Πάντως για να μην μπλέκουμε το θέμα, δεν μιλάω για πνευματικά δικαιώματα και έσοδα, ούτε καν για λεφτά. Αλλά για το ποιος είναι ο παράγων/ παράγοντες που καθορίζουν το πώς ακούγεται ένα συνολικό πόνημα/μουσικό κομμάτι. Οπότε δεν με απασχολεί ο στίχος, άσχετα αν θεωρώ κι εγώ ότι δεν αξίζει ΜΕΤΗΝΓΚΑΜΪΑ να μοιραστεί μισά-μισά την πίτα για κάτι που αν δεν υπήρχε η μουσική για αυτό δεν θα ενδιέφερε κανέναν απολύτως τί έχει να πει ο "ποιητής".
Όταν φερ' ειπείν, μια μπάντα μπαίνει στο studio να "τζαμάρει" κομμάτι που έφερε ένα μέλος, δεν έχουν όλοι δικαίωμα να θεωρούνται κομμάτι του ηχητικού παζλ, δημιουργικά μιλώντας? Δηλ. οκ, να καταλάβω, αν είσαι ο Prince ή ο Lenny Kravitz που τα γράφουν και τα παίζουν όλα μόνιτς οπότε τα του κρέντιτορς τω κρέντιτι. Mε αφορμή, προσφάτως την ακρόαση ορισμένων κομματιών και ενός δίσκου που έλιωσα στο CD player όταν βγήκε αλλά προσφάτως ξανα-ανακάλυψα πολλά από τα παιξίματα που δεν είχα παρατηρήσει σε πρώτη ανάγνωση (το New York του Lou Reed), βρέθηκα με την απορία, ποιος ήταν ο κιθαρίστας που έπαιξε. Την ίδια απορία όταν προσφάτως θυμήθηκα τον Bryan Adams και τον καταπληκτικό κιθαρίστα του, που νομίζω είναι σχεδόν από την αρχή μαζί. Δεν ήξερα το όνομά του. Κι όμως έχει γράψει απίστευτα εύστοχα θέματα και εξαιρετικά μοτίβα και solo σε όλες τις δουλειές του Adams. Όταν ένας κιθαρίστας( ή πνευστός, ή κρουστός) δηλ. γράφει ένα solo για κάποιο κομμάτι, δεν είναι αυτό μέρος της σύνθεσης?
