Μαμά, πότε η κιθάρα είναι... ''κουπί''?

[marathon]

Εγώ είχα παίξει με Gibson lp standard που ήταν χειρότερη απο epiphone.

...και φταίγανε τα ξύλα?

 

[John Goumis]

Πάλι στο βάρος των ξύλων θα πάει η κουβέντα, που είναι και ο πιο τυχαίος παράγοντας.

Στις les paul πχ ξέρουμε οτι κόβονται τα σώματα, ζυγίζονται και ανάλογα με το βάρος τους

μπαίνουν στα διάφορα μοντέλα. Στις vos τα περιθώρια βάρους είναι πολύ στενά όποτε

περιορίζονται πάρα πολύ οι ηχητικές διαφορές. Επίσης, περνάνε απο plek, ελαχιστοποιώντας

και τις διαφορές σε playability. Στις φτηνότερες σειρές είναι πιο χύμα τα πράγματα.

Αυτό είναι μια προσέγγιση...Έφερες λοιπόν σαν παράδειγμα τις Gibson, όπου όπως ανέφερες οι ακριβές VOS έχουν πιο μικρό range βάρους για μικρότερη διακύμανση ηχητικών διαφορών.

Γιατί όμως (σύμφωνα με τα λέγομενα διαφορων που έχουν εκφραστεί εδώ) στις φθηνότερες σειρές, μπορείς να βρεις ή μια καλή Gibson  ή μια ''σκουπίδι'' (στην ίδια σειρά μιλάμε πάντα, δηλαδή μεταξύ 2 faded, 2 studio ή 2 traditional, όχι μεταξύ τους) ενώ σε άλλες εταιρίες (π.χ. Fender) όοοολες οι classic player είναι καλές και συστήνονται ανεπιφύλακτα, όοοοολες οι am. std είναι καλές και συστήνονται ανεπιφύλακτα  κ.τ.λ. κ.τ.λ.....εκεί δηλαδή ''σκουπίδια'' δεν υπάρχουν? Όλα τα ξύλα ίδιο βάρος έχουν στις διάφορες Fender?

Σε αυτό με το βάρος συμφωνώ είναι ίσως ο μόνος αστάθμητος παράγοντας.Βεβαια μερικοί θα σου πουν ότι δε τους κάθεται η ίδια κιθάρα στο χέρι όπως αυτή που δοκίμασαν πχ.

Γιατί να μην τους κάτσει στο χέρι όμως σε σχέση με την ίδια που δοκίμασαν? Ας δει τί ρυθμίσεις έχει αυτή που δοκίμασαν και ας την σετάρει αναλόγως. Γιατί και πάλι να μην τους βολεύει μια ολόιδια κιθάρα?  

Εγώ που δεν βάζω τον εαυτό μου ούτε στους ημισοβαρούς παίχτες σαν κουπί εννοώ τις κιθάρες που δεν ανταποκρίνονται στο παίξιμό μου, που τις νιώθω σαν να έβαλα χορδές στο τραπέζι μου. Τώρα αν έχεις ορεξη να ψάχνεις μαγνήτες, καλή τύχη

Μιλάω για μια κιθάρα που να έχεις δοκιμάσει π.χ. στο σπίτι μου και να σε βολεύε τόσο στο παίξιμο όσο και στον ήχο-μαγνητες κ.τ.λ. Αν θα την παράγγελνες από το εξωτερικό την ακριβώς ίδια με κλειστά μάτια ή όχι. Όχι στα κουτουρού να δώσεις 2-3 χιλιάρικα για μια ακριβή κιθάρα που δεν δοκίμασες ποτέ, και εκ των υστερων να τις αλλάζεις μαγνήτες και λοιπά.

Μπορεί να μην υπάρχουν κιθάρες για πέταμα,αλλά σίγουρα υπάρχουν ακριβές κιθάρες που δεν αξίζουν τα λεφτά τους.

Εγώ είχα παίξει με Gibson lp standard που ήταν χειρότερη απο epiphone.

Έγραψα στην αρχή ότι ποτέ δεν κρίνω μια κιθάρα που δεν είμαι κατοχος, καθώς δεν την έχω κάνει το καλύτερο δυνατόν σετ-απ στα μέτρα μου. Αν ήμουνα κάτοχος π.χ. αυτών των δυο, μετά το ανάλογο (ίδιο) set-up θα τις συνέκρινα και θα έβγαζα το συμπέρασμά μου ως προς το ποιά είναι καλύτερη. Από το ποστ σου δεν είναι εμφανές υπό ποιες συνθήκες κάνεις αυτή τη σύγκριση(και τι ακριβώς κάνει την μια να υπερτερεί της άλλης).

Περιπτώσεις:

(ας υποθέσουμε ότι η epi είναι του '98 και η gb toy '92)

1) δεν κατέχω καμμία ή 1 από τις 2, (δηλαδή η μια τουλάχιστον έχει ''τυχαίο'' σετ απ) και η gb ήταν χειρότερη

2) κατέχω και τις 2, (και οι 2 είναι σεταρισμένες ) αλλά επειδή πιστεύω στα ξύλα, έτυχε η epi να είναι καλύτερη από την gb

3) κατέχω και τις 2 (και οι 2 είναι σεταρισμένες) αλλά επειδή δεν πιστεύω στα ξύλα, όλες οι epi του '98 είναι καλύτερες από όλες τις gb του '92

@ Marathon, Superfunk : Tελικά δεν μου είπατε, αν σας άρεσε η κιθάρα μου θα είχατε πρόβλημα να  πάρετε μια ίδια από το εξωτερικό? Αν όχι, γιατί?  8)

 

[Mike G]

Γιατί να μην τους κάτσει στο χέρι όμως σε σχέση με την ίδια που δοκίμασαν? Ας δει τί ρυθμίσεις έχει αυτή που δοκίμασαν και ας την σετάρει αναλόγως. Γιατί και πάλι να μην τους βολεύει μια ολόιδια κιθάρα?  

Σου έδωσα την άποψη μου,Pavlov's dog... ;D ;D

Αυθυποβολή. ''Α η τέλεια κιθάρα...μπαα δεν ήταν σαν εκείνη τη κιθάρα που δοκίμασα'' κάτι τέτοιο.

 

[bihlas87]

Γιατί όμως (σύμφωνα με τα λέγομενα διαφορων που έχουν εκφραστεί εδώ) στις φθηνότερες σειρές, μπορείς να βρεις ή μια καλή Gibson  ή μια ''σκουπίδι'' (στην ίδια σειρά μιλάμε πάντα, δηλαδή μεταξύ 2 faded, 2 studio ή 2 traditional, όχι μεταξύ τους) ενώ σε άλλες εταιρίες (π.χ. Fender) όοοολες οι classic player είναι καλές και συστήνονται ανεπιφύλακτα, όοοοολες οι am. std είναι καλές και συστήνονται ανεπιφύλακτα  κ.τ.λ. κ.τ.λ.....εκεί δηλαδή ''σκουπίδια'' δεν υπάρχουν? Όλα τα ξύλα ίδιο βάρος έχουν στις διάφορες Fender?

Tις les paul τις έφερα σαν παράδειγμα επειδή είναι γνωστό οτι γίνεται διαχωρισμός των

σωμάτων ως προς το βάρος, σαφώς και δεν είναι μόνο αυτές. Παλιότερα είχα για μισό χρόνο

μια strat american deluxe η οποία ζύγιζε σχεδόν όσο μια epi std plus που είχα, κοντά στα 4

κιλά μάλλον (δεν είχα ζυγαριά κουζίνας τότε ;D). Ο superfunk αν θυμάμαι καλά, είχε πει

οτί είχε μια πολύ ελαφριά, αψεγάδιαστη κατασκευή και ταστοδουλειά είχαν και οι δύο.

Έγραψα στην αρχή ότι ποτέ δεν κρίνω μια κιθάρα που δεν είμαι κατοχος, καθώς δεν την έχω κάνει το καλύτερο δυνατόν σετ-απ στα μέτρα μου.

+10

Δεν έχω δοκιμάσει πολλές κιθάρες για αυτό ακριβώς το λόγο, δεν βγάζω κανένα απολύτως

συμπέρασμα, ειδικά όσες βρίσκονται σε καταστήματα, είτε είναι ακριβές είτε φτηνές. Κοιτάω

μια κρεμασμένη κιθάρα, την κατεβάζω, την χαζεύω, την ζυγίζω, πιάνω δυό τρείς συγχορδίες

στον αέρα, κάνω μερικά bends για να δω το μέγεθος των τάστων και την αφήνω. Με ρωτάνε

αν θέλω να την ακούσω και λέω όχι, αφού δεν μπορώ να παίξω με σκουριασμένες 9ρες και

action 3mm στα καντίνια, τι συμπέρασμα να βγάλω για τον ήχο και μάλιστα με έναν ξένο

ενισχυτή σε ένα χώρο 20 φορές μεγαλύτερο απο το δωματιό μου?

 

[Mike G]

+10

Δεν έχω δοκιμάσει πολλές κιθάρες για αυτό ακριβώς το λόγο, δεν βγάζω κανένα απολύτως

συμπέρασμα, ειδικά όσες βρίσκονται σε καταστήματα, είτε είναι ακριβές είτε φτηνές. Κοιτάω

μια κρεμασμένη κιθάρα, την κατεβάζω, την χαζεύω, την ζυγίζω, πιάνω δυό τρείς συγχορδίες

στον αέρα, κάνω μερικά bends για να δω το μέγεθος των τάστων και την αφήνω. Με ρωτάνε

αν θέλω να την ακούσω και λέω όχι, αφού δεν μπορώ να παίξω με σκουριασμένες 9ρες και

action 3mm στα καντίνια, τι συμπέρασμα να βγάλω για τον ήχο και μάλιστα με έναν ξένο

ενισχυτή σε ένα χώρο 20 φορές μεγαλύτερο απο το δωματιό μου?

Πολύ ενδιαφέρον αυτό και ισχύει σχεδόν παντού για τα όργανα της βιρτίνας και όχι μόνο.Και θέτω το εξής ερώτημα.Πως μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα όταν δοκιμάζουμε ένα όργανο σε αυτήν την κατάσταση?Ας το δούμε και ανεξάρτητα από τον ήχο...Από θέμα αίσθησης στο χέρι.Αν η κιθάρα είναι ασετάριστη αυτό ενδεχομένως δε θα μας οδηγήσει και σε λανθασμένο συμπέρασμα ότι ''δεν μας βολεύει'' ενώ αν ήταν σεταρισμένη θα ερχόταν γαντι?Τι μπορούμε να κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση?Ζητάμε να τη σετάρουν εκείνη την ώρα?Πριν την άφιξη μας ενδεχομένως?Το κάνουμε εκείνη τη στιγμή μόνοι μας (στο βαθμό που γίνεται τέλος πάντων?).

Ρωτάω επειδή σε κάποιες μέρες θα κατέβω τρίμη να δοκιμάσω μερικές ibanez και μάλλον φοβάμαι ότι θα παίζω κιθάρα με 10cm action.Εμένα μου άρεσει το αρκετά χαμηλό action ίσα ίσα να μην μπαζάρει στα πρώτα τάστα.

Ποια είναι η γνώμη σας?

 

[Jazzjoker]

Ακριβή κιθάρα κουπί ε; Δύσκολα πράγματα....

Προσωπικά δεν ακούω πολύ καλά. Εννοώ δηλαδή ότι μετά από χρόνια παρατήρησης διαφόρων κιθαριστών, ανταλλαγή απόψεων πάνω στο θέμα και έχοντας  ακούσει αρκετές κιθάρες, παραδέχομαι ότι δε συγκαταλέγομαι στην κατηγορία των ανθρώπων που ακούνε λεπτομέρειες. Έχω δε συναντήσει ανθρώπους (και μερικούς από εδώ μέσα) τους οποίους εμπιστεύομαι απόλυτα και οι οποίοι όντως "ακούνε". Εγώ δεν..... Ή τουλάχιστον δε δίνω σημασία σε διαφορές που άλλοι θεωρούν εξαιρετικά σημαντικές.

Βέβαια οφείλουμε να πούμε ότι και ο ψυχολογικός παράγοντας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε τέτοια πράγματα. Δηλαδή είναι νομίζω πολύ δυσκολότερο, για κάποιον, να πει ότι μια american strat του διχίλιαρου "δεν παίζει" απ' ό,τι θα ήταν να βγάλει αυτό το συμπέρασμα για μια "τύπου" strat των 150 ευρώ.

Το μόνο που καταλαβαίνω είναι διαφορές στους μαγνήτες και τα δάχτυλα που παίζουν φυσικά. Ως εκ τούτου, στις δικές μου κιθάρες έχω επέμβει με τους κάτωθι τρόπους και κατά σειρά προτεραιότητας:

- Προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος μουσικός μελετώντας και ακούγοντας

- Έχω έναν ενισχυτή του οποίου ο ήχος μου αρέσει πολύ

- Έχω αλλάξει μαγνήτες και στις 3

- Είναι σεταρισμένες έτσι όπως με βολεύει και με το πάχος και είδος χορδών που μου κάνουν

 

[John Goumis]

Πολύ ενδιαφέρον αυτό και ισχύει σχεδόν παντού για τα όργανα της βιρτίνας και όχι μόνο.Και θέτω το εξής ερώτημα.Πως μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα όταν δοκιμάζουμε ένα όργανο σε αυτήν την κατάσταση?Ας το δούμε και ανεξάρτητα από τον ήχο...Από θέμα αίσθησης στο χέρι.Αν η κιθάρα είναι ασετάριστη αυτό ενδεχομένως δε θα μας οδηγήσει και σε λανθασμένο συμπέρασμα ότι ''δεν μας βολεύει'' ενώ αν ήταν σεταρισμένη θα ερχόταν γαντι?Τι μπορούμε να κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση?Ζητάμε να τη σετάρουν εκείνη την ώρα?Πριν την άφιξη μας ενδεχομένως?Το κάνουμε εκείνη τη στιγμή μόνοι μας (στο βαθμό που γίνεται τέλος πάντων?).

Ρωτάω επειδή σε κάποιες μέρες θα κατέβω τρίμη να δοκιμάσω μερικές ibanez και μάλλον φοβάμαι ότι θα παίζω κιθάρα με 10cm action.Εμένα μου άρεσει το αρκετά χαμηλό action ίσα ίσα να μην μπαζάρει στα πρώτα τάστα.

Ποια είναι η γνώμη σας?

Φαντάζομαι σε αυτή την περίπτωση (μάλλον δεν γίνεται να την σετάρουν εκείνη την ώρα μόνο για σένα, συνήθως στην σετάρουν αφού τα σκάσεις) κοιτάς πρώτα αν σου κάθεται καλά το μανίκι (σαν πάχος), παίζεις κάτι, κοιτάς τα τάστα να σε βολεύουν με κάποιο legato, σε περίπτωση που κάτι σου κάθεται καλά στα bendings ή γενικά κοιτάς αν είναι πολύ ψηλά οι χορδές και δεν πολυσκάς προς το παρόν για τριξίματα, intonation κ.τ.λ. Αλλά και πάλι έχεις ένα point, μπορεί κάτι εκείνη την ώρα να μην σου αρέσει, μπορεί να είναι φρέσκολουστραρισμένο (να μυρίζει βερνίκι που λένε..) και να νομίζεις ότι ''κολλάει'' το μπράτσο ενώ αυτό με το πολύ παίξιμο φεύγει...

On topic, προς το παρόν αν και έχουν ακουστεί ωραίες απόψεις, επαναλαμβάνω για 3η φορά ότι κανείς δεν μου έχει απαντήσει στο αν όντως θα παράγγελνε από εξωτερικό την Α ακριβή κιθάρα (που έχει ήδη δοκιμάσει και λατρέψει σε φίλο ή σε τοπικό μαγαζί) ''γουρούνι στο σακί'' που λένε, εφόσον δεν ''ακούει'' κάποιες διαφορές στο ξύλα... Και είχαμε και μια μόνο (αν κατάλαβα καλά τον φίλο που πόσταρε) απάντηση από την άλλη πλευρά, ότι μια LP standard ήταν χειρότερη από μια lp των 300-600 euro, χωρίς να εξηγεί ακριβώς τους λόγους, απλά ήταν χειρότερη...

 

[marathon]

Εάν σου απαντάει στην ερώτησή σου, 2 κιθάρες που έχω αγοράσει (γιατί τις υπόλοπες τις έχω φτιάξει από το 0), τις έφερα από το εξωτερικό χωρίς δοκιμή. Τη Gibson από την Αμερική και την Eastwood από τη Γερμανία. Αλλά και τις partcasters τις δοκιμάζω στο τέλος, όταν βιδωθούν.

 

[John Goumis]

Εάν σου απαντάει στην ερώτησή σου, 2 κιθάρες που έχω αγοράσει (γιατί τις υπόλοπες τις έχω φτιάξει από το 0), τις έφερα από το εξωτερικό χωρίς δοκιμή. Τη Gibson από την Αμερική και την Eastwood από τη Γερμανία. Αλλά και τις partcasters τις δοκιμάσω στο τέλος, όταν βιδωθούν.

Point Taken  8)

 

[Mike G]

Εγώ πάντως θα έπαιρνα κιθάρα σαν γουρούνι στο σακί αν όντως την είχα δοκιμάσει νωρίτερα μιας και σε μία κιθάρα δεν κοιτάω τόσο τον ήχο αλλά το πως μου κάθεται στο χέρι. (πιστεύω ότι ο ήχος είναι το πιο εύκολο πράγμα να αλλάξεις και γίνεται με χίλιους δυο τρόπους).Και αυτό γιατί πιστεύω ότι στις μέρες μας από κιθάρα σε κιθάρα δε νομίζω να πετύχεις και τόσο μεγάλες κατασκευαστικές διαφορές.

 

[mkm]

Εγώ προσωπικά για να πω την αλήθεια δεν μπορώ να αντιληφθώ την έννοια του "κουπιού" και κατά συνέπεια δεν πέτυχα ποτέ "κουπί".

Γουρούνι στο σακί φυσικά και θα αγόραζα αν είχα ήδη ακούσει ίδιο όργανο και μου έκανε ο ήχος και τα specs. Δεν πιστεύω ότι θα υπάρχει και τόση δα τραγική διαφορά μεταξύ οργάνων αυτής της κατηγορίας τιμής (της εποχής μας τουλάχιστον). Άλλωστε, και σε μαγαζί να δοκιμάσεις το όργανο, σπάνια θα υπάρχει άλλο ακριβώς ίδιο όργανο για να υπάρχει η δυνατότητα Α/Β τεστ.

ΔΕΝ θα αγόραζα στα τυφλά στην περίπτωση που είχαν σημασία άλλοι παράγοντες, πέρα από είδος, τα specs και τη "μουσική" αξία του οργάνου, όπως για παράδειγμα το flame top μιας Gibson R9 (σχετική ομορφιά/ίσως μεταπωλητική αξία).

 

[Nestoras]

@ Marathon, Superfunk : Tελικά δεν μου είπατε, αν σας άρεσε η κιθάρα μου θα είχατε πρόβλημα να  πάρετε μια ίδια από το εξωτερικό? Αν όχι, γιατί?   8)

Nα πω εγώ (φίλοι μου είναι δε με παρεξηγούν).

Φυσικά και θα είχα πρόβλημα.

Θα ήταν η δική σου, η μια σαν τη δική σου. Κάθε κιθάρα έχει κάτι το δικό της και ξέρεις οι μικρότερες λεπτομέρειες κάνουν τις μεγαλύτερες διαφορές.

Σαν κιθάρα μου αρέσει η Vintage '62 της Fender. Μου αρέσει εμφανισιακά, το χέρι, αυτός ο ντζίγκι-ντζίγκι ήχος. Έχω 2, έχουν περάσει από τα χέρια μου 5, όπου βρίσκω (σε φίλους, σε μαγαζιά δοκιμάζω). Ε! λοιπόν αν και κιθάρα παραγωγής κάθε μια μου φαίνεται διαφορετική από τις άλλες, και φευ στο feel του μπράτσου. ???

 

[John Goumis]

Σαν κιθάρα μου αρέσει η Vintage '62 της Fender. Μου αρέσει εμφανισιακά, το χέρι, αυτός ο ντζίγκι-ντζίγκι ήχος. Έχω 2, έχουν περάσει από τα χέρια μου 5, όπου βρίσκω (σε φίλους, σε μαγαζιά δοκιμάζω). Ε! λοιπόν αν και κιθάρα παραγωγής κάθε μια μου φαίνεται διαφορετική από τις άλλες, και φευ στο feel του μπράτσου. ???

...φαντάζομαι όμως ότι επειδή σου φαίνονται διαφορετικές μεταξύ τους αυτές οι vintage '62 και κάποιες σου έκαναν για κάποιον λογο πιο πολύ ''κλικ'' από τις άλλες δεν σημαίνει ότι οι άλλες ήταν ''κουπιά'', ή ότι έπεσες σε ''κακό'' κομμάτι, έτσι δεν είναι?(αλλιώς θα ήξερες και τί δεν σου άρεσε στο συγκεκριμενο ''κακό'' κομμάτι). Απλά, για κάποιον λόγο σου φάνηκαν διαφορετικές χωρίς αντικειμενικά να υπάρχει ένας διαχωρισμός ποιότητας μεταξύ τους...ήταν απλά λίγο διαφορετικές.

 

[ez]

Μαμά, πότε η κιθάρα είναι... ''κουπί''?

Όταν πάει γρήγορα η βάρκα  ;D...

Είμαι σίγουρος ότι δοκίμασε 20 Eastwood για να διαλέξει τη δικιά του

Μπά, απλώς ήμουν ιδιαίτερα τυχερός στίς 2 πρώτες  ;D, έκτοτε δύσκολα βρήκα παρόμοιες...

Απλά τυγχάνει ο Ηλίας να είναι κωπηλάτης Ολυμπιακών προδιαγραφών.

Αγαπητέ, εγώ παίζω μπλουζ, ο Φάμελλος είναι κωπηλάτης  ;D...

On topic:

Αν έβρισκα κάποια κιθάρα που θα μου έπαιρνε τα μυαλά, θα προσπαθούσα να πάρω τη συγκεκριμμένη...και τόχω κάνει πολλάκις... 8)

Απο την άλλη, ποτέ δεν είχα πρόβλημα ν'αγοράζω "γουρούνι στο σακί", όμως πάντα ήξερα τι ήθελα απο specs κλπ., κι ακόμα πάντα σκαλίζω τις κιθάρες μου...τα ζητήματα σεταπ όπως ήδη αναφέρθηκε κάνουν τεράστιες διαφορές.

Βέβαια, μούχει τύχει περίπτωση να παίζω με κάποια και τρελλάθηκα, την πήρα σπίτι, έφτιαξα λίγο το action κι έβαλα 11ς αντί 10ς που είχε και το όλο πράγμα "ξεφούσκωσε"...απίθανα πράγματα...ίσως μιά καλή αρχή είναι να συμβιβαστούμε με το γεγονός πως η κιθάρα είναι θηλυκό, άρα εξ αντικειμένου δεν πρόκειται να τις καταλάβουμε ποτέ...

Προσωπικά διαλέγω όργανα με πρώτο και κύριο κριτήριο το vibe που μου μεταδίδει, κι αυτό φυσικά είναι κάτι εντελώς προσωπικό...οπότε...

Κουπί είναι η κιθάρα που δεν με φτιάχνει να παίζω μαζί της...για κάποιον άλλο βαρκάρη όμως  ;D, ίσως τον βοηθάει καλύτερα...

 

[theBox]

Μου κανει εντυπωση παντως που κανεις δεν εχει αναφερθει μεχρι τωρα στα λεγομενα "dead spots"...σημεια μαυρες τρυπες στην ταστιερα που απ οτι καταλαβαινω (απ οσα εχω διαβασει σε ξενα φορα) δεν φευγουν με το οποιοδηποτε σετ-απ και ειναι παραγοντας (τελειως μπακαλικα) του πως δονειται και αντιδρα το εκάστοτε μανικι σε συγκεκριμενη συχνοτητα (Hz)....

δεν ειναι αυτοσ ενας σημαντικος παραγοντας που μπορει να καταστισει μια κιθαρα κουπι οταν η αμεσως επομενη απο αυτη στη γραμμη παραγωγης, δεν παρουσιαζει το ιδιο προβλημα?

 

[notlrac]

όλες οι ίδιες lp με τους ίδιους μαγνήτες, έχουν τον ίδιο ήχο. Θα επαναλάβω ότι εμείς (νομίζουμε) ότι τις ακούμε διαφορετικά γιατί είμαστε μία περίεργη-ασταθής μηχανή με σκαμπανεβάσματα στη συμπεριφορά μας. Γι αυτό άλλωστε μία κιθάρα που μας άρεσε πριν ένα μήνα, μπορεί μετά να μας ξυνίζει και να γλυκοκοιτάμε του γείτονα. Είπαμε καλά τα ξύλα, αλλά όχι τόσο που να αλοιώνουν το χαρακτήρα του μαγνήτη στα ηλεκτρικά όργανα.

Αυτο γραφτηκε σε αλλο θεμα αλλα ταιριαζει απολυτα και εδω. Συμφωνω απολυτα, εδω αλλαζουμε γνωμη για ανθρωπους φαγητα τοπους ρουχα για τα παντα δεν θα αλλαξουμε γνωμη για μια κιθαρα?

 

[mikresdiadromes]

Εγώ για να διαλέξω μια Am Std Stratocaster είχα φάει 4 ώρες σε ένα μαγαζάκι της Αγγλίας. Θυμάμαι ότι δοκίμασα μια μαύρη, μια κόκκινη και μια sunburst, όλες με maple μπράτσο και της ίδιας παρτίδας. Τρομερές διαφορές στον ήχο, προφανώς παίζουν ρόλο τα ξύλα.

Μετά έψαχνα για epiphone LP, και δοκίμασα 12 κιθάρες για να καταλήξω σε μία της οποίας άλλαξα μαγνήτες και την αντάλλαξα μετά από χρόνια με συμφορουμίτη.

Τη Gibson Nighthawk την ερωτεύτηκα από τις πρώτες νότες, και δεν την πειράζω. Είναι τέλεια.

Η μόνη κιθάρα που αγόρασα γουρούνι στο σακί είναι μια squier affinity tele, η οποία έκατσε καλή, και με ηλεκτρικά CTS, orange drop capacitor και tonerider vintage plus, παίζει πολύ ωραία.

Γενικά, δεν θα έπαιρνα ποτέ κιθάρα χωρίς να την δοκιμάσω. Κουπί κιθάρα πάντως δεν μου έχει τύχει στα χέρια, πλην εξαιρέσεων που μιλάμε για κιθάρες των 80-100 ευρώ που δεν παίζουν τίποτα καλά. Όμως είναι γεγονός ότι μπορεί να βρεί κανείς τεράστιες διαφορές σε ίδια όργανα, τόσο μεγάλες, που το ένα να του κάνει και το άλλο όχι.

 

[E.G.]

Αυτο γραφτηκε σε αλλο θεμα αλλα ταιριαζει απολυτα και εδω. Συμφωνω απολυτα, εδω αλλαζουμε γνωμη για ανθρωπους φαγητα τοπους ρουχα για τα παντα δεν θα αλλαξουμε γνωμη για μια κιθαρα?

καλο θα ειναι να διαβασεις και την απαντηση:

Θα επαναλάβω ότι εμείς (νομίζουμε) ότι τις ακούμε διαφορετικά γιατί είμαστε μία περίεργη-ασταθής μηχανή με σκαμπανεβάσματα στη συμπεριφορά μας.

Αυτο μου φαινεται λιγο γενικο και αοριστο...

δεν ειμαστε ολοι ιδιοι,ουτε ολοι οι εγκεφαλοι επεξεργαζονται με τον ιδιο τροπο τα δεδομενα που λαμβανουν απο τα (υγειη υποτιθεται) ωτα που ειναι συνδεμενοι! Wink

Παράθεση από: marathon στις 23:12 - 07/06/11

Είπαμε καλά τα ξύλα, αλλά όχι τόσο που να αλοιώνουν το χαρακτήρα του μαγνήτη στα ηλεκτρικά όργανα.

Ετσι,ε? Grin

Τοτε πως ο γνωστος "Jeff Beck" ακουγοταν σαν ντενεκεδακι στη γνωστη σου Jackson zebra με το φτηνιαρικο μπρατσο,και οταν το αλλαξαμε με ενα original ο μαγνητης "γεμισε",γλυκανε και κελαϊδισε,ενω δεν πειραξαμε ΤΙΠΟΤΑ αλλο? Huh? Wink Cool

(αυτη που δωσαμε στον Κωστα για τελικα βερνικια λεω)

Πρεπει να καταλαβεις οτι τα ξυλα ειναι η βαση ΟΛΩΝ και με αποδειξεις.

(χωρις αυτο να σημαινει οτι τα συνθετικα υλικα απορριπτονται).

Και οσο και αν δεν το θελουν καποιοι για οποιους λογους,

η ΑΝΑΔΡΑΣΗ κανει παντα τη δουλεια της! Wink

Ειναι στη φυση της....  Grin

 

[Superfunk]

@ Marathon, Superfunk : Tελικά δεν μου είπατε, αν σας άρεσε η κιθάρα μου θα είχατε πρόβλημα να  πάρετε μια ίδια από το εξωτερικό? Αν όχι, γιατί? 

ολες μου τις κιθαρες τις..ακουω....ΜΕΤΑ την συναρμολογηση τους...(παιζω βασικα με partscasters) oποτε ναι....γουρουνι στο σακι αγοραζω... ;D

επισης εχω αγορασει δεκαδες κιθαρες με τη μεθοδο "γουρουνι στο σακι" απο το εξωτερικο,ολες ηταν μια χαρα.

Μου κανει εντυπωση παντως που κανεις δεν εχει αναφερθει μεχρι τωρα στα λεγομενα "dead spots"...σημεια μαυρες τρυπες στην ταστιερα που απ οτι καταλαβαινω (απ οσα εχω διαβασει σε ξενα φορα) δεν φευγουν με το οποιοδηποτε σετ-απ και ειναι παραγοντας (τελειως μπακαλικα) του πως δονειται και αντιδρα το εκάστοτε μανικι σε συγκεκριμενη συχνοτητα (Hz)....
δεν ειναι αυτοσ ενας σημαντικος παραγοντας που μπορει να καταστισει μια κιθαρα κουπι οταν η αμεσως επομενη απο αυτη στη γραμμη παραγωγης, δεν παρουσιαζει το ιδιο προβλημα?

εχω να δω κιθαρα με dead spots απο το 1981... ;D 

 

[Vkbob]

Νομίζω ότι τo έχεις εξαρχής θέσει άριστα, αγαπητέ Lord Goumis : Είναι άδικο να κριθεί ένα (οποιοδήποτε) όργανο, εφόσον ο κριτής δεν είναι –και μάλιστα επί μακρόν- κάτοχος και συστηματικός χρήστης του.  Εντούτοις, εν Ελλάδι (φαντάζομαι ότι εδώ χάμω συμβαίνει συχνότερα, πιθανόν λόγω μεσογειακής ιδιοσυγκρασίας), είθισται ο αεροβαπτισμός μιας κιθάρας που έλαχε να πέσει στα χέρια μας, είτε ως «μαγικής», είτε –το συνηθέστερο- ως κουπιού, μουγκής, σκουπόξυλου και τα λοιπά κολακευτικά, κατόπιν διενεργείας σύντομου τεστ εκ του προχείρου (έχοντος την μορφήν του χοίρου), είτε εντός καταστήματος μουσικών οργάνων, είτε εντός στουντίου (sic) όπου έτυχε να ευρεθούμε, είτε στην οικία του τάδε κολλητού του δείνα φιλαράκου μας, Κυριακή μεσημέρι, ώρα τρείς και κάτι, με το volume στο 0,001, καθότι τυγχάνουμε συνειδητοποιημένοι πολίτες και δεν θέμε τώρα να ενοχλάμε μεσημεριάτικα τους γειτόνοι, έστω κι αν δεν πρόκειται για τους δικούς μας γειτόνοι, αλλά για τους  γειτόνοι του τάδε κολλητού του δείνα φιλαράκου μας.

Σημαντικές παράμετροι όπως ας πούμε ο χώρος της πρόχειρης δοκιμής, η άγνοια των τρόπων εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων του συγκεκριμένου  ενισχυτή μέσω του οποίου ακούμε το όργανο τη δεδομένη στιγμή, ο τρόπος με τον οποίον τυχαίνει να είναι (ή να μην είναι) ρυθμισμένη η κιθάρα, ακόμη κι η προσωπική διάθεση της στιγμής, σπανίως λαμβάνονται υπ’ όψιν. Ως εκ θαύματος, στο τέλος της δοκιμής, ο «δοκιμαστής» οφείλει οπωσδήποτε να αποφανθεί : -Έχεις ακούσει ποτέ κανέναν, σε μια τέτοια περίπτωση, να δηλώνει «αδυνατώ να κρίνω» ; -Μάλλον όχι. Όλοι έχουν άποψη. Πάντα έχουν άποψη. Οφείλουν να έχουν άποψη. Εάν δεν αποκρυσταλλώσεις και δη εκφράσεις άποψη, τότε κάτι δεν πάει καλά με σένα, όχι με το όργανο.  Οπότε, πρέπει να δηλώσεις την άποψή σου. Το απλούστερο και μάλλον φυσιολογικό «δεν γνωρίζω/δεν απαντώ», δεν μετράει ως άποψη.  Μολόγα : -Σου άρεσε το όργανον ; -«Μάπα  το όργανον». Ή «Στραντιβάρι το όργανον, τύφλα να ΄χει ο Αμάτι».  Πάντως, κάτι θα πρέπει να πεις, διότι εάν δεν πεις, τεκμαίρεται ότι δεν ξέρεις από όργανα.

Η γνώμη μου  (και για να μην παρεξηγηθώ, δηλώνω τη γνώμη αυτή τόσο ταπεινή, όσο και μια βαθέως θρησκευομένη μαυροφόρα συνταξιούχος του ΟΓΑ, που έρπει γονυπετής στον ατέλειωτο ανήφορο προς την Παναγιά της Τήνου)  είναι ότι σε τέτοια «tests» η ψυχολογία παίζει τον  κυρίαρχο ρόλο. Ένα ακριβό όργανο, ξεκινάει κατ΄αρχήν αβανταρισμένο, από τη στιγμή που το πιάνεις στα χέρια σου. Αντιθέτως, το σινικό δημιούργημα των τριών κατοστάρικων είναι εξ ορισμού αουτσάϊντερ και πιθανότατα έχει κοπεί στη δοκιμασία, πριν καν αρθρώσει νότα. Είναι η προέκταση του κανόνα «ό,τι πληρώνεις, παίρνεις» : -Ε, αντιστοίχως, ό,τι πληρώνεις, ακούς. Ωστόσο, το τεκμήριο αυτό, της φυσικής ανωτερότητας της ακριβής κιθάρας κάμπτεται, σε αρκετές περιπτώσεις. Για παράδειγμα,  μπαίνει ο άλλος μέσα στο μαγαζί, δίχως την ελαχίστη πρόθεση  αγοράς έστω και μίας πένας των 0,99 mm, βουτάει  μια Fender ® Stratocaster®-  Master Kung-Fu®- Artificially Battered to Death®- Pre-Historic Jurassic Collection ® (ήτοι τέσσερα-πέντε  χιλιάρικα ζημιά πριν καλά-καλά βγεί από το εργοστάσιο), την πλακώνει στα αρπέτζιος και εν τέλει αποφαίνεται με ξυνισμένη μούρη απογοητευμένου ειδήμονος ότι το όργανο «δε λέει». «‘Ομφακες εισί», που έλεγε κι η αλεπού του Αισώπου. Που μπορεί, δεν αντιλέγω, να είναι κι η αλήθεια, αλλά μπορεί και να μην είναι, που μάλλον δεν είναι. Η υποψία ότι δεν είναι η αλήθεια, ενισχύεται ακολούθως, όταν το ίδιο όργανο το δοκιμάζει ο ήδη ψημένος να το αγοράσει και φορτωμένος με το ακριβές αντίτιμο τύπος, ο οποίος –ως εκ θαύματος- βρίσκει το ίδιο όργανο καταπληκτικό. Και εξ αυτού του λόγου, το αγοράζει.  Άλλωστε, γι’ αυτό ήρθε, για να το αγοράσει, καθώς μάλιστα το είχε ήδη ερωτευτεί, χαζεύοντάς το στη βιτρίνα, πριν καν το δοκιμάσει.  Πιστεύω να γίνομαι κατανοητός.

Τη λογική της απόρριψης των ξύλων, ως κυρίαρχου παράγοντα ηχητικής διαφοροποίησης μεταξύ οργάνων παρόμοιων προδιαγραφών, δεν την κατάλαβα ποτέ. Και δεν χρειάζεται να σπάσω το κεφάλι μου, ώστε να αντιληφθώ το προφανές, ποιός δηλαδή είναι ο πλέον αστάθμητος παράγων στην  κατασκευή ενός μουσικού οργάνου. Φρόντισαν  να το σπάσουν πριν από μένα, για μένα,  τόσοι και τόσοι μαστόροι, αιώνες πιο μπροστά :-Το ξύλο δεν παλεύεται. Το ξύλο είναι απρόβλεπτο. Πιάνανε, λόγου χάρη,  οι Αρμένηδες οι οργανοποιοί, τα παλιά τα χρόνια, τα χρόνια του ρεμπέτικου, και  κρεμούσαν τα όργανα στον τοίχο, έτοιμα καθ’ όλα, εκτός από μια μικρή «λεπτομέρεια», που την άφηναν επίτηδες σε εκκρεμότητα, μέχρι τη στιγμή της πώλησης του οργάνου : -Άφηναν το καπάκι άκοπο, δίχως τρύπα. –Γιατί ; -Για να μην έχουν ιστορίες και μανούρες με την πελατεία τους. «Το δικό μου το μπουζούκι είναι μουγκό, γιατί δεν παίζει σαν του Τσιτσάνη ;». Και όντως, είχε δίκιο ο παίκτης, πράγματι το μπουζούκι του δεν έπαιζε σαν του    Τσιτσάνη, κι αυτό δεν το ισχυριζόταν μόνο ο παραπονούμενος παίκτης, αλλά το συνομολογούσε κι ο ίδιος ο Τσιτσάνης, που το είχε παίξει το όργανο και το είχε επίσης βρει μουγκό. Κι όμως, κατασκευαστικά τα δύο όργανα ήταν πανομοιότυπα, ίδιος μάστορας, ίδια παρτίδα ξύλα, ίδιες κόλλες, ίδιος χρόνος κατασκευής, τα πάντα ίδια. Αλλά έτσι το έφερε η τύχη, του Τσιτσάνη να λαλάει και του τάδε παίκτη να βογκάει, άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα.  Επειδή λοιπόν οι μαστόροι το είχαν δει πολλές φορές το ίδιο έργο και δεν γούσταραν μουρμούρες, άφηναν το καπάκι άκοπο κι όταν πλέον διάλεγε ο οργανοπαίκτης το όργανο από τον τοίχο, αφού το γρατζουνούσε λίγο, αφού το χάζευε και θαύμαζε τις κλάρες και τις ντούγιες και τη όλη τέχνη, όταν πλέον περνούσε στο ταμείο και το πλήρωνε (νομίζω ότι τότε δεν έκοβαν απόδειξη, όπως και τώρα δηλαδή, ενίοτε), τότε και μόνον τότε του άνοιγε και την τρύπα, να το πάρει ο άνθρωπος το οργανάκι, καλόπαιχτο, γουρούνι στο σακκί, κι άμα του «έβγαινε» καλώς, άμα πάλι δεν του «έβγαινε», έτσι είν’ η ζωή.  Μάλλον κάτι ξέρανε οι παλιοί.

Να μου συγχωρηθεί που δεν θα συμφωνήσω και με το σύνηθες «επιχείρημα», ότι το όργανο το αναδεικνύει ο κιθαρίστας. Ασφαλώς το αναδεικνύει ο κιθαρίστας. -Ποιός άλλος δηλαδή ; Αλλά προφανώς ο ίδιος αυτός κιθαρίστας, ο κορυφαίος λέω εγώ,  διακρίνει αμέσως τις έως και τεράστιες διαφορές μεταξύ δύο πανομοιότυπων ως προς τις προδιαγραφές οργάνων και ξεχωρίζει αμέσως το (κατ’ αυτόν) πιο αξιόλογο.  Όπερ σημαίνει ότι ναι, δύο «ίδια» όργανα ακούγονται στην πραγματικότητα διαφορετικά, όπερ περαιτέρω οδηγεί αναγκαστικά την όλη  συζήτηση  στην επαναδιατύπωση του ερωτήματος, για δισεκατομμυριοστή φορά  : -Εάν όχι τα ξύλα, τότε τί ;