Ακριβές κιθάρες? Ναί γιατρέ μου, τις προτιμώ!

[marathon]

Ποτέ δεν είναι αργά....αν δοκιμάσεις μπορεί να σου αρέσει κιόλας...

Με μία φορά δεν γίνεσαι, ούτε με 2...την τρίτη πρόσεχε!

 

[VAGTANPLAN]

Εαν μου επιτρεπετε να πω και γω την ταπεινη μου αποψη,  οταν μετα απο χρονια αποφασισα να ξανασχοληθω σοβαρα με την κιθαρα ειπα να παω σε κατι φτηνο με την λογικη του σιγα τις διαφορες και τα λοιπα που προαναφερατε...οποτε και αγορασα squier, fernandez elite, epiphone κ.α. της ταξης 300-500ευρα.  Οταν καποια στιγμη μου εκατσε στα χερια μια Αμερικανα strat και ο εεεερωτας prs custom ειδα το φως...εννοοντας οτι ακουσα εντελως διαφορετικα τον ηχο μου, πολυ καλυτερη αισθηση του οργανου επανω μου καμια σχεση το γενικοτερο παιξιμο....οποτε και εφαγα το φλασακι μου και καταλαβα οτι το ονομα στο head σημαινει παραπανω απο το μαρκετινιστικο του.  Οποτε θα προτιμισω και γω γιατρε μου τα ακριβα οργανα απο οτι δηποτε αλλο και ας φωναζει η οικογενεια (κατι σε 38 με επιπλο που προαναφερθηκε χεχεχε).  Η αισθηση του να κρατας και να παιζεις με ενα καλο οργανο πιστευω οτι δεν ειναι θεμα μαρκετινκ ή εγκεφαλικης πλυσης ...

 

[orbital]

Καλα, το 99% των κιθαριστων προφανως θα προτιμουσαν μια καλη ακριβη κιθαρα απο μια καλη φθηνη κιθαρα. Ομως, περα απ'τον παραγοντα "ποσα χρηματα εχω" μπαινει και ο εξισου σημαντικος παραγοντας "ποσα χρηματα θελω να διαθεσω γι'αυτο το χομπυ". Αλλος τα τρωει σε καγκουρεμενες αεροτομες και car hi fi, αλλος στις γυναικες και στα χαρτια, αλλος στα ταξιδια, αλλος στα γκατζετακια.. ξερω'γω.. it's all good. Ο αλλος μπορει να μαζεψει 3 χιλιαδες ευρω και να παρει ενα hi end pc, κ αλλος να παρει μια gibson VOS.

Τα παραπανω ισχυουν εφοσον μιλαμε για χομπιστες... φυσικα αν ειναι η δουλεια σου αλλαζει το πραγμα..

 

[ZIKO]

Εννοειται οτι ολοι αν εχουμε διαθεσιμα τα φραγκα θα προτιμησουν μια lp custom απο μια epi της πλακας . Το θεμα ειναι ποσοι απο μας αντιστοιχουμε στην ερωτηση "Ελληνας κιθαριστας κροισος με 6 γραμματα" ???

Γιαυτο και υπαρχουν τα gear reviews για να διαλεγεις το καλυτερο στην ανταγωνιστικοτερη τιμη .

Απο την πλευρα μου θα προτιμησω μια custom σε σχετικα καλη τιμη απο οποιαδηποτε fender/gibson/prs των 3000 ευρω απλα και μονο επειδη ξερω τι θελω απο τον ηχο που θελω να βγαλω , ξερω τι απαιτησεις εχω και ηδη γνωριζω οτι το mojo βγαινει απο τα δαχτυλα και οχι απο το headstock

Τρανο παραδειγμα : τι να την κανεις την Huber των 5000 ευρω οταν ακουγεσαι ετσι και με την Ibanez Gio των 200 ευρω?

 

[Jasemeister]

Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος σκέψης: όταν πιάσω μια κιθάρα που κάνει 1μιση 2 ή 3 χιλιάρικα, και δεν μου λέει και πολλά, πρώτα θα σκεφτώ πως μάλλον αυτό το όργανο προορίζεται για καποιον άλλο. Σίγουρα δεν θα κάτσω να μουρμουρίσω πως αυτή η κιθάρα είναι υπερτιμημένη και ¨μας κλέβουν¨ κτλ, κτλ, γιατί μπορεί απλούστατα  αυτή η κιθάρα να μην αφορά εμένα.

Και στον μίζερο εαυτό μου που θα θεωρήσει τα €900 μιας Fender Am std πολλά, θα του θυμίσω πως πρόκειται για το μεγαλύτερο και επιδραστικότερο brand name στο χώρο και πως ποτέ δεν παραπονέθηκε για τα 0,80 μιας Coca Cola κι ας ξέρει πως η παρασκευή της κοστίζει λιγότερα από 0,22……

Την πρώτη παράγραφο την ασπάζομαι γενικά και όχι μόνο για τις κιθάρες. Συμφωνώ απόλυτα. Είναι κάτι που λεω πάντα σε "αρχάριους" κιθαρίστες όταν με ρωτάνε αν αξίζει να δώσουν κάποια λεφτά για μια καλή κιθάρα.

Κατά σύμπτωση διάβασα σε κιθαριστικό περιοδικό πρόσφατα τον προβληματισμό του αρχισυντάκτη στο editorial άρθρο και μου έκανε εντύπωση: αναρωτήθηκε αν κάποια όργανα τα θεωρούμε ακριβά λόγω του ότι "we can't afford them on our current salary" ή επειδή θεωρούμε οτι μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Νομίζω υπερισχύει το πρώτο σε συνδυασμό με το γεγονός οτι πλεον η απόσταση μεταξύ low και high budget έχει ελλατωθεί (δηλαδή αν πριν ήταν απόσταση Ήλιου με Πλούτωνα τώρα είναι απόσταση Ήλιου-Γης) και υπάρχει απίστευτη πληθώρα mid-budget οργάνων που αρκετές φορές δείχνουν οτι δεν έχουν να ζηλέψουν και ΠΑΡΑ πολλά από τα ακριβότερα όργανα. Η αντιστοιχία του τι παίρνεις για τα παραπάνω λεφτά γίνεται πιο δυσδιάκριτη και εύλογα δημιουργείται το ερώτημα: "αξίζει τόσα πολλά αυτό το κάτι τις παραπάνω;". Και μετά αρχίζει η φιλολογία για τα γνωστά θέματα.

Προσωπικά αυτό που με ενοχλούσε πάντα ήταν το να πληρώνω ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ περισσότερο από το μέσο όρο της αγοράς. Να διαβάζω στα περιοδικά για recommended retail price από τον κατασκευαστή και για street price στα καταστήματα τυπικά 20-30% χαμηλότερη της RRP όταν εδώ στην Ελλάδα επικρατούσε η γνωστή σε όλους πραγματικότητα.

Ίσως μας έχει ξεμείνει και αυτό απωθημένο.

Όσο ανεβαίνεις σε τιμή μιλάς για άλλες απαιτήσεις, μικρότερο κοινό, μεγαλύτερα κόστη, επαγγελματικές καταστάσεις.

Εγώ ο bedroom player θα ήμουν μ@λ να απαξιώσω τον επαγγελματικό εξοπλισμό just because I can't afford it ή αναγνωρίζω οτι δεν μου χρειάζεται/δεν μπορώ να το αξιοποιήσω πλήρως δεδομένου του επιπέδου μου στο όργανο.

 

[gdevelek]

και εύλογα δημιουργείται το ερώτημα: "αξίζει τόσα πολλά αυτό το κάτι τις παραπάνω;".

φτάσαμε τις 7 σελίδες για να γραφτεί η ουσία του θέματος

αν η - συνολική - ποιότητα μπορούσε να ποσοτικοποιηθεί, θα βλέπαμε πως μια κιθάρα με 30% περισσότερη ποιότητα, κοστίζει 100% παραπάνω

 

[marathon]

Η ουσία του θέματος έχει λήξει από την 1η σελίδα (μόνο και μόνο από τα γραφόμενα του Silot).

H ερώτησή σου φίλε gdevelek "αξίζει τόσα πολλά αυτό το κάτι τις παραπάνω", όσο και η αυθαίρετη ποσοτικοποίηση περί ποιότητας που κάνεις, παραμένει ασαφής (άρα επισύρει άλλες τόσες σελίδες ασαφών απαντήσεων).

 

[The Genius Loci]

Διαβάζοντας το αρχικό post του φίλτατου Τόλη παρατηρώ τρεις ξεχωριστές ενότητες:

1) Μια ρεαλιστική αντιμετώπιση του θέματος "μουσικό όργανο για μουσικούς" (και όχι συλλέκτες, χομπίστες, κλπ).

2) Μια συναισθηματική θεώρηση του μουσικού οργάνου σαν κάτι προσωπικό και με ψυχή.

3) Ένα ανέκδοτο, ξέρετε, εκεί που λέει ότι μπορεί και να είναι κουφός, αλλά έτσι είναι ο χαρακτήρας του.  ;D ;D

Πιο σοβαρά τώρα, στο (1) δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Με αντικειμενικά κριτήρια, δεν κρίνεται ένα όργανο όταν παίζουμε μισή ώρα την ημέρα μόνοι στο σπίτι, και μετά το βάζουμε στη θήκη. Επίσης κάποιο φτηνό όργανο μπορεί να είναι good enough αν παίζεις μερικά ακκόρντα και μπαρέ στα πρώτα 7 τάστα, αλλά... Έχει δίκιο ο Δημήτρης (mij) για το Matiz (αν και σιχαίνομαι τις Merc  ).

Συμπτωματικά πριν από καιρό μια φίλη με είχε ζαλίσει για το πόσο καλό στο δρόμο ήταν το (κορεάτικο) σουπερμίνι της. Όχι της είπα, είναι καλό για τον τρόπο που οδηγείς, που δεν εξαντλεί ούτε το 10% των δυνατοτήτων του. Με πίστεψε μόνο μετά από μια καταστροφική για τα λάστιχα και τα νεύρα της βόλτα στο Σούνιο: καλό για έναν μέτριο οδηγό, αλλά ούτε "σπορ" όπως φαντασιωνόταν, ούτε με "χαρακτήρα" που θα σε εξιτάριζε. 

Αυτός είναι ο λόγος που στραβομουτσουνιάζω όταν διαβάζω για partcasters που ρίχνουν στ'αυτιά σε Suhr και Anderson. Σίγουρα, με πολλή δουλειά και πολλά έξοδα (trust me, το έχω περάσει) μπορεί να γίνει μια τέτοια κιθάρα αντίστοιχη με κορυφαίες, αλλά αξίζει τον κόπο? Μάλλον, αξίζει τον κόπο για κάποιον που θέλει να παίζει και μάλιστα βγάζει το ψωμί του έτσι? Γιατί αν το κάνουμε για την εμπειρία και την ευχαρίστηση του να φτιάξουμε κάτι καλό, τότε πάσο, αλλά είναι άλλο πράγμα. Και φυσικά η μεταπωλητική αξία επιβεβαιώνει την παραπάνω λογική.

Για το mojo (ενότητα 2), το καταλαβαίνω απόλυτα, το νοιώθω, αλλά δεν μπορώ να το παραδεχτώ ρεαλιστικά, και ούτε είναι αυτό το νόημα. Αν κάτι σε κάνει να παίζεις καλύτερα και αυτό το κάτι είναι ένα σηματάκι στο headstock, be my guest. Ας μην ξεχνάμε ότι οι καλές κιθάρες, ενισχυτές, πετάλια, πένες, καλώδια κλπ, είναι μόνο για να μας εμπνέουν ώστε να φτιάχνουμε καλύτερη μουσική και να βγάζουμε αυτό που έχουμε μέσα μας. Oι Hagstrom πάντως φίλε Τόλη είναι πλέον κινέζικες και ΠΟΛΥ καλύτερες από τις παλιές Σουηδικές. Και δημιουργούν πλέον το δικό τους mojo, ανεξάρτητα από την χώρα προέλευσης. Επίσης ούτε οι Σουηδοί είχαν ποτέ παράδοση στην οργανοποιία, αλλά τις κιθάρες του Gustavsson τις αγοράζουν οι Αμερικάνοι όσο και ένα οικόπεδο... Ούτε οι Γερμανοί είχαν ποτέ παράδοση (τουλάχιστον στη χώρα τους, δεν εννοώ τους μετανάστες σαν τον Martin) και οι Huber έχουν mojo μέχρι θανάτου. Ούτε οι Φινλανδοί, αλλά οι Flaxwood έχουν αρχίσει να αποκτούν cult following.

Ας μην πιστεύουμε λοιπόν (λέω εγώ) ούτε σε μαγικά φυλακτά, αλλά ούτε να τα ισοπεδώνουμε όλα, βάσει των δικών μας απαιτήσεων και περιορισμών. 

 

[gdevelek]

Η ουσία του θέματος έχει λήξει από την 1η σελίδα (μόνο και μόνο από τα γραφόμενα του Silot).

...τα οποία τουλάχιστον 2-3 άτομα αμφισβήτησαν άρα... δεν έχει λήξει

H ερώτησή σου φίλε gdevelek "αξίζει τόσα πολλά αυτό το κάτι τις παραπάνω", όσο και η αυθαίρετη ποσοτικοποίηση περί ποιότητας που κάνεις, παραμένει ασαφής (άρα επισύρει άλλες τόσες σελίδες ασαφών απαντήσεων).

...γι' αυτό και έγραψα "αν μπορούσε να ποσοτικοποιηθεί"

βέβαια η ποσοτικοποίηση που έκανα  για μένα είναι ακριβής, και ισχύει σε πολλούς τομείς του εμπορίου

 

[marathon]

Τα γραπτά του The Genius Loci με καλύπτουν πλήρως.

βέβαια η ποσοτικοποίηση που έκανα  για μένα είναι ακριβής, και ισχύει σε πολλούς τομείς του εμπορίου

Ποσοτικοποίησέ μου λοιπόν (και σε αξία) τη διαφορά του λούστρου πολυουρεθάνης και νίτρου (για να γινόμαστε και συγκεκριμένοι λοιπόν για το κατασκευαστικό κόστος)

 

[Jasemeister]

φτάσαμε τις 7 σελίδες για να γραφτεί η ουσία του θέματος

αν η - συνολική - ποιότητα μπορούσε να ποσοτικοποιηθεί, θα βλέπαμε πως μια κιθάρα με 30% περισσότερη ποιότητα, κοστίζει 100% παραπάνω

Το θέμα όμως είναι οτι διαφορετικά θα το ποσοτικοποιήσει ενας χομπίστας (εγώ) και διαφορετικά ενας επαγγελματίας κιθαρίστας (silot).

 

[marathon]

Αυτός είναι ο λόγος που στραβομουτσουνιάζω όταν διαβάζω για partcasters που ρίχνουν στ'αυτιά σε Suhr και Anderson. Σίγουρα, με πολλή δουλειά και πολλά έξοδα (trust me, το έχω περάσει) μπορεί να γίνει μια τέτοια κιθάρα αντίστοιχη με κορυφαίες, αλλά αξίζει τον κόπο?

Αξίζει τον κόπο, για να είσαι σίγουρος ότι γίνεται. Βέβαια δεν μπορείς να το κάνεις συνέχεια. Πολλά έξοδα όχι, αλλά πλαφόν τα 1500 ευρώ σίγουρα (για κάποιους είναι πολλά, για ένα τέτοιο όργανο όχι).

Και ο Suhr και Anderson το ίδιο κάνουν. Δεν υπάρχει καμμία μαγεία στο να φτιάξεις ένα Strat σώμα. Η (κρυμένη) μαγεία είναι να κάνεις το σύνολο από ξύλα, βίδες και καλώδια ένα μοναδικό όργανο. Και σίγουρα η μαγεία των Suhr και Anderson είναι στις μικρές λεπτομέρειες που μόνο αυτοί ξέρουν να τονίζουν

Το θέμα όμως είναι οτι διαφορετικά θα το ποσοτικοποιήσει ενας χομπίστας (εγώ) και διαφορετικά ενας επαγγελματίας κιθαρίστας (silot).

Σίγουρα. Γι αυτό είναι προτιμότερο καμμία φορά, να ακούμε μόνο και να μαθαίνουμε από την εμπειρία των άλλων.

 

[gdevelek]

Ποσοτικοποίησέ μου λοιπόν (και σε αξία) τη διαφορά του λούστρου πολυουρεθάνης και νίτρου (για να γινόμαστε και συγκεκριμένοι λοιπόν για το κατασκευαστικό κόστος)

σε ποιότητα, 10%

σε αξία, θα έδινα έξτρα 40-50Ε, εφόσον η κιθάρα κόστιζε τουλάχιστον 400Ε

σε φθηνώτερες κιθάρες θα κοιτούσα πιο ουσιαστικές βελτιώσεις (ξύλα/σετάρισμα/μαγνήτες/ηλεκτρικά)

επειδή όμως δεν γνωρίζω:

- πόσο κοστίζει κατασκευαστικά;

- πόσο καταλήγει να κοστίζει μια τέτοια διαφορά στο εμπόριο;

@Jasemeister

ο επαγγελματίας απλά θα πει "ναι το 100% απέχει από το 30%, αλλά για μένα αξίζει άρα το πληρώνω" πράγμα που βρίσκω πολύ λογικό

 

[marathon]

σε ποιότητα, 10%

σε αξία, θα έδινα έξτρα 40-50Ε, εφόσον η κιθάρα κόστιζε τουλάχιστον 400Ε

σε φθηνώτερες κιθάρες θα κοιτούσα πιο ουσιαστικές βελτιώσεις (ξύλα/σετάρισμα/μαγνήτες/ηλεκτρικά)

Άμα βρείς φτηνή κιθάρα με νίτρο...σφύρα (κλέφτικα).

Η πολυουρεθάνη και δη η κινέζικη (το έχω ξαναγράψει) πέφτει σε μία μέρα.

(Ελπίζω να μην μου το αμφισβητήσεις, έχω πάει στο εργοστάσιο της Εden στα σύνορα Ηονκ Κονγκ με Κίνα). Το νίτρο θέλει 2-3 μήνες επεξεργασία για να πάρεις το αποτέλεσμα που βλέπεις στις Gibson...με 40-50 ευρώ που δίνεις λογικά δεν αγοράζεις ούτε το διαλυτικό του.

 

[gdevelek]

ωραία, άρα πρόκειται για μια βελτίωση σημαντικού κόστους, που προσφέρει τι ακριβώς σε playability και ήχο;

 

[marathon]

ωραία, άρα πρόκειται για μια βελτίωση σημαντικού κόστους, που προσφέρει τι ακριβώς σε playability και ήχο;

Δεν την θεωρώ βελτίωση αλλά παράδοση χρόνων. Απλά θέλω να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι και ένας λόγος κόστους

playability? Δεν υπάρχει καμμία τεχνική εκτός από διάβασμα και πολλή δουλειά που να μπορεί να στο (μας) βελτιώσει

ήχο; Δεν ξέρω, δεν έχω ακούσει Gibson χωρίς νίτρο. ΑΥΤΟΣ είναι ο ήχος της Giibson και χρόνια τώρα δεν αλλάζει. Ίσως να λέει κάτι ότι δεν υπάρχει ακουστικό όργανο (που να σέβεται τον εαυτό του) με πολυουρεθάνη

 

[gdevelek]

νομίζω πως διεθνώς όταν λέμε Playability για κιθάρα ενοούμε action, βολική γεωμετρία λαιμού, σωστά τάστα, αντοχή στο κούρδισμα  (μεταξύ άλλων), και όχι "προσωπική τεχνική" που εσύ κατάλαβες  ???

τέσπα υποθέτω πως τέτοια βελτίωση δεν έρχεται με το νίτρο, άρα μιλάμε για 100% αισθητική βελτίωση

 

[The Genius Loci]

Και ο Suhr και Anderson το ίδιο κάνουν. Δεν υπάρχει καμμία μαγεία στο να φτιάξεις ένα Strat σώμα. Η (κρυμένη) μαγεία είναι να κάνεις το σύνολο από ξύλα, βίδες και καλώδια ένα μοναδικό όργανο. Και σίγουρα η μαγεία των Suhr και Anderson είναι στις μικρές λεπτομέρειες που μόνο αυτοί ξέρουν να τονίζουν

Συμφωνώ. Με μια διαφορά όμως: αυτοί οι κατασκευαστές, έχουν τη δυνατότητα ευρείας παραγωγής (όχι "μαζικής" αλλά σίγουρα δεν φτιάχνουν ένα σώμα και ένα μπράτσο, και προσπαθούν να τα ταιριάξουν μεταξύ τους) και άρα και επιλογής. Με την εμπειρία και το ταλέντο τους λοιπόν μπορούν να παραδώσουν μια κιθάρα που θα αποτελεί τον ιδανικό συνδιασμό ανάμεσα στα κομμάτια. Μην ξεχνάς επίσης ότι φτιάχνουν με δικές τους προδιαγραφές μαγνήτες, άσχετα αν, ελέω κατάστασης στην αγορά, κυκλοφορούν και μεμονωμένα αυτοί, και άρα μπορεί να τους αγοράσει οποιοσδήποτε.

Επίσης κάποιες λεπτομέρειες, όπως ας πούμε το neck pocket σε κάποιες Anderson, δεν μπορείς να τις αντιγράψεις, εκτός αν διαθέτεις ακριβό εξοπλισμό, ή/και φτιάξεις κάτι από το μηδέν.

Τέλος το κόστος €1500 για μια custom κιθάρα, όταν πιθανότατα με λίγο ψάξιμο μπορείς να βρεις μια ανεπαίσθητα μεταχειρισμένη αντίστοιχη Suhr ή Anderson με τα ίδια ή ελάχιστα παραπάνω, δεν αποτελεί σοφή επιλογή κατ'εμέ. Φυσικά, αν θέλεις (και ξέρεις τι θέλεις) την απόλυτη καστομιά, τότε όχι 1500 αλλά και 15000 ευρώ μπορεί να είναι "λογικά".

 

[marathon]

Επίσης κάποιες λεπτομέρειες, όπως ας πούμε το neck pocket σε κάποιες Anderson, δεν μπορείς να τις αντιγράψεις, εκτός αν διαθέτεις ακριβό εξοπλισμό, ή/και φτιάξεις κάτι από το μηδέν.

Mην είσαι σίγουρος ;D ;D Δεν χρειάζεται πάντα να διαθέτεις ακριβό εξοπλισμό. Αρκεί να τον έχει κάποιος άλλος και εσύ να μπορείς να τον νοικιάσεις.

Γιατί θεωρείς ότι το να φτιάξεις κάτι από το μηδέν είναι τόσο δύσκολο? Ειδικά εάν τα βασικά τα έχουν φτιάξει άλλοι πρίν από εσένα?

Για να μην γίνομαι θεωρητικός, στην Ελλάδα υπάρχει 3d scanner που μπορεί να σκανάρει τη Anderson και να "οδηγήσει" ένα CNC...από εκεί και πέρα διάλεξε ξύλα ;D

...πάει η μαγεία.

Ατυχώς, για τα μπράτσα δεν έχω βρεί λύσεις...

 

[bloody_sunday]

Παιδιά, θα ξαναγράψω κάτι που πρέπει να είχα γράψει πριν από δυο-τρια χρόνια, πάλι εδώ σε παρόμοια συζήτηση. Όπως ίσως ξέρετε, το "κανονικό" μουσικό μου όργανο είναι το φλάουτο (και μετά ακολουθούν 6-7 ακόμη αλλά στο πιο "τσαπατσούλικο").

Οι κιθαρίστες πρέπει να νιώθουν ΠΑΡΑ, μα ΠΑΡΑ πολύ τυχεροί που με δυόμισι - τρεις χιλιάδες ευρώ μπορούν να έχουν ένα κορυφαίο όργανο που θα τους καλύπτει σαν επαγγελματίες (ακόμη και με πολύ λιγότερα χρήματα, βεβαίως). Αν έπαιζα φλάουτο επαγγελματικά, το βασικό μου κομμάτι θα στοίχιζε μίνιμουμ 8-10.000, και τα "δεύτερα" ίσως κάπου στα μισά. Δυο είναι οι διαφορές όσο ξεφεύγουμε από τις κιθάρες και πάμε σε αγορές άλλων ακουστικών μουσικών οργάνων που συναντούμε σε μια ορχήστρα, κατά τη γνώμη μου:

(α) oι διαφορές μεγενθύνονται και ευκολότατα καταλαβαίνεις τον ήχο που βγάζει ένα φτηνό μουσικό όργανο όταν το παίζεις,

(β) σαν επακόλουθο, και οι διαφορές στην τιμή μεταξύ των φτηνών, μετρίων και καλών επίσης μεγενθύνονται, με τα πραγματικά καλά όργανα να φτάνουν σε πολύ υψηλότερες τιμές από πχ. μια VOS.

Και βεβαίως δεν χρειάζεται καν να σας πω τις εξαντλητικές προσωπικές δοκιμές που απαιτούνται για να αγοράσεις το δικό σου όργανο σε τέτοιες περιπτώσεις... Πχ. όταν αγόρασα το φλάουτό μου (το '90, τρία χρόνια αφού το ξεκίνησα) έπαιζα πάνω από τρεις ώρες μέσα σε κλειστό μαγαζί με διαφορετικά κομμάτια για να βρω αυτό που μου άρεσε περισσότερο, χώρια τα μπόλικα που είχα δοκιμάσει πριν αλλού. Θυμάμαι ότι είχα καταλήξει σε δυο-τρία, τα οποία όλα ακούγονταν θαυμάσια, αλλά είχαν μικρές διαφορές και χαρίσματα που έπρεπε να αποφασίσω ποια είναι πιο σημαντικά στο παίξιμό μου (γρηγορότερη αλλά και πιο οξεία ατάκα; πιο sharp ψηλές; πιο θαμπός αλλά και γλυκός ήχος στις μεσαίες; πιο "πλαδαρά" ή "κοφτά" μπάσα; κλπ κλπ) Αλήθεια, ποιοι το κάνουν αυτό για τις κιθάρες τους, όπως οφείλουν;

Αγορές εξ αποστάσεως; Oύτε να το σκέφτεστε... Η "φτήνια τρώει τον παρά"; Καραφτιαξίματα; Σου πατάω χάμω την VOS; Δε Τζαπανίζ / Τσεχς / Τσαϊνίζ στράικ μπακ; Σόρι, λάθος...  ;D ;D

Γιατί τα γράφω όλα αυτά και πώς σχετίζονται με τον τίτλο του θρεντ; Για να θυμίσω πως σε άλλες αγορές δεν υφίσταται καν δίλημμα για το αν πρέπει να αγοράσουμε "ακριβό" όργανο, όταν έρθει η στιγμή να το χρειαστούμε. We go straight for the kill.