sfaku

Ακριβώς! Εμείς δεν ακούμε έτσι. Αλλά ο καθένας που ακούει διαφορετικά, είτε λέγεται Βελιώτης ή Ροθ ή Στοκχάουζεν κ.λπ., θα δώσει και διαφορετική μουσική. Αυτό συμβαίνει και στη ζωγραφική. Ο Βαν Γκογκ έβλεπε αλλιώς, με έναν τρόπο που στην εποχή του νόμιζαν ότι "δεν ευσταθούσε". Δεν μπορούσε να ζωγραφίσει αλλιώς, παρά μόνο με τις παράδοξες και χαρακτηριστικές πινελιές του. Σήμερα είναι ο πιο γνωστός ζωγράφος όλων των εποχών (και ο ακριβότερος μπάι δε γουέι). Για να δώσω πάντως ένα κρέντιτ στον Οντιοκόστα, αυτή η προσέγγιση της μουσικής είναι πολύ καλλιτεχνική, και απέχει από τη σωματική έκφραση και ευχαρίστηση που προσφέρουν τα λαϊκά είδη. Εμένα μ' αρέσουν κα τα δύο εξίσου πάντως. Καλό το πνέυμα, καλή και η σαρξ...

Μην ανησυχείτε, θα είμαι ένας ακίνδυνος αντιεξουσιαστής της εξουσίας ;D

Για αυτό που απαντάς στον Superfunk: το ρήμα "ευσταθούν" είναι λίγο αδόκιμο σε θέματα καλλιτεχνικής άποψης. Μπορώ να καταλάβω ότι δεν συμφωνείς, αλλά στα γούστα δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, υπάρχει... κολοκυθόπιτα (κάνουν και ρίμα ;D ) Για αυτό που απαντάς σε μένα: Κατά τη γνώμη μου πάλι, δεν υπάρχουν προφανείς απαντήσεις. Ο Βελιώτης ξέρει θεωρία προφανώς αλλά δεν ξεκίνησε από αυτή. Και αφού την έμαθε, όση χρειάστηκε να μάθει, τη χρησιμοποίησε όπου εκείνος έκρινε ότι πρέπει, για συγκεκριμένα πράγματα, και μετά την απέρριψε. Και δεν είναι ο πρώτος μουσικός με ακαδημαϊκό background πoυ εκφράστηκε μέσα από τον πειραματισμό και την αποδόμηση των κανόνων. Κάθε άλλο, υπήρξαν πολλοί εδώ και 100 σχεδόν χρόνια. Δεν βλέπω κάποια αντίφαση.

Ήταν κατ' εμέ η καλύτερη στιγμή στο πρόσφατο λάιβ, όπου είχα τη χαρά να παρευρεθώ, στο eksi... skyloi ;)

Αν κατάλαβα καλά τι ρωτάς, δεν μπορούν όλοι να κάνουν μουσική έτσι. Και ευτυχώς που δεν μπορούν. Θα ήταν βαρετό! ;) Προσωπικά κάποια από αυτά τα πράγματα που παραθέτεις μου κίνησαν το ενδιαφέρον για το λόγο ότι δεν σκέφτομαι έτσι, αλλά από την άλλη δεν μου είναι τελείως ξένες αυτές οι ιδέες, είναι σαν να τις είχα μέσα μου χωρίς να μπορώ να τις εκφράσω. Και πάλι δεν τις θεωρώ συνταγή μουσικής αλλά οπτική γωνία, μία από τις πολλές που μπορείς να πάρεις όταν κάνεις μουσική. Παντρέματα αυτού του τρόπου σκέψης με πιο βατές φόρμες μπορείς να δεις στους Velvet Underground, στους Sonic Youth, στον Nels Cline, στον Bandoek, στους Radiohead, στον πειραματισμό των κιθαριστών με feedback κ.λπ.

Όχι και τόσο ρητορικό για κάποιους που προτιμούν να υπηρετούν μία φόρμα κλασική και καθιερωμένη. Όσο για το ρυθμό και τη μελωδία, είμαι ανοιχτός και σε στιγμές ή σε επιρροές μη ρυθμικής/μελωδικής μουσικής, αν και προτιμώ το τελικό περιτύλιγμα να είναι σε κάποιο βαθμό εύληπτο και όχι πολύ ελιτίστικο. Και μένα, μάλλον είναι δημοσιογραφική ξεπέτα...

;D

Thx Μάραθον! Θα το διαβάσω (αν και τεράστιο). Από μια διαγώνια ανάγνωση είδα ότι το νήμα εκείνο περιστράφηκε κυρίως γύρω από την προκλητική κίνηση με το σπάσιμο του τσέλου ενώ εγώ προσωπικά περισσότερο στάθηκα σε άλλα πράγματα όπως διάβαζα την πρόσφατη συνέντευξη: -Αν η μουσική πρέπει να έχει θεωρία -Αν η μουσική πρέπει να έχει ρυθμό και μελωδία -Αν πρέπει να κολλάμε σε ορισμούς και παγιωμένα συμπεράσματα ή είναι καλύτερο να αναρωτιόμαστε διαρκώς για τα πράγματα (στις τέχνες και γενικότερα). Και άλλα τέτοια. Ο Βελιώτης μου κίνησε το ενδιαφέρον όχι λόγω του κονιορτοποιημένου τσέλου του αλλά μετά τις 2 δουλειές του με τον Αγγελάκα, την Ανάσα των Λύκων και το Πότε θα φτάσουμε εδώ. Ιδίως στη δεύτερη κάποιες στιγμές με ενέπνευσε ο τρόπος που παίζει το τσέλο του.

Προ καιρού είχαν ανοίξει κάποιες κουβέντες σχετικά με το θόρυβο και τη χρήση του στη μουσική. Με αφορμή αυτές λινκάρω τη συνέντευξη του τσελίστα Νίκου Βελιώτη στη lifo. http://www.lifo.gr/mag/features/3208 Οι απόψεις του Βελιώτη δεν αφορούν μόνο το θόρυβο, αλλά γενικά τη μουσική τέχνη. Είναι ανατρεπτικές αλλά και ευφυείς. Δεν τις παραθέτω σαν τη μοναδική συνταγή για να κάνει κανείς μουσική, αλλά σαν κάτι ενδιαφέρον και διαφορετικό, που δίνει τροφή για σκέψη (για όποιον πεινάει βέβαια! ).

Εύγε παίδες! Όντως παίζετε πολύ καλά και μου αρέσει πολύ το δέσιμο στις κιθάρες σας. Ενώ τις ξεχωρίζεις ανά πάσα στιγμή, ακούγονται σαν ένα πράγμα. Υ.Γ.: Κούκλα το πας το hammond!

Μια και μπήκαμε σε προεκλογική, σταυρό θα βάλω στους προλαλήσαντες που έκαναν τις ακόλουθες επιλογές: Stones - Jumping Jack Flash Clash - London Calling Neil Young - Like a Hurricane / People Rocking... Led Zeppelin-Rock'n'Roll (Στους Who δεν βάζω σταυρό λόγω Babah O'Riley, θα έβαζα αν ήταν υποψήφιο το My Generation). Αλλά προσωπικά μου έλειψε από το thread λίγη αυθεντική rock'n'roll αναίδεια. Και για αυτό ψηφίζω...

Εξαιρετικό σε σύλληψη, feeling, ήχο και, φυσικά, εκτέλεση.

Μια διευκρίνιση όχι πάντοτε αυτονόητη: άλλο USPS και άλλο UPS. Οι μεν είναι τα αμερικάνικα ταχυδρομεία και οι δε είναι εταιρεία κούριερ με πολύ πιο ακριβές τιμές και ιδίως στους εκτελωνισμούς όπου παίρνουν σκαλπ. Αυτό το S που λείπει από τη UPS μπορεί να πληρωθεί πολύ ακριβά στο τελωνείο!

Νομίζω το μάρκετινγκ είναι αρκετά απλούστερο. H Fender κυκλοφορεί αυτή τη σειρά τιμολογημένη σαν να ήταν μεξικάνικη (δηλαδή ανάμεσα σε Squier και Fender Japan). Αυτό σε μας δημιουργεί το perception ότι είναι όντως μεξικάνικη. Στην πραγματικότητα δεν είναι (συχνά η τιμολόγηση δημιουργεί perception: για να το πουλάνε τόσο, από το Μεξικό θα είναι). Όσοι ενδιαφερθούν για τα εν λόγω όργανα θα τα αντιμετωπίσουν πιο θετικά γιατί θα τα βλέπουν σαν μια φτηνή μεξικάνικη και όχι σαν μια ακριβή κινέζικη σειρά. Μέχρι να καταλάβουν οι ενδιαφερόμενοι ότι το όργανο δεν είναι μεξικάνικο, θα το έχουν ίσως ήδη δοκιμάσει ή ακόμη και παραγγείλει. Επειδή το όργανο είναι πολύ καλό ο αγοραστής είτε δεν παρατηρεί καν πού φτιάχτηκε, είτε αφού το παρατηρήσει, δεν τον νοιάζει, γιατί το όργανο είναι καλό ούτως ή άλλως, και όχι ακριβό, οπότε γιατί να κάτσει να σκάσει; Πρόκειται για ένα έξυπνο pricing και μια έξυπνη απόκρυψη της κινέζικης καταγωγής από τους εμπόρους (εικάζω σε συνεννόηση με τη Fender αυτό), που κάνει το όργανο να φαίνεται πολύ οικονομικό και αίρει πιθανές αντιρρήσεις που θα εμπόδιζαν τον αγοραστή από το να το προσεγγίσει, αν γνώριζε ότι είναι made in China.

Δεν είχα ξαναδεί τον Benson σε παρλάτα... Απολαυστικός τύπος! Και αξιοθαύμαστη νοοτροπία.

Ψήφισα fuzz αν και εξίσου συχνά παίζω απλώς με λίγο overdrive. Δυσκολεύτηκα να διαλέξω (περίπου 1 δευτερόλεπτο ;D ) Θα 'χε πλάκα να λέγαμε σειρά προτίμησης για όλα τα εφέ της λίστας, γιατί το ένα πετάλι για κάποιους είναι δεσμευτικό.

Κανονικά, φασκόμηλο είναι το Sage. Τον Greg δεν τον λες τήλιο, τον λες τέλειο! :D

Στην Ελλάδα όσο και αν το έψαχνα δεν βρήκα πουθενά. Τελικά το εντόπισα στο σάιτ ενός μαγαζιού με εξοπλισμό για σκάφη. Τους πήρα τηλέφωνο, ρωτάω έχετε όντως dual lock, λένε ναι, λέω στείλτε το. Τελικά ήρθε, έκανε 70 ευρώ (2 πακέτα) και δεν ήταν dual lock απλώς το πολύ καλό velcro της 3Μ (που βγάζει και το dual lock). Τους παίρνω τηλέφωνο, λέω παιδιά this aint Jim Beam. Λένε όχι είναι. Λέω όχι, dual lock είναι το άλλο που έχει δύο ίδιες ταινίες και όχι αρσενικό-θηλυκό. Μισό λεπτό να πάρω την αντιπροσωπία μου λένε. Με παίρνουν μετά από λίγο και μου λένε όντως δεν είναι dual lock αλλά αυτό δεν το φέρνουν οι αντιπρόσωποι γιατί έχει τα διπλά λεφτά από αυτά που πληρώσατε. Το κόστος είναι πολύ υψηλό, αν βάλεις και μεταφορικά από εξωτερικό πάει στα άστρα. Με πολύ καλό velcro νομίζω ότι κάνεις άνετα δουλειά πάντως. Και αν είναι να σκάσεις 100 και βάλε ευρώ, καλύτερα πλήρωσε κάποιον να σου κρατάει κόντρα στα πετάλια όταν τα πατάς... Η ανάπτυξη θα έρθει με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας ;)

Η λίστα είναι τόσο σε επιλογές όσο και σε σκεπτικό, γαμάτη (όσο γαμάτη μπορεί να είναι μια λίστα τουλάχιστον. Δεν είναι καλύτερη και από ένα καλό πιάτο παστίτσιο...). Sage, Asheton, Young, Ali Farka Toure, κιθαρίστας Tinariwen, Albini, κιθαρίστες Fugazzi, Prince, κιθαρίστες Television και Birthday Party, Mick Ronson, Lenny Kaye, Thunders, Wayne Kramer και Fred Sonic Smith, Mould, Ribot, Cline, White, Greenwood, PJ Ηarvey... Λερώνεσαι αν δεν προσέξεις... Ακόμη, μπράβο που σε μία λίστα συμπεριλήφθηκαν και μουσικοί που δεν παίζουν ακραιφνώς ροκ. Οι Αφρικανοί κιθαρίστες συνήθως είναι εξαιρετικοί, δεν χρειάζεται να παίζουν όλοι κοκορέτσια και γαλοπούλες για να θεωρείται ότι έχουν αξία. Και όμως σπανίως θυμόμαστε ότι ηλεκτρική κιθάρα δεν είναι απαραιτήτως οι 3-4 μουσικές φόρμες που αρέσουν συνήθως στους κιθαρίστες (μουσικούς): ηλεκτρικό μπλουζ, χαρντ ροκ 67-75, σρεντομέταλ και φιούζιον. Υπάρχουν και άλλα μουσικά είδη που παίζονται με το συμπαθές εξάχορδο, και αυτά έχουν το δικό τους hall of fame...

Οι τεφλόν με εντυπωσίασαν στο κοινό live σας, και σαν σχήμα και ο καθένας μεμονωμένα. Όπως όμως είχα πει στον κιθαρίστα-τραγουδιστή τους αμέσως μετά τη συναυλία (πρέπει να με μίσησε εκείνη την ώρα αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να φανώ ευγενικός) τα φωνητικά του, όσο ερμηνευτικά όσο και στιχουργικά, δεν ήταν στο επίπεδο της υπόλοιπης μπάντας. Το τονικό δεν με ενδιαφέρει όπως έχω ξαναπεί (και θα καταλάβετε γιατί, αν με ακούσετε να τραγουδάω). Καλή φωνή έχει, αλλού βρίσκω το πρόβλημα. Στο κομμάτι η μουσική είναι εξαιρετική και προσεγγίζει επίπεδο ξένων σχημάτων, αλλά αυτά που λέει ο τραγουδιστής δεν μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Οι στίχοι αν και καλογραμμένοι, μου φαίνονται επιτηδευμένοι. Επιτηδευμένα μακρόσυρτη βρίσκω και την ερμηνεία. Συνολικά τα φωνητικά είναι απλωτά στο χρόνο, περισσότερο από όσο πρέπει, και καταντούν υπνήλια. Οι τεφλόν είναι σχήμα με τεράστιες δυνατότητες, αλλά για να μη μείνουν αιώνια ταλέντα, δεν πρέπει να επαναπαυθούν (κατά την ταπεινή μου άποψη). Για αυτό και εγώ εκφράστηκα ελεύθερα στη συναυλία (και το ξανακάνω εδώ) και με κάποια αυστηρότητα, λέγοντας αυτό που είναι και η ταπεινή μου άποψη και φυσικά μπορεί να γραφεί στα παλιότερα των υποδημάτων τους. Απλώς έχω την αίσθηση ότι εκεί πρέπει να δουλέψουν (ερμηνεία και στίχος με ουσία, μεγαλύτερη συναισθηματική ένταση) για να μην είναι απλώς γαμάτοι μουσικοί και δεμένο σχήμα, αλλά καλλιτέχνες του πιο υψηλού επιπέδου. Αυτό που μπορούν να αποδειχτούν δηλαδή. Το ότι ακριβώς είναι τόσο καλοί είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, γιατί μπορεί άνετα να επαναπαυτούν στις δάφνες τους. Για αυτό και γίνομαι τόσο κατηγορηματικός, παρότι συνήθως το αποφεύγω. Αλλά αν μπορείς να είσαι μία μπάντα διεθνούς επιπέδου και συμβιβαστείς με κάτι έστω και κατά τι λιγότερο, αυτό είναι αποτυχία. Νομίζω ότι ο τραγουδιστής πρέπει να απελευθερωθεί. Μοιάζει σαν να κουβαλάει κάποιο "βάρος" που του κόβει δυνατότητες. Τότε θα λάμψει. Με κάθε φιλική διάθεση προς τα παιδιά και ελπίζω να το διαβάσουν.

Να κάνω μία διόρθωση: έγραψα "εν ζωή" ενώ ήθελα να πω "εν ενεργεία". Νομίζω αυτό ξεκαθαρίζει κάποια πράγματα. Βέβαια πιθανολογώ ότι εξακολουθείς να διαφωνείς σοφέ γέροντα. Ο ημιώριμος ημιμεσήλιξ.

Να το πω με παραδείγματα: Περίδης, Μάλαμας, Μούτσης, Παπάζογλου: Κατ' εμέ πολύ αξιόλογοι τραγουδοποιοί-συνθέτες. Σπανίως ή ποτέ δεν μελοποίησαν υψηλή ποίηση. Ξυδάκης, Κυπουργός: Πολύ καλοί συνθέτες-μουσουργοί που γράφουν και τραγούδια. Έχουν επιχειρήσει μελοποιήσεις με πολύ καλό αποτέλεσμα, αλλά δεν μελοποιούν ποίηση συχνά. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης: πραγματικοί μουσουργοί που μελοποίησαν υποδειγματικά. Κανείς εκ των ανωτέρω δεν μπορεί να θεωρηθεί ατάλαντος, ούτε δάχτυλο πιο κοντό από τα άλλα. Υπάρχει διαβάθμιση μεταξύ τους, γιατί άλλο τραγουδοποιός, άλλο συνθέτης άλλο μουσουργός. Αλλά ταλέντο για αυτό που κάνουν, έχουν όλοι. Διαφορές μεταξύ ποίησης και στίχου υπάρχουν. Αλλιώς είναι να γράφεις στίχο, δηλαδή κατά κανόνα με μέτρο και ομοιοκαταληξία, και αλλιώς να γράφεις όπως ο Ελύτης ή ο Καβάφης. Συνήθως ελεύθερα, χωρίς μέτρο, ομοιοκαταληξία. Ο στιχουργός στο βάθος του μυαλού του κρατάει μία στοιχειώδη υπενθύμιση μουσικού ρυθμού όταν γραφει. Ο ποιητής έχει το δικό του ελεύθερο εσωτερικό ρυθμό. Μοιραία όταν πας να μελοποιήσεις ένα ποίημα χωρίς μέτρο, όπως του Ελύτη, πρέπει να διαθέτεις φοβερό μουσικό οπλισμό, όχι απαραίτητο στην τραγουδοποιία. Αλλιώς είναι να μελοποιείς λαϊκό ή απλό στίχο με μέτρο (κουκιά μετρημένα) και αλλιώς να πρέπει να συνθέτεις κάτι καινούργιο απάνω σε κάθε μία συλλαβή. Ο Καββαδίας έγραφε με μέτρο αλλά η επαναληπτικότητα των ποιημάτων του οδήγησε σε κυκλικά τραγούδια (σχεδόν... ροντό!) και χρειαζόταν η ιδιοφυία ενός Μικρούτσικου για να τα κάνει να μην ακούγονται μονότονα. Αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί και δεν θέλει να τα διαχειριστεί ο τραγουδοποιός. Δεν είναι αυτός ο στόχος του και η επιλογή του. Υπάρχουν και στιχουργοί έντονης ποιητικότητας. Δεν είναι η πλειοψηφία. Γκάτσος, Γκανάς, Μάνος Ελευθερίου έχουν γράψει ποιητικά. Αλλά ένας από τους καλύτερους στιχουργούς μας είναι και ο Κηλαηδόνης που πόρρω απέχει της ποίησης, με όλες τις βαριές συμπαραδηλώσεις που έχει αυτή η έννοια. Μπορείς να τον πεις ατάλαντο ή πιο κοντό δάχτυλο από τα άλλα; Μη τα ισώνουμε όλα, ανάγοντάς τα σε χαρακτηρισμούς ταλαντούχος/ατάλαντος. Δεν θέλουν όλοι οι καλλιτέχνες να κάνουν το ίδιο πράγμα. Και ευτυχώς.

Γούστα είναι αυτά σοφέ γέροντα. Τον πάω με 1000 σαν τραγουδιστή. Χροιά και κυρίως ερμηνεία. Μπορεί να του φεύγει και καμιά νότα. Αλλά δεν με πολυενδιαφέρει το "σωστά" όταν υπάρχει τόση προσωπικότητα. ktm όταν υπάρχει μόνο "σωστά", χωρίς προσωπικότητα, τότε υπάρχει... λάθος.

Αγαπητέ voyager με συγχωρείς αλλά γέμισες το νήμα με βίντεο μουσουργών για να επαναλάβεις το επιχείρημά μου ότι η μελοποίηση της ποίησης δεν απαιτεί απλούς τραγουδοποιούς αλλά το ανώτερο level του μουσουργού, νομίζοντας ότι το έτσι το καταρρίπτεις; ??? Είναι ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης και ο Μικρούτσικος απλώς τραγουδοποιοί; Αν απαιτείται μια ιδιοφυΐα για να σταθεί μια μελοποίηση ποιήματος υψηλών προδιαγραφών, τότε σημαίνει ότι η μελοποίηση αυτή δεν είναι η συνήθης διαδικασία της τραγουδοποιίας. Αλλά κάτι πιο δύσκολο, απαιτητικό και διαφορετικό από το σύνηθες. Πολλές μελοποιήσεις απλών τραγουδοποιών είναι κάκιστες. Και σπανίως οι τραγουδοποιοί επιχειρούν τέτοια δύσκολα εγχειρήματα. Έχεις αναρωτηθεί γιατί δεν έχει μελοποιηθεί ούτε το 0,1% της ελληνικής ποιητικής παραγωγής; Μήπως επειδή δεν γίνεται; Μήπως γιατί άλλο ποίηση και άλλο στιχουργική ας πούμε; Δεν φταίω εγώ αν δεν διακρίνεις ανάμεσα σε έννοιες όπως μουσουργός και τραγουδοποιός, και μετά διατυπώνεις και κριτική για το αν υπάρχει βάση συζήτησης...

+1000 Ο άνθρωπος είναι η κορυφαία ίσως rock'n'roll φιγούρα εν ζωή. Για τα παράπονα υπάρχει το σχετικόν κυτίον!