trolley

Διορθώνω: χρειάζεσαι δύο ΙΔΙΕΣ οθόνες με ψηφιακή είσοδο.

Η προσέγγιση σου είναι λανθασμένη. Χρειάζεσαι δύο οθόνες με ψηφιακή είσοδο. Χρειάζεσαι μία κάρτα με δύο ψηφιακές εξόδους. Μη χάνεις χρόνο με τόσο περίπλοκα σενάρια, δε θα σε ικανοποιήσει το αποτέλεσμα.

Τι είναι αυτό το "κάτι" που κερδίζουν; Πως θα το περιέγραφες;

@matawan Μία υπόθεση έκανα, δεν εννοούσα τίποτε υποτιμητικό. @marathon Με το "ασκήσεις ύφους" εννοώ την ηδονή που απολαμβάνουμε (μερικές φορές) από τη γραπτή διατύπωση των σκέψεών μας (πάντα δείχνουν πιο συγκροτημένες). Επίσης δεν εννοώ τίποτε υποτιμητικό, και το ξέρω ότι ούτε εσύ εννοείς τίποτε υποτιμητικό. Τώρα, όταν λες "πως ζούσαν" τι εννοείς; Προφανώς είχαν φαγητό, νερό και κάποιο είδος στέγης, αλλά - επίσης προφανώς - είχαν παραιτηθεί (θέλοντας και μη) από τη πιθανότητα να ζήσουν με μεγαλύτερη άνεση. Δε λέω ότι εγώ είμαι σαν αυτούς: αντίθετα ΔΕΝ είμαι και γι' αυτό δεν ασχολούμαι με την Τέχνη παρά μόνο περιστασιακά. Όμως, τρέφω κάποιο σεβασμό για αυτούς που έκαναν αυτή την επιλογή, διότι χωρίς αυτούς θα βλέπαμε μόνο εικόνες (και θα ακούγαμε μόνο μουσικές) "κατασκευασμένες" έτσι ώστε να απευθύνονται στο τέρας που ακούει στο όνομα "μέσος όρος", ο οποίος μάλιστα κατεβαίνει διαρκώς εδώ και μερικές δεκαετίες. Αυτή είναι μεγάλη συζήτηση και δεν μπορεί να τελεσφορήσει χωρίς αναφορά σε συγκεκριμένα παραδείγματα (είμαι διαθέσιμος αν γουστάρετε) αλλά το γενικό πλαίσιο της τοποθετησής μου είναι σωστό. @Evilnye Ρωτάς "Άρα αυτοί σαν καλλιτέχνες δεν είναι κερδισμένοι από εμένα που εν δυνάμει όντως θα πάω στη συναυλία τους;". Η απάντηση είναι ότι το "κέρδος" εξετάζεται πάντα σε σχέση με τον παράγοντα "χρόνος". Πως θα είναι κερδισμένοι δηλαδή αν έχουν ψοφήσει από τη πείνα μέχρι να τους ανακαλύψεις εσύ και κάποιος που θα τους φέρει ή θα τους στήσει μία συναυλία; Νεκροι θα είναι, όχι κερδισμένοι. Αν θέλει κάποιος σοβαρή προώθηση των δραστηριοτήτων του μέσα από το ίντερνετ, πρέπει να επενδύσει, αλλιώς η όλη φάση εμπίπτει στο ρητό "μη φας, θα φάμε γλάρο" και αυτό αφορά τις μικρές ελληνικές μπάντες τόσο όσο αφορά τις πολυεθνικές αυτοκινήτων. @Nikolas (παρ' ότι δεν απάντησε) Νικόλα, το ότι υπάρχουν 23.000 που ενδιαφέρονται γι'αυτό το είδος μουσικής μπορούσα να στο πω και εγώ - δε χρειαζόταν να ασχοληθείς με το ίντερνετ για να το γνωρίζεις. Αυτή η πληροφορία είναι ισοδύναμης αξίας με το να πεις "το noiz έχει 30.000 μέλη" ή να πεις "υπάρχουν 34.456 κιθαρίστες που τους αρέσει να τρώνε τουλούμπα" - δηλαδή δεν έχει ΚΑΜΙΑ αξία απολύτως. Δεν είναι καν στατιστικό δεδομένο - είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που ενδιαφέρονται για τέτοιες μουσικές, αλλά το ΑΝ μπορείς να τους απευθυνθείς με τρόπο ΠΕΙΣΤΙΚΟ και ΔΙΑΡΚΗ... ΑΥΤΟ είναι το πραγματικό ζητούμενο. Και εκεί - ας το ξαναπώ - πρέπει να επενδύσεις. @theoctapus Δεν είναι τέχνη η μαγειρική. Καταλαβαίνω ότι το λες ευφημιστικά όπως λέμε "πωωωω... τι έκανε ο άνθρωπος..." και σε αυτό το επίπεδο συμφωνώ ότι μία ομελέτα μπορεί να είναι αριστουργηματική. Όμως η Τέχνη ορίζεται διαφορετικά και επίσης παράγει προϊόν με κάποια διάρκεια ζωής, το οποίο είναι προσβάσιμο από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Είναι επίσης μία μεγάλη συζήτηση.

Δηλαδή, τι θα κάνεις ακριβώς; Πιστεύεις ότι αυτοί που σου αφιερώνουν πέντε λεπτά για να σε ακούσουν απλήρωτο, θα αφιέρωναν έστω και ένα σεντ για να σε ακούσουν πληρωμένο; Αυτό εννοείς;

Πολλά τα θέματα που προέκυψαν. Ας προσπαθήσω: α) Γράφει ο marathon ότι "δεν λέω καλλιτέχνες γιατί δεν μου λέει τίποτα η λέξη". Δεκτόν, αλλά πρέπει να δεχθείς και εσύ ότι σε πολλούς άλλους ανθρώπους λέει. β) Επίσης γράφει ότι "Ο καλλιτέχνης αποζητά τον θεατή/ακροατή και την αποδοχή του αλλά και τον οβολό του...Οτιδήποτε άλλο είναι παραμυθι για τα μικρά παιδιά.", δήλωση που αφήνω ασχολίαστη διότι δεν τον τιμά να μη ξέρει τον τεράστιο αριθμό καλλιτεχνών που επέμειναν να καλλιτεχνίζουν παρά το γεγονός ότι δεν τους πλήρωνε κανείς γι' αυτό. γ) Μετά (γνωρίζοντας το παρελθόν μου ως επαγγελματία - όχι καλλιτέχνη - φωτογράφου) γράφει ότι "Εάν θεωρούμε τέχνη τη φωτογραφία (ας πούμε), πρέπει να θεωρήσουμε και τη μαγειρική...αν το δούμε καλύτερα, έχει τους ίδιους δημιουργικούς κανόνες.", δήλωση που μπορεί να δεχθεί αδιαμαρτύρητα μόνο κάποιος που δεν ασχολείται ούτε με τη φωτογραφία, ούτε με τη μαγειρική (εγώ π.χ. που ασχολούμαι και με τα δύο, επιμένω ότι είναι ασκήσεις ύφους όλα αυτά που γράφει). δ) Επιστρέφοντας στο θέμα, γράφει ο Jazzjoker, αναφερόμενος στη σχέση ανάμεσα στο Myspace και το Facebook ότι "Νομίζω ότι όποιος τα βάζει στο ίδιο καζάνι και τα απορρίπτει συλλήβδην, απλώς δεν τα ξέρει αρκετά καλά.". Η απάντησή μου είναι "Ναι, ή αυτό, ή τα ξέρει καλύτερα από εσένα". Και τα δύο είναι site κοινωνικής δικτύωσης - απλά στη περίπτωση του myspace κατέληξε να θεωρείται "λημέρι" καλλιτεχνών επειδή υπερβολικά μεγάλος αριθμός ανθρώπων (που δεν πιστεύουν στο ίντερνετ αρκετά ώστε να επενδύσουν κάποιο ποσό) το χρησιμοποιεί σαν τέτοιο. ε) Ο Superfunk (και ο matawan, αν και προφανώς ορμώμενος από άλλα κίνητρα) εντόπισαν ότι η αναφορά σχετίζεται με τις Η.Π.Α. Το ότι κάποιος το βρήκε και το πόσταρε στο noiz δε σημαίνει ότι αυτές οι δηλώσεις αφορούν το κοινό του noiz ή ότι ο άνθρωπος θα τις έκανε ποτέ ως αρμόδιες για το ελληνικό κοινό. στ) Ο Nikolas λέει ότι "Το νόημα, όμως, είναι ότι τα πάντα αποτελούν διαφήμιση, είτε είναι πληρωμένη, είτε είναι τσάμπα, είτε είναι στο facebook, είτε σε ένα φόρουμ!", δήλωση με την οποία θα συμφωνήσω για τις ανάγκες της συζήτησης, αλλά αν αυτό ισχύει, τότε είναι σαφές ότι πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός για την προς-τα-έξω εικόνα του. Εγώ είπα - πολύ απλά - ότι μηχανισμοί όπως του Facebook και του MySpace δεν είναι οι καταλληλότεροι γι' αυτή τη δουλειά, ακριβώς επειδή δεν έχουν φτιαχτεί γι' αυτή τη δουλειά. ----------------------------- Στο ίντερνετ υπάρχει η παρεξήγηση ότι μπορείς να πάρεις δίχως να επενδύσεις, αντίληψη που στην Ελλάδα είναι εξόχως ενισχυμένη από τις πάγιες παθογένειες της νεοελληνικής λουφαδόρικης νοοτροπίας. Καλώς ή κακώς, δεν είναι έτσι τα πράγματα και - από εκεί και έπειτα - ας αποφασίσει καθένας κατά πόσο θέλει να εκτίθεται και σε ποιους.

Αυτά είναι ασκήσεις ύφους. Κανείς δεν ενσωματώνεται σε τέτοιο μηχανισμό διανομής χωρίς να έχει παραιτηθεί από τη πιθανότητα να καταξιωθεί καλλιτεχνικά - δεν έχει σχέση με το επίπεδο της δουλειάς του, αλλά με το είδος του κοινού που αποζητά. Ο καλλιτέχνης αποζητά τη προσωπική σχέση με το θεατή/ακροατή του. Οτιδήποτε άλλο είναι διαφήμιση. Όσο για τον Robuchon (τον οποίο φυσικά δεν ξέρω), πρώτον δε θεωρώ τη μαγειρική ως καλλιτεχνική απασχόληση και δεύτερον μου αρέσουν τα fast food και θεωρώ όποιον επεμβαίνει στην ομαλή λειτουργία τους ως κάφρο.

Ελπίζω ότι αυτή η τοποθέτηση δεν είναι μία προσπάθεια να υπαινιχθείς ότι στην Η.Π.Α. ισχύουν άλλα πράγματα από την Ελλάδα (π.χ.). Αυτό που κάνει ο φίλος σου δεν έχει καλλιτεχνικές αξιώσεις (πρώτον) και είναι το αντίστοιχο του ταχυφαγείου (δεύτερον). Συμφωνώ ότι αν κάποιος μπορεί να κάνει αυτές τις δύο παραδοχές για τη μουσική του/της, τότε ας τραβιέται στο εκάστοτε myspace. Το ίντερνετ είναι χρήσιμο μόνο με την προϋπόθεση που ανέφερα στη πρώτη μου τοποθέτηση. Αυτό εννοεί ο άνθρωπος. Δεν είναι το αντίστοιχο του "ο πρώτος στο χωριό είναι ο τελευταίος στη πόλη", αλλά το αντίστοιχο του "μη βάζετε τη μουσική σας σε cd-συλλογές με άλλους 500 με τους οποίους δεν έχετε τίποτε κοινό".

Ο μόνος τρόπος για να κάνεις οτιδήποτε άξιο λόγου στο ίντερνετ, είναι μέσα από έναν προσωπικό δικτυακό τόπο. Οποιαδήποτε συμμετοχή σε κάτι σαν το myspace ή το facebook είναι χάσιμο χρόνου. Αυτοί οι δικτυακοί τόποι προσφέρουν μία αίσθηση ποικιλλιάς στον επισκέπτη τους, κάτι που τους κάνει (κατ' αρχήν) αρεστούς, αλλά σύντομα η πρώτη αίσθηση μετατρέπεται σε σύγχυση και ενόχληση. Δεν έχω δει ποτέ σελίδα καλλιτέχνη στο myspace που να μην είναι φαιδρή, ή που να καταφέρνει να μεταφέρει κάτι από την προσωπική του αισθητική. Το επισκέπτομαι μόνο κατόπιν συγκεκριμένης σύστασης και μόνο αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ακούσω τη δουλειά κάποιου. Όσοι θέλουν να δείξουν τη δουλειά τους μέσα από το ίντερνετ, ας κλείσουν ένα κατάλληλο domain name, και ας ανεβάσουν ακόμη και λίγες, αλλά πολύ προσεγμένες σελίδες με τη δική ΤΟΥΣ πρόταση. Αυτά για αρχή. Υ.Γ. Είχα γράψει το παραπάνω όταν είδα την απάντηση του marathon. Ανταπαντώ ότι δεν υπάρχει "παγκόσμιο γούστο" αλλά ακόμη και αν υπήρχε, δεν ξέρω γιατί θα μας ενδιέφερε να του απευθυνθούμε.

Νομίζω ότι δεν το έχει ξαναψαρέψει κανείς.... Και μια και μιλάμε γι' αυτό το (40 ετών) κομάτι, να και η εκτέλεσή από τον ηγέτη: http://www.youtube.com/watch?v=ze-p4e6rJaM Εν' τάξει...;;;

Και μετά σου λέει ο άλλος "μνημόνιο".... :) :) :) :) :)

Εν' τω μεταξύ (με την εξαίρεση του Suspended in Gaffa) τα άλλα βίντεο της είναι εντελώς χάλια. Το παρακάτω (για το θεϊκό Sat In Your Lap) είναι το ΜΟΝΟ βίντεο που ξεπερνά το "Κρασάκι του Τσου".

To Grande Psycho είναι να την έχεις σύζυγο και το πρωί να σε ρωτάει με αυτή τη φωνή αν θέλεις ΓΑΑΑΑΑααααΑΑΑΑΑΑΑλΑΑΑΑΑΑαααααα μες στον ΚΑΦεεεεεεεεεεεε ΣΟΥ.... :) :) :) :) ΟΜΩΣ Κύριοι ήρθε η στιγμή να διαφωνήσω με τον Σουπερφανκ και προτείνω το παρακάτω βίντεο της θεάς:

Όταν γράφω "άριστη γνώση της αγγλικής" δεν εννοώ (προφανώς) να μιλά και να γράφει κάποιος τη γλώσσα του Σαίξπηρ (το οποίο είναι αδύνατον), αλλά να έχει ικανοποιητική ευχέρεια στη χρήση σύγχρονης ορολογίας για το ίντερνετ, την αγορά κλπ. Σε διαβεβαιώνω ότι τέτοιο πράγμα σπανίζει εξόχως ανάμεσα στους έλληνες πολίτες και μάλιστα τους νεότερους. Φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνεσαι ότι η δική σου γλωσσομάθεια είναι ξεκάθαρα πολύ πάνω από το μέσο όρο, καθώς οι περισσότεροι δεν μιλούν καν σωστά ελληνικά. Η ειρωνεία δε στρέφεται λοιπόν προς εσένα: μάλιστα δεν είναι καθόλου ειρωνεία, αλλά περισσότερο μία απελπισία μπροστά στο φαινόμενο του ότι έχουμε ασκούμενους καταναλωτές πριν ακόμη να έχουμε πολίτες. Φαντάζομαι ότι συμφωνείς, άλλωστε το ίδιο το thread αποτελεί περίτρανη απόδειξη για την ορθότητα των επιχειρημάτων μου, καθώς όλα αυτά που γράφουμε (και εγώ και εσύ) τα γράφει... το Paypal, αλλά περιέργως πως, κάποιοι δεν καταφέρνουν να τα δουν και να τα αξιοποιήσουν. :)

Μέα Κούλπα. Ξέχασα την ευχέρεια που έχουν οι νεοέλληνες στις διάφορες γλώσσες. Όντως αν ξέρετε Ισπανικά, Γαλλικά ή Κινέζικα, δεν είναι απαραίτητο να ξέρετε αγγλικά. :) :) :) :)

Χρειάστηκε πρωί-πρωί να στείλω ένα mail αναφερόμενος σε ένα cd-rom, και όταν χρειάστηκε να γράψω τη λέξη "δίσκος", εγέρθηκε το ερώτημα σχετικά με τη σωστή ορθογραφία. Πάω λοιπόν στο Google και γράφω "disk or disc" και προς μεγάλη μου έκπληξη, υπάρχει σελίδα της Apple (!!!!!) που να απαντά στο ερώτημα. Ιδού λοιπόν: http://support.apple.com/kb/HT2300

Η μόνη "απόδειξη" που έχει χρειαστεί να διαθέσω ποτέ στο Paypal, είχε διατεθεί με τον εξής τρόπο: Μου είχαν χρεώσει 1 ευρώ (με την έγκρισή μου) και αυτή η χρέωση θα εμφανιζόταν στον επόμενο λογαριασμό της πιστωτικής μου κάρτας, μαζί με έναν κωδικό αριθμό τον οποίο θα έπρεπε να πληκτρολογήσω σε ένα ειδικό πεδίο. Η ιδέα ήταν ότι, για να έχω αυτό τον αριθμό, σημαίνει ότι όντως δέχομαι αυτούς τους έντυπους λογαριασμούς, άρα όντως έχω τη διεύθυνση που έχω δηλώσει. Αν κάποιος είναι βιαστικός, μπορεί (αντί να περιμένει το λογαριασμό) να τηλεφωνήσει στην τράπεζα που έχει εκδόσει τη πιστωτική κάρτα με την οποία έγινε η πληρωμή, για να του δώσουν από τηλεφώνου τον κωδικό αυτό, οπότε η όλη ιστορία λήγει σε δύο-τρεις μέρες. --- Ας κατανοηθεί ότι για δοσοληψίες με οργανισμούς του εξωτερικού μέσω πιστωτικών συστημάτων, ή άριστη γνώση αγγλικών είναι προϋπόθεση, καθώς και σημαντική γνώση για το πως λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί. Συγχαίρω το σύγχρονο έλληνα που νομίζει ότι μπορεί να κάνει αγορές από το εξωτερικό χωρίς τα παραπάνω εφόδια (και μάλιστα, μερικές φορές, χωρίς καν τη δική του πιστωτική κάρτα), αλλά από εκεί και πέρα κάθε πρόβλημα είναι πιθανό.

Εντάξει... έλαβες αυτό το mail. Έκανες όμως login στο λογαριασμό σου (επισκεπτόμενος απ' αυθείας το www.paypal.com και ΟΧΙ ακολουθώντας ένα σύνδεσμο στο ίδιο το mail) και επιβεβαίωσες ότι ο λογαριασμός σου έχει γίνει restricted? Αν ναι, υπό ποία έννοια είναι restricted? Δηλαδή, σε ποιες υπηρεσίες δεν έχεις πλέον πρόσβαση; Π.χ. μπορείς να δεις τις "κινήσεις" στο λογαριασμό σου; Έχουν τίποτε ασυνήθιστο; Για πες.

Ποιο πρόβλημα; Κάνε ένα κόπο να μας εξηγήσεις ποιο πρόβλημα έχεις ΑΚΡΙΒΩΣ.

+1

Ναι, αλλά αυτό είναι διαπίστωση εκ' των υστέρων. Είμαι βέβαιος ότι πριν τη κυκλοφορία του θα εκφράστηκαν επιφυλάξεις για την εμπορική του πορεία, μόνο και μόνο εξ' αιτίας του γενικού κλίματος στη δισκογραφία εκείνης της χρονιάς.

Απολογούμαι που δεν το έκανα εγώ. Το 1982 ένας ακουστικός δίσκος.... άλλη μία απόδειξη του καταλυτικά θετικού ρόλου που μπορεί να παίξει μία δισκογραφική εταιρεία όταν λειτουργεί σωστά.

@spy Το Nebraska έχει την αίγλη του "αναπάντεχου" δίσκου. Αναπάντεχου, στη καριέρα του Sprinsteen: ο κοινός νους απορεί πως είναι δυνατόν κάποιος να παραιτείται οικειοθελώς από την απίστευτη μπάντα του και να κάνει έναν ακουστικό δίσκο, στην ουσία παραιτούμενος από μία εμπορική επιτυχία. Αναπάντεχου, στη καρδιά της δεκαετίας στην οποία κυκλοφόρησε, μίας δεκαετίας όπου τα synthesizer κέρδισαν οριστικά την παρτίδα του "ήχου" της mainstream rock μουσικής, το πανκ πέθανε, και οι Asia ήταν στο νο.1 των ΗΠΑ. Θυμάμαι, όταν πήγα και αγόρασα το δίσκο (χρησιμοποιώντας το αλάνθαστο κριτήριο τριών δεκαετιών: να μου αρέσει το εξώφυλλο), γύρισα στο δωμάτιο μου, ανάμεσα στα 7 synths που είχα τότε, τον έβαλα στο πικάπ έχοντας δυναμώσει αρκούντως για να πορωθώ και.... πλαφ...πάρε στη μάπα τη μουντή ακουστική κιθάρα... Πως να συνέρθω ο δυστυχής; Γι' αυτό αγαπώ αυτό το δίσκο και (τολμώ να πω) καταλαβαίνω αυτό το δίσκο, ένα-ένα τραγούδι. :)

Στη λίστα πιθανών ποιοτήτων που μπορεί να φέρει ένας άνθρωπος που ασχολείται με τη μουσική, τα "δημιουργός" / "τραγουδιστής" / "τραγουδοποιός" βρίσκονται πάνω από το "κιθαριστική δεινότητα". Είναι σα να λες ότι η Angelina Jolie (ξαναήρθε audiokostas) έχει υπέροχο πρόσωπο, υπέροχα μάτια, υπέροχο σώμα αλλά... δεν ξέρει να φτιάχνει γαλακτομπούρεκο.. Κάποιος πρέπει να το πει.

Αν έχεις όρεξη, μπορείς να κάνεις το εξής απλό πείραμα: πάρε ένα τραγούδι που να σου αρέσει (από οποιονδήποτε) και παίξε το σε μία ακουστική κιθάρα και μόνο. Αν μάλιστα το ηχογραφείς κιόλας, θα διαπιστώσεις ότι ανακάλυψες το απόλυτο φάρμακο για την αυπνία. Επανέλαβε μερικές φορές. Βάλε να παίξει το Nebraska. :)