trolley

Κατ' αρχήν (επειδή ρωτήθηκα) να διευκρινήσω ότι τα λίγα ορθογραφικά λάθη που έχει το κείμενο, έχουν αφεθεί επίτηδες. Το "γιατί" μπορούμε να το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Ευχαριστώ τον ez για τη τοποθέτησή του, με την οποία συμφωνώ και ευχαριστώ τον S9F για τα καλά του λόγια. Στον manosx, θέλω να επισημάνω ότι η δική του τοποθέτηση, όπως εκφράζεται στη παράγραφο: με βρίσκει κάθετα διάφωνο, αλλα θα χρειαστεί ένα ακόμη μακροσκελέστερο κείμενο για να τεκμηριώσω την άποψή μου. Προτείνω πάντως την ανεύρεση των κειμένων του Lester Bangs (μακαρίτη πλέον, δημοσιογράφου του οποίου τα άρθρα και οι συνεντεύξεις κάλυψαν νέο έδαφος) σα μία εισαγωγή που θα βοηθούσε στο ξεπέρασμα αυτής της μηδενιστικής άποψης. Οι U2 πάντως, δεν παίζουν καλό ροκ, ακόμη και με τα πιο επιφανειακά κριτήρια... έστω εκείνα του "χωσίματος". Όταν λέμε ότι μία μπάντα δεν παίζει τίποτε καινούργιο, δεν εννοούμε ότι δεν παίζει κάτι περισσότερο μοντέρνο από τους πιτσιρικάδες της αγγλικής ή της αμερικανικής σκηνής (πως άλλωστε θα ήταν δυνατό κάτι τέτοιο), αλλά εννοούμε ότι δε παίζει τίποτε καινούργιο σε σχέση με αυτά που έπαιζε η ίδια πριν είκοσι χρόνια. Άλλωστε, ακόμη και για να τεκμηριώσω τις απόψεις μου χρησιμοποίησα σα παράδειγμα ένα τραγούδι τους είκοσι χρόνια παλιό - από τα καινούργια, τι συμπέρασμα να βγάλεις; Επίσης, διευκρινήζω ότι δεν έχω τίποτε εναντίον στους fan των U2 (με την εξαίρεση εκείνων που χειροκροτούν όταν ο Μπόνο λέει τις πολιτικάντικες αρλούμπες του), ότι εγώ έχω υπάρξει τέτοιος και ότι πολύ θα χαρώ όταν ο Edge σηκωθεί και φύγει και πάει να βγάλει μερικά ωραία σόλο άλμπουμ.

Χθες, κάνοντας πλάκα στον αγαπητό Harilatron (ο οποίος αγαπά τους U2), του θύμησα ότι όπου να' ναι αρχίζει η εκπομπή του Λαζόπουλου. Η αλήθεια είναι ότι η παρατήρησή μου δεν ήταν και τόσο αστεία αλλά υπάρχει λόγος γι' αυτό: δεν την εννοούσα ως αστείο, αλλά ως αφορμή για το παρόν κείμενο, το οποίο ελπίζω να διαβάσετε. Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στους U2 και το Λάκη Λαζόπουλο: ότι έχουν τόσο πλατειά αποδοχή στην Ελλάδα, που το να γράψεις κάτι εναντίον τους ισοδυναμεί με το να δεχτείς τη περιφρόνηση του αναγνώστη. Πραγματικά, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: πως να τολμήσεις να εναντιωθείς στο "φαινόμενο Λαζόπουλος" όταν έχει τόσο μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης, και πως να πεις ότι οι U2 δεν αξίζουν όταν ξέρεις ότι έσπευσαν από όλη την Ελλάδα για να τους δουν, ακόμη και από το Μέγαρο Μαξίμου; Για πολλούς ανθρώπους, η μεγάλη εμπορική επιτυχία (σαν αυτή του Λαζόπουλου και των U2, στη χώρα μας) αποτελεί από μόνη της δικαιολογητικό για οποιαδήποτε παράμετρο της παρουσίας αυτών των καλλιτεχνών. Συλαμβάνει κανείς τον εαυτό του να αναρωτιέται "μα είναι δυνατόν κάτι που αρέσει σε όλους να μην αρέσει σε 'μένα;" και "μήπως τελικά είμαι ακοινώνητος και ψυχανώμαλος;" ή "μήπως με τρώει η ζήλεια και όσα δε φτάνω τα κάνω κρεμαστάρια;". Τελικά, αξίζουν αυτοι οι άνθρωποι τα χρήματα που κερδίζουν και την πολυτέλεια που αγοράζουν αυτά τα χρήματα; Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα φαντάζουν ως ακόμη πιο αγωνιώδη, όταν ο άνθρωπος έχει κάποια (άμεση ή έμμεση) σχέση με το χώρο στον οποίο κινούνται οι παραπάνω καλλιτέχνες. Π.χ. αν είσαι μουσικός, ίσως καταδικασμένος να παίζεις μόνος σου και να μιξάρεις μόνος σου, ίσως έχοντας βγάλει ήδη ένα δίσκο που πάτωσε... πως μπορείς να μην υποφέρεις από την αίσθηση αναξιότητας μπροστά στους τέσσερις λεβέντες που λούζουνται κάτω από τα φώτα και απολαμβάνουν τη δόξα; Άσε δε, το πως πρέπει να αισθάνεται ένας νέος ηθοποιός βλέποντας ότι ο πιο επιτυχημένος έλληνας ηθοποιός τελικά μπόρεσε να καταξιωθεί μόνο μέσα από τη τηλεόραση και μόνο κάνοντας trash tv. Ε, πως το είπες αυτό φίλε; "Trash TV;"... ε, ναι.. δεν το ξέρετε ότι μία τηλεοπτική εκπομπή στην οποία εμφανίζεται ανακυκλωμένο τηλεοπτικό υλικό εμπίπτει αυτόματα στην κατηγορία "Trash TV"; Και όμως, έτσι είναι, ή τουλάχιστον έτσι διδαχτήκαμε κάποιες άλλες εποχές που ασχολιόμασταν με τα media. Ο Λαζόπουλος λοιπόν, δεν έγινε γνωστός σαν ηθοποιός (του θεάτρου π.χ.) αλλά σαν παρουσιαστής ενός "Trash TV" show... ε, πως να μη πάθεις κατάθλιψη σε αυτή τη σκέψη; Η τηλεόραση (και μάλιστα η "σκουπιδοτηλεόραση") ήταν παλαιότερα αγαπημένο θέμα στα τραγούδια των U2, ειδικά την περίοδο του Achtung Baby, όπου στο τραγούδι "Even Better Than The Real Thing" λένε την άποψή τους για το πόσο θλιβερό είναι να παρακολουθεί κάποιος πορνογραφικό υλικό, εις αντικατάσταση της πραγματικής ερωτικής πράξης. Η όλη ιδέα είναι ότι η τηλεόραση είναι ένας πολύ ισχυρός μηχανισμός ποδηγέτησης των ανθρώπινων ελευθεριών διότι προβάλει το ψεύτικο, όχι απλά σαν αληθινό, αλλά σαν "καλύτερο από το αληθινό". Ίσως ο Μπόνο θα έπρεπε να περνάει περισσότερο χρόνο να ακούει τα παλιά τραγούδια τους, διότι έτσι θα αποκτούσε αμεσότερη συναίσθηση ότι και οι ίδιοι έχουν εκφυλιστεί σε τηλεοπτικό φαινόμενο - εν'τάξει, όχι τόσο άθλιο όσο ο Λαζόπουλος και η εκπομπή του - αλλά οπωσδήποτε ως κάτι που πλέον απευθύνεται σε ακροατές πρόθυμους να δεχτούν το ψεύτικο σαν "καλύτερο από το αληθινό". Προσέξατε φαντάζομαι πόσο προβλήθηκε η συναυλία των U2 (ή της Ματρώνα, πριν κάποιο διάστημα) από τη τηλεόραση. Αντίστοιχη προβολή έχουν δεχτεί άλλες εκδηλώσεις στις οποίες το να μη συμμετέχεις θεωρείτο σχεδόν ανωμαλία : η παρακολούθηση της ταινίας "Τιτανικός" ή "Άβαταρ", το "Cats" πριν μερικά χρόνια, κάθε εμφάνιση πρώην μεγάλου έλληνα συνθέτη στο Ηρώδειο κλπ κλπ. Σε ποιους όμως απευθύνονται αυτές οι προτροπές για συμμετοχή; Ποιο ακριβώς είναι αυτό το κοινό; Όχι τάχα, το ίδιο κοινό που δέχεται τις ελληνικές σειρές σαν κάτι που όντως μπορεί να δει άνθρωπος χωρίς να εκνευριστεί; Όχι το κοινό που παρακολουθεί τα δελτία ειδήσεων με την ίδια ελαφρά διάθεση του να διαβάζεις ένα περιοδικό στη τουαλέτα; Πιστεύετε εσείς ότι εκείνοι που πήγαν να δουν τους U2 είναι φίλοι της μουσικής; Ναι, σίγουρα.. όσο είναι φίλοι του Θεάτρου οι εκατοντάδες χιλιάδες που κάθονται να δουν το Λαζόπουλου. Όσο είναι φίλοι του καλού φαγητού αυτοί που βλέπουν το ελληνικό "Εφιάλτης στη κουζίνα". Όσο είναι φίλοι του καλού ρεπορτάζ αυτοί που βλέπουν τις εκπομπές της Τατιάνας. Τόσο πολύ. Αυτοί πήγαν να δουν και να ακούσουν τους U2. To ίδιο φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό του οποίου οι καθημερινές προτιμήσεις (αφού καταγραφούν από την AGB) είναι υπεύθυνες για το ότι δεν τολμάμε πλέον να ανοίξουμε τη τηλεόρασή μας (ειδικά αν βρίσκεται παιδί στο δωμάτιο). Την ίδια στιγμή, δυνάμει σημαντικές συναυλίες ακυρώνονται λόγω μη-πώλησης εισιτηρίων (φθηνότερων από το εισιτήριο των U2). Καλές ταινίες δε πάει ο κόσμος να τις δει καθόλου (ε, αφού δε πάει και η πολιτική ηγεσία...). Για βιβλία, ούτε λόγος βέβαια. Ο Μπόνο, το έχει πιάσει το νόημα: τα πολιτικά του σχόλια και οι αναφορές του στην ελληνική ιστορία, έχουν ακριβώς εκείνο το περιεχόμενο και ακριβώς εκείνο το ύφος που ξέρει ότι είναι κατάλληλο για το τηλεοπτικό κοινό που έχει κάτω από τα πόδια του καθώς αλωνίζει τη σκηνή. Θα μπορούσε να του αλλάξει κανείς τη φάτσα και να βάλει το πρόσωπο οποιουδήποτε από τους έγκριτους δημοσιογράφους της ελληνικής τηλεόρασης και θα ήταν ακόμη πιο ταιριαστή η επιδερμικότητα των σχολίων του. Αν τολμούσε να πει αυτές τις ηλιθιότητες στους Ιρλανδούς συμπατριώτες του όταν ξεκίναγε, θα τον είχαν πνίξει σα κουνέλι (τότε την έβγαζε με καταγγελίες για το Νοτιο-Αφρικάνικο καθεστώς), αλλά τώρα πια... Εκτός από το Μπόνο, το νόημα το έχουν πιάσει και οι εμπνευστές της τεράστιας πανοραμικής τηλεοπτικής οθόνης: ένα τεχνολογικό εφεύρημα που απλά καταπραϋνει τον πόνο του να έχεις πληρώσει κα να μη βλέπεις τη μπάντα να παίζει, απόλυτα ασύνδετο εικαστικά με το περιεχόμενο των τραγουδιών ή με το look του συγκροτήματος, ή με οτιδήποτε άλλο. Εν' τάξει, έχουμε δει και τους Pink Floyd, οι οποίοι είχαν ακόμη καλύτερη τεχνολογία και το σκηνικό τους είχε στενή σχέση με τη θεματολογία των τραγουδιών τους... τι να μας πει τώρα και το 360 μοιρών κολοκύθι... αλλά ας μην υποτιμήσουμε ότι και εκεί έχουμε υποκατάσταση της πραγματικής εμπειρίας από τη προετοιμασμένη τηλεοπτική εμπειρία της οθόνης. Even Better Than The Real Thing : το λένε και το εννοούν οι άνθρωποι, μην αυταπατάσθε. Αυτό που κάνουν οι U2 είναι ροκ για όσους δεν ενδιαφέρονται για το ροκ (σαν αισθητική, σαν μουσική αγωγή, σα δημιουργική στάση), και πολιτική για όσους δε θέλουν να έχουν καμία σχέση με τη πολιτική (συγχαρητήρια στους βλαμμένους πήθικους που χειροκροτούσαν τα σχόλια του Μπόνο για την οικονομική κατάσταση της χώρας). Όπως ακριβώς ο Λαζό κάνει "θέατρο" για ανθρώπους που δεν έχουν πατήσει ποτέ σε θέατρο (μη παρασυρθείτε από την εμπορική επιτυχία του έργου που ανέβασε μετά την επιτυχία των τηλεοπτικών εκπομπών του, διότι με τόση διαφήμιση ήταν αδύνατο να συγκρατηθούν διάφορες κυρίες των βορείων και των νοτίων προαστείων που έχω υπ' όψιν μου). Στο κοντινό μέλλον, θα έχουμε σινεμά για ανθρώπους που δε πολυγουστάρουν το σινεμά και πολλά άλλα θαυμαστά. Αν επιμένετε να αδιαφορείτε, δηλώνω φίλος.

Μπράβο Νέστορα. Αν δοκίμαζες να διασκευάσεις και Mogwai, θα άκουγα με ενδιαφέρον (και δε θα κοιμόσουν).

Σωστά. Pmatsios, μη δίνεις σημασία. Πήγαινε να το πάρεις αφού αρέσει στον neeq.

Έτσι από περιέργεια... τα άλλα δύο cd ποια είναι;

Όπως έγραψα και πριν (και κακώς σβήστηκε) ξέρω και μία κοπέλα που είναι πολύ όμορφη και φτιάχνει σπουδαίο μουσακά, οπότε αν θέλεις να κανονίσω ένα ραντεβού να παντρευτείτε. Για τον βιαστικό που έσβησε το προηγούμενο ποστ, να διευκρινήσω ότι μιλώ πολύ σοβαρά (σαρκάζοντας το ότι κάποιος συζητά να πάρει κάτι τέτοιο, έχοντας καταλήξει σε συμπεράσματα αυτού του τύπου, για ένα όργανο που δεν έχει παίξει, ενώ νωρίτερα παραδέχτηκε ότι ούτε καν το έχει ακούσει). Ηρεμία με τις διαγραφές, εκτός αν σκοπεύετε να του το πάρετε δώρο, οπότε και εγώ κουμπάρος.

Μερικά ερωτήματα είναι καλύτερα να μένουν αναπάντητα...

Ενδιαφέρον... Άρα παραδέχεσαι ότι η γενιά η δική σου (είμαι και εγώ σε ηλικία που να μπορώ να το γράψω αυτό) επιχειρεί να παίξει ροκ χωρίς να έχει εξοικειωθεί με το μπλουζ ρεπερτόριο και τα ήθη/έθιμά του; Να και ένα πρώτο συμπέρασμα από τη συζήτηση.

Λες να μη το ξέρω; Απ' την άλλη, ακόμη και αν βάλω το 9 μπροστά από τον αριθμό που είπες κάνοντας πλάκα, νομίζω ότι πάλι έχουμε μία τάξη μεγέθους η οποία ΔΕΝ δικαιολογεί τις από άμβωνος κυνικές τοποθετήσεις του αρχικού πόστερ. Άλλωστε, το λες και εσύ - όχι και πολύ κομψότερα - ότι οι περισσότεροι που παίζουν "μπλουζ" το κάνουν γιατί δεν ξέρουν να παίξουν κάτι άλλο - και δεν εννοώ τον Audiokostas - οπότε, ας μη περιμένουμε ότι θα έχουν και απόψεις και τοποθετήσεις για μία επιλογή ανάγκης. Άντε, γιατί διαβάζοντας κανείς όσα γράφτηκαν μπορεί και να κατέληγε στο ότι έχουμε μία λανθάνουσα μπλουζ σκηνή στην Ελλάδα και δεν το ξέραμε... Υ.Γ. Εύη, κάνεις λάθος που νομίζεις ότι είναι λίγοι αυτοί που ακούνε μπλουζ στην Ελλάδα. Για τον ίδιο λόγο με αυτόν που έγραψε ο marathon (αλλά αντιστρόφως) είναι πάρα-πάρα πολλοί. Οι περισσότεροι βέβαια ακούνε λευκά μπλουζ των 60's αλλά πάντως είναι πολλοί.

Για φαντάσου... Μετά από τόσες σελίδες, μεταφορά τμήματος των απόψεών μου στη Παιδική Χαρά, προσωπικές προσβολές μέσω της κλήσης να "κάνω μία προσπάθεια να σταματήσουν οι γελοιότητες", ο αρχικός πόστερ καταλήγει σε αυτό που του έχω ήδη γράψει; Ας προσπαθήσουμε λοιπόν - άλλη μία φορά - κάποια πράγματα: ο λόγος που είναι "τόσο λίγες" οι απόψεις και οι θέσεις, είναι ότι οι απόψεις και οι θέσεις διατυπώνονται από δύο κατηγορίες ανθρώπων: εκείνους που έχουν εκτεταμένη πρακτική τριβή με ένα αντικείμενο (όπως ο Ζάϊκος) και από εκείνους που τους αρέσει να εκλογικεύουν τις καταστάσεις και να καταλήγουν σε θεωρήματα (όπως εγώ ή εσύ). Δεν διατυπώνονται απόψεις και θέσεις από ανθρώπους που έχουν κυρίως συναισθηματική σχέση με το αντικείμενό τους, διότι αυτοί (όπως όλοι οι ερωτευμένοι) θεωρούν αυτοδικαίως έγκυρη την αγάπη τους και δεν πολυσκοτίζονται για τίποτε άλλο, ούτε ενδιαφέρονται να επιχειρηματολογούν. Στο είπα πολύ ξεκάθαρα, απευθυνόμενος στο - φημολογούμενο - υψηλό επίπεδο γνώσεών σου και στη - φημολογούμενη - σοβαρότητά σου, αλλά εισέπραξα τον άτοπο κυνισμό σου, με απόψεις που υποστηρίχτηκαν από διάφορους έφηβους συνφορουμίτες οι οποίοι είναι δικαιολογημένοι να μη καταλαβαίνουν τι γράφω - και δε διαχώρισες τη θέση σου από τα γραπτά τους. Το "ελέω modulator" που μπέρδεψε τον αγαπητό blue, έχει να κάνει με το ότι ως "πρεσβύτερος" και "τιτλούχος" δίνεις τον τόνο: όταν ένα 44χρονο μέλος περιφρονεί τόσο εύκολα τη σοβαρότητα και την προσπάθεια του άλλου να πείσει για τις απόψεις του, περιχαρακωμένος πίσω από τον pascal και τον "Μπάσο και Ξερό Ψωμί", τότε ας μην έχουμε ελπίδες ότι δίνουμε κανένα καλό παράδειγμα ή βοηθάμε κανέναν σε οτιδήποτε ή - για να θυμηθούμε και τον αρχικό σου στόχο - ότι θα βγει κάποιο συμπέρασμα. ---- Και κάτι ακόμη: εδώ είναι χώρος συζήτησης, όχι χώρος μουσικών αγώνων. Το αν παίζεις τα μπλουζ (σε πόσα άτομα ακριβώς, όπως κατήγγειλε προ ημερών ο marathon;) δεν έχει καμία σημασία στο χώρο συζήτησης, εκτός αν είσαι δάσκαλος του είδους και θες να συμμετέχεις επώνυμα. Αν είναι να κουβαλάμε το κύρος μας εκτός φόρουμ, σαν κεφάλαιο που μας επιτρέπει να κλάνουμε τις απόψεις άλλων εντός φόρουμ, διαβεβαιώνω ότι έχω και εγώ όνομα, επώνυμο και πορεία, έστω σαν ερασιτέχνης μουσικός (όπως και οι περισσότεροι εδώ μέσα). Ειδαλλιώς, οφείλει καθένας από εμάς να κουραστεί, να εκτεθεί και να επιχειρηματολογήσει - όπως γίνεται σε κάθε σοβαρή συζήτηση. Οι μόνοι που δεν δικαιούνται δια να ομιλούν είναι προφανώς εκείνοι που... βαριούνται να ομιλήσουν: μονολεκτικές ηλιθιότητες του στυλ "ναι (είμαι από τη Λουιζιάνα) ή "γιατί δε κάνεις μία προσπάθεια (να σταματήσεις τις γελοιότητες)", δείχνουν μόνο την ανασφάλεια, τη δειλία και ίσως το πόσο κακοπληρωμένος είναι στη δουλειά του αυτός που συμμετέχει (ο spy παρατήρησε προ ημερών ότι τα περισσότερα ποστ γράφονται σε ώρες γραφείου) - αλλά πάντως ΔΕΝ δείχνουν σοβαρότητα ή δημοκρατικό πνεύμα ή οτιδήποτε επαινέσιμο.

Δε μας λες και τίποτε καινούργιο !

Εσένα ξέχασα να σε ρωτήσω κάτι που ήθελα... επειδή έγραψες ότι εκείνος ο παλιός σου φίλος ηταν άσχημος αλλά χρησιμοποιούσε το μυαλό του για να βγάζει γκόμενες... μήπως έχεις τίποτε φωτογραφίες σου (φαντάζομαι ότι είσαι ένας Απόλλων στην ομορφιά)... Αν έχεις βάλ'τες σε παρακαλώ, να μη γελάω χωρίς να σκέφτομαι κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Ama de mporeis na diavaseis ta parapano, na thymasai oti to kastano den exei sxesi me ta blues - einai arketi gnosi gia na paristaneis ton bluesman sto ellada.

Η φράση αναφέρεται στην ενθάρρυνση (εκ' μέρους του audiokostas) προς την κατεύθυνση του να περιφρονηθεί η κοινή λογική. Όλα τα ποστ που πρόσθεσα σε εκείνη τη συζήτηση εκφράζουν τις πεποιθήσεις μου, δεν προσβάλλουν κανέναν και τα έχω τεκμηριώσει όσο καλύτερα μπορούσα. Θα μπορούσα να επεκταθώ, αλλά δεν θα το κάνω διότι έχω ήδη ενημερώσει τον admin γι' αυτό το αίσχος (το οποίο έχει διάρκεια στη συμπεριφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου) και περιμένω τις εισηγήσεις του. Άλλωστε, μου ζητήθηκε από τον audiokostas να κάνω μία προσπάθεια. Την κάνω λοιπόν.

Δυστυχώς, όλα όσα γνωρίζουμε για την ανθρώπινη ψυχολογία, δεν επιβεβαιώνουν αυτό που λες. Οπότε, η απαιτείς να δεχτούμε ότι είσαι εξαίρεση (το οποίο ευχαρίστως ας δεχθώ διότι δε σημαίνει ότι κάνω λάθος στα υπόλοιπα που έγραψα), ή δεν έχεις παρατηρήσει προσεκτικά την εκάστοτε ψυχολογία σου, ή σου συμβαίνουν συχνά παράξενα και ακραία πράγματα οπότε εναρμονίζεσαι με αυτά απολύτως.

Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μία στιγμή στην 45 χρονη ζωή μου, όπου ο συναισθηματικός μου κόσμος να μην ήταν ένα ποτ-πουρί συναισθημάτων και διαθέσεων. ΠΟΤΕ δεν ήμουν μόνο χαρούμενος, ή μόνο λυπημένος ή μόνο οτιδήποτε. ΠΑΝΤΑ υπάρχει ένα μείγμα - συνεπώς η φράση "I got the blues" στα αυτιά μου ηχεί περισσότερο σαν ποιητική αφετηρία και στοιχείο έμπνευσης και όχι σαν ειλικρινής δήλωση για τη συναισθηματική κατάσταση αυτού που την εκστομίζει. Κάτι σαν τα ερωτόλογα που λέει κανείς (εννίοτε) πριν το σεξ. Η φαινομενική τους σημασία είναι μεγάλη, αλλά μία σχέση δεν καθορίζεται ποτέ από αυτά. Τα βλέπω όπως τα βλέπουν άνθρωποι τόσο ετερόκλητοι όσο ο Brian Eno, ο Captain Beefheart, o John Cale, ο Lou Reed κλπ.: δηλ. σαν τρίχες κατσαρές. Ειλικρινά (και μπορείς να ανατρέξεις σε παλαιότερα ποστ μου, δε το γράφω για πρώτη φορά) τα συχαίνομαι στην μεγάλη πλειοψηφία τους. Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν γράψει αξιοπρεπή ερωτικά τραγούδια.

Ναι, το κατάλαβα και επ' αυτού απάντησα. Αν η μουσική είναι χώρος έκφρασης και εμπέδωσης συναισθημάτων, τι ακριβώς θέλεις να μελετήσει ο ακροατής; Τα συναισθήματα εγείρονται ακαριαία και γίνονται άμεσα αντιληπτά από όλους - δεν απαιτείται καμία απολύτως μελέτη για να εισπράξεις "χαρά" ή "λύπη". Η μελέτη απαιτείται όταν αποδέχεσαι πως υπάρχει εκεί κάτι πέρα από τα συναισθήματα, κάτι που για να ξετρυπωθεί απαιτείται επαναλαμβανόμενη επαφή με το μουσικό έργο, μελέτη κλπ κλπ. Η "βαρεμάρα" (αν θυμάμαι καλά) είναι επίσης συναίσθημα. Συχνότατα διαρκεί ολόκληρες ώρες και δεν επηρρεάζεται (ειδικά σε άτομα προχωρημένης ηλικίας) από εξωτερικά ερεθίσματα εκτός αν είναι εντελώς πρωτόγνωρα. Γιατί πρέπει να συνδεθεί η βαρεμάρα σου με τη μουσική που άκουγες; Επίσης, τι εννοείς όταν λες "προσφέρεται"; Οι περισσότεροι από εκείνους που το προσφέρουν έχουν παρομοίως ρηχή-συναισθηματική προσέγγιση στο θέμα, σχεδόν ισοδύναμη του φασαρία=excitement. Το ότι αποτυγχάνουν να εγείρουν τη συναισθηματική αντίδραση στην οποία ελπίζουν, δεν ακυρώνει την άποψή μου. Πολλοί άλλοι το επιτυγχάνουν. Το "δεν καταλαβαίνω" καλά είναι να ακολουθείται από τελεία. Αφού δεν καταλαβαίνεις, ρώτα για να καταλάβεις - μην απαντάς σε κάτι που ο ίδιος αποδέχεσαι ότι δεν καταλαβαίνεις... Το "ασφαλώς" έχει να κάνει με όσα έγραψα παραπάνω, στη πρώτη μου παράγραφο (στο παρόν ποστ). Δε φαντάστηκα ότι πρέπει να χαθεί χρόνος για να καταδειχθεί ότι η μουσική έχει να κάνει με πολλά περισσότερα πράγματα από το συναίσθημα, νόμισα ότι είναι αυτονόητο. Επίσης "επιθυμητή" δεν φαίνεται να είναι, διότι σου προσφέρω τη μόνη (ενδεχομένως) ασυνήθιστη απάντηση που θα λάβεις σε όλο το thread, και αντί να αδράξεις την ευκαιρία να μάθεις κάτι παραπάνω, περιχαρακώνεσαι στα όσα ξέρεις, όταν μάλιστα εσύ ο ίδιος ατύπως παραδέχεσαι ότι δεν σε έχουν οδηγήσει σε κανένα συμπέρασμα. Ας κατανοηθεί, ότι όταν θέλουμε νέα γνώση, καλό θα είναι να αφήνουμε ανοικτό το παράθυρο να μπει μέσα. Το επίπεδο σκέψης μου είναι πολύ υψηλό, αλλά δεν αποτελεί εμπόδιο για να συζητήσουμε. Το πραγματικό εμπόδιο είναι η προσκόλλησή σου στις απόψεις σου και η άρνησή σου να ακούσεις κάτι διαφορετικό. Εγώ νομίζεις ότι ενδιαφέρομαι καθόλου για τα μπλουζ; Σε διαβεβαιώνω ότι δεν με αφορούν ποσώς, αλλά συμμετέχω στη συζήτηση για να επιχειρήσω ένα στιγμιαίο (έστω) ξεκόλλημα από αυτά που πιστεύω... Ελπίζω ότι όλοι οι συμμετέχοντες θα έχουν παρομοίως ειλικρινής στόχους.

Είναι μία κοινή πεποίθηση ανάμεσα στους μουσικούς (ειδικά όσους ασχολούνται με λαϊκά είδη μουσικής) να πιστεύουν ότι η μουσική είναι χώρος έκφρασης συναισθημάτων. Ασφαλώς, αυτό δεν ισχύει. Όταν όμως οι άνθρωποι το πιστεύουν με τη βεβαιότητα που παρατηρούμε, έχουμε διάφορες παρεξηγήσεις, όπως π.χ. το να πιστεύουν ότι το να τους πάρει ο ύπνος με ένα κομμάτι μουσικής είναι αρνητικό στοιχείο. Σας καλώ να εμβαθύνετε στα ζητήματα αυτά, και να μην επιχειρείτε την εξαγωγή συμπερασμάτων. Κατά τη γνώμη μου, η έγκριση της μπλουζ, όταν έχει σαν αφετηρία της την πεποίθηση ότι η μουσική είναι πεδίο έκφρασης συναισθημάτων, είναι τόσο άκυρη όσο και η απόρριψη της επί της αυτής βάσεως. Καλή ήταν η επίκληση όρων όπως "μελέτη" εκ' μέρους του audiokostas, και διότι είναι πιο κοντά στην αλήθεια, αλλά και διότι είναι ρητή αντίφαση με το υπόλοιπο ποστ του: πολύ απλά αυτοί που θεωρούν τη μουσική ως χώρο έκφρασης συναισθημάτων, δεν υπάρχει ανάγκη να μελετήσουν οτιδήποτε.

Μπα, μπα, μπα... τι έγινε, συμφωνούμε με τον Τζι ντεΒελέκ; (κατά το Γκυ Ντε Μωπασάν, προφερόμενο). Σημαδιακά πράγματα. Όπου να' ναι θα τσακωθώ με τον SF ώστε να ξημερώσει μία νέα μέρα στο noiz.gr.

Ναι, το ξέρω ότι είναι ψέμματα... αλλά δεν μοιάζει αηδιαστικά με αλήθεια; Γεια σου ρε Μπόνο αρχηγέ και φιλάνθρωπε...

Νταλάρας ιντερνάσιοναλ Tου Στεφανου Κασιματη / Καθημερινή 09-09-2010 Συνέβη σε συναυλία των U2 σε πόλη της Ιρλανδίας. Ο ευαίσθητος και φιλάνθρωπος Μπόνο σταματά κάποια στιγμή να τραγουδά και αρχίζει να χτυπά ρυθμικά τα χέρια του. «Κάθε φορά που χτυπώ τα χέρια, κάπου στον κόσμο πεθαίνει ένα παιδί», λέει από το μικρόφωνο. Αμέσως πετάγεται από το ακροατήριο ένας μεθυσμένος Ιρλανδός και κραυγάζει: «Ε, τότε σταμάτα να τα χτυπάς, ρε μαλάκα!» ... Συντάσσομαι (ή -αλλιώς-, +1)

Ναι, αλλά τότε ας μην επιτρέπονται και θέματα για την Αγορά γενικώς, διότι είναι αδύνατο να συζητηθεί η Αγορά και τα προβλήματά της χωρίς αναφορά σε πολιτικο-κοινωνικά θέματα. Αν δηλαδή πιάναμε μία συζήτηση για τα μουσικά καταστήματα στο Σουδάν, τα οποία μάλλον θα έχουν υπερβολικά υψηλές τιμές δε θα πεταγόταν κάποιος να πει "ρε παιδιά, αλλά εκεί είναι τρελάδικο και δικτατορία και εμφύλιος πόλεμος;". Στα φόρουμ του δυτικού κόσμου (τα μουσικά φόρουμ) σπανίζουν τέτοιες αναφορές (πολιτικές) όχι διότι δεν το επιτρέπουν οι κανονισμοί, αλλά διότι εκεί (καλώς ή κακώς) έχουν εμπεδωθεί συγκεκριμένες πολιτικές αφετηρίες που δεν αμφιβητούνται καθημερινά από ιδεολόγους δίπλα στα Πευκάκια. Ένα πρόβλημα της αγοράς θα εντοπισθεί και θα συζητηθεί ΚΑΙ σε αυτά τα φόρουμ, αλλά όχι επι της βάσεως αμφισβήτησης της επιχειρηματικότητας ή μίσους προς τον Τόμαν (που είμαι βέβαιος ότι έχει και σκάφος και πισίνα και διαστημόπλοιο). Κοινώς, οι κανονισμοί του φόρουμ - όπως και κάθε άλλη νομοθεσία - έχει ένα μέρος της που χρήζει ερμηνείας σε καθημερινή βάση, από τη Διαχείριση και από τα Μέλη. Δεν μπορούν να υπάρξουν συζητήσεις για το σεξ χωρίς να αναφερθεί η αντισύλληψη και δεν μπορούν να υπάρξουν συζητήσεις για την Αγορά χωρίς να αναφερθούμε στο καθεστώς φορολογίας (και ως καταναλωτές και ως έμποροι). Όλα τα άλλα είναι υποκρισία, κατά τη γνώμη μου.

Τα credentials δε ζητούνται ποτέ από ανθρώπους που επιχειρηματολογούν σοβαρά (όπως εσύ σε αυτό το ποστ). Προφανώς υπάρχει ΚΑΙ απληστία ΚΑΙ κακή διαχείριση, αλλά (τουλάχιστον από τότε που υπάρχει ο Τομαν) κατέστη σαφές ποιοι ήταν διατεθειμένοι να περιορίσουν την απληστία τους - και όμως ακόμη και αυτοί δεν μπορούν να παραμείνουν ανταγωνιστικοί σε ένα τόσο ασταθές οικονομικό περιβάλλον όπως το ελληνικό. Οι ελληνικές επιχειρήσεις (οι μουσικές, στην τεράστια πλειοψηφία τους) απορρόφησαν πλήρως την πρώτη αύξηση Φ.Π.Α. και μάλλον και τη δεύτερη. Αυτό δε βρέθηκε να το γράψει κανείς όμως (σίγουρα όχι ο κος 7=14). Εγώ δε λέω (γράφω) ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις θα είχαν χαμηλότερες τιμές επειδή οι ιδιοκτήτες τους είναι καλοί άνθρωποι, αλλά επειδή ο τόμαν αναγκάζει προς αυτή τη κατεύθυνση - έλα όμως που το πλαίσιο στο οποίο λειτουργούν το καθιστά ανέφικτο... Αυτό λέμε νικόλαε και ξέρεις πολύ καλά ότι έχω δίκηο.

Αν υπαινίσσεσαι ότι έχω συμφέρον να υποστηρίζω τις ελληνικές επιχειρήσεις (επειδή ίσως μου ανήκει μία;) τότε σε διαβεβαιώνω ότι κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Κατά τα άλλα, έχεις δίκηο ότι ποτέ δεν έχεις δώσει δικαιώματα για προσωπικές αντιπαραθέσεις, οπότε συμπάθα με για το παρασύρεσθαι. Απλά ενοχλούμαι από τη δαιμονοποίηση του επιχειρείν, δαιμονοποίηση που έχει πολύ συγκεκριμένη ιδεολογική προέλευση (κομμουνισμός) και πολύ συγκεκριμένους εκφραστές στην ελληνική πραγματικότητα (βλ. το παιδάκι που ακόμη δεν έχει σηκώσει το χέρι του). Ως επιιχειρηματίας που δεν έχει σκάφος και πισίνα (και έχοντας συνομιλήσει με άλλον ένα στο μεταξύ, ο οποίος επίσης δεν έχει σκάφος και πισίνα), σε καλώ να ξανασκεφτείς τη γενίκευση που έκανες. @gdevelek Ελπίζω ότι αντιλαμβάνεσαι ότι σε προστατεύουν οι κανονισμοί του φόρουμ (και μόνο αυτοί). Αν έφτανα ποτέ πάντως στο να ντρέπομαι να πω τι δουλειά κάνω, θα ήξερα ότι έχω πιάσει πάτο και θα ήμουν λιγότερο πρόθυμος να συμμετέχω σε φόρουμ "διδάσκοντας" άλλους.

Εσύ π.χ., αντί να παραδεχθείς ότι δεν ξέρεις απολύτως τίποτε για τα οικονομικά, ότι πιθανότατα δε διαβάζεις εφημερίδες και δε παρακολουθείς ειδήσεις, ότι δεν ξέρεις καλά-καλά το ποσοστό με το οποίο φορολογούνται οι ελληνικές επιχειρήσεις, ότι εσύ ο ίδιος δεν έχεις καμία σχέση με το επιχειρείν, ότι πιθανότατα δεν ενδιαφέρεσαι καν να ψηφίζεις... έχεις και άποψη για το αν οι έλληνες επιχειρηματίες έχουν σκάφη... είναι τόσο νήπια οικονομική σκέψη που δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι σα να λέει κάποιος ότι "όποιος είναι κιθαρίστας παίρνει ναρκωτικά". moderated by yameth

Δεν είμαι ο Κούγιας. Είδες πόσο απλό είναι να λες τι δεν είσαι; Σειρά σου τώρα: για πες "δεν είμαι ΧΔΕΚΟΣ", έτσι για να καταγραφεί στη κουβέντα. Σημ: εννοείται ότι δεν ξέρω το μέλος spyros69. Αλλά - κάποια στιγμή -πρέπει να καταλάβουμε ότι οι απόψεις διαφόρων που προκύπτουν ως "δίκαιες διαμαρτυρίες για την αγορά" είναι στη πραγματικότητα πολύ-πολύ στρατευμένες βρωμιές. Και σόρυ που είμαι τόσο επιθετικός αλλά στοι τίτλο αναφέρεται το όνομα μίας πολύ υπαρκτής επιχείρησης.