Αλήθεια, κάτι τέτοιο νοείται εάν δεν είναι μαζικό?warwickplayer είπε:...Κρινεται ανθρωπους που στηγματισαν με τα εργα τους την ΙΣΤΟΡΙΑ της μουσικης και πολλοι μαλισταν αλλαξαν και την πορεια της...
Αλήθεια, κάτι τέτοιο νοείται εάν δεν είναι μαζικό?warwickplayer είπε:...Κρινεται ανθρωπους που στηγματισαν με τα εργα τους την ΙΣΤΟΡΙΑ της μουσικης και πολλοι μαλισταν αλλαξαν και την πορεια της...
offtopicmarathon είπε:ΥΓ Ρε συ warwickplayer, ενώ λές πολύ σωστά και σοβαρά πράγματα...πόσο χάνεις από την ορθογραφία σου... :![]()
Σε εκείνο το thread που ανέφερες, είχε γράψει κάποιος:hadgi είπε:Κάπου εδώ βρίσκεται για μένα η ουσία κάθε δήθεν κριτικής,για έργα που δεν καταλαβαίνουμε και προσπαθούμε να αναλύσουμε με την ελλειπή παιδεία μας.
Τα είχαμε πει και εδώ:
http://www.noiz.gr/index.php?topic=167611.0
και τα συζητάω με φίλους,κάθε φορά που αναφερόμαστε σε έργα του Αγγελόπουλου.
Αφού ανέκυψε και το θέμα της δημοσκόπησης,ίσως θα ήταν πιο ενδιαφέρον,αν το ερώτημα ετίθετο ως εξής:
α.Η Τέχνη για την Τέχνη;
β.Η Τέχνη για τον Άνθρωπο;
Απόψεις με τις οποίες συμφωνώ απόλυτα και σήμερα. Είναι εντυπωσιακό το πως εφαρμόζονται ακόμη και ταξικά κριτήρια για να καταδειχθεί το δικαίωμα ενός ανθρώπου να αποπειραθεί μία καλλιτεχνική ενέργεια.Η γνώμη μου είναι ότι δεν πρέπει να προτρέχουμε κρίνοντας και κατακρίνοντας καλλιτεχνικά δρώμενα επί τη βάσει της δημοσιογραφικής αναφοράς σε αυτά.
Υποπτεύομαι βάσιμα, ότι για κάποιους δημοσιογράφους της περιόδου οι συναυλίες των Who ήταν συναυλίες "στις οποίες οι μουσικοί έσπαγαν τις κιθάρες τους" και τίποτε περισσότερο.
Ξέρω (δεν υποπτεύομαι απλώς) ότι για κάποιους δημοσιογράφους της περιόδου, οι συναυλίες του Iggy Pop δεν ήταν τίποτε περισσότερο από "συναυλίες στις οποίες ο τραγουδιστής κυλιόταν ημίγυμνος πάνω σε γυαλιά".
Παρόμοιες αναφορές και ειρωνείες έχω διαβάσει για το Silence του Cage και για πολλά άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα, όχι μόνο από το χώρο της μουσικής.
Όποιος ενδιαφέρεται αρκετά, καλό θα είναι να παρακολουθήσει την συγκεκριμένη εμφάνιση και μετά (όχι πριν) ας μας ενημερώσει για το αν και το πως λειτουργούσαν αυτά τα τερτίπια.
Επίσης, διαφωνώ κάθετα με την ιδέα ότι τέτοιες καλλιτεχνικές πρακτικές υιοθετούνται από μουστακαλήδες που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα, διότι εδώ υπάρχει ο υπαινιγμός ότι πρέπει να είσαι ξυρισμένος και άνεργος για να κάνεις τέχνη.
+πολλά.marathon είπε:Αλήθεια, κάτι τέτοιο νοείται εάν δεν είναι μαζικό?
Σκεψου το εξης...Αν οι floyd δεν ητανε αυτοι που ητανε και με την φημη που ειχανε αποκτησει...Ποιος θα γνωριζε το The wall?marathon είπε:Αλήθεια, κάτι τέτοιο νοείται εάν δεν είναι μαζικό?
Σκέψου όμως, ότι επειδή είμαι μεγαλύτερος από εσένα ότι ο λόγος που αγάπησα τους Floyd ήταν το Umagumma...(και θεωρώ το Wall από τους "Pop" δίσκους τους).warwickplayer είπε:Σκεψου το εξης...Αν οι floyd δεν ητανε αυτοι που ητανε και με την φημη που ειχανε αποκτησει...Ποιος θα γνωριζε το The wall?
Το Broken china δείχνει τη "δύναμη" των συγκεκριμένων πολλών και την "αδυναμία" του ενός. Και τα ατομικά του Gilmour....εκεί βρίσκονταιΥπαρχουν αλμπουμ με την ιδια λογικη τα οποια ειναι παντελως αγνωστα..Κλασικο παραδειγμα το Broken china του wright
μα δεν γίνεται ούτε να έχουμε όλοι τα ίδια γούστα, ούτε να είμαστε πάντα καλά παιδιά...warwickplayer είπε:!οποτε ας ψαχνουμε κατι πριν το κραξουμε και το βγαλουμε πατατα...
Ως προς την συγκεκριμένη θέση: καλό είναι να κρατάμε μια 'πισινή' για το εαν αυτούς που 'δεν τους καταλαβαίνουν οι πολλοί' θα τους δικαιώσει η ιστορία. Πολλοί ήταν οι καλλιτέχνες που το σύγχρονο κοινό τους δεν τους κατάλαβε και πέθαναν μες στη φτώχεια. Παρόλα αυτά, μεταγενέστεροι μελετητές τους τους δικαίωσαν και η επιρροή τους φάνηκε, έστω και ετεροχρονισμένα.theoctapus είπε:+πολλά.
Διακρίνω μια ελιτιστική στάση ζωής στην άποψη που υποστηρίζει την κρίση μόνο μετά την εμβάθυνση.
Είμαι της άποψης ότι η αντίθετη περίπτωση είναι απόλυτα έγκυρη και άξια προσοχής, απλά η πιθανότητα λάθους είναι πιο αυξημένη.
Μα ακριβως αυτο ειναι!!!Pop!!!ενα τεραστιο Project του Waters..θεατρικοτατο πανακριβο που παρουσιαστηκε μονο 8 φορες αν θυμαμαι καλα λογω κοστους...τωρα για τα διαφορα που λεγονται για το οτι εμπνευστηκε απο ενα τυπο που ανεβενε ενα τοιχο και τον εφτυσε δεν ξερω...αυτο που ξερω ειναι οτι ο συγκεκριμενος ειναι ενας πανεξυπνος ανθρωπος και πανω απο ολα επιχειρηματιας...Μην ξεκινησουμε τωρα για τον Wright και τη του εκανε...marathon είπε:Σκέψου όμως, ότι επειδή είμαι μεγαλύτερος από εσένα ότι ο λόγος που αγάπησα τους Floyd ήταν το Umagumma...(και θεωρώ το Wall από τους "Pop" δίσκους τους).
Αν και συμφωνώ με τα επίπεδα του Μάνου...δεν νομίζω ότι το παιχνίδι χάνεται...απλά είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί η πρώτη εντύπωση.manosx είπε:Από τη στιγμή που δε λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, πάει, το παιχνίδι χάθηκε.
Τώρα το πως θα λειτουργήσει το πρώτο επίπεδο χωρίς το έργο να έχει... υπόσταση, αυτό είναι πράγματι αξιοπερίεργο.
Έλα ντε, έχεις δίκιο άλλ'αντ'άλλων διάβασα αρχικάmanosx είπε:Όχι Jasemeister, εσύ το πήρες μετρητοίς το δικό μου. Πλάκα κάνω....
Τα παράπονα για το μενού;
;D ;D ;D
Νομίζω ότι τελικά είναι η θυσία του Αβραάμ για vegetarian. Αντί για αρνί σπανακόρυζο ;D ;D ;D
Συμφωνώ. Γιατί όχι;marathon είπε:Αν και συμφωνώ με τα επίπεδα του Μάνου...δεν νομίζω ότι το παιχνίδι χάνεται...απλά είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί η πρώτη εντύπωση.
Εγώ ακούω Μότσαρτ (ή Μπαχ ή Βιβάλντι) κάθε μέρα. Το "πρώτο επίπεδο" λειτούργησε όταν ήμουν 14 ετών (τότε άκουσα κατά τύχη το soundtrack από τη ταινία "Κράμερ εναντίον Κράμερ"). Στη δική σου περίπτωση υπάρχει αποτυχία στο να λειτουργήσει το "πρώτο επίπεδο", όχι στη δική μου (σ.σ. σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, όχι ότι προβαίνω σε αυθαίρετες εκτιμήσεις).manosx είπε:Έρχεται τώρα (υποθετικά )ο κύριος Trolley και κάνει τη δήλωση: Κύριέ μου, αυτή η μουσική δε μου αρέσει. Με νυστάζει, με κοιμίζει, μου θυμίζει τη θεια μου την Ευτέρπη, δε γουστάρω ρε παιδί μου!
Τώρα τι πρέπει να γίνει; Να κάτσουμε να του μάθουμε αρμονίες και αντιστίξεις για να εκτιμήσει το Μότσι; Όχι βέβαια! Από τη στιγμή που δε λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, πάει, το παιχνίδι χάθηκε.
Δεν διαφωνώ, αλλά με το να απορρίπτουμε την πρώτη, σχεδόν αντανακλαστική άποψη κάποιου ο οποίος δεν γνωρίζει το έργο του καλλιτέχνη, κινδυνεύουμε να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων μια πιθανώς χρήσιμη πληροφορία.ndnikola είπε:Το ότι δεν επέλεξε κάποιος να εμβαθύνει για να κατανοήσει το έργο ενός καλλιτέχνη(επειδή, κυρίως, βαριέται και θέλει να βλέπει το καλλιτεχνικό έργο σαν μέσο διασκέδασης), δεν νομίζω πως δικαιολογεί το να το απαξιώνει.
Συμφωνώ...δεν υπάρχει περιεχόμενο (στη προκείμενη, τέχνη) που να πρέπει να σου δίνουν και το manual μαζίtheoctapus είπε:Μερικές φορές το περιεχόμενο πρέπει να κρίνεται ως αυτό που είναι, απλά περιεχόμενο.