Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερός που είμαι μέλος του noiz, και δεν κάνω επ' ουδενί λόγω πλάκα. Οι απόψεις που παρατέθηκαν στο συγκεκριμένο θέμα ήταν πολύ διαφωτιστικές και, όπως λέει και ο yameth, όλες σεβαστές. Βέβαια το θέμα ξεκίνησε από αλλού, και ακολούθησε μια διαδρομή καγκουρώ, πιάνοντας (και αφήνοντας) και πάρα πολλά άλλα, συναφή, θέματα, με έναν πολύ ωραίο τρόπο....
Επανέρχομαι για να σχολιάσω κάτι που έγραψα στην πρώτη σελίδα:
dmilo είπε:
Η πνευματική ιδιοκτησία, κατά την άποψή μου, υπήρχε και θα υπάρχει στο διηνεκές.
Ο σαφής τρόπος "περιχαράκωσής" της και απόδοσης των δικαιωμάτων στον δικαιούχο, έπαψε να υπάρχει από τη στιγμή που κάθε είδους "μέσο" μεταφοράς της ιδιοκτησίας αυτής (χαρτί, βινύλιο, μουσαμάς, κλπ) αφομοιώθηκε σε ένα νέο μέσο: το αρχείο δεδομένων.
Γιαυτό πιστεύω πως υπάρχει και το σχετικό μπάχαλο... Προσοχή, δεν είμαι κατά της τεχνολογίας, ίσα ίσα.
Η "ιδιοκτησία" ενός δημιουργού στο έργο του είναι, όπως είπαν και άλλοι, σαφής, συγκεκριμένη και μη αμφισβητίσιμη. Βάζω τη λέξη "ιδιοκτησία" σε εισαγωγικά, γιατί όπως και να το κάνουμε, όταν μιλούμε για την δημιουργική έκφραση του πνεύματος ενός ανθρώπου, είναι άκομψο να την θεωρήσουμε ως προϊόν. Η θεώρηση αυτή αρχίζει να ισχύει, όπως και η έννοια της ιδιοκτησίας, από τη στιγμή που ο δημιουργός αυτός αποφασίσει να κοινοποιήσει την δημιουργία του στο ευρύ κοινό. Μπορεί να την παραχωρήσει αυτούσια στο κοινό χωρίς αντάλλαγμα, μπορεί να την παραχωρήσει έναντι κάποιου αντιτίμου, ή ακόμα μπορεί να παραχωρήσει (όπως και συμβαίνει συνήθως)
μόνο το δικαίωμα χρήσης, είτε δωρεάν, είτε επί πληρωμή.
Άρα (μιλώντας αποκλειστικά και μόνο για μουσική, γιατί αυτό ενδιαφέρει το noiz):
Ο δημιουργός αναγνωρίζεται ασυζητητί ως ο έχων την κυριότητα του παραγόμενου μουσικού έργου του.
Ο δημιουργός, είτε μόνος του είτε μέσω άλλων διαύλων (π.χ. δισκογραφικές, internet stores κ.λπ.) διανέμει το δικαίωμα χρήσης του παραγόμενου έργου του στο ευρύ κοινό, είτε δωρεάν είτε με κάποιο αντίτιμο. Το αντίτιμο αυτό υπολογίζεται, τις περισσότερες φορές, λαμβάνοντας υπ' όψιν το κόστος παραγωγής/διανομής του συγκεκριμένου έργου.
(Προσοχή: Μιλάω για δικαίωμα χρήσης. Ποτέ κάποιος δημιουργός δεν παραχωρεί ΑΥΤΟΥΣΙΟ το έργο του με πλήρη ελευθερία στο κοινό. Για παράδειγμα, κομμάτια που είναι διασκευές άλλων ή έχουν αποσπάσματα από άλλα έργα,
απαιτούν τη σύμφωνη γνώμη του αρχικού δημιουργού.)
Τέλος,
Ο δέκτης (ο καταναλωτής) οφείλει να συμπεριφέρεται σαν έννομος πολίτης.
Τελεία.
Αυτό.
Επομένως, ξαναγυρνώντας στο αρχικό post του skantzos,
Όπως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα βλέπω ότι η πνευματική ιδιοκτησία πλησιάζει ενα μεγάλο μετασχηματισμό ή και στο ιστορικό της τέλος.
και συνδυάζοντας τα δικά μου γραφόμενα, η ιδιοκτησία του δημιουργού στο έργο του (ή αλλιώς, πνευματική ιδιοκτησία) ούτε μεταβάλλεται, ούτε πλησιάζει σε κάποιο τέλος. Αυτό που ήδη έχει αλλάξει και συνεχίζει να αλλάζει, είναι ο τρόπος που το έργο φτάνει από τον δημιουργό στον καταναλωτή. Ο marathon ανέφερε ότι από τη στιγμή που έγινε η πρώτη ψηφιοποίηση, έπαψε να υπάρχει πνευματική ιδιοκτησία. Θα διαφωνήσω σε δύο σημεία: Πρώτον, αυτό που έπαψε να υπάρχει είναι ο έλεγχος από τον δημιουργό και το διανομέα της διακίνησης της συγκεκριμένης πνευματικής ιδιοκτησίας, όχι η ιδιοκτησία αυτή καθ' εαυτή. Δεύτερον, αυτό συνέβη από τη στιγμή που βρέθηκε ένας εύκολος τρόπος αντιγραφής του μέσου αναπαραγωγής (π.χ. από βινύλιο σε μαγνητοταινία και, αργότερα, σε κασέτα). Η ψηφιοποίηση, η ενοποίηση δηλαδή όλων των φορμάτ σε ένα μέσο, έκανε τα πράγματα ακόμα πιο απλά.
Το θέμα λοιπόν που συζητούμε εδώ είναι, κατά την άποψή μου, το με ποιον τρόπο οι τεχνολογικές εξελίξεις επηρρεάζουν
τη διανομή και χρήση της πνευματικής ιδιοκτησίας ενός καλλιτέχνη και όχι την ιδιοκτησία. Αυτή λοιπόν η διανομή είναι που πλησιάζει σε μεγάλο μετασχηματισμό. Και πρέπει να γίνει αυτός ο μετασχηματισμός, αλλιώς η νέα κατάσταση θα δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα, και στις εταιρείες αλλά ακόμα περισσότερο στον ίδιο τον καλλιτέχνη που μοχθεί για το έργο του.
Αναφορικά με την ΑΕΠΙ, τώρα, θεωρώ απαραίτητο να υπάρχει ένας ελεγκτικός μηχανισμός ο οποίος θα προασπίζεται τα δικαιώματα του καλλιτέχνη και θα του αποδίδει αυτά που πρέπει, αρκεί να δουλεύει σωστά. Δεν αμφισβητώ ούτε τον Ηλία, ούτε τον Superfunk. Και οι δύο έχουν δίκιο. Για τον ένα, ο μηχανισμός δουλεύει και του εξασφαλίζει τα προς το ζην. Για τον άλλο, ο μηχανισμός είναι απάνθρωπος και απαξιωτικός και επέλεξε να μην συμμετέχει. Υπάρχει τρόπος να αλλάξει ο μηχανισμός αυτός και να γίνει σωστότερος, λαμβάνοντας υπ' όψη και όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις, αλλά για αυτό δεν μπορώ να προτείνω λύσεις γιατί δεν γνωρίζω...
Δεν είμαι μουσικός, αλλά λόγω δουλειάς έχω σχέση με πάρα πολλούς μουσικούς και έχω διαμορφώσει αυτήν την άποψη μετά από πολλές πολλές συζητήσεις μαζί τους...
Συγνώμη για την μακρυγορία, αλλά φεύγω για τις διακοπές μου και τα είπα όλα μαζεμένα
