Σκέψεις ατάκτως ερριμμένες για το Blues εδώ και σήμερα
- Thread starter audiokostas
- Start date
- Πρόσφατη δραστηριότητα Πρόσφατη δραστηριότητα:
- Απαντήσεις: Απαντήσεις 137
- Εμφανίσεις: Εμφανίσεις 22K
- Μηνύματα
- 2,931
- Πόντοι
- 36
I remember being in a music history class and a white woman was the teacher. She was up in front of the class saying that the reason black people played the blues was because they were poor and had to pick cotton. So they were sad and that's where the blues came from, their sadness. My hand went up in a flash and I stood up and said, "I'm from East St. Lewis and my father is rich, he's a dentist and I play the blues. My father didn't never pick no cotton and I didn't wake up this morning sad and start playing the blues. There's more to it than that." Well, the bitch turned green and didn't say nothing after that.
Miles Davis
Miles Davis
- Μηνύματα
- 2,942
- Πόντοι
- 138
blues.... blues..... blues....
προσαπθω εδω κ 15 λεπτα γραψω κατι αλλα δεν μπορω......
Just go on with the music guys
(παντως διαβασα μερικες πολυ ωραιες αποψεις)
προσαπθω εδω κ 15 λεπτα γραψω κατι αλλα δεν μπορω......
Just go on with the music guys
(παντως διαβασα μερικες πολυ ωραιες αποψεις)
- Μηνύματα
- 1,818
- Πόντοι
- 1,038
Δεν πρόλαβα να ξεπορτίσω λιγάκι κι ο ωδεικώστας με ρίχνει στα βαθειά ;D...
Ρίχνω κι εγώ λοιπόν μερικές σκέψεις, ως μουσικός και μουσικόφιλος που είμαι κι ουχί μουσικολόγος ή αναλυτής/ιστορικός των μουσικών τάσεων/ειδών.
Τα μπλουζ κατά την ταπεινή μου γνώμη ανθίζουν εσαεί γιατί είχαν την "εξυπνάδα" να μπολιάζουν και να μπολιάζονται απο όλα τα κατά καιρούς μουσικά ρεύματα. Ροκ, τζαζ, φοκ, ακόμα και κλασσική, χιπ χοπ, ραπ, τα πάντα χώρεσαν στην αγκαλιά τους. Σ'αυτό προσθέστε την Αγγλική κι έχετε μεμιάς ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ακόμα χαρίζει στους εκφραστές του ιδιώματος σπάνια ελευθερία αυτοσχεδιασμού, κάτι που δύσκολα βρίσκει κάποιος σε τραγούδια. Καλό θα είναι να ξέρουμε όλα εμείς τα λευκά αγόρια 8) πως ποτέ δεν θα παίξουμε μαύρα μπλουζ. Πιό όμορφα, ίσως. Διαφορετικά, σίγουρα. Τα ίδια όμως όχι. Το δικαίωμα παρόλα αυτά στο να προσπαθήσουμε δεν αμφισβητείται. Κανείς δεν τα ξέρει όλα, πιστεύω δε πως μιά ζωή δεν φτάνει για μιά βόλτα στις παρυφές των μπλουζ, πόσο μάλλον να ισχυριστεί κάποιος πως γνωρίζει βαθύτερα. Απλά, η αναζήτηση είναι αέναη. Χρειάζεται αφοσίωση, κότσια και θυσίες για να εμβαθύνεις. Κι αυτό με οδηγεί σε κείνο που είναι ζητούμενο όχι μόνο στη συγκεκριμμένη περίπτωση, αλλά γενικά. Χρόνος... Πόσοι αλήθεια έχουν τη δυνατότητα και τη θέληση να επενδύσουν σε κάτι που θα τους στερήσει τόσα άλλα; Και μάλιστα με το φόβο ν'ανακαλύψουν κάποτε πως αυτά που έδωσαν δεν ήταν καν αρκετά για να κάνουν λίγα έστω βήματα; Ή ακόμα να βρεθούν ξεκρέμαστοι και ξεπερασμένοι κι εντέλει χωρίς προοπτική; Έχω εκφράσει τη θέση μου πολλάκις πως όποιος προσπαθεί να κάνει κάτι εκτός πεπατημένης αξίζει την προσοχή και τον σεβασμό μας. Το πόσο μας πείθει ή το που θα φτάσει μένει να κριθεί.
Προσωπικά θαυμάζω και τους αναμασώντες κλασσικές φόρμες και τους ανανεωτές, εφόσον εκτελούν με σεβασμό και γνώση του τι κάνουν. Μη ξεχνάτε πως πολλές φορές οι ακροατές έχουμε παράλογες απαιτήσεις απο τους καλλιτέχνες, θέλοντας ουσιαστικά να κάνουν αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό/πρέπον, όμως δεν είναι έτσι. Ο μουσικός θα κάνει ό,τι επιλέξει για τους δικούς του λόγους, αν μας αρέσει το αγοράζουμε, αν όχι προσπερνάμε. Η μελέτη είναι αυτονόητη για κάθε σοβαρό μουσικό. Ο Μάραθον έχει αναφερθεί με κάπως απαξιωτικό τόνο αρκετές φορές για κείνους που παίζουν μπλουζ επειδή δεν μπορούν κάτι άλλο. Δε συμφωνώ. Αν κάποιος είναι καλός μουσικός είναι καλός μουσικός ;D. Δεν είναι η φόρμα και ο αριθμός των νοτών ανα δευτερόλεπτο που κάνουν τη διαφορά, αλλά το καλό γούστο, η αισθητική, η εφευρετικότητα κ.ο.κ. Δεν είναι κομψό -τουλάχιστον- ν'απαξιώνουμε τόσο αβίαστα τις επιλογές του και να του προσάπτουμε ταπεινά κίνητρα ελαφρά τη καρδία... Όπως δε βρίσκω ιδιαίτερο νόημα στις παρεμβάσεις του Τρόλευ, ενός εμφανώς καταρτισμένου και με απόψεις ανθρώπου που πολλές φορές με προβοκατόρικη διάθεση σπρώχνει τη συζήτηση αλλού, τη στιγμή μάλιστα που δηλώνει πως το θέμα δεν τον απασχολεί καν...ξεχνώντας ακόμη πως μιλά ως επι το πλείστον σε 20άρηδες, ήτοι αθάνατους κι αδάμαστους, εκτός αν νοιώθει κάτι σαν θηριοδαμαστής ;D... Εγώ εκπλήσσομαι με τις γνώσεις που βλέπω απο νεαρούς συμφορουμίτες, ειδικά στο παρόν θρεντ. Πιστεύω ακράδαντα πως όποιος γνωρίζει έστω και λίγο μπλούζ, μπορεί σαφώς ευκολότερα να παίξει σχεδόν οτιδήποτε άλλο. Με την εξαίρεση της κλασσικής μουσικής και κάποιων ακραίων μορφών μέταλ, σχεδόν το σύνολο της δυτικότροπης μουσικής "πατάει" στα μπλουζ. Νομίζω λοιπόν πως η έστω και "ολίγη" ενασχόληση με το ιδίωμα μόνο καλό μπορεί να κάνει σε κάποιον μουσικό. Υπ'αυτήν την έννοια, τα συστήνω ανεπιφύλακτα ;D.
Και -στο πνεύμα του αρχικού ποστ του ωδειοκώστα- να βάλω κι ένα κουίζ ούτως ειπείν (αν και είμαι σίγουρος πως τουλάχιστον κανα δυό απο τους συμμετέχοντες στη κουβέντα το γνωρίζουν), ενδεικτικό του απο που ξεκίνησε αυτή η μουσική.
Γιατί ο Robert Johnson στο περίφημο Crossroads blues έχει τέτοια πρεμούρα να τον πάρει κάποιος απο το σταυροδρόμι;
Ρίχνω κι εγώ λοιπόν μερικές σκέψεις, ως μουσικός και μουσικόφιλος που είμαι κι ουχί μουσικολόγος ή αναλυτής/ιστορικός των μουσικών τάσεων/ειδών.
Τα μπλουζ κατά την ταπεινή μου γνώμη ανθίζουν εσαεί γιατί είχαν την "εξυπνάδα" να μπολιάζουν και να μπολιάζονται απο όλα τα κατά καιρούς μουσικά ρεύματα. Ροκ, τζαζ, φοκ, ακόμα και κλασσική, χιπ χοπ, ραπ, τα πάντα χώρεσαν στην αγκαλιά τους. Σ'αυτό προσθέστε την Αγγλική κι έχετε μεμιάς ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ακόμα χαρίζει στους εκφραστές του ιδιώματος σπάνια ελευθερία αυτοσχεδιασμού, κάτι που δύσκολα βρίσκει κάποιος σε τραγούδια. Καλό θα είναι να ξέρουμε όλα εμείς τα λευκά αγόρια 8) πως ποτέ δεν θα παίξουμε μαύρα μπλουζ. Πιό όμορφα, ίσως. Διαφορετικά, σίγουρα. Τα ίδια όμως όχι. Το δικαίωμα παρόλα αυτά στο να προσπαθήσουμε δεν αμφισβητείται. Κανείς δεν τα ξέρει όλα, πιστεύω δε πως μιά ζωή δεν φτάνει για μιά βόλτα στις παρυφές των μπλουζ, πόσο μάλλον να ισχυριστεί κάποιος πως γνωρίζει βαθύτερα. Απλά, η αναζήτηση είναι αέναη. Χρειάζεται αφοσίωση, κότσια και θυσίες για να εμβαθύνεις. Κι αυτό με οδηγεί σε κείνο που είναι ζητούμενο όχι μόνο στη συγκεκριμμένη περίπτωση, αλλά γενικά. Χρόνος... Πόσοι αλήθεια έχουν τη δυνατότητα και τη θέληση να επενδύσουν σε κάτι που θα τους στερήσει τόσα άλλα; Και μάλιστα με το φόβο ν'ανακαλύψουν κάποτε πως αυτά που έδωσαν δεν ήταν καν αρκετά για να κάνουν λίγα έστω βήματα; Ή ακόμα να βρεθούν ξεκρέμαστοι και ξεπερασμένοι κι εντέλει χωρίς προοπτική; Έχω εκφράσει τη θέση μου πολλάκις πως όποιος προσπαθεί να κάνει κάτι εκτός πεπατημένης αξίζει την προσοχή και τον σεβασμό μας. Το πόσο μας πείθει ή το που θα φτάσει μένει να κριθεί.
Προσωπικά θαυμάζω και τους αναμασώντες κλασσικές φόρμες και τους ανανεωτές, εφόσον εκτελούν με σεβασμό και γνώση του τι κάνουν. Μη ξεχνάτε πως πολλές φορές οι ακροατές έχουμε παράλογες απαιτήσεις απο τους καλλιτέχνες, θέλοντας ουσιαστικά να κάνουν αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό/πρέπον, όμως δεν είναι έτσι. Ο μουσικός θα κάνει ό,τι επιλέξει για τους δικούς του λόγους, αν μας αρέσει το αγοράζουμε, αν όχι προσπερνάμε. Η μελέτη είναι αυτονόητη για κάθε σοβαρό μουσικό. Ο Μάραθον έχει αναφερθεί με κάπως απαξιωτικό τόνο αρκετές φορές για κείνους που παίζουν μπλουζ επειδή δεν μπορούν κάτι άλλο. Δε συμφωνώ. Αν κάποιος είναι καλός μουσικός είναι καλός μουσικός ;D. Δεν είναι η φόρμα και ο αριθμός των νοτών ανα δευτερόλεπτο που κάνουν τη διαφορά, αλλά το καλό γούστο, η αισθητική, η εφευρετικότητα κ.ο.κ. Δεν είναι κομψό -τουλάχιστον- ν'απαξιώνουμε τόσο αβίαστα τις επιλογές του και να του προσάπτουμε ταπεινά κίνητρα ελαφρά τη καρδία... Όπως δε βρίσκω ιδιαίτερο νόημα στις παρεμβάσεις του Τρόλευ, ενός εμφανώς καταρτισμένου και με απόψεις ανθρώπου που πολλές φορές με προβοκατόρικη διάθεση σπρώχνει τη συζήτηση αλλού, τη στιγμή μάλιστα που δηλώνει πως το θέμα δεν τον απασχολεί καν...ξεχνώντας ακόμη πως μιλά ως επι το πλείστον σε 20άρηδες, ήτοι αθάνατους κι αδάμαστους, εκτός αν νοιώθει κάτι σαν θηριοδαμαστής ;D... Εγώ εκπλήσσομαι με τις γνώσεις που βλέπω απο νεαρούς συμφορουμίτες, ειδικά στο παρόν θρεντ. Πιστεύω ακράδαντα πως όποιος γνωρίζει έστω και λίγο μπλούζ, μπορεί σαφώς ευκολότερα να παίξει σχεδόν οτιδήποτε άλλο. Με την εξαίρεση της κλασσικής μουσικής και κάποιων ακραίων μορφών μέταλ, σχεδόν το σύνολο της δυτικότροπης μουσικής "πατάει" στα μπλουζ. Νομίζω λοιπόν πως η έστω και "ολίγη" ενασχόληση με το ιδίωμα μόνο καλό μπορεί να κάνει σε κάποιον μουσικό. Υπ'αυτήν την έννοια, τα συστήνω ανεπιφύλακτα ;D.
Και -στο πνεύμα του αρχικού ποστ του ωδειοκώστα- να βάλω κι ένα κουίζ ούτως ειπείν (αν και είμαι σίγουρος πως τουλάχιστον κανα δυό απο τους συμμετέχοντες στη κουβέντα το γνωρίζουν), ενδεικτικό του απο που ξεκίνησε αυτή η μουσική.
Γιατί ο Robert Johnson στο περίφημο Crossroads blues έχει τέτοια πρεμούρα να τον πάρει κάποιος απο το σταυροδρόμι;
- Μηνύματα
- 3,846
- Πόντοι
- 38
...Because the devil will come for his soul i guess...
Ηλία ευχαριστούμε πολύ για την παρέμβαση και τις απόψεις σου...
Όπως και να το κάνουμε οι δικιές σου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα έχουν ένα άλλο ειδικό βάρος...
Ηλία ευχαριστούμε πολύ για την παρέμβαση και τις απόψεις σου...
Όπως και να το κάνουμε οι δικιές σου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα έχουν ένα άλλο ειδικό βάρος...
- Μηνύματα
- 12,681
- Πόντοι
- 38
Σταχυολογώ....
Εφόσον κάποιος έχει επιλέξει να εκφράζεται (για οιονδήποτε λόγο) και μέσω αυτού του είδους, πιστεύω ότι σαφώς θα πρέπει να έχει την γνώση/μελέτη των προηγηθέντων, και από κει και πέρα προχωρά στα επόμενα με μία διάθεση ανανέωσης / πρόσθεσης / νεωτερισμού με την απορρόφηση σύγχρονων ήχων και ανησυχιών και με την προσωπική του σφραγίδα που τυχόν μπορεί αλλά και επιθυμεί να προσδώσει ο καθένας.
Το ταλέντο και το εύρος της γνώσης καθορίζουν και την δυνατότητα να ξεχωρίσεις.
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, οι περί ευκολίας, αδυναμίας, απλοϊκότητας κλπ κλπ φιλοσοφικές συζητήσεις με αφήνουν τελικά, μάλλον αδιάφορο.
Θενξ Ηλία.
Κάπως έτσι αρχίζω να διαμορφώνω την άποψή μου.ez είπε:
Εφόσον κάποιος έχει επιλέξει να εκφράζεται (για οιονδήποτε λόγο) και μέσω αυτού του είδους, πιστεύω ότι σαφώς θα πρέπει να έχει την γνώση/μελέτη των προηγηθέντων, και από κει και πέρα προχωρά στα επόμενα με μία διάθεση ανανέωσης / πρόσθεσης / νεωτερισμού με την απορρόφηση σύγχρονων ήχων και ανησυχιών και με την προσωπική του σφραγίδα που τυχόν μπορεί αλλά και επιθυμεί να προσδώσει ο καθένας.
Το ταλέντο και το εύρος της γνώσης καθορίζουν και την δυνατότητα να ξεχωρίσεις.
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, οι περί ευκολίας, αδυναμίας, απλοϊκότητας κλπ κλπ φιλοσοφικές συζητήσεις με αφήνουν τελικά, μάλλον αδιάφορο.
Θενξ Ηλία.
και θα συνεχίσω...όσο απαντάω στη συγκεκριμένη ερώτησηez είπε:
Και είμαι σίγουρος, ότι ο ΕΖ, λόγω της μακρόχρονης πορείας του στο συγκεκριμένο είδος, έχει δεί και ακούσει περισσότερους "'αμπαλους" από ότι εγώ.
Προφανώς και δεν απαξιώνω τα blues σαν μουσικό είδος. Όποιος το κάνει είναι το λιγότερο βλάξ (για οποιοδήποτε μουσικό είδος), και εγώ θεωρώ ότι δεν είμαι.
Διότι και εγώ είμαι της νοοτροπίας ότι
και με αυτά μεγάλωσα (τα "λευκά" blues, γιατί τα "μαύρα" ποτέ δεν με άγγιξαν).
Αλλά ώς επαγγελματίας ακροατής και (τελείως) ερασιτέχνης μουσικός τα τελευταία 35 χρόνια, ΑΠΑΙΤΩ από την μουσική να με εκπλήξει.
Αναρωτιέμαι εάν η Αζίζα παίζει τη κλασική μουσική του 21 αιώνα, εάν το Orchestrion Project είναι η μουσική του 21 αιώνα...τα μπλούζ δεν μου προκαλούν καμμία ερώτηση. Μόνο ένα χαμόγελο για τις μνήμες του παρελθόντος...ναι αλλά πιά είμαι 52 και ο κόσμος προχωράει...
μακάρι λοιπόν, να μας το δείξετε και τη Παρασκευή στο ΑΙγάλεω...και να μην είναι μία από τα ίδια...
- Μηνύματα
- 12,681
- Πόντοι
- 38
Σάββατο 25/9 και Κυριακή 26/9.marathon είπε:να μας το δείξετε και τη Παρασκευή στο ΑΙγάλεω......
Κρίμα να πας από Παρασκευή.
Θα πιαστεί ο κώλος σου.
- Μηνύματα
- 12,681
- Πόντοι
- 38
Το blues δεν προβάρεται....marathon είπε:Θα έρθω να δώ τις πρόβες... ;D
- Μηνύματα
- 12,681
- Πόντοι
- 38
Στης καρδιάς μου τις κερκίδες,
είστε πάντα πρώτη θέση. (από Λα μινόρε .......... πάλι)
Αλλά και με τις πραγματικές, κάτι θα κανονίσουμε. ;D
Μη ξεροσταλιάζεις παππού.
είστε πάντα πρώτη θέση. (από Λα μινόρε .......... πάλι)
Αλλά και με τις πραγματικές, κάτι θα κανονίσουμε. ;D
Μη ξεροσταλιάζεις παππού.
- Μηνύματα
- 1,818
- Πόντοι
- 1,038
100% μαζί σου σ'αυτό. Το στοιχείο του απρόβλεπτου πάντα με συνάρπαζε και το κυνηγάω. Το ζήτημα όμως παραμένει. Αποζητάς το καινούργιο, το φρέσκο, το καινοφανές εκεί που εσύ επιλέγεις να κοιτάξεις, εκεί που εσύ πιστεύεις πως συντελούνται κοσμογονίες (λέω τώρα...). Εγώ βρίσκω τέτοια στοιχεία στον Alvin Hart, τον Otis Taylor, τους Fathead αλλά και στον Ronnie Earl, που παρότι παίζει τα ίδια πράγματα εδώ και πολλά χρόνια -για να μη πω πάντα- με καθηλώνει με τη νέα του δουλειά Spread the Love.marathon είπε:Αλλά ώς επαγγελματίας ακροατής και (τελείως) ερασιτέχνης μουσικός τα τελευταία 35 χρόνια, ΑΠΑΙΤΩ από την μουσική να με εκπλήξει.
μακάρι λοιπόν, να μας το δείξετε και τη Παρασκευή (Σαββατοκύριακο) στο ΑΙγάλεω...και να μην είναι μία από τα ίδια...
Σε προσωπικό επίπεδο δεν έχω τέτοια διάθεση, τουλάχιστον όχι τώρα. Ιδέες υπάρχουν αλλά η πραγμάτωση τους μοιάζει ανέφικτη επι του παρόντος...
Παρόλα αυτά, σε ό,τι με αφορά, ποτέ δεν είναι μία απο τα ίδια 8)...
Το ερώτημα παραμένει:
Γιατί ο Robert Johnson στο περίφημο Crossroads blues έχει τέτοια πρεμούρα να τον πάρει κάποιος απο το σταυροδρόμι;
Και είναι σοβαρό, όσο κι αν χαριτολογούμε...κανείς;
- Μηνύματα
- 12,681
- Πόντοι
- 38
Αλληγορικό είναι. Ερμηνείες πολλές.
Ίσως που δεν θέλει να επιλέξει τον διάβολο και τα ακκόρντα του.
Ίσως γιατί αν σε έβρισκαν μόνο, μαύρο βραδιάτικα σε κάναν strange fruit...
Εγώ είμαι περισσότερο (λόγω της απώλειας του παιδιού του και της γυναίκας τους) στην αναζήτηση λύτρωσης σε αυτή την soulless αναζήτηση.
Βαθύ or what ?
Ίσως που δεν θέλει να επιλέξει τον διάβολο και τα ακκόρντα του.
Ίσως γιατί αν σε έβρισκαν μόνο, μαύρο βραδιάτικα σε κάναν strange fruit...
Εγώ είμαι περισσότερο (λόγω της απώλειας του παιδιού του και της γυναίκας τους) στην αναζήτηση λύτρωσης σε αυτή την soulless αναζήτηση.
Βαθύ or what ?
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
