Σκέψεις ατάκτως ερριμμένες για το Blues εδώ και σήμερα

[pascal]

Καλά, συζητάμε τώρα αν η φράση "i've got the blues" έχει ΕΝΑ νόημα, απολύτως κατανοητό και παραδεκτό από το 90% των ανθρώπων- εξαιρουμένου του 10% των λοβοτομημένων;

paralysis by analysis, κύριοι.

 

[Jazzjoker]

Δυστυχώς, όλα όσα γνωρίζουμε για την ανθρώπινη ψυχολογία, δεν επιβεβαιώνουν αυτό που λες. Οπότε, η απαιτείς να δεχτούμε ότι είσαι εξαίρεση (το οποίο ευχαρίστως ας δεχθώ διότι δε σημαίνει ότι κάνω λάθος στα υπόλοιπα που έγραψα), ή δεν έχεις παρατηρήσει προσεκτικά την εκάστοτε ψυχολογία σου, ή σου συμβαίνουν συχνά παράξενα και ακραία πράγματα οπότε εναρμονίζεσαι με αυτά απολύτως.

Αγαπητέ trolley, έχεις δίκιο. Και επίσης ξέρεις ότι με την παραπάνω λογική ΟΥΔΕΜΙΑ δήλωση που αφορά αφηρημένες έννοιες μπορεί να είναι απόλυτα αληθής. Αν το πάμε ένα βήμα παραπέρα, ΟΥΔΕΜΙΑ δήλωση μπορεί να είναι απόλυτα αληθής γενικώς. Χαθήκαμε όμως και δε συζητάμε για μπλουζ.

 

[kostas80]

λοιπόν jazz άκου :

την επόμενη φορά που θα γίνει μια στραβή και είσαι χάλια με τα μούτρα ως το πάτωμα ...

θα τα βάλεις κάτω ρε παιδί μου .... θα σκεφτείς : μηπως ρε παιδιά ταυτόχρονα μου συμβαίνει και κάτι καλό και δεν είμαι τόσο χάλια τελικά ?

Ρε μπας και είμαι πχ : 70% χάλι και 30% μια χαρούλα ?

και τότε θα καταλάβεις τι πραγματικά σου συμβαίνει  ;D

 

[dmilo]

Παρατηρώ πως το θέμα έχει μεταβληθεί και από "σκέψεις για το μπλουζ" έγινε "σχέση μουσικής και συναισθηματικού κόσμου"...

Για το νέο θέμα, λοιπόν, η (ως τώρα) άποψή μου είναι πως σύνθεση της "σούπας" των ανθρώπινων συναισθημάτων είναι διαρκώς μεταβαλλόμενη. Επομένως, έχει δίκιο ο τρόλεϊ λέγοντας πως "ποτέ κάποιος δεν νιώθει ΜΟΝΟ κάτι". Προσθέτω όμως πως το συναίσθημα το οποίο κυριαρχεί ανάμεσα στα άλλα, κάτι το οποίο συμβαίνει και αυτό συνεχώς, είναι αυτό που καθορίζει την εκάστοτε διάθεση του ατόμου. Ο μουσικός λοιπόν, ως εκτελεστής, ασχολείται μεν διανοητικά με το τεχνικό θέμα της εκτέλεσης ενός έργου, παράλληλα όμως άγει και άγεται από αυτό, μεταβάλλοντας ο ίδιος την σύνθεση της "σούπας" του και επηρεάζοντας ο ίδιος την διάθεση και την ψυχολογία του. Η μεταβολή αυτή, όταν είναι έντονη, σαφέστατα επηρεάζει και τους ακροατές του (και ακόμα περισσότερο όταν υπάρχει και η οπτική επαφή). Από αυτήν την άποψη, λοιπόν, η μουσική όντως εκφράζει συναίσθημα (του εκτελεστή) και παράλληλα επηρεάζει και την συναισθηματική διάθεση του εκάστοτε ακροατή.

Αναφορικά με το μπλουζ, τώρα. Βάζοντας στην άκρη οποιαδήποτε τεχνικά θέματα (αρμονίες, τεχνική, όργανα, ήχους κ.λπ.), είναι ένα είδος μουσικής όπως όλα τα άλλα. Έχει αξιόλογους μουσικούς/εκτελεστές/συνθέτες και εξαιρετικά τραγούδια/ορχηστρικά, όπως έχει και τα αντίστοιχα απαράδεκτα. Όπως και η τζαζ, η ποπ, η κλασική, η οποιαδήποτε παραδοσιακή μουσική.

Η ενασχόληση της μεγάλης μάζας των εκκολαπτόμενων μουσικών με αυτό το είδος οφείλεται κατά τη γνώμη μου στην λανθασμένη πεποίθηση πως η μπλουζ μουσική είναι εύκολη στην εκτέλεσή της γιατί οι πρωτομάστορές της "απλά γρατσουνούσαν τις χορδές και παίζαν μόνο 3 ακόρντα". Αυτό είναι και το λάθος. Όλα τα είδη της μουσικής εξελίσσονται διαρκώς και προσαρμόζονται στην εκάστοτε πραγματικότητα, επομένως και το μπλουζ έχει, μετά από τόσα και τόσα χρόνια, ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της μονόχορδης κιθάρας και του παντζουριού και έχει αποκτήσει μια νέα δυναμική. Έχει εμπλουτιστεί με στοιχεία από άλλα είδη μουσικής και έχει, αντίστοιχα, επηρεάσει άλλα τόσα. Επομένως για να πει κάποιος στις μέρες μας ότι ασχολείται με το μπλουζ, και ειδικότερα το σύγχρονο μπλουζ, θα πρέπει να είναι κάτι ΑΛΛΟ από μια απομίμηση του Muddy Waters, του John Mayall, του B.B. King, του Gary Moore.... ή, από την άλλη, αν το επιλέξει, να γίνει ένας αξιόλογος εκτελεστής και διασκευαστής των παλιών κλασικών κομματιών, όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αυθεντική τους εκτέλεση, χωρίς φιοριτούρες και φρου φρου.

Διότι την μ@@@@@ ουδείς εμίσησε, τον μ@@@@@ όλοι.

 

[RayDTutto]

Την αυθεντική εκτέλεση ποιού όμως; Αν δεις, τα περισσότερα "μεγάλα" μπλουζ έχουν τόσες εκτελέσεις όσες τα χρόνια του B.B.

 

[AndyC]

Οπως πολυ σωστα λεει ο dmilo, οι "νεοι", "εκκολαπτομενοι" εχουν αυτη την εντυπωση...

Αυτη ειχα κι εγω οταν ημουν πιτσιρικας...

Οταν ομως πηγα να βγαλω Lightning Hopkins (Trouble No More) και ειδα οτι επαιζε συγχορδιες diminished κλπ, καταλαβα πως μονο "ξεκουρδιστος" δεν ηταν.

Επισης τετοιοι παιχτες που υποτιθεται πως ηταν εκτος χρονου, βλεπεις εν καιρω πως απλα πηγαιναν τις αλλαγες, χρονικα, με βαση τους στιχους.

Εκτος αυτων ομως ο μεσος μαυρος αμερικανος εκεινης της εποχης, καθε αλλο παρα μουσικα αμμορφωτος δεν ηταν.

Δεν εννοω πως ειχε πτυχιο αρμονιας κλπ, αλλα οσο εχω διαβασει, απο την καταργηση της δουλειας και μετα, οταν μπορουσαν και οργανωνονταν σε δικες τους μικρες "κοινωνιες" ωστε να εχουν τις δικες τους εκκλησιες στις οποιες οπως ξερουμε ολοι, φανατικα πηγαιναν καθε κυριακη, λειτουργουσαν και μαθηματα (εμπειρικα) μουσικης για τα παιδακια.

Οποτε στην ηλικια των 10 ετων περισσοτερες γνωσεις ειχε ενα παιδι εκει, παρα εδω το 2010 οπου στα περισσοτερα σχολεια δεν υπαρχει καν δασκαλος μουσικης ουτε στο λυκειο (τουλαχιστον εγω μια χρονια μονο ειχα στ γυμνασιο)...

Για την εγχωρια μουσικη σκηνη, καλυτερα να μην αναφερθω, καθως εκτος ελαχιστων (2-3) εξαιρεσεων, οι υπολοιποι, ορθοτατα οπως ειπωθηκε, τουλαχιστον μαϊμουδιζουν...

 

[gdevelek]

Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μία στιγμή στην 45 χρονη ζωή μου, όπου ο συναισθηματικός μου κόσμος να μην ήταν ένα ποτ-πουρί συναισθημάτων και διαθέσεων. ΠΟΤΕ δεν ήμουν μόνο χαρούμενος, ή μόνο λυπημένος ή μόνο οτιδήποτε. ΠΑΝΤΑ υπάρχει ένα μείγμα

γι' αυτό και υπάρχουν blues τραγούδια με λιγώτερη ή περισσότερη "λύπη/θλίψη", μάλιστα είχα ακούσει γνωστό μαύρο μπλουζίστα να αναφέρεται στα "κεφάτα" και "μπιτάτα" blues τραγούδια ως "happy blues"

Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν γράψει αξιοπρεπή ερωτικά τραγούδια.

αυτό δεν σημαίνει πως τα τραγούδια αυτά δεν αποτέλεσαν εξωτερίκευση ερωτικών συναισθημάτων

το αν σου/μου αρέσουν έχει να κάνει με το μουσικό ταλέντο του δημιουργού και φυσικά με το γούστο σου/μου, και όχι με το τι προσπαθούσε να εκφράσει αυτός

 

[ierissiotis]

Δε χρειάζετε να γίνουν καταστροφές ή να δουλεύεις στα χωράφια κτλ για να πείς i ve got the blues.Μπορεί να ξεκίνησε όλη η φιλοσοφία και θεματολογία του είδους έτσι αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει.Δηλαδή έχουν προχωρήσει.Οταν μετά απο χρόνια μελέτης (παιξίματος)στο συγκεκριμένο είδος πείς Now i am ready ,πάλι δεν θα είσαι. Όταν όμως φτάσεις σε ένα σημείο να μπορείς να κάνεις τη κιθάρα η το οποιοδήποτε όργανο προέκταση του εαυτού σου ,δηλαδή να  μπορείς να << μιλάς>> μέσω της κιθάρας και όχι απλά να παίζεις πεντατονικές τότε θα καταλάβεις απο μόνος σου ότι you 'got the blues.H μεταφορά των συναισθημάτων όταν μετατρέπετε σε παίξιμο απο καρδιάς είναι ότι πιο ωραίο ,και το ζητούμενο θέλω να πιστεύω.Αυτό συμβαίνει σε όλα τα είδη μουσικής,απλά στο blues όταν βγεί πραγματικά είναι κάτι το απίστευτο σε εκφραστικότητα,συναίσθημα κτλ.Είναι το είδος που σου επιτρέπει περισσότερο απο όλα τα είδη να βγάλεις τον εαυτό σου προς τα έξω.Mε λίγα λόγια όπως είχε πεί και ο μεγάλος Hendrix.Βlues is easy to play but hard to feel.Οποιος κατάλαβε ,κατάλαβε.OVER

 

[Jasemeister]

Don't tell me about the blues 


Yeah, you're a down and dirty blues man


Look-a-here


You play blues on blue guitar


According to the news man


As far as blues goes you a star


I'll admit you gettin' down there


But I'm down much deeper then you are

 


Yeah, you sing those songs of sorrow


But to me you just don't sound real


You say you're down enough to borrow


I must be down enough to steal


Now the blues ain't what you're singin'


The blues is what I feel

 


You tell me your love light is dimmin'


And how your old lady cheats


You go backstage with all the women


While I go back out on the street


Well, you know that you're a winnner


And you tell me you were born to lose


But please, please, please, don't tell me about the blues

 


You tell it like you're barefoot


And you're wearin' those hondred dollar shoes


Yeah, you can shuck and jive me all you wanna


But please, please don't tell me about the blues

 

 


Yeah, you tell me you a poor man


While you flashin' those ruby rings


But on a million dollar tour


Man, you can flash more than a goddamn thing


But it's me who's payin' my dues


So please, man, don't tell me about the blues

 

 

 

[AndyC]

ερωτηξις...

εχει νοημα η συνεχιση της κουβεντας αυτης?

η να επικεντρωθουμε στα αρχικα λεγομενα του audiokosta?

αμα ειναι ετσι να το τοποθετησουμε σε μια αλλη βαση πανω σε μια νοητη πλατφορμα του χωρου του χρονου*, οπως θα ελεγε και ο Βελτσος και σε ενα νεο προτσες εμπειρικων εκφρασεων...

*η μηπως του χρονου του χωρου...?

edit: με προλαβε ο ierissiotis καθως εγραφα...

Καθως πολυ σωστα ειχε πει και ο Miles Davis οταν τον ρωτησαν αν παιζει blues, ειχε απαντησει πως προερχεται απο σχετικα αστικη οικογενεια, οχι φτωχη, σπουδασε, ειχε την οικονομικη ανεση, ο πατερας του δεν ηταν σκλαβος, αλλα καταληγει με τη φραση πως "I can play some m/f blues..."

Στην τελικη ποιος ειπε οτι το blues ειναι μονο ερωτικα τραγουδια?

Η οτι ολοι πρεπει να εινια φτωχοι, εργατες, βαμβακοεργατες κλπ?

Ξερει κανεις τι δουλεια εκανε ο πατερας του Bloomfield? του Butterfield?

Ποσα λεφτα ειχαν? οτι τους ανηκε το μισο Σικαγο?

Μπορει να πει κανεις οτι δεν επαιξαν blues?

H οτι δεν μπορουσαν και απλα μαϊμουδιζαν?

 

[theoctapus]

Οποιαδήποτε προσπάθεια να αναλύσουμε την μουσική συναρτήσει συναισθημάτων ή/και τα συναισθήματα συναρτήσει της μουσικής, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε άλλη μια συζήτηση για γεμιστά (τα οποία παρεπιπτόντως πρέπει να ανακηρυχθούν στο φαγητό μασκότ του νοιζ).

Εδώ φιλόσοφοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες και απλοί άνθρωποι δεν έχουν καταλήξει σε ένα κοινό συμπέρασμα, εμείς στις μερικές δεκάδες σελιδών θα καταλήξουμε; Δεν νομίζω. Οπότε πρός τι το πάθος και η εμμονή; Η αγάπη υπάρχει παντού. Νιώστε την.  ;D

 

[Jazzjoker]

Η απάντηση είναι μάλλον σχετικά απλή και λύνει και την απορία (για όποιον την έχει) σχετικά με το πώς είναι δυνατόν καλοζωισμένοι (sic) μουσικοί να μπορούν να παίξουν μπλουζ και να σου σηκώνεται η τρίχα.

Είναι θέμα αυστηρά εσωτερικών διεργασιών. Γεγονός είναι ότι εξωτερικοί παράγοντες μπορούν να προκαλέσουν/επισπεύσουν αυτές τις διαδικασίες. Σε καμία περίπτωση όμως η απουσία τους σημαίνει ότι ο μουσικός είναι καταδικασμένος να παίζει βαρετά.

Εν ολίγοις είναι πολύ περισσότερο θέμα χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας παρά συνθηκών.

 

[spy]

Εχω και 'γω κοιμηθεί ακούγοντας άθλιους δίσκους αλλά το τελευταίο μου μεγάλο χασμουρητό το έριξα ακούγοντας τους Mogwai

Τελικά, δεν είμαι μόνος σ' αυτό τον κόσμο (εδώ και χρόνια αισθάνομουν άσχημα νομίζοντας ότι είμαι ο μοναδικός που δεν θεωρεί τους Mogwai ισάξιους του Mozart).

 

[audiokostas]

Στην τελικη ποιος ειπε οτι το blues ειναι μονο ερωτικα τραγουδια?

Η οτι ολοι πρεπει να εινια φτωχοι, εργατες, βαμβακοεργατες κλπ?

Ξερει κανεις τι δουλεια εκανε ο πατερας του Bloomfield? του Butterfield?

Ποσα λεφτα ειχαν? οτι τους ανηκε το μισο Σικαγο?

Μπορει να πει κανεις οτι δεν επαιξαν blues?

H οτι δεν μπορουσαν και απλα μαϊμουδιζαν?

Δεν νομίζω ότι η κοινωνικοοικονομική ανάλυση του blues γίγνεσθαι έχει πλέον νόημα.

Γιατί να αναλύσω την αστική ή αγροτική σημερινή τους προέλευσή ή το οικονομικό τους status;

Κάνω κάτι αντίστοιχο στην Jazz, στη ποπ, ροκ, πανκ ;

Το blues είναι μια μουσική φόρμα. Θέλετε του κατεστημένου; Πέστε το έτσι αν και δεν το βλέπω έτσι. Μέσα από αυτή τη φόρμα υπάρχει μια έκφραση. Όχι απαραίτητα μόνο η θλίψη και η μιζέρια.

Ναι, δεν θα έλεγα ότι ο στίχος είναι το δυνατό της κομμάτι. Αλλά θα μπορούσε.

Ναι, δεν έχει μουσικές εκπλήξεις αλλά it's been known to happen.

Έχει όμως κάποια συστατικά που απαρτίζουν τον εσωτερικό ρυθμό και η σωστή δοσολογία αυτών μπορεί να φέρει και ένα επιτυχές αποτέλεσμα/συνταγή.

Σίγουρα βέβαια, όλοι καλάρουνε μα δε βγάζουν όλοι ψάρια.  

Από την άλλη δεν διαφωνώ, αρχής γενομένης σε ένα γκρουπ, με τον "μαϊμουδισμό"/αντιγραφή. Δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Αν δεν ξέρεις το πριν και που πατάς τώρα, πως θα μάθεις για το που θες να πας.

Απλώς η αέναη επανάληψη των ίδιων και των ίδιων επί σειράααα ετών από τα ίδια γκρουπ, αυτό είναι που με εκπλήσσει.

 

[skantzos]

Υπάρχουν και καινούρια ονόματα (π.χ. Corey Harris, Bonamassa, Derek Trucks, Black Keys, Mofro, White Stripes -θου Κύριε τω στόματί μου-, Adegbalola, Tedeschi, Keb Mo, Castro,  κλπ ) και παλιά που ξαναγυρνάνε (Mavis Staples, Burke, Hammond, Koko κλπ) αλλά και Ελληνικά συγκροτήματα με προσωπική δουλειά, οι οποίοι με περισσότερο η λιγότερο ποσοστό blues μέσα στις συνταγές τους, εκφράζουν και εκφράζονται με σύγχρονο (και πλέον σε μεγαλύτερο βαθμό λευκό και αστικό) τρόπο.

Κρατάω τα ονόματα γιατί από καιρό ήθελα να κάνω θέμα για σύγχρονους μπλουζάδες. Όποιος έχει να συνεισφέρει σε αυτή την κατεύθυνση ευχαρίστως να τον ακούσουμε.

Μάλλον ανήκω στην κατηγορία που βέβαια έχει μείνει λίγο πίσω γιατί από τα ονόματα που αναφέρεις ξέρω μόνο το Bonamassa  :. Και αν και εγώ καμιά φορά βαριέμαι το blues πια, στο live του εγώ και η παρέα μου που δεν είχε καμία σχέση με το είδος περάσαμε υπέροχα.

 

[AndyC]

Ναι, δεν θα έλεγα ότι ο στίχος είναι το δυνατό της κομμάτι. Αλλά θα μπορούσε.

Με συγχωρεις φιλε Κωστα, αλλα διαφωνω.

Αυτο ειναι κατι που ισχυει στις μερες μας οπου η πλειοψηφια των blues κομματιων συχνα παραπεμπει σε καψουροτραγουδα.

Καποια αν μεταφραζοντουσαν θα ηταν ενα κι ενα ραμμενα για "λαϊκες" επιτυχιες.

Το blues ομως ειχε και εχει, δυστυχως σε μικροτερη κλιμακα, πολυ δυνατο στιχο, συχνα με παραβολες, αλλα εχει.

Δηλαδη με κομματια τυπου I live the life I love του Dixon, μεχρι Preachin' Blues του Son House και Double Trouble του Otis Rush, βλεπεις κατι τετοιο.

Συμφωνω ομως οτι μια τραγικη πλειοψηφια σημερα περιγραφει αλλα πραγματα.

Δηλαδη, μ'αρεσει ο Bonamassa, αλλα εχει εναν αξιομνημονευτο στιχο?

Ενταξει, εναν θα εχει (Colour and Shape), αλλα γενικα δεν ξεχωριζει η δε σου μενει γι'αυτο.

Εαν το θετεις ετσι συμφωνω απολυτα μαζι σου. Γενικα ομως ειχε καποτε και καποιοι εχουν ακομα "δυνατο" στιχο.

Απλώς η αέναη επανάληψη των ίδιων και των ίδιων επί σειράααα ετών από τα ίδια γκρουπ, αυτό είναι που με εκπλήσσει.

Γι'αυτο επισης ειπα οτι δεν θελω να ασχολουμαι με την εγχωρια σκηνη.

Η τραγικη πλειοψηφια οχι απλα μαϊμουδιζουν, αλλα δεν παραγουν τιποτα.

Και μιλαω για μπαντες οι οποιες επι 20+ χρονια εχουν κυκλοφορησει 1 δισκο και περαιτερω ειναι απλα ενα juke-box για τους πελατες του εκαστοτε μαγαζιου.

Ευτυχως παρατηρω τελευταια με την ανοδο του net κλπ, πως οι πιτσιρικαδες ψαχνουν, ψαχνονται και ξυπνανε και δεν υποστηριζουν τετοια σχηματα, που συχνα αποτελουνται απο ατομα που εχουν μεταφερει την νοοτροπια του δημοσιου υπαλληλου ακομα και στη μουσικη αυτη...

 

[audiokostas]

Νομίζω ότι λέμε το ίδιο. 

 

[AndyC]

Χαιρομαι.

Απλα ειναι κριμα, γιατι θα μπορουσαμε, αναλογικα με το μεγεθος της χωρας, να ειχαμε πολυ καλυτερη σκηνη απο ο,τι εχουμε...

Μια-δυο καλες μπαντες δηλαδη και τους υπολοιπους να μη γεμιζουν ουτε ταξι και καποιους "αναγκαστικα" να ονομαζουμε blues γκρουπ για να φαινομαστε πολλοι...

 

[dmilo]

Τελικά, δεν είμαι μόνος σ' αυτό τον κόσμο (εδώ και χρόνια αισθάνομουν άσχημα νομίζοντας ότι είμαι ο μοναδικός που δεν θεωρεί τους Mogwai ισάξιους του Mozart).

Να πω την αμαρτία μου, πρώτη φορά τους άκουσα σήμερα, γιατί τους αναφέρατε τρεις φορές.

Μέχρι τούδε ήμουν με την εντύπωση ότι Mogwai είναι κάτι χαριτωμένα χνουδωτά ζωάκια που δεν ταΐζονται μετά τα μεσάνυχτα.

Λέω να συνεχίσω να έχω την ίδια εντύπωση

Κρατάω τα ονόματα γιατί από καιρό ήθελα να κάνω θέμα για σύγχρονους μπλουζάδες. Όποιος έχει να συνεισφέρει σε αυτή την κατεύθυνση ευχαρίστως να τον ακούσουμε.

Aς πούμε, ο John Nemeth:

 

[faltsoo]

αυτος ειναι ο NEMETH

του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ?

;D