Σπουδή στο 4'33"

warwickplayer είπε:
...Κρινεται ανθρωπους που στηγματισαν με τα εργα τους την ΙΣΤΟΡΙΑ της μουσικης και πολλοι μαλισταν αλλαξαν και την πορεια της...
Αλήθεια, κάτι τέτοιο νοείται εάν δεν είναι μαζικό?

 
marathon είπε:
ΥΓ Ρε συ warwickplayer, ενώ λές πολύ σωστά και σοβαρά πράγματα...πόσο χάνεις από την ορθογραφία σου... ::)
offtopic

Αστα να πανε..χωρις πλακα το εχω αγχος οποτε γραφω ακριβως για αυτο το θεμα..τη περιμενεις ομως οταν εχω να γραψω ελληνικα(βλεπε θετικη κατευθυνση και greeklish)απ το λυκειο!!!Μεγαλο θεμα

 
hadgi είπε:
  Κάπου εδώ βρίσκεται για μένα η ουσία κάθε δήθεν κριτικής,για έργα που δεν καταλαβαίνουμε και προσπαθούμε να αναλύσουμε με την ελλειπή παιδεία μας.

Τα είχαμε πει και εδώ:

http://www.noiz.gr/index.php?topic=167611.0

και τα συζητάω με φίλους,κάθε φορά που αναφερόμαστε σε έργα του Αγγελόπουλου.

Αφού ανέκυψε και το θέμα της δημοσκόπησης,ίσως θα ήταν πιο ενδιαφέρον,αν το ερώτημα ετίθετο ως εξής:

α.Η Τέχνη για την Τέχνη;

β.Η Τέχνη για τον Άνθρωπο;
Σε εκείνο το thread που ανέφερες, είχε γράψει κάποιος:

Η γνώμη μου είναι ότι δεν πρέπει να προτρέχουμε κρίνοντας και κατακρίνοντας καλλιτεχνικά δρώμενα επί τη βάσει της δημοσιογραφικής αναφοράς σε αυτά.

Υποπτεύομαι βάσιμα, ότι για κάποιους δημοσιογράφους της περιόδου οι συναυλίες των Who ήταν συναυλίες "στις οποίες οι μουσικοί έσπαγαν τις κιθάρες τους" και τίποτε περισσότερο.

Ξέρω (δεν υποπτεύομαι απλώς) ότι για κάποιους δημοσιογράφους της περιόδου, οι συναυλίες του Iggy Pop δεν ήταν τίποτε περισσότερο από "συναυλίες στις οποίες ο τραγουδιστής κυλιόταν ημίγυμνος πάνω σε γυαλιά".

Παρόμοιες αναφορές και ειρωνείες έχω διαβάσει για το Silence του Cage και για πολλά άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα, όχι μόνο από το χώρο της μουσικής.

Όποιος ενδιαφέρεται αρκετά, καλό θα είναι να παρακολουθήσει την συγκεκριμένη εμφάνιση και μετά (όχι πριν) ας μας ενημερώσει για το αν και το πως λειτουργούσαν αυτά τα τερτίπια.

Επίσης, διαφωνώ κάθετα με την ιδέα ότι τέτοιες καλλιτεχνικές πρακτικές υιοθετούνται από μουστακαλήδες που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα, διότι εδώ υπάρχει ο υπαινιγμός ότι πρέπει να είσαι ξυρισμένος και άνεργος για να κάνεις τέχνη.
Απόψεις με τις οποίες συμφωνώ απόλυτα και σήμερα. Είναι εντυπωσιακό το πως εφαρμόζονται ακόμη και ταξικά κριτήρια για να καταδειχθεί το δικαίωμα ενός ανθρώπου να αποπειραθεί μία καλλιτεχνική ενέργεια.

Όσο για το ερώτημα που αφορά το αν η τέχνη γίνεται για τον άνθρωπο ή για την ίδια τη τέχνη, εγώ πιστεύω ότι γίνεται για τον άνθρωπο οπωσδήποτε. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα ευμετάβλητο "μέγεθος" στις συζητήσεις. Πέραν της βιολογικής ομοιότητας, η διαφορές που προκύπτουν σαν αποτέλεσμα διαφορετικής παιδείας, διαφορετικών συνθηκών διαβίωσης, διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων και της περιβόητης "κολοκυθόπιττας" είναι πάρα-πάρα πολλές και δημιουργούν την αναγκαιότητα να διευκρινίζουμε για ποιον "άνθρωπο" συζητούμε.

 
marathon είπε:
Αλήθεια, κάτι τέτοιο νοείται εάν δεν είναι μαζικό?
+πολλά.

Διακρίνω μια ελιτιστική στάση ζωής στην άποψη που υποστηρίζει την κρίση μόνο μετά την εμβάθυνση.

Είμαι της άποψης ότι η αντίθετη περίπτωση είναι απόλυτα έγκυρη και άξια προσοχής, απλά η πιθανότητα λάθους είναι πιο αυξημένη.

 
marathon είπε:
Αλήθεια, κάτι τέτοιο νοείται εάν δεν είναι μαζικό?
Σκεψου το εξης...Αν οι floyd δεν ητανε αυτοι που ητανε και με την φημη που ειχανε αποκτησει...Ποιος θα γνωριζε το The wall?

Υπαρχουν αλμπουμ με την ιδια λογικη τα οποια ειναι παντελως αγνωστα..Κλασικο παραδειγμα το Broken china του wright

 
warwickplayer είπε:
Σκεψου το εξης...Αν οι floyd δεν ητανε αυτοι που ητανε και με την φημη που ειχανε αποκτησει...Ποιος θα γνωριζε το The wall?
Σκέψου όμως, ότι επειδή είμαι μεγαλύτερος από εσένα ότι ο λόγος που αγάπησα τους Floyd ήταν το Umagumma...(και θεωρώ το Wall από τους "Pop" δίσκους τους).

Υπαρχουν αλμπουμ με την ιδια λογικη τα οποια ειναι παντελως αγνωστα..Κλασικο παραδειγμα το Broken china του wright
Το Broken china δείχνει τη "δύναμη" των συγκεκριμένων πολλών και την "αδυναμία" του ενός. Και τα ατομικά του Gilmour....εκεί βρίσκονται

 
Και στο παω και παρακατω...Δεν αφορα το 4.33 αλλα περισσοτερο το Threnody to The Victims of Hiroshima.

Στα 17 μου ακουσα πρωτη φορα magic de spell..το βρηκα υπερβολικα βαρη για τα γουστα μου.

στα 18 μου το master of puppets...Δεν μπορουσα με τιποτα...εψαξα τον χορο μεχρι τα 20 και ανακαλυψα τους dream theater...τρελαθηκα...δεν μπορουσα...στην πορεια στα 22 ανακαλυψα τους crimson...Χωρις πλακα νομιζα οτι παιζανε παραφωνιες...που να ξερω τοτε τη ειναι η ολοτονικη σκαλα?μετα ανακαλυψα chick korea metheny jaco mclaughlin και ολους αυτους τους βαρεμενους..μετα την αμπιεντ που δεν μπορουσα να την ακουσω με τιποτα και μετα το Threnody to The Victims of Hiroshima.Που θελω να καταληξω...το Threnody to The Victims of Hiroshima ακολουθει σχολες και τεχνικες της οποιες ουτε ειχαμε φανταστει!αποτελειται απο 52 βιολια να παιζουν "χρωματικα" clusters!!!Μην αναφερω της μετατροπειες που παιζουν!οποτε ας ψαχνουμε κατι πριν το κραξουμε και το βγαλουμε πατατα...

 
warwickplayer είπε:
!οποτε ας ψαχνουμε κατι πριν το κραξουμε και το βγαλουμε πατατα...
μα δεν γίνεται ούτε να έχουμε όλοι τα ίδια γούστα, ούτε να είμαστε πάντα καλά παιδιά...

Θέλεις να συζητήσουμε και για το DVD της Αλεξανδράτου?

Και δεν θέλω μα και μου για αυτή την άλλη μορφή τέχνης...

http://www.gazzetta.gr/bloggers/gazzela/item/126844-5o-Berlin-Porn-Festival-in-Athens

 
Αν και προτιμούσα το θέμα στην Π.Χ., θα επαναλάβω κάτι: Αν δε λειτουργεί το πρώτο επίπεδο, τα υπόλοιπα είναι να τα βράσεις.

Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να είναι αυτό:



Λοιπόν εδώ ο κύριος Βόλφι έχει ξεσαλώσει. Έχει νοήματα και μουσικολογικές αναλύσεις, που 1000 δισεκατομμύρια χρόνια να βάραγε... κάκτους ο κύριος Cage, δεν πρόκειται να τα έδινε με τη μουσική του.

Ωραία; Ωραία.

Έρχεται τώρα (υποθετικά )ο κύριος Trolley και κάνει τη δήλωση: Κύριέ μου, αυτή η μουσική δε μου αρέσει. Με νυστάζει, με κοιμίζει, μου θυμίζει τη θεια μου την Ευτέρπη, δε γουστάρω ρε παιδί μου!

Τώρα τι πρέπει να γίνει; Να κάτσουμε να του μάθουμε αρμονίες και αντιστίξεις για να εκτιμήσει το Μότσι; Όχι βέβαια! Από τη στιγμή που δε λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, πάει, το παιχνίδι χάθηκε.

Τώρα το πως θα λειτουργήσει το πρώτο επίπεδο χωρίς το έργο να έχει... υπόσταση, αυτό είναι πράγματι αξιοπερίεργο. Αλλά όπως ξαναείπα, ο Cage δεν είναι αντιπροσωπευτικός της εποχής του. Δηλαδή δεν είναι το πρόβλημα. Όταν υπάρχουν έργα που το πρώτο τους επίπεδο αφορά ανδρικά γενετικά μόρια που ασελγούν στο Σταυρό, νομίζω ότι είναι αστείο να τσακωνόμαστε για τον Cage. Άλλωστε η λογική του νίκησε. Η βλακεία έγινε Τέχνη.   

 
theoctapus είπε:
+πολλά.

Διακρίνω μια ελιτιστική στάση ζωής στην άποψη που υποστηρίζει την κρίση μόνο μετά την εμβάθυνση.

Είμαι της άποψης ότι η αντίθετη περίπτωση είναι απόλυτα έγκυρη και άξια προσοχής, απλά η πιθανότητα λάθους είναι πιο αυξημένη.
Ως προς την συγκεκριμένη θέση: καλό είναι να κρατάμε μια 'πισινή' για το εαν αυτούς που 'δεν τους καταλαβαίνουν οι πολλοί' θα τους δικαιώσει η ιστορία. Πολλοί ήταν οι καλλιτέχνες που το σύγχρονο κοινό τους δεν τους κατάλαβε και πέθαναν μες στη φτώχεια. Παρόλα αυτά, μεταγενέστεροι μελετητές τους τους δικαίωσαν και η επιρροή τους φάνηκε, έστω και ετεροχρονισμένα.

Ως προς το προσιτό (ή μη) της τέχνης: κάποιοι καλλιτέχνες προτιμούν την άμεση επικοινωνία με το κοινό τους (είτε γιατί μόνο έτσι μπορούν, είτε από επιλογή) μέσω του έργου τους (σαν μουσικό παράδειγμα μου έρχονται οι beatles-> μεγαλοφυείς συνθέσεις σε απλές φόρμες), ενώ άλλοι κάνουν το ακριβώς αντίθετο (θέλουν το κοινό τους να ψάξει και να εμβαθύνει, να δει το έργο τους στο σύνολό του, γενικώς να προσπαθήσει αρκετά).

Το ότι δεν επέλεξε κάποιος να εμβαθύνει για να κατανοήσει το έργο ενός καλλιτέχνη(επειδή, κυρίως, βαριέται και θέλει να βλέπει το καλλιτεχνικό έργο σαν μέσο διασκέδασης), δεν νομίζω πως δικαιολογεί το να το απαξιώνει.

 
marathon είπε:
Σκέψου όμως, ότι επειδή είμαι μεγαλύτερος από εσένα ότι ο λόγος που αγάπησα τους Floyd ήταν το Umagumma...(και θεωρώ το Wall από τους "Pop" δίσκους τους).
Μα ακριβως αυτο ειναι!!!Pop!!!ενα τεραστιο Project του Waters..θεατρικοτατο πανακριβο που παρουσιαστηκε μονο 8 φορες αν θυμαμαι καλα λογω κοστους...τωρα για τα διαφορα που λεγονται για το οτι εμπνευστηκε απο ενα τυπο που ανεβενε ενα τοιχο και τον εφτυσε δεν ξερω...αυτο που ξερω ειναι οτι ο συγκεκριμενος ειναι ενας πανεξυπνος ανθρωπος και πανω απο ολα επιχειρηματιας...Μην ξεκινησουμε τωρα για τον Wright και τη του εκανε...

Οσο για τους floyd...για μενα ειναι δυο διαφορετικες μπαντες...η μαλλον 3..του 64-67(syd)67-73(για μενα η καλυτερη περιοδος..τα κομματια ειναι απειρα..(echoes carefull with tha axe one of these days fat old sun saurcefull of secrets(ατοναλ στο pompei project!!!))και η περιοδος του waters(73-83)και μετα 87-95(glimour)

εγω ειμαι τεραστιος φαν της δευτερης περιοδου ;D ;D ;D

Οχι πως με χαλανε οι αλλες :)

 
manosx είπε:
Από τη στιγμή που δε λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, πάει, το παιχνίδι χάθηκε.

Τώρα το πως θα λειτουργήσει το πρώτο επίπεδο χωρίς το έργο να έχει... υπόσταση, αυτό είναι πράγματι αξιοπερίεργο.
Αν και συμφωνώ με τα επίπεδα του Μάνου...δεν νομίζω ότι το παιχνίδι χάνεται...απλά είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί η πρώτη εντύπωση.

Με λίγα λόγια, όποιος πρωτοάκουσε το "Zero Tolerance For Silence" του ισόθεου Metheny, είχε την ευκαιρία να αναθεωρήσει από τα προηγούμενα και επόμενα έργα του καλλιτέχνη.

Μάλλον το πρόβλημα θα ήταν εάν ΟΛΑ ήταν Zero Tolerance

 
manosx είπε:
Όχι Jasemeister, εσύ το πήρες μετρητοίς το δικό μου. Πλάκα κάνω....

Τα παράπονα για το μενού;

  ;D  ;D  ;D

Νομίζω ότι τελικά είναι η θυσία του Αβραάμ για vegetarian. Αντί για αρνί σπανακόρυζο   ;D  ;D  ;D
Έλα ντε, έχεις δίκιο άλλ'αντ'άλλων διάβασα αρχικά  :P

 
marathon είπε:
Αν και συμφωνώ με τα επίπεδα του Μάνου...δεν νομίζω ότι το παιχνίδι χάνεται...απλά είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί η πρώτη εντύπωση.
Συμφωνώ. Γιατί όχι;

Μάλιστα κάνω και ένα raise. Σε παλαιότερες συζητήσεις μιλάγαμε για το τι θεωρεί κάποιος "καλή τέχνη". Είμαι σίγουρος ότι κάποιος που έχει διαμορφώσει ανάλογα τα ακούσματά του, μπορεί σταδιακά να νιώσει ακόμα και έκσταση με τους κρουόμενους κάκτους.

Αυτό όμως είναι απλά πλύση εγκεφάλου, ανάλογο της έκστασης των ασμάτων έβδομης φιάλης της εθνικής οδού, και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ένδειξη "υψηλής τέχνης" ή "ανωτέρας παιδείας".

Στην τελική, η φιλοσοφία πίσω από το "Μείνε μαζί μου έγκυος", αγγίζει ευρύτατα κοινωνικά σώματα, έχει ηθικολογικές προεκτάσεις, και άπτεται ακόμα και της ίδιας της υπάρξεώς μας στον πλανήτη. Τι Ζεν και μ******ες.  ;D  ;D  ;D

 
manosx είπε:
Έρχεται τώρα (υποθετικά )ο κύριος Trolley και κάνει τη δήλωση: Κύριέ μου, αυτή η μουσική δε μου αρέσει. Με νυστάζει, με κοιμίζει, μου θυμίζει τη θεια μου την Ευτέρπη, δε γουστάρω ρε παιδί μου!

Τώρα τι πρέπει να γίνει; Να κάτσουμε να του μάθουμε αρμονίες και αντιστίξεις για να εκτιμήσει το Μότσι; Όχι βέβαια! Από τη στιγμή που δε λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, πάει, το παιχνίδι χάθηκε.
Εγώ ακούω Μότσαρτ (ή Μπαχ ή Βιβάλντι) κάθε μέρα. Το "πρώτο επίπεδο" λειτούργησε όταν ήμουν 14 ετών (τότε άκουσα κατά τύχη το soundtrack από τη ταινία "Κράμερ εναντίον Κράμερ"). Στη δική σου περίπτωση υπάρχει αποτυχία στο να λειτουργήσει το "πρώτο επίπεδο", όχι στη δική μου (σ.σ. σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, όχι ότι προβαίνω σε αυθαίρετες εκτιμήσεις).

Αυτό δεν είναι εκπληκτικό. Αυτό που ΕΙΝΑΙ εκπληκτικό είναι η απόλυτη βεβαιότητά σου ότι εκεί που απέτυχες εσύ, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν και όλοι οι άλλοι. Τι σόϊ αντίληψη είναι αυτή; Δε σου έχει ξανατύχει να μη καταλαβαίνεις κάτι που κάποιος άλλος το καταλαβαίνει, ή ανάποδα;

Επίσης, δεν καταλαβαίνεις ότι οι απόψεις σου περί παρακμής και δηθενιάς στη τέχνη του 20ου αιώνα (με τις οποίες συμφωνώ), δεν έχουν σχέση ούτε με τον Cage, ούτε με τους επιγόνους του; Το ξέρεις ότι ένεκα ταυτοσημίας απόψεων ο Cage έκανε κοινές ραδιοφωνικές εκπομπές με τον Brian Eno, τον άνθρωπο που έχει αναμιχθεί (με τον ένα τρόπο ή άλλο) σε όλα τα αξιόλογα project τριών δεκαετιών (εκτός από το χώρο της τζαζ και συναφών μουσικών);

Εξαντλήθηκες να γράφεις για "παναγίες από ακαθαρσίες", και δεν συνετίζεσαι ούτε από την εκπληκτική σοβαρότητα σχεδόν όλων όσων συμμετείχαν στο θέμα - λες όλοι τους να είναι ακαθαρσιοζωγράφοι;

Μην παρεξηγείς την "αυστηρότητα" του γραπτού λόγου, διάκειμαι εντελώς φιλικά και ξέρω πολλούς που ξεπερνούν αυτά τα θέματα με την ίδια βιασύνη, αλλά σε καλώ να αναρρωτηθείς μήπως με την επιμονή σου χάνεις μία ευκαιρία να μάθεις και κάτι καινούργιο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χρειάζεται να απαρνηθείς τις μέχρι σήμερα πεποιθήσεις σου.

:)

 
Ωραία, αφού σε σένα λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, θα ήθελα να μου περιγράψεις λίγο τη φόρμα του έργου.

Πιο συγκεκριμένα θα ήθελα να μου πεις ποιο από τα τρία μέρη σου άρεσε περισσότερο και γιατί.

 
ndnikola είπε:
Το ότι δεν επέλεξε κάποιος να εμβαθύνει για να κατανοήσει το έργο ενός καλλιτέχνη(επειδή, κυρίως, βαριέται και θέλει να βλέπει το καλλιτεχνικό έργο σαν μέσο διασκέδασης), δεν νομίζω πως δικαιολογεί το να το απαξιώνει.
Δεν διαφωνώ, αλλά με το να απορρίπτουμε την πρώτη, σχεδόν αντανακλαστική άποψη κάποιου ο οποίος δεν γνωρίζει το έργο του καλλιτέχνη, κινδυνεύουμε να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων μια πιθανώς χρήσιμη πληροφορία.

Πολλές φορές η εμβάνθυση, ειδικά σε αμφιλεγόμενες μορφές τέχνης, οδηγεί σε κατασκευασμένα συμπεράσματα, νόημα εκεί που δεν υπάρχει. Το είπα και στην αρχή του thread, ικανοποίηση του εγώ.

Μερικές φορές το περιεχόμενο πρέπει να κρίνεται ως αυτό που είναι, απλά περιεχόμενο. Τώρα, αν κάποιοι βρίσκουν κάτι περισσότερο, δεκτόν, αλλά μην προσπαθούμε να το γενικεύσουμε ως μια αλήθεια κοινή για όλους, απαιδευτούς ή μη (και φυσικά το αντίθετο).

Από ένα σημείο ανάλυσης και μετά τα συμπεράσματα είναι προσωπικά και ως εκ τούτου υποκειμενικά. Αυτό που αλλάζει είναι πόσο υποστηρίζεται η εκάστωτε άποψη.

 
theoctapus είπε:
Μερικές φορές το περιεχόμενο πρέπει να κρίνεται ως αυτό που είναι, απλά περιεχόμενο.
Συμφωνώ...δεν υπάρχει περιεχόμενο (στη προκείμενη, τέχνη) που να πρέπει να σου δίνουν και το manual μαζί

 
Πάντως, αν κρίνω το συγκεκριμένο έργο του Cage όχι μουσικά, αλλά ως έκφραση της φιλοσοφίας ζωής του, νομίζω πως είναι πολύ σωστό και ενδιαφέρον.

Κάπως έτσι θα έκρινα π.χ. και το λευκό τετράγωνο σε λευκό φόντο του Μάλεβιτς.

 

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top