Λοιπόν χτες το πρωί, αφού είχα ψιλοκενούλι, είπα να κατεβάσω καμια σαχλαμάρα πλαγκιν για audio to MIDI realtime σαχλαμαρέισον.
Κατέβασα λοιπόν το DODO 2. Δεν μου έπαιζε στον Κιουμπέη, έκαμνε παράσιτα. Ήντανε και μονοφωνικό (που δεν με ενοχλεί σαν ιδέα, απλά είχα καρφώσει κιθάρα για να μην κατεβαίνω στο αυτοκίνητο να κουβαλάω μικρόφωνα και καλώδια).
Κατεβάζω έτερον το MIDI Guitar 2. Τρώω μια πρώτη ξενέρα ότι είναι 32μπιτο πλαγκιν και vst 2. Λέω δεν πειράζει, καλό κορίτσι να είναι. Το βάνω απάνω, λειτουργάει με τη μία. Ώπα λέω γίναμε με δαύτο (σκεφτόμουν λίγο το κόστος αν αξίζει). Ξεκινώ ψιλορυθμίσεις να μην έχω μιστρίγκες και παραφωνίες, έχω μπει στην κατάσταση... ΚΡΑΣ. Λέω σύμπτωσις. Ξαναβγαίνω, ξαναμπαίνω, ΚΡΑΣ. Κάνω ρισταρτ, ξαναμπαίνω, ΚΡΑΣ. Ε, uninstall με συνοπτικάς διαδικασίας.
Γιατί δε με αφήνει ο σύμπας να κάνω τις δρακουλιές μου; Τι ωραία που ήταν όσο δούλεψε!
Ποιο έχεις μεγαλύτερο άχτι?
Μεγαλύτερο νταλκά?
Αυτό πάρε, ή μην παίρνεις τίποτα (όπως είπε ο dim).
Και να σου πω γιατί.
Έτσι κι αλλιώς δεν θα πάρεις από αυτά κάτι περισσότερο από αυτά που ήδη έχεις (με την έννοια της ουσίας).
Οπότε πάρε αυτό που έχεις νταλκά μαζί του, να φύγει από μέσα σου η λαχτάρα.
Ούτε ποιο έχει τον καλύτερο ήχο έχει τόσο σημασία, ούτε τίποτα.
Την μεγαλύτερη σημασία την έχει η ικανοποίηση της επιθυμίας.
Γιατί μετά θα αισθάνεσαι καλύτερα όταν το χρησιμοποιείς (ειδικά στην αρχή), και θα σε κάνει παραγωγικότερο.
Ή μην παίρνεις τίποτα, και κράτησε τα χρήματα για κάτι άλλο (ποιο ουσιαστικό ίσως?)