ-κορεσμένα σε πληροφορίες και "αίσθημα".

Εγώ ακούω Μότσαρτ (ή Μπαχ ή Βιβάλντι) κάθε μέρα. Το "πρώτο επίπεδο" λειτούργησε όταν ήμουν 14 ετών (τότε άκουσα κατά τύχη το soundtrack από τη ταινία "Κράμερ εναντίον Κράμερ"). Στη δική σου περίπτωση υπάρχει αποτυχία στο να λειτουργήσει το "πρώτο επίπεδο", όχι στη δική μου (σ.σ. σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, όχι ότι προβαίνω σε αυθαίρετες εκτιμήσεις). Αυτό δεν είναι εκπληκτικό. Αυτό που ΕΙΝΑΙ εκπληκτικό είναι η απόλυτη βεβαιότητά σου ότι εκεί που απέτυχες εσύ, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν και όλοι οι άλλοι. Τι σόϊ αντίληψη είναι αυτή; Δε σου έχει ξανατύχει να μη καταλαβαίνεις κάτι που κάποιος άλλος το καταλαβαίνει, ή ανάποδα; Επίσης, δεν καταλαβαίνεις ότι οι απόψεις σου περί παρακμής και δηθενιάς στη τέχνη του 20ου αιώνα (με τις οποίες συμφωνώ), δεν έχουν σχέση ούτε με τον Cage, ούτε με τους επιγόνους του; Το ξέρεις ότι ένεκα ταυτοσημίας απόψεων ο Cage έκανε κοινές ραδιοφωνικές εκπομπές με τον Brian Eno, τον άνθρωπο που έχει αναμιχθεί (με τον ένα τρόπο ή άλλο) σε όλα τα αξιόλογα project τριών δεκαετιών (εκτός από το χώρο της τζαζ και συναφών μουσικών); Εξαντλήθηκες να γράφεις για "παναγίες από ακαθαρσίες", και δεν συνετίζεσαι ούτε από την εκπληκτική σοβαρότητα σχεδόν όλων όσων συμμετείχαν στο θέμα - λες όλοι τους να είναι ακαθαρσιοζωγράφοι; Μην παρεξηγείς την "αυστηρότητα" του γραπτού λόγου, διάκειμαι εντελώς φιλικά και ξέρω πολλούς που ξεπερνούν αυτά τα θέματα με την ίδια βιασύνη, αλλά σε καλώ να αναρρωτηθείς μήπως με την επιμονή σου χάνεις μία ευκαιρία να μάθεις και κάτι καινούργιο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χρειάζεται να απαρνηθείς τις μέχρι σήμερα πεποιθήσεις σου. :)

Σε εκείνο το thread που ανέφερες, είχε γράψει κάποιος: Απόψεις με τις οποίες συμφωνώ απόλυτα και σήμερα. Είναι εντυπωσιακό το πως εφαρμόζονται ακόμη και ταξικά κριτήρια για να καταδειχθεί το δικαίωμα ενός ανθρώπου να αποπειραθεί μία καλλιτεχνική ενέργεια. Όσο για το ερώτημα που αφορά το αν η τέχνη γίνεται για τον άνθρωπο ή για την ίδια τη τέχνη, εγώ πιστεύω ότι γίνεται για τον άνθρωπο οπωσδήποτε. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα ευμετάβλητο "μέγεθος" στις συζητήσεις. Πέραν της βιολογικής ομοιότητας, η διαφορές που προκύπτουν σαν αποτέλεσμα διαφορετικής παιδείας, διαφορετικών συνθηκών διαβίωσης, διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων και της περιβόητης "κολοκυθόπιττας" είναι πάρα-πάρα πολλές και δημιουργούν την αναγκαιότητα να διευκρινίζουμε για ποιον "άνθρωπο" συζητούμε.

Καλά... ειδικά εσένα πρέπει να σου (ξανά-ματά) θυμίσω το "Zero Tolerance For Silence" του ισόθεου Metheny. Φαντάσου να συμμετείχες σε ένα thread-υβρεολόγιο, ξέροντας τη δισκογραφία του, επειδή κάποιος θα είχε πιαστεί από το ZTFS και θα "έκρινε" τον Metheny. Εκείνο το μεσημέρι στο Παγκράτι (Olympians) που ο "δισκάς" μου, μου έδωσε το ZTFS ως το "νέο δίσκο του Metheny" και τον πήγα στο σπίτι... έπαθα σοκ, μεγαλύτερο από το σοκ του 4:33 και οι περισσότεροι από τους φίλους του σημαντικού αυτού μουσικού, ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε τι να πούμε για το θέμα. Ο ίδιος ο Metheny, έχει πολλάκις υπερασπιστεί το πόνημά του, βεβαιώνοντας μάλιστα ότι είναι προϊόν πολύ συνειδητής και αυστηρής διαδικασίας, και βέβαια μπορεί να του προσάψει κανείς το σύνολο των "κατηγορημάτων" που γράφτηκαν εδώ για τον Cage (ότι θα μπορούσε να παρουσιάσει ακόμη και τις κλανιές του, ότι έχει προκαθορισμένη εκτίμηση από το κοινό του, ότι αυτά είναι Maevius-like product κλπ κλπ)... αλλά εσύ αγαπητέ Μηκύνες ξέρεις (όπως ξέρω και εγώ) ότι ο άνθρωπος αυτός είναι πολύ σοβαρός και πρέπει να σκεφτεί κανείς δύο φορές πριν αρχίσει να τον βρίζει.

Έχεις δίκηο, είναι κάκιστη διατύπωση. Εννοούσα, ότι όταν διακυβεύονται τόσα πολλά από τη καλή ισορροπία ανάμεσα σε πιάνο, φωνή, πλάτες και τιτιβίσματα, μία "πρόχειρη μίξη" μπορεί να τινάξει στον αέρα τα πάντα (δεν συνέβη). Παραμένει όμως ζητούμενο, μία μίξη που να παρουσιάζει όλα τα παραπάνω (και ίσως περισσότερα) σε ακόμη καταλληλότερες ηχητικές αναλογίες.

Για να είμαι ειλικρινής, αρχικώς γέλασα με το ύφος της απαγγελίας, αλλά μάλλον βιάστηκα γιατί είναι σαφές ότι εδώ υπάρχει πάθος και ικανότητα για τη δημιουργία μίας συγκεκριμένης ατμόσφαιρας, όπως και αρκετές ώρες δουλειάς για να ταιριάξουν τα επιμέρους στοιχεία του ηχητικού σκηνικού. Δύο πράγματα παραμένουν ασαφή: α) αν υπάρχει δυνατότητα για την παροχή περαιτέρω εξηγήσεων (π.χ. γιατί ξεκινά τόσο φορτισμένο το κομάτι; μας κάνει να υποπτευόμαστε ότι έχει προηγηθεί ο κακός χαμός) και β) αν υπάρχει η πρόθεση και η ικανότητα για μεγαλύτερη εκλέπτυνση των ηχητικών στοιχείων. Βέβαια, ξέρεις και εσύ ότι στις εποχές που διανύουμε, τέτοιο υλικό είναι πολύ δύσκολο να γίνει αποδεκτό. Κάτι που συνεκτιμώ θετικά.

Μια και το θέμα συνεχίζει να ενδιαφέρει (όπως προέκυψε από το ποστ του κυρίου Jasemeister), θυμήθηκα ότι ατυχώς δεν είχα απαντήσει στον ευγενέστατο Spy. Ε, τι να κάνουμε; Τα "αφελή επιχειρήματα" έρχονται από συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Δεν τα παρέχω εγώ. Άλλωστε, όπως βλέπεις, δεν υπήρξε καμία μεταστροφή των κομιζόντων (τα επιχειρήματα). Τεράστιο για ποιον; Για εσένα; Όχι βέβαια. Για τον μέσο θεατή του Ρώμα, χρειάζεται ωκεάνειο background. Ούτε εμένα. Μήπως διότι ήταν ήδη κατακτημένα δεδομένα στο χώρο της τέχνης πριν ακόμη γεννηθούμε; Για το κοινό των δεκαετιών στις οποίες απευθύνονταν, ήταν απόλυτα αξιοπρεπές και καθόλου χυδαίο να επιδιώξει κάποιος την διατύπωση αυτών των statements μέσα από αυτή τη ζεν διαδικασία. Σήμερα, με πολύ μεγαλύτερη ανοχή εκ' μέρους του κοινού και πολύ περισσότερα εκφραστικά μέσα στη διάθεσή τους, δε βλέπω οι σύγχρονοι καλλιτέχνες να μιλάνε για περισσότερα από τον επερχόμενο γάμο* της κοπέλας που αγάπησαν στο κολέγιο. Είσαι δικαιολογημένα καχύποπτος. Επαναλαμβάνω "τι να κάνουμε;". Και το να μπορεί κανείς να έχει την προσοχή των άλλων την ώρα που πέρδεται, ακόμη και αυτό οφείλεται σε κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα του και της προσωπικότητάς του και των ταλέντων του (πρόσφατο αναλυτικό thread, υπάρχει). Κρίμα σε όσους από εμάς, δε δίνει κανείς προσοχή, ότι και αν κάνουμε. Περισσότερο από οτιδήποτε, το μικρό πείραμα της Εύης κατέδειξε ακριβώς αυτό το πράγμα, όπως άλλωστε εντόπισαν και άλλοι στο thread. * με άλλον

Off-topic, αλλά σφάλλεις σε δύο σημεία: 1. Άλλος γράφει για το σινεμά και άλλος για τους δίσκους (Ζήλος). 2. Δεν είναι δήθεν βαθυστόχαστη, αλλά πολύ λακωνική και απλή. Υπό την προϋπόθεση ότι περιγράφει με αρκετή ακρίβεια το προϊόν, τι να προσάψει κανείς; Πιστεύεις ότι υπάρχει οποιοσδήποτε εδώ μέσα (π.χ.) που να περιέγραφε το συγκεκριμένο δίσκο με μεγαλύτερη ακρίβεια; Αν ναι, εγώ τουλάχιστον πραγματικά θα ήθελα να το διαβάσω. Ούτως ή άλλως, το να περιγράφεις μουσική με κάποιο γραπτό κείμενο (ή ταινία, αν το καλοσκεφτείς) πάντοτε άχαρο είναι, γι' αυτό υπάρχουν οι ραδιοφωνικές εκπομπές. Τέλος Off-topic.

+1 Δεν υπήρχε λόγος να παει στη Παιδική Χαρά το θέμα.

@earendil Επειδή είσαι ο καλός μου φίλος, θα απαντήσω χωρίς περιστροφές. Αποφεύγοντας πιθανή αποστομωτική απάντηση ("ο Zappa θα διαφωνούσε με αυτά που λες"), σου θυμίζω ότι στη ροκ στιχουργική, τα πάντα είναι πιθανά σα θέματα και σαν ύφος ΜΕΤΑ το Ντύλαν. Τώρα, αν ερωτηθώ για το κατά πόσο με αγγίζει η στιχουργική του Ντύλαν, θα αναφερθώ επίσης στο καλογυαλισμένο κουραδάκι, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο πρόσωπο άλλαξε μία παγκόσμια αντίληψη για το πως μπορούν να είναι οι στίχοι σε ένα τραγούδι. Ο Cage, ως μη-συμμετέχων στη ποπ κουλτούρα, δεν μπορεί να αναγνωρίζεται ως εξίσου σημαντικός. Αλλά το ότι αυτός (και καμιά ντουζίνα άλλοι) πειραματίστηκαν με όσα πειραματίστηκαν, κατέστησε εφικτές μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες μουσικές του 20ου αιώνα, και στη ποπ κουλτούρα και στην ακαδημαϊκή. Tο 4:33 (όπως είπε και ο Nikolas) δεν είναι για dinner-party. Είναι ένα statement για πολλά διαφορετικά πράγματα (τα είπαν τα άλλα παιδιά, π.χ. την πυραμιδική αντίληψη στις ορχήστρες, τη σιωπή, το βουδισμό) και όπως είπα και αλλού (και το είπε και ο wasted) είναι πρωτίστως θεατρικού περιεχομένου. Tο ότι ο κάθε κοινός θνητός (θεατής του Ρώμα και νοσταλγός του Καλυβάτση) ενοχλείται από το ότι ένας συνθέτης έγραψε και ένα μικρό θεατρικό έργο, ε... είναι πρόβλημά του... σάμπως ξέρει να πει και τίποτε για το καθαυτό μουσικό του έργο ώστε να συμμετέχει έντιμα στη συζήτηση; Τέλος, και είμαι βέβαιος ότι συμφωνείς, κάθε επισκεψή μας σε οποιαδήποτε εκκλησία οφείλει να είναι συνετή, ανεξαρτήτως του αν ασπαζόμαστε το συγκεκριμένο θρήσκευμα. Τουλάχιστον εγώ όταν επισκέπτομαι καθολικούς ναούς στην Ευρώπη, παραμένω σιωπηλός: δεν αρχίζω να φωνάζω "ρεεεεε, που πάτε ρεεεεε, τι είναι αυτές που πιστεύετε ρεεεεεε...." κλπ.