sfaku

Καταρχήν διαμαρτύρομαι εντόνως διότι ξεκίνησε το βίντεο και αντί για το Ρεμπεκάκι ενεφανίσθη ο άχαρος καράφλας Kies >:( Δεύτερον αισθάνθηκα περιφρόνηση γιατί ο Νταν μας έγραψε για να παίξει πινγκ-πονγκ και έστειλε αντ' αυτού τον ιμιτασιόν Νταν! ;D Τρίτον, ωραίο ως συνήθως το rundown και επιμορφωτικό, βέβαια θα προτιμούσα να ήταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης και να βαράει καναδυό πενιές για μας τους φτωχοί. Απ' ό,τι βλέπω, βασικό συστατικό του ήχου του Auerbach είναι οι τρεις ενισχυτές και οι ιδιαίτερες κιθάρες. Όλη η μαγκιά βέβαια είναι η αισθητική του. Δεν θα τον χαρακτήριζα απλώς σαν neo-blues πάντως. Είναι τόσο εναλλακτική η προσέγγισή του στα blues (και τόσο back to the roots ξανασερβιρισμένο a la 21ος αιώνας) που μάλλον έχει δημιουργήσει ένα νέο είδος. Για αυτό τους ακούνε πολλοί που δεν ακούνε blues (λάικ μουά) αλλά πιο πολύ την ανεξάρτητη σκηνή. Thx SF!

Συγγνώμη αν κατάλαβα καλά θα βρεθεί ο προενισχυτής ανάποδα και θα τρίβονται τα ποτενσιόμετρα στο μπούτι σου; +1 Εννοεί ότι μόλις τελειώσεις τη μετατροπή, θα θέλεις να τη σπάσεις ;D

Πονηρέ Νουδού, δεν είσαι στο αρχικό lineup ε; Προσπαθείς να ξεγελάσεις το φόρουμ με τρίπλες και μουλωχτά, αλλά να ξέρεις ξεσκεπάστηκες! ;D ;D ;D Υ.Γ.: Πετάω τώρα όλα τα t-shirt Snooze Loop που έχω με τη φάτσα σου!

Ακούγεστε σαν σχήμα που παίζει αρκετό καιρό μαζί και με αυτή την εντύπωση είπα την άποψή μου. Και ο τραγουδιστής όσο πιο νέος, τόσο πιο εύπλαστος. Με αυτά τα δεδομένα, οι προοπτικές σας είναι οι καλύτερες ;)

Καλημέρα, τα άκουσα και τα δύο, είναι πολύ καλές δουλειές. Πολύ καλοδουλεμένη μπάντα, ωραίος ήχος στις κιθάρες, ωραία παραγωγή που χρειάζεται ελάχιστες βελτιώσεις (δεν μπήκα στον κόπο να τις εντοπίσω, θα ήταν σαν οδοντικός έλεγχος σε δωρεάν γάιδαρο ;D ). Οι συνθέσεις με ενδιαφέροντα σημεία (κυρίως η δεύτερη). Ο τραγουδιστής τα νιώθει. Τονικό πρόβλημα δεν ακούω. Βέβαια εμένα μου αρέσουν ακόμη και φάλτσοι με την αυστηρή έννοια τραγουδιστές (Σαββόπουλος, Cave, Neil Young κ.λπ.) και όταν τα λένε τόσο καλά, δεν τους ακούω καν για φάλτσους. Εδώ έρχονται και οι υποσημειώσεις όμως. Τα νιώθει, αλλά υπερβάλλει λίγο, και κυρίως είναι κλισέ η ερμηνεία. Αυτό σε συνδυασμό με τον κλισέ στίχο (τα δύο πολλές φορές είναι αλληλένδετα) θεωρώ ότι είναι ζήτημα. Η ερμηνεία του μου θύμισε τον ελληνικό waveάδικο ήχο που άκουγα στην εφηβεία μου ('85-'90). Magica de Spell, South of no North, Λευκή Συμφωνία, ήχος που νομίζω ότι έχει ξεπεραστεί, όχι επειδή είναι παλιός αλλά επειδή δεν ήταν πετυχημένος (ήταν μια εποχή που η ελληνική σκηνή έψαχνε την ωριμότητα χωρίς να την έχει βρει ακόμη). Όλα αυτά για τη σκηνή της εποχής τα αναφέρω γιατί υπάρχουν δύο τινά με τον τραγουδιστή. Ή ακούει πολύ τέτοια μουσική και θέλει να ερμηνεύσει ακριβώς με αυτό τον παρωχημένο τρόπο (που δεν το θεωρώ πολύ πιθανό) ή πάσχει και αυτός από την ίδια "ανωριμότητα" της τότε σκηνής: δεν έχει βρει δηλαδή ακόμη το απολύτως προσωπικό, εσωτερικό και βιωμένο στίγμα του. Έτσι, κάνει το καλύτερο που μπορεί μέχρι να το βρει, και ακούγεται ένα κλικ μετέωρος. Αυτό το κλικ αρκεί βέβαια για τον ακροατή για να εμποδίσει την απόλυτη ταύτιση. Αυτό θέλει δουλειά σε άλλα επίπεδα (σκέψη, διάβασμα, σινεμά, ακούσματα κ.λπ., κ.λπ.) για να γράψει πιο βαθιά πράγματα, πιο προσωπικά, και να θέλει μετά να τα ερμηνεύσει ως τέτοια. Όλα αυτά βελτιώνονται, αρκεί να έχει το "σκουλήκι" μέσα του. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να δουλέψει σε αυτή την κατεύθυνση περισσότερο, παρά στα τονικά. Τα λέω όλα αυτά ελπίζοντας να φωτίσω πλευρές που -ίσως- δεν είχατε ίσως σκεφτεί. Μπράβο για το ανοιχτό μυαλό σου και τα "γιούργια" σε ποικίλα μουσικά είδη!

+1, και οι δύο έχουν την αξία τους.

Καλό όντως! Μπράβο παίδες και κορασίδες! Αφού τραγουδήσατε με τις τόσο ωραίες φωνές σας θα με αφήσετε και μένα να ψάλλω με τη δική μου τη φάλτσα το γνωστό τροπάρι: είσαστε τόσο καλοί μουσικοί, θα προτιμούσα χίλιες φορές να σας ακούσω σε κάτι δικό σας ή ακόμη και σε μία πειραγμένη διασκευή, όχι απλώς σε μια πιστή επανεκτέλεση. Πάντως αν κάποιος έβαζε ένα χαλί με κόσμο από κάτω και μου έλεγε ότι είναι Iggy και Kate από live, νομίζω θα το 'χαυα!

Αν έλειπε η τρομπέτα θα είχε παίξει κάποιο άλλο όργανο το ρόλο της, όπως έγινε στο λάιβ όπου το κομμάτι μού άρεσε επίσης. Και ήταν εξίσου ζουμερό. Αλλά η στουντιακή βερσιόν που ακούσαμε εδώ δεν θα έστεκε -ως έχει- αν μιούταρες το κανάλι της τρομπέτας. Και τα δύο αποτελέσματα snooze loop τα λες, κατά τη γνώμη μου, και αυτό δείχνει ότι τα παιδιά έχουν σχηματίσει ήδη μια ηχητική υπογραφή. Γενικά το κομμάτι είναι πολύ καλό, όσο το ακούω, τόσο περισσότερο το αντιλαμβάνομαι.

Θα τα πω με τη σειρά που τα άκουσα: Καταρχήν το sample που μπαίνει και το οποίο εξελίσσεται σε ντραμ-λούπα είναι πολύ καλή ιδέα. Και έξυπνη, αλλά και (θα σας φανεί περίεργο ίσως) συναισθηματικά φορτισμένη -κατά την ταπεινή μου άποψη πάντοτε. Στη συνέχεια έχουμε το θέμα του πιάνο. Εδώ έχω πλέον μια αίσθηση Mertens (δικό μου κόλλημα, δεν ξέρω καν αν είναι στις επιρροές σου). Μου λείπει ίσως λίγη "αιχμή" στο πιάνο -μάλλον ζήτημα παραγωγής-ηχητικής προσέγγισης. Κατόπιν μπαίνουν διάφορα συνθοειδή για τα οποία έχω επίσης την ίδια αίσθηση, ότι τα ήθελα πιο αιχμηρά ηχητικώς. Οι διάφορες πινελιές sound design που πέφτουν στη συνέχεια (παιδιά που παίζουν) μου αρέσουν. Στο τέλος έρχεται το φλάουτο, που μου άρεσε πολύ. Ζηλεύω (καλοπροαίρετα) όταν ακουώ πιο "ψαγμένα" όργανα, παιγμένα με τόση εκφραστικότητα. Συνολικά μου άρεσε η ιδέα, πρόκειται για μουσική σύνθεση με αρχή-μέση-τέλος (κάτι καθόλου αυτονόητο). Σίγουρα κάποια εμβάθυνση στην παραγωγή και πιθανόν άλλες ηχητικές προσεγγίσεις θα το ανεδείκνυαν ακόμη περισσότερο, αφού συμφωνώ με τον Neeq ότι έχει την πρώτη ύλη για ένα δυνατό soundtrack.

[preacher mode] Η γνώση είναι πολύ ωραίο πράγμα αλλά τόσοι και τόσοι κορυφαίοι μουσικοί δεν πολυσκαμπάζουν από "gear" ή κάνουν ιδιαίτερες ή (φαινομενικά) παράξενες έως και ανορθόδοξες επιλογές εξοπλισμού, χωρίς αυτό να επηρεάζει σε τίποτε την καλλιτεχνικότητά τους και το αποτέλεσμα που μας χαρίζουν. Τι να το κάνεις να ξέρεις όλες τις λάμπες απέξω και ανακατωτά, αν δεν έχεις ένα καλλιτεχνικό όραμα για το τι θα τις κάνεις αυτές τις λάμπες (όραμα= θέλω αυτόν τον ήχο γιατί θα προσφέρω μια διαφορετική αισθητική πρόταση, όχι θέλω αυτόν τον ήχο γιατί θέλω να μοστράρω). Υπό αυτή την έννοια +1 στον Superfunk που θέλει τον νιούφη να ακούει περισσότερο μουσική, και να προσθέσω: να διαβάζει βιβλία, να βλέπει καλό σινεμά, να διαβάζει σοβαρές εφημερίδες, να σκέφτεται και να ξεστραβωθεί γενικώς. Θα μάθει τρεις λάμπες λιγότερες (και δυο sweep picking λιγότερα) αλλά θα βελτιώσει την τεχνική του σημαντικότερου μουσικού οργάνου: του ανθρώπινου πνεύματος. Αν μετά από αυτό μείνει χρόνος και για λάμπες, έχει καλώς. [/preacher mode] Για δες βρε ο Λάζαρος, 7 σελίδες έπιασε. Και τον είχαμε για ψόφιο ;D.

Λοιπόν τα ξανάκουσα αρκετές φορές γιατί σκόπευα να επανέλθω -όπως και επανήλθα ;D. Θα συμφωνήσω με τον Neeq για το τελείωμα, είναι πολύ δυνατό. Επίσης θα τολμήσω να πω ότι εδώ προκύπτει ένα λίγο διαφορετικό μουσικό στίγμα. Υπάρχει μια ελαφρά μετατόπιση από την Ιωάννου Τιρσενίου* προς την κατεύθυνση Ραδιοκεφάλων** και Θανάση Παπακωνσταντίνου γωνία. Προσωπικά μου αρέσει αυτή η μετατόπιση και ιφ άι γουέρ γιου, θα την έκανα προζύμι και για άλλα καρβέλια. Όσον αφορά το στοιχείο βαλκάνα: ποτέ δεν με χάλασαν τα κοκτέιλ, μουσικά και μη (εκτός από την εποχή που ήμουν κολλημένος κανγκουρομεταλάς με σπυριά, δηλαδή 16 ετών αλλά τότε φορούσα και ελαστικά τζιν με αρβίλες, οπότε η αισθητική μου της περιόδου ελέγχεται) και παρότι τα κοκτέιλ του μπαρ μου φτιάχνουν το κέφι πολύ γρήγορα, τα μουσικά μάλλον έχουν μεγαλύτερη αξία, διότι αυτή είναι όχι μόνο ψυχωφελής αλλά και καλλιτεχνική/πολιτισμική. Η μόνη μου ένσταση απέναντι στα κοκτέιλ είναι όταν δεν είναι επιτυχημένα (κάτι σαν Bloody Mary με σάλτσα από φασολάδα) αλλά εδώ δεν είναι αυτή η βαλίτσα (this is not the case). Απλώς θα έλεγα ότι στο απολύτως ιδανικό καλλιτεχνικό σενάριο, ο τρομπετίστας (λυράρης, τσαμπουνιέρης, whatever που λένε και στην ορεινή Κάρπαθο), δηλαδή ο φορέας του ethnic στοιχείου, θα είναι ιδανικό να συμμετέχει και στη δημιουργία μιας ιδέας, ώστε τελικά αυτό που θα βγει να μην έχει μόνο τις ενδιαφέρουσες ηχοχρωματικές μίξεις και συνάφειες που έχουμε εδώ, αλλά και βαθύτερες βιωματικές συνάφειες. Δεν θεωρώ ότι εδώ έχουμε μια ρηχή σχέση, τουναντίον, απλά υποστηρίζω ότι για να γίνει πιο δόκιμο το μουσικό ιδίωμα, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο βιωματικό για όλους τους συμμετέχοντες. Αυτό το τελευταίο είναι μάλλον τροφή για σκέψη και όχι κριτική προς την τωρινή ιδέα. Ίσως ακούγεται λίγο δυσνόητο, γιατί κι εγώ σαν αίσθηση το έχω περισσότερο, αλλά μπορώ να προσπαθήσω να το κάνω πιο ξεκάθαρο, πουρκουά πα και όβερ ε μπίερ (ή κοκτέιλ ακόμη καλύτερα). :D Ελπίζω να αντιλαμβάνεσθε ότι μέσα από το αστεΐζον ύφος λέω όντως την πραγματική μου γνώμη, απλώς τη ντύνω με μερικές... πρωινές για να περάσουμε όλοι πιο ευχάριστα. Και πάλι εύγε και εις ανώτερα! Υ.Γ.: Ώραιες οι φιλτριές στις κιθάρες στο τελείωμα. *βλ. Yann Thiersen **Radiohead μωρέ!

Θα μιλίσο πολί εμπεριστατομένα: Όλι πέξαν τις κάλτσις τους! Κι το πιδί με τα τίμπανα, κι το πιδί με το κοντραμπάντο, κι τα πιδιά με τα σινκιθάϊζερ, κι φισυκά το πιδί με τι βουβουζέλα. Η Ρίσθω ενπα Ρόδο, ιμένα το κομμάτι μι άρεσε κι στο λάηβ, κι ας ίταν χωρίς βουβουζέλα. [Σημείωση του Διορθωτή: Πολύ ωραία ιδέα και δουλειά! Εύγε! Υ.Γ.: Σας πάει το πιο upbeat. Ανκόρ, ανκόρ!]

;D ;D ;D ;D ;D Όχι εγώ, ο firefox! Πάτησα κατά λάθος δημοσίευση και στο καπάκι κόλλησε, ε μετά με φώναξε το αφεντικό μου, μετά πείνασα και ζέστανα κάτι γίγαντες... καταλαβαίνεις τώρα... Αλλά το φοβερό είναι ότι η φράση μου υποσχόταν... ανάπτυξη του θέματος! ;D ;D ;D Χαρίλατρε δεν παρεξηγήθηκα, είχε πλάκα. Για τους διαφημιστές μετά από 7 χρόνια στο χώρο σαν δημιουργικός και άλλα 6 σαν πελάτης διαφημιστικών, και με δυο κολλητούς σε στελεχιακές θέσεις μεγάλων εταιρειών, ξέρω πολλά να πω και δεν θα είναι τα γνωστά κλισέ, ούτε τα επαναστατικά τσιτάτα ;). Ξανα...δράττομαι της ευκαιρίας να επανέλθω λοιπόν εδώ, διότι το αρχικό ποστ δεν θα το δει κανείς πλέον. Η κουβέντα είναι τεράστια και πολλά πράγματα που λέω απλώς απόψεις μου και όχι απτά αποτελέσματα έρευνας. Δευκρινίζω: δεν πιστεύω ότι η μουσική "χάλασε". Η μουσική δεν παθαίνει τίποτε γιατί πάντοτε ο άνθρωπος θα έχει ανάγκη να εκφράζεται μουσικά, και πάντοτε θα υπάρχει καλή μουσική σε κάποια αναλογία προς την κακή, άσε που τα τελευταία 10 χρόνια ακούμε και θαυμάσια μουσική για πολλούς λόγους, από πολιτικούς (οι εποχές έντασης ή ακόμη και δυστυχίας, δίνουν έμπνευση στους δημιουργούς) μέχρι πολιτισμικούς (τα μουσικά είδη έχουν κάνει τους κύκλους τους και τώρα βγαίνουν ωραία και φρέσκα crossover). Αλλάζει όμως το perception για τη μουσική και τη χρήση της, και αυτά τολμώ να πω ότι έχουν "χαλάσει" κιόλας ή απορρυθμιστεί. Και αυτό επηρεάζει την οικονομική δραστηριότητα σε σχέση με τη μουσική. Έχει διαφοροποπιηθεί δραματικά ο τρόπος που ακούμε μουσική, που βλέπουμε ταινίες, που διαβάζουμε κείμενα, λόγω της ψηφιακής εποχής. Απέχοντας από οποιονδήποτε "λουδιτισμό" καθότι αγαπώ την τεχνολογία, σε μερικά πράγματα η αλλαγή μπορεί να είναι προς το χειρότερο, χωρίς να θέλω να ακούγομαι απαισιόδοξος, διότι αυτό μπορεί να είναι απλώς ένα στάδιο προς τη βελτίωση και την εύρεση μιας ισορροπίας. Πάντως ζητήματα υπάρχουν.

Δράττομαι της ευκαιρίας να αναπτύξω λίγο το θέμα τ

Καταρχήν επειδή το έχεις πει παλιότερα και επειδή έχεις γνωση του θέματος, η δισκογραφία εν Ελλάδι, τελικά έχει πεθάνει ή όχι; Αν ένας μέσος συνθέτης βγάζει 200 με 500.000 το χρόνο, μάλλον κάποιους μπορεί να τους ταΐζει ακόμη προφανώς. Απλά λιγότερους από ό,τι παλιά να υποθέσω; Για να συνεχίσω τη σκέψη μου, αν ένας συνθέτης βγάζει 200.000 με 500.000 το χρόνο, δεν είναι κρίμα ένας φτωχός πιτσιρικάς να μη μπορεί να ακούσει το δίσκο του, για να μη μειωθεί κατά 12 ευρώ το εισόδημά του; Ο Ντέιβ Γκρολ λέει κάτι τέτοιο περί του θέματος: όλοι οι εκατομμυριούχοι να κλείσουν το γαμόστομά τους (επί λέξει) για τα 25 σεντ που χάνουν κάθε φορά που ένα τραγούδι τους γίνεται download. Δεν λέω ότι πρέπει να το κάνουμε ευαγγέλιο επειδή το λέει ο Γκρολ, αλλά εμπεριέχει και μια δόση αλήθειας. Αν βέβαια ένας συνθέτης βγάζει 12.000 ή 30.000 το χρόνο, εκεί αλλάζει αρκετά το πράγμα από οικονομική σκοπιά. Αλλά το έχω ξαναπεί σε άλλο νήμα, ότι για να μιλάμε για διαφυγόν κέρδος όχι νομικά (διότι τα διαφυγόντα κέρδη που ζητάει κανείς με μια αγωγή είναι πάντοτε φουσκωμένα κατά 50% τουλάχιστον σε σχέση με την πραγματική προσδοκία) αλλά ουσιαστικά, τότε θα έπρεπε να μιλάμε για υπαρκτή οικονομική δυνατότητα να αγοραστεί κάτι. Αν δεν υπήρχε η δυνατότητα (και πρέπει να δεχτούμε ότι στον κόσμο εκτός από κακομαθημένα υπάρχουν και φτωχοί άνθρωποι) τότε απλώς προβάλλουμε ένα νομικής φύσης επιχείρημα (διαφυγόν κέρδος) απέναντι σε ένα ανθρώπινο πρόβλημα (φτώχια και αποκλεισμός από απολαύσεις, που είναι η μόνη αξία στη ζωή). Ένα βραζιλιανάκι με γονείς που βγάζουν κατά κεφαλήν 1000 το χρόνο δεν μπορεί να δώσει 5, 8 ή10 ευρώ για ένα cd. Πρόσβαση στο download όμως υπάρχει, έστω από ένα ρεφενέ σαράβαλο pc. Φυσικά και ένας Έλληνας 2 χρόνια άνεργος δεν έχει λεφτά να αγοράσει cd επίσης... Για την ευθύνη των εταιρειών: υπάρχει ένα γνωστό κείμενο του Albini που αναφέρει πώς οι εταιρείες καταχρεώνουν μπάντες, κάτι που γίνεται κατά κόρον στα μικρά ονόματα. http://www.negativland.com/albini.html Πέραν αυτού του κειμένου, όπου φαίνεται ότι οι εταιρείες δεν δίνουν μόνο λεφτά στους μουσικούς αλλά και παίρνουν, δεν μπορούμε να αποδώσουμε εύκολα ηθικές ευθύνες στις εταιρείες επειδή κυνηγούν το κέρδος. Δεν είναι φιλανθρωπικά σωματεία. Αυτό που προσωπικά τους προσάπτω προσωπικά είναι ότι αλλοίωσαν το τι είναι μουσικό προϊόν με τις τακτικές τους. Αυτό χρήζει μεγάλης ανάλυσης βέβαια για να γίνει κατανοητό, γιατί έτσι όπως το λέω μπορεί κανείς να φανταστεί διάφορα, αλλά έχει πολλαπλές συνέπειες κατ' εμέ. Από εκεί και πέρα, σαν οργανισμοί που μάχονται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για χρήμα, οι δισκογραφικές αποφάσισαν να ακολουθήσουν μια άκρως επεκτατική στρατηγική η οποία απέτυχε. Έπαθαν το Βιετνάμ τους. Αλλά όπως δεν μπορώ να τις κατηγορήσω ηθικά για καθαυτό το γεγονός ότι απέτυχαν, έτσι και δεν μπορώ να δεχτώ τη μετακύλιση των ευθυνών της ήττας τους στους άλλους. Οι Αθηναίοι έχασαν στη σικελική εκστρατεία (και οι Αμερικάνοι στο Βιετνάμ) γιατί δεν έπρεπε να πάνε εκεί και γιατί η στρατηγική τους ήταν λάθος και υπερβολικά υπεροπτική και φιλόδοξη. Όχι επειδή ήταν κακοί οι... Σικελοί και οι Βιετκόνγκ. Υπό αυτό το πρίσμα οι χαμένες θέσεις εργασίας και τα χαμένα κέρδη δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των παράνομων downloaders και της πειρατείας επί χρήμασι, αλλά και λανθασμένης εκτίμησης και σκασίματος μίας μεγάλης φούσκας. Πρόκειται για την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Γενικά σε αυτό το θέμα της πειρατείας ο διάλογος έχει μεγάλο ενδιαφέρον διότι δίκια έχουν όλες οι μεριές. Δεν έχει νόημα να ισοπεδώνουμε. Μόνο συζητώντας (και δεν εννοώ μόνο στο noiz) θα βγει άκρη. Γιατί είναι προφανές ότι το υπάρχον μεντέλο δεν λειτουργεί και καλείται η κοινωνία να δημιουργήσει ένα νέο που να είναι πιο αντίστοιχο στην πραγματικότητα και πιο δίκαιο για όσους θίγονται.

Αντιστέκομαι. Δεν θα ποστάρω σε αυτό το νήμα. Είμαι ο sfaku και είμαι καλά...

Πολύ καλό. Thx SF. Προτίμηση μέχρι στιγμής στο The darker the night και στο On a trip down memory lane. Δεν είμαι σίγουρος ότι έχω εντοπίσει για ποιο λόγο, αλλά ποτέ δεν μου πολυάρεσαν τα Κρίνα. Μάλλον έβρισκα πομπώδη το στίχο και την ερμηνεία του Ανεστόπουλου, αλλά πάντα μου άρεσε η μπάντα από κάτω. Το παράδοξο είναι ότι τώρα μου αρέσουν τα προσωπικά του Ανεστόπουλου και μου αρέσει και η μπάντα Goodbye Blue Sky, χωρίς τον Ανεστόπουλο! Ίσως του τελευταίου του πηγαίνει περισσότερο αυτό που κάνει τώρα, κατά την ταπεινή μου πάντοτε. Είναι στημένο περισσότερο πάνω του και στην έντονη ποιητικότητα του λόγου του.

Καλώστον Τόλη! Ωραίο το βιντεάκι. Τι κάνει (έκανε) αυτός ο Gatton! Και δεν υπάρχει smiley για αλληθώρισμα...

Συμφωνώ στα πιο πολλά, λέω απλώς ότι μέχρι το digital να κατασταλάξει και μέχρι οι αγχωτικοί για νούμερα και πωλήσεις μάνατζερ να καταλάβουν ότι το πάνε λάθος, έγιναν πολλά πειράματα στα αυτιά μας και ακούσαμε πολλή άμουση μουσική (ιδίως κάπου στο 1997-2002). Αυτό σωρευτικά μαζί με πολλά άλλα πράγματα βοήθησαν στην υποβάθμιση της μουσικής (ένα από αυτά και η ποιότητα του mp3, επίσης άμουση, ιδίως στα πρώτα χρόνια του p2p με το χαμηλό bandwidth των 128 kbps, για την οποία φυσικά δεν φταίνε οι εταιρείες). Θα μου πεις καταλαβαίνει ο άμουσος ακροατής το υπερβολικό compression ή την έλλειψη αρμονικών ή δυναμικών ή το υπερβολικό loudness κ.λπ.; Ναι, έχω τη θεωρία ότι υποσυνείδητα τα αντιλαμβάνεται αυτά σαν μειωμένη απόλαυση (όπως ας πούμε η ερωτική έλξη ενός ατόμου λειτουργεί αδιόρατα χάρη στις φερομόνες και δεν γίνεται αντιληπτή αλλά ωστόσο υπάρχει). Ψυχοακουστικά ένα κομμάτι που είναι συνεχώς loud π.χ., ίσως να σε τσιτώνει και να μη σε αφήνει να το απολαύσεις στο 100%. Απολαμβάνεις κυρίως τον πολύ λουστράτο ήχο του (περιτύλιγμα), το γαμάτο βίντεο κ.λπ. και λιγότερο το περιεχόμενο. Το να γίνει όμως η μουσική εμπειρία έστω ένα κλικ φτωχότερη και πιο μηχανιστική δεν βοηθάει το μουσικό αγαθό/προϊόν, όπως θέλεις πες το, να διατηρήσει την "υπόληψή" του.

+1 +1 Δεν είμαι κατά των εταιρειών απριόρι, αλλά κατά βασικών τακτικών που χρησιμοποίησαν για να μαζικοποιήσουν το προϊόν τους, όπως π.χ. το απαράδεκτο radio friendly ψηφιακό mastering (loudness wars) το οποίο έκανε τη μουσική υπερβολική και κακόηχη, φτωχή σε δυναμικές (ίσως είμαι εγώ παράξενος αλλά δεν μπορώ να συγκινηθώ συναισθηματικά από μουσική που έχει γίνει mastered έτσι). Επίσης απόπειρα μεγιστοποίησης κέρδους με στροφή στην TV μέχρι που η εικόνα έφαγε τον ήχο και πολλά άλλα. Αλλά το μέγιστο λάθος ήταν το κρέμασμα του cd στα περίπτερα. Αυτό ειδικά στο μάρκετινγκ είναι γνώση όχι πρώτου εξαμήνου αλλά της πρώτης εβδομάδας του πρώτου εξαμήνου. Για τον ίδιο λόγο δεν θα δεις να πουλάνε Mercedes στη λαϊκή αγορά. Δεν ταιριάζει με το positioning του προϊόντος και μετά δεν θα πληρώνει κανείς 35.000 για ένα αυτοκίνητο με πεσμένο image. Δεν απορρίπτω συνολικά το marketing και για αυτό ακούω και μουσική πολυεθνικών εταιρειών (για την ακρίβεια μου είναι αδιάφορο τι είναι το label, κρίνω μόνο αυτό που ακούω). Αλλά νομίζω ότι το marketing έχασε το μέτρο και έθεσε υπερφιλόδοξους στόχους στην αρχή της ψηφιακής εποχής, ενθαρρυμένο από το συνολικά χαμηλότερο κόστος του cd, μπήκε σε φάση απληστίας, ανοίχτηκε παντού και την πάτησε τελικά. Η στρατηγική αυτή απέτυχε. Το κοινό δεν αλλάζει positioning σε ένα προϊόν από μόνο του. Αυτή είναι η ένστασή μου. Και ο υπερκαταναλωτισμός είναι και κοινωνική/ατομική στάση αλλά καλλιεργείται κιόλας από το μάρκετινγκ. Δέχομαι όμως το ρεζουμέ, υπάρχει μία κλινικής φύσης έφεση προς την ποσότητα και όχι προς την ποιότητα. Και επίσης είμαι βέβαιος ότι σε αυτή τη ζωή (τουλάχιστον πριν τη σύνταξη) κανείς δεν προλαβαίνει να ακούσει 1 ΤΒ με mp3 που έχει στο δίσκο του, πρόκειται όντως περί αποθησαύρισης.

Φίλτατε δεν γράφω προς υπεράσπιση των απόντων αλλά προς υπεράσπιση (μέσα από το δικό μου πρίσμα) της κοινότητας. Το ότι δεν έρχονται νέοι ή φεύγουν παλιοί, κάτι δείχνει για μας. Δεν θέλει η κοινότητα (αυτο)κριτική; Εντάξει, τότε να καταργηθούν και αυτό το νήμα και όλα τα σχετικά (που δεν είναι λύση βέβαια). Το ότι αναμασάμε τα κσύλα, την πειρατεία και τη συζήτηση περί επικαιρότητας 235 εμείς οι 10-15 νοματαίοι (βάζω και εμένα μέσα) δεν το βρίσκεις κουραστικό; Καλώς κάναμε τις πρώτες 235 κουβέντες, κακώς τις συνεχίζουμε κατ' εμέ. Όλοι μας (έτσι ευελπιστώ τουλάχιστον) θα θέλαμε μια διευρυμένη κοινότητα. Το τι κρατάει μακριά κάποια μέλη, μας αφορά και εμάς, υπό μία έννοια περισσότερο εμάς από ό,τι τα ενδεχόμενα νέα μέλη. Προσωπικά έκανα την αυτοκριτική μου και διαπίστωσα ότι όντως έπρεπε να τροποποιήσω τη συμπεριφορά μου. Παλιότερα ας πούμε μαλώναμε συχνά με τον Παναγιώτη (Trolley) και είδα ότι πρέπει να ρίχνω τους τόνους μου και να είμαι λιγότερο εύθικτος. Δεν νομίζω ότι έχασα από αυτό. Επίσης μετά από 15 ποστ σε κάθε νήμα για κσύλα και πειρατεία, είδα ότι λέω τα ίδια και τα ίδια και ότι κάνουν και πολλοί άλλοι το ίδιο, επομένως έχω αραιώσει τα ποστ μου ή και δεν ποστάρω καθόλου στα σχετικά νήματα. Απέκτησα μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση, πιθανότατα κάποια στιγμή να τη χάσω κιόλας και μετά να την ξαναβρώ, αλλά δεν έπαθα και τίποτε κακό. Προτείνω λοιπόν (και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να το αποδεχτεί) μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση και αποχή από τα νήματα που δεν μας εκφράζουν, αντί για κατάργηση των θεμάτων. Ας αφήσουμε αυτούς που δεν έχουν κάνει 235 συζητήσεις περί κσύλων και πειρατείας να βγάλουν το άχτι τους, και "χώρο" να το κάνουν. Εμείς μπορούμε να απέχουμε ή να τοποθετούμαστε χειρουργικά υπενθυμίζοντας παλιότερα νήματα ή λινκάροντας παλιότερα ποστ (όλοι έχουμε στοκ νομίζω πλέον, ακόμη και εγώ ο όψιμος) και χωρίς να ανεβάζουμε τόνους. Και φυσικά για τις παρεκτροπές υπάρχουν και οι mods.

Ναι έχω βιώσει αυτή την υπέροχη εμπειρία, αλλά παλιά είχαμε και εκατοντάδες κασέτες (=πειρατεία). Η κασέτα όμως νοούνταν πάντοτε σαν κάτι το παρακατιανό. Όποιος είχε μια κασέτα ένιωθε ότι κάτι του έλειπε. Δεν ένιωθε απλώς ότι ο ήχος είναι χειρότερος (που ήταν) αλλά ότι χάνει κάτι από την εμπειρία του δίσκου, που είχε εσώφυλλο με στίχους κ.λπ. και μια άλλη γενικότερα υπόσταση. Μαρκετινίστικα (αλλά και πραγματικά) το προϊόν "δίσκος" είχε μία τοποθέτηση (positioning) στο μυαλό του μουσικόφιλου ως ένα σπάνιο, ιδιαίτερο, ανώτερο προϊόν. Έχει αναρωτηθεί ποτέ η μουσική κοινότητα τι μεσολάβησε και δεν μας μαγεύει πια ο δίσκος ή το cd; Και γιατί το mp3 δεν θεωρείται παρακατιανό, όπως παλιότερα η κασέτα, αφού είναι ένα υποσύνολο της εμπειρίας του cd και θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως τέτοιο; Υπάρχουν πολλές αιτίες για αυτό (δεν δικαιολογούν νομικά την πειρατεία) αλλά δείχνουν ότι οι ιθύνοντες του δισκογραφικού μάρκετινγκ τα τελευταία 25 χρόνια υπήρξαν άκρως αποτυχημένοι. Διότι αν ένας marketing manager έπαιρνε τα αυτοκίνητα της VW και τους υποβίβαζε το positioning στο επίπεδο της Zastava, θα απολυόταν και δεν θα ξαναέβρισκε δουλειά. Κάτι τέτοιο έγινε με τα μουσικά προϊόντα. Κανείς δεν βιώνει τη μαγεία του δίσκου σήμερα γιατί αυτή χάθηκε. Και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό (δεν δικαιολογεί νομικά διευκρινίζω) γιατί κανείς δεν την πληρώνει. Είμαι από τους λίγους που αγοράζω original cd μια στις τόσες, και νομίζω δεν έχει να κάνει με τη νομιμοφροσύνη μου αλλά με το γεγονός ότι είμαι μουσικός και άρα θεωρώ τη μουσική απριόρι κάτι σπουδαίο, άρα σε πείσμα του μουσικού μάρκετινγκ ποζισιονάρω, με δική μου πρωτοβουλία, τη μουσική σαν κάτι αξιόλογο στο μυαλό μου.

Όποιος ντρέπεται δεν ξέρω τι κάνει. Μπορεί όμως απλώς να βαριέται. Εδώ έχουμε αρχίσει να το κάνουμε και οι γράφοντες όπως βλέπεις. Τι αποθαρρύνει κάποιον να γράψει; Προσωπικά έχω μιλήσει με φίλους που είναι μέλη και δεν γράφουν, αλλά και με πολλά άτομα από τις αγγελίες που δεν σχολιάζουν ποτέ (ή έγραφαν παλιότερα και όχι πια). Κάποιοι εκ των ανωτέρω παλιότερα έγκριτα μέλη του φόρουμ (τυχαίνει να ξέρω 3-4). Ακούω συχνά να λένε ότι ο κύκλος των συνομιλητών είναι περιορισμένος και πολλές συζητήσεις είναι ανακυκλούμενες. Πρέπει επίσης να πω ότι σαν όψιμος στο φόρουμ κατέβαλα αρκετή προσπάθεια να μάθω τα χούγια των θαμώνων, παρότι δεν ντράπηκα και υπήρξα "σοφή γιαγιά-compatible". ;) Δεν είναι όλοι διατεθειμένοι όμως. Με καλύπτει η απάντηση του ndnikola

Απαγορεύσεις υπάρχουν πολλών ειδών. Απαγόρευση είναι να ορίσεις έναν κανόνα αλλά απαγόρευση είναι και να διακηρύττεις σε υψηλούς τόνους την προτίμησή σου να μην ακούγεται μια άλλη άποψη (αυτή η οποία θα ήθελες να απαγορευτεί), και ας μη θεσπιστεί ποτέ ο κανόνας. Διότι εδώ υπάρχει ένας στενός (κουραστικά στενός ενίοτε) κύκλος σχολιαστών, και οι παλιοί χρήστες έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τους πρόσφατους, έχουν δηλαδή μεγαλύτερη απήχηση στην κοινότητα. Υπαρχουν όμως και οι υπόλοιποι χρήστες, αυτοί που απλώς διαβάζουν και σπανίως σχολιάζουν. Αυτοί λοιπόν, δύσκολα θα αποφασίσουν να σπάσουν τη συνήθειά τους για να μπουν στις κουβέντες μας, ιδίως αν πρόκειται να εκφραστούν διαφορετικά από την "κρατούσα" (ή μερικές φορές απλώς αυτή που διατυπώνεται πιο μεγαλοφώνως) άποψη. Διότι έχουν δει -σε πολλαπλές επαναλήψεις- ότι υπάρχουν κάποια άτυπα όρια στο τι μπορεί να πει κανείς, όρια τα οποία είναι ενίοτε στενότερα των κανονισμών. Αυτό όμως δεν ενθαρρύνει το διάλογο. Κανείς δεν θέλει να μπει σε μια ομήγυρη που έχει παγιωμένες απόψεις και πάγιες/στερεότυπες αντιδράσεις. Είναι σαν να λέει "δεν θέλουμε νέους θαμώνες". Και δεν αναφέρομαι μόνο στο θέμα της πειρατείας αλλά γενικότερα. Κάποιοι αποδέχεστε μικρότερο εύρος φάσματος στην απόκλιση από τη δική σας άποψη, και επιβάλλετε ατύπως (ίσως χωρίς καν να το αντιλαμβάνεστε) μία πιο αυστηρή κόκκινη γραμμή ανάμεσα στη διαφωνία και την προσβολή. Έτσι όμως επιβάλλετε σε μία κοινότητα την υποκειμενικότητά σας, βαφτίζοντάς την αντικειμενικότητα. Με αυτό διαφωνώ. Και αυτό μία απαγόρευση είναι, που αποθαρρύνει κόσμο από τις συζητήσεις μας και επιτείνει το φαινόμενο ντεζά βι. Δείχνει επίσης πόσο βαρετός θα ήταν ο κόσμος αν όλοι συμφωνούσαν με όλους.

Εχθές πόσταρα στο νήμα περί πειρατείας, που άνοιξε ένα νεοφώτιστο μέλος, το ακόλουθο ποστ, το οποίο για κάποιο λόγο (μάλλον κόμπλαρε η σύνδεση) δεν πέρασε τελικά: Πάλι συζήτηση περί πειρατείας; Πάω για πικνίκ (δεν αστειεύομαι). Λοιπόν όντως πήγα για πικνίκ στο πάρκο Τρίτση, ήταν πάρα πολύ ωραία και αντικειμενικά δεν θα έχανα χρόνο από αυτή τη δραστηριότητα για να συζητήσω περί πειρατείας εδώ. Γιατί όμως αυτό; Είναι επειδή δεν με ενδιαφέρει το θέμα; Κάθε άλλο. Ο σκοπός που γίνεται μια τέτοια κουβέντα είναι αφενός να μάθουμε έκαστος την άποψη εκάστου στο βαθμό που το επιτρέπει ένα κοινωνικό δίκτυο (βλ. φόρουμ). Αφετέρου, εφόσον πετύχει η κουβέντα, να γίνει ένας γόνιμος διάλογος. Γόνιμος δεν πα' να πει ότι θα μπορούμε να πάμε να νομοθετήσουμε αύριο, αλλά ότι θα φωτιστούν, μέσα από την άποψη των άλλων, πτυχές του θέματος που οι ίδιοι δεν φανταζόμασταν. Λόγω του ότι το φόρουμ δεν έχει εκατομμύρια μέλη, έχει ήδη γίνει σαφές ποια άποψη έχουν τα πιο βασικά μέλη. Άρα σε κάθε νήμα, όπου αυτοί οι συχνότεροι θαμώνες έχουν δεσπόζουσα παρουσία, αφενός δεν υπάρχει πλέον ενδιαφέρον να μάθουμε τι πιστεύει ο άλλος γιατί ξέρουμε, αφετέρου ο διάλογος δεν είναι πλέον γόνιμος αλλά μια λούπα / ντεζά βι. Για αυτό βαριέμαι πλέον, μέχρι νεωτέρας τουλάστιχον (sic), να συμμετέχω. Όσον αφορά την πρόταση του Trolley, με βρίσκει φιλοσοφικά αντίθετο. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος. Δεν μπορούμε να απαγορεύουμε τη συζήτηση περί των ορίων της νομιμότητας. Τον 12ο αιώνα (ή και πολύ-πολύ αργότερα) αν άνοιγες μια συζήτηση στην Κεντρική Ευρώπη για το αν επιτρέπεται το προγαμιαίο σεξ, όχι μόνο δεν θα σου επέτρεπαν τη συζήτηση αλλά θα κατέληγες στην πυρά. Το 1930 στις ΗΠΑ αν έλεγες ότι οι μαύροι δεν θα έπρεπε να σηκώνονται στο λεωφορείο για να καθίσουν οι λευκοί, διότι θα έπρεπε να έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, πάλι θα κατέληγες στην πυρά (της KKK προφανώς). Οι νόμοι δεν είναι θέσφατα. Αλλάζουν. Άλλες φορές με αίμα, άλλες με πόλεμο και άλλες με συζήτηση. Προτιμώ τη συζήτηση. Αν είναι να την απαγορεύσουμε, ας απαγορεύσουμε και στη βουλή τις σχετικές συζητήσεις που εισηγούνται την κατάργηση αυστηρών διατάξεων για κάποιο αδίκημα. Βέβαια ούτε αυτό το συγκεκριμένο θέμα που θέτει ο Παναγιώτης έχει νόημα να το συζητάμε με τις ώρες, διότι πάλι θα έχουμε μια λούπα των θεμάτων για την πειρατεία (που απλώς θα είναι labelled ως "συζήτηση περί του δικαιώματος συζήτησης περί πειρατείας") αλλά με τα ίδια ακριβώς συμπτώματα: κάποιοι θα επιχειρηματολογούν με συνθήματα, άλλοι με πολιτισμένο ύφος και επιχειρήματα, άλλοι επικαλούμενοι νομολογίες (που νομίζω ότι εισάγουν μια τυπολατρία στην κουβέντα), άλλοι με άποψη εκ του προχείρου κ.λπ.