trolley

Τώρα μας νοιάζει και τι θέλει να πει; Δε το σβήνεις καλύτερα, να ξαναβάλεις την ανακοίνωση της επερχόμενης κυκλοφορίας του που μπορεί να χρησιμεύσει και σε καναν άνθρωπο (π.χ. εμένα).

Mε κάποια καθυστέρηση (οφειλόμενη σε βιοποριστικές αναγκαιότητες) επαινώ και εγώ την ανάλυση του harilatron, ο οποίος - κατά τη γνώμη μου - είναι ακριβής. Πιστεύω ότι υποτιμάται(ε) (τ)η σπουδαιότητα που έχουν τα τραπεζάκια των πολιτικών νεολαιών στη διαμόρφωση συνείδησης (φοιτητικής / πολιτικής / επειχειρηματικής) στους φοιτητές. Μπορεί ο "σοβαρός" φοιτητής (όπως αναφέρθηκε) να μην ενδιαφέρεται για τα αναχρονιστικά πολιτικά τους κελεύσματα, αλλά επίσης ο "σοβαρός" φοιτητής θέλει να κάνει σεξ (είμαι ωμός, το ξέρω) και επίσης θέλει να έχει παρέα όταν θέλει να πιει ένα ποτό ή να πάει μία εκδρομή. Το να απάδει του κοινού αυτών των τραπεζιών (καθ' ολοκληρίαν), σήμαινε (και είμαι βέβαιος ότι ακόμη σημαίνει, σε σοβαρό βαθμό) απομονωτισμό της κακιάς ώρας, κάτι δηλαδή που ΔΕ θέλεις να πάθεις όταν είσαι σε μία ξένη πόλη για τρία-τέσσερα χρόνια. Από το μικρό παραθυράκι που αφήνουμε στο νου μας για να βλέπουμε έξω, μερικές φορές μπαίνουν κουνούπια, και ας μην ξεχνάμε ότι η καταδίκη της επιχειρηματικότητας είναι ο κοινός παρανομαστής όλων των ιδεολογημάτων που εκπροσωπούντο (για πολύ καιρό) στο ελληνικό κοινοβούλιο, ομού μετά της υποσχέσεως για εύκολους μισθούς μέσα από πρόσληψη στο Δημόσιο.

Σωστός. Ήταν στη λίστα μου για να το βάλω, αν συνεχιστεί η συζήτηση. Στη περίπτωση των Jethro Tull, υπάρχουν και άλλα αμφιλεγόμενα, όπως το "Α". Προς το παρόν, ας αναλογιστούμε τον παρακάτω δίσκο: Είχανε λυσάξει όταν βγήκε: και πως είναι έτσι η φωνή του Plant, και γιατί να παίζει synths o Page, και γιατί δεν είναι καλά ηχογραφημένα τα τύμπανα και από που πέρδεται το μπαρμπούνι. Απ' την άλλη, είναι ο πρώτος δίσκος των Zepellin που άκουσα.

Τα λέμε "αμφιλεγόμενα" επειδή αποκλίνουν από αυτό που το κοινό ήταν δικαιολογημένο να περιμένει από τους συγκεκριμένους μουσικούς, την περίοδο που κυκλοφόρησαν. Στην περίπτωση των Floyd, ένα σερί από το Meddle έως το The Wall, έσπασε με το Final Cut. Ή μήπως ΔΕΝ έσπασε; Αυτό συζητάμε. Υπάρχουν πολλά τέτοια, σε πολλές περιπτώσεις μουσικών, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.

Ορίστε... πρώτα το κάνατε μάστερ σεφ το thread και τώρα έχουμε τον άλλο να προβληματίζεται για το βαθμό δυσκολίας. Είμαι υποχρεωμένος να επανέρθω: αν θέλετε να ΠΑΙΖΕΤΕ χρησιμοποιώντας τους ήχους ενός synth, άντε και να τους πειράξετε λιγάκι, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ βαθμός δυσκολίας, εκτός αν δεν έχετε δάκτυλα. Δυσκολία υπάρχει αν και μόνο ΑΝ σκοπεύετε να προγραμματίσετε τους δικούς σας, όλοδικούς σας, μα κανένας να μη μου τους πάρει, άστο κάτω ρε μάγκα, κοντά τα κουλά σου, ήχους. Σε αυτή τη περίπτωση ΠΡΕΠΕΙ να ξέρετε καλά αγγλικά (όχι "καλό θα ήταν" αλλά "πρέπει") και να έχετε όρεξη για διάβασμα. Ειδικά για τη δεύτερη περίπτωση και πριν βάλετε το μαγιώ σας, αναλογιστείτε ότι πολύ κορυφαίοι πληκτράδες του πλανήτη ΔΕΝ προγραμματίζουν τους δικούς τους ήχους, διότι απλούστατα έχουν άλλα πράγματα να κάνουν, οπότε ΔΕΝ είναι ντροπή να μην προγραμματίζετε ούτε εσείς τους δικούς σας. Αν το διαβάσατε, βοήθησα, είμαι βέβαιος.

Όταν κάνω δουλειές και τέτοια, έχω ανοιχτή τη τηλεόραση (χωρίς να την κοιτάζω) ή το ραδιόφωνο, σε κάποια εκπομπή με συνομιλίες ή ειδήσεις ή κάτι τέτοιο. Η μουσική με ενοχλεί όταν εργάζομαι. Την ακούω μόνο όταν δε κάνω τίποτε άλλο. Βέβαια, στη πορεία των εκπομπών, όλο και κάτι θα παίξει από τραγούδι κλπ, αλλά αυτό δε το μετράω διότι εκείνη τη στιγμή το εισπράττω εντέλώς ακούσια, σαν τις διαφημίσεις. Ακούω μουσική από 0 έως 60 λεπτά ημερησίως. Αυτά.

Αυτό το κατάστημα δεν είναι καλό. Ένας φίλος μου έψαχνε το δίσκο μίας ξαδέλφης του που τον είχε ηχογραφήσει ο μπαμπάς της (και θείος του, αλλά από άλλη μητέρα του μπατζανάκη του πατέρα του), με τη βοήθεια ενός μικρού κασσετοφώνου, αλλά τα αντίγραφα τα είχε κάψει η διαχειρίστρια, παρ' όλα αυτά πιστεύαμε ότι έχουν διασωθεί κάποια κομάτια τα οποία όμως δεν υπήρχαν στο συγκεκριμένο κατάστημα. Αντιθέτως τα βρήκαμε σε άλλο κατάστημα. Μαρία με τα κίτρινα...

Αφού λες "για τη πλάκα μου" συμπεραίνω ότι δεν είσαι επαγγελματίας, οπότε μην αγχώνεσαι, πάρτο σιγά-σιγά. Λέγοντας "ρυθμούς" συμπεραίνω ότι αναφέρεσαι στα αυτόματα ακομπανιαμέντα που έχουν πολλά αρμόνια. Αυτό συμβαίνει επειδή απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό πληκτράδων που παίζουν live, μερικές φορές χωρίς μπάντα (π.χ. σε κάποιες κοινωνικές εκδηλώσεις ή σε μαγαζιά που πάει κανεις για ποτό, ή σε "λαϊκά" μαγαζιά όπου τα λεφτά δε φτάνουν για να πληρωθεί πλήρης μπάντα ή δεν υπάρχει χώρος παρά για έναν πληκτρά, ένα κιθαρίστα και ένα τραγουδιστή). Οκ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τα synthesizers δε μπορούν να παίξουν "ρυθμούς", απλώς η έμφαση δεν έχει δοθεί εκεί. Ούτε σημαίνει ότι όλα τα αρμόνια έχουν χειρότερους ήχους από όλα τα synthesizer. Είναι δύο εργαλεία κομένα για διαφορετικές δουλειές. Σε διαβεβαιώνω - και αφορά και το δικό σου επίπεδο γνώσεων - ότι κάποιος που δε μπορεί να προγραμματίσει ένα αρμόνιο, μάλλον δε θα μπορεί να προγραμματίσει ένα synthesizer. Ο λόγος είναι ότι στα synthesizer οι διαθέσιμες επιλογές προγραμματισμού είναι συνήθως πολύ-πολύ περισσότερες, οπότε άκυρος αυτός που το είπε αυτό. Εκφράζει μία προτίμησή του βέβαια, αλλά επίσης εκφράζει και μία βαθύτατη ημιμάθεια. Στη πραγματικότητα, αυτό που συνήθως κάνουν είναι ότι αγοράζουν κάποιο δημοφιλές synthesizer (το οποίο έχουν δει στα χέρια ενός συναδέλφου) και απλώς παίζουν με τους έτοιμους ήχους του. Για το αρμονιάκι, τα είπαμε στο σχετικό thread που άνοιξες, αλλά επανέρχομαι διότι βλέπω ότι τα 600 ευρώ σου φάνηκαν ακριβούτσικα. Ένα καλό synthesizer όμως στοιχίζει από 2.000 ευρώ και πάνω ***, οπότε πρέπει να αναπροσαρμόσεις τα κριτήριά σου σε αυτό το ζήτημα. Μωρέ... συναρπαστικός είναι, αλλά ποιο κομάτι του θα σε συναρπάσει είναι ακόμη ένα ζητούμενο. Άλλοι γουστάρουν τον προγραμματισμό, άλλοι γουστάρουν τον πανικό του να πειράζεις κουμπιά μπροστά στο κοινό, άλλοι γουστάρουν την αίσθηση στουντιακού ελέγχου που δίνουν μερικά από αυτά, άλλοι γουστάρουν το ότι ακούγονται σαν τις αγαπημένες τους μπάντες (ειδικά κάτι ηλεκτρονικοί τύποι) κλπ. Γι'αυτό σε ρώτησα πούθε έρχεσαι, δηλαδή τι άκουσες και ενδιαφέρθηκες. Αν το ενδιαφέρον σου είναι γενικό, καλώς, αλλά να ξέρεις ότι το μη-εστιασμένο ενδιαφέρον σε κάτι, συχνά εξανεμίζεται. Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν; Δε διαβάζεις καλά αγγλικά; Δεν έχεις την απαραίτητη υπομονή; Είναι αργός ο ρυθμός προόδου και εκνευρίζεσαι; Κάτι από αυτά είναι, αλλά δεν υπάρχει μαγική θεραπεία για κανένα από αυτά. Θα μπορούσες να κάνεις αυτό που σου προτείνει ο manosx, αλλά φοβάμαι ότι τόσο αόριστο που είναι το ενδιαφέρον σου, θα μας πλακώσεις μετά στις σφαλιάρες με τα βζιου και μπιου που θα κάνει το όργανο. -------------- ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : Ο σωστός τρόπος εισόδου στην εκμάθηση ενός οργάνου που μας ενδιαφέρει είναι κατά τη γνώμη μου ένας: η ακρόαση σχετικής δισκογραφίας για να δούμε τι κάνουν άλλοι άνθρωποι με το όργανο, που έχουν πάει, αν μας ενδιαφέρει εκεί που έχουν πάει. Ξέροντας τι θέλεις να κάνεις (και αν θέλεις να το κάνεις), θα μπορείς να δεχθείς και πιο συγκεκριμένες οδηγίες. *** Το post του yameth μου θύμησε ότι το νούμερο που έγραψα δεν είναι ακριβές. Όντως μπορείς να βρεις και φθηνότερα synthesizer απολύτως κατάλληλα για κάποιες μουσικές χρήσεις, και υπερ-αρκετά για να καλύψεις τα κενά γνώσεων που έχεις.

Αν θέλεις να ΠΑΙΞΕΙΣ synthesizer, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις (κατ' αρχήν) είναι να αγοράσεις ένα. Θα έχει αρκετούς ήχους για να απολαύσεις την εμπειρία από τη πρώτη στιγμή και για να τους πειράξεις σιγά-σιγά μαθαίνοντας και προχωρώντας. Αν θέλεις να ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΕΙΣ synthesizers (ή αν αυτό είναι προαπαιτούμενο για 'σένα προκειμένου να παίξεις), τότε θα πρέπει α) να ξέρεις αρκετά καλά αγγλικά, β) να είσαι διατεθειμένος να διαβάσεις, γ) να ξεκινήσεις με κάποιο soft synth (καθότι είναι ο φθηνότερος τρόπος για να "ακουμπήσεις" αυτά τα κουμπάκια και να δεις τι κάνουν). Σε ποια φάση ακριβώς είσαι, ώστε να σου προτείνουμε καταλληλότερα βήματα; Επίσης, το ενδιαφέρον σου για τα synthesizer έχει προκύψει επειδή άκουσες τη μουσική ποιου/ποιων;

Αυτός ο δίσκος κυκλοφόρησε μετά το The Wall, κάτω από το καθεστώς εσωτερικών συγκρούσεων στη μπάντα, οι οποίες οδήγησαν στην αποχώρηση του Waters. Σχεδόν κανείς δεν τον αναφέρει πλέον, αλλά... ήταν όντως τόσο κακός; Μάλλον απίθανο, ειδικά αν σκεφτείς ότι πολλά από τα θέματά του χρησιμοποιήθηκαν στη κινηματογραφική ταινία "Pink Floyd - The Wall". Κρίμα για το δισκάκι.

Η λύση που αναζήτάς βρίσκεται εδώ: http://www.audiomastersforum.net/amforum/index.php?topic=5500.0

Είναι ακριβές αυτό που λέει ο τίτλος; Ότι δηλ. δεν έχεις ήχο στο PC; Σε ρωτώ διότι αυτό που γράφεις είναι άλλο ζήτημα από αυτό που λέει ο τίτλος. Τι από τα δύο συμβαίνει (ή και τα δύο;).

Ξεκινάς τότε με το http://www.amazon.co.uk Γράφεσαι μέλος/πελάτης και μετά μπορείς να αγοράσεις ότι θέλεις. Πρόσεχε πάντα, ότι οι τιμές του είναι σε αγγλικές λίρες. Για μετατροπή των τιμών σε ευρώ, πήγαινε σε αυτή τη σελίδα: http://www.xe.com/ucc/ Καλές αγορές.

Γεια σου Μαρία. Θέλεις όντως να αγοράζεις δίσκους ή αρκείσαι σε νόμιμα mp3; Έπίσης, ποιο μουσικό ιδίωμα σε ενδιαφέρει περισσότερο;

Α, μάλιστα, τώρα συννενοηθήκαμε. :)

Το άβατάρ σου καταγγέλω ότι είναι όντως άσπρο-μαύρο. Επί της ουσίας: και βέβαια αυτά ειπώθηκαν, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί κρίνεις ότι πρέπει να μαζευτούν πίσω. Ο "κήπος της Εδέμ" είναι φανταστική τοποθεσία (δηλ. μη-υπαρκτή), το αίσχος στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι πολύ-πολύ πραγματικό, όπως ξέρεις. Δε συγκρίνουμε λοιπόν αυτό που υπάρχει με αυτό που δεν υπάρχει, συγκρίνουμε δύο υπαρκτές πραγματικότητες και κάποιοι αποτυγχάνουν να παραδεκτούν ότι η μία είναι πολύ προτιμότερη από την άλλη, παραδοχή που θα οδηγούσε αυτόματα στην ανάγκη εξαγωγής συμπερασμάτων που μάλλον αποφεύγουν. Επίσης, μπορεί να μη χρησιμοποιήθηκε η φράση "τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι" αλλά χρησιμοποιήθηκε η φράση "Αυτά φίλε μου προσπαθούν -και πετυχαίνουν- να εφαρμόσουν και εδώ και παντού". Το ότι αποφεύγω να κάνω quote τις ακριβείς φράσεις, δεν οφείλεται στο ότι δεν προσέχω τι διαβάζω, αλλά στην υπερ-ευαισθησία που δείχνουν κάποιοι για το ενδεχόμενο προσωπικών επιθέσεων. Ακολούθως, χρησιμοποιήθηκαν οι φράσεις "Ξέρεις πόσοι είναι αναλφάβητοι στις USA?" και "Ξέρεις -που ξέρεις σίγουρα- ποιοι ήταν πρόεδροί τους τα τελευταία 20 χρόνια ας πούμε? ", τα οποία είναι απλώς διαφορετικές διατυπώσεις από τις δικές μου (στις οποίες αυταπατάσαι ότι απάντησες). Κάτι ακόμη: Και που τη μάθανε στη "κοινωνία" αυτή την άποψη αγαπητέ octapus; Τι σημαίνει αυτό το "προφανώς"; Εγώ λέω ότι όσοι πέρασαν από ελληνικό πανεπιστήμιο, την έμαθαν μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο (ναι, έτσι χύμα στο λέω). Μερικοί την αποβάλλουν κατόπιν, επειδή έχουν κάποιες επαφές με το εξωτερικό, πήγαν για κάποιο μεταπτυχιακό κλπ, αλλά σημαντικότατο ποσοστό τη διατηρεί στο ακέραιο.

Όχι δεν αναφέρομαι σε αυτό, καθώς όντως εσύ δεν είπες ότι δε δαιμονοποιείται. Αναφέρομαι στον υπανιγμό πίσω από κάποιες τοποθετήσεις στο thread, ο οποίος (υπαινιγμός) μου είναι γνωστός και προ του thread. Δράττομαι όμως της ευκαιρίας και επανέρχομαι για να τονίσω ότι : η επιχειρηματικότητα δεν είναι κάτι που πρέπει απλώς να μη δαιμονοποιείται, αλλά αν είναι να εκδηλωθεί πρέπει να ενθαρρύνεται. Υπάρχει σαν διάθεση μέσα στους περισσότερους ανθρώπους, αλλά αρκεί να μιλήσεις με έναν υπάλληλο περίπου 25-28 ετών στις μέρες μας, για να διαπιστώσεις ότι έχει γίνει μία προσπάθεια βίαιου ξεριζώματος από μέσα του. Σου λέει π.χ. "άστα, πολύ πίεση στη δουλειά, μας έχουν ξεσκίσει, και όλα αυτά για το τίποτε" και τον ρωτάς "μα, γιατί δε κάνεις κάτι μόνος σου" και σε κοιτάει λες και μίλησες σε στρείδι και του ζήτησες να παίξει βιολί (κλεμένη αλλά καλή ατάκα). Αυτό, δεν είναι φυσιολογικό, σε τελευταία ανάλυση ο άνθρωπος θα έπρεπε να ξέρει ότι γίνεται από εκ/ρια ανθρώπους σε όλο το κόσμο, υποχρεώσεις συνήθως δεν έχει, οπότε τι στην ευχή; Συμπεραίνω λοιπόν, ότι ο μηχανισμός δαιμονοποίησης όχι απλώς υπάρχει, αλλά μάλιστα είναι σε πλήρη ισχύ. Άλλωστε οι μπηχτές προς τους αμερικάνους, τι άλλο εκφράζουν σε αυτό το thread; Το μίσος για τα μπλούζ; (χαχαχαχαχαχαχαχα) Νικόλα μου, πλάκα κάνεις; Κατ' αρχήν, όταν πλέον φτάνεις να καταλάβεις ποια είναι η κατάσταση εδώ, έχεις συνήθως μεγαλώσει αρκετά και έχεις δημιουργήσει υποχρεώσεις. Βέβαια, άμα τύχει να είσαι μικρός και να διαβάζεις noiz, κάποιοι στριμμένοι στα λέγανε, αλλά σιγά μην έδινες και σημασία... Δεύτερον, είναι φανερό ότι δεν έχεις επίγνωση των δυσκολιών που δημιουργεί η ελλειματική μόρφωση στη δυνατότητα ενός ανθρώπου να είναι ανταγωνιστικός, καθότι μάλλον εσύ δέχτηκες καλή μόρφωση. Τρίτον, μάλλον δεν έχεις επίγνωση των ασύλληπτων δυσκολιών που δημιουργεί το ελληνικό κράτος στην επιχειρηματικότητα, οι οποίες είναι τόσες και τόσο περίπλοκες που είμαστε η τελευταία χώρα στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων - για ντόπιες βέβαια, άστα καλύτερα. Ακόμη και στους λίγους που θέλουν να εξάγουν προϊόντα και υπηρεσίες, η άθλια φήμη της χώρας στο εξωτερικό έχει δημιουργήσει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ προβλήματα τα τελευταία δύο χρόνια, με αλλαγές προς το χειρότερο των όρων πληρωμής στις παραγγελίες, φόρους εξοντωτικούς κλπ. Άστα μη το ψάχνεις, δεν ευτύχησε ο προβληματισμός σου αυτή τη φορά, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Μόνο ως ανέκδοτο ευσταθεί το ερώτημα για το αν δαιμονοποιείται η επιχειρηματικότητα στα ελληνικά πανεπιστήμια, όταν όλοι ξέρουμε ότι η δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον οποίο έχει κτιστεί κάθε μεταπολιτευτικό ιδεολόγημα. Προφανώς δαιμονοποιείται και προφανώς οδηγεί στην Ελλάδα του 2011-12-13-14... Είναι άλλωστε βολικό: η παροχή εκπαίδευσης χωρίς αντικείμενο στον πραγματικό κόσμο, είναι ακριβώς η μέθοδος που χρησιμοποιείται από τους απανταχού τσαρλατάνους στο πλανήτη: από αυτοχρισμένους γκουρού μέχρι γιατρούς που θεραπεύουν με το.. μάτι. Γελάω και με κάτι άλλο όμως: λένε κάποιοι ότι το ποσοστό γραμματιζούμενων στις ΗΠΑ είναι απελπιστικά μικρό, ενώ παράλληλα λένε ότι οι ΗΠΑ κάνουν ότι γουστάρουν στον πλανήτη... μα καλά ρε 'σεις... δε βλέπετε τη φρικιαστική αντίφαση σε αυτό που γράφετε; Προσπαθείτε να πείσετε ότι οι άνθρωποι είναι σε χειρότερη κατάσταση από τους έλληνες (χαχαχχαχα) και ταυτόχρονα παραδέχεστε ότι ένα μάτσο αγράμματοι μας έχουν βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι;...

Θαρρώ ότι αυτή η γκρίνια δε θα λείψει από καμία σοβαρή συζήτηση, για τα επόμενα είκοσι χρόνια τουλάχιστον, καθώς όλο και περισσότερο θα καταδυόμαστε στον ωκεανό των επιπτώσεων της κακής ελληνικής αντίληψης για τα πανεπιστήμια αλλά και το οικονομικό γίγνεσθαι. Επιβεβαιώνω ότι η Ελλάδα δεν είναι Ζιμπάμπουε. Είναι κάτι το μοναδικό στον πλανήτη, με τις νέες γυναίκες να έχουν σοβαρά προβλήματα προσαρμοστικότητας σε οποιαδήποτε πραγματικότητα δεν περιλαμβάνει άφθονο και άκοπο χρήμα. Εδώ κάνεις ένα πολύ συνηθισμένο λάθος. Οι super-duper-wow ιδέες συνήθως (όχι πάντα) δεν είναι το αποτέλεσμα της εργασίας ενός ανθρώπου αλλά μίας ομάδας ανθρώπων που εργάζονται κάτω από κοινά αποδεκτό πλαίσιο. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν έχουμε super-duper-wow ιδέες, εδώ και πολλά χρόνια: δε συνεργαζόμαστε. 1-0 υπέρ των Αμερικανών λοιπόν. Εσύ γνωρίζεις πόσοι είναι αναλφάβητοι στην Ελλάδα; Και όχι μόνο από την άποψη των γραμματιζούμενων, αλλά ακόμη και από άλλες, εντελώς χειροπρακτικές (αν μου επιτρέπετε τον όρο) απόψεις, π.χ. δεν καταλαβαίνουν πως δουλεύει η ηλεκτρική κουζίνα τους ή η ντουζιέρα τους; 2-0 υπέρ των Αμερικανών. Τους χάρισες το παιγχνίδι με αυτό που έγραψες. Θα έπρεπε να βάλω τα ονόματα των ελλήνων επιφανών πολιτικών της τελευταίας 20ετίας, αλλά απαγορεύεται η δημοσίευση πορνογραφικού υλικού στο site. Καλημέρα και από μένα.

Συχνά, ναι. Συχνότερα από τους Έλληνες, όχι. Εσύ π.χ. αγαπητέ ακούς συχνότερα (μια και το έθεσες σε συχνοτική βάση(!)) ελληνική μουσική (ή έστω μουσική χαλαρών κοινωνιών) ή αγγλική και αμερικανική; Ταινίες από ποιες χώρες βλέπεις; :)

Καλησπέρα και από 'μένα. Δεν έκανες καλά πάντως να το εκτιμήσεις σα σοφιστεία. Μπορείς να το δεις και ως πάσα.

Άμα είναι διδάγματα της Ιστορίας, πότε βρε πρόλαβαν οι δικοί μας οι αρχαίοι να βγάλουν και συμπεράσματα... αφού η Ιστορία (τουλάχιστον το κομάτι της στο οποίο αναφέρεσαι) έπεται των δικών μας αρχαίων; Είναι μόνο ένα από τα πάμπολλα (που τα χώρεσες βρε θηρίο) αυθαίρετα και αφοριστικά συμπεράσματα που παραθέτεις. Τουλάχιστον, ξεκαθαρίζεις από την αρχή ότι - πλέον - δεν έχεις σχέση με την εκπαίδευση, αλλά επίσης ότι δεν έχεις δει τη ταινία. Και τα δύο θα βοηθούσαν τη συζήτηση, δε συμφωνείς;

Έχεις δίκηο, κάπου στη πορεία χάθηκα. Μπορείς να ακούσεις ένα μικρό του απόσπασμα στο mp3 preview του Amazon. Είναι μόνο 30 δευτ. αλλά αρκετό για να καταλάβεις το ύφος. Σόρυ για την όποια ταλαιπωρία.

Φυρί-φυρί το πας τώρα να σου πω για τις ελληνίδες φοιτήτριες και την συμπεριφορά τους στις σχέσεις, αλλά δεν θα το κάνω διότι η συζήτηση θρησκευτικών ζητημάτων απαγορεύεται.

Συμφωνώ με τον Ραίη Ντι Φρούτο. Μάλιστα στοιχηματίζω ότι οι έλληνες φοιτητές θα έχουν δυσκολία ακόμη και να παρακολουθήσουν την ταινία: απλά οι ρυθμοί της είναι περίπου εννιακοσιαπλάσιοι της συνήθους καταστάσεώς τους: όσα κάνουν αυτοί σε δέκα χρόνια, στη ταινία γίνονται σε δέκα δευτερόλεπτά. (spoiler warning) Κλασσικό παράδειγμα, η συζήτηση του πρωταγωνιστή με μία φιλενάδα του. Στην ελληνική φοιτητική ζωή αυτή η συζήτηση θα είχε κρατήσει περίπου επτά χρόνια, με ενδιάμεσους χωρισμούς, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, καυγάδες, ηλίθιες εκδρομές κλπ. Στη ταινία κρατάει επτά λεπτά μέχρι να αποφασίσουν να χωρίσουν λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων, χωρίς να μεσολαβήσει τίποτε από τα παραπάνω. (spoiler end)