Πάντως επαναλαμβάνω, μην το μπλέκετε με νομικά και με δικαιώματα/ξημερώματα, τυπικά κλπ. Το θέμα το προσεγγίζω καθαρά με τη λογική του διάσταση που είναι το πώς καταλήξαμε να αναγνωρίζουμε ως "συνθέτες" ή "δημιουργούς" ενός μουσικού κομματιού τους φέροντες το όνομά τους μεν, αλλά και τη χάρη που του προσδίδουν οι μουσικοί που απαρτίζουν το σύνολό του. Τα riffs, τα hooks, τα μοτίβα, τις χροιές, τα υπόβαθρα, τη ρυθμική αγωγή και το groove, τα εκατοντάδες μικρά πράγματα (που σιγά μην τα σκεφτονται οι ντίβες αυτά) που απαρτίζουν ένα και ενιαίο σύνολο. Το μουσικό κομμάτι.
Και το λέω γιατί πάντα, ως ερασιτέχνες, έτσι αντιμετωπίζαμε τα κομμάτια. " Α , πάμε ρε συ να τζαμάρουμε το κομμάτι σου? Πάμε το σουινγκάκι του Nτεσαγί, ή τη μπαλάντα του Παπέν" (τυχαία ονόματα μελών μπάντας) Σαν να έχει εντυπωθεί (λανθασμένα κατά την άποψή μου) ότι αυτός που φέρνει τη μελωδία (και το στίχο) είναι κατ' αποκλειστικότητα ο "συνθέτης". Σαν μια "ατυπη" συνθήκη πατρότητας. Και ότι θα πρέπει ο μουσικός που έχει συνεισφέρει, να κάνει νύξη περί συμ-πατρότητος, αλλιώς ο "φέρων το σκαρίφημα στην πρόβα" αυτοστέφεται ένας και μοναδικός δημιουργός (ή συνδημιουργός με τον στιχουργό). Πάντα είναι στο χέρι των μπαντών και στις σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και πάντα όχι. Γιατί έχει δημιουργηθεί αυτό το στρεβλό κατά τη γνώμη μου αυτονόητο. Το ότι ο Springsteen πλήρωνε μισθουλάκο τους μουσικούς του δεν μου λέει κάτι. Μπορούσε ΚΑΙ να τους πληρώνει και να τους ΤΥΠΩΝΕΙ.
Δεν με ενδιαφέρει ποια ονόματα θα γράφουν τα συμβόλαια και οι εταιρείες απόδοσης δικαιωμάτων. Με ενδιαφέρει τι γράφει στο συνοδευτικό υλικό και την υστεροφημία ενός μουσικού έργου (εξώφυλλα, εκτυπώσεις, δελτία τύπου, τίτλοι video, word of mouth).
