Wow! είπε:
Θρήνησα για τον Michael Jackson, τότε που πέθανε. Δηλαδή ένα-δύο χρόνια μετά το Dangerous και την αναβολή της ελληνικής συναυλίας, τότε που άρχισαν να φτάνουν τα νέα για το πως ακριβώς ο δισεκ/χος σταρ αξιοποιεί την περιουσία του για να ξαπλώνει σε ισοβαρικούς θαλάμους για να αλλάξει το χρώμα στο δέρμα του με ειδικά φάρμακα και ακτινοβολίες, για να ρυθμίζει εξωδικαστικά βάσιμες καταγγελίες παιδοφιλίας και να πληρώνει ένα απίστευτο τσούρμο πιθήκων για να διασπείρουν ψέμματα στο κοινό όσον αφορά την καλλιτεχνική και προσωπική του ζωή.
Αυτός που πέθανε χθες, δεν ήταν ο Michael Jackson - ήταν ένας λευκός που πέθανε από την κατ' εξοχήν πάθηση των λευκών αμερικανών (ανακοπή στη κρίσιμη ηλικία των 45-55), ένα "has been" καλλιτέχνης που δεν είχε ηχογραφήσει τίποτε εδώ και πολλά χρόνια, ένας μονίμως υπόδικος για ακατανόμαστα εγκλήματα, ένας άνθρωπος που είχε πλέον φτάσει να είναι απωθητικός στην όψη (ακόμη και για μένα, που δεν κρίνω από τη φάτσα κανέναν) χάρη στις περιουσίες που είχε αφήσει στα νυστέρια των πλαστικών χειρουργών.
Το χθεσινό τραγικό περιστατικό, απλά μου (ξανά)θύμησε το ακόμη τραγικότερο περιστατικό του θανάτου ενός "θεού" της μαύρης μουσικής. Ας (ξανα)πενθήσουμε.
Αυτό το τραγικό thread, θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί με πολλούς τρόπους. Καλώς (ή κακώς), κάπου στις πρώτες σελίδες έβαλα το παραπάνω ποστ, το οποίο (κατά τη γνώμη μου) είναι απόλυτα ακριβές - τόσο για την καλλιτεχνική προσφορά του, όσο και για το παρεξηγίσιμο του βίου του.
Όπως γίνεται συνήθως, κάποια παιδιά (μικρά και μεγάλα), θεώρησαν ότι το ποστ μου ήταν ένα εφαλτήριο για να μετατραπεί το thread σε κάτι με κουτσομπολίστικο περιεχόμενο, και -βέβαια- κάποιοι άλλοι παρεξηγιούνται γι' αυτό το θέμα.
Επειδή λοιπόν έχω ένα μερίδιο ηθικής ευθύνης, αλλά επειδή έχω και άποψη, σας προσφέρω ένα ακόμη υστέρημα σκέψεων και ελπίζω να μη χρειαστείτε σόδα.
α) Το δικαστικό σύστημα των Η.Π.Α. δεν είναι καφενείο όπως κάποιας άλλης χώρας που ξέρω. Οι κατηγορούμενοι, καταφεύγουν σε εξωδικαστικούς συμβιβασμούς πολλών εκ/ρίων ΜΟΝΟ αν είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα καταδικαστούν. Ποτέ άλλοτε. Ο μακαρίτης, θα καταδικαζόταν 100% σε εκείνη την υπόθεση με την παιδοφιλία (ή όπως αλλιώς το λένε) αλλά όταν έχεις σπόνσορα την Pepsi και έχεις κάνει τόσους ανθρώπους πλούσιους, ένας τερατώδης μηχανισμός θα κινητοποιηθεί για να σε κρατήσει έξω από τη φυλακή. Αυτό συνέβη, χωρίς καμία αμφιβολία. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι ο μακαρίτης ήταν πραγματικά ένοχος - δικαστικώς ήταν σίγουρα, αλλά επί της ουσίας μπορεί ο άνθρωπος να ήταν αθώος.
Βέβαια, ο ισχυρισμός ότι κάποιου του αρέσει να κοιμάται με παιδιά, είναι από μόνος του ένδειξη ότι ο άνθρωπος τον είχε κλωτσήσει τον κουβά, αλλά - δε βαριέσαι - πολλά δικαιολογούμε σε μία ιδιοφυία.
Αν ήταν μόνο αυτό...
β) Δεν ξέρω πόσο άρρωστος ήταν ο μακαρίτης και από ποιες παθήσεις έπασχε. Να θυμάστε όμως (οι υπερασπιστές του) ότι ούτε εσείς ξέρετε - απλά ΛΕΤΕ ότι ήταν άρρωστος γιατί αυτό εξυπηρετεί την άποψή σας.
Δεν υπάρχει όμως καμία πάθηση (πέραν -σχεδόν μοιραίων- αυτοκινητιστικών ατυχημάτων) που να δικαιολογεί δεκάδες επεμβάσεις πλαστικής χειρουργικής στο πρόσωπο. Και μάλιστα όλες (σχεδόν) προς το χειρότερο. Ξεκίνησε από το να είναι ένας ωραίος νέγρος παιδαράς και έκανε τη φάτσα του σκατά, παρασυρμένος από κάτι που (αργά ή γρήγορα θα το πει κάποιος) μοιάζει πάάάάρα πολύ με καθαρή σχιζοφρένεια. Υπάρχει όνομα για το κίνητρο που ωθεί έναν επιτυχημένο άνθρωπο να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία μίσους προς το ίδιο του το πρόσωπο και καλύτερα να μην πω ποιο είναι.
γ) Ακούω όλη αυτή τη συζήτηση για το πόσο "κακό" πατέρα είχε κλπ κλπ. Ναι, αλλά αυτός ο πατέρας, δε μεγάλωσε μόνο τον μακαρίτη. Μεγάλωσε εννέα παιδιά, αλλά περιέργως μόνο του μακαρίτη του βγήκε σε "σχιζό" η φάση. Επίσης, σε πολλές κοινωνίες όπου επιβιώνουν συγκεκριμένες φυλετικές συμπεριφορές και συνήθειες, υπάρχει το (δυσάρεστο) δεδομένο της σκληρότητας των γονιών απέναντι στα παιδιά τους, ειδικά όπου υπάρχει φτώχεια.
δ) Για τη καλλιτεχνική προσφορά, την είπα ήδη τη γνώμη μου. ΘΑ τη ξαναπώ όμως γιατί βλέπω ότι καλά κρατάει η καραμέλα ότι "τόσο μεγάλος καλλιτέχνης που ήταν, πως τολμάς να τον κρίνεις επί προσωπικού". Λοιπόν, να σας πω κοντολογίς ότι την καριέρα του μακαρίτη, την έχω γειωμένη. Όταν -σε κάποια μετακόμιση- τα CD του παραπέσανε και χαθήκανε, δεν τα αντικατέστησα ποτέ. Σε όλο αυτό το διάστημα (να ΞΑΝΑθυμήσω ότι μιλάμε για περίπου 20 χρόνια), ουδέποτε πεθύμησα να ακούσω MJ, και τώρα που το MTV ξαναέπαιξε τα video clip, έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ τι ακριβώς μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον όταν το είχα πρωτοδεί.
Θα σκεφτεί κάποιος ότι η αμέσως προηγούμενη παράγραφος είναι μία ακραιφνώς υποκειμενική γνώμη. Ναι, είναι. Αλλά έχουμε και μία 25ετία σαν ακροατές στη πλάτη μας (πρώτον) και δεν ισχύει το ίδιο για τις δουλειές του Prince (δεύτερον), οι οποίες εξακολουθούν να με ενδιαφέρουν σε κάθε επίπεδο. Διάολε, δεν ισχύει καν για τις δουλειές του David Bowie ή των Rolling Stones... Οπότε, αν θέλετε κάποιοι να μιλάτε για μεγάλη καλλιτεχνική προσφορά, μάλλον έχουμε άλλα μέτρα και σταθμά.
Κοινώς: χωρίς MTV, χωρίς Quincy Jones, χωρίς δεκαετία του '80 δεν υπάρχει τίποτε να συζητηθεί για τον Jackson εκτός από τις ξεκάθαρες εκδηλώσεις παράνοιας της προσωπικής του ζωής. Δεν σας αρέσει που το διαβάζετε αλλά (ετοιμαστείτε για τάπα αλλά του-μπο-φλο) κανένας δεν έχει συζητήσει για τον μεγάλο καλλιτεχνη ούτε μία φορά στο noiz αυτά τα χρόνια (εκτός ίσως από κάτι ψιλά για συναυλίες που ακυρώθηκαν, γιογιο που πουλήθηκαν κλπ κλπ. Οπότε - μην τον έχετε δα και σε ΤΟΣΗ εκτίμηση ΜΕΤΑ θάνατον....
