manosx είπε:
Έρχεται τώρα (υποθετικά )ο κύριος Trolley και κάνει τη δήλωση: Κύριέ μου, αυτή η μουσική δε μου αρέσει. Με νυστάζει, με κοιμίζει, μου θυμίζει τη θεια μου την Ευτέρπη, δε γουστάρω ρε παιδί μου!
Τώρα τι πρέπει να γίνει; Να κάτσουμε να του μάθουμε αρμονίες και αντιστίξεις για να εκτιμήσει το Μότσι; Όχι βέβαια! Από τη στιγμή που δε λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, πάει, το παιχνίδι χάθηκε.
Εγώ ακούω Μότσαρτ (ή Μπαχ ή Βιβάλντι) κάθε μέρα. Το "πρώτο επίπεδο" λειτούργησε όταν ήμουν 14 ετών (τότε άκουσα κατά τύχη το soundtrack από τη ταινία "Κράμερ εναντίον Κράμερ"). Στη
δική σου περίπτωση υπάρχει αποτυχία στο να λειτουργήσει το "πρώτο επίπεδο", όχι στη δική μου (σ.σ. σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, όχι ότι προβαίνω σε αυθαίρετες εκτιμήσεις).
Αυτό δεν είναι εκπληκτικό. Αυτό που ΕΙΝΑΙ εκπληκτικό είναι η απόλυτη βεβαιότητά σου ότι εκεί που απέτυχες εσύ, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν και
όλοι οι άλλοι. Τι σόϊ αντίληψη είναι αυτή; Δε σου έχει ξανατύχει να μη καταλαβαίνεις κάτι που κάποιος άλλος το καταλαβαίνει, ή ανάποδα;
Επίσης, δεν καταλαβαίνεις ότι οι απόψεις σου περί παρακμής και δηθενιάς στη τέχνη του 20ου αιώνα (με τις οποίες συμφωνώ), δεν έχουν σχέση ούτε με τον Cage, ούτε με τους επιγόνους του; Το ξέρεις ότι ένεκα ταυτοσημίας απόψεων ο Cage έκανε κοινές ραδιοφωνικές εκπομπές με τον Brian Eno, τον άνθρωπο που έχει αναμιχθεί (με τον ένα τρόπο ή άλλο) σε όλα τα αξιόλογα project τριών δεκαετιών (εκτός από το χώρο της τζαζ και συναφών μουσικών);
Εξαντλήθηκες να γράφεις για "παναγίες από ακαθαρσίες", και δεν συνετίζεσαι ούτε από την εκπληκτική σοβαρότητα σχεδόν όλων όσων συμμετείχαν στο θέμα - λες όλοι τους να είναι ακαθαρσιοζωγράφοι;
Μην παρεξηγείς την "αυστηρότητα" του γραπτού λόγου, διάκειμαι εντελώς φιλικά και ξέρω πολλούς που ξεπερνούν αυτά τα θέματα με την ίδια βιασύνη, αλλά σε καλώ να αναρρωτηθείς μήπως με την επιμονή σου χάνεις μία ευκαιρία να μάθεις και κάτι καινούργιο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χρειάζεται να απαρνηθείς τις μέχρι σήμερα πεποιθήσεις σου.
