trolley

+ και στους τρεις σας. (audiokostas, γιατί δε βάζεις βίντεο; ξεροσφύρι θα τη βγάλουμε;)

Υποψιάζομαι βάσιμα ότι οι φίλοι του χέβυ μέταλ εδώ μέσα, είναι περισσότεροι από τους φίλους της disco. Δεν πειράζει, εφ' όσον το χιόνι είναι - ούτως ή άλλως - σπάνιο, ας έχουμε μία ευκαιρία να ακούσουμε κάτι διαφορετικό. Μην με παρεξηγήσετε, εξακολουθώ να ακούω John Cage, στο αυτοκίνητο. (5) Ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό του είδους: The Trammps - Disco Inferno (4) Περνάμε τάχιστα στο πρώτο κομάτι που γνώρισε εμπορική επιτυχία ως εκπρόσωπος του είδους: Hues Corporation - Rock the Boat (3) Αυτός ο τύπος ο KC, μονίμως κεφάτος ήταν; Όπως και να'χει, το συγκεκριμένο κομάτι μου φτιάχνει πάντα το κέφι (όχι και το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο): K.C. and The Sunshine Band - Boogie Shoes (2) Οι άτιμοι, θα μπορούσαν να είναι στο νο.1, αλλά ας όψεται η Penelope Ann Miller. Απολαύστε τους ηγέτες: Bee Gees- You Should Be Dancing Bee Gees- You Should Be Dancing Το χόρεψε η κοπελιά του Καρλίτο, στο Carlito's Way. Enough said... : Cheryl Lynn - Got To Be Real Cheryl Lynn - Got To Be Real

Είναι συνηθισμένη πρακτική (και έχει ενθαρυνθεί πολλές φορές, και από εσένα), θέματα που δεν αφορούν όλο το φόρουμ να συζητούνται με π.μ. κατόπιν παραινέσεως Όπως λες, δεν έχει επιβεβαιωθεί εκ' μέρους της προγραμματιστικής ομάδας ότι υπάρχει πρόβλημα (το αναφέρεις ως πρόβλημά "μου"), άρα νομίζω ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να επιδιώξω μία ιδιωτική συζήτηση.

Bloody, εγώ ξέρω πως να λύσεις αυτό το πρόβλημα. Και τα άλλα ξέρω, αλλά δεν ερωτήθην. Ευχαρίστως να σου στείλω τη λύση με π.μ.

Χωρίς να εκφράζω τη Διαχείριση του φόρουμ, θέλω να συγχαρώ δημόσια τα μέλη philosophos και sammy_paraga για το μονίμως υψηλό επίπεδο των ποστ τους, τις εντός-θέματος τοποθετήσεις τους και τις γενικότερες αρετές τους. Αν έχετε φίλους, συγγενείς, γνωστούς, προμηθευτές, πελάτες ή οτιδήποτε άλλο που να κομίζουν τις ίδιες ποιότητες με εσάς, σας ΠΑΡΑΚΑΛΩ να τους προτείνετε να συμμετέχουν στο φόρουμ, προκειμένου όλοι να έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί τους και να διδαχθούμε από το ύφος τους και τα επιχειρήματά τους. Προσωπικά, θα κάνω δώρο ένα κασόνι ουίσκυ σε όποιον από εσάς φέρει πρώτος τουλάχιστον είκοσι (20) άτομα. Ευχαριστώ

Τα αγάλματα, η μουσική, η ποίηση, ο χορός και ο κινηματογράφος έχουν και άλλες χρήσεις από το να υπηρετούν και να προάγουν την ιδέα της τέχνης.

Δεν υπάρχει τίποτε το αυθαίρετο στο συμπέρασμά μου. Η αναζήτηση ποιοτήτων του "αιώνα της λογικής" στο χώρο της τέχνης, είναι άλλη μία σοβαρή παρεξήγηση με την οποία δε θα καταπιαστώ τώρα δα. Αλλά έχει ενδιαφέρον να δεις με ποιο τρόπο προσπαθείς να αποφύγεις τα όποια συμπεράσματα, γενικώς: π.χ. λές "είναι πιθανό να βλάψει την υγεία σου". Ε, λοιπόν, δεν είναι "πιθανό" είναι "10000% βέβαιο" και σου συνιστώ να μην το δοκιμάσεις. Επίσης λες ότι η παρακολούθηση ταινιών του Νόρις μπορεί να έχει "ευεργετικά" αποτελέσματα, αλλά δε λες ποια μπορεί να είναι αυτά τα αποτελέσματα. Αναρρωτιέμαι μήπως δεν έχουμε το ίδιο θέμα συζήτησης (όχι ότι είναι απαραίτητο, αλλά αφού απάντησες σε αυτό που έγραψα, συμπέρανα ότι θες να συζητήσουμε επί των δικών μου προτάσεων). Η παρακολούθηση ταινιών του Νόρις, δεν πρόκειται να συμβάλει στη κατανόηση του κινηματογράφου ούτε στο ελάχιστο: δεν επιδιώκει άλλωστε κάτι τέτοιο, και ούτε οι θεατές των ταινιών του καυχιούνται για κάτι τέτοιο. Αν - για 'σένα - ο κινηματογράφος είναι απλώς μία αφορμή για να φας υπερ-βουτυρωμένο ποπ-κορν ή να πιάσεις τα στήθη της φιλενάδας* σου στο ημίφως της οθόνης, τότε δεν έχουμε το ίδιο θέμα συζήτησης, έτσι δεν είναι; Θα πήγαινες ποτέ σε σχολή κινηματογραφιστών να τους προτείνεις να παρακολουθούν ταινίες του Νόρις; Το έκανε κανείς αυτό σε 'σένα; Με τη μουσική ή οτιδήποτε άλλο; * με κάθε σεβασμό στη κυρία βέβαια.

Κοίτα, ούτως ή άλλως η "λογική" και η "τέχνη" είναι άσχετα ζητήματα. "Λογική" αναζητούμε στην επιστήμη, όχι στη τέχνη. Τα φρέσκα φρούτα είναι ωφέλιμα για τον ανθρώπινο οργανισμό: δεν υπάρχει απολύτως τίποτε να συζητηθεί και όσοι δεν τρώμε αρκετά είναι βέβαιο ότι δεν απολαμβάνουμε την καλύτερη υγεία. Το γούστο, είναι να πεις ότι, δεν μπορώ τα εσπεριδοειδή, προτιμώ π.χ. τα βερύκοκα, αλλά δεν είναι ένδειξη γούστου να πεις ότι μπορείς να τραφείς χωρίς καθόλου φρέσκα φρούτα, αντικαθιστώντας τις μερίδες με μπιφτέκια από τα μακ ντόναλντς. Αν το κάνεις, εις όνομα του γούστου, θα συμβούν δύο πράγματα: θα χαλάσεις την ικανότητα να εκτιμάς γευστικώς το φρέσκο φρούτο, και επίσης θα δημιουργήσεις προϋποθέσεις για προβληματική υγεία.

Ένα σχόλιο για το διαρκές ζήτημα περί υποκειμενικότητας και αντικειμενικότητας κριτηρίων: Πολλοί νομίζουν ότι η διατύπωση ότι "όλα είναι υποκειμενικά", είναι ένας θρίαμβος της ελευθερίας. Στη πραγματικότητα, είναι ένας θρίαμβος της άγνοιας. Ασφαλώς, όλοι έχουμε το δικαίωμα (αν όχι την υποχρέωση) να αποτιμούμε τα πάντα σύμφωνα με το γούστο μας. Οπότε η τελική κρίση για οτιδήποτε είναι όντως υποκειμενική. Όμως, πολύ πριν από αυτό το κατόρθωμα, πρέπει να έχει κάποιος παιδεία ικανή να του συστήσει το αντικειμενικό σκέλος σε κάθε έργο τέχνης. Θα έχετε παρατηρήσει ότι - ειδικά νέοι άνθρωποι - τείνουν να είναι εικονοκλάστες, στο στυλ "και τι ήταν μωρέ οι Beatles" ή "εντάξει, λίγο βαρετός ο Μπαχ" κλπ, νομίζοντας ότι αυτό είναι άποψη και θέση. Δεν είναι, όμως. Είναι απλώς οκνηρία εκ' μέρους του ενδιαφερόμενου να αναζητήσει εκείνες τις απολήξεις στο έργο αυτών των ανθρώπων που θα αγγίξουν και τον ίδιο, όπως άλλωστε έχει γίνει με εκ/ρια πριν από αυτόν. Η σωστή αντίληψη (σωστή, με την έννοια ότι δεν εγκλωβίζει τον άνθρωπο στην ψευδεπίγραφη αλήθειά της) είναι: οι Beatles είναι πολύ μεγάλοι, οι Stones επίσης, ΑΛΛΑ εξ' αιτίας της ιδιοσυγκρασίας μου, των εμπειριών μου, των βιωμάτων μου και των πολιτικών μου πεποιθήσεων, ΠΡΟΤΙΜΩ τους Stones. Το ίδιο ισχύει για τον κινηματογράφο: αν δεν έχεις έρθει σε επαφή και δεν έχεις ασχοληθεί να κατανοήσεις τις ταινίες του Μπέργκμαν, τότε χάνεις ΠΟΛΛΑ από το να απολαύσεις τις ταινίες του Γούντυ Άλλεν (ο οποίος δεν θα υπήρχε δίχως τον Μπέργκμαν). Αυτό είναι το αντικειμενικό σκέλος, και είναι υποχρέωση κάθε σοβαρού ανθρώπου (πολλώ μάλλον, κάποιου που ασχολείται ο ίδιος με την τέχνη) να παραδέχεται ως κριτήριο αξιολόγησης. Από εκεί και μετά, ασφαλώς υπολείπονται υποκειμενικά κριτήρια, αλλά ΟΧΙ εις βάρος της κοινής λογικής, της ιστορίας του κάθε μέσου και των αυτονόητων συμπερασμάτων που προκύπτουν από τη μελέτη του.

Δε ξέρω για τον εξηντάχρονο φίλο σου, αλλά εσύ πάντως (όπως και όλοι εδώ μέσα) κάποιο είδος αυτοεπιβεβαίωσης ψάχνεις... αλλιώς δε θα παράταγες στιγμή τον ντοστογιέφσκυ και τους έλληνες, για να διαβάσεις (ή να απαντήσεις) στα ποστ μας. Δεν αντιλαμβάνομαι λοιπόν, προς τι όοοόλη αυτή η ποζεριά, του τύπου που (και καλά) δεν νοιάζεται για τη γνώμη των κριτικών ή των μαζών. Σωστά Αλεξ;

Εκτός αυτού, το μάτι επίσης μιλάει.... ναι κύριοι. Εξ'ου και η γνωστή φράση "τώρα μιλάνε τα μάτια".

Ε, γιατί παραξενεύεσαι; Εδώ μόλις δώρισες στο σκηνοθέτη, ακριβώς αυτό το είδος κριτικής στο οποίο ήλπιζε, προσποιούμενος ότι υπάρχει κοινό για το συγκεκριμένο πόνημα. Πολύ (χαμό)γέλασα με αυτό το "κουβέντα πάνω στη ταινία". Λες και είναι δυνατό να κάνεις κουβέντα πάνω στα ποιήματα του ποιητή Φανφάρα. Δεν μπορείς, διότι ο μόνος χώρος στον οποίο υπάρχουν είναι εκείνος της φάρσας (μέσα σε μία άλλη φάρσα), το είδος των στίχων που φτιάχονται ακριβώς για να προκαλέσουν γκριμάτσες. Αυτό - πολύ απλά και σταράτα - δεν είναι τέχνη. Είναι απλώς ένα τεχνούργημα, εφικτό μόνο και μόνο επειδή είναι οικονομικά προσιτό να κάνεις πλέον το σκηνοθέτη και επειδή ξέρεις (δυστυχώς) ότι πλεονάζουν εκείνοι που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα για την οικογένεια, από εκείνους που έχουν (ή προτίθενται να κάνουν) οικογένεια. Σε σχέση με το ότι αρκετοί (σε αυτό το thread και άλλα) λένε τη γνώμη τους χωρίς να έχουν δει κάτι ή ακούσει κάτι, υπενθυμίζω ότι δε συνιστά παραβίαση των κανονισμών. :)

Δεκτή η διόρθωση. Αυτό ακριβώς ισχύει. Οι ταινίες και οι δίσκοι είναι η βιτρίνα. Πριτς... να γράφω εγώ για να διασκεδάζεις εσύ; Θέλω και εγώ να πιω καφεδάκι.

Απαντώ μόνο στο τελευταίο σκέλος: Όχι, δεν αποκλείουμε τίποτε, άλλωστε αν πίστευα στη θεωρία του αποκλεισμού, δε θα ενημέρωνα από δημόσιο βήμα ότι πρόκειται να διανεμηθεί η ταινία. Απλώς, δε θεωρώ τυχαίο ότι θα διανεμηθεί ο Κυνόδοντας, από μία εφημερίδα που υπάρχει (οικονομικώς) επειδή ακριβώς διανέμει συστηματικώς, διάφορα χολυγουντιανά μπλοκμπάστερς, λαϊκές επιτυχίες (σόρυ Μιχαλάκη), και ελαφρά πορνό (σόρυ Κυνόδοντα). Ο λόγος που όλα αυτά μοιράζονται με επιτυχία (εμπορική) από το ίδιο έντυπο, είναι ότι απευθύνονται στο ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ κοινό: αυτή είναι η μόνη λογική εξήγηση και δεν θα αποφύγω το προφανές συμπέρασμα για τη σύσταση αυτού του κοινού. Οι κυριακάτικες εφημερίδες θα μπορούσαν να διανέμουν (με πολύ μικρότερο κόστος για τις ίδιες) το σύνολο των ταινιών του Μπέργκμαν (π.χ.), των οποίων η έκδοση με ελληνικούς υποτίτλους είναι πλέον πολύ σπάνια, αλλά τότε θα δημιουργείτο το πρόβλημα του πως θα ταϊζες ένα κοινό που έμαθε να βλέπει Μπέργκμαν (ή που - έστω - θα τον είχε υπ' όψιν του), με ελληνικές ταινίες σαν την υπό συζήτηση.

Μπορώ, αλλά δεν θα το κάνω διότι δε θεωρώ ότι στο συγκεκριμένο φόρουμ υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος να συζητώ για κινηματογράφο γενικώς και αορίστως. Όσον αφορά τα παιδιά (εκτιμώ πως δεν έχεις, εφ' όσον κάνεις αυτή την ερώτηση), όταν είναι πάνω από 6-7 ετών, έχουν προ-πολλού μάθει ότι η κυριακάτικη εφημερίδα του μπαμπά είναι γεμάτη από μικρά δισκάκια, και τείνουν να τα βάζουν να παίζουν αν δεν προειδοποιηθούν περί του αντιθέτου. Όμως, το σχόλιό μου δεν αφορά μόνο τα - κατά την ηλικία - παιδιά, αλλά και όλους όσους μη έχοντας επάρκεια κινηματογραφικής παιδείας καταλήγουν σε συμπεράσματα για τον σοβαρό κινηματογράφο με αφετηρία τέτοιες ταινίες.

http://www.protothema.gr/life-style/politismos/article/?aid=109248

Το πιο ακριβώς είναι το βεληνεκές του "Κυνόδοντα" ήταν γνωστότατο πριν την υποψηφιότητα για το Όσκαρ. Απλώς, μετά την υποψηφιότητα θεωρήθηκε σκόπιμο να ανασυρθεί το ζήτημα από το χρονοντούλαπο των βίντεο-κλαμπ. Γιατί άραγε; Την επόμενη Κυριακή, θα διανεμηθεί από κυριακάτικη εφημερίδα, και θα βρεθεί σε πολλά ελληνικά σπίτια, εξ' ίσου προσβάσιμη με το δίσκο του Χατζημπάνη. Το βρίσκω τρομακτικό, ότι παιδιά μπορεί να δουν (τυχαία έστω) αυτή τη ταινία, πριν προλάβουν να δουν τα έργα αυθεντικών εκπροσώπων του είδους της, ώστε να προλάβουν να έχουν μέτρο σύγκρισης.

Δεν θα σου απαντούσα, αλλά είναι φανερό ότι δεν έχεις το δίσκο. Αν θέλεις στείλε μου με π.μ. τη διεύθυνσή σου να σου τον στείλω. :)

Τώρα θα ζηλέψεις αλλά: 1) Ημουν εκεί όταν ηχογραφήθηκαν πολλά από τα μέρη του δίσκου 2) Ήμουν εκεί όταν πρόβαρε ο Παπαδημητρίου με την Αρβανιτάκη το τελευταίο κομάτι του δίσκου 3) Έχω κάνει κάμποσες από τις φωτογραφίες που υπάρχουν στο εσώ/εξώφυλλο 4) Συμφωνώ μαζί σου ότι είναι ένας σπουδαίος (και βάλε) δίσκος Ω, ναι...

Εγώ γεννήθηκα στη Βολιβία και μεγάλωσα από χωρικούς-ιερείς που έψελναν καθημερινά στο σπίτι. Στην τρυφερή ηλικία των 6 ετών, και ενώ είχα πάει στο δάσος για να κάμω την ανάγκη μου, εθεάθην από ντόπιους κυνηγούς, οίτινες επιδίωξαν να με ακινητοποιήσουν χρησιμοποιώντας ως μέσο ένα βέλος το οποίο εκτόξευσαν εναντίον μου δια φυσοκαλάμου. Το χαρακτηριστικό "ζμπινγκ" που άκουσα καθώς το βέλος έκρουσε το μεταλικό κράνος που φορούσα, σε συνδυασμό με τη βεβαιότητα ότι διέφυγα από σοβαρό κίνδυνο, με ώθησε να εντρυφήσω στη λαϊκή βολιβιανή παράδοση και να φτιάξω το πρώτο συγκρότημα της περιοχής με τίτλο Λος Ποπουλάρες. Ο ντράμερ μας (η Πάττυ) αποδείχθηκε καλή φίλη τα επόμενα χρόνια και παρέβλεπε ότι αντί για φλογέρα χρησιμοποιούσα ένα ειδικά κατασκευασμένο φυσοκάλαμο, ενώ εκείνη τα έχωνε ακατέργαστα κραυγάζοντας. Είναι βέβαιο ότι θα είχαμε γίνει πολύ γνωστή, αλλά η Βολιβία αποφάσισε να επενδύσει στον τουρισμό, με αποτέλεσμα (εκ' τοτε) να εμφανίζομαι σε τοπικό τσίρκο ως λέαινα, ρόλο που πρωτοέπαιξα στο γάμο της Πάτtυ με έλληνα ντράμερ που ήρθε για διακοπές το καλοκαίρι του 2011. H προσπάθεια μου να μπω στο σπίτι τους ως καθυστερημένο λιοντάρι/μπιμπλό, προκειμένου να φυσοκαλαμιάζω τη Πάττυ όταν ο έλληνας πηγαίνει στη δουλειά του, απέτυχε καθότι στη θέμα μισού κιλού ακατέργαστου κυμά, δεν αντέδρασα καθόλου, ενώ ένα κανονικό λιοντάρι θα έκανε τουμπίτσες από τη χαρά του.

Απλώς αναρωτιόμουν μήπως σου ξέφυγε και έγραψες κάποια ανακρίβεια. Σόρυ που ασχολήθηκα.

Επειδή χάλασαν τα ηχεία έπρεπε να βάλεις άλλη κάρτα;

Συμφωνώ με όλα τότε. Καλή τύχη στη γυναίκα και σε όλους μας.

Που την έβαλες; ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D Καλά της έκανες της ρουφιάνας, που ήθελε να γυρνάει ελεύθερη γύρω-γύρω.... On Topic: Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς πρεσβεύει αυτή η γραμμή επιχειρημάτων που ανέπτυξε κυρίως ο spy, δηλ. ότι "δεν υπήρχαν τζαζ κλαμπ" κλπ. Άμα ρωτήσεις ένα πιτσιρικά "τι θα γίνεις άμα μεγαλώσεις" θα σου πει μερικές φορές "αστροναύτης". Περίπου στα 15 συνειδητοποιεί ότι αυτή η πιθανότητα δεν υπάρχει στην Ελλάδα, και τελειώνει εκεί το θέμα. Για φαντάσου, στα 25 του, να επιμένει ότι θέλει να γίνει αστροναύτης, και μάλιστα επειδή θα εξακολουθήσει να είναι μη-εφικτό να ισχυρίζεται ότι ως εναλλακτική λύση θα κάνει τον...πυροσβέστη φορώντας στολή πυροσβέστη στο "κάθε μέρα παντού"...

Να γίνω πιο σαφής τότε - όχι απαραίτητα αποκρούωντας τη θέση σου: εσύ ως μουσικός εν' έτει 2010 έχεις βρει το έδαφος πρόσφορο για τη κυκλοφορία της δουλειά σου (των Snooze:Loop, ντε) επειδή τον καιρό που η Αλέξια ξενύχταγε με ένα μυστικό, οι μη-μουσικοί που δισκογραφούσαν στην Creep Records δοκίμαζαν (και αποτύγχαναν) να βρουν τα όρια της αγοράς. Το musicianship είναι ένα σημαντικό asset, μάρτυς μου ο Θεός ότι και εγώ θα ήθελα να το έχω σε περίσσεια, αλλά η αξία του είναι μη-εξαργυρώσιμη όταν δεν τίθεται στην υπηρεσία της εκάστοτε κοινωνίας, και την εξυπηρέτηση της ανάγκης να κατοχυρώνει την μουσική ενασχόληση σαν κάτι το ιερό, το οποίο δεν χρειάζεται ούτε μακιγιάζ, ούτε καλή σιλουέτα, ούτε υψηλά κασέ. Εγώ - απ' την άλλη - είμαι ο τελευταίος που θα πει για ένα καλλιτέχνη ότι είναι καμένο χαρτί, άλλωστε επί τούτου έψαξα (και βρήκα) πιθανές αντενδείξεις για την ορθότητα της αρχικής μου τοποθέτησης. Αλλά.. ξέρω 'γω, θεωρείς πιθανό ότι στα 60 σου θα ακούς τις ώριμες προσπάθειες της Μπρήτνευ Σπήαρς ή του Χατζηπλάνη; Εμένα το αγαπημένο μου James Bond είναι το Casino Royale. Δε συμμερίζομαι το παραπάνω απόφθεγμα.