Από την άλλη, αν στη μουσική δώσουμε τον ορισμό της καθαρής " τέχνης για την τέχνη", κρατήσουμε δηλαδή μόνο τα καθαρά μουσικά στοιχεία του τύπου αρμονία, μελωδία κ.λ.π., τότε ο M.J. δεν μπαίνει ούτε στο τοπ 1000.
Συμφωνώ στα πρώτα που είπες, αλλά κάπου εδώ το έχασα. Ότι δηλαδή θα βρούμε 1000 μουσικούς που έχουν γράψει κομμάτια της μουσικής αξίας και τελειότητας ενός "Billie Jean" και ενός "Smooth Criminal" δηλαδή;
Για να το πω όσο πιο χονδροειδώς και απλοϊκά μπορώ, οι σπουδαίοι μαύροι μουσικοί είναι πιθανότατα τα πιο χαρισματικά μουσικά όντα αυτού του ντουνιά, και ο Μιχαλάκης ανήκει στην ελίτ αυτών. Και για να περιορίσουμε λίγο την κουβέντα στα σχετικά μουσικά είδη, σε ατομικό επίπεδο οι
μεγαλύτερες και επιδραστικότερες μορφές της RnB, soul και funk υπήρξαν (όχι σε σειρά) οι Stevie Wonder, Sly Stone, James Brown, Ray Charles, Aretha Franklin, Marvin Gaye, Curtis Mayfield, Sam Cooke, Bill Withers, Chaka Khan, Al Green, Michael Jackson και Prince. Αν δοκιμάσει κανείς ένα google search με άρθρα που έχουν ασχοληθεί με το θέμα (δεν μιλάω για λίστες των φανς, ούτε για λίστες πωλήσεων του Billboard), θα διαπιστώσει ότι ο MJ συνήθως βρίσκεται στο νούμερο 1 μεταξύ όλων αυτών, μιας και το πρωτογενές ταλέντο του ήταν μοναδικό, και ταυτόχρονα σε επίπεδο crossover επιτυχίας στην πλατειά μάζα το πήγε σε άλλο επίπεδο. Με αυτό δεν θέλω να πω πως τον θεωρώ ντε και καλά νούμερο 1 σε μουσικό επίπεδο (I would go with Stevie), αλλά σίγουρα βρίσκεται κάπου εκεί κοντά με όλους αυτούς, έχοντας το πολύ προσωπικό του -
αμίμητο - στυλ μουσικά.
Αν ο Τimberlake μπροστα στον Μιχαλακη ειναι οτι οι Backstreet μπροστα στους Beatles
Τοτε ο Μιχαλιος μπροστα στον James Brown τι ειναι?
Μπροστα στον Wonder?
Mπροστα στον Charles?
Μπορεις να σκεφτεις τις αναλογιες αν πιστευεις οτι υπαρχουν?
Απαντήθηκε ήδη από τον VangelisV, απλά εγώ θα πάω λίγο την κουβέντα σχετικά με την αξιολόγηση του σαν μουσικός.
Υπάρχει ένας κίνδυνος σε ό,τι έχει να κάνει με την καλλιτεχνική κριτική πάνω στο έργο του Jackson, και αυτός είναι ο εξής:
1) ο άνθρωπος, βασισμένος στην κληρονομιά του James Brown, και βάζοντας τη δική του σκληρή δουλειά και το προσωπικό του ταλέντο και όραμα in the mix, το πήγε σε άλλο επίπεδο στο κομμάτι ψυχαγωγίας και star power, το οποίο είχε σαν συνέπεια οι pop stars των επόμενων γενεών (κανείς εκ των οποίων δεν έφτανε ούτε μια τρίχα από τα αρχίδια του σε ταλέντο, groove και μουσικότητα) να προσπαθούν όλοι να τον μιμηθούν... από τους υπερταλαντούχους μέχρι τους καρνάβαλους
2) το έργο του πέρασε στην πλατειά μάζα, και αυτό σημαίνει ότι μέρος εκείνων που αγαπάνε τη μουσική του είναι ανεγκέφαλοι fanboys
3) πρόκειται για μια περίπτωση παιδιού-θαύματος που μεγάλωσε με "αρρωστημένο" τρόπο, και κατέληξε να είναι μια ανώμαλη προσωπικότητα που ζούσε στο δικό της κόσμο
Δυστυχώς, πολλές φορές - δεν αναφέρομαι στο noiz, αναφέρομαι γενικά - βλέπω σχόλια που μου φαίνεται σαν κάποιος να στέκεται μόνο στα παραπάνω σημεία, ξεχνώντας ότι οι κομματάρες που άφησε ήταν δικές του δημιουργίες, και ότι το groove αυτών κυλούσε μέσα του και μετατρεπόταν σε μουσική από τον ίδιο, και δεν το δανείστηκε από κανένα... Καταλαβαίνω απόλυτα τη φάση "not my thing", ή "ε όχι και ο κορυφαίος όλων", αλλά δεν είναι δύσκολο κανείς να δεχθεί τη μουσική μοναδικότητα και το χάρισμά του.