sfaku

Πάντως αναφορικά με τον τίτλο του thread, τα vintage πετάλια δεν είναι μύθος, είναι πραγματικότητα, το ξέρω γιατί έχει ένας φίλος μου ένα. ;D offontopic mode off

Θα ήθελα να προσθέσω ότι το θέμα είναι γενικό, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι άκυρο. Και εξηγούμαι. Πολλές φορές με τα πετάλια μου (αλλά και με ό,τι άλλο έχει knobs) παθαίνω το εξής: γυροφέρνω έναν συγκεκριμένο ήχο που μου αρέσει, και όλες οι ρυθμίσεις μου κινούνται πέριξ των σχετικών ηχοχρωμάτων. Από ένα σημείο και μετά, αυτό μπορεί να γίνει αυτο-εγκλωβιστικό γιατί πέραν των γούστων μας, το αυτί μας συνηθίζει σε αυτό που ακούει να παίζουμε, και δυσκολεύεται να πάει "αλλού". Έχω διαπιστώσει πως όταν πιάσει κάποιος άλλος τα πετάλια μου (ή και τον ενισχυτή μου), το πείρα(γ)μα που κάνει στα κνομπζ, μου αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές του εξοπλισμού μου, που χάνω λόγω αυτού του αυτοεγκλωβισμού. Με την ίδια έννοια αν κάποιος μου προτείνει μέσα από τις σελίδες του forum ρυθμίσεις για εξοπλισμό που ήδη έχω, μπορεί να μου αποκαλύψει ανεξερεύνητους συνδυασμούς. Σε τελική ανάλυση δεν χάνω τίποτε να τις δοκιμάσω (το πολύ πολύ να μη μου αρέσουν) αλλά ποτέ δεν ξέρεις, και μερικές φορές οι μεγαλύτερες εμπνεύσεις και τα ωραιότερα ευρήματα βασίζονται στην τύχη και όχι στη λογική, τους κανόνες και τη μέθοδο. Υπό αυτή την έννοια όσο το σκέφτομαι τόσο καταλήγω ότι δεν είναι καθόλου κακό να υπάρχει μια παρακαταθήκη ρυθμίσεων, για να δοκιμάζουμε και να ξεκολλάμε από τα κολλήματά μας, απλώς θα ήθελα προσωπικά να μπαίνει κάπου και το γενικότερο rig των γραφόντων (κιθάρα, ενισχυτής) ώστε να έχουμε πιο πλήρη εικόνα.

Ο Peavey είναι καλός, έχω ακούσει καλά λόγια και για τον Custom, οι Fender είναι κλασικές λύσεις (ο Pro δεν έχει τόσο πολύ headroom νομίζω). Αλλά αν βρεις Studiotone γύρω στα 500 ευρώ όρμα, πρόκειται για ανώτερη κατηγορία από όλα όσα αναφέρονται, με πολύ δυνατό καθαρό κανάλι και πολύ καλός με τα πετάλια. Παλιότερα είχε πουληθεί ένας με 590 στις αγγελίες οπότε δεν είναι απίθανο να βρεις αν βάλεις μια αγγελία ζήτησης.

Paranoid_Android, ας πούμε ότι παραβλέπουμε τον παράγοντα "daxtila" και ότι μπορεί να βγει κάτι πρακτικά ωφέλιμο από αυτό το θέμα. Και πάλι δεν είναι πλήρης η περιγραφή σου, αν δεν πεις σε τι ενισχυτή παίζεις και με τι κιθάρα: μάρκα, μοντέλο, μαγνήτες (αν έχουν αλλαχτεί) κ.λπ.

+1 στους δύο άνωθεν κους Μοδεράτορας

Πολύ ωραίο. Παρελαύνει κανονικά όλη σχεδόν η γκάμα της EHX!

Κρίμα. Τρομερή φωνή. Ναι μεν τραγουδούσε γλυκανάλατες σόουλ μπαλάντες αλλά είχε αυτή την ποιότητα της γκόσπελ ερμηνεύτριας, που καμιά από τις σημερινές αντίστοιχες δεν έχει. Για τον Bobby Brown δεν συμφωνώ απολύτως, φίλτατε Jazzjoker. Ναι μεν ναρκωτικά υπάρχουν παντού αλλά μια κακή συγκυρία (σχέση με το λάθος άτομο) μπορεί να σε χώσει σε αυτά πολύ βαθιά, ενώ αν δεν υπήρχε αυτή η συγκυρία η σχέση μπορεί να ήταν απλώς περαστική/περιστασιακή. Η κακή συγκυρία είναι ο λόγος που μπλέκουν πολλά άτομα, που δεν έχουν (και παρότι δεν έχουν) ιδιαίτερη ψυχική προδιάθεση στον εθισμό. Θα συμφωνούσα πάντως ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει σε ποιο ποσοστό φταίει ο (εκάστοτε) Bobby Brown, παρά μόνο η ψυχούλα του ίδιου του παθόντος.

Τυγχάνει να έχω άλλη εικόνα. Έχω κάνει γύρω στις 15 συναλλαγές (οι 6 μόνο φαίνονται στο προφίλ μου γιατί οι πιο πολλοί δεν έχουν κωδικό noiz για να αξιολογήσουν) και επίσης έχω επικοινωνήσει με άλλους 10 περίπου για συναλλαγή που δεν προχώρησε. Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι έχω μιλήσει με άτομα ευγενικά, συχνά ιδιαιτέρως συνεννοήσιμα, κάποιοι δεν ήταν το στιλ μου αλλά η δουλειά προχώρησε ομαλά, αλλά μερικοί ήταν τόσο συμπαθείς που θα δοκίμαζα να κάνω και παρέα. Μόνος αστερίσκος είναι ότι μέχρι τώρα έχω κάνει μόνο αγορές -και προφανώς όποιος πουλάει έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι ευγενικότερος. Μόνο δύο περιπτώσεις θυμάμαι από πωλητές με "καμμένη" συμπεριφορά. Ο ένας ήθελε βρεθούμε μόνο στα μέρη του (12 χλμ απόσταση από το δικό μου... μέρος ;D ) και έδινε χρονικό περιθώριο μόνο 5-6 το απόγευμα που είμαι στο γραφείο. Του ζήτησα με email να μοιράσουμε την απόσταση ή αν μπορεί μια μέρα να το κάνει 1 ώρα αργότερα, και δεν απάντησε ποτέ. Στο μεταξύ το αντικείμενο είναι απούλητο ακόμη! Ο άλλος πουλούσε υποτίθεται ένα looper, κλείσαμε ραντεβού και τον πήρα για επιβεβαίωση και δεν σήκωνε ποτέ τα τηλέφωνα. Σύντομα ίσως δοκιμάσω κάποια πώληση, εκεί δεν ξέρω τι θα προκύψει. Πάντως αγοράζω συνήθως πράγματα που οι πωλητές τους τυχαίνει να είναι τουλάχιστον 27-28 χρονών, συνήθως 35+, και είμαι βέβαιος ότι αυτό παίζει ρόλο για την καλή εικόνα που έχω (δεν έχω πετύχει πιτσιρικαρία). Τέλος, σύστημα αξιολόγησης υπάρχει (αστεράκια) αλλά μπορεί ο καθένας να ξαναμπεί με άλλο όνομα αν "χαλάσει" η αξιολόγησή του.

Καταρχήν Νικόλα μεγειά τη Mascis, είναι κούκλα και ακούγεται πολύ ζουμερή! Ευχαριστούμε για την παρουσίαση και περιμένουμε δέμο. Για blind test αν θέλεις διαθέτω και τη japanα μου για να γίνει τριπλό τεστ μαζί με μια AVRI. Στο gearpage, στο θέμα που μας έδωσες λινκ, οι πιο πολλοί την πάτησαν και θεώρησαν καλύτερο τον ήχο της Mascis, οπότε το τεστ θα έχει ψωμί... ;D ;D ;D ;D Μια και το έφερε η κουβέντα: είναι μεγάλη μ@λ@κία να έχεις τα λεφτά να πάρεις τη Thurston Moore, και να το κάνεις! ;D

Άκου το White Light/White Heat ή το ομώνυμο και βάλε στο καπάκι Modern Lovers (Roadrunner, Pablo Picasso, Someone I cared about, She cracked, Dignified and Old κ.λπ.). Η συγγένεια είναι εμφανής ;) Μετά το '80 ο Richman το έριξε στον ακουστικό ήχο ο οποίος απηχεί και πάλι το ίδιο αθώο και αφελές (με θετική σημασία) ροκενρόλ συναίσθημα, απλώς έριξε τόνους και γύρισε τις επιρροές του 10 χρόνια πίσω, από τα 60's στα 50's (και πάλι όμως περάσαμε όλοι υπέροχα παρεμπιπτόντως :D )

Μεγάλη επιρροή του οι Velvet. http://en.wikipedia.org/wiki/The_Modern_Lovers

Ωραίο θέμα Νέστορα! Αγαπημένες μουσικές και μπάντες μεταξύ αυτών των ειδών, κάποιες τις ακούω ακόμη συχνά, κάποιες αποτελούν ωραία ανάμνηση και μπαίνουν στο cd αραιά και πού για να θυμηθούμε τα παλιά. Α, εσύ είσαι καρντάσι! Να προσθέσω στα σχήματα του Fred Sonic Smith τους πολύ άγνωστους Sonic Rendezvous (έχω όμως φίλο που έχει δίσκο τους ;D ) και τους Celibate Rifles στα της Αυστραλιανής ανεξάρτητης σκηνής. Α, και εσύ καρντάσι είσαι! Να προσθέσω τον μάστορα της απλότητας και θεωρούμενο "πρωτοπανκ" Jonathan Richman στη γενικότερη κληρονομιά των Velvet Underground. Στη σχολή Paisley Underground/Desert Rock/Americana (συγκοινωνούντα δοχεία όλα αυτά) εκτός από τους αγαπημένους μου Dream Syndicate, Gun Club και τους διάσημους REM που αναφέρθηκαν ήδη, ξεχωρίζω τους Thin White Rope, τους Green On Red, τους Giant Sand και φυσικά μετέπειτα τις solo δουλειές των μελών τους: Steve Wynn, Chuck Prophet, Dan Stewart, Howe Gelb κ.λπ. Στα αγγλικά post-punk αγαπημένοι όλων των εποχών οι New Model Army. Μερικά φρι δειγματάκια εϊτίλα (το youtubι είναι κάπως φτωχό σε αυτές τις πιο άσημες μπάντες και τα πιο πολλά βίντεο είναι χάλια από ποιότητα ήχου): Thin White Rope: Από τις πλέον χαμηλών τόνων παρουσίες. Βαρβατοψυχεδελικό desert rock (με bonus ωραίο τέλε ήχο) και ιδιαίτερο τραγουδιστή. Thin White Rope 'Hidden Lands' Celibate Rifles: Ακατέργαστο νευρώδες αυστραλιανό post-punk, εδώ πιο "μαζεμένοι" σε διασκευή Patti Smith.

Ρε αρχηγέ μου, εγώ σου λέω τι λέει ο Οικονομίδης, και εσύ μου απαντάς τι λες εσύ; ::) Πού κολλάνε όλα αυτά;

Ο Οικονομίδης είναι πολύ καλός στη στρατηγική. Αλλά η στρατηγική δεν κρίνεται από τα ωραία slideshow. Οι μεγάλοι διαφημιστές συνήθως είναι καλοί presenters, κάποιοι μάλιστα είναι πραγματικοί σόουμεν. Η αξία μιας στρατηγικής μετριέται από το αποτέλεσμα. Προτού δώσουμε (υποθετικά πάντοτε) υπουργείο στον Οικονομίδη, θα έπρεπε του δώσουμε την καμπάνια τουρισμού και να μετρήσουμε τζίρους για να δούμε τι πουλιά πιάνει. Από την παρουσίαση αυτή το ρεζουμέ κατ' εμέ είναι: ξεκολλήστε, δεν είμαστε τόσο χάλια όσο νομίζουμε. Έχουμε μπόλικη θετική κληρονομιά στο ίματζ μας (στο perception των άλλων για μας όπως σωστά το θέτει ο audiokostas), και αυτό μας επιτρέπει να ρεφάρουμε για πολλά από τα προβλήματά μας. Επίσης δεν νομίζω ότι μιλάει για μια καμπάνια "μια και έξω" αλλά για μια πολυετή στρατηγική που θα αποφέρει καρπούς μακροπρόθεσμα. Η Apple που αναφέρει σαν παράδειγμα δεν χτίστηκε (όπως και η Ρώμη άλλωστε) σε μια μέρα. Από την άλλη υπάρχουν τόσες παράμετροι στην καθημερινότητά μας που μπορούν να αναιρέσουν ανά πάσα στιγμή το πόσο καλή είναι η ιδέα μιας τέτοιας στρατηγικής. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί θα πολιτικολογήσω. Θα περιοριστώ στο εξής παράδειγμα. Ας πούμε ότι δίνουμε την καμπάνια τουρισμού στον πιο άξιο (και όχι στον κουμπάρο μας όπως γινόταν ως τώρα) και τον προικίζουμε με έναν πακτωλό χρημάτων (για να μας παίξουν και τα ξένα μέσα που λέει και ο Μαραθών). Η καμπάνια αυτή μπορεί να χτίζει επί μήνες μία εικόνα, και να βγει μιαν ωραίαν πρωίαν ένα απλό εξώφυλλο τύπου Focus και να την τελειώσει... Και οι διάφορες δηλώσεις πολιτικών δεν βοηθούν, και έχουν υπάρξει πολλές τέτοιες καταστροφικές δηλώσεις τα τελευταία 2 χρόνια.

Παιδιά αυτή η παρουσίαση του Πήτερ Οικονομίδη έχει τεχνικό και κλαδικό χαρακτήρα. Αφορά το πώς θα διαφημίσεις την Ελλάδα στο εξωτερικό, με online μέσα. Δεν είναι πολιτική δήλωση ούτε γράφτηκε με πρόθεση να πολιτικολογήσει. Δεν εννοώ ότι δεν μπορεί να αναλυθεί πολιτικά (όλα μπορούν να αναλυθούν πολιτικά), απλώς ότι δεν έχει νόημα να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί είναι κλαδικού ενδιαφέροντος τοποθέτηση σε συγκεκριμένο χώρο και context. Ο Οικονομίδης είναι σαφώς πιο ευφυής, ικανός και συμπαθής από το μέσο πολιτικό μας. Σε ένα πόστο συμβούλου επικοινωνίας της χώρας θα έκανε καλή δουλειά. Αλλά η πολιτική χρειάζεται πολλά προσόντα, και έξω από το αντικείμενό του κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι πουλιά πιάνει ο εκάστοτε πετυχημένος ειδικός. Το ότι είσαι ικανός στο Α δεν είναι εχέγγυο ότι θα είσαι ικανός στο Β, παρότι ομολογουμένως κάποιος ικανός έχει μία κουλτούρα ικανότητας, που ενίοτε μπορεί να μεταβιβαστεί σε άλλα αντικείμενα. Στο branding δεν διαχειρίζεσαι τόσο την ουσία ενός πράγματος αλλά την εικόνα του, την εντύπωση που αφήνει αυτό. Όντως ο Οικονομίδης θα μπορούσε να βελτιώσει την εικόνα της χώρας (αν του είχε ανατεθεί κάτι τέτοιο) αλλά δεν θα μπορούσε να αλλάξει την ουσία της. Ως εκ τούτου μη μπερδεύουμε το πόσο aspirational ήταν η ομιλία του, με το τι μπορεί να αλλάξει πραγματικά στη ζωή μας.

Σε πολλά με έχουν καλύψει προλαλήσαντες. Θέλω να προσθέσω μια άλλη οπτική. Στον αυτοσχεδιασμό το λάθος δεν ορίζεται από τις κλίμακες αλλά από το αν ο μουσικός παίζει αυτό που είχε την πρόθεση να παίξει, στα ελάχιστα msec που μεσολαβούν ανάμεσα στη σύλληψη της φράσης και την εκτέλεσή της. Φυσικά μόνο ο ίδιος ο μουσικός το γνωρίζει αυτό και μπορεί να το επιβεβαιώσει. Κάποιος πολύ καλός μουσικός που γνωριζα όριζε τον σπουδαίο σολίστα ως αυτόν που πάνω στον αυτοσχεδιασμό θα πατήσει λάθος νότα (λάθος πάντα σε σχέση με αυτό που ο ίδιος ήθελε) αλλά αστραπιαία θα επανορθώσει και θα δημιουργήσει από αυτό το λάθος, μία ωραία φράση. Όσον αφορά τον Τζάρετ ο αυτοσχεδιασμός είναι το γήπεδό του. Πρόκειται για μουσικό που τα κομμάτια του πιάναν διάρκειες ωρών χωρίς σταματημό. Όταν του έλεγαν γιατί δεν τα κάνει λίγο μικρότερα (ώστε να χωρούν και στα LP-CD-whatever), απαντούσε ότι στον αυτοσχεδιασμό δεν μπορείς να ορίσεις διάρκεια γιατί αν ορίσεις διάρκεια, τότε δεν είναι αυτοσχεδιασμός. Θεωρώ από αυτά που έχω ακούσει για τον συγκεκριμένο μουσικό, ότι αν ένιωθε ότι η εκτέλεση είχε αστοχίες, δεν θα έβγαζε καν το δίσκο. Για να επέτρεψε την κυκλοφορία του σημαίνει ότι ο ίδιος δεν εντοπίζει ελαττώματα, και αυτό είναι το σημαντικότερο.

clap-clap-clap-clap-clap-clap (και... clip-clip-clip-clip-clip-clip!) Ερώτηση ασχέτου: όταν λέμε 800-1.000-12.000 βαθμούς εννοούμε προφανώς τις διαβαθμίσεις κάποιου εργαλείου τριβής;

400 κάτι, άντε 500. Δεν συγκρίνεται με το κόστος ενός iMac.

Αντιθέτως, οι Jazzmaster, ειδικά οι παλιές, ξεκουρδίζουν πολύ, λόγω ακριβώς του συνδυασμού του τρέμολο με την παλιά γέφυρα. Βέβαια αν το όργανο σεταριστεί σωστά, κάνεις πιο πολλά κόλπα κι από Floyd! Αλλά το σετάπ στις Jazzmaster θέλει εμπειρία. Και επειδή είναι πιο σπάνια μοντέλα, ούτε οι τοπικοί επαγγελματίες καλοξέρουν να τις σετάρουν. Αυτό όμως δεν σε προβληματίζει γιατί αφορά τις παλιές JM και τις επανεκδόσεις τους από ΗΠΑ και Ιαπωνία. Δεν αφορά τις Blacktop και τις Classic player από όσο ξέρω, διότι έχουν ελαφρώς τροποποιημένο τρέμολο και άλλη γέφυρα (adjustomatic αν δεν απατώμαι) και λένε ότι είναι πολύ σταθερότερες εξαιτίας αυτών των βελτιώσεων.

Τόσο διπλού, που είναι... μονός, και στα δυο μοντέλα. ;D Πρόκειται για μονοπηνιακές και αρκετά "πριμάτες" κιθάρες. edit: αν εννοείς την Cobain ή την CP Jaguar με διπλούς, δεν τις θεωρώ εντός θέματος αφού είναι πολύ ακριβότερες του budget. Τώρα το ποια κιθάρα είναι όμορφη είναι καθαρά υποκειμενικό. Γούστο πάλι, αλλά οι Les Paul δεν μου αρέσουν τόσο (ηχητικά) για indy, και στο εν λόγω στιλ δεν θα βρεις πολύ συχνά Les Paul-άδες. Σε Gibson-οειδές όργανο για indy, χίλιες φορές σκαφάκι ή και σκάφος κανονικό. Θεωρώ όμως ότι το σκάφος είναι πιο απαιτητική κατασκευή και (με ελάχιστες εξαιρέσεις) στα 500 ευρώ δεν παίρνεις τόσο καλό όργανο όσο ένα αντίστοιχο bolt-on solid body. Θα συμφωνήσω όμως στο σχόλιο ότι δεν ξέρουμε ποια είναι η πρώτη κιθάρα (και ο υπόλοιπος εξοπλισμός).

Έχουμε ίδια CPU. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ έχει ψωμιά ακόμη, δεν παύει να είναι μια τεχνολογία 3 ετών (το pc μου τόσο είναι). Επειδή μετά τα 3 χρόνια -και ιδίως μετά τα 4- τα pc έχουν την τάση να βγάζουν διάφορα, ίσως δεν ήταν άσκοπο να κοιτάξεις καμιά αναβάθμιση σε i7. Τα imac μια χαρά είναι, αλλα αν ήταν να δώσω τόσα, θα πήγαινα σε i7 ώστε να ξέρω ότι έχω μηχάνημα με βάθος πενταετίας. Βέβαια μιλάμε για πολλά λ7 πλέον.

Κάποια σχόλια για τα παραπάνω: -Συμφωνώ, όχι Gibson, για τα είδη που θες. -Οι P-90 βέβαια μια χαρά ταιριάζουν με τα είδη που θες. -Οι Jaguar γενικά δεν φορούν P-90 (εκτός από κάτι νέες που δεν ξέρω αν λένε πολλά). -Η σειρά Classic Player που προτείνει ο φίλος είναι πολύ πάνω από τα 500. -H Baja είναι θέμα κομματιού. Αυτή που είχα δοκιμάσει εγώ ήταν μια καλή κιθάρα αλλά ως εκεί. Και είναι κοντά 700. Κάπου πήρε το μάτι μου μια μεταχειρισμένη με 500. Οι Jazzmaster είναι φοβερές κιθάρες. Δεν έχω δοκιμάσει τη Mascis ούτε τη Blacktop αλλά για τα είδη που θες, πρέπει να τις δεις οπωσδήποτε. Κάποιες Γιαπωνέζες είναι θεϊκές αλλά πρέπει να πέσεις σε καλό κομμάτι και να την έχουν σετάρει καλά. Μπορείς να βρεις κοντά στα 600 μεταχειρισμένη. Τέλος τσέκαρε τις αγγελίες. Ενδεικτικά: http://smart.noiz.gr/details.php?id=67478 http://smart.noiz.gr/details.php?id=71925 http://smart.noiz.gr/details.php?id=71451 http://smart.noiz.gr/details.php?id=70340

Πολύ ωραίο. Βλέπεις Frisell, ακούς Beatles και στο βάθος (υπο)βόσκει ακουμπισμένο στο ράφι ένα βινύλιο του Let England shake. Δίκην κερασακίου... Μας κακομαθαίνεις, Zappa! Να 'σαι καλά!

Ωραία ακούγεται (στα χέρια του τέρατος). Το floating τρεμολάκι λίγο με χαλάει.

@trolley. Σωστές οι επισημάνσεις και χρήζουν διευκρίνισης. Δεν είναι λάθος το στοχευμένο, σε καμία περίπτωση, απλώς θέλω να πω ότι το ρεζουμέ για τις εταιρείες (και η κατεύθυνση όπου στρέφουν οι ίδιες τα πράγματα) είναι όχι απλώς το στοχευμένο, αλλά το επόμενο level που είναι το προσωποποιημένο. Όντως το περιεχόμενο είναι ευρύτερο από το "διαφημίσεις" αλλά βλέπεις ας πούμε ότι ήδη το facebook κάνει αυτόματα hide τις ανακοινώσεις φίλων στους οποίους δεν κάνεις συχνά like. Επομένως η προσωποποίηση σταδιακά αρχίζει και αφορά όλο το περιεχόμενο του ίντερνετ. Ακριβώς ;D Αυτή η κάρτα όπως και όλοι οι loyalty μηχανισμοί είναι ουσιαστικά direct marketing.